Imperijalizam

O tokovima savremenog ljevičarenja

Posted on by admin33

Propast tzv. srednje klase već je osvjedočena činjenica. Njeni vapaji za zaustavljanjem propasti  i vraćanjem na prethodno stanje imaju različite forme. Konzervativizam jednih naizgled se suprotstavlja “revolucionarnosti” drugih. No, iza “progresivnih”, a suštini reformističkih fraza, krije se  reakcionarstvo u  malo drugačijem obliku.

Nestankom novih teritorija čijom bi se pljačkom potkupili “gornji” slojevi buržoaziranih radnika i tzv. srednje klase, žeđ za profitom krupnih kapitalista okrenula se ka unutra. Ukidanje socijalnih programa, povećanje vojnih nabavki, teško oporezivanje, gangsterski dilovi krupnih monopola i države, ekonomski i politički osakatili su ove navodno “napredne” slojeve.

Kao što smo rekli, dio je bijeg već pronašao u manje-više neskrivenom fašizmu. Dio, pak sakrio se iza plašta reformizma. Privučeni već poznatim malograđanskim i ustaljenim ljevičarskim frazama, oni donekle privlače radničke mase koje u tim sloganima i pokretima osjećaju nešto svoje.

Sve češće se čuju pokliči: protiv imperijalizma, kapitalizma,  fašizma, čak i nacionalizma, tog najvjernijeg čuvara kapitala na Balkanu. Mi u potpunosti pozdravljamo same parole, iako smo svjesni besprincipijelnosti onih koji ih sada proklamuju.

Međutim, moramo postaviti pitanje: kakav je to otpor protiv fašizma, imperijalizma, kapitalizma i nacionalizma ako on ne pogađa samu suštinu tih ideologija – suštinu privatne svojine, robne proizvodnje i diktature kapitala? Kakav je taj otpor, ako on od početka sebe osuđuje na traženje rješenja u okviru istog sistema koji njih (fašizam,nacionalizam i dr…) upravo i rađa ?

Uzmimo baš Balkan u obzir. Zar je ovdje, gdje je međusobno takmičenje imperijalista daleko “konkurentnije” moguće odvojiti borbu protiv američkog od borbe protiv ruskog imperijalizma? Zar je moguće suprotstavljati se diktatu evropskog krupnog kapitala, a zanemariti dužničko ropstvo kineskim “investicionim” bankama? Zar je moguće povesti borbu protiv “domaćeg” četništva, ako se istovremeno ne povede danas  borba i protiv ustaštva i svakog drugog šovinizma, kao čuvara baš tog krupnog kapitala?

Mi na to odgovaramo: ne, nije moguće.

Da, mi smo za otpor, ali otpor beskompromisno svim koji guše revolucionarni preobražaj društva, jer drugačiji otpor u istorijskom smislu  i ne može da postoji. Imperijalistička “prepucavanja” već prijete da bace novi teret na balkanske  mase, od Srbije pa dalje,  i sada se u punom svjetlu pokazuje kompradorska nemoć naspram svjetskih tokova. U Hrvatskoj, “antifašizam” će biti osuđen na istorijski demarš ukoliko ne skupi hrabrost da napadne srž sadašnjeg ustaštva i dominaciju kompradorstva – odbranu krupnog evropskog i američkog kapitala, njihovih banki, industrija i vojnih postrojenja.

Crnogorski antifašizam takođe ostaće na nivou kulturološke identifikacije, nesposoban da postane politička sila, ukoliko on ne poveže stalne velikosrpske nasrtaje u “isti koš” sa NATO okupacijom.

U Srbiji pak, otpor prema NATO, Evropi ostaće takođe samo dio odavno nametnutog  mnenja od samog režima ukoliko se ne okrene  i protiv ruskog imperijalizma, kao i na ”domaće” kapitaliste, a pogotovo na nastavak obračuna sa velikosrpskim  nacionalizmom i njegovim “vječnim” težnjama ka Kosovu, Crnoj Gori, BiH i dr.

Sa druge strane, Kosovo će ostati  produžena ruka američkog, turskog ili nekog drugog imperijalizma, ukoliko se ne suprotstavi sadašnjem putu sluganstva.  O BiH je izlišno i ponavljati o nesposobnosti da se izađe izvan nacrtanih rovova nacionalnih podjela ili nametnutog mita o građanskoj državi i traženja moćnijeg “zaštitnika”.  Bez opšteg povezivanja cjelokupnog procesa, inicijalno ispravni koraci povešće u svrstavanje u jedan ili drugi imperijalistički tabor.

