Tekstovi

Nauka i tehnologija ne mogu unaprijed odrediti čemu će služiti. To znači da je naučno-tehnički progres podložan socijalnim ciljevima i zavisi od političke moći. To znači da naučno-tehnički napredak može služiti različitim i suprotstavljenim ciljevima u zavisnosti od društvenih odnosa koji vladaju, tj. koja klasa posjeduje u svojim rukama sredstva proizvodnje. (Staljin: „Mašine su, poput jezika, ravnodušne prema klasama“.) One mogu služiti i za masovno uništenje ljudi. Stoga, pogubnost kapitalizma nije u tehnologiji koja vlada nego u društvenim odnosima na kojim on počiva, kojih se grčevito drži i silom brani – u samoj „zloj prirodi“ tog sistema.

Sam kratki pregled upotrebe svih tih savremenih tehnologijia u XX vijeku nam jasno govori koliko je bitno koja klasa i sa kojim ciljem kotisti te tehnologije i o užasu novih tehnologija u rukama kapitalista. Da samo pomenemo upotrebu nuklearnog, hemijskog i biološkog oružja za masovno uništenje, koji su već upotrebljivani i koje i danas vise nad glavom cijelog čovječanstva. Tome treba posebno dodati razvoj robotike koji posjeduje potenciju samoreprodukcije sa nesagledivim mogućnostima, kao i genetske revolucije koja stvara mogućnosti „igranje boga“, tj. potpune promjene genetske strukture samog čovjeka. Treba napomenuti da sva najnovija naučna dostignuća potiču iz vojno-industrijskog kompleksa imperijalista i podređena su upotrebi razvoja najsavremenijih oružja. Nove tehnologije u okvirima kapitalističkih društvenih odnosa u privatnom vlasništvu vode krajnjem cilju – uništenju čovječanstva, i to nije nikakva ideološka ili neka druga projekcija, nego realnost.

Sukob koji se dešava između novih tehnologija i kapitalizma je u potrebi kapitalista da na osnovu te tehnologije ostvari sebi nesmetani i stalno sve veći i veći profit i zadrži postojeće klasne odnose, dok sama priroda te tenologije može zadovoljiti sve šire potrebe cjelokupnog čovječanstva. Tako internet ne može služiti samo jednoj klasi, ma koliko ga oni pokušavali oganičiti, već može služiti cijelom čovječanstvu. Jedan satelit takođe, i tako redom.

Istovremeno traje i proces samog ovladavanja čak najsavremenijom tehnologijom od ruku pastira, seljaka, radnika, naučne inteligencije, ma kako to znanje pokušavali kapitalisti monopolizovati u svrhu stvaranja profita. I to ovladavanje savremenom tehnologijom je sredstvo za pobjedu u rukama potlačenih klasa.

I tu dolazimo do ključne tačke našeg odnosa prema svim onima koji izražavaju protest protiv te „zloupotrebe tehnologije“ od tog „zlog kapitalizma“ radi sopstvenih potreba. Dolazimo do ključne tačke koja održava sam cilj svih tih „bundžija“ protiv kapitalizma zbog „spasa čovječanstva“, a lepeza je baš široka – od raznih ekologista, pacifista, zašitnika svega i svačega, pseudoljevičara i raznih pseudorevolucionara – nakupilo se toga dosta, a i moderno je.

Naš stav je da se ne treba osvrtati na taj „plankton“, te šarolike mase koje protestuju protiv sve pogubnijih posljedica tehnologije u rukama kapitalista i radi kapitalista. Na mase nezadoovljnika koji su permanentni proizvod upravo tog umirućeg kapitalizma, a koje svojom „pobunom“ ne postavljaju suštinsko pitanje prirode samog kapitalizma.

No, naš stav je i da je biti ravnodušan prema svim problemima koje poizvodi savremeni kapitalizam usled tehnološke revolucijie, znači posredno biti i ravnodušan prema zahtjevu za ukidanjem kapitalisitčkih odnosa zasnovanih na privatnoj svojini. Znači biti ravnodušan i prema osnovnom cilju svake revolucionarne organizacije i pokreta. Prema cilju koji dijeli političke organizacije na one koji u svojoj „pobuni“ ostaju u sferi postojećih odnosa i onih koji žele uništiti samu osnovu na kojima počivaju ti odnosi. Na one koji nauku žele osloboditi iz ruku vladajuče klase kroz uništenje same kapitalističke klase, radi opstanka i dobrobiti cjelopkupnog čovječanstva.

Zato smo mi na našim zastavama davno ispisali slogan u prilog tehnološke revolucije kao osnove za rušenje kapitalizma: „I kao što su manufaktura, tkačka i parna mašina uništili feudalni društveni sistem, tako će i mikroprocesori, elektronika i robotika uništiti kapitalistički društveni sistem.“ (Program PR).

A da li će “poslednje nihilističko raspoloženje” dovesti do nekog novog totalitarnog poretka na globalnom nivou, kraju biološkog bitisanja čovjeka ili uništenje samog čovječanstava su pitanja čiji odgovor u mnogome zavisi i od sile sve organizovanijih pobunjenih masa svijeta.

