Revolucionari se uvek nalaze u svojevrsnom protivrečju, pa i mi komunisti danas. Mislima i djelima nastojimo revolucionarno prevazići postojeći svijet, a opet živimo u tom svijetu koji nas, uprkos svemu, određuje u većoj ili manjoj mjeri. Revolucionar je podvojen, kao uostalom i svako ljudsko biće, ali daleko zaoštrenije, rascepljen između onog „jeste“ i onog „treba“. Pretpostavka je svakog komuniste da neprekidno nastoji u sebi i drugima prevazići vladajući, građanski moral, pri čemu su mnoge vrednosti patrijarhalno-religijskog morala i dalje aktuelne. Građanski moral, kao i svaki dosadašnji moral, ima klasni karakter, izražava i opravdava interese vladajuće klase. Niti jedan moral, niti jedno etičko učenje nije apsolutno, ma kako se to možda činilo, ne važi „vo vjeki vjekov“, već je društveno-istorijski uslovljeno, produkt određenog vremena i određenih interesa. Građanski moral, na primjer, može dopuštati pa čak i nalagati da se siromašnima udjeljuje milostinja – ali nipošto i da se ukinu društvene zakonitosti koje tu sirotinju i prosjačenje neizbježno produkuju. Međutim, da bi se ovoj gravitaciji postojećeg uspjeli odupreti, komunistima je potrebno da misle i djelaju u zajednici istomišljenika, u revolucionarnoj organizaciji.
Istorija emancipacije žena koju je omogućila moderna epoha započeta sa buržoaskim revolucijama i uspostavljanju modernog političkog svijeta, prije svega pokazuje razlike u klasnom položaju žena. Taj klasni položaj žena je uticao i na načine organizovanja i na ciljeve ženske emancipacije.
Nesumnjiva je istorijska činjenica da je generalni položaj žena u odnosu na položaj muškaraca – položaj potlačenih, odnosno ljudi sa manje moći. No, isto tako, žena više klase ima nadmoć nad muškarcem niže klase. Međutim, i muškarac potlačene klase nadmoćan je nad ženama svoje klase.
Izbori u uslovima tzv. parlamentarne demokratije odavno su označavani farsom. Izbori jesu prvenstveno liberalno rešenje za krizu samog kapitalizma a onda i objektivni instrument klasnog neprijatelja. Opredeljenje komunističkih i radničkih partija da učestvuju na izborima u uslovima i po pravilima te parlamentarne demokratije bilo je uvek uvod u njihovu kapitulaciju pred klasnim neprijateljem. Praksa je potvrdila da su takve partije, kada bi ušle u buržoski parlament, ili čak dolazile na vlast, nastavljale da se ponašaju i vladaju po koordinatama tog istog sveta, odnosno po normama diktature kapitala. I to pitanje učešća na izborima je skinuto sa dnevnog reda u revolucionarnom pokretu.
Šta je odlika sadašnjih izbora u Srbiji koji se dešavaju u trenutku međuimperijalističkih sukoba koji potresaju svet i opšte krize kapitalizma i po čemu se oni razlikuju, i da li se razlikuju od prethodnih?
Ne, ne razlikuju se od predhodnih jer se radi o borbi dve kompradorske struje koje se bore za vlast. I jedna i druga zastupaju interese kapitala, nacionalne buržoazije, male ili krupnije (koja je na kompradorskim pozicijama) i sve više i isključivo u interesu multinacionalnog kapitala. U Srbiji je glavno političko pitanje kome će se oni prikloniti. Političke partije se više ni ne trude da sakriju svoje sluganstvo Zapadu, ili ruskom, a sve više i kineskom imperijalizmu.
Šta je novo oko ovih izbora?
Zbog te kompradorske uloge i raspoloženja masa, buržoazija trenutno ne pokreće „velika nacionalna pitanja”, tj. ne služi se agresivnom nacionalističkom retorikom. Vlast nastupa sa nekakvim kvazipatriotizmom o „očuvanja Srbije“ i lažima o neviđenom prosperitetu i visokom standardu stanovnistva, dok tzv. opozicija trubi o mafijaškom, pljačkaškom, autoritarnom i nasilnom karakteru režima. To “očuvanje Srbije”, odnosno “rušenje autoritarca” se smešta u međusobno guranje kompradora ko će pre stati pod zapadni ili ruski i kineski kišobran. I ta podela će jačati i nakon ovih izbora, a i sami sukobi među kompradorima će dobijati na značaju, jer ta tendenicja nije samo u Srbiji nego skoro u celom svetu, kada dolazi vreme opredeljivanja i nemogućnosti ostajanja po strani. Ta se podela već vidi i po stavovima oko rata u Ukrajini, Palestini, sankcijama Rusiji, EU ili BRIKSU, davanje koncesija svojim nalogodavcima itd.
