Tekstovi

MLKP – Marksističko­lenjinistička partija Turske i Kurdistana je formirana 1994.godine. Bilo je potrebno dvije decenije strpljivog rada na idejnom uzdizanju članstva kao i neprestalnih klasnih bitaka sa turskim režimom, koji je nemilosrdno hapsio i ubijao njihove članove, da se ova organizacija podigne na revolucionarni nivo. Sad je MLKP organizacija koja predstavlja uzor za sve ljevičarske grupe koji teže revolucionarnoj borbi. Pored mladog krila MLKP razvija i oružano krilo, koji se naziva Oružane snage siromašnih i potlačenih.

Od strane turskog profašisitčkog režima ova organizacija je proglašena terorističkom. Studija koja je napravljena od strane turskog režima nad 856 osuđenih boraca iz turskih revolucionarnih organizacija pokazuje da je skoro 70% starosti do 25 godina, i da je 20% sa fakultetskim diplomama.

MLKP je svojim djelovnjem prisutna u Zapadnoj Evropi gdje učestvuje u svim antifašističkim i radničkim demonstracijama.

Rat u Siriji je omogućio MLKP da podigne svoje oružano krilo na nivo partizanskih jeidinica. U borbama je poginulo nekoliko njihovih članova. MLKP učestvuje u odbrani Rojave i izgradnji novih društvnih odnosa na tom području. Takođe je ova organizacija najviše pomogla u formiranju internacionalne brigade sastavljene od dobrovoljaca iz Španije, Njemačke i drugih zemalja. Članovi MLKP se redovno pridružuju borbama PKK, glavne kurdistanske idejne i vojne snage, u njihovoj borbi u Siriji i Iraku.

Neprestalna previranja u Turskoj svakodnevno jačaju MLKP i druge turske revolucionarne organizacije, poput TKP­ml, DHKC i drugih.

MLKP kao jedan od svojih zadataka postavlja i djelovanje na Balkanu i objedinjavanje svih ljevičarksih grupa u jedinstveni antiimperijlalistlčki i antikapitalistički pokret. Jedna je od osnivača ICOR­a i medju najvažnijim članicama.

Učiti i slijediti primjer MLKP je obaveza i najbolji pokazatelj da li jedna organizacija teži revolucionarnoj izgradnji.

U susret Balkanskom pokretu otpora!

Talasi migracija drmaju Evropu. Nude se različiti odgovori, ali uglavnom je reč o istoj retorici i ideologiji upakovanoj u ne tako različita pakovanja – od pokušaja da se pojedine zemlje EU zaštite žicom i zidovima, do onih suptilnijih pokušaja da se “reši ovo pitanje”. Međutim, ukoliko želimo da razumemo ovu pojavu, ne smemo je izmeštati kako iz užeg, tako ni iz šireg konteksta.

Azilanti nisu slučajnost današnjeg sveta, već zakonitost i to ona zakonistost koja će vladajućoj klasi poslužiti kao najjači generator modernog fašizma. Azilanti nisu vanzemaljci, oni su stvarni – kao što su bili stvarni ljudi iz BiH, Krajine, sa Kosova… Međutim, u njima ne možemo videti samo ljude koji beže iz ratnih područja: s jedne strane, to su ljudi koji su primorani da da spasavaju goli život, to su ljudi nad kojim se u pojedinim delovima sveta vrši genocid, ali to je i radna snaga koja je nužna za reprodukovanje i dalji opstanak sistema.

Sistem je “napadnut” onim što je sam generisao. A zarad svoje odbrane neće prezati od indukovanja najgorih pošasti kao što su međuetnički sukobi i trvenja kao i uspešno podjarmljivanje što većeg broja potlačenih i pravljenje novih podela među radničkom klasom.

Na primeru azilanata očituje se već viđeno licemerje zapadnog imperijalizma ali i domaćih režima koji, s jedne strane, igraju na staru kartu potpirivanja mržnje, a s druge, na najgori mogući način se pokušavaju “uklopiti” u evropske tekuće aršine gde je ksenofobija odavno postala standard, a ne iznimka.

Krajnje je vreme da narastajuću ksenofobiju prestanemo doživljavati kao izgred i nešto nad čim se treba zgražavati, bez potrebe da dublje objašnjavamo prirodu te pojave i njenu klasnu determinisanost, već da je shvatimo kao integralni deo sistema koji isplivava na svim mestima (nema “neočekivanih” mesta jer niko nije imun) ali i bitnije – da shvatimo uzroke ove pojave – kao i činjenicu da su potlačeni, mučeni i eksploatisani, ljudi nad kojima se svakodnevno vrše iživljavanja mesto našeg potencijalnog prepoznavanja i identifikovanja – mesto koje treba da postane podsticaj za zajedničku borbu protiv svih vidova eksploatacije čoveka nad čovekom.

Pojava emigranata je idealan izgovor da se ksenofobija prelije na niže slojeve koji tako svoju sistemsku ugroženost i egzistencijalnu nelagodu dislociraju van stvarnih uzročnika, ostrvljujući se na kolone još bednijih i nesretnijih ljudi. “Fašizam ulice” dobija i zvanični legitimitet od strane režima, i to pod raznim izgovorima: od potrebe zašite dece od zaraznih bolesti ili nehigijenskih uslova, do ekonomskih kalkulacija i terorizma…

Nažalost, pojedinačni slučajevi solidarnosti i pomoći pružene migrantima jesu dobra dela ali ona mogu služiti samo za umirivanje lične savesti i trenutnu satisfakciju. Rešenje mora biti opšte i generalno a ono se sastoji u borbi protiv uzročnika ovih pojava, borbi protiv onih koji proizvode kolone ovih nesretnika. Treba znati da će ih biti sve više i to ne samo iz ovih krajeva pogođenih ratom. Uostalom, na Balkanu je poznato kako se lako ostaje bez doma, ali i bez glave.

Ne tako davno milioni ljudi su, ne znajući kuda idu, deportovani u stočnim vagonima. Danas su same strukturne prinude dovele ljude u situaciju da se dobrovoljno tiskaju u nekim sličnim vagonima, i to čitave porodice, od staraca do novorođenih, na mučnom putu, često bez vode, hrane i lekova, do neke nove bodljikave ograde ili mora u koje će biti potopljeni.

“Spoljna politika proletarijata je savezništvo sa revolucionarima razvijenih zemalja i sa svim potlačenim nacijama protiv svih i bilo kojih imperijalista.”

Osećanje patriotizma, kao osećanje ljubavi prema svom narodu i zemlji u kojoj se živi, manje ili više je prisutno kod svakog pripadnika pojedinog naroda. Pravo da se bude patriota je pravo svih i ono ne može biti ničim uslovljeno. Nažalost, na ovim našim prostorima patriotizmu se davao i daje drugi smisao. Pravo na ispoljavanje patriotizma najčešće je bilo monopolisano od strane vladajućeg političkog vrha, odnosno, ta politika je određivala meru i smisao patriotizma. Ko se protivio takvom poimanju patriotizma bio je proglašavan “nepatriotom” i žigosan kao “izdajnik”. Tako je i danas. Srbijom vlada duhovna i materijalna sila velikosrpskog nacionalizma i ko god pokuša da ugrozi interese tog nacionalizma ili se pak odvoji i naruši jedinstvo tog monolita, biva obeležen, anatemisan i uklonjen.

Odnos prema “srpstvu”, kojim se inače želi prikriti velikosrpski nacionalizam, mera je za određivanje patriotizma. Mera za podelu na “patriote” i “izdajnike”. To “srpstvo” je određeno zahtevom da svi Srbi žive u jednoj državi i unitarnim konceptom te države s većinskim pravima za srpski narod. Od ovakvog pristupa “srpstvu” nijedna veća politička snaga u Srbiji nije se suštinski odrekla.

Pošto patriotska osećanja jačaju kada dolazi do ugrožavanja nacionalnog bića i teritorijalne određenosti jednog naroda, to je na osnovu navodne ugroženosti “srpstva” vršena od strane “zaštitnika srpstva” manipulacija srpskim narodom i omogućeno sprovođenje agresivne politike. Poznato je da je u ime te “zaštite srpstva” razbijena Jugoslavija, vođen reakcionarni rat, izvršeni masovni zločini nad drugim narodima i da je došlo do stradanja samog srpskog naroda.

Posle pretrpljenog poraza velikosrpske politike u Hrvatskoj i BiH stvorene su mogućnosti za konačno slabljenje te politike. I zadnji je čas da se radikalnim potezima u pravcu konfederacije sadašnje tvorevine Srbije i Crne Gore, priznavanja Kosova republike, povratka autonomije Vojvodine i davanje autonomije Sandžaku, izbegnu nova krvoprolića i još strašnija stradanja naroda i time se konačno počnu stvarati pretpostavke za okončanje jugoslovenske krize. Međutim, “ljubitelji srpstva” neće tako lako otići sa političke scene, jer nije u pitanju samo odbrana vlasti i bogatstva, već i odbrana njihovih glava. Zato se ponovo počelo udarati u ratne bubnjeve, preti se i primenjuje sila. Ponovo se poziva narod “da ustane protiv raskola u srpskom narodu” i prstom se upire na “nove izdajnike”. I ponovo može poteći krv, jer su oni došli iz haosa i zločina, proizvode haos i zločin i otići će sa haosom i zločinom.

Nacionalistička svest koja vlada narodom i širenje lažne patriotske patetike otežava prodor istinskog patriotizma. Zato je obaveza svih slobodoumnih ljudi da čine sve kako bi se porazio ovajlažni patriotizam. To iziskuje budućnost opstanka srpskog naroda i njegov mirni suživot sa drugim narodima na ovim prostorima. Ta obaveza podrazumeva borbu i raskol sa ovim “patriotama”, jer u Srbiji ne može biti mesta za one koji dele narod na srpski i ne srpski, za one koji Albancima, Bošnjacima, Hrvatima, Crnogorcima, Mađarima i ostalim narodima ne žele dati ista prava kao i sebi. Za raskol, da bi Srbija kao most među narodima Balkana pobedila Srbiju “balkanskog kasapina”. I samo pobeda takve Srbije, u kojoj će svaki čovek u punom smislu, a ne samo formalno, biti prvo građanin, a potom pripadnik određene nacije i vere, može označiti novo poglavlje u njenoj istoriji.

Ako srpski narod sam ne napravi jasnu razliku između patriotizma i nacionalizma i ako srpski narod sam ne iščupa duboko usađene korene nacionalizma, on ne može biti slobodan narod i dovešće u pitanje svoj biološki opstanak. Toj činjenici se kad tad mora pogledati u oči.

Ukoliko se srpski narod ne obračuna sa svojim “patriotama”­fašistima, onda bi se i na njega moglo primeniti ono što je rečeno za nemački narod u vreme fašizma: “Nemački narod je bio prevaren od nacista i Hitlera. Ali nemački narod je želeo da bude prevaren”.

Partija rada 1995.

11. jula ove godine navršava se dvadeset godina od srebreničkog genocida. Tim povodom, Partija rada se oglašava, dosledno svojim stavovima koje je i ranije iznosila:

Genocid je bio organizovan i uperen protiv bošnjačkog naroda, a njegov cilj bio je podela Bosne i Hercegovine od strane velikosrpskih i velikohrvatskih nacionalista.

Svako negiranje ili relativizacija zločina, kao i licitiranje žrtvama je takođe zločin. Ono predstavlja gaženje po žrtvama i kreira klimu u kojoj su novi zločini ponovo mogući. Jasno je da se svako ko negira zločin, hteo ne hteo, već svrstava na stranu nekadašnjih agresora i nacionalističke elite koja u regionalnim opštim previranjima pokušava da, služeći se starim i oprobanim sredstvima, nastavi sa politikom tolerisanja nasilja kroz primetno jačanje nacionalističke retorike. U trenutku kada na Balkanu izbija naglo jačanje klasnih razlika i dolazi do buđenja masa, pokušava se ponovo ubaciti koska kojom su ne tako davno na hiljade ljudi, žena i dece ubijani, silovani i iskorišćeni na najbrutalnije načine kao topovsko meso, dok je nacionalistička elita delila teritorije i ratni plen.

Zaoštravanje borbe imperijalnih sila oko Balkana se koristi za odmeravanje snaga, odnosno služi za pregrupisavanje ovdašnjih režima koji se svrstavaju uz određeni imperijalizam – zapadni ili ruski.

Stoga, revolucionarne organizacije moraju zauzeti jasan stav i internacionalističku poziciju, pogotovo u trenutku kada vlada opšti konsenzus u ignorisanju i negiranju zločina. Taj stav mora biti antinacionalistički, ali i antiimperijalistički. Jedino tako je moguće stati na put falsifikovanju istorije, ratovanju mrtvima i njihovim novim prebrojavanjima i pregrupisavanjima. U ime naše slobode i boljeg života, mrtvi moraju biti mrtvi u ime svih nas koji imamo obavezu da dosledno branimo principe antifašističke borbe i omogućimo prevazilaženje patnje svih naroda. Zato oni u Srbiji koji su ponikli iz četničkog šinjela i zdušno pomagali zločine nad bošnjačkim narodom nemaju pravo da govore o žrtvama i pomirenju, niti to čine iskreno, već pod diktatu svojih gazdi. Zato ni oni koji danas vladaju u BiH pljačkom i na muci bošnjačkog naroda, ne bi smeli nogom kročiti na srebreničko stratište. Pred narodom Srbije, Crne Gore, Hrvatske i BiH stoji istorijska odgovornosti da iznedre snage koje će imati pravo da se poklone svim žrtvama prljavih ratova koji su odneli toliko života. Legitimacija za to je obračun sa sadašnjim režimima, kojima je, pored pljačke, namenjena i uloga transmisije za guranje balkanskih naroda u novo krvoproliće.

Učili smo da su robovi bili “stvari koje govore”. Crnčili su od zore do ponoći, bez prava na slobodu kretanja, a mogli su biti ubijeni, ili u boljem slučaju prodani, pa kako se kome zalomi – još gore, ako ima gore ili nešto malo bolje. I mislilo se da je to prevaziđena i nepovratna društvena epoha. Onda su se u poslednjim decenijama počeli otkrivati svuda po svijetu pojedini slučajevi ropstva, uz “zgražavanje” malograđanske klase. Posle se vidjelo da to nije baš usamljeni slučaj i da je ropstvo vrlo živo i u današnjim uslovima, sa svim karakteristikama nekadašnje epohe kao i da to nisu izuzeci nego u mnogome i sama suština savremene epohe. Jedina je razlika u tome što je moderni rob formalno­pravno zaštićen. U suštini je sve ostalo isto. I dalje rade od zore do mrkla mraka. I dalje rob ne može napustiti svog gazdu (gospodara). I dalje može biti ubijen a da to niko ne sazna, niti da iko odgovara za to. No, pošto je sve u neprestanom kretanju, ni današnje moderno ropstvo nije baš ostalo potpuno isto. Ono je mnogo uznapredovalo, i neke stvari su se strahovito promijenile i dobile drugu formu.

Moderno ropstvo je usavršilo svoje mehanizme i dovelo ih, u nekim slučajevima, do savršenstva. Prvo, učinilo je teške lance nepotrebnim kao nešto što narušava “imidž” savremene epohe – epohe diktature kapitala. Savremena epoha je izmislila mnogo suptilnije lance poput kredita i kamata – ono što se naziva dužničkim ropstvom. Kao što je rob morao biti robom da bi preživio, tako je i moderni rob, a to je ogromna većina čovječanstva, vezan mnogo jačim lancima, koji mu ne dozvoljavaju da izađe izvan svijeta diktature kapitala. Sem toga, moderni rob je dodatno “umrežen” na razne načine u taj sistem diktature kapitala. I njegova prava, kretanje i sve ostalo se sve više kontroliše i ograničava. Da ne govorimo o tome da je prinuđen da sve više i mukotrpnije radi, a da će u slučaju pobune protiv ropstva biti proglašen teroristom i ubijen, odnosno, u boljem slučaju, kao nepotrebni višak iznajmljen nekom drugom, ili izbačen da krepava u bijedi­ brzo ili lagano, svejedno. Dakle, sve je isto. Problem je što moderno ropstvo osvaja i napreduje.

Ukoliko moderni rob želi da se svojom voljom isključi iz tog sistema, nema šanse da će mu se to dozvoliti. Potreban je da odrađuje kredite, kamate dok god diše, pa čak i ukoliko u beznađu odluči da se ubije, to neće spasiti njegove najbliže. I to su predvidjeli! Ropstvo se nasledjuje! Uskoro će ispred banaka stajati „specijalci“ koji će te tjerati da moraš ući po još malo tih bezvrednih papira, odnosno para. Dalje, moderni rob je potreban da bi bio upotrebljen kao topovsko meso u ratovima kao dobrom biznisu, kao pokusni kunić za razne ljekove ili čak da jede i troši taj višak robe i tako učestvuje u lancu krize hiperpodukcije.

Ima li nade za moderne robove?

Svakako da ima. Prvo je da se priključe onima koji su izašli izvan sistema, ne da bi se pojedinačno spasili, nego da bi se pobunili protiv njega kroz razne oblike gerilske borbe. Drugo je da oni koji ostaju u sistemu počnu sebi priznavati da su robovi. Svijest da si moderni rob može biti pokretački motiv da se počne gristi sam sistem iznutra, putem gradske gerile, raznih formi paralize sistema, građanske neposlušnosti itd.

Ujesti sitem za srce! – poklič je modernih robova. To znači napadati njegove vitalne djelove na kom on počiva – finansijski kapital, multinacionalne kompanije i multinacionalne oganizacije. To su banke, NATO, medijski centri, sistemi kontrole i represije. Za to ne treba nikakva dozvola “nebeskih, niti ovozemaljskih sila” . Dovoljna je svijest da pripadaš modernim robovima. Eto, i u pobuni robova se napredovalo.

Srušiti diktaturu kapitala!
Balkanskim pokretom otpora!

Ništa više ne može zaustaviti globalni sukob imperijalista izuzev revolucionarnog talasa u samim trvđavama imperijalizma – SAD­-u, EU, Rusiji, Kini i ostalim regionalnim imperijalnim silama.

S jedne strane nam se čini da se svijet pod naletom imperijalne agresije, terorizma, vjerskog fanatizma, fašizma slama i da su oživjeli svi atavizmi prošlih epoha. Da svijet ravnodušno i bespomoćno gleda kako “opšte zlo“ u raznim formama osvaja sve više i više. Ruši se pred tim naletom stari građanski svijet, pretvarajući se u neko čudovište, promaljajući svoje zaštrašujuće lice iza otrcanih fraza o demokratiji i ljudskim pravima. Vrši se neumitno prevrednovanje svih vrijednosti građanske epohe. Na djelu su novi oblici modernog fašizma koji prijeti da dobije zastrašujuću formu. I taj moderni fašizam se u jednom nije nimalo promijenio u odnosu na fašizam četrdesetih godina dvadestog vijeka – ljudski život ne predstavlja nista. Deviza da je sve dozvoljeno ukoliko imaš moć, postaje osnovna vodilja skoro svima.

Danas nam se čini da je osnovno za opstanak i budućnost čovječanstva kako će se odvijati sukob između najvećih imperijalnih sila, koje posjeduju skoro sve – vojni potencijal, materijalna sredstva, ljudstvo koje se svakodnevno sve više mobiliše, kontrolu svih komunikacija i infromacijskog prostora. Međutim, iza ovog sukoba se odvija mnogo dublji epohalni i stvarni sukob. Sukob epoha, prošlog i budućeg svijeta – svijeta kapitala i slobodnog komunističkog svijeta…

Teško se do masa probija saznanje da se u praksi ponovo javljaju vjesnici novog svijeta. Oni su u Rožavi, Filipinima, Ukrajini, Indiji,Turskoj, Africi, Južnoj Americi. U tim gerilskim kolonama sa kalašnjikovom o ramenu se nose klice budućeg svijeta. Posle talasa socijalističkih revolucija i njihovog uspona i padova tokom XX vijeka, ponovo se širom planete diže talas masa koji kreće u obračun sa starim svijetom, jer se nema šta izgubiti sem svojih okova – isprazne, surove i siromašne svakodnevice. No, stari svijet kapitalizma i patrijarhata pokušava svim sredstvima prekriti ili stvoriti lažnu sliku o svim tim pokretima masa, kako bi što više sačuvali svoje pozicije. Klice tog svijeta ne moze uništiti nikakva sila globalnih fašista, ma koliko bila vojno superiornija, jer se tu radi o zakonitosti u razvoju ljudskog društva, ne zato što je prošli svijet objektivno još jači, nego što protivrječnosti tog svijeta razaraju sam taj svijet i što on takav nije sposoban da sa tim idejama i društvenim odnosima uđe u predvorje budućnosti.

Za nas je svakako interesantno šta se dešava na Balkanu i kako se ponašati u tim istorijskim prelomnim događajima. Svakako da je u interesu sačuvati mir među narodima, ali “sila boga nemoli” i vladajuće elite treba već proglasiti, ne samo kao marionete i saradnike okupatora, nego i kao narodne neprijatelje i tako se odnositi prema njima. Nema tu nikakve razlike između raznih vučića, đjukanovića, tačija, izetbegovića, itd. Oni moraju izaći pred narodni sud, jer će oni, sledeći naloge svojih gazda, nanijeti mnogo zla svim balkanskim narodima. Epohalni propast Zapada (kao centra globalnog imperijalizma) i samog kapitalizma, nužno sa sobom nosi i niz ratova koji ugrožavaju opstanak čovječanstva. Balkanski narodi se mogu oduprijeti svemu tome i ući u modernu epohu ukoliko uspiju da se izdignu na opšte – iznad sopstvenog nacionalizma i sluganstva. Opšte je internacionalni pokret koji će u sebi sadržati otpor imperijalistima. No, da bi privukli mase, taj pokret mora jasno definisati, ne samo svoje oslobodilačke ciljeve borbe protiv imperijalizma, nego i osnove budućeg postkapitalističkog svijeta. I tu se onda dolazi do osnovne slabosti svih antikapitalističkih snaga koje su napustile primarni cilj – uništenja osnova na kojima počiva svijet kapitala. Uništenje privatne svojine i društvenih odnosa koji se temlje na robno – novčanoj privredi.

Savremeno čovječanstvo posjeduje sve resurse da može razvijati svijet bez privatne svojine i robno­novčanih odnosa, samo to treba pokazati u praksi da je moguće. Kao što je bilo moguće i besplatno školstvo, zdravstvo, kultura, garantvovano pravo na rad, riješeno stambeno pitanje…, a tada su društva bila mnogo siromašnija.

Strašni rat nije moguće zaustaviti, sem naglih revolucionarnih promjena, ali bi mu se mogla promijeniti forma od imperijalističkog u klasni rat. I to je naš osnovni zadatak – da odvraćamo mase da ne budu uvučene u rat za interese svjetske profiterne i njihovih domaćih slugu, gdje će stradati sotine miliona. A to se može samo ako mase krenu u klasni rat. U klasni rat za rušenje jednog prevaziđenog svijeta, koji ne može više ništa dobro donijeti.

Protiv imperijalističkog rata!
Smrt kapitalizmu – sloboda narodu!
Balkanskim pokretom otpora!

Ako se za išta treba odati priznanje vlastima u Beogradu u poslednje tri decenije to je svakako istrajavanje u jednoj politici koju bi mogli zajedničkim imenom nazvati – četništvo.

Od kada je vlast u Beogradu osamdesetih godina plebiscitarnom podrškom čvrsto zgrabila četništvo, ništa se suštinski nije promenilo. Ma koja garnitura sela na vlast, četništvo se lako nije ispuštalo iz ruku. Može se reći da je četništvo nešto što je u osnovi svake vlasti u Beogradu i da se samo menjaju akteri u raznim, manje ili više “demokratskim“ odeždama. I ako se malo zagrebe ispod tog svakog plašta, zapahnuće nas vonj četništva.

No, četništvo nije samo najnovije proglašenje rehabiliticaje Draže Mihailovića. On je rehabilitovan rekosmo pre tri decenije, kada je četničko zlo počelo da se iz beogradskog intelektualnog podzemlja širi po aulama Akademije, redakcijama novina, crkvom, partijskim “komunističkim“ kabinetima, tajnim službama, vrhovima “opštejugoslovenske” JNA.

Četništvo nisu samo ni spiskovi hiljade ubijenih i zaklanih tokom Drugog svetskog rata po BiH, Sandžaku, Lici, Crnoj Gori, Srbiji…

Četništvo nije samo ni Vukovar, Dubrovnik, Srebrenica…, tokom ratova devedesetih.

Ni novi udženici, serije, koji falsifikuju istoriju, ili pokušavaju zločin izbrisati iz sećanja.

Ni sramotne ulice, spomenice, ni čak četnički vojvoda na čelu države, niti prikriveni “đavolji šegrt” sa apsolutnom vlašću u Srbiji…

Četništvo nije samo ni taj primitivni folkor “Od Topole, od Topole” i “Druže Tito tebe Srbi lažu, oni vole đenerala Dražu”. Uostalom, ori se i po zagrebačkim koncertima, stadionima i skupovima: “Evo zore, evo dana, evo Mata i Bobana…“

No, svim tim ispoljavanjima četništva, od krvavih i bestijalnih zločina do “domaćinskog i tradicionalnog”, u osnovi leži njegov primarni uzrok – to je interes kapitalističke klike na vlasti u Beogradu da ono postoji, da traje i služi, manje ili više, za učvršćenje diktature kapitala na području koje se zove Srbija, a može i šire ako istorijske okolnosti dozvole – i preko Drine, “srpske Sparte”, “duhovne kolevka Kosova”, “južne Srbije do Soluna”…. Što da ne. To je logika svakog kapitala, malog ili velikog, da se širi i nameće svoju moć i vlast. Beogradski režim se ne može izdići izvan četništva, čak i onda kada se formalno zaklinje u nešto drugo.

Taj primarni interes vladajućih slojeva u Beogradu će se iznova i iznova stalno obnavljati sve dok Srbijom bude postojala diktatura kapitala. Nacionalstička ideologija je osnov kapitalisitčkog poretka jedne države i nju samo formalno potiskuje i nadilazi neoliberalizam i još veća diktatura krupnog kapitala. Ali toj većoj i snažnijoj diktaturi kapitala upravo treba to četništo, da bi se lakše sprovodili njeni interesi, da bi se zavađale mase i gušio svaki otpor.

Zato su smešni svi ti neoliberali, građanska inteligencija, koji se upinju da dokažu suprotnost između tzv. “prve i druge Srbije”. Ta suprotnost ne postoji, radi se samo o “dresu” koji nose jedni i drugi, a u suštini igraju istu igru. U osnovi je samo jedno – manji ili veći interes kapitala, u zavisnosti od njegove veličine i potrebe.

Rehabilitacija Draže Mihailvoića nije tačka na proces, “izjednačavanje” partizana i četnika, jer se ne moze izjednačiti nešto što je u osnovi internacionalističko, opštejugoslovensko, balkansko i svetsko sa nečim što je nacionalno, kolaboracionističko, slugansko i reakcionarno. Čak mislimo da je produbljivanje sukoba između četnika i partizana ponovno i neminovno.

Ne, rehabilitacija nije moguća, jer bi to značilo pomirenje rada i kapitala, vladajuće klase i širokih masa. A mase Srbije će kad­tad dati svoj odgovor, i neće je u tom sprečiti ni četnička, niti neoliberalna diktatura, niti bilo koji oblici podaništva i ropstva imperijalistima.

Sud istorije će suditi svim onima koji su rehabilitovali četništvo devedesetih, a da li će pred streljačkim vodom ponovo stajati sadašnji ili budući vlastodršci Srbije nema nikavku težinu, niti značaj.

Nas interesuje nešto drugo – zašto je sada dozvoljena rehabilitacija Draže Mihailovića?

Dozvoljena je zbog potrebe ruskog imperijalizma, jer njemu više odgovara trenutno četnička Srbija. Dozvoljena je i zbog zapadnog imperijalizma, jer mu trenutno treba i te kako poslušna Srbija u bilo kom obliku, koja će ispunjavati njihove interese. I dozvoljena najviše, jer to ogdovara vladajućem režimu u Srbiji – od socijalista, “čegevarista”, do “umivenih četnika” i desničara – lakše se vlada i pljačka.

Vetrovi na Balkanu su ponovo počeli da pušu – jedino nedostaju partizani. Njih nigde nema. A bez njih nema kraja četništvu, ustaštvu, svim ostalim nacionalizmima. Nema partizana, a ovi sadašnji “partizani” i “komunisti” su samo bleda senka onih koji su znali stati tom zlu nogom za vrat.

Smrt fašizmu – sloboda narodu!
Balkanskim pokretom otpora!

“Čuvajte se komunista, oni će konfiskovati vašu imovinu nakon što vam porodicu oteraju u logore za društveno korisni rad”.

Da li je to tačno? Verovatno jeste, ukoliko pripadate 0,01 procentu jednog procenta vladajuće elite, i samo ukoliko je politički dosije vaše porodice skandalozno nečovečan. U suprotnom, vaš srednjeklasni status ne čini vas automatskim neprijateljima radničke klase.

Međutim, komunisti su zastrašujući i omraženi kao da oni neprestano prave zaveru protiv naših srećnih života. Upravo su bogati kapitalist i fašisti oni koji bi trebalo da se plaše bauka revolucije, međutim oni su sposobni da izvor svog straha predstave kao stvarno društveno zlo koje bi trebalo iskoreniti. Čak su i siromašni ponekad prinuđeni da pokažu iracionalan strah od radikalizma, ili bilo koje druge politike koja bi ih mogla emancipovati i izvući iz začaranog kruga tlačenja koje traje generacijama.

To je podsetnik da nikad ne treba podcenjivati dominantnu buržoasku ideologiju u savremenom društvu. Tragična istina je u tome što dekadentne buržoaske vrednosti mnogi još uvek smatraju svetim. Stoga, komunistička kritika te filozofije smatrala bi se odvratnim prestupom, neprijatnošću. To je jedan od razloga zašto je antikomunistička histerija opstala i u dvadesetprvom veku…

Kada se zalepršala zastava SSSR­a, zastava Crvene armije, zastava antifašizma nad Rajhstagom, cijela Evropa i svijet su slavili mir, pobjedu – zahvaljivali sovjetskom narodu, ostalim saveznicima… Staljinu. Fašizam je konačno doživio poraz.

Prošlo je od tada sedamdeset godina i desilo se mnogo toga. Saveznici iz Drugog svjetskog rata su postali neprijatelji. SSSR se potom raspao, ali se uzdigla imperijalna Rusija. Ponovo se zvecka oružjem, Evropa se militarizuje, fašisti su na ulicama, parlamentu, vladama. NATO fašisti su faktički okupirali Evropu i došli do granica Rusije. Istovremeno se ubrzano prekraja istorija, i to ne zbog prošlosti nego zbog budućih sukoba. Za trenutne i buduće sukobe imperijalistima treba idejna osnova, a za to je svakako najpogodnija nacistička ideologija i fašizam u modernoj obradi. I oni su tu. Kao što su to i i razni reakcionarni vjerski i drugi pokreti po svijetu koji se stvaraju za potrebe opstanka zapadnog imperijalizma i kapitalizma uopšte.

Jedan od najvećih zajedničkih datuma u istoriji dvadesetog vijeka, 9. maj, će posebno proslavljati ruski imperijalisti i “zapadne demokratije” u ruhu modernog fašizma, svako na svoj način, dok će tenkovi vozovima ići prema ruskim granicama; dok će se gomilati trupe sa jedne i druge granice; dok će bombe padati po arapskim i muslimanskim masama; dok će Evropljani drhtati od terorizma i “terorizma” i talasa stotina hiljada imigranta koji će bježati od rata, nemaštine i zla koji ih pritiska sa svih strana.

I ovdje na Balkanu na prostoru bivše Jugoslavije se vrši revizija istorije. Restauriraju se fašistički i kolaboracionistički pokreti. Ustaše po Hrvatskoj pravdaju svoje masovne zločine tokom Drugog svjetskog rata i pravdaju progone Srba devedesetih; četnici su u Srbiji stekli status antifašističkog pokreta, dok je i zvanični četnički vojvoda na čelu te države. Devedesete godine i velikosrpske agresije i četnički zločini nad narodima bivše Jugoslavije se prešutkuju kao da se nikada nijesu ni desili. No, ni među Bošnjacima, Albancima, