Kapitalizam - Partija rada

Stav Partije rada o nacionalnom pitanju

Posted on 25/11/2024 by admin33

Nacionalno pitanje predstavlja jedno od glavnih pitanja za svaki revolucionarni pokret.

Sama priroda kapitalističke eksploatacije u periodu imperijalizma pokazuje da se u taboru
eksploatisanih nalaze čitavi narodi, čija je borba za nacionalno oslobođenje i
samoopredeljenje glavni saveznik u borbi između radničke klase i buržoazije.
Buržoazija nacije koja eksploatiše druge ujedno eksploatiše i sopstveni proleterijat. Stoga,
niti može proleterska revolucija biti uspješna bez nacionalnooslobodilačke borbe u
kolonijama, niti nacionalnooslobodilačka borba može biti uspješna bez pobjede proleterijata.
Zbog toga, svako trovanje radnika nacionalizmom predstavlja napad na političke i klasne
interese radničke klase čija politička borba vodi na sasvim drugoj bazi – bazi
internacionalizma. Glavni princip interernacionalizma jeste da ni jedna nacija ne može biti
slobodna dokle god tlači druge nacije. Ovo nije samo geslo, već zaključak koji proizilazi iz
samih ekonomskih i klasnih odnosa.
Svijet je i dalje podjeljen na dva tabora – tabor nekolicine najmoćnijih „civilizovanih naroda“
nasuprot kojih stoji mnoštvo potlačenih naroda. Danas je faza „mirnog“ zauzimanja kolonija
sa pozicija sila i pljačke završena. Na redu je faza ponovnog oružanog sukoba između samih
imperijalista u kojem će nacionalno pitanje igrati važnu ulogu.

Prodor kapitalističkih odnosa na Balkan doveo je i do formiranja nacija za zakašnjenjem u
odnosu na ostatak Evrope. Polufeudalna struktura Otomanskog i Austrougarskog carstva je
dočekala početak prvog imperijalističkog rata sa tek nekoliko formiranih nacija i nizom
nacija u povoju.

Period monarhije Jugoslavije obeležen je dominacijom velikosrpske buržoazije, borbom
hrvatske i slovenačke buržoazije protiv te dominacije i njihova saradnja i zajedničko gaženje
prava svih ostalih naroda. Prava makedonskog, crnogorskog, albanskog i bošnjačkog i drugih
naroda nisu bila priznavana.

Opšte siromaštvo najšire i najmnogobrojnije klase – seljaštva, nepismenost, nerazvijena
industrijska proizvodnja, brutalno gušenje svakog radničko otpora, stavljalao je u tim
okolnostima težak izazov za Komunističku Partiju Jugoslavije u pravilnom određenju spram
nacionalnog i klasnog pitanja i uopšte postojanja takve Jugoslavije.

Na bazi prava na samoopredeljenje, na bazi internacionalizma proleterijata i ostvarivanja
novog sistema federativne Jugoslavije, poraženi su fašistički okupatori, uništeni
nacionalistički kolaboranti, ukinuta monarhija i započeta je likvidacija kapitalizma. Narodi
Slovenije, Hrvatske, Makedonije, Crne Gore su došli do svojih nacionalnih ciljeva, Srbija do
stvaranja posebne republike, Bosna i Hecegovina do stvaranja jedinstvene republike i
mogućnosti za dalji razvoj bošnjačke nacionalne svijesti. Ostali malobrojni narodi do
nacionalne ravnopravnosti. Jedino je albansko pitanje ostalo otvoreno, zbog odlaganja
sprovođenja prava albanskom narodu na Kosovu na samoopredeljenje.

Partija rada smatra da se razmatranje nacionalnog pitanja treba posmatrati kroz
međuuslovljenost tri osnovna elementa, a to su:

1) Stanje u imperijalističkom svijetu i njegov uticaj na odnose u samoj Jugoslaviji i Balkanu
2) Odnosi klasnih snaga
3) Istorijski razvoj samih nacija, stepen nacionalne svijesti i prusutnost nacionalističke
ideologije.