„Brzo, brzo kanarincima zavrnite šije da kanarinci komunizam ne zadave.“

V. Majakovski

Analiza svih socijalističkih revolucuija dvadesetog vijeka pokazuju neke zajedničke karakteristike koje su ih učinile mogućim, odnosno da su sve one trpjele poraz i zbog nekih zajedničkih uzroka. Svakako da uspjeh svih tih revolucija je zavisio od eskalacije krize samog kapitalizma, odnosno kada su se imperijalističke zemlje nalazile u otvorenim sukobima i protivrječnostima koje nisu mogle savladati. Tu treba dodati još bitna dva elementa – što je postojao odlučan subjektivni revolucionarni subjekat koji je održavao interese obespravljene klase i slojeva i koji su podržavali taj revolucionarni subjekat, bez obzira na sve teškoće sa kojima su se suočavali i jedni i drugi. Porazi koje su trpejele sve te revolucije, nakon niza decenija, imaju neki zajednički imenitelj – oburžoazenje partijskog i državnog aparata i revizionizam kao posljedica toga, što je vodilo kapitulaciji pred klasnim neprijateljem. U svim tim porazima socijalističkih revolucija osnovu, „pogonsko gorivo“, činili su malograđanski slojevi i nametanje njihove svijesti kao pravila ponašanja cijelog društva. I upravo se kvalitet jedne socijalističke revolucije ne mjeri samo uništenjem kapitalističke klase koja posjeduje sredstva za proizvodnju, osvajanjem vlasti i uspostavljanjem diktature proletarijata od strane svih tih potlačenih i obespravljenih, nego i sposobnosti revolucije da ne dozvoli da malograđanski slojevi opstanu kao posebni sloj. Zadatak revolucije je da taj sloj vremenom proletarizuju, odnosno oduzmu mu osnovu „posebnosti“.

U današnjem svijetu malograđanski slojevi su izraz svoje dvojne prirode – s jedne strane vapaj očajnika što ga pritiska sila države, krupnog kapitala, svega i što siromaši, gubi svoju „individualnost“ i stečene privilegije, a sa druge strane strašna želja i podrška svemu što će ga vinuti u visine vladajuće klase, na vlasti… Upravo se ta dvojna priroda malogrđanskih slojeva preliva na pobunu masa u sadašnjoj opštoj krizi koja hara zemaljskom kuglom. Dok su se pokrenule milionske mase u potrazi za opstankom, preživljavanjem, bjekstvom od ratova ili zato što su protjerani, odnosno koji ne pristaju na uslove diktature kapitala u svojoj zemlji i koji ispoljavaju klasnu, nacionalnu, religioznu i ko zna kakvu sve pripadnost u odbacivanju imperijalističkih porobljavanja i samog kapitalizma, pojavljaje se snažna sila malograđanskih slojeva koja u „odbacivanju kapitalizma“ je glavna osovina za preživljvanje tog istog kapitalizma.Kapitalizam je došao do svog kraja i njegov pokušaj da se putem „pobunom protiv starog kapitalizma“ uspostavi globalni totalitarni poredak će biti glavni sukob revolucionarne linije pobunjenih masa sa malograđanskom i reformističkom linijom u njima.

Malograđanska „pobuna protiv kapitalizma“ je rak rana na težnji obespravljenih slojeva planete da se uništi nepravedni poredak. I nije čudo što su ti malograđanski slojevi na svojim zastavama ispisali te „revolucionarne“ parole protiv kapitalizma – poput demokratski socijalizam, rodna ravnopravnost, ekologija, jer su to sve parole protiv „starog“, „prljavog“ kapitalizma. Sva ta „pobuna“ ponovo ne potencira uništenje osnova na kome počiva kapitalizam, a to je privatna svojina i robno-novčani odnosi. O tim „velikim“ ciljevima ni riječi. Za njih, za malograđane, nije vrijeme.

Malograđanski slojevi su trenutno stavljeni u službu najkrupnijeg globalnog kapitala jer on im nudi dvije primamlljive opcije – oslobađanje od starog, nacionalnog i čak imperijalnog kapitalizma koji ih sve više guši, siromaši i desetkuje, a istovremeno im nudi da će oslobađenjem od „starog“ ostvariti svoj malograđanski san „slobodnih ljudi“ u uslovima totalitarnog tehnološkog ropstva i diktature informatičkog trenutka.

I kao uvijek, to nas praksa uči, ti malograđanski slojevi će kapitulirati pred silom klasnog neprijatelja bila ona od „starog“ ili „globalnog“ kapitalizma, gušiće svaki revolucionarni zamah.

Smrt kapitalizmu s njegovim malograđanskim revolucionarima!

Najnoviji rat protiv kurdskog naroda i pokušaj njegovog stavljanja u još teži položaj, proizvod je više složenih, često i protivrječnih uzroka i okolnosti.

Položaj kurdskog naroda se može posmatrati u okviru globalnog položaja mnogih naroda koji su potpali pod ropstvo i nisu uspjeli do danas da dođu do nacionalnog oslobođenja. Prepreka tome je svakako izuzetno složeni položaj u kome se nalazi najmnogobrojniji narod na svijetu koji nema svoju državu, odnosno što je podeljen između nekoliko država.

To je ta prva prepreka na putu njegove borbe za nacionalno oslobođenje. Taj položaj kurdskog naroda u Turskoj, Siriji, Iranu i Iraku dodatno otežava karakter tih režima, a koji su manje ili više reakcionarni.

Još moćnija prepreka je to što je položaj kurdskog naroda i samih država Bliskog Istoka uvjetovan globalnim sukobom imperijalističkih sila. Kurdski narod se trenutno našao u jednoj od samih gorućih tačaka Trećeg svjetskog rata koji uzima sve više maha.