Treba reći i to da će krupnom kapitalu i imperijalistima koji budu odneli prevagu na Balkanu biti svejedno u ideološkom smislu ko vlada Srbijom ukoliko ispunjava njihove naloge i pristaje na razne oblike pljačke i faktički okupacije. I toga su svesni i na to spremni i jedni i drugi kolaboracionisti Srbije.
Ono što je još novo je da izbori pokazuju, kao nikada do sada, odsustvo prisutnosti radničke klase na njima. Kao da radnicka klasa i ne postoji, odnosno da je samo sredstvo za sitno potkupljivanje.
Međutim, najmnogobrojnija, a ujedno i najobespravljenija klasa polako, ali sigurno počinje da shvata da vladajuće i opozicione stranke preskaču pitanja koja njih pritiskaju. Počinju da shvataju da njihove plate znače sve manje i manje, a položaj sve teži i nesigurniji, i da će pre ili kasnije morati da se okrenu drugačijem obliku sagledavanja stvarnosti. Oni će shvatiti da jedini izbor koji mogu da učine je da se oslobode naslaga apatije i da se organizuju u sasvim novom obliku, u sasvim novu političku snagu sa svojom avangardom koja će izvirati iz same klase, zastupati njihove suštinske interese i biti predvodnik u klasnoj borbi.
Ta avangarda svakako nisu „revolucionari“ koji se kriju iza glasačke kutije i (ne)svesni su instrument klasnog i ideološkog neprijatelja. Koliko god subjektivno bili dobronamerni, objektivna realnost nam pokazuje da ovaj način „borbe“ tupi oštricu revolucionarnih procesa i služi kao peta kolona najreakcionarnih elemenata društva.
Jasno je da svi komunisti moraju biti protiv bilo kakvog oblika „taktičkog glasanja“ ili sličnih kratkovidnih „taktika“ što ih propagiraju „angažoavani“ intelektualci i predstavnici radne aristokratije. Vrijeme farsičnog legalizma je za nama i forme najširih oblika odlučivanja masa će graditi paralelno i neodvojivo sa novim revolucionarnim ciklusom klasne borbe.
Zato je bez dosledne revolucionarne strategije, koja proističe iz oružanog pokreta i masovne podrške najširih eksploatisanih masa, ta njihova taktika je još jedna buka pred još jedan poraz same klase i doprinos mraku koji vlada u balkanskoj krčmi koja se ovaj put zove Srbija.
Fašizam je reč koja se sve češće ponavlja, sa sve manje razumevanja šta je zaista fašizam, i sve je prisutnije olako imenovanje pojava fašističkim. Čak i opravdani zahtevi društvenih grupa, poput migranata u Evropi, ili žena za ravnoprtavnošću, automatski povlače sa sobom krik – to je fašizam!
Proizvoljno korišćenje ovog pojma od samih političara, kao i većine medija, stvorilo je paradoksalnu situaciju u kojoj su fašisti svi i niko. Fašizmom se smatra stavljanje medicinske maske tokom pandemije, fašizam su i Rusija i Kina, ili Ukrajina i NATO. Ova proizvoljnost upotrebe tog pojma doprinosi sveopštoj konfuziji, i ujedno prikriva uzdizanje istinskog, ratnohuškačkog, i krvi žednog fašizma.
Ponovimo zato šta je zaista fašizam.
Rečima Georgija Dimitrova:„To je otvorena, teroristička diktatura krajnje reakcionarnih, krajnje šovinističkih i imperijalističkih delova krupnog finansijskog kapitala.“…Kapitala koji svojom otvorenom diktaturom i militarizacijom teži za ekspanzijom i ratom radi očuvanja temelja kapitalističkog društva i za uništenjem svih onih koji mu se suprostavljaju, ili ih smatra suvišnim.
Poznato je da se fašizam može javiti isključivo unutar kapitalističkih odnosa, sa nekim razlikama unutar različitih nacionanih država. Od italijanskog fašizma, nemačkog nacizma, pa sve do modernih, trenutno ne sasvim otvorenih formi, ali podjednako spremnih na nove ratove, nova razaranja i nove genocide.
