Imperijalizam

Dilema da li svijetu predstoji Treći svjetski rat ili je svijet već u njemu i nema nikakav suštinski značaj. Rat
je svakako tu i samo je pitanje njegove veće ili manje ekspanzije.

Dilema oko rata za revolucionarni pokret je uvijek imala smisao u kontekstu da li je taj rat pravedan i
oslobodilački ili nepravedan, reakcionaran i porobljivački. Prema njemu se pokret odnosi u skladu sa svojim revolucionarnim principima. To je uslovljeno osnovnim ciljem svakog revolucionarnog pokreta da on uvijek i neprekidno vodi samo klasni rat u interesu proleterske revolucije, a da su sukobi, manji ili veći,
regionalni ili opšti, trenutni ili višegodišnji koje vode imperijalisti za svoje ciljeve, samo prepreka u borbi najširih masa za ostvarenje svojih klasnih ciljeva – svrgavanja vladajuće klase i ostvarenja novih
društvenih odnosa.

Kakav je položaj balkanskih naroda u Trećem svjetskom ratu ?

Balkanske mase, ukoliko mislimo na prostor bivše Jugoslavije prošle su krajnje reakcioanarne ratove sa masovnim zločinima, prije svega nad civilnim stanovništvom i njegovim egzodusom po cijelom
svijetu. Pod silom zapadnog imperijalizma i njegove okupacije balkanskog prostora ušlo se u relativno mirni period. Kolaboracionistički režimi na prostoru bivše Jugoslavije više ne mogu voditi ratove poput devedesetih godina jer za to nemaju snage niti bi im dozvolile okupacione snage. Ali to ne znači da se neće ratovati i da balkanski narodi neće ostavljati svoje živote kao topovsko meso u sadašnjem međuimperijalstičkom ratu koji traje i poprima tendeciju da zahvati mnogo šire prostore.

To znaju i kolaboricionstički režimi koji ne mogu izbjeći taj talas i svojom sve većom militarizacijom uključuju se u opštu ratnu globalnu mašineriju. Zato se donosi niz mjera: zajedničke vojne vežbe sa svojim okupatorskim mentorima, jačanje vojne industrije i otvaranje novih vojnih pogona, ubrzane proizvodnje oružja i municije i njihova prodaja zaraćenim stranama, nabavka novih oružja, uvođenje vojnih rokova, i, nadasve – pokušaji militarizacije atmosfere u samom društvu od medija do obrazovnih institucija.

Da li balkanski narodi mogu izbjeći još veće uvlačenje u opšti ratni sukob?

Balkanski kolaboracionisti su samo jedna slaba karika koja slijedi opšti globalni tok pljačke i uništenja
svjetskih potlačenih masa, sprovodeći na „domaćem terenu“ opšti genocid i neće ni razmisljati da
spašavaju svoj narod da ne bude topovsko meso u tom globalnom ratu, već će igrati na „sitno“, gledajući da se dodvore jačem gospodaru i sačuvaju svoju vlast i posebno svoj kapital.

Partija rada smatra da balkanski narodi ne mogu izbjeći opšte tokove svjetskih procesa, niti mogu izbjeći
da budu uvučeni u svjetski vrtlog rata, ali mi smatramo da istorija uvijek ostavlja mogućnost koja se ogleda u onome što se definiše kao budućnost i da balkanski narodi treba da već sada krenu ka tom budućem. Istina za sada uskom stazom, a to je stvaranje sopstvene sile svih balkanskih naroda koja će povesti borbu protiv kolaboracionističkih režima i protjerati okupatore sa ovih prostora .U protivnom slijedi besmisleno žrtvovanje kao topovsko meso, za nazovimo ih imperijalistima – američkim, njemačkim, francuskim, ruskim, kinsekim, turskim, ili čak onima kojima nije potrebna ta odrednica nacionalnog već se osjećaju kao multinacionalni moćnici svijeta koji misle da svojim bogatstvom mogu da upravljaju svjetskim procesima.

Svjedoci smo da na balkanskim prostorima, kao ni u cijeloj Evropi, nema spremnosti da se gine za
nacionalne ili bilo koje vrijednosti. I svi bi uglavnom da žive u nekom mirnom i socijalno uravnoteženom svijetu. Isto tako nema ni organizovanog otpora da se ne ide u rat, jer kod ratnih gospodara je sva sila –
oružana, policijska, medijska, propagandna i zakonodavna. Iako je balkanski prostor izgubio
nekadašnju demografsku silu, jer je nestao seljački element kao glavni oslonac nacionalnooslobodilačke
borbe, uslovi za vođenje borbe postoje . Prije svega u još snažnom nacionalnom osjećanju da ako mora da se gine nek se gine za „srpstvo“, „hrvatstvo“ „albanstvo“, „makedonstvo“, „bošnjaštvo“, „crnogorstvo“ itd., a ne za interese svjetskih imeprijalista u njihovom ratu, a to im se ne ostavlja kao alternativa. Mogu samo da se izbore da na svojim uniformama ostave svoju nacionalnu zastavu da ih lakše mrtve prepoznaju i brže selektuju. Kao drugo, i mnogo bitnije, da je svijest masa danas na mnogo većem stupnju i da su stasale generacije novih radničkih, proleterskih slojeva koji svijet i odnose u njemu sagledavaju mnogo realnije i racionalnije. Svijest da oni mogu preuzeti i upravljati cijelom proizvodnjom i da su svi ti „nad“ suvišni sve više prodire i u radničku klasu balkanskih prostora.

Otpor ratu balkanskih masa može sprovesti samo organizovana idejna sila koja ima podršku i uporište u
širokim narodnim masama. Preduslov svakog otpora ratu i oslobodjenju je ovladati masama i dobiti njihovu podršku za zajednički interes. Zato na opštu militarizaciju treba odgovoriti otporom
protiv militarizma i rata.

Neću vašu slugansku pušku!

Zato i istorijski odgovoriti svojim organizovanim klasnim, nacionalnooslobodilačkim i antiimperijalističkim otporom.

Balkanskim pokretom otpora!