Moć i jedinstvo koju je kurdski oružani pokret izgradio kroz dugotrajnu borbu se danas nalazi na ozbiljnom istorijskom ispitu. Posebno se to odnosi za započetu revoluciju u Rožavi koja ima istorijski značaj, ne samo za nacionalno oslobođenje kurdskog naroda, nego i za oslobođenje drugih naroda Bliskog Istoka i šire, jer u sebi sadrži klicu novih društvenih odnosa koji svojom univerzalnošću podstiču ostale mase ka svjetskoj revoluciji. Odbrana započetih revolucionarnih procesa u Rožavi ruši osnove svih reakcionarnih režima na Bliskom Istoku. Zato će ovi režimi aktivno i uz prećutnu saglasnost najmoćnijih imperijalista činiti sve da ovaj proces u korjenu sasjeku, po cijeni masakra nad kurdskim narodom.

Zato najnoviju agresiju Turske protiv kurdskog naroda ne treba posmatrati samo kroz imperijalističko potkusurivanje malim narodima i kroz narasle imperijalne ambicije turskog režima, odnosno njegove pokušaje rješavanja unutrašnjih protivrječnosti, već prvenstveno kroz odnos revolucije i kontrarevolucije.

Bez obzira kako će se dalje odvijati događaji, „revolucionarni duh je već pušten iz boce“. Svjetske potlačene mase su se pokrenule i njihovu borbu više ništa ne može zaustaviti.

Ispod vidljivog plašta beskompromisne borbe imperijalista za sirovine, teritorije, tehnologije i kontrolu masa, odvija se novi revolucionarni proces protiv kapitalizma, a iskustvo masa stečeno u Rožavi je nesumnjivo snažan podsticaj tom procesu. Najnovije pobune masa npr. u Iraku i Ekvadoru, ponovo pokazuju da je klasna borba majka svih otpora i pobuna i da se kroz nju prevazilaze sve nametnute religijske, nacionalne i druge podjele, koje su ih sputavale u njihovoj borbi. Da sa njome jača i učvršćuje se opšti otpor i izaziva najagresivnia reakcija kapitalističkih režima. A na otvorene agresije protiv revolucije, kakva je i ovaj pohod turske soldateske, treba odgovarati kao nekada u Španiji – internacionalnom solidarnošću.

Dići glas protiv rata i agresije na pojedine narode je obaveza svakog slobodumnog čovjeka.

Biti sa masama gdje one protestuju, traže ili brane svoja prava i sukobljavaju se sa silama kapitalističkih režima je očekivani zadatak svakog klasnog aktiviste.

A voditi organizovanu borbu protiv sila rata i okupacije, za odbranu naroda i pobjedu potlačenih masa životni je izbor svakog revolucionara.

Za nacionalno i socijalno oslobođenje kurdskog naroda!
Za antikolonijalni i antiimperijalistički otpor!
Smrt kapitalizmu!

Davno je spoznato da je negdje na ovim prostorima periferije Evrope, o njoj i da ne govorimo, klasna borba zamrla i da je radnička klasa razbijena i pacifikovana. I površna analiza na stanje u radničkoj klasi nam očito govori da je ona, ne samo idejno dezorjentisna, nego i čak “uplašena” pred silom diktature kapitala i nije sposobna na iole ozbiljniji klasni otpor i borbeno organizovanje. Sve bitke radničke klase i uopšte svih obespravljenih proleterskih masa na ovim prostorima kreću iz početka. To je i posljedica istorijskih potreba za novim klasnim bitkama u novim okolnostima i sa starim- novim sredstvima i metodama borbe.

Naš stav je da se na prostorima bivše Jugoslavije i Balkana već danas odigravaju hiljade i hiljade malih i novih klasnih bitaka. Klasnih bitaka koje su još na tom početnom stupnju borbe poput ponovnog osvajanja prava na štrajk; sve odlučnijeg izlaska na proteste bilo kojim povodom; sve odlučnije spremnosti da se brani “svoje” okruženje pred najezdom multinacionalnog kapitala; sve odlučnija spremnost da se razotkriva karakter samog sistema i diktature kapitala; sve odlučnije da se brane humanističke vrijednosti i traga za klicama novih društvenih odnosa. Ti mali koraci su sve uočljiviji, iako za sada predstavljaju sporedni problem za režime balkanskih zemalja, jer su oni zauzeti nametnutim valom militarizacije i pripremama za aktivnijim učešćem u Trećem svjetskom ratu. S druge strane, diktatura kapitala u svojoj istorijskoj nemoći da rješava osnovne društvene probleme ponovo spas vide u jačanju represivne sile i fašizacije društva. Obe te tendencije – počeci jačanja organizvanije klasne borbe i jačanje represivne sile i fašizacije durštva su u usponu.

Naš stav je da za jačanje klasne borbe i njeno dizanje na viši nivo nije dovoljno samo raspoloženje i spremnost masa da pruže otpor, nego da je potrebna i organizovana sila koja će biti izraz osnovnih težnji pobunjenih masa.

Naš stav je da pobunjene balkanske mase moraju biti sastavni dio opšte pobune svjetskih masa za rušenje kapitalizma. Time se pobunjene balkanske mase izdižu na nivo opšteg – “glavne bitke” jer je kapital već umnogome dostigao taj nivo globalne centralizacije. To podrazumijeva aktivni otpor balkanskih masa suprotstavljanju imperijalistima, njihovoj vojnoj sili, ma sa koje strane dolazila, posebno NATO okupatorima, njihovim bankama, multinacionalnim kompanijama i globalnom informatičkom totalitarizmu.