Današnji fašisti, u prilagođenom obliku, ali stare suštine neretko koriste i ideje progresivnih snaga u društvu, iskrivljujući klasnu osnovu društvenih sukoba u kapitalizmu, i time ih pretvaraju u isprazne pozive poput „borbe za demokratiju a protiv autoritarnsoti“ ili pak „denacifikacije i borbe protiv jačanja fašizma”, a sve sa jedinim ciljem – osvajanjem novih tržišta, novih teritorija – novih životnih prostora.
Temeljne krize sa kojima se suočavaju imperijalističke države iznudiće od njih sve čvršće istupanje samih fašista, a težnja imperijalista za novim ratovima i ekspanzijama samo će dovesti do potpunog kraha i ovako isprazne liberalne demokratije.
Oblici u kojima se javljaju fašisti 21. veka još uvek nisu sasvim otvoreni, ali kao i fašizam izemđu dva svetska rata, prepoznaju se simbioze “starog” i sadašnjeg fašizma, i već se vide u Ukrajini, Rusiji, kao i u ostatku Evrope… Vidljivo je u odnosu prema izbeglicama, u otvorenom gaženju davno osvojenih radničkih prava, zanemarivanju dosadašnjih građanskih prava, pravdanju i nametanju ideoloških i kulturoloških oblika zasnovanih na krajnje rekacionanrnim teorijama krvi, rase, nacije ili vere, u otporu emancipaciji žena… Sve češća je i primena brutalne sile uz eleminaciju onih koji pružaju aktivni otpor sistemu, tretiranju stanovništva kao potrošnog materijala, odnosno kolateralne štete, proklamovanju i nametanje borbe za novo postkapitalisitčko društvo,… I svakako, vidljivo je u negiranju postojanja klasnih suprotnosti i eksploatacije, a u ime društva tzv. uravnoteženosti u zdravom prirodnom okruženju, dok je stvanost da se gradovi pretvaraju u savremene konc logore, a militarizacija zahvata sve sfere života, i ratovi se umnožavaju.
U čemu se onda sastoji antifašizam?
Istorijski, antifašizam je pre svega odgovor revolucionarne i borbene radničke klase, kao i ostalih širih slojeva društva na pojavu i jačanje fašizma.
Danas, kao i sama konfuzija oko toga šta jeste fašizam, vlada i konfuzija oko toga ko su zaista antifašisti, te se antifašistima proglašavaju široke lepeze pokreta i političkih partija, u kojima se mogu nalaziti jednako i levičari, i desničari, socijal-demokrate, nacionalisti, konzervativci i pseudolevičari. On je šareni kišobran kojim se naivno pokušava zaustaviti orkanska oluja eksploatacije i militarizma u kapitalističkom svetu.
Taj šareni antifašizam, lišen ekonomske, klasne, a samim tim i svoje revolucionarne suštine, manifestuje se često, na pseudo-levici kao isprazan žal za navodnim boljim vremenima, kroz borbe protiv istorijskog revizionizma (ali ne i uzroka te revizije) i kod liberala kao otvorena borba za ideje sitne buržoazije – pravnu državu, slobodno tržište, slobodne medije i funkcionalnost postojećeg sistema.
Takođe, i u borbama za nacionalnu samobitnost, iz tog antifašizma se munjevito istiskuje komunistička srž i određuje se borba u okviru kapitalističkog koordinatnog sistema. Takav antifašizam je samo još jedan dokaz da kapitalistička klasa može da parazitira na bilo čemu, pa i na komunističkim simbolima i istorijskim pokretima, a sve u ime novih profita.
Takav antifašizam nije u rukama radničke klase, i zato može delovati jedino na njenu štetu. On se nalazi u čvrstom stisku imperijalističkih okupatora i multinacionalnog kapitala. Na Balkanu je to evidentno kroz korišćenje takvog antifašizma kao zgodnog alata u manipulisanju masama. Taj kapital će masama ponuditi naizgled privlačna rešenja stabilnosti i rušenja granica, ali pod sopstvenim diktatom, diktatom krupnih industrijalaca i finansijera. On će se, ako treba, pozivati i na skoro petodecenijski period prethodne Jugoslavije, kao primer stabilnosti i medjunacionalne tolerantnosti i otvorenosti prema svetu.
Postavimo pitanje – da li to zaista zvuči kao istinski antifašizam?
