Period dominacije kapitalističke diktature bez većeg otpora narodnih masa je za nama. U narodnim masama u BIH, Srbiji, Hrvatskoj, Kosovu, Crnoj Gori…. nezadovoljstvo postojećim životom dobija sve izraženiju političku formu, odnosno sazrijeva svijest o neminovnosti istinske klasne borbe. To se uočava ne samo po broju štrajkova, protestima u raznim formama, nevjerici prema političkim partijama i sindikatima, već i po tako vidljivom nezadovoljstvu koje ispoljavaju ljudi u svakodnevnim kontaktima. No mora se priznati da je prepoznatljiva i velika razlika između stepena nezadovoljstva masa i stepena njihovog organizovanog nastupa, a što mora biti jasan signal za sve one koji žele promijeniti postojeće stanje da mase čekaju one koji ce primjerom prednjačiti u vođenju klasne borbe.
Gaženje osnovnih prava obespravljenih, na koja su samo formalno pristali kapitalisti, kao što je pravo na rad, osmočasovno radno vreme, garantovana zarada, penziono i socijalno osiguranje, godišnji nedeljni i dnevni odmor, kao i pravo na ljudsko dostojanstvo koje se potire svakodnevnim šikaniranjem od savremenih krvopija mora se zaustaviti. To se ne može zaustaviti samo propagandnim djelovanjem u cilju unošenja svijesti u obespravljene mase i njihovim pozivanjem na otpor kapitalističkom sistemu. To se mora zaustavljati i direktnim akcijama protiv simbola samog sistema.
Sadašnji nivo djelovanja revolucionarnih grupa u zemljama bivše Jugoslavije koji se ogleda u širenju propagandnog materijala, pravljenju sajtova, FB « revolucija », raznih suvoparnih analiza i kamernih tribina, nedovoljan je za jačanje revolucionarnog subjekta u novim uslovima i za pokretanje masa. Međutim, malobrojnost i operativna slabost revolucionarnih grupa nije razlog i opravdanje da se ne krene u izvođenje konkretnijih akcija, kako bi se mase podsticale na veći otpor.
PR svojim akcijama na širenju propagandnog materijala po BiH i Srbiji ima za cilj ne samo jačanje proleterske svijesti među masama, već i stavljanje naglaska na potrebi podizanja otpora na viši, organizovaniji nivo. Na nivo kada će predstavnici kapitalističkog sistema početi da osjećaju kolika može biti snaga organizovane borbe obespravljenih. Da osjete strah od mogućnosti propasti svojih privilegija i materijalnog bogatstva – strah od propasti svog svijeta.
Radnici, nezaposleni i svi ostali ugnjetavani i ove godine nisu izašli na ulice gradova Srbije, BiH i Hrvatske da protestuju 1. maja. Nije u pitanju samo razbijenost, dezorjentacija i nemoć radništva, već i njihova nepoverenje u kupljene sindikate, a koji, bez ikakvog dostojanstva, mrvice dobivene od bahate vlasti licemerno proglašavaju sindikalnim pobedama. Pri tome ovi sindikati pristaju na najsramniju kapitulaciju, odričući se za duži period jednog od osnovnih prava sindikalne borbe – prava na socijalne proteste. Izjava predstavnika jednog sindikata u Srbiji da su oni pokušali da organizuju prvomajske proteste ali da ih radnici nisu poslušali, najbolje govori šta misle radnici Srbije o njihovim sindikalnim rukovodstvima. Tome treba dodati i nepostojanje jačih političkih organizacija koje bi artikulisale nezadovoljstvo masa ka radikalnijim političkim zahtevima.
Malobrojni protest nekih instruiranih sindikata na ulicama Beograda više je namera vrhova tih sindikata da i oni dođu do beneficija i sluganske pozicije tzv. reprezentativnih sindikata, nego želja za ozbiljnijim oblicima klasne borbe. Međutim, radikalnije parole koje su se ipak čule na ovom skupu jasno pokazuju da teški položaj radničke klase jača i uverenje o potrebi novih puteva borbe.
Prvi izlazak radništva na ulice u Crnoj Gori, posle duge apstinencije, potvrda je da socijalna pitanja počinju nadilaziti sve ostale podele koje su niz godina opterećivale to društvo.
