Pred prelomne trenutke za balkanske narode Partija rada ponavlja svoje političke stavove.
Partija rada je uvijek isticala da svoje ideološko uporište nalazi u borbi jugoslovenskih naroda za oslobođenje tokom Drugog svjetskog rata, odnosno u partizanskom pokretu predvođenim komunističkom partijom na čelu sa Titom, kao i samoj socijalističkoj revoluciji i temeljima novih socijalističkih društvenih odnosa.
Kao partija zasnovana na proleterskom internacionalizmu, Partija rada smatra da je izdaja proleterskog internacionalizma od strane Tita i prelaska na revizionističke pozicije, kao i svrstavanje u neprijateljski tabor zapadnih imperijalista, bio onaj početni impuls za restauraciju kapitalizma u Jugoslaviji i glavni uzrok njenog raspada.
No za razliku od obračuna sa komunistima internacionalistima koji je bio nagao i brutalan, proces rastakanja temelja socijalizma u Jugoslaviji je tekao postepeno i nije doveo do ukidanja svih tekovina socijalističke revolucije.
Proces restauracije kapitalizma u Jugoslaviji se prvo odigrao na ideološkoj ravni – u samoj komunističkoj partiji, da bi se zatim otvorio prostor u privredi podsticanjem jačanja tržišnih kapitalističkih odnosa. Sve se završilo otvaranjem prostora za tzv. zapadnu kulturu i njene vrijednosti. To je dovelo do raslojavanja samog društva, sve većih socijalnih razlika, sve češćih štrajkova i ekonomske krize.
Apsulutna moć partijske birokratije, koja se izdigla kao zasebni sloj, i koja je proleterski internacionalizam zamijenila opštejugoslovenskim nacionalizmom, nije mogla riješiti narasle protivrječnosti jugoslovenskog društva. I taj opštejugoslovenski nacionalizam se počeo zamjenjivati republičkim nacionalizmom njenih naroda.
Ekonomska kriza devedestih godina je postala sistemska, kao i padanje u dužničku zavisnost Jugoslavije, što je zaoštrilo borbu među republičkim partijskim birokratijama koje su izlaz našli u prihvatanju nacionalizma i šovinizma kao svoje ideologije. Time je počeo raspad Jugoslavije. U tom raspadu su prednjačile snage velikosrpskog nacionalizma jer su u svojim rukama skoncentrisale najveću moć – ekonomsku, vojnu i mobilizacionu, prethodno izvršivši indoktrinaciju srpskih masa nacionalizmom. No, u tom raspadu Jugoslavije i ratovima, ne treba amnestirati ni probuđene apetite ostalih republičkih parijskin birokrata i nacionalista, posebno hrvatskih.
***
Prestankom ratova nekadašnja partijska birokratija, uz pomoć raznog ideološkog taloga, sa krvavim rukama i neviđenim zločinima, izbjegla je narodni sud, jer nije bilo revolucionarne sile koja bi ih privela pravdi. Ta partijska birokratska klika zajedno sa ratnim zločincima, mafijašima i drugim društvenim talogom se transformirala u nacionalnu buržoaziju.
Uspostavljanjem mira na bivšem jugoslovenskom prostoru i uz pomoć stranog faktora, novonastaloj nacionalnoj buržoaziji je ostala na raspolaganju nesmetana pljačka svih preduzeća i fabrika prethodne Jugoslavije. I oni su se tome zdušno posvetili – pljačkom i deindustijalizacijom, a što je proizvelo dodatno siromašenje ogromnog broja nekadašnje radničke klase.
Zapadni imperijalisti su od vojne okupacije ubrzo prešli na ekonomsku okupaciju. Radi opstanka na vlasti i održavanja političke stabilnosti nacionalna buržoazija je iz nekadašnjeg dužničke zavisnosti novim zaduživanjem kod svjetskih zelenaša prešla u dužničko ropstvo. Uskoro je dominantno strani kapital potisnuo ekonomsku moć nacionalne buržoazije, ostavljajući joj mrvice opšte pljačke. Krenulo se u pustošenje i eksploataciju resurse bivše Jugoslavije, a istovremo na vlast dovodeći kompradore koji su spremni da ispunjavaju njihove zahtjeve. Borba za resurse na prostore bivše Jugoslavije je zaoštrila sukobe među samim imperijalistima – američkim, evropskim, ruskim, kineskim i drugim, kao i multinacionalnim kompanijama.