Između nominalnih “ljevičara” i “desničara” decenijski više  nema suštinske razlike. Lijevo orijentisane reformističke linije ne samo da će pasti u najgori šovinizam uslovljen imperijalističkim ratom, nego će u njemu i prednjačiti nad otvoreno nacionalističkim elementima.

Šovinizam okrenut ka onima koji su “za zapad ili Ruse” može i biće zaogrnut različitim formama, između ostalog i formama “antifašizma”. Štaviše, već jednom su na Balkanu pod socijalističkom simbolikom granatirani gradovi u bratoubilačkom ratu. Ovaj rat se možda može razlikovati po tome što će svi imati svoje “petokrake”.

Ideološki obračun, koji tek sada započinje, zapravo predstavlja ništa drugo do početak obračuna između onih koji jesu za revoluciju, za komunizam i koji u balkanskim masama, a prije svega radnicima i svim potlačenim,  vide jedini istorijski oslonac. Balkanske mase nemaju drugog saveznika, do same sebe i kreiranje moćnog revolucionarnog subjekta (ili neuspjeh u tome) odlučiće i sudbinu tih balkanskih naroda u narednim vremenima.

Ukoliko dođe do jasnog ideološkog razgraničenja, ukoliko masama i revolucionarima bude poznato ne samo protiv čega, nego i za šta se bore – onda i samo onda pobjeda postaje moguća. A za to  treba htjeti, smjeti, a i znati  prepoznati saveznike i neprijatelje.

Jedino revolucijom!

Balkanskim pokretom otpora!

Novi izazovi

Posted on by admin33

Nakon  obamrlog, beskonfliktnog i bezidejnog političkog života, talas protesta predvođen omladinom, a posebno studentskim jezgrom prodrmao je čitavo društvo u Srbiji. Iako  na početku oni nisu formalno predstaljali ništa novo na idejnom planu, jesu na organizacionom, pa čak i etičkom. Početno ograđivanje od nacionalizma, liberalnih i drugih kompradora, oportunista svih vrsta i studentska ubeđenost u ispravnost svoje borbe za „opštu stvar“ pokazalo je da na Balkanu tek počinju da duvaju neki novi vetrovi.

Godinu dana kasnije, usled nedostatka jasnog revolucionarnog subjekta, malograđanske malodušnosti i slabosti, nedostatka taktike, organizacije i jasne ideologije, pokret  se srozao  u blato buržoarsko-kompradorskog parlamentarizma, nedostojan sopstvenih početaka.

O pokretu takvom kakav je trenutno više nećemo trošiti reči. Nova dešavanja jasna su. Više nije bitno hoće li ova ili ona kompradorska grupica držati vlast u kolonijama, već kome će se one prikloniti. Period politikantstva je prošao. Dolazi period „velike politike“.

Događaji se ubrzavaju, pred nama se svakodnevno uvećavaju ratne nabavke, povećavaju vojni budžeti, militarizuju kompletna društva čak i najbednijih i najslabijih kapitalističkih država u čitavom svetu. U ovom trenutku ne postoji tačka na planeti koja nije militarizovana ili već u ratu. Nikada do sada rušilačke snage nisu bile nagomilane i potente kao danas.

Period prenaoružavanja se bliži svom kraju i ubrzano se formiraju vojni savezi. Dosadašnji ratovi tarifama, carinama, ekonomskim blokadama i eksproprijacijom više nisu dovoljni. Svet se neminovno deli i već je donekle jasno podeljen na dva, a u budućnosti možda i više imperijalistička saveza, svaki sa istovetnim ciljem – preraspodelom teritorija i bogatstva.

U toj podeli, dalekosežnost je tolika da ne postoji država ili socijalna klasa koja se može iz nje izuzeti. Ona je sveobuhvatna i globalna, tako da će se i regioni poput Balkana  nužno naći (uistinu se već i nalaze) pred izborom: ili u rat imperijalistički, rat pljačkaški, gde će se u interesu ratnih liferanata slati  sinove i kćeri na moderne frontove, možda zajedno sa svojim nekadašnjim „ljutim neprijateljima“ – ili probijati svoj put, koji u socijalnoj revoluciji vidi iskru budućnosti novog.