To nas samo dovodi do zaključka da moderni, građanski antifašzam, za razliku od očigledne konfuzije među stanovništvom, ipak nije samo posledica te iste pojmovne konfuzije, nego je alat u rukama krupnog finansijskog kapitala. Istinski antifašizam je uvek sebe određivao svojom politkom i svojom borbom. On je autentični proizvod revolucionarne radničke klase i najborbenijih širih slojeva društva i nikada neće oklevati da sebe svesno-istorijski stavi nasuprot okvira „građanske države“, „civilizovanog sveta“ ili neke druge kvazi-avangardne odrednice. Njegova istorijska dužnost je razobličavanje sluganstva modernih i lažnih antifašista da bi ih zajedno sa ostalim formama umirućeg kapitalizma konačno bacio na smetlište istorije.
Partija Rada je uvijek podržavala pravednu borbu palestinskog naroda protiv kolonijalnog cionističkog režima. Borba palestinskog naroda je ujedno i pokazatelj svim ugnjetenim i eksploatisanim narodima da jedino odlučni i udruženi otpor otvara perspektivu za oslobođenje tih naroda.
Režim u Izraelu predstavlja i udarnu pesnicu američkog i ostalih zapadnih imperijalista za očuvanje njihovih pljačkaških ciljeva na Bliskom Istoku i jedna od bitnih karika zapadnog imperijalizma u njihovom nadmetanju sa ostalim imperijalistima za globalnu dominaciju.
Izraelski reakcionarni režim je neprijatelj palestinskog naroda i samog naroda Izraela, i njegovo uništenje je u interesu ne samo palestinskog naroda, naroda Izraela, nego i naroda Bliskog Istoka i cijelog svijeta.
Sadašnje započinjanje sukoba je posljedica politike izraelskog režima u nastojanju da proširi svoju teritoriju i ojača svoju kolonizaciju. Akcije palestinskih boraca ujedno predstavljaju samo opravdani odgovor na dugogodišnje pogrome, eksproprijaciju i nasumična hapšenja i ubistva palestinskih civila.
No, ono što je već sada izvjesno je da nikada više izraelski režim neće biti u prilici da nastavi sa politikom okupacije i terora bez sve većeg otpora, a sa pogubnim posljedicama za samu izraelsku državu.
Partija Rada isto tako smatra da palestinske mase ne smeju postati oruđe u rukama drugih imperijalista koji bi njihovu opravdanu borbu iskoristili za svoje ciljeve.
Posljedice sadašnjeg rata su već skoro nesagledive po oba naroda i stradanja će se nastaviti dokle god postoje uzroci nestabilnosti i ratova na Bliskom Istoku. Zato je uništenje cionističkog režima u Izraelu, poraz imperijlista i reakcionarnih režima na Bliskom Istoku, uz stvaranje slobodne Palestine istorijski zadatak palestinskog naroda, naroda Izraela i svih naroda tog regiona.
Drugog puta za te narode nema niti istorijski dogovor među njima može drugačije glasiti.
Ideja zajedništva balkanskih naroda je ponovo akteulizovana nakon raspada Jugoslavije, krvavih ratova i poraza militantnog nacionalizma, neokolonijalnog statusa i okupacije balkanskog prostora od strane najmoćnijih imperijalista.
Ideja Balkanskog pokreta otpora je direktno suprotstavljenja dodatnoj militarizaciji balkanskog prostora i pripremama za ućešće u međuimperijalističkom ratu. Ona je direktno suprotstavljena i svim nacionalizmima i prikrivenim ili otvorenim osvajačkim apetitima od strane malih kompradorskih režima, između ostalog i preko tzv. Otvorenog Balkana kao potrebe krupnog kapitala.
Ideja Balkanskog pokreta otpora je suprotstavljena unipolarnom svijetu koji zapadni imperijalisti decenijski pokušavaju nametnuti narodima svijeta i za šta koriste NATO kao najmoćniju terorističku organizaciju. Ona je suprotstavljena i tzv. multipolarnom svijetu za koji se trenutno zalažu ostale imperijalističke sile u uslovima Trećeg svjetskog rata.
Ta ideja je prvenstveno utemeljena na položaju obespravljenih balkanskih naroda okupacijom od strane imperijalista i multinacionalnog kapitala u raznim formama. I ta ideja svoju snagu crpi iz položaja najširih slojeva u toj okupaciji i diktaturi kapitala – od radničke klase, seljaštva, žena, prekarista, osiromašenih srednjih slojeva, naučne inteligencije, izbjeglica i inostranih radnika.