Zbog toga nije dovoljno posmatrati prisutnost nacionalističke svijesti kao izraz istorijske
zaostalosti, proizvoda klasnih odnosa u Jugoslaviji, već i kao posljedicu uticaja imperijalizma
koji je bilo u opštejugoslovenskom nacionalizmu, bilo u nacionalizmu po republikama
pronašao svog pouzdanog savjeznika. Ono što je suštinsko i opredeljujuće u odnosu na
nancionalizam tokom postojanja Druge Jugoslavije je bio odnos snaga između socijalističkog
i imperijalističkog tabora.

Svrstavanjem Jugoslavije ubrzo nakon Drugog svjetkog rata uz tabor imperijalista,
odstupanjem od internacionalizma i prelazak Komunističke partije na pozicije
revizionizma, udareni su temelji budućem bujanju nacionalizma, restauraciji kapitalizma,
medjunacionalnim sukobima i raspadu same države.

Period revizionizma u Jugoslaviji kroz razvoj tržišnih odnosa, stvorio je uslove da se
partijska birokratije izdigne iznad radničke klase i postavi kao sila za sebe. Radničkoj klasi,
koja je napuštala svoju seljačku poziciju, postajući industrijskim radništvom, nametnutnuta je
malograđanska a potom i nacionalistička svijest. Ovo je bio rezultat sve zaoštrenije
ekonomske krize u Jugoslaviji koja je poprimala na kraju sistemski karakter. Partijska
birokratija po jugoslovenskim republikama, nesposobna da rješava ekonomsku i političku
krizu, izlaz je pokušala naći u otvorenom nacionalizmu i počela je međusobnu borbu za moć
na prostoru Jugoslavije.

Eksplozija republičkog nacionalizma je u tom trenutku zahvatila manje ili više sve
jugoslovenske narode.

U toj borbi najveću silu su posjedovale snage velikosrpskog nacionalizma, a potom i
velikohrvatskog.

Partija rada je zauzela krajnje principijelnu poziciju u pristupu nacionalnom pitanju. Iako je
njena klasna i internacionalistička pozicija bila suprotna u odnosu na jugoslovenske
revizioniste, ona se u tom istorijskom trenutku zalagala za očuvanje takve Jugoslavije,
priznavanje njenih republika kao samostalnih država u avnojevskim granicama, kako bi se
izbjegao rat i međunacionalni sukobi.

Tokom trajanja rata Partija rada se zalagala za uspostavljanje mira, priznajuci prava
slovenačkog naroda na samostalnost, hrvatskog na samoodbranu, a posebno prava naroda BiH
da odbrani jedinstvenu državu od nasrtaja velikosrpskih i velikohrvatskih snaga s ciljem
njenog komadanja i da bošnjački narod krene u stasavanje moderne nacije. PR se
angažovala u odbrani crnogorske nacije i njene samobitnosti, kao i prava albanskog naroda na
Kosovu da se izbori za samostalnost i pravo na samoopredeljenje. Podržala je makedonski
narod da se odupre negiranju postojanja posebnosti makedonske nacije. Takođe su podržana
prava pojedinih regija na pravo da izražavaju svoju posebnost poput Vojvodine, Sandžaka,
Istre i Dalamacije, Slavonije i ostalih.

Međunacionalni sukobi su zaustavljeni intervencijom imperijalista i dolaskom njihovih trupa
na prostor bivše Jugoslavije.

Ratovi koji su sa prekidima trajali skoro cijelu deceniju su ubrzali raspad države, izazvali
strahovita razaranja, velike žrtve i masovne zločine, doveli do egzodusa na stotine hiljada
njenih stanovnika širom svijeta, i opšte siromašenje najširih slojeva stanovništva. Oni su
ostavili duboke tragove u svijesti naroda bivše Jugoslavije i za duži period opteretili
međunacionalne odnose.

III

Od raspada Jugoslavije i ratova su prošle tri decenije. Polazeći od osnovnog stava, da je kriza
u globalnom kapitalističkom sistemu temeljna i da njeno razrešenje nije moguće na bazi
kapitalističkih odnosa, Partija rada zauzima stav povodom uloge nacionalističkih
kompradorskih buržoazija na Balkanu.