I već smo mnogo puta podvukli ( i još ćemo bezbroj) da takav put je nemoguć bez avangarde koja će osvetliti putanju, avangarde u vidu organizovane jedinice najveštijih, najhrabrijih i ideološki najspremnijih ljudi. Jer kao što je epoha mira sa sobom nužno praštala ideološku konfuziju (čak je i jačala), epoha rata će takođe nužno od svih klasa tražiti aktivnije učešće i jasnije ideološko određivanje, jer ona više neće biti mesto pukih fraza zgodnih za intelektualne krugove. Nismo daleko od trenutaka kada će „biti komunista“ za sobom povlačiti jasna i konkretna opredeljenja, akcije i reperkusije, kao što će i svi iz buržoarskog tabora, uprkos svojim nominalnim razlikama, predstavljati samo ekstremnija ili umerenija krila rušilačkog i ratobornog krupnog kapitala.

U epohi sadašnjeg svetskog rata, vladajućoj klasi ne preostaje ništa drugo do da paralelno sa frontovskim – klasičnim ratovima protiv drugih imperijalista, vodi i drugi okrutni, fašistički rat protiv „sopstvenih“ masa na sopstvenoj teritoriji. Era masovnog nadzora, interneta, veštačke inteligencije i dr. je ništa drugo do era neprikosnovene tehničke i tehnološke superiornosti (trenutne i nestajuće) vladajuće klase nad milionima potlačenih. Ovaj arsenal oružja se već koristi i on, uz neverovatno militarizovanu policiju, kriminalne i paravojne strukture u službi buržoazije biće jedno od glavnih obeležja modernog fašizma. Represija nad masama će se jednako ili gore izvoditi pod liberalnim, ili socijaldemokratskim simbolima i narativima, kao i pod  „fašističkim“. Uostalom, nije li socijal-demokratija (a mi možemo sada proširiti na širok dijapazon „levičara“) samo umereno krilo fašizma?

 Bez obzira na to koja politička buržoarska stranka „preuzme“ vlast, ona neće menjati takav državni mehanizam, jer jedino on može u sadašnjem periodu čuvati kapital od nezadrživog nadiranja masa. Takav razvoj je nužnost.

 Upravo takav razvoj će nemilosrdno i razoriti i razotkriti sve oportunističke tendencije u sadašnjem revolucionarnom (i širem demokratskom) pokretu kao pogrešne. Apsolutno sve političke linije, stranke i grupe će se odrediti: na one koji su za rat naroda protiv naroda – rat osvajača,ili rat unutar društva, rat klasa i samu revoluciju.

Sadašnje i nastajuće ekonomsko rasulo, ideološka buržoarska hegemonija, političko i vojno nasilje samo pripremaju uslove za rađanje novog revolucionarnog pokreta. Takav „novi“ (a uistinu – stari) revolucionarni pokret će baš zbog toga i sam morati da nosi obeležje militantnosti, organizacije, odlučnosti u cilju i vođstvu. Jedino takav revolucionarni pokret i može da objavi nemilosrdni rat samom ratu – ratu nacionalističkom, ratu imperijalističkom, ratu koji masama može samo doneti masovnu pogibiju, bedu i propast.

Rat  klasa, odnosno borba miliona siromašnih i obespravljenih protiv šačice enormno bogatih i povlašćenih  je istorijska nužnost. Ako se čini da je pitanje revolucije daleko,onda pitanje organizacije, ideologije, konkretnog stava i akcije nije. To je ujedno i pitanje, i stav, poziv za sve one pobunjene, razočarane decenijama kapitalističke stranputice koja je narode Balkana odvukla u potpunu kolonijalnu propast, degradirajući ih na nivo potrošne robe imperijalističkih predatora i njihovih lokalnih kompradora, oduzimajući im i poslednja zrna nacionalnog, društvenog i svakog drugog dostojanstva.

  Zato na Balkanu izraz tih opštih istorijskih tokova i dalje može biti samo:

Jedino revolucijom!

Balkanskim pokretom otpora!

Stav PR povodom rata na Bliskom istoku

Posted on by admin33

Međuimperijalistički rat traje i zahvata nova područja. Evidentno je da sve nagomilane unutrašnje protivrječnosti eksplodiraju paralelno, zavisno baš sa tim ratom, a koji ih još više akcentuje i produbljuje. Štaviše, upravo su ovi procesi neraskidivo vezani jedni za druge i deo su opšte kapitalističke krize koja je temeljna i iz koje nema više povlačenja nazad.

