Ratni bubnjevi opet se čuju po brdovitom Balkanu, ili se bar tako čini. Velike vojne nabavke, nacionalna pitanja kao konstantni „opijum za mase“, sve veće državne represije i opšte siromašenje glavna su obeležja praktično svih balkanskih država.
Međutim, kada se strgne propagandna zavesa vladajuće klase videće se zajedničke vojne vežbe, objedinjavanje tržišta robe, kapitala i radne snage i snažnog usisavanja Balkana u manje ili više integrisanu celinu pod vojnom, političkom i ekonomskom dominacijom tzv. Zapada.
U tom procesu, govoriti o zemljama Balkana kao o samostalnim činiocima značilo bi negirati realnost i njihov pravi istorijski položaj, odnosno romantizovati ih i uzdizati na nivo kome one ne pripadaju. Balkan, baš kao i Evropa, nije izuzet od globalnog pregrupisavanja snaga i upravo je
njegova sudbina određena sopstvenom ekonomskom pozicijom i tih samih globalnih odnosa snaga.
Sukob u Ukrajini i njegovo neminovno širenje nužno dovode prvenstveno američki, nemački i francuski imperijalizam u proces pretvaranja Balkanskog prostranstva u sigurnu zaleđinu iz koje će se nesmetano moći vršiti eksploatacija resursa i radne snage, ali i negirati ruskom imperijalizmu osvajanje novih političkih i vojnih pozicija.
Stoga je i jasno da zveckanje oružjem od strane ovog ili onog balkanskog režima služi isključivo opravdavanju povećanja vojnog prisustva NATO-a, kao i političkog prisustva SAD i EU, ali i sklapanju lukrativnih (po kapitaliste) vojnih aranžmana pokrivenih novim kreditima i dugovima.
Ovakva politika koja proizilazi iz skoro kolonijalne pozicije balkanskih država samo produbljuje već duboku zavisnost i zaduženost u kojoj se ove zemlje nalaze. Jasno je da će se ti dugovi „naplatiti“ kroz još veću eksploataciju radničke klase, povećanjem različitih poreza i nameta i opšte rasprodaje resursa i da će jedini koji će u tom poslu profitirati biti krupne multinacionalne kompanije i lokalni kompradorski režimi.
Prema tome, pitanje nije kada će rata biti, jer on već traje i vidi se kako kroz učešće samih balkanskih država u lancima proizvodnje imperijalističkog saveza, kao i u lancu dužničkog ropstva i eksploatacije koji je nametnut sopstvenim populacijama, a taj unutrašnji rat traje bez prestanka. On se ogleda u nominalnom rastu, a realnom opadanju plata, povećanjem stepena siromaštva, depolulaciji, opštoj dekadenciji i daljem etičkom sunovratu društava koje je već bilo na niskom novou u prethodnim decenijama, potpuna sprega politike i mafije, odnosno mafijaški oblik vladanja pokriven samo formalnim ostacima tzv. parlementarne demokratije, i najvažnije, spremnost balkanskih režima da svoj kompradorski položaj u službi imperijalistima podigne na još viši stepen, gušeći u narodu i taj preostali osjećaj nezavisnosti i otpora svakom osvajaču.
Ovaj lanac militarizacije i eksploatacije usisaće podjednako sve narode na Balkanu i time stvoriti preduslove za rađanje sopstvene istorijske negacije u vidu revolucionarne istorijske sile koje će biti sposobne da likvidacijom kapitalističkog sistema i privatne svojine, nužno unište i materijalnu osnovu za svaki budući osvajački rat na Balkanu, i širiti osnovu za besklasno komunističko društvo. U protivnom, balkanske narode neizbežno čeka da budu „topovsko meso“ i potrošni materijal u globalnom procesu opšte militarizacije i rata u kojem im neće biti ni ostavljeno da ratuju protiv „mrskih suseda“, već isključivo kao pomoćna sila u opštem međuimperijalističkom ratu.
Bakanskim pokretom otpora!