Naš stav je da pobunjene balkanske mase treba da poraze sve šovinste i fašiste svih boja na balkanskom prostoru pod imperativom njihovog uništenja kao “pete kolone imperijalizma” i osnovnih stubova odbrane pljačkaških marionetskih režima.

Mi stojima na stanovništvu da se moraju sve te početne klasne bitke dići na nivo kada će balkanski režimi biti natjerani da moraju prihvatiti otvorenu klasnu bitku sa pobunjenim masama. Da se balkanski režimi natjeraju da pokažu svoje pravo represivno i kolaboracionističko lice.

Mi posebno stojimo na stanovištu da je došlo vrijeme kada se mora povesti odlučna borba za uništenje dvije idejne struje u okviru samog otpora pobunjenih masa. Prve struje reformističke, kapitulantske gamadi koja ja spremna da svoje “bitke” protiv diktature kapitala vodi u okviru pravila i sistema te iste diktature. I druge, koja klasnoj borbi prilazi sa dogmatskih i šematskih pozicija, van svake potrebe da se iznalaze novi putevi za klasnu borbu u savremenom svijetu. Bez potrebe za poimanjem i analizom savremenih oblika ropstva i bez traganja za novim metodama borbe i suprotstavljanja tom novom ropstvu.

Iz svega gore navedenog, mi jačamo ideju Balkanskog pokreta otpora. Mi jačamo silu koja će biti spremna da jača otpor i vodi borbu.

Balkanskim pokretom otpora!

Lepeza opšteg raspada, kada sve izgleda od danas do sjutra, a istina uzmiče pred hiljadu laži, tragikomično se batrgajući u tom carstvu apsurda, naša je stvarnost. Kao što je stvarnost da se sve što je humanističko i vrijedno izvrgava ruglu. Da „aveti zla“ nadiru, sigurni da je opet došlo njihovo vrijeme. I kada milijarde potlačenih smjerno, a sve više i borbeno, čekaju to „sjutra“. I kada nekoliko miliona kapitalističkih svinja živi u strahu od tog „sjutra“.

Šta reći o okupaciji balkanskih naroda?

Okupacija balkanskih naroda je u završnoj fazi. Svi elementi okupiranih zemalja su tu. Postoje marionetski režimi čije vlade, ne samo da slijepo slušaju „jačeg gazdu“ (uglavnom multiacionalu – SAD, EU, a Srbija plus i Rusiju i Kinu), nego su spremne prodati sve što se prodati da – od nacionalnog identiteta, resursa svojih zemalja, do guranja svog naroda u službu okupatora, odnosno dobrovoljnom ropstvu kapitalističkim hijenama ma odakle dolazile. Okupacija se često najavljuje kao „oslobođenje“ ili „obećavajuće“. Tako je i sada bilo. Obećali su balkanskim narodima da će živjeti u uređenoj Evropi i blagostanju. No, kao što nije stiglo, niti će stići to obećavajuće, tako i ta Evropa pokazuje svoje pravo lice – lice okupiranog i servilnog, marionete SAD imperijalizma i lice okrutnog kolonizatora i pljačkaša gdje još mogu to biti. Njihove banke su kao prethodnica odavno zaposele teritoriju i sve pare podanika ovih prostora. I što još gore – oni su natjerali te podanike u „mrežu“ iz koje nema lakog izlaska. Zatim su stigle njihove kompanije čiji je cilj da isisaju sve šta se isisati da i modifikuju savremeno ropstvo na ovoj periferiji kapitalizma. Vojna okupatorska čizma je došla drugim povodom s ciljem da osigura tu okupaciju, disciplinuje svaki otpor pobunjenih masa i regrutuje topovsko meso za osvjačke misije po svijetu u odbrani globalnog kapitalizma.

Ropstvo balkanskih naroda se sastoji od potpunog gubitka stečenih radničkih prava, do ponovnog tretiranja svakog radnika kao obične robe, čak kao nečeg što se da reciklirati putem neke druge „kopije“ za istu ili još manju nadnicu. Ropstvo je u njihovim hiljadama zakona i propisa kao modernim lancima s kojim podanike drže u permanentnoj dresuri s neprestalnim obavezama. Ropstvo dolazi i od „duhovne diktature“ odnosno njihovih medija koji nameću svoje „standarde života“ i svoje misleće sadržaje. A ropstvo je i navikavanje na sve te lance i kada ih više ne osjećaš da te sputavaju i živiš u nametnutoj iluziji da nisi samo „stvar koja govori“.

Šta još reći o ropstvu balkanskih naroda?