U interesu je balkanskih naroda da se oslobode imperijalističke vojne i ekonomske okupacije – banaka i multinacionalnih krvopija, „domaćih“ mafijaških režima, njihove pljačke i sveopšteg etičkog sunovrata, kulturne tuposti i primitivizma.
Balkanske mase će sve više, i neizbježno, biti dovedene u situaciju da jasnije prepoznaju u kom pravcu treba krenuti – koje su istinske vrijednosti i za šta se vrijedi boriti.
Zahtjev da sve antiimperijalističke, komunističke i antifašističke grupe i oprganizacije treba da podržavaju ideju o Balkanskom pokretu otpora do njene praktične realizacije nije interes pojedinih organizacija, nego interes svih balkanskih naroda i samog internacionalnog proletarijata. I to je ta idejna linija koja će ubuduće dijeliti tabor reakcionara od boraca za slobodu i za nove društvene odnose.
Pred prelomne trenutke za balkanske narode Partija rada ponavlja svoje političke stavove.
Partija rada je uvijek isticala da svoje ideološko uporište nalazi u borbi jugoslovenskih naroda za oslobođenje tokom Drugog svjetskog rata, odnosno u partizanskom pokretu predvođenim komunističkom partijom na čelu sa Titom, kao i samoj socijalističkoj revoluciji i temeljima novih socijalističkih društvenih odnosa.
Kao partija zasnovana na proleterskom internacionalizmu, Partija rada smatra da je izdaja proleterskog internacionalizma od strane Tita i prelaska na revizionističke pozicije, kao i svrstavanje u neprijateljski tabor zapadnih imperijalista, bio onaj početni impuls za restauraciju kapitalizma u Jugoslaviji i glavni uzrok njenog raspada.
Svet ponovo ulazi u tmurni period opštih sukoba. U metežu militarziacije liberalni i nacionalistički ideolozi ponovo razvijaju svoje ratne zastave i deklamuju svoje male i velike imperijalne interese. Buduće krvoproliće se mora opravdati „pravednim borbama“ protiv diktatorske Rusije, ili obrnuto, nasuprot dekadentnog – demokratskog zapada, stvarajući time lažnu iluziju podele među narodima na „slobodne i porobljene“, vešto zaobilazeći pravu i istinsku podelu na eksploatatore i eksploatisane, na one koji imaju sve i one koji nemaju ništa. A takvi se nalaze na obe strane sukobljenih strana.
Ma koliko se trudile nacionalističke horde da je devedesetih godina prošlog vijeka razbiju nijesu uspjele.
Ali su uspjele da je toliko osakate, da je danas BiH nešto između, između stvarnog i tamo negdje, s tendencijom da potpadne pod potpunu okupaciju, sa ostavljenim identitetskim simbolima koji ništa ne znače i sa poslušničkom kompradorskom vlasti, ili da ponovo potone u sukobe sa nacionalističkim barjacima koji će sada imati mnogo manji značaj jer će sada biti dominantni oni imperijalistički za koju će ginuti bosanska mladost sa svih njenih strana.
Da li su mogući novi sukobi u BiH?
Ne, ukoliko se bude pitao narod. A sami vladajući kompradori nisu sposobne za tako nešto, niti im je stalo do stvarnog sukoba. Da, ukoliko se međuimperijalistički sukob iz Ukrajine proširi na Balkan, posebno uslijed destabilizacije i otvorene bitke imperijalista za Srbiju.
Sada, sa novim pokušajima učvršćenja svog kompradorskog režima u Bosni i Hercegovini, zapadni imperijalisti, većinom američki, prisliljeni su da sve otvorenije utiču na veću zavisnost svojih polukolonija (BiH među njima). Zbog zaoštravanja svjetske krize BiH ulazi u sve dublju zavisnost i okupaciju od inostranog kapitala. OHR je jedan od glavnih alata u nametanju volje inostranog kapitala narodnim masama BiH, pokušavaju da uspostave zakone koje bi zadovoljile potrebe njihovih kapitalista. S takvim načinom rada imperijalistički okupatori upravo pokazuju svoje pravo lice i sve otvorenije i slobodnije nastupaju, spremni da BiH prodaju bilo kome ako im je to interes.
U BiH dolazi do sukoba ne samo ruskog i američkog imperijalizma, već i između svih drugih imperijalista koji imaju sopstvene interese u regionu, a koji ne žele da kompromituju svoju poziciju kako bi pomogli interesu drugoga imperijaliste.
Upravo kroz te sukobe jedni druge slabe i daju više prostora za nešto sada naizgled nemoguće – za razvoj revolucionarnog pokreta unutar BiH.
