Tekstovi

Fašizam je reč koja se sve češće ponavlja, sa sve manje razumevanja šta je zaista fašizam, i sve je prisutnije olako imenovanje pojava fašističkim. Čak i opravdani zahtevi društvenih grupa, poput migranata u Evropi, ili žena za ravnoprtavnošću, automatski povlače sa sobom krik – to je fašizam!

Proizvoljno korišćenje ovog pojma od samih političara, kao i većine medija, stvorilo je paradoksalnu situaciju u kojoj su fašisti svi i niko. Fašizmom se smatra stavljanje medicinske maske tokom pandemije, fašizam su i Rusija i Kina, ili Ukrajina i NATO. Ova proizvoljnost upotrebe tog pojma doprinosi sveopštoj konfuziji, i ujedno prikriva uzdizanje istinskog, ratnohuškačkog, i krvi žednog fašizma.

Ponovimo zato šta je zaista fašizam.

Rečima Georgija Dimitrova:„To je otvorena, teroristička diktatura krajnje reakcionarnih, krajnje šovinističkih i imperijalističkih delova krupnog finansijskog kapitala.“…Kapitala koji svojom otvorenom diktaturom i militarizacijom teži za ekspanzijom i ratom radi očuvanja temelja kapitalističkog društva i za uništenjem svih onih koji mu se suprostavljaju, ili ih smatra suvišnim.

Poznato je da se fašizam može javiti isključivo unutar kapitalističkih odnosa, sa nekim razlikama unutar različitih nacionanih država. Od italijanskog fašizma, nemačkog nacizma, pa sve do modernih, trenutno ne sasvim otvorenih formi, ali podjednako spremnih na nove ratove, nova razaranja i nove genocide.

Današnji fašisti, u prilagođenom obliku, ali stare suštine neretko koriste i ideje progresivnih snaga u društvu, iskrivljujući klasnu osnovu društvenih sukoba u kapitalizmu, i time ih pretvaraju u isprazne pozive poput „borbe za demokratiju a protiv autoritarnsoti“ ili pak  „denacifikacije i borbe protiv jačanja fašizma”, a sve sa jedinim ciljem – osvajanjem novih tržišta, novih teritorija – novih životnih prostora.

Temeljne krize sa kojima se suočavaju imperijalističke države iznudiće od njih sve čvršće istupanje samih fašista, a težnja imperijalista za novim ratovima i ekspanzijama samo će dovesti do potpunog kraha i ovako isprazne liberalne demokratije.

Oblici u kojima se javljaju  fašisti 21. veka još uvek nisu sasvim otvoreni, ali kao i fašizam izemđu dva svetska rata, prepoznaju se simbioze “starog” i sadašnjeg fašizma, i već se vide u Ukrajini, Rusiji, kao i u ostatku Evrope… Vidljivo je u odnosu prema izbeglicama, u otvorenom gaženju davno osvojenih radničkih prava, zanemarivanju dosadašnjih građanskih prava, pravdanju i nametanju ideoloških i kulturoloških oblika zasnovanih na krajnje rekacionanrnim teorijama krvi, rase, nacije ili vere, u otporu emancipaciji žena… Sve češća je i primena brutalne sile uz eleminaciju onih koji pružaju aktivni otpor sistemu, tretiranju stanovništva kao potrošnog materijala, odnosno kolateralne štete, proklamovanju i nametanje borbe za novo postkapitalisitčko društvo,… I svakako, vidljivo je u negiranju postojanja klasnih suprotnosti i eksploatacije, a u ime društva tzv. uravnoteženosti u zdravom  prirodnom okruženju, dok je stvanost da se gradovi pretvaraju u savremene konc logore, a militarizacija zahvata sve sfere života, i ratovi se umnožavaju.

U čemu se onda sastoji antifašizam?

Istorijski, antifašizam je pre svega odgovor revolucionarne i borbene radničke klase, kao i ostalih širih slojeva društva na pojavu i jačanje fašizma.

Danas, kao i sama konfuzija oko toga šta jeste fašizam, vlada i konfuzija oko toga ko su zaista antifašisti, te se antifašistima proglašavaju široke lepeze pokreta i političkih partija, u kojima se mogu nalaziti jednako i levičari, i desničari, socijal-demokrate, nacionalisti, konzervativci i pseudolevičari. On je šareni kišobran kojim se naivno pokušava zaustaviti orkanska oluja eksploatacije i militarizma u kapitalističkom svetu.

Taj šareni antifašizam, lišen ekonomske, klasne, a samim tim i svoje revolucionarne suštine, manifestuje se često, na pseudo-levici kao isprazan žal za navodnim boljim vremenima, kroz borbe protiv istorijskog revizionizma (ali ne i uzroka te revizije) i kod liberala kao otvorena borba za ideje sitne buržoazije – pravnu državu, slobodno tržište, slobodne medije i funkcionalnost postojećeg sistema.