Palestinska nacionalnooslobodilačka borba primjer je jedne borbe koja je istorijski progresivna i opravdana, a traje paralelno sa međuimperijalističkim nadmetanjem na Bliskom Istoku. U ovom trenutku te protivrječnosti idu na ruku palestinskom pokretu. U tom smislu Partija rada podržava jedinstveni palestinski otpor i taj otpor ne može biti slomljen bez obzira na obim ubistava, genocidne politike i razaranja na koje je izraelski reakcionarni režim spreman. Omča oko vrata izraelskog režima, a koje se zove palestinsko nacionalno pitanje sve se čvršće steže i nije pitanje da li će ono pobediti, već kada.

Izrael je već decenijama udarna pesnica zapadnog imperijalizma predvođenim SAD na Bliskom Istoku, a poslednjih godinu dana je pokazalo da on i nije sposoban samostalno da ratuje i djeluje, bez podrške svojih zapadnih saveznika. Upravo zato palestinska borba ima veliki značaj na razaranju trenutno najmoćnijeg imperijalističkog saveza na svijetu, a čije je uništenje od glavnog interesa za proleterske mase svijeta.

Promena odnosa snaga u svijetu i samom bliskoistočnom region dokazuju takođe da tzv. unipolaran svijet nije moguć, a protivrječnosti  koje će se jasnije pokazati u budućnosti će potvrditi i da zamišljeni multipolarni svijet je isto tako nemoguć. Iza ovih fraza kriju se koncepti tzv. ultra-imperijalizma sa jedne strane, i mogućnost „mirnog“ koegzistiranja sa druge strane. Istorijska praksa je već dva puta takve koncepte slamala i širila stepen ljudskog oslobođenja.

Nastavak ove globalne  međuimperijalističke borbe , a koja je u svojoj suštini borba za nova tržišta, uticaj i teritorije može i preneće se prije ili kasnije na ostatak regiona. Ovo će znatno otežati nacionalnooslobodilačke, kao i klasne borbe, međutim, međusobno imperijalističko iscrpljivanje isto tako daje prostor za organizovani revolucionarni komunistički pokret čija je masovna pojava istorijska nužnost.

Širenje sadašnjeg konflikta na Bliskom Istoku, bi značilo i prelivanje na Balkan – manje ili više direktno, što bi ponovo dovelo balkanske mase na poprište ratnih sukoba.

Partija rada je već ranije iznijela svoj stav da Balkan, prije ili kasnije, ne može ostati izvan tih medjuimperijalističkih sukoba, bilo da je to sukob u Ukrajini, Bliskom Istoku ili neko novo žarište. I Partija rada je takođe iznijela svoj stav da balkanski režimi više nemaju mogućnosti, niti im se to dozvoljava da ratuju  medjusobno, već mogu biti samo dio tog opšteg medjuimperijalističkog sukoba. Odnosno, da balkanske mase mogu samo da budu topovsko meso u tom sukobu ili da u protivnom  stvaraju sopstvenu silu zajedničkog otpora.

Balkanskim pokretom otpora!

Balkanski narodi u svjetskom ratu

Posted on by admin33

Dilema da li svijetu predstoji Treći svjetski rat ili je svijet već u njemu i nema nikakav suštinski značaj. Rat
je svakako tu i samo je pitanje njegove veće ili manje ekspanzije.

Dilema oko rata za revolucionarni pokret je uvijek imala smisao u kontekstu da li je taj rat pravedan i
oslobodilački ili nepravedan, reakcionaran i porobljivački. Prema njemu se pokret odnosi u skladu sa svojim revolucionarnim principima. To je uslovljeno osnovnim ciljem svakog revolucionarnog pokreta da on uvijek i neprekidno vodi samo klasni rat u interesu proleterske revolucije, a da su sukobi, manji ili veći,
regionalni ili opšti, trenutni ili višegodišnji koje vode imperijalisti za svoje ciljeve, samo prepreka u borbi najširih masa za ostvarenje svojih klasnih ciljeva – svrgavanja vladajuće klase i ostvarenja novih
društvenih odnosa.

Kakav je položaj balkanskih naroda u Trećem svjetskom ratu ?

Balkanske mase, ukoliko mislimo na prostor bivše Jugoslavije prošle su krajnje reakcioanarne ratove sa masovnim zločinima, prije svega nad civilnim stanovništvom i njegovim egzodusom po cijelom
svijetu. Pod silom zapadnog imperijalizma i njegove okupacije balkanskog prostora ušlo se u relativno mirni period. Kolaboracionistički režimi na prostoru bivše Jugoslavije više ne mogu voditi ratove poput devedesetih godina jer za to nemaju snage niti bi im dozvolile okupacione snage. Ali to ne znači da se neće ratovati i da balkanski narodi neće ostavljati svoje živote kao topovsko meso u sadašnjem međuimperijalstičkom ratu koji traje i poprima tendeciju da zahvati mnogo šire prostore.