PR je 1. maja u Beogradu širila propagandni materijal s jasnim ciljem da podstakne obespravljene mase na potrebu organizovanog suprotstavljanja diktaturi krupnog finansijskog kapitala, koju tako poslušno sprovode ili su spremni da sprovode sve najjače političke organizacije.
PR je ubeđena da će nezdovoljstvo narodnih masa na prostoru bivše Jugoslavije uskoro morati dobiti i organizovaniji i osmišljeniji politički izraz s jasnim ciljem da se iz osnova promeni sadašnji odnos klasnih snaga, tako poguban za ogromnu većinu naroda.
Partija rada je izvela akciju Rudar. Akcija je izvedena kod spomenika rudarima učesnicima bune u Tuzli, postavljanjem velikog transparenta s porukom: RUDARI ZNAJU – JEDINO REVOLUCIJOM!
Ova akcija je imala simbolički karakter s ciljem da podsjeti na Husinsku bunu iz 1920.godine kada su rudari pružili oružani otpor nasilju državnih organa u toku generalnog štrajka rudara Bosne i Hercegovine. Mada je štrajk izbio zbog vladinog kršenja sporazuma o visini nadnica, koji je ona sama postpisala, proglašen je subverzijom. U njemu je učestvovalo 7.000 rudara. Štrajkački odbor se pred najezdom vojske i žandarmerije povukao u Husino i sela kraj Tuzle. Pobuna je u krvi ugušena, pri čemu je poginulo sedam rudara, a više desetina ih je ranjeno. Husinska buna je zauvijek ostala primjer klasne borbe protiv nepravde i tlačenja, a oni koji su se odvažili da krenu stazama husinskih rudara već su jednom podarili narodu BiH slobodu i bolji život.
No akcija PR je imali i cilj da pokaže da su danas rudari i ostali obespravljeni u BiH dovedeni u materijalni i društveni položaj sličan onom u kome su bili i husinski rudari na početku prošlog vijeka. Prezrenje koje ispoljava vladajuća elita u BiH prema patnji osiromašenih masa, brinući se isključivo za svoje lopovske guzice, najbolja je garancija da će se započeta borba husinskih rudara nastavljati stalno u nekadašnjim i u novim oblicima, sve dok se ne sruši poredak koji je suprotan svemu što je ljudsko.
PR ne samo da ne priznaje poredak u BiH, nego ima za cilj da ga nesprestalno ruši. Pobuna masa širom svijeta, koje se sa neviđenom klasnom mržnjom odnose prema korumpiranim i dikatatorskim režimima, pravac je kojima treba ići i u borbu protiv sadašnje nacionalističke i pljačkaške elite kako u Sarajevu, tako i Banja Luci, Mostaru… To se odnosi i na ostale marionetske režime širom bivše Jugoslavije koji pod diktaturom domaćeg i svjetskog kapitala drže u pokornosti narodne mase.
PR će nastaviti svoje akcije kako bi u masama jačala svijesti o potrebi većeg otpora radnika, nezaposlenih i mladih postojećem kapitalističkom sistemu s ciljem vođenja klasnog rata.
PR poziva obespravljene, slobodoumne i borbene aktiviste iz svih naroda BIH da je podrže u njenom djelovanju.
U Srbiji se zahuktava predizborna kampanja. Psi opštenarodne pljačke, bilo da se nazivaju pozicijom ili opozicijom, raznim međusobnim dogovorima pokušavaju da nastave sa dosadašnjom praksom otimanja budućnosti sopstvenom narodu. Istovremeno kod njih svih postoji izvestan strah da bi se pokreti masa u svetu mogli preliti i na ulice gradova Srbije. Oni će se truditi da izbori što pre prođu, kako bi sve u suštini ostalo isto, jer to odgovara svim političkim partijama. Zato je i budžet za narednu godinu u Srbiji napravljen tako da zadovolji samo one koji mogu trenutno ugrožavati postojeći sistem, a to su srednji slojevi. On nije pravljen za poboljšanje položaja radništva koje svakodnevno ostaje u sve većem broju bez posla, već za policajce, državne činovnike, sve one koji su na “državnim jaslama” i koji su najbolji branitelji postojećeg poretka. Ta srednja klasa je ta koja se buni u okviru postojećeg sistema, čuvajući njegove temelje, jer time najbolje čuva svoju poziciju. Tako da imamo paradoksalnu situaciju da su umesto radnika policajci u štrajku i na ulici u protestu; korupciju koja je proglašena za najveće zlom sistema, dok se istovremeno za sve slučajeve krupnog kriminala ubrzano štancuju “oproštajnice grehova” – dogovor o otkupu grehova ili kupovina kućnog pritvora koji nikog ne obavezuje; masovne ubice i ratne zločince čije su knjige bestseleri; sirotinju nad čijom se nesrećom prave uspešne tv emisije. I sve to podržava ta srednja klasa koja je za Kosovo u Srbiji ali i za Evropu. Ona je nešto između – prilagodljivo. Ona malo protestuje, malo se etablira u sistem, malo krade i malo protestuje protiv korupcije. Ona je servilna i “prkosna”. Ona je infuzija kapitalističkog sistema. Ona je oslonac izborne mašine.