Osnovno je da su kompradorske buržoazije država nastale od bivše Jugoslavije nesposobne
da same započnu i vode rat. One se nalaze u potpuno podređenom položaju i bilo kakvo
naoružavanje, militarizacija i ekspanzija ne može biti akt nezavistan od sveobuhvatnog
slijeda događaja u okviru međuimperijalističkog rata.

Drugo, samim tim što su sve te države u kolonijalnom položaju, položaju karika u
imperijalističkom lancu – ni sam rat ne može biti ograničen na jednu od njih. Veliki stepen
međusobne povezanosti, etnička isprepletanost i nezaokruženo nacionalno pitanje predstavlja
niz međusobno povezanih kontradikcija.

Politička kriza i nestabilnost u bilo kojoj toj državi, ne bi mogla ostati uokvirena u uskim
nacionalnim granicama. Naprotiv, baš zbog zajedničkog ekonomskog, kulturnog, i povezanog
političkog života – bilo kakva sistemska politička kriza bi se prenela na šire područje. A
upravo danas imamo sazrijevanje te krize u skoro svim tim državama.

Nije dovoljno da mase ne žele po starom, potrebno je i da vladajuće klase ne mogu nastaviti
da vladaju po starom. Upravo u tom trouglu imperijalističkog rata, pregrupisavanja klasnih
snaga i suštinski nacionalnog porobljivanja na Balkanu sazrijevaju uslovi za stasavanje
radničke klase kao nosioca dalje nacionalne i klasne emancipacije.

Militantni nacionalizam slomljen je i stavljen pod kontrolu imperijalista. Međutim,
nacionalizam je na ideološkom i propagandnom nivou i dalje moćan instrument
kompradorske buržoazije u svrsi očuvanja sopstvene vlasti, odnosno interesa stranog kapitala.

Položaj ove buržoazije danas u potpunosti zavisi od krupnog inostranog kapitala. To ne znači
prestanak međusobne borbe između i samih kompradora. Njihov kompradorski položaj ne
negira njihovu buržoarsku suštinu, a sa njom ne negira ni borbu za nova tržišta i uticaj. Zato
dominacija imperijalizma ne može da trajno i fundamentalno riješi nacionalno pitanje, jer
njegova “oslobodilačka” uloga nije da rješava nacionalno pitanje, već da ga podređuje
sopstvenim interesima i po potrebi produbljuje.

Pitanje jezika, religije, interpretacije nacionalne istorije, nametanje kulturnog hegemonizma i
tihe asimilacije radi stvaranja jedinstvenog etničkog prostora, i dalje su pitanja od
„fundamentalne važnosti“ za kompradorsku buržoaziju u pozadini obračuna između ruskog i
tzv. zapadnog imperijalizma na ovim prostorima. Sva ova pitanja su ujedno i koordinisana i
produbljivana od strane imperijalista u zavisnosti od njihovog globalnog odnosa snaga. Ta
skrivena ili otvorena politika imperijalsita najizraženije manifestuje po pitanju funkcionisanja
jedinstvene BiH, medjunacionalnih i religijskih odnosa u Crnoj Gori, odnosima Kosova i
Srbije, položaja Makedonije, pitanja autonomije regija i drugog.

Iz iznesene materijalne baze, iz ideološke forme sadašnjeg nacionalizma i iz istorijske
prakse, Partija rada smatra da u neposrednoj budućnosti na prostoru bivše Jugoslavije
primarna kontradikcija neće biti međunacionalna, već na liniji međuimperijalističkog sukoba
i nametanje novih formi fašističke ideologije, a sekundarna – na liniji borbe između radničke
klase i nacionalne buržoazije unutar samih republika.

Uništenje dva glavna uporišta kapitalizma – multinacionalnog kapitala i domaće buržoazije
predstavljaju nužni uslov za finalizaciju nacionalnog pitanja.

Odsecanjem Balkana od lanca monopola multinacionalnog kapitala likvidira se i glavni
oslonac domaće buržoazije koja bez njih ne može da postoji kao nezavistan akter u klasnoj
areni.