Takođe, i u borbama za nacionalnu samobitnost, iz tog antifašizma se munjevito istiskuje komunistička srž i određuje se borba u okviru kapitalističkog koordinatnog sistema. Takav antifašizam je samo još jedan dokaz da kapitalistička klasa može da parazitira na bilo čemu, pa i na komunističkim simbolima i istorijskim pokretima, a sve u ime novih profita.

Takav antifašizam nije u rukama radničke klase, i zato može delovati jedino na njenu štetu. On se nalazi u čvrstom stisku imperijalističkih okupatora i multinacionalnog kapitala. Na Balkanu je to evidentno kroz korišćenje takvog antifašizma kao zgodnog alata u manipulisanju masama. Taj kapital  će masama ponuditi naizgled privlačna rešenja stabilnosti i rušenja granica, ali pod sopstvenim diktatom, diktatom krupnih industrijalaca i finansijera. On će se, ako treba, pozivati i na skoro petodecenijski period prethodne Jugoslavije, kao primer stabilnosti i medjunacionalne tolerantnosti i otvorenosti prema svetu.

Postavimo pitanje – da li to zaista zvuči kao istinski antifašizam?

To nas samo dovodi do zaključka da moderni, građanski antifašzam, za razliku od očigledne konfuzije među stanovništvom, ipak nije samo posledica  te iste pojmovne konfuzije, nego je alat u rukama krupnog finansijskog kapitala. Istinski antifašizam je uvek sebe određivao svojom politkom i svojom borbom. On je autentični proizvod revolucionarne radničke klase i najborbenijih širih slojeva društva i nikada neće oklevati  da sebe svesno-istorijski stavi nasuprot okvira „građanske države“, „civilizovanog sveta“ ili neke druge kvazi-avangardne odrednice. Njegova istorijska dužnost je razobličavanje sluganstva modernih i lažnih antifašista da bi ih zajedno sa ostalim formama umirućeg kapitalizma konačno bacio na smetlište istorije.

Ideja zajedništva balkanskih naroda je ponovo akteulizovana nakon raspada Jugoslavije, krvavih ratova i poraza militantnog nacionalizma, neokolonijalnog statusa i okupacije balkanskog prostora od strane najmoćnijih imperijalista.

Ideja Balkanskog pokreta otpora je direktno suprotstavljenja   dodatnoj militarizaciji balkanskog prostora i pripremama  za ućešće u međuimperijalističkom ratu. Ona je direktno  suprotstavljena i svim nacionalizmima i prikrivenim ili otvorenim osvajačkim apetitima od strane  malih kompradorskih režima, između ostalog i preko tzv. Otvorenog Balkana kao potrebe krupnog kapitala.

Ideja Balkanskog pokreta otpora je suprotstavljena unipolarnom svijetu koji zapadni imperijalisti decenijski pokušavaju nametnuti narodima svijeta i za šta koriste NATO kao najmoćniju  terorističku organizaciju. Ona je suprotstavljena i tzv. multipolarnom svijetu za koji se trenutno zalažu ostale imperijalističke sile u uslovima Trećeg svjetskog rata.

Ta ideja je prvenstveno utemeljena na položaju obespravljenih balkanskih naroda okupacijom od strane imperijalista i multinacionalnog kapitala u raznim formama. I ta ideja svoju snagu crpi iz položaja najširih slojeva u toj okupaciji i diktaturi kapitala – od radničke klase, seljaštva, žena, prekarista, osiromašenih srednjih slojeva, naučne inteligencije, izbjeglica i inostranih radnika.

U interesu je balkanskih naroda da se oslobode imperijalističke vojne i ekonomske okupacije – banaka i multinacionalnih krvopija, „domaćih“ mafijaških režima, njihove pljačke i sveopšteg  etičkog sunovrata, kulturne tuposti i primitivizma.

Balkanske mase će sve više, i neizbježno, biti dovedene u situaciju da jasnije prepoznaju u kom pravcu treba krenuti – koje su  istinske vrijednosti i za šta se vrijedi boriti.

Zahtjev da sve antiimperijalističke, komunističke i antifašističke grupe i oprganizacije treba da podržavaju ideju o Balkanskom pokretu otpora do njene praktične realizacije  nije  interes pojedinih organizacija, nego interes  svih balkanskih naroda i samog  internacionalnog proletarijata. I to je ta idejna linija koja će ubuduće dijeliti tabor reakcionara od boraca za slobodu i za nove društvene odnose.

Mir balkanskim narodima – rat imperijalistima!

Balkanskim pokretom otpora!

Rat u Ukrajini između ruskog i američkog imperijalizma u dosluhu sa njemačkim, francuskim i britanskim imperijalizmom poprima obrise koji će ga učiniti mnogo širim u lancu opšteg imperijalističkog rata, pri čemu je Ukrajina samo poligon u okviru sukoba transnacionalnih grupacija kapitala. Rat se bespoštedno vodi na svjetskom tržištu kapitala s oblikovanjem imperijalističkih saveza i uz nastojanje mnoštva zemalja da se pokušaju pozicionirati kako ne bi platile najveću cijenu rata. Taj rat može imati dugotrajnu cikličnu fazu nalazeći se između opšteg uništenja, “dozvoljenog” razaranja, pregovaranja, povremenih primirja i novih savezništava. Stradanja širokih masa se već statistički registruje samo u propagandne svrhe imperijalista.