Radnička klasa je na balkanskim prostorima odavno razbijena. Ona je umjesto stupanja u moderni proletarijat, stalnim ideološkim zatupljivanjem i gubljenjem klasne svijesti, a potom prihvatanjem nacionalizma kroz ratove na jugoslovenskom prostoru, doživjela svoju fragmentaciju i završila u nekom međuprostoru. Takva radnička klasa nije mogla pružiti ozbiljniji otpor nadolazećem nacionalizmu, ratovima, niti bespoštednoj privatizaciji i gubitku svojih elmentarnih prava. Takva radnička klasa trenutno ne predstavlja ozbiljniji otpor diktaturi kapitala. Istovremeno, raste armija prekarijata sa svojom parcijalnom klasnom svijesti, ali koja još nije spremna za ozbiljnije klasne bitke. I zato većina pokušava spas naći u bjekstvu – u bjekstvu iz geta siromaštva i beznađa u nadi da je tamo negdje u svijetu bolje. I da je te druge lance lakše nositi. No, proleterske mase u istorijskom smislu mogu samo privremeno biti dezorjentisane i bez razvijene klasne svijesti, jer okolnosti iz dana u dan stvaraju uslove za njeno jačanje. Takav je i slučaj i sa radničkom klasom na ovim prostorima i taj haos i kriza kapitalizma će ih natjerati da se ponovo late svog oružja – klasne svijesti i organizovane radničke klasne borbe.

Šta reći o nadolazećem ratu?

Treći svjetski rat iz faze trgovinskih ratova prelazi u fazu vojnih incidenata širom planete. Čeka se taj istorijski „okidač“ za višu fazu. Savezi su uglavnom definisani. Vode se borbe za „neodlučne“ i ne postoji više sila koja može zaustaviti da ne dođe do dalje eskalacije sukoba kako na postojećim žarištima, tako i na novim prostorima. Pri čemu se produbljuju i „obogaćuju“ sukobi u novim sferama savremenog oblika ratovanja.

Pa šta stvarno da se radi?

Naš stav je da u borbi protiv okupacije treba podsticati i jačati slobodarska osjećanja i slobodarsku svijest naših naroda. Pri tome treba voditi bespoštednu borbu protiv svih šovinističkih i fašističkih pokreta i plaćeničkih skupina unutar zemalja do njihovog potpunog uništenja.

Naš stav je da u borbi protiv ropstva diktaturi kapitala treba mobilisati obespravljene na svim tim malim klasnim bitkama – za prava na štrajk, za okupaciju fabrika, zaštite prirodnih resursa, za opstrukciju prinude režima, za sabotaže, demonstracije, i za rušenje svih njihovih bodljikavih žica i zidova oko Balkanskog geta… Sve do stvaranja radikalnijeg i organizovanijeg pokreta obespravljenih koji će napraviti taj revolucionarni raskid sa postojećim stanjem s ciljem uništenja vladajuće klase.

Naš stav je da treba razvijati propagandu protiv prisustva okupatorske vojne sile na teritoriji Balkana sve do stvaranja uslova za suprotstavljanje toj sili. Takođe, naš stav je i da treba razvijati propagandu protiv služenja toj sili u borbi protiv naroda svijeta i međusobnim obračunima imperijalista. I radujemo se svakom metku koji porobljeni narodi ispale na vojnike sa balkanskih prostora, a koji su otišli da služe imperijalističkoj vojnoj sili, bilo kao redovna vojska, bilo kao njihove plaćeničke bande pod raznim nazivima i zastavama.

Naš stav je na liniji nekadašnje partizanske borbe za oslobođenje naroda Jugoslavije.

Naš stav je na liniji nekadašnje partizanske borbe za oslobođenje albanskog naroda.

Naš stav je na liniji nekadašnje partizanske borbe za oslobođenje grčkog naroda.

Stvarati silu narodnog otpora!
Stvarati Balkanski pokret otpora!

Nakon raspada SSSR-a devedesetih na velika zvona je oglašen “kraj komunizma” i najavljeno uspostavljanje novog svjetskog poretka pod dominacijom SAD i zapadnog imperijalizma. Tada započinje nagla vojna ekspanzija i pokušaji “disciplinovanja” ostalih naroda – intervencije u Iraku, Jugoslaviji, Avganistanu, Libiji… Istovremeno se ispod te gole sile neoliberalna diktatura nametala kao jedino rješenje za sve te narode koji su, sa svojim “istorijskim kašnjenjem“, trebali da prihvate gubitak svog nacionalnog suvereniteta i identiteta.

Međutim, ovaj prvi pokušaj nadnacionalnih struktura krupnog kapitala da preko sile SAD imperijalizma uspostave novi svjetski poredak nije uspio. Niz tzv. obojenih revolucija je bio poslednji pokušaj neoliberalnih globalističkih struktura da uspostave svijet po tom konceptu.

Posljedica ovog neuspjelog “blickriga” je da se danas nalazimo u periodu kada se svjetski poredak mijenja i unipolarni sistem na čelu sa SAD zamjenjuje “konkurencija” između tri glavne imperijalne sile: SAD, Rusije i Kine. Sem toga, tokom gubitka moći SAD, mnogi regionalni imperijalisti pokušavaju da iskoriste ovaj međuperiod za jačanje svojih imperijalističkih ambicija, poput Indije, Irana, Turske, itd.

Krah SAD unipolarnosti se očitava kroz gubitak moći dolara kao glavne svjetske valute. Zlatno doba “štancovanja” petro-dolara bez pokrića u zlatnim rezervama i realnoj ekonomiji je za nama. Takođe, na djelu je i gubitak moći zapadnog imperijalizma da ima monopol nad glavnim svjetskim energetskim tokovima.

To dovodi do jačanja protivrječnosti u okviru samog zapadnog imperijalizma, a što pokazuje situacija sa EU, u kojoj se ogleda opšta kriza imperijalizma, ali i želja za oslobođenjem od dominacije SAD i gdje su i SAD primorane da saveznike tražeu nekim drugim zemljama.