Ali mase su se u svetu pokrenule i to niko više ne može zaustaviti, sem sposobnosti kapitalizma da ih gurne u svetski rat, odnosno uvede jezivu diktaturu modernog fašizma. I jedino čime se bavi vladajući establišment po evropskim državama je da osluškuju huk masa, odnosno da gleda › [8] »kako će sačuvati svoj kapital. Oni malo odvažniji kleče pred fašističkim ikonama nadajući se da to jedino može spasiti Evropu.
U tom svom sveopštem metežu pseudolevičari, uglavnom sastavljeni od tih istih srednjih slojeva i sa istom malograđanskom svešću, izvode razne performanse i demonstracije sa pokličima o konačnom krahu kapitalizma – pod uslovom da on sam odšeta sa istorijske scene…
Nek pucaju okovi starog sveta! Neka cveta sto različitih pokreta masa! Nek jača revolucionarni pokret! Smrt kapitalizmu!
Narodi na Balkanu su dovedeni u novi položaj neokolonijalnog ropstva. I dok se predstavnici političkih elita po balkanskim državama kočopere u lažnoj ozbiljnosti sa srednjovekovnim zastavama, grbovima, restauriranim dvorovima, „nacionalnim ponosom“, ali i sa istančanim osjećajem za profit, pljačku, surovu eksplotaciju, i sa malogradjanskim žalopojkama nad teškim životom svog naroda, u stvarnom odnosu političkih snaga oni skoro ne predstavljaju ništa. Oni su obični poslušnici krupnog multinacionalnog kapitala. Narod bio rekao – krpe. Zato se ove krpe i ponašaju kako im se kaže, odnosno i potpisuju tamo gde im se uperi prstom. Sve ostalo je obična predstava za narod. Najbolji primjer za to je način na koji su su pod pritiskom močnih režimski predstavnici Beograda i Prištine došli do najnovijeg dogovora.
U Srbiji se decenijama potpiruje mržnja prema drugim narodima, a posebno albanskom, prema kome se većina odnosi sa kolonizatorskim prezirom. Slom militantnog velikosrpskog nacionalizma, izazvan spoljnom silom, nije doveo do poraza samog nacionalizma u Srbiji. Njegova snažna prisutnost nije samo rezultat istorijskog nasleđa, realiteta klasnih odnosa i trenutnog stepena razvijenosti, već se on permanentno prozvodi i neguje od strane samog režima. Ta poizvodnja nacionalizima je u funkciji održanja režima na vlasti, u sprečavanju radikalnijih socijalnih pokreta, ali i kao prelazna faza ka legalizaciji fašizma. To je i dio odgovora zašto opstaju sve te fašističke organizacije, a sama vlast je sve manje „gadljiva“ na fašističke „ispade“. Slično se ponaša i vladajuća elita u i Prištini. Činjenica da za albanske mase borba za nacionalnog oslobođenja nije dovedena do kraja koristi se kao sredsvo za održanje na vlasti, iako su socijane prilike u društvu izuzetno teške.