Balkan je u prethodnim imperijalističkim ratovima bio jedno od čvorišta koje je odigralo značajnu ulogu u opštim sukobima. Taj istorijski slijed mu može opet biti namenjen. Početni simptomi takvog toka dešavanja se već jasno naziru.

Nalazimo se u epohi imperijalizma i proleterskih revolucija. Proces koji nas komuniste u ovoj epohi najviše interesuje jeste upravo proces svjetske proleterske revolucije.

Smatramo da je opet neophodno ponoviti koje su glavne protivrječnosti unutar samog objekta tj. savremenog svijeta.

Fundamentalna protivrječnost u ovom procesu, odnosno protivrječnost koja neće nestati sve dok proces nije završen, i koja u potpunosti određuje kvalitet i suštinu cijelog procesa, jeste protivrječnost između rada i kapitala. Ali brzina rješavanja ove osnovne protivrječnosti zavisi od brzine rješavanja ostalih glavnih protivrječnosti koje je čine.

To su:

• protivrječnsot između ugnjetenih naroda i imperijalizma;
• protivrječnost između proletarijata i buržoazije;
• protivrječnost između imperijalističkih država.

Sa porastom antikomunističkih trendova unutar komunističkog pokreta, nastalih usled ideološke konfuzije u drugoj polovini XX vijeka, započela je očajnička potraga za zamjenom revolucionarnog subjekta proleterijata.

Ovakva potraga bila je zasnovana na ekstremno desničarskim i ljevičarskim odstupanjima od marksizma i njegove revolucionarne materijalističke dijalektike. No, pored mnoštvo razlika u formi, suština ovih odstupanja bila je ista: odsustvo u svemu, proleterijata i proleterske discipline.

Jedna takva tendencija, koja duboko dominira u redovima legalne ljevice na Balkanu, jeste tendencija građanskog “antifašizma”. Organizacije u kojima je ovakav oportunizam dominantan fašizam redukuju na površne pretpostavke poput: “Fašizam je netolerancija prema različitosti.”. Oni u krajnjem ishodu  dolaze do zaključka da je fašizam svugdje oko njih, da je što god im se ne dopada fašizam. U isto vrijeme, oni mnoge stvarne manifestacije fašizma ignorišu iz ličnih oportunističkih razloga.

Od svog osnivanja Partija Rada zauzimala je stav da su američki imperijalizam i njegovi saveznici najveći protivnici balkanskih naroda i naroda svijeta. NATO trupe su uspostavile mir u BiH i Kosovu, iz sopstvenih interesa, što je u tom trenutku i bilo u interesu jugoslovenskih naroda. Međutim, ostanak tih trupa na teritoriji bivše Jugoslavije Partija Rada je proglasila uvodom u okupaciju Balkana, pa je organizovala propagandno-političku borbu protiv prisustva NATO. Od tada, balkanske zemlje sve dublje bivaju umiješane u imperijalističke NATO ambicije, igrajući ulogu NATO lakeja. One obezbeđuju vojne baze na svojoj teritoriji, daju logističku podršku, i na kraju pružaju direktan doprinos imperijalističkim agresijama NATO u Iraku, Avganistanu, Libiji i drugim polukolonijalnim zemljama.

Uloga NATO kristalno je jasna ne samo našoj partiji, već i svim revolucionarnim organizacijama širom svijeta. Samim tim, neophodno je voditi neprestanu borbu protiv američkog imperijalizma te i protiv NATO kao njegove udarne pesnice.

No, danas, i pod novim okolnostima međuimperijalističkog sukoba, određeni oportunisti u proleterskom pokretu pokušavaju osporiti ovu tezu, sve više postajući obično kolaboracionističko sredstvo u rukama jednog imperijalizma.

Podsjetimo se da je NATO nastao 1949. godine u trenutku kada se komunistički pokret nalazio u strateškom ekvilibrijumu. Komunistički  pokret i njegove partije uspostavile su moć nad velikim dijelom Evrope, a revolucija je pobijedila i u Kini, čime je svjetski proletarijat dobio snažni oslonac za dalju borbu. Iz tog globalnog odnosa snaga kapitalizmu je bilo nužno da se agresivnim vojnim paktom suprotstavi širenju tzv. komunističke opasnosti. Međutim, sa resturacijom kapitalizma u SSSR-u i njegovim raspadom,  kao i porazom istinskih socijalističkih zemalja, zaključno sa Kinom u Hladnom ratu, nije označio i prestanak potrebe za postojanjem NATO pakta.

3

1

2

4

9

7

8

10

5

6

14

15

13

16

11

12