To znaju i kolaboricionstički režimi koji ne mogu izbjeći taj talas i svojom sve većom militarizacijom uključuju se u opštu ratnu globalnu mašineriju. Zato se donosi niz mjera: zajedničke vojne vežbe sa svojim okupatorskim mentorima, jačanje vojne industrije i otvaranje novih vojnih pogona, ubrzane proizvodnje oružja i municije i njihova prodaja zaraćenim stranama, nabavka novih oružja, uvođenje vojnih rokova, i, nadasve – pokušaji militarizacije atmosfere u samom društvu od medija do obrazovnih institucija.

Da li balkanski narodi mogu izbjeći još veće uvlačenje u opšti ratni sukob?

Balkanski kolaboracionisti su samo jedna slaba karika koja slijedi opšti globalni tok pljačke i uništenja
svjetskih potlačenih masa, sprovodeći na „domaćem terenu“ opšti genocid i neće ni razmisljati da
spašavaju svoj narod da ne bude topovsko meso u tom globalnom ratu, već će igrati na „sitno“, gledajući da se dodvore jačem gospodaru i sačuvaju svoju vlast i posebno svoj kapital.

Partija rada smatra da balkanski narodi ne mogu izbjeći opšte tokove svjetskih procesa, niti mogu izbjeći
da budu uvučeni u svjetski vrtlog rata, ali mi smatramo da istorija uvijek ostavlja mogućnost koja se ogleda u onome što se definiše kao budućnost i da balkanski narodi treba da već sada krenu ka tom budućem. Istina za sada uskom stazom, a to je stvaranje sopstvene sile svih balkanskih naroda koja će povesti borbu protiv kolaboracionističkih režima i protjerati okupatore sa ovih prostora .U protivnom slijedi besmisleno žrtvovanje kao topovsko meso, za nazovimo ih imperijalistima – američkim, njemačkim, francuskim, ruskim, kinsekim, turskim, ili čak onima kojima nije potrebna ta odrednica nacionalnog već se osjećaju kao multinacionalni moćnici svijeta koji misle da svojim bogatstvom mogu da upravljaju svjetskim procesima.

Svjedoci smo da na balkanskim prostorima, kao ni u cijeloj Evropi, nema spremnosti da se gine za
nacionalne ili bilo koje vrijednosti. I svi bi uglavnom da žive u nekom mirnom i socijalno uravnoteženom svijetu. Isto tako nema ni organizovanog otpora da se ne ide u rat, jer kod ratnih gospodara je sva sila –
oružana, policijska, medijska, propagandna i zakonodavna. Iako je balkanski prostor izgubio
nekadašnju demografsku silu, jer je nestao seljački element kao glavni oslonac nacionalnooslobodilačke
borbe, uslovi za vođenje borbe postoje . Prije svega u još snažnom nacionalnom osjećanju da ako mora da se gine nek se gine za „srpstvo“, „hrvatstvo“ „albanstvo“, „makedonstvo“, „bošnjaštvo“, „crnogorstvo“ itd., a ne za interese svjetskih imeprijalista u njihovom ratu, a to im se ne ostavlja kao alternativa. Mogu samo da se izbore da na svojim uniformama ostave svoju nacionalnu zastavu da ih lakše mrtve prepoznaju i brže selektuju. Kao drugo, i mnogo bitnije, da je svijest masa danas na mnogo većem stupnju i da su stasale generacije novih radničkih, proleterskih slojeva koji svijet i odnose u njemu sagledavaju mnogo realnije i racionalnije. Svijest da oni mogu preuzeti i upravljati cijelom proizvodnjom i da su svi ti „nad“ suvišni sve više prodire i u radničku klasu balkanskih prostora.

Otpor ratu balkanskih masa može sprovesti samo organizovana idejna sila koja ima podršku i uporište u
širokim narodnim masama. Preduslov svakog otpora ratu i oslobodjenju je ovladati masama i dobiti njihovu podršku za zajednički interes. Zato na opštu militarizaciju treba odgovoriti otporom
protiv militarizma i rata.

Neću vašu slugansku pušku!

Zato i istorijski odgovoriti svojim organizovanim klasnim, nacionalnooslobodilačkim i antiimperijalističkim otporom.


Balkanskim pokretom otpora!

Ničija zemlja

Posted on by admin33

Dolazak nemačkog kancelara Šolca u Srbiju samo je potvrdio stav Partije rada da je Srbiji i Balkanu namenjena uloga kolonijalnog predvorja Evropske unije iz kojeg će najmoćnije države Evrope i sveta moći da čerupaju ljudske, prirodne i druge resurse prema svom nahođenju, a samim narodima Balkana ostaviti bedu, siromaštvo i jad.

Blatantno negiranje režima Aleksandra Vučića većinske želje u narodu da se ne dovode multinacionalne rudne korporacije takođe potvrđuje da Srbija, kao i ostale države tzv. Zapadnog Balkana, ne raspolažu nikakvom suverenošću, te  da se iza praznih nacionalnih zastava, simbola i himni krije obična kolonijalna realnost u kojoj je svaki resurs zemlje stavljen na tacnu.

Francuske nuklearne elektrane, kineski rudnici bakra i ostalih metala, Nemcima litijum, Rusima naftu i gas, a Amerikancima i NATO-u baze i oružje – to je realnost Balkana. Kompradorske elite se neće zaustaviti sve dok poslednji delić zemlje ne bude u stranim rukama.

Međutim, pogrešno bi bilo misliti da će se na ovome stati. Evropa koja se već intenzivno fašizuje neće na nove frontove poslati sinove glavnih i najsnažnijih država EU – rizikujući time socijalne nemire, sve dok zemlje Balkana, Baltika i Istočne Evrope mogu popuniti njihovo mesto.

Kao što se sada Ukrajina nalazi između čekića i nakovnja američkog i ruskog imperijalizma, tako će i sve do jedne balkanske države biti grupisane i bačene u borbu krupnih finansijskih oligarhija.

Dojučerašnja neprijateljstva u Bosni, Srbiji i Kosovu zamenjuju novi odnosi, nove političke i vojne forme pod palicom trenutno najmoćnijeg saveza koji će istovremeno potpirivati nacionalne tenzije i mržnju kako bi hranio šovinizam i dalje delio naše narode.

Stoga nacionalizam u ovom momentu igra ulogu ostarelog psa na lancu imperijalističkih saveza i bez obzira što ta ideologija u ovom momentu i sama postaje farsa, ona će pre ili kasnije morati biti zamenjena  još gorim i reakcionarnijim ideologijama koje se ponovo uzdižu Evropom.

I baš tu se nalazi seme propasti ne samo gangsterskih balkanskih režima, nego i celokupnog sistema koji održava i dalje razvija takvo stanje.

Daljim pritiskanjem spolja, svi kompradori će morati da skinu svoju „patriotsku“ masku i agresivnije nastupiti u interesu krupnog kapitala i njihovih vojnih saveza. Ostali, nacionalna buržoazija i slabiji eksploatatorski slojevi, moraće da se nađu ili na strani otvorenog pljačkanja sopstvenog naroda ili  propasti i time intenzivnije grupisati društvene klasne snage.

Jedina klasa i jedina potencijalna politička sila koja neće i ne može imati više šta da izgubi jeste i biće radnička klasa koja će u vrtlogu velikih događaja morati da spozna sopstvenu snagu. Jedino oružje radničke klase protiv militarizovane, fašisoidne i imperijalističke buržoazije koja više ne bira sredstva u ostvarenju svojih ciljeva, jeste moćna i monolitna organizacija koja neće zavisiti od želja i mehanizama vladajuće klase. Takva organizacija neće biti posledica želje nekolicine avangardnih individua ili želja bilo kojih struktura. Ona mora biti organski proizvod klasne borbe kojom će čitav Balkan biti obuhvaćen.

Takve organizacije na prostorima Jugoslavije, Albanije i ostatka Balkana su već jednom povele radničku klasu, seljaštvo i svu slobodoumnu inteligenciju u pobedu nad nemačkim i italijanskim fašizmom, kao i nad plejadom domaćih izdajnika i eksploatatora. U toj borbi, jugoslovenski i ostali proleteri su se konstituisali u moćnu vojnu, političku i ekonomsku silu.

Radnička klasa balkanskih država danas može i mora ponoviti takav razvoj i od miliona inertnih i nezainteresovanih individua stvoriti moćno telo koje će biti sposobno da razori sve elemente šovinističkog, kolonijalnog i zaostalog društva kakav je Balkan danas.