Situacija u BiH, Crnoj Gori, Makedoniji je ista. I tu političke elite shvataju da je za njih isplativo da se još igra na proizvedene podjele, bilo da je to podijeljenost po entitetima u BiH, srpskocrnogrskoj podjeli u Crnoj Gori, albanskomakedonskoj u Makedoniji.Međutim, ne može se socijalno nezadovoljstvo stalno guštiti potpirivanjem nacionalizma. Kod srpskih, albanskih, bošnjačkih, makedonskih, crnogorskih, hrvatskih, a da se ne govori o grčkim masama, prodire svijest da je „njihova“ teritorija, država i nacionalni ponos izgubljen u korist novih kolonizatora čije su banke, krediti i dugovi peta kolona, okupatorska čizma i preki sudovi sa spremljenom omčom oko vrata. I ta probuđena svijest će jačati iz dana u dan, postajući osnov za razvoj nove političke alternative, a što će sa druge strane ojačati i fašizam kao sredstvo odbrane režima i kapitalističkih odnosa uopšte.
U postojećim uslovima još teže je kod masa razviti ideju da se narodi Balkana samo ujedinjeni mogu suprotstavljati savremenim kolonizatorima. I ta ideja o ujedinjenju balkanksih naroda, ali ne kao novo ropstvo pod diktatom modernog fašizma, tek je u povoju. Ona ima moćne protivnike kako u modernom fašizmu, koji je danas skoro zaokruženi totalitarni ideološki sistem neoliberalnog kapitalizma, tako i u primitivnom domaćem fašizmu i klerofašizmu. No svi ovi „domaći“ , bez obzira na svoje histerične urlike protiv modernog fašizma, u suštini su zavisni od njega, i koji ih svojom silinom i istorijskom nužnošću nadjačava i podvodi pod svoje ciljeve.
Sa druge strane, obespravljene mase na globalnom nivou su se pokrenule i pružaju sve veći otpor modernom fašizmu, jer je to uslov njihovog opstanka i slobode. Refleks te globalne pobune će se nužno odraziti i na narode Balkana, ma koliko oni to u ovom trenutku željeli ili ne. To će biti i ogroman zadatak za mase na Balkanu – stati u red pobunjenih naroda kao svoja istorijska obaveza i čast, kao imperativ slobode.
Stvaranje balkanskog pokreta otpora je istorijska neminovnost, i on će se izgraditi na principima jednog novog svijeta koji u sebi neće sadržati poglede patrijarhalnog svijeta i zakonitosti kapitalističkog ropstva i eksploatacije. Taj pokret će se suprotstaviti modernom fašizmu čiji je cilj potpuna dominacija i kontrola masa i naroda. To suprotstvljanje će nositi u sebi i surpotstavaljanje svim onim konzervativnim snagama koji su relikt tog svijeta i koji moderni fašizam koristi kao pomoćna sredstva radi lakšeg ostvarenja svojih ciljeva, poput religijske zatucanosti ili raznih, masovnih podkulturnih sadržaja.
Realnost temeljne krize kapitalizma će učiniti besmislenim sve otrcane ideje o mogućnosti reforme kapitalizma, a koju sve tiše zagovaraju predstavnici srednjih slojeva istjerani na čistinu silinom ekonomske krize.
Stvaranjem pokreta optora na Balkanu podrazumijeva i nestanak ljevičarske grupe i partije koji su danas surogati istinskog revoluciornog pokreta. Oni su samo tanka pokorica iluzije koja će se lako razbiti pred silinom pobuna narodnih masa.
Praksa klasnih borbi nas uči da će domaći kapitalisti i političari biti i te kako brutalni u obrani sopstvenih pozicija i pozicija multinacionalnog kapitala. Oni su stvorili represivnu silu i svakodnevno se radi da se ona ojača. Na lancu se u rezervi drže i fašističke ulične falange spremne za regrutovanje u sistem i na juriš na sve što je progresivno. Dotle je i sam moderni fašizam već stvorio sijaset novih zakonskih odredbi kojima ima i formalno pokriće za brutalni obračun sa svakim oblikom surpotstavljanja njegovom pokušaju za globalnom dominacijom.
Klasna revolucija na Balkanu se neće desiti preko noći. Preduslov za njeno izbijanje je da se nastavi produbljivnje globalne krize i da mase odbace nacionalističku idelogiju, kao i da se stvoriniz revolucionartnih grupa. Za nju je potrebno i iskustvo u klasnim bitkama. Revolucionarni pokret se ne može stvortiti samo na ulici, demonstracijama, štrajkovima i zahtjevima da kapitalizam ode.To su samo praktične pokazne vježbe na putu vodjenja mnogo ozbiljnijih klasnih bitaka. I tu borbu ne mogu voditi oni koji na svojoj koži ne osjećaju surovost kapitalističkog svijeta, kojima svakodnevno ne krče crijeva, ne znaju šta je to ne raditi godinama, ili raditi bez osnovnih prava i za minimalnu nadnicu, raditi do iznemoglosti, sticata ali morati sve više davati jačima, biti „slobodan“ a ne biti svoj.To može samo ona klasa koji u rušenju tog svijeta vide za seba jedinu alternativu i smisao svog postojanja – oni koji ne mogu biti slobodni dok i drugi to nisu.
