Video

Davno je rečeno da narod zaslužuje onakvu vlast (vladare) kakav je i sam. Kada bi se vodili tom maksimom onda bi naša spozanja o nama samima trenutno bila poražavajuća. Jedino ako ne želimo da sami sebe lažemo na toj opštoj matrici proizvođenja laži o narodu i „našim vladarima“.

No, da se pogledamo u tom „istorijskom ogledalu“.

Ko su Vučić, Izetbegović, Đukanović, Kitarovićeva, Tači, Zajev, Rama, Cipras i ostali na Balkanu?

Prije svega njihova osnovna odrednica je da su oni obične sluge na čelu tih marionetskih režima i da se trude da odigraju tu svoju ulogu što bolje mogu. Kako bi narod rekao: „Davno stavili obraz pod guzicu“, da ne kažemo ono suštinskije, da su davno izdali interese naroda koje predstavljaju.

Jasno je da ovi „naši vlastodršci“ pokušavaju svoju slugansku ulogu debelo naplatiti, prije svega radi sopstvenog opstanka na vlasti. Zbog toga pokušavaju stalno sjedeti na stolici koja je trenutno jača. Njihov opstanak na vlasti je prije svega posljedica trenutnog sukoba „niskog intenziteta“ koji traje među velikim silama na Balkanu. Svi ti režimi su oličenje sprege mafije, političara i domaćih kapitalista koji su izgradili sistem koji je trenutno efikasan u zaštiti njihovih ličnih pljačkaških interesa i koji je odavno ušao u fazu dužničkog ropstva, a u novije vrijeme i fazu prodaje preostalih prirodnih resursa.

Zašto oni vladaju nama?

Vladaju zato što imaju podršku moćnika jer su njihove sluge koje obavljaju poslove za interese tog krupnog kapitala.

Vladaju zato što im je tzv. opozicija na istim klasnim pozicijama kao i oni, odnosno što nema suštinske razlike među njima.

Vladaju zato što su „vladari“ stvorili poluge vlasti koje su tu da štite njihovu ličnu vlast i režim, potpunom medijskom kontrolom, privilegovanim segmentima policijskog aparata, i hordama desničarskih profašističkih skupina koji na talasu kriminala služe za zaštitu režima.

Vladaju zato što je narodni otpor na niskom stupnju, bez organizovane sile koja bi se sa klasnih osnova suprotstvila režimima, neokolonijalnoj okupaciji i dužničkom ropstvu.

Vladaju i zbog još jednog bitnog razloga – što većina naroda više nije spremna da stane pod njihove „patriotske“ barjake, niti želi da se žrtvuje za njihovu „retuširanu otadžabinu“ gledajući da se dokopa „evropskog sna“ i tamo negdje „boljeg života“ i zarade.

Zato se generalno može reći da i važi maksima – kakav preostali narod takva i vlast.

Da li ima izlaza?

Da i on je tu pred našim očima, neovisan od te vlasti i takvog „pokornog naroda“. Mase u svjetskim okvirima su se pokrenule i to više niko ne može zaustaviti, dok se ne sruši sadašnji kapitalistički poredak. Ta klasna borba će biti sve žešća i brutalnija. Pokušaj imperijalista da ratovima, bodljikavim žicama, zidovima, represijom, sve većom eksploatacijom i međusobnim dogovorima o podjeli svijeta još jednom zaštiti svoj poredak, već sada pokazuje naznake budućih velikih poraza.

I mase na Balkanu će se pokrenuti. Njihov sadašnji pasivni otpor i bezvoljnost će se promijeniti, što uticajem spolja, što sve jačom diktaturom koju će sprovoditi balkanski režimi. No, pred gnevom narodne pobune ni ta žešća diktatura neće pomoći „vladarima“, a da li će oni lično „ukrasiti“ te mozaične trgove, kako bi narod pokušao ispraviti svoju već decenijsku sramotu, sa stanovišta istorijskog procesa nema nikakvog značaja.

Balkanskim pokretom otpora!

“Ovaj tekst predstavlja deklaraciju Slobodarskih snaga žena, borbenog pokreta žena koje su hiljadama godina podizale zastavu pobune protiv sistema eksploatacije,” navodi se na početku teksta.

“Ovaj tekst predstavlja deklaraciju Slobodarskih snaga žena, borbenog pokreta žena koje su hiljadama godina podizale zastavu pobune protiv sistema eksploatacije,” navodi se na početku teksta.