Problem za balkanske režime se javio kada je svjetska ekonomska kriza, umjesto ciklične postala temeljnom, i kada se desio rat u Ukrajini. Taj rat je produbio ekomomsku i društvenu krizu širom Evrope i ubrzao proces njene fašizacija. Došlo je do komešanja među balkanskim kompradorima, uvijek spremnih da služe trenutno jačoj sili, ne znajući koju stranu odabrati.
***
Partija rada je zauzela jasan stav u vezi Trećeg svjetskog rata koji je u toku, kao posljedica temeljne krize globalnog kapitalističkog poretka – a to je da u tom ratu imperijalisti što više iscrpe svoje mogućnosti, povećaju nezadovoljstvo najširih masa i da se zaoštri klasni rat. Partija rada smatra ideju unipolarnog svijeta pod diktatom SAD imperijalista, kao i ideju multipolarnog svijeta, za koji se sada bore Kina, Rusija i ostali regionalni imperijalisti, krajnje reakcionarnim i neostovarivim. Međutim, Partija rada smatra da je slabljenje i poraz imperijalista predvodjenih SAD u interesu svjetskih pobunjenih masa i proleterske revolucije, jer će time biti olakšan klasni rat protiv ostalih imperijalista.
Na Balkanu je Partija rada jasno označila svoje glavne protivnike, a to su sile zapadnih imperijalista (SAD i EU) sa svojom najmoćnijom terorističkom organizaciji na svijetu – Nato savezom. Ta vojna sila je vojno okupirala balkanske zemlje svojim bazama. To ne znači da se Partija rada svrstava u tabor drugih imperijalista – ruskih, kineskih ili bilo kojih drugih. Ona samo slijedi intererse masa na Balkanu – da ne budu pod okupacijom i da budu slobodne.
Partija rada je još prije skoro deceniju iznijela svoj stav o potrebi stvaranja Blakanskog pokreta otpora, realno procjenjujući snagu klasnog neprijatelja i klasnih odnosa. Ta ideja još nije zaživjela u masama ili se ona površno interpretira na način oportunističke reformističke ljevice. No ta ideja je istorijska neminovnost i oko načina njene realizacije će se ubuduće lomiti koplja. Ta ideja je prvenstveno utemeljena na položaju obespravljenih balkanskih naroda okupacijom od strane imperijalista i mutinacionalnog kapitala u raznim formama. I ta ideja svoju snagu crpi iz položaja najširih slojeva u toj okupaciji i diktaturi kapitala – od radničke klase, seljaštva, žena, prekarista, osiromašenih srednjih slojeva, naučne inteligencije, izbjeglica i inostranih radnika.
***
U svijetu međuimperijalističkih sukobi i opšteg haosa, nadilazi se trenutno svaki pokušaj masa da nadvladaju te sukobe, podignu stepen klasnih bitaka i klasnog rata do stepena revolucije, jer za to nisu još sposobne. No već sada se vide snažne naznake jačanja revolucionanarih pokreta svuda u svijetu.
Partija rada je dio pobunjenih svjetskih masa, i pripadnik internacionalnog pokreta koji svojom praksom pokušava dokazati svoju revolucionarnost sada i ovdje. U isto vrijeme, Partija rada novu revolucionarnu liniju svjetskog proleterskog pokreta vidi u sintezi svega što su prethodne linije pokazale ispravnim u praksi – od samog shvatanja partije, njene organizacije, načina vođenja klasne borbe i klasnog rata, do potrebe nalaženja novih puteva u konkretnoj istorijskoj situaciji, a koji su uvijek isti i različiti, s ciljem uništenja klasnog neprijatelja i osnava na kojim on zasniva svoju moć.
Mir narodima – rat imperijalistima! Balkanskim pokretom otpora!