Ničija zemlja je sinonim za sve balkanske zemlje na kojima mogu da gospodare i rade šta hoće oni koji poseduju silu: vojnu, ekonomsku, političku uz saradnju domaćih izdajnika. Kako je to uvek radio svaki okupator kroz istoriju. Sve dok ne izgori u ognju koji je sam uvek posejao. I zato je potrebno prema novim okolnostima isticati nove parole nezadovoljnih masa:

Kopati se neće!

Jedino Revolucijom!

Balkanskim Pokretom Otpora!

Smrt imperijalizmu!

Stav Partije rada

Posted on by admin
Print Friendly, PDF & Email

Globalna kapitalistička kriza tjera imperijalističke zemlje da ponovno dijele svijet kako bi proširili vlastite sfere utjecaja. Bez obzira na izgovore koje imperijalisti koriste da opravdaju svoje zločine, vojni sukob u Ukrajini rezultat je zaoštravanja konkurencije između dva protivrečna tabora, koja se više ne može riješiti diplomatskim sredstvima i praznim kompromisima. Konkurencija za tržište, sirovinu, transportne puteve, sfere uticaja.

Continue Reading →

Balkanski narodi i imperijalistički rat

Posted on by admin
Print Friendly, PDF & Email

  Svijet se sada nalazi u završnoj fazi formiranja imperijalističkih saveza, koji se  sve više više dijeli na dvije suprotstavljene strane. Na jednoj strani je zapadni imperijalizam predvođen SAD-om i NATO snagama sa svojim satelitima, na drugoj strani je imperijalistička osovina Rusija-Kina sa svojim saveznicima. Grupisanje kapitalističkih zemalja je ubrzano. Preko noći stari odnosi i savezi pucaju i novi se stvaraju, sve u zauzimanje pozicije pred odlučujuće sukobe i u nadi da je to ona slamka spasa koja štiti od propasti. Do tog sukoba niz manjih ratova odgovara i jednim i drugim imeprijalistima, jer pomažu razvoju ratne mašinerije i ublažuju stanje totalne krize i haosa u kom se svijet nalazi. Vidimo da oni ratuju jedni protiv drugih na nekim tačkama svijeta, dok na drugim su  saveznici, a što nije uopšte u protivrečju sa samom prirodom kapitalizma i imperijalizma. No, vrijeme ipak ističe i ulazi se u period međusobnih ultimatuma.

  Koji je položaj balkanskih naroda u tom imeprijalističkom nadmetanju i predstojećem ratu?

Continue Reading →

Stav PR povodom političke situacije u Srbiji

Posted on by admin
Print Friendly, PDF & Email

Zaoštravanje političke situacije u Srbiji nije samo posledica predstojećih izbora, već refleksija širih procesa, gde se ponovo izvlači karta Balkana, a pre svega Srbije, na stolu međuimperijalističkog nadmetanja.

Partija rada podržava otpore masa i građanske neposlušnosti koji se ispoljava po gradovima Srbije protiv režima i njihove politike. Svi ti otpori u krajnjem obliku imaju tu klasnu osnovu. Ta podrška proizilazi iz stava PR da treba rušiti sve balkanske režime koji su kao mafijški, pljačkaški i kolaboracionistički neprijatelji najširih masa Balkana. I tu PR ne pravi kalkulacije kojem imperijalizmu bi taj otpor masa ili podrška odgovarala. PR zna da taj otpor odgovara interesima naroda i jača klasni otpor. Mase se moraju naoružati iskustvom za sve buduće borbe.

PR će sa svojim pripadnicima dati svoj doprinos radikalnijim oblicima otpora u masama Srbije.

Balkanskim pokretom otpora!

Balkan balkanskim narodaima!

Povodom smrti druga Gonzala

Posted on by admin
Print Friendly, PDF & Email

Druga Abimaela Guzmana – Gonzala Partija Rada smatra velikim komunističkim revolucionarom, teoretičarom proleterijata. Veliki prijatelj potlačenih naroda i odlučan borac protiv imperijalizma i revizionizma. Gonzalo je kao militantni revolucionar prešao veličanstven put, počevši od malih marksističkih krugova kao profesor filozofije, pa do rukovodstva Komunističke Partije Perua. Kao odani marksista, Gonzalo je aktivno učestvovao u formiranju partijskih organizacija širom Perua, zahvaljujući svojim žarkim spisima, marksističkim duhom i bezgraničnoj vernosti proleterskoj ideologiji.