To može samo organizovani proletarijat prekaljen u klasnim bitkama.
Zapadni imperijalisti su ponovo posegnuli za silom. Cilj im je da pokušaju da zaustave istorijske procese koji vode u pravcu gubljenje dosadašnje mogucnosti da svetu nameću poredak podređen njihovim pljačkaškim interesima.
Napad na Libiju je izazvao gnev i mržnju naroda širom sveta. Svima je poznato da je Gadafi bio veran saveznik zapadnih imperijalista u očuvanju njihovih interesa u arapskom svetu. To se odnosi i na ostale diktatore u Egiptu, Tunisu, Bahreinu, Jemenu… Diktatori ovih marionetskih režima su do juče dočekivani u zapadnim metropolama kao najveći prijatelji, uz grljenje i crvene tepihe, a sve to radi profitabilnih poslova u prodaji oružja i nesmetanog pristupa multinacionalnih kompanija naftnim resursima arapskih zemalja.
Pred pobunama narodnih masa u arapskim zemljama imperijalisti su procenili da bi procesi mogli da završe, ne samo svrgavanjem u narodu omraženih diktatura, već i narastanjem snažnog antiimperijalističkog i antikapitalističkog pokreta. Zato je i ova intervencija preduzeta, uz prećutnu saglasnot imperijalnih sila poput Rusije i Kine, kako bi se formalnom promenom režima i uz određene minimalne ustupke narodnim masama sačuvala ravnoteža sila, odnosno sprečilo prerastanje narodnih pobuna u šire socijalne revolucije. Istovremeno ovaj ratni pohod pokazuje da temeljna kriza kapitalizma unosi sve veće podele među samim imperijalističkim zemljama, kao i potpuni debakl UN kao organizacije svih država sveta. To ce samo podstaći razne imeprijalsitičke sile da sami, ili sa privremeno sklopljenim savezima, lakše krenu u razne ratne i pljačkaške pohode širom sveta.
Dole marionetske diktature! Dole reakcionarni režim Gadafija! Dole imperijalistička agresija! Imperijalizam i marionetske diktature ce biti poražene – narodi Bliskog Istoka će pobediti!
Fašitičke grupe u Srbiju su na putu legalnog političkog delovanja, i za to su se stekli svi neophodni uslovi. Grupe poput „Dveri“, “Pokreta 1389“ i sličnih su dobili signal da počnu sa legalnim delovanjem, registrujići se kao političke stranke. Podrške koju uživaju ove grupe od SPC, pojedinih intelektualnih krugova, krupnih kapitalista, nekih stranaka, kao i podrška iz inostranstva, veliki je podstrek za ove gupe da, prikrivajući svoju fašističku bit, pokušaju kroz institucije sistema osvojiti vlast. Opšte nazadovoljstvo koji postoji u narodu, kao i haotičnost koja vlada u Srbija i uopšte u svetu, pruža šansu ovim grupama da zadobiju i veću podršku u društvu.
Odabiranjem mađarskog modela, tj. „puzećeg hoda kroz institucije“, fašističke grupe su odabrale racionalan metod političkog delovanja, jer je postojeća vlast u Srbiji na korak od prihvatanja ove namere fašista kao svršenog čina.
Treba uzeti u obzir i to da su sve kapitalističke države u uslovima krize spremne da svoje negovane fašističke grupe uključe u sami sistem, u pokušaju njihove odbrane od socijalnog nezadovoljstva, pobuna i revolucije.