“Radna snaga žena, njihova tela i identiteti su danas, u doba imperijalizma, eksploatisani do krajnjih granica,” nastavlja se u tekstu. “ Bez obzira na klasni položaj žene, etničko poreklo, ideologiju, životno doba i veroispovest, patrijarhat ih pozicionira kao drugi pol i ujedinjuje ih pod identitetom žena. Po bilo kom osnovu da su žene eksloatisane, ovo im je zajedničko: sve osobine dobrog roba su osveštane, dok su svi kvaliteti slobodne žene marginalizovani. “

“U ovom sistemu gde je sve roba, žene se prodaju na pijacama, siluju se i maltretiraju pred očima sveta”, piše KÖG, i skreće pažnju na fizičko, seksualno, ekonomsko i psihološko nasilje nad ženama. “Broj žena čije pravo na život oduzimaju muškarci i nasilje države raste iz dana u dan. Danas su tela žena u privatnom posedu muževa, očeva, države i modernih armija. Vladari sveta su porobili žene kao pol koji je u posedu muškaraca.”

Ova izjava govori o tome da je eksploatacija najsurovija nad ženama a sprovodi se kroz fleksibilan i nesiguran posao, neoliberalnu politiku, krizu i rat.

Teret reprodukovanja radne snage, koja je srž kapitalizma, pao je na leđa žena sveta kroz nevidljivi rad”, nastavlja se u izjavi. “ Od Kine do Pakistana, Tunisa i Nigerije, preko Grčke do Brazila i svuda širom sveta, vojske radnih žena pokušavaju da žive u uslovima siromaštva, bede i gladi. Ovo je upravo razlog zašto put do oslobođenja žena vodi samo kroz oslobođenje radničke klase i svih naroda sveta. “

“Upravo to je razlog zašto na Bliskom istoku koji rat, imperijalistička okupacija i eksploatacija pretvaraju u more krvi, žene smatraju da ne postoji nijedan drugi način borbe protiv dominacije muškaraca osim oružane organizacije i revolucionarne borbe. U Palestini, Libanu, Iraku, Avganistanu i Kurdistanu, naša tela su proglašena za bojna polja. Naše dostojanstvo je pogaženonogama kolonijalnih armija. Naš identitet i jezici su ignorisani, naše ubice su bile “nužnost”,” piše u izjavi.

Žene navode da su u Turskoj AKP i Erdogan odgovorni za rat koji se vodi protiv žena kroz pravni sistem, policiju, vladu i kapital.

“Oni koji dopuste da ubice žena budu oslobođene, koji uzgajaju silovatelje u zatvorima, koji muče revolucionarke upoznaće šta je bes žena, kao i bes radničke klase i naroda i doživeće odmazdu istorije”, dodaju žene. “Baš kao fašističke bande ISIL­a koje su katastrofa za narode Bliskog istoka, vi ste jedan od neprijatelja protiv kojih vodimo aktivni rat.”

U saopštenju se skreće pažnja na podršku koju je AKP uputio bandama ISIL­a za napade na hiljade arapskih, Jazida, asirijskih, kurdskih i turskih žena. Ističe se da su praksa silovanja, masakr i prodaja žena na pijacama izvršeni uz ideološku i vojnu podršku vlasti u Turskoj i ostalih država sa kojima sarađuju u regionu. Takođe se skreće pažnja i na hiljade pristalica ISIL­a koji nesmetano žive u Turskoj.

“Naš trenutni zadatak je da udarimo na pozicije neprijatelja, pre svega na AKP­ISIL i to organizovanom borbom žena,” kaže se u saopštenju. “Vojni ciljevi u našem ratu u ovoj zemlji i regionu su AKP, ISIL i reakcionarno­fašističke snage, kao i sve njihove institucije i pomagači. Neka ubice žena, nasilnici i silovatelji znaju da, iako je država na njihovoj strani, neće mirno spavati noćima.”

Žene obećavaju da će se boriti u ime ubijenih žena, nekažnjenih zločina koje su počinili njihovi muževi i porodice, navodeći ubistva žena koja su se desila u mnogim gradovima.

“To je razlog zašto smo, u ime oslobođenja, napustile gradove, domove i škole gde smo bile zatvorenici,” kažu žene. “Naša zastava je zastava žena koje su gradile barikade Pariske komune, žena radnica, boljševika, koje su vodile otvoreni rat i jurišale na dvorce. Nadahnjuju nas žene kao što su Nadežda Krupska, Aleksandra Kolontaj, Klara Cetkin i Roza Luksemburg. Žene koje su stajale uspravno protiv nacističkih armija, cionista, imperijalista, sprava za mučenje i fašističkih puščanih cevi, žene koje su nam ostavile slavnu istoriju otpora i njihovo oružje.