Narodni rat započet od strane Komunističke Partije Perua, pod vođstvom druga Gonzala, dogodio se u vrijeme velike krize za komunistički pokret. Socijalizam u Kini je pao nakon pobjede revizionističke klike, SSSR se već preobrazio u socijal-imperijalističku zemlju. Širom svijeta, komunističke partije su se dezorjentisale pod uticajem revizionizma i dogmatizma. U takvim okolnostima, drug Gonzalo sa KPP podiže barjak revolucije i tim ogromnim činom postaje inspiracija za revolucionarne grupe mnogih zemalja.

Tek nakon više od deset godina narodnog rata, peruanska država uspješno pronalazi i hapsi druga Gonzala. Od tada je bio izložen stalnim napadima ne samo na njegovo zdravlje, već i na njegov lik od strane peruanskih reakcionara. Ipak, Gonzalo nikada nije spustio svoju pesnicu. Nastavio je svoju borbu protiv imperijalizma i reakcionara koji drže vlast u državi. I koliko god su se trudili, nikada ga nisu slomili.

Gonzalo je bio zatvoren u Centru za maksimalnu bezbjednost u pomorskoj bazi Callao, potpuno  izolovan od spoljašnjeg svijeta i proveo skoro 30 godina u takvim uslovima. No ipak, njegov revolucionarni duh nikada nije ugašen. Gonzalo je ostao vjeran ideji komunizma i borbi proletarijata sve dok mu je srce kucalo.

ŽIVJELO SJEĆANJE NA DRUGA GONZALA!

Stav PR – 08/2021

Posted on by admin
Print Friendly, PDF & Email
(„Ispred ambasade SAD-a, u Ulici Kneza Miloša, okupilo se popodne tridesetak ljudi koji su skandirali anti-američke parole, zapalili američku zastavu i protestovali zbog bombardovanja Avganistana. U jednom trenutku demonstranti su počeli da bacaju petarde ka zgradi ambasade, na šta je reagovala policija i privela petoricu demonstranata“).

Partija rada je još 2001. godine svojim odlučnim protestom ispred američke ambasade u Beogradu iskazala svoj stav u vezi invazije zapadnih imperijalista na Avganistan i njegovu okupaciju, jasno osuđujući taj zločinački napad U tom stavu PR ništa se nije pomijenilo ni nakon dvadeset godina. PR takođe danas ne prihvata mišljenja da je imperijalistička okupacija bila nekakvo trošenje resursa imperijalističkih zemalja, jer su oni i to (opljačkana sredstva širom svijeta), kao uvijek, nadoknadili pljačkom prirodnih resursa porobljenih zemalja. U ovom slučaju kontrolom nad glavnom polugom proizvodnje opijuma, a nadasve ostvarenjem geostrateških interesa na tom području – sprečavajući svojim vojnim prisustvom, ne samo u Avganistanu, nego i nizom susednih zemalja, da porobljeni narodi dođu do slobode i da drugi imperijalisti zaposjednu to područje.

Partija rada podržava mišljenja koja ukazuju na trenutno geostrateško slabljenje zapadnog imperijalizma, jačanje drugih imperijalnih zemalja i saveza što označava poraz zamišljenog unipolarnog svijeta pod dominacijom zapadnih imperijalista. Ali PR ističe da je osnove geostarteške politike zapadnog imperijalizma u poslednja skoro dva vijeka bio da ne dozvoli drugim imperijalistima da ostvare primat, izazivajući sukobe među njima, odnosno ostvarujući svoje ciljeve, gurajući mnoge druge narode u sukobe.

Iz tih razloga – u temeljnoj krizi imperijalizma i pokretima masa na globalnom nivou, trenutno povlačenje zapadnog imperijalizma, ne mora značiti da oni neće učiniti sve da u Trećem svjetskom ratu, koji uveliko traje u raznim oblicima, iskoriste upravo tu globalnu krizu za očuvanje svoje moći po cijenu sveopšteg svjetskog haosa. Za to još imaju kontrolu nad glavnim finansijskim  sredstvima, desetinama vojnih baza po svijetu i ne malim ljudskim resursima, kako bi nametale nove oblike modernog fašizma. Ono što je poučno iz avganistanskog slučaja je da je za uspjeh bitna moć koja proističe iz jedinstva naroda. Reakcioanarni sadržaji na kome počiva ta moć, i koji je nedvosmislen, posljedica je nepostojećeg revolucionarnog klasnog pokreta koje bi se borio za stvarne interese avganistanskih masa.