I to dovodi i do jačanja protivrječnosti u okviru SAD, gdje se vodi oštra borba između struja koji bi da se zadrži opšta svjetska dominacija po cijenu izazivanja globalnih sukoba i onih koji bi da pristanu na projekat nadnacionalnih i nadimperijalnih elita za uspostavljanje jednog novog policentričnog svijeta, koji će označiti novu fazu njegove globalizacije. Fazu globalizacije gdje bi se sa nekoliko policentričnih tačaka poput Vašingtona, Moskve, Pekinga i još nekih upravljalo svijetskom ekonomijom i svjetskim masama, odnosno pokušali nametati društveni odnosi “zamišljenog svijeta”.

Da li će imperijalna elita SAD dobrovoljno sići sa vlasti u globalnim okvirima? Ne! I sve će učiniti da trgovinskim ratovima, raznim sankcijama, protekcionizmom, militarizacijom, novom trkom u nuklearnom naoružanju i prenošenjem trke u kosmos, pokuša očuvati tu dominaciju.

Da li će nadnacionalne elite činiti sve na uspostavljanju policentričnog svijeta po svojoj zamisli kao novog pokušaja “blickriga”, bez obzira na haos i cijenu tog projekta? Da!

Upravo je tu ta zakonita ograničenost svih vladajučih klasa što ne mogu da prihvate da “odigraju” samo taj vremenski čin u istoriji i da siđu sa te pozornice. Zato se taj silazak nikad ne odigrava milom, nego uvijek silom. To se danas odnosi i na američku, rusku, kinesku i druge elite, kao i na tu nadnacionalnu globalističku elitu. I dok je globalistička elita ujedno predstavnik jednog ili više imperijalizama koji su i njen zaštitnik, ona se pojavljuje i kao samostalni subjekt sa svim protivrječnostima u sebi. I jedni i drugi i svi oni zajedno su samo na jednom opštem i zajedničkom zadatku – očuvanje kapitalizama u bilo kom obliku i ne biraju sredstva po cijenu uništenja čovječanstva.

No, ovo gore je samo pokušaj analize samih vrhova diktature kapitala. Ispod toga se odigrava strahoviti proces globalističke tehnološke revolucije kao i otpor i pokret masa koji će ove elite diktature kapitala na kraju “pojesti”.

Da li to znači da se klasna borba nastavlja i zaoštrava na višem stupnju? Da!

Procesi robotizacije i vještačke inteligencije stvaraju enormne brojeve slobodnih radnih mjesta. Društveno bogatstvo se ubrzano uvećava dok se jaz između bogatih i siromašnih produbljuje. Tehnološka revolucija ne smanjuje stepen eksploatacije radničke klase koji se povećava – od radnog vremena, normi, do pada realnih zarada. Tu su ratovi, epidemije i klimatske promjene koje osiromašuju čitave narode i zemlje i tjeraju ih u imigraciju i u beznađe. Upravo zbog viška radne snage, koje kapitalizam nije u stanju da integriše, stvaraju se uslovi za novi istorijski talas koji se više ne mjeri milonima, ni desetinama , pa čak ni stotinama miliona, i koji počinje da se nadvija nad svijetom kapitala. Ogromne proleterske mase radničke klase, seljaštva, sve veće mase prekarijata, lumpenproletarijata, malogrđanskih slojeva inteligencije, ojačani novim istorijskim impulsom – revolucijom žena protiv patrijarhata, ima zajedničkog neprijatelja i zajednički cilj – srušiti kapitalizam!

Uzalud su njihovi zakoni, sateliti, kamere, policija, plaćenici, žice na granicama, mediji pod kontrolom, (“hleba i igara”), posebne zone i privilegije… Uzalud sva ta sila i dodatna fašizacija. Sve je to ušlo u fazu privremenosti. Privremeno, ali i sve okrutnije, sa desetinama milona mrtvih, prognanih i zatočenih. Ali i odgovor obespravljenih masa će biti istorijski adekvatan i “poješće ih”! “Da, srušiće ih organizovana sila proleterskih masa.

Sasvim je irelevantno sa stanovišta istorijskih procesa i oslobođenja masa da li se u tim klasnim pobunama i revolucijama otkotrljala koja kraljevska glava ili su carske porodice završavale pred puščanim cijevima, krupni kapitalisti pred prekim sudovima ili ovdje ovi “naši” vlastodršci pred nekim “humanijim“ sredstvima egzekucije ili kazne.

Nikada do sada nije tako jasno i u svoj punoći izbio sukob između proizvodnih snaga i kapitalističkih društvenih odnosa, tj. između novih tehnologija i kapitalističke svojine. I kao što su manufaktura, tkačka i parna mašina uništile feudalni društveni sistem, tako će i mikroprocesori, elektronika i robotika uništiti kapitalistički društveni sistem. I time će se otvoriti put ka višem stepenu ljudske emancipacije.