PR ne prvi razlike u tretiranju vlasti u Srbiji i prikrivenih ili otvoreno fašističkih grupa, kao ciljeva koji treba da budu uništeni. Međutim, PR interesuje taj trenutak kad će se konačno poklopiti svi ciljevi fašističkih grupa i režima u Srbiji. To je trenutak kada će u Srbiji i šire već biti jasna i vidljiva crta razgraničenja između branitelja kapitalističkog poretka i pobunjenih narodnih masa. Do tog trenuta će se fašističke grupe i režim u Srbiji sukobljavati samo po jenom pitanju, a to je odnos prema zapadnim imperijalistima. Intenzitet podrške koju uživaju ove fašističke › [8] »grupe od strane ruskog imperijalizma, i koji pokušava ponovo ojačati svoj uticaj u Srbiji i na Balkanu, određivaće i intenzitet supotstvaljanja tih grupa postojećem režimu.
PR će nastaviti da se bori protiv širenja fašističkog otrova među mladima Srbije, a koji se već više od dve decenije neprestalno izliva u različitim oblicima, zahvaljujući politici režim u Beogradu.
Obespravljene mase u arapskom svijetu poručuju da ne žele više da žive pod diktatorskim režimima u društvu koji im ne može omogućiti osnovne socijalne uslove, ravnopravnost i slobodu. I pored stihijnosti u pobunama, nedostatka jačih revolucionarnih snaga, kao i sinronizovanog djelovanja imperijalista i režima da ugase ove požare, borba se nastavlja. Pobunjene mase su osjetile kolika je moć ujedinjenog naroda i neće lako pristati na kapitulaciju. Na ruku pobunjenim masama u arapskom svijetu ide i činjenica da imperijalistima nedostaje ljudstvo kako bi smirivali narodni otpor širom svijeta. Imperijalisti su u takvoj situaciji primorani da nude ustupke i saveze dojučerašnjim protivnicima s ciljem da pobunjene mase ne postave pitanje revolucionarne promjene samih osnova društvenog uređenja. Jedno je izvjesno – u arapskom svijetu je otvoren novi front klasnog rata protiv imperijalizma i koji će se završiti pobjedom potlačenih klasa.
Pred pobunjenim masama imperijalisti zbijaju svoje redove, dogovarajući se na NATO konferencijama i samitima o daljim planovima za odbranu kapitalističkog svijeta. Ti planovi mogu imati samo jedan konkretni cilj – nastavak rata protiv naroda svijeta, odnosno nastavak činjenja masovnih zločina i razaranja…
PR je na antiNATO demonstracijama u Minhenu jasno iskazala svoj stav da će nastaviti propagandu protiv ove zločinačke alijanse i da smatra legitimnim ciljem sve one koji pomažu NATO terorizam širom svijeta.
Kvislinški režimi na Balkanu su od strane imperijalista stavljeni pred svršen čin i trude se svim sredstvima da ubede narod o opravdanosti većeg angažovanja u okviru NATO pakta. Tako je režim u Hrvatskoj počeo priznavati da hrvatski vojnici učestvuju u borbenim operacijama u Avganistanu. Režim u Srbiji je pod motom «vojne neutralnosti» počeo intenzivnu saradnju sa NATOom, kako bi bez većeg otpora uključio Srbiju u ovaj pakt. Vlasti u Srbija navode da je veliko priznanje to što će se tokom juna 2011. godine u Beogradu održati samit NATOa.
Pred revolucionarima Hrvatske, BiH, Kosova, Srbije… stoji zadatak da permanentno iskazuju svoj stav o NATO paktu i režimima koji koriste obespravljene mase u službi ovih savremenihokupatora, kao i da se suprotstave svakom skupu tih masovnih ubica. NATO samit tokom juna u Beogradu je svakako prilika za to.
Iako je klasna borba na prostoru bivše Jugoslavije na nižem stupnju nego u mnogim državama Evrope, svakodnevni štrajkovi i nemoć režima da rešavaju osnovne zahtjeve štrajkača iz raznih slojeva društva, stvaraju uslove da se uskoro po gradovima BiH, Hrvatske Srbije, Kosova, Makedonije… pojavljuju i masovna, stihijska izlivanja nezadovoljstva radničke klase, nezaposlenih, studenata, srednjoškolske omladine, seljaštva, penzionera, ratnih invalida i izbjeglica. Međutim, ovaj porast nezadovoljstva kao da ne plaši mnogo korumpirane političke vrhuške. One su uvjerene da imaju dovoljnu podršku u kapitalističkoj eliti, snagama represije, rezervnim fašističkim hordama i, u krajnjoj nuždi, imperijalistima. Sve učestalije štrajkove, za sada, ovi režimi uspevaju da slome preko svojih kupljenih sindikata. No obespravljenim masama postaje jasno da su postojeći sindikati izgubili svaki legitimitet da pregovaraju u ime njih. Zato ni organizovanje štrajkova od rukovodstava ovih sindikata nema tako masovnu i odlučnu podršku ni samih članova sindikata.
Samo ona politička sila koja se bude stvarala i nicala iz bede i poniženja radničke klase i drugih obespravljenih slojeva ima istorijski legitimitet da vodi «pregovore» sa vladajućom klasom. Da vodi «pregovore» na ulicama, po fabrikama, univerzitetima, selima, rudnicima – u svakodnevnoj klasnoj i revolucionarnoj borbi, dok se ne sruši kapitalistički poredak i uništi kapitalistička klasa, uspostavljanjem društva socijalne ravnopravnosti, pravde i slobode.
Nezadovoljstvo koje raste u masama u Hrvatskoj, BiH Srbiji… pokazuje da se mase mogu pokoriti, ali da se ne mogu držati stalno u pokornosti.
Opšte siromašenje, beda i beznađe je to što gura eksploatisane mase da otvorenije i odlučnije počnu da iskazuju svoj otpor postojećim sistemima.
Istovremeno potpuni krah parlamentarne demokratije, sveopšta otimačina, korupcija od vrha do dna, kao i međusobni obračuni političkih bandita, koji hapse jedni druge, ukazuje masama da moraju da preuzimaju stvari u svoje ruke.
Tako su štrajkovi u Hrvatskoj poprimili organizovaniji i borbeniji oblik. Posebno situacija u Dalmaciji pogoduje razvoju klasne borbe. “Privreda se sistematski uništava i pljačka,. S lica zemlje izbrisani su skoro svi nositelji proizvodnje: Dalmacija (Dugi Rat), Dalmatinka (Sinj), Trimot (Imotski), Jadrankamen (Pučišća), Greben (Vela Luka), Neptun (Komiža), Pomgrad, Tehnogradnja, Jugoplastika, Melioracija (Split)… Pokoravanje Dalmacije privodi se kraju gašenjem škverova. Kad se i na mjestu Brodosplita sagrade hoteli i trgovački centri, pretvaranje proizvodne privrede u uslužnu jeftinu radnu snagu bit će završeno. Dalmacija je uz Slavoniju regija s najviše nezaposlenih, a većina radnika radi za crkavicu, stvarajući profit kapitalistima. Spregom tajkuna i političkih partija iza svega stoji interes kapitala direktno povezan s političkim strukturama”.
Protekli izbori u BiH pokazuju tendenciju da je raspoloženje masa isključivo usmereno na rešavanje socijalnog pitanja, a njihov položaj je trenutno najgori u regionu.
»Bosna je nekad bila najveselija YU republika. sad je najgladnija. Ništa ne radi, nigdje ne možeš naći posao, ma kakve struke da si. Jedino penzioneri dobijaju neku crkavicu. Penzija dođe kadtad. Političari raju hrane mržnjom i praznom pričom joj skreću paznju sa pravih problema. Prava kriza je u stvari ekonomska»
U Srbiji se vladajuća politička kamarila skoncentrisala oko jednog cilja – da dobije predstojeće izbore i produži vladavinu, dok se potpuno ne zaokruži marionetski status Srbije. Pri tome se služe sve većim lažima o boljem životu građana u narednom periodu, koristeći retoriku Miloševićevog režima. I dok su plate zamrznute, inflacija i nezaposlenost rastu, a poskupljenjapostaju svakodnevna – gorivo, struja, prevoz, životne namirnice, takse…, virtualni svet se proglašava stvarnim.
«Tаj poredаk besrаmno i neprestаno lаže svoje podаnike dа im obezbeđuje integrаciju i komunikаciju sа svetom i sа sаmimа sobom, а u stvаri se tek i po svаku cenu sаmoizoluje i sаmoreprodukuje. … Tаj poredаk je opаsnа, sаmoreprodukujućа аvet. Tаj poredаk je toliko uvrežen dа se primа i održаvа kаo bogomdаn, kаo dа se podrаzumevа i kаo dа nаm odgovаra»
Crna Gora je suočena sa štrajkovima u kojima štrajkači ispoljavaju jasnu svest o prirodi režima i njegovom kleptomanskom karakteru. Problem klasnog otrpora u Crnoj Gori je u tome što još nisu formirane grupe s revolucionarnih pozicija, već što tzv. opoziciju režimu čine najgori nacionalisti zajedno sa neoliberalnim plaćenicima.
Međutim ovo nezadovoljstvo masa ne može dati opipljive rezultate ukoliko se ne stvore revolucionarne organizacije, koje bi znale da povedu mase i podignu nivo njihove borbe na viši nivo. Iskustvo evropskih masa, koje se već dve godine tuku na ulicama gradova, govori nam da se bez revolucionarno organizovanih snaga ništa ne može promeniti.
“Ja mislim da treba pružiti otpor. Pružiti otpor!…….Ja i dalje vjerujem u revoluciju…. A mi poput teladi čekamo da nam sjekira tresne za vrat…. Krepajmo na barikadama u centru Beograda, Zagreba… Nemojmo krepati u Iraku…da tamo ubijamo ljude i nabijamo djecu na bajonet”
Za klasni otpor masa na Balkanu! Za revolucionarnu borbu! Smrt kapitalizmu – sloboda narodu!
Turska vojska je krenula u novi pohod na Kurdistan. U skladu sa promenama na vojnom vrhu režim u Turskoj je usvojio i novu strategiju borbe protiv kurdskog pokreta i kurdskog naroda. Svetska kriza i rat imperijalizma protiv naroda sveta su dali zeleno svetlo svim režimima imperijalističke internacionale da mogu, bez bojazni od osude tzv. međunarodne zajednice, da vode ratove ograničenog karaktera i rešavaju svoje unutrašnje probleme i ostvaruju pljačkaške interese.
“Hemijski Nedžet Ozel” je naziv novouspostavljenog komandanta turske vojske koji je ovo ime “zaradio” za samo nekoliko dana ratnih operacija, a što naznačuje ciljeve i karakter ovog prljavog rata. Očito da cilj turske armije nije samo odmazda i pokušaj uništenje PKK kao reprezentativne vojne i političke sile kurdskog naroda, već da ograniči narastajući uticaj kurdskog pokreta, odnosno odloži pitanje davanja osnovnih nacionalnih prava kurdskom narodu kao i njegovog prava na samoopredeljenje. Istovremeno je to i uvod u novi vid militarizacije Turske koja želi u narednom periodu pokazati da njena vojska treba da igra veću ulogu, ne samo u očuvanju poretka i gušenju narodnog otpora, već i u ostvarenju regionalnih imperijalnih ciljeva turskog režima. Tu svakako treba dovesti u vezu sa daljim planovima zapadnih imperijalista u regionu, situaciji i Siriji i odnosa zapadnog imperijalizma i Irana.
Upotrebom hemijskog oružja, kao i strategijom da se napadima na sela primora seljaštvo da napusti cele teritorije i tako oslabi podrška kurdskom pokretu, nova je taktika turske vojske. Ratna dejstva turske vojske u Južnom Kurdistanu se odvijaju pod patronatom SAD, uz podršku kvinslinške vlasti u Iraku i u sadejstvu iranske vojske. Uništavanje infrastrukture po selima, kao i spremnosti iračke vlade da podstiče migraciju seljaka je samo novi primeri genocidne politike nad narodima koji se bore za slobodu i ne pristaju na diktate imperijalizma.
Broj poginulih civila po selima i boraca kurdskog pokreta je sve veći.
Međutim, ovaj rat samo jača snagu kurdskog naroda, dok solidarnost i podrška kurdskim narodu se manifestuje u Turskoj, Evropi i drugim delovima sveta. Omladina Južnog Kurdistana je organizovala masovne žive štitove protiv napada turske vojske, a pripremaju se i marševi ka planinama gde se vode borbe. Kurdske organizacije planiraju u mnogim gradovima duž granica sa Irakom da formiraju živih štitova. Ovim aktivnostima će pridružiti i Majke mira, iako turska policija na svaki način pokušava sprečiti jačanje mirovnog pokreta. Politički značaj mirovnog pokreta u ovom trenutku je nesumnjiv, jer turski režim može iskoristiti sadašnje svetske okolnosti i počiniti masovne zločine.
Solidarni sa kurdskim narodom u njegovoj borbi za samoopredeljenje! Dole kolonijalna fašistička diktatura Turske!