Primeri istorijske prakse baš na Balkanu potvrđuju da savezništvo klasnog i
nacionalnooslobodilačkog imaju kapacitet da slome fašizam, nacionalističku buržoaziju i sve
druge neprijatelje radničke klase.

Padanjem i same nacionalne buržoazije na kompradorski položaj, obelježen i njihovom
međusobnom konkurencijom kao i ponovo narastajućim radništvom pod impulsom prodora
multinacionalnog kapitala, sama forma nacionalizma se takođe izmijenila prema novim
okolnostima. Stoga i ona sama reflektuje poziciju buržoazije na međunarodnom i
unutarklasnom položaju.

Već smo naveli da prema multinacionalnom kapitalu nacionalna buržoazija zauzima
kompradorski položaj. Shodno tome i svojevrsna forma “kolaboracionog nacionalizma” je
glavni ideološki pravac, pravdajući taj kolonijalni položaj kao egzistencijalno pitanje za
nacionalni opstanak – što u slučaju buržoazije i jeste tačno. Bez inostranih kredita, sirovina,
čak i radne snage ona ne bi mogla da funkcioniše i opstaje na vlasti.

Sa druge strane se neguje i “stari nacionalizam” da bi se pod zaštitom imperijalista i u
novim istorijskim uslovima, mogli ostvariti lokalimperijalistički ciljevi i megalomanski
nacionalistički planovi. U tu svrhu se agresivni istorijski revizionizam koristi kao ideološko
oružje u cilju diskreditovanja revolucionarnog pokreta i nacionalne samobitnosti drugih
naroda, oslanjanjem na osnove četničkog, ustaškog i drugih kolaboracionističkih pokreta.

Za Partiju rada je posebno bitno i postojanje formi izraženih u vidu socijal-šovinizma.
Izvrtanjem istorijske istine, lišavanjem narodnooslobodilačke borbe svoje revolucionarne
suštine, partizanski i radnički pokret koristi se kao oružje u ideološkom napadu na nacionalnu
samobitnost u cilju produbljivanja kolonijalne zavisnosti i služenju samim režimima ili
imperijalističkim savezima. Stoga se antifašistička borba predstavlja kao poduhvat jednog
naroda kao deo „istorijske nacionalne borbe“ a sa druge starne borba za liberalne vrijednosti
građanske države. Na bazi tih argumenata, kompradorske buržoazije cepaju radničku klasu i
mobilišu je u ime „odbrane otadžbine“, a to jest u ime odbrane multinacionalnog kapitala na
Balkanu i svrstavaju se uz jedan ili drugi imperijalistički tabor.

Stav Partije rada jeste da ove forme, odnosno ideoloških pravca predstavljaju deo jednog te
istog imperijalističkog sistema i reflektuju današnje stanje balkanskih nacija u tom sistemu.
Ideološka borba protiv ovih pravaca na bazi proleterskog internacionalizma dužnost je
komunista. Nacionalizam, šovinizam i fašizam predstavljaju ideološka oružja imperijalističke
buržoazije koja na Balkanu ne sme sebi dozvoliti ponovno formiranje revolucionarnog
pokreta.

Stav Partije rada je da istovremeno i revolucionarni pokret danas u svijetu izlazi iz idejne
konfuzije i strateške defanzive i da se počinje ocrtavati nova revolucionarna linija. Potrebe za
novim formama ideološke interpretacije kako nacionalnog tako i revolucionarnog potrvrđuju
da se i na Balkanu ujedno počinje javljati i nova svijest koja izvire iz same radničke klase, a
koja je uslovljena njenim novim pregrupisavanjem. Ta svijest ne može biti ništa drugo do
internacionalna-revolucionarna svijest u formiranju. Ona već prepoznaje u imperijalistima
svoje egzistencijalne neprijatelje, njihove ratove kao pljačkaške, a nacionalističko-mafijaške
vlasti kao njihove lakeje. Takođe, postepeno ona sve evidentnije odbacuje i nacionalističku
svijest, prepoznavajući je prije svega kao instrument za opstanak na vlasti . Ovi procesi se ne
mogu zaustaviti, niti kontrolisati i oni su rezultat političkog sazrevanja proleterijata na
Balkanu.