Devedesetih godina kada je nacionalističko ludilo zahvatilo manje-više sve jugoslovenske narode, malo je bilo njih koji su istupili jasno protiv rata i za suprotstavljanje nacionalizmu, posebno velikosrpskom kao najjačem i najagresivnijem. Taj glas se nije mogao čuti od opšte pomame svih tih masa, koje su pokrenute propagandom režima kidisale da se, zbog svog socijalnog propadanja, jednom za svagda „osvete“ Hrvatima, Bošnjacima, Albancima pa i Srbima. Cijena tog ludila je bila ogromna – desetine hiljada poginulih i preko milion raseljnih i stravični zločini koji su obelježili završetak dvadesetog vijeka. Bilo bi normalno da se izvukla pouka iz svih tih katastrofa i stradanja . I ona se u suštini izvukla od strane samih masa, iako je za to trebalo skoro tri decenije. I te mase ne žele više da staju pod te nacionalističke barjake. Nastupila su neka druga vremena. Danas Srbi neće da ratuju za Kosovo, Albanci za veliku Albaniju, Hrvati za Hrvatsku do Drine, a Bošnjaci ni za odbranu, a ni za unitarnu BiH. I tako redom. Ali sve ove mase imaju jedan strahoviti problem koji moraju da riješe, a to je što su na vlasti u svim njihovim državama iste one klike koje su započele sve te ratove. Isti ti nacionalisti koji su se samo prilagođavali datim okolnostima i nisu se odrekli svojih suludih zločinačkih planova, pod diktatom mnogo jačih moćnika. Isti ti nacionalisti i bivši „komunisti“ koji su postali obični kriminalni karteli za pljačku sopstvenog naroda i poslušnici moćnika. Šta je danas Vučić u Srbiji nego pokušaj jednog presvučenog nacionalističkog ludaka da sprovodi interese krupnog kapitala i omogućuje nesmetanu pljačku razbojničkoj bandi u njegovom okruženju. Šta je danas Đukanović nego marioneta zapadnog imperijalizma koji nacionalno pitanje koristi za održanje na vlasti i pljačku. Šta je jedan Tači nego bivši borac za oslobođenje sopstvenog naroda koji se odrekao svoga cilja. A renegati su uvijek bili najgora ološ. Šta je danas Izetbegović nego razbojnička bitnaga koja na nesreći bošnjačkog naroda profitira. Šta je taj Dodik u BiH nego obični kleptoman koji se stavio u službu i druge države i drugog imperijalizma. I tako redom.

Znači, dok su ovi gore pomenuti na grbači za sve mase ovih prostora nema boljitka. A oni će biti na grbači sve dok ovim njihovim mentorima bude u interesu da ih podržavaju. I čije će oni biti sluge protiv interesa tih masa. Protiv ne samo njihovih klasnih, nego i nacionalnih interesa, ma što to danas značilo. Ne treba sada isticati i taj opšte poželjni trenutak – da ih pobunjene mase pometu sa istorijske pozornice i povješaju po tim popločanim trgovima.

Da se vratimo nacionalnom pitanju.

Nacionalno pitanje na prostoru Balkana je svakako u svom „istorijskom kašnjenju“ opredijelilo mnoga zbivanja tokom dvadesetog vijeka. Sada je to pitanje samo izraz krize kapitalizma, koji, u svojoj nemogućnosti da razvija svoje odnose na postojećoj osnovi, priziva i oživljava sve „prethodne epohe“ od nacionalizma, patrijarhata, religijskie isključivosti i feudalnih manira, sve do modernih oblika fašizma.

Nacionlno pitanje je pitanje proleterske borbe, znači borbe za oslobođenje masa od diktature kapitala – bilo domaće bio one nadnacionalne. I tom problemu ovdje na balkanskim prostorima treba i tako pristupiti, polazeći od poznatog stava da proleteri nemaju svoju otadžbinu. To znači da treba podržati sva nacionalna prava svih naroda koja su ugrožena, a ona su manje –više svima ugrožena u svim balkanskim zemljama gdje su u manjini. Ugroženi su jer žive u društvenim odnosima koji su izraz opšte krize kapitalizma i fašizacije tih odnosa. Istovremeno treba odlučno biti protiv svih onih režima i snaga koji pokušavaju ugroženost pojedinih naroda koristiti za svoje lokalimperijalističke i imperijalističke ciljeve.

I to znači da za likvidaciju nacionalističkih pokreta i politike na Balkanu, koji su u službi marionetskih režima i okupatorske sile, treba suprotstaviti silu koja nadilazi nacionalne podjele i koja je spremna da brani interese tih obespravljenih masa na bilo kom prostoru. Da brani interese obespravljenih ne interesujući ih te nametnute državne granice i druge podjele. Sila obespravljenih masa udruženih u Balkanskom pokretu otpora. Silu stvarnu i krajnje odlučnu.

Protiv nacionalističke mržnje i šovinizma!
Za mir među balkanskim narodima!
Za oslobođenje balkanskih masa od neokolonijalne okupacije!
Za borbu balkanskih masa protiv NATO okupacije!
Za borbu balkanskih masa protiv svih imperijalizama!
Balkanskim pokretom otpora!

U istoriji političkih i klasnih sukoba veliki značaj su odigrale parole koje su u “jednom dahu”, sa par riječi, izražavale suštinu protesta, otpora i bunta. One su u tih par riječi, ukoliko bi ih mase prihvatile, bile te “vodilje” koje bi davale potrebnu snagu da se istraje, jačajući samu odlučnost pobunjnih.

Parola koja je bila iskra revolucije u Rusiji je bila poklič žena: “Hleba!”. Ta iskra je pokrenula izmučene mase, da bi svoju revoluciju završile onom poznatom parolom: “Sva vlast sovjetima – zemlja seljacima, fabrike radnicima!“.

Za vrijeme Drugog svjetskog rata parola: “Smrt fašizmu – sloboda narodu!”, kojom se završavao svaki proglas i govor, bila je toliko jaka da je vjerovatno više doprinjela mobilizaciji narodnih masa za borbu za oslobođenje zemlje, nego sva ostala ubeđivanja, obećanja i pozivi na to.