U BiH se primjećuju naznake zaoštravaja protivriječnosti između narodnih masa i imperijalističkih okupatora i pojavljuju se prvi znaci spremnosti na otpor. U isto vrijeme dolazi do zaoštravanja protivriječnosti između nacionalnih i sitnih kapitalističkih slojeva sa imperijalizmom koji ugrožava položaj nacionalnih i sitnih buržuja i tjera ih da se bune.
Zbog zaoštravanja ovih protivriječnosti dio narodni masa je nedavno izašao u protest protiv OHR-a i ugrožavanja nacionalnog suvereniteta Bosne i Hercegovine. Međutim, u ovim protestima narodi Bosne su vođeni od strane političkih predstavnika slojeva nacionalne i sitne buržoazije kao jedine klase u ovom momentu sa dovoljno političke moći za takav poduhvat. Ovu protesti narodnih masa sa višim i srednjim slojevima na čelu će neizbježno završiti u porazu za narodne mase. Buržoazija nije sposobna da vodi istinsku antiimperijalističku borbu, i uvijek je spremna na kompromis na štetu radničkih i potlačenih masa BiH.
Historija je bezbroj puta pokazala da je jedini put do istinskog nacionalnog oslobođenja nacija i naroda samo kroz oružanu borbu vođenu od strane narodnih masa koje vodi proleterska klasa kroz svoju partiju.
Partija rada jeste i uvjek će biti uz narodne mase Bosne i Hercegovine u svojoj pravednoj borbi protiv imperijalističke okupacije, ali naglašava da put do pobjede naših naroda nad imperijalizmom vodi kroz stvaranje revolucionarne političke sile koja bi zajedno sa narodnim masama stvorila i branila nove organe političke moći na prostoru Bosne i Hercegovine.
Obespravljenje mase Bosne i Hercegovine trenutno su još u defanzivi prema vlasti, imperijalističkim okupatora i svojim kapitalističkih krvopija. Pojedini izlivi nezadovoljstva i bunta imaju taj stihijski, neorganizovani otpor, bez jasnog cilja i bez jakog revolucionarnog subjekta koji bi predvodio taj otpor protiv strane okupacije i njihovih slugu u Sarajevu, Banja Luci i Mostaru. Predvodio borbu ujedinjenog naroda Bosne I Hercegovine za jedinstvenu i ponovo prkosnu Bosnu.
SMRT KOMPRADORSKIM SLUGAMA OKUPATORA!
SMRT OKUPATORIMA i RAZBIJAČIMA BOSNE I HERCEGOVINE!
Fašistička čudovišta oružanih snaga Filipina kidnapovala su, mučili i nemilosrdno ubili deset filipinskih revolucionara, od kojih su Ka Laan i Ka Bgong Tao, bili dvoje najcjenjenijih revolucionara u filipinskom pokretu. Partija Rada smatra ovaj brutalni čin pukim aktom očaja stare kompradorske države. Ne uspevajući iznova i iznova da ispune obećanje koje su dali svojim američkim gospodarima, odnosno da ugase vatru dugotrajnog narodnog rata, stara kompradorska država ulaže svoje nade u individualni teror.
Smrt revolucionara neće imati efekat kakvom su se nadale vladajuće klase i američki imperijalisti. Revolucionarna istorija filipinskog naroda će se neprestano obogaćivati i neće prestati kada prestane život pojedinih ličnosti. U ovom trenutku se podsjećamo riječi poginulog druga Ka Orisa: “Ne plašimo se smrti. Svako će umrijeti ili od bolesti ili metka. Za nas je važno da je naš pokret pravedan. Mi se borimo za interese radničke klase i njihovog bliskog saveznika seljaštva. Oni se bore za interese američkih i kineskih imperijalista. I ljudi vide kvalitativnu razliku u tome. Zbog toga imamo mnogo novih, mladih kadrova svake godine. I apsurdno je misliti da kada mi stari odemo da će revolucija otići sa nama. Naša revolucija ne zavisi od jednog čovjeka. Kada Ka Orisa ne bude bilo, neko istog ili boljeg kvaliteta će ga zamijeniti. Revolucija se nastavlja, jer ima osnova za to.”
Živjelo revolucionarno sjećanje na Ka Laanu i Ka Bagong-Toa i pale drugove! Živjela borba filipinskog naroda predvođena Komunističkom Partijom Filipina i Novom Narodnom Arimijom!