Partija rada sintetiše svoje stavove po nacionalnom pitanju:

1) Istorijski proces formiranja nacionalnih država je završen. Današnje nacionalne
buržoazije svoj koren nalaze u partijskim birokratijama bivše Jugolsavije.
2) Nacionalna buržoazija posjeduje ograničenu moć i suverenost usled svoje
kompradorske pozicije u sistemu imperijalizma. Politički, ekonomski i vojno
nacionalna buržoazija je u potpunosti zavisna od imperijalizma i multinacionalnog
kapitala.
3) Nacionalizam je bio i ostao ideologija i sredstvo nacionalne buržoazije. U trenutnom
sistemu njegova uloga služi i očuvanju imperijalističkog sistema na Balkanu u epohi
krize kapitalizma i rata.
4) Nacionalno pitanje je nemoguće rešiti bez uzimanja u obzir međuimperijalisitčkog
rata, temeljne krize kapitalističkog sistema i sveobuhvatnog uticaja tih procesa na
Balkan.
5) Antiimperijalistička borba stoga mora za cilj imati fundamentalnu promenu
društvenog sistema na Balkanu, bez kojeg ni nacionalno ni klasno pitanje ne mogu
biti riješeni.Pregrupisavanje klasnih snaga ponovo ističe proleterijat kao klasnu snagu
sposobnu da reši nacionalno pitanje zajedno sa klasnim. Na svakom nivou ta borba
mora biti bazirana na internacionalizmu i suprotstavljena nacionalizmu kao psu
čuvaru interesa vladajuće klase.
6) Nacionalnooslobodilačka, klasna i antiimperijalistička borba balkanskih naroda će
biti uspješna ako poprimi i oblik svojevrsne kulturne revolucije u borbi protiv još
uvek prisutne nacionalističke svijesti, patrijarhalne svesti, religiozne zaostalosti,
neoliberalnog fašizma, primitivizma i etičkog sunovrata. Osnov i ujedno proizvod te
borbe mora biti baziran na ideji o novom, samosvjesnom i oslobođenom čovjeku.
7) Balkanska revolucija i narodnooslobodilački pokreti se ne sprovode izolovano i u
mnogome će zavisiti i od globalne i pobjedonosne borbe internacionalnog
proleterijata i pokreta za nacionalno oslobođenje.

Jedino Revolucijom!
Balkanskim pokretom otpora!
Smrt imperijalizmu i nacionalizmu!

Otuđenje antifašizma

Posted on 23/09/2023 by admin33

Danas se fašizmom i njegovom negacijom – antifašizmom – proglašava cijela lepeza ideja koje ne samo da ne odgovaraju njihovoj suštini, nego unose pojmovnu zbrku i koja u svesti šire populacije stvara legitimitet praktično bilo kakve politike vladajuće klase.

Šta je onda fašizam?

To je pitanje na koje većina današnjih političara, novinara i inteligencije ne bi znala ispravno da odgovori. Tako je fašizam Rusija I Kina. Fašizam je Ukrajina i NATO. Fašizam je kada mi stave masku, kada imaju monopol nad informacijama, kada zagađuju okolinu. Fašizam je kada ograničavaju “moju slobodu”. Naravno, stvari nisu tako proste.

Rečima Georgija Dmitrova: “Fašizam je otvorena teroristička diktatura najreakcionarnijih, najšovinističkijih i najimperijalističkijih elemenata krupnog finansijskog kapitala“.

Fašizam isto tako nije izmišljeni treći put, nije diktatura lumpenproleterijata ili sitne buržoazije – odraz malograđanske psihologije – nije “neutralna” državna moć koji stoji iznad klasa. Fašizam je udarna pesnica finansijskog kapitala usmerena ka svom jedinom istinskom protivniku – proleterijatu – i ka spasavanju osnova klasnog društva u krizi.

Poznato je da se fašizam može manifestovati na različite načine u zavisnosti od nacionalnog i istorijskog konteksta. Takav narativ nas, međutim, ne sme baciti u iluziju pripreme za borbu protiv pokreta koji se više neće javiti u tom prethodnom obliku. Neprijatelj je svoju lekciju naučio, kao što bi i proletarijat mnogo lakše vodio svoju borbu da neprijatelj nastupa stalno u istoj formi.

Kao što se današnji kapitalizam promenio u formi, ali ne i u suštini tako je i fašizam doživeo određene promene u obliku, ali ne i u suštini. Kao što su nemački nacisti genocidom pravili „životni prostor“, tako danas finansijski kapital ponovo traži spas u novim životnim prostorima, novim tržištima, novim resursima, novim špekulativnim operacijama. Nekadašnju odbranu „arijevske rase“ zamenila je odbrana „demokratije i vladavine prava“, iako je ta “demokratija i pravo” odavno u rukama uskog kruga bankara i finansijskih magnata.

Oligarhija jednih „denacifikuje“ druge sopstvenim nacizmom, dok su ovi drugi u ime “demokratije” su spremni da spale čitave nacije.

Kriza i rat, borba među imperijalistima za nova tržišta i resurse, ali i borba unutar samih imperijalista, neminovno traži sve čvršće istupanje samih fašista, njihove ideologije i njihovih neposrednih terorističkih metoda. Oblik u kome će se fašizam ispoljavati zavisiće od same situacije, ali obrise tih procesa već vidimo u Rusiji, Ukrajini, ali i Evropskim državama. Stoga se forme diktature buržoazije u proteklim decenijama, obavijene u plašt tzv. parlamenarne demokratije i vladavine prava, guraju u stranu. Vladavina “starog kapitalizma” kojim buržoazija neće moći rešiti svoju temaljnu krizu, iznudiće od nje drugačiji oblik vladavine, upravo nove oblike modernog fašizma. I svjedoci smo da se fašizam danas sve otvorenije otkriva,da nema potrebe za bilo kakvom maskom.Fašizam nastupa sve brutalnije, jer imperijalisti svoju krizu mogu pokušati riještiti samo putem rata I ekspanzije. A težnja za ratom i ekspanzijom i jeste jedna od osnovnih karakteristika samog fašizma.

U čemu se onda sastoji današnji antifašizam i kome on služi?

Antifašizam pokriva danas šareni skup ideja i političkih partija, u kome se mogu naći istovremeno i liberali, ekološki aktivisti, nacionalisti, socijaldemokrate, konzervativci, pseudoljevičari raznih profila…..

Nedefinisanost današnjeg fašizma ostavlja prostora i za nedefinisanost antifašizma. Takav antifašizam, lišen svoje suštine, postaje samo šareni kišobran uperen protiv magle, iza koga stoji veliko ništa. Više nemamo Sovjetski Savez, Maovu Kinu, Narodnooslobodilački pokret ili bilo koji drugi pokret na čijem liderskom mestu stoji pobedonosni proleter. Zahvaljujući revizionističkim prvacima, komunistički pokret je privremeno izgubio svoj istorijski zamah i vodeću poziciju u antifašističkom pokretu i privremeno je prepustio političkim pravcima koji, uprkos brojčanosti, nemaju istorijski potencijal.

Na našim prostorima je taj antifašizam evidentan u ispraznom nostalgisanju – poput odbrane NOB, borbe protiv istorijskog revizionizma u zadatim koordinatima sistema, spomeničarenju i obelježavanju istorijskih datuma, “borbi za pravnu državu” i regovanje na “ekcese” državne mafije, ili u ispravnoj i opravdanoj borbi za nacionalnu samobitnost, ali u okviru koje se istiskuje komunistička srž i misli se da da se do slobode može doći bez antiimperijalizma i antikapitalizma.

Upravo tu dolazimo do uloge antifašizma na Balkanu danas. Ideja današnjeg (građanskog i ispraznog) antifašizma se ne nalazi u rukama proletera, niti je njegov proizvod, iako nosi njegov pečat. Ona je u rukama i služi najmoćnijem kapitalu na Balkanu, a to je američki, engleski i uopšteno zapadni savez imperijalista. Takav antifašizam kaže: “nećemo nacionalne granice ni ratove, nećemo ‘nedostatke starog kapitalizma’, hoćemo da budemo deo ‘civilizovanog sveta’”. Štaviše, on će se po potrebi pozivati i na bivšu Jugoslaviju, akcentujući ono što služi njegovim trenutnim interesima na Balkanu. A to je – stabilnost bez međunacionalnog rata, suprotstavljanje prodoru i dominaciji drugih imperijalista sa NATO prisustvom kao garantom svega. Takva politika, iako se najširim eksploatisanim masama na prvi pogled čini privlačnom, nije njihova. Ona predstavlja nastavak pljačke prirodnih resursa I sužavanje osnovnih prava, ne rješava nijedan suštinski socijalni problem društva, sprovodi razne forme okupacije i, kao najvažnije, priziva dolazak rata na ove prostore. Ta politika potpiruje međunacionalne “ratne igre” malih kompradorskih režima, istovremeno sprečavajući njihovu eskalaciju i veće sukobe.

Ona priča o stabilnosti i prosperitetu, a istovremeno militarizuje prostor i priprema mase, kao topovsko meso za novu svjetsku klanicu, sve u interesu svog imperijalističkog saveza.

Da zatvorimo krug.

Kao sto je besmislica danas posmatrati fašizam izvan diktature najreakcionarnijih djelova krupnog finansijskog kapitala u njegovoj težnji za ekspanzijom, tako je besmilica i određenje antifašizma sporednim pojavnostima, ispraznom simbolikom, performansima bez viših oblika klasne borbe najširih proleterskih masa u suprotstavljanju međuimperijalističkom ratu i nadiranju fašizma.

Pored osnovnog zadatka da budu avangarda u klasnoj borbi, zadatak komunista u uslovima strateške defanzive je i da vode idejnu borbu u razgraničenju sa raznim formama tzv. građanskog antifafašizma, a u cilju odvajanja njegovih predstavnika od sluganstva modernom fašizmu. U cilju borbe protiv fašističkog “unipolarnog slobodnog svijeta“ i raznih drugih „ multipolarnih svjetova“ .

Mi komunisti ćemo reći da! – ujedinjavanju naroda, ali na bazi slobodne i ravnopravne volje, a ne stranog diktata i prava jačeg, da! miru balkanskih naroda, ali rat njihovim kapitalistima, domaćim i stranim gospodarima i zavojevačima.

Mi nećemo morati da ističemo velikim slovima naš antifašizam jer će on govoriti iz naše politike i naših akcija, njegov jedini I dovoljan dokaz će biti oni koji će se naći nasuprot nas.

Živeo Balkanski Pokret Otpora!

O narodnim neprijateljima

Posted on 30/04/2021 by admin

Kada se poslednji put zemlja oslobađala od okupatara i njihovih saradnika, pobednička partizanska vojska je išla u borbu s parolom – smrt okupatoru i domaćim izdajnicima! I jednih i drugih nije bilo malo i bili su moćni. Narodna vojska je ipak pobijedila, a nova vlast je onda izbacila parolu o narodnim neprijateljima. Pošto nije više bilo okupatora, na udaru su se zasluženo našli: ostaci bivših saradnika okupatora (prije svega ustaša, četnika, bijele i plave garde i redom). No, pošto je trebalo graditi novo društvo u kome će biti svi ravnopravni i neće biti „jednakijih“, na udaru su se našli i predstavnici bivše buržoaske klase i svi oni koji su željeli održati svoje vlasništvo. U tom istorijskom žrvnju lomljenja bivših društvenih odnosa i žaru za pravednijim i boljim, njima je udarana ta etiketa narodnog neprijatelja. Kako revolucije vremenom često jedu svoju djecu, “narodni neprijatelji” su na jugoslovenskom prostoru postali i dojučerašnji drugovi saborci, oni koji su zajedno kovali slobodu. Udaljavanjem od revolucionarnog zanosa i od revolucionarnih ciljeva širena je lepeza narodnih neprijatelja, ali se počeo mijenjati i sam društveni i ideološki karakter onih koji su žigosani tom etiketom. Za novostvorenu tzv. crvenu buržoaziju sve više su neprijatelji postajali oni koji su prstom upirali u nju, bilo da su bili pojedinci, radnici koji su se ohrabrili na štrajk, ili studenti na demonstracijama. Iako obračun sa ovim novim “narodnim neprijateljima” nije bio tako silovit kao neposredno nakon rata, on je bio temeljit. Na kraju, kada se sam sistem počeo urušavati usled kompromitacije komunističke ideje, i prelaska samih “etiketara” na nacionalističke pozicije, odjednom su tog “narodnog neprijatelja” našli u drugim, do juče bratskim narodima, pretvarajući se u ostrašnjene nacionalističke zvijeri koji su nesebično slali svoje da ubijaju ove druge u ime “viših nacionalnih ciljeva”, istovremeno paktirajući oko podjele teritorija i pljačkajući sve što se moglo opljačkati. A rat je upravo najviše pogodovao tim “etiketarima”, odnosno očuvanim strukturama prošlog sistema, omogućujući im da se na krvi drugih i sopstsvenog naroda, u koje su se tako u stavu mirno zaklinjali, izdignu kao nova kapitalistička klasa.

Ko je danas narodni neprijatelj?

Ima ga, kao što ga je bilo i biće dokle se god ne uništi i poslednji ostatak kapitalističkog sistema i imperijalisitičkog ropstva. Danas se ponovo vraćamo na početak i ponovno se javlja zov za aktueliziranjem parole od prije osamdeset godina – smrt okupatoru i domaćim izdajnicima! Sada ja na djelu ponovo okupacija. Za sada bez koncentracionih logora i streljanja, ali mnogo suptilnija i sistematičnija. Ponovo okupacija uz pomoć marionetskih režima, kompradorske buržoazije i sa silom koja je ultimativna – sa bankama, multinacionalnim kompanijama, medijima i svojom ideologijom. Po potrebi i po kojom vojnom bazom.

I okupator ponovo izgeda moćan i čini se da ga je nemoguće pobijediti. A i domaći izdajnici se trude da izgledaju moćni sa svojim aparatom i sluganstvom, spremni da guše svaki oblik klasnog ili antiimperijalističkog otpora. Spremni da odlučno brane ne samo svoje sluganstvo, nego prije svega kapital koji su napljačkali i privilegije koje im omogućuju da ga još više uvećaju. No, opšte okolnosti koje svijet guraju u taj globalni medjuimperijalistički sukob, tjeraju i obespravljene mase balkanskih prostora da će se morati jasno fokusirati na tog narodnog neprijatelja. I mi smo ubijedjeni da ga mase već danas vrlo dobro i nepogrešivo prepoznaju. Prepoznaju ga dok stoje u redu da bi dočekali zaposlenje ili po ko zna koji put ponovno nezaposlenje; u teškom radu po fabričkim halama za mizernu nadnicu i bez elementarnih prava; u zimskim danima po gradilištima; u ljetnoj žezi nadničenja po tudjim poljima; za pultovima trgovinskih radnji bez slobodnih dana; za volanom na beskrajnim putevima i čekanjima po granicma u besanim noćima; u satima i satima ispraznog buljenja za potrebe informatičke diktature; u odlascima u inostranstvo po svaku cijenu, svjesni da se gubi porodica, prijatelji…

Svjesni smo da će veliki broj odabrati sluganstvo i ropstvo modernom fašizmu i vjerno mu služiti. Isto tako smo duboko ubijedjeni da će obespravljene mase, odnosno svi oni koji su protiv tog ropstva, biti spremni da krenu u borbu sa onima koji u praksi pokazuju da žele da pokidaju sve te lance ljudskog ropstva i sveopšteg otudjenja. Tako je bilo i biće sve dok bude trajala klasna borba – i mirna, i bespoštedna, i krvava.

Jedino revolucijom!

Balkanskim pokretom otpora!