Devedesetih godina kada su mase željele da se oslobode od autoritarnog vođe jednog zločinačkog nacionalističkog režima izbačena je parola: „Gotov je!“ i mase su je prihvatile. Istina, ta parola je i posle upotrebljavana u raznim prilikama, ali nije imala tu snagu, jer nije bila u „duhu vremena“, odnosno mase nisu imale potrebu za njom.

Parola: “Glasaj na ulici!“, pojavila se prije desetak godina. Ona je upućena s ciljem da odvraća mase od učešća na izborima. Ta parola nije prihvatana od građana i oni su redovno, po diktatu ili iz svojih političkih opredeljnja izlazili na izbore, ili su apstinirali nezainteresovani, odnosno ubijeđeni da ništa izborima ne mogu promijeniti. Međutim, okolnosti su se počele mijenjati. Cio sistem te parlamentarne demokratije doživljava svoj istorijski slom. I to je postalo vidljivo samim masma. Kada se to očitovalo i u toj “uređenoj Evropi”, ta parola je počela da dobija pristalice i ovdje na Balkanu. Istina, tome su doprinijeli i opšti svjetski trendovi u temeljnoj krizi kapitalizma i fašizacije društava, gdje se sve više “vođa” stavlja iznad parlamenta, iznad zakonodavne i izvršene vlasti, i gdje ti “fireri” odlučuju o svemu. Čemu onda izbori pa čak i da su “pošteni”?

Odgovor na to se počeo pokazivati i na ovim prostorima. Narod je na ulici sve češće, ne samo da bi protestovao protiv “vođa”, nego da bi kroz samoorganizovane vaninstitucionalne forme, bio neke svoje male klasne bitke – poputu borbe protiv izvršitelja, borbe protiv kontolora, borbe za prava stanara, borbe za odbranu prirodnog okoliša, za odbranu urbanih cjelina, za odbranu prava povratka na posao, … pa čak i do samoorganizovanja u pružanju solidarne pomoći grđanima koji su ugroženi od sistema. Time se “na ulici” istovremeno dešava otpor postojećem sistemu koji funkcioniše protiv interesa masa, i grade se klice nekih budućih društvenih “institucija” – od masa i za mase.

Kada se na ulicama pojavila parola: “Jedino revolucijom!” izazvala je podsmjeh, totalnu nezainteresovanost ili po koji rijetki komentar u smislu – da je prošlo vrijeme revolucija. Danas se zahtjev za potrebom revolucije počeo stidljivo i u medijima pojavljivati. Istina, većina i ne zna šta bi se pod tim podrzumijevalo, ili to doživljavaju kao maglovitu predstavu gdje se neki tuku oko vlasti (“Revolucija nije otmena večera ili pisanje eseja ili slikanje slike ili pletenje; ona ne može biti rafinirana, nežna i pažljiva, blaga, temperamenta, kurtoazna, suptilna i uzdržana. Revolucija je pobuna, akt nasilja u kome jedna klasa obara drugu”)

No, ova parola je opstala i okolnosti joj idu u prilog da može jačati. Problem za njeno šire prihvtanje u masama će svakako biti određenje revolucionarnog subjekta koji je spreman da sprovede revoluciju, odnosno da nastupe okolnosti kada će mase same tražiti revolucionarni subjekat i biti spremne da podnesu sve žrtve revolucije.

Treća parola je – “Balkanskim pokretom otpora!”. Ova parola je proistekla iz saznanja o opštim društvenim procesima koji se odvijaju u svijetu, širem regionu i na samom Balkanu. Proistekla je iz saznanja da se balkanski narodi nalaze pod dvostrukom okupacijom – kako od globalane diktature kapitala koja je u raznim formama neokolonijalizma, dužničkog ropstva i vojnim prisustvom stavila balkanske narode u položaj opšte zavisnosti, kao i okupacijom uskih mafijaških klika koje mogu da rade šta hoće. I samo je sluganski položaj i zavisnost ovih mafijaških klika od tog krupnog kapitala ograničavajući faktor koji im ne dozvoljava još veću bestijalnost i pljačku. Prihvatanje ove parole u masama će zavisiti od tih prelomnih istorijskih trenutka, kada se mora, i kada je u pitanju opstanak samih naroda. A kako događaji idu, ni to nije daleko.

Sve ove tri parole u sadašnjem trenutku nemaju veću podršku u balkanskim masama, iako su donekle postale prepoznatljive. No, one čine jednu nisku, istorijski slijed koji je povezan i uslovljen. Vrlo brzo će oni koji “glasaju na ulici” shvatiti da njihove male bitke ne menjaju suštinu samog sistema, a da mogu biti i u koristi samog sistema. Vrlo brzo će “revolucionari” shvatiti da bez hiljada malih bitaka i priprema masa za sam taj čin nema ništa od revolucije i vrlo brzo će “balkanski partizani” shvatiti da svaki otpor za oslobođenje naroda i balkanskih zemlja će imati višestruku silu nad sobom kako od najagresivnije sile NATO, prisustva ruskih i drugih imperijalista, tako od domaćih marioneta i kolaboracionista koji će rado i brutalno guštiti svaki oslobodilački pokret.

No, sloboda nema cijenu. I to je cijena opstanka. Sve ostalo je manje bitno.

Glasaj na ulici! Jedino revolucijom! Balkanskim pokretom otpora!