“Preuzele smo težak teret formiranja oslobodilačkih snaga dostojnih boraca poput imena Tanya, Ulrike, Aynur, Zilan, Beritan, Arin, Sibel i mnogih drugih revolucionarki čija imena nismo ovde navele, posebno onih koje su poginule u Rožavi, “ kažu žene. “ Dobijamo snagu od naših majki koje pružaju otpor u domovima i na ulici, od žena radnica, od naših sestara na fakultetima i od svih organizovanih žena, posebno onih na frontu.” KÖG poziva sve žene da pojačaju borbu za svoju slobodu i proglase “rat dominaciji muškaraca.”

http://jinha.com.tr/en/ALL­NEWS/content/view/28740

Prije jednog vijeka, pred samo izbijanje Prvog svjetskog rata, sve se uskomešalo. Nije se slutilo da će taj rat otvoriti novu epohu u istoriji. Rat je po prvi put bio opšti, svjetski, koji će se okončati sa milionskim žrtvama, neviđenim stradanjima, nestankom tri carevine koje su mislile da su njihova carstva „od boga dato“ i pomaljanjem jedne nove epohe koja će u narednom vijeku označiti neprestani sukob između rada i kapitala u svjetskim okvirima. I ovo sadašnje vrijeme počinje neodoljivo da podsjeća na to od prije jednog vijeka. I sada je nekako slična situacija – velike imperije su se uhvatile u koštac, a da li će biti opšteg rata to ne znamo, vjerovatno hoće. No, tek sada kao da postajemo svjesni da taj rat i nije prestajao, samo su se akteri povremeno malo primirili, da bi prikupili snagu. Rat i danas traje skoro svuda i u raznim formama­propaganda je sa ovim masovnim medijima postala jos lažljivija i agresivnija, ekonomski rat je otvoren i brutalan, a sa oružjem se ratuje sve više i više – u Ukrajini, Siriji, Avganstanu, širom Afrike i tako redom. A svaki rat zahtijeva opredijeljenje kao i prije sto godina. I tada su sa ushićenjem stali uz „cara svoga ruskog“ – „baćuska naš milij“ i klečali po ulicama uz mirise tamjana. Drugi su disciplinovano, navikli na red i poredak, stali na „vrata Evrope“ uz kajzere, nadvojvode, uz jedan svijet koji je bio izdisaju. I jedni i drugi su ginuli baš, na stotine, hiljade, milione. Za koga i za šta? Razumljivo je zašto su seljačke i radničke mase Evrope, regrutovane dobrovoljno i na silu morale u taj rat, ali nije baš jasno nešto drugo što se desilo i što se izgleda ponavlja. Zašto su oni koji su bili i protiv rata i tih carevina izdali sva svoja uvjerenja i stali uz nacionalne i vjerske barjake, a u suštini uz interese vladajuće klase? Samo rijetki koji su ostali u manjini i kojima je pripala budućnost, poput Lenjina u Rusiji i Tucovića u Srbiji jasno su ustali protiv imperijalističkog rata. Tako i sada, kada su naoštreni noževi za nova klanja, po Evropi i Balkanu, tzv.evropski ljevica, koja bi trebala da mobiliše masu protiv imperijalističkog rata, nije spremna na to. Nije spremna da se odupre sili klasnog protivnika, a idejni trulež koji se širi iz njenih redova samo pomaže imperijalistima da regrutuje nove horde fašističke ološi za neka nove pogrome.

Kako je to na Balkanu?

Na Balkanu je sučeljavanje imperijalista sve izraženije, ali i sa dozom zadrške, znajući unaprijed da je potpaljivanje balkanskog bureta baruta, gašenje i onako prigušenog svijetla u balkanskoj krčmi, uvijek bio početak za nešto veće i mnogo opasnije. Mase na Balkanu se milom ili silom uglavnom guraju u tri kolone. Prva je “evropska” kolona koja je pod kontrolom agresivne ekonomske i vojne sile zapadnog imperijalizma , druga kolona je “proruska” koja vidi svoju šansu u militantnom usponu ruskog imperijalizma, a treća je “islamska” u raznim oblicima. Tapolarizacija nadilazi sve ostale, i trajaće dokle god se imperijalisti ne istroše ili se ne pojavi sila koja nadilazi sve to i potire, nemilosrdno ih potire.

Takođe, na Balkanu se u slaboj anemičnoj ljevici, već reflektuju te dublje podijele. I ljevica, ma kako bila slaba, je takođe polarizovana. Tu imamo, tu “evropsku ljevicu” – “ pse na lancu imperijalizma”, koji se posredno trpaju da odrađuju posao za njih. Oni su u krajnjoj instanci peta kolona zapadnog imperijalizma. Oni su ti koji sa svojim pacifizmom, reformizmom, legalizmom, i iznova “novom ljevicom”, unose idejnu zbrku, dok se nemilosrdno ratuje i porobljavaju narodi širom svijeta. Oni su tu da svojom malograđanskom servilnošću, neodlučnošću i kukavičlukom, omoguće da se na Balkanu učvrsti čizma zapadnog imperijalizma, sve pod devizom borbe protiv kapitalizma. Oni mašu parolama “demokratskog socijalizma”, dok se Evropa militarizuje, fašizira, kreće u nove ratove i gazi sva dostignuta radnička prava.

Drugi su još gori – “ljevičari” koji još nisu iskoračili iz prošlosti i staju na reakcionarne pozicije odbrane ruskog imperijalizma od nasrtaja zapadnih imperijalista. Ta “ljevica” je reakcionarna i spremna da sarađuje sa nacionalističkim i fašističkim strankama u odbrani pravoslavlja, slovenstva itd.

No, iskustvo Drugog svjetskog rata nam govori da je samo sila utemeljena na internacionalizmu, kao što je partizanski pokret Jugoslavije, Albanije, Grčke i Bugarske bila ona snaga koja je mogla da pobijedi fašističke pokrete i petokolonaške kolone i donese novi život. Ta sila je optuživana da je anacionalna, da je protiv vjere, bez morala. A ona je imala jasan cilj – osloboditi zemlju i narode od okupacije, ujediniti narode i skinuti kapitalistički jaram. I uspjeli su! Danas je sve skoro isto. Samo što još nema toliko stranih vojnika­ a biće. I što domaći petokolonaši još nisu obukli uniforme ­a hoće. Već ih naoružavaju i treniraju. I to redom ­policiju, vojsku, a naći će se i još neke nove forme. U sadašnjoj situaciji neokolonijalnog porobljavanja, graditi silu koja će se povezivati sa svim tim balkanskim obespravljenim masama, bez obzira na naciju i vjeru, jeste put ka slobodi. I tu silu balkanskog pokreta mogu podržati obespravljene mase, jer one nemaju šta da izgube. One su već izgubile, jer su bez posla, bez primanja, u stalnom siromašenju, uglavnom bez porodice ili sa razbijenim porodicama i bez budućnosti ako se nešto radikalno ne promijeni.

No, obespravljene mase mogu završiti i u drugim uniformama i za interes tih imperijalista. Upravo je zadatak revolucionarne ljevice da odvraća mase da ne budu uvučene u imperijalističke ratove, i da ne obuku uniforme koje su im domaći petokolonaši namijenili. Da ih odvraća da ne služe interesima imperijalista i njihovih slugu. Da ne staju pod nacionalne i vjerske barjake – niti evropske, ruske, hrišćanske i muslimanske i, posebno, lažno crvene… Zapaliti sve te barjake da gore, inače će gorijeti i ljudi i djeca, naši domovi, i nicati naše kolone­ kolone beskućnika bez cilja. Jer oni nose samo sukob, klanje i propast. Američki imperijalizam je zlo. Evropski imperijalizam je zlo. Ruski imperijalizam je zlo. Turski režim je zlo. Balkanski režimi su zlo. Radikalni raskid i rušenje toga svijeta, od strane obespravljenih masa, je spas za balkanske i evropske narode.

Ovo sve izgleda radikalno, do kraja izoštreno i apokaliptično, ali je najgore za mase ako “zabijaju nos u pijesak”. Deset godina prije raspada Jugoslavije valjalo se zlo prije nego što je krenulo da se materijalizuje. I svi su ćutali, po onoj ­“neće nas”. A došlo je. Tako će i sada doći i na Balkan, ponovo. To je istorijsko klatno kojem ne možemo pobjeći, ali se možemo oduprijeti, iz bilo kojihrazloga, a najviše zbog opstanka i budućnosti. Početak otpora je svakako ako na lomaču fašističkih, nacionalističkih, neoliberalnih i vjerskih barjaka priturimo i koji od ovih lažno ljevičarskih.

Podignimo visoko crveni barjak nad Balkanom!
Za jedinstveni balkanski pokret otpora!
Balkan balkanskim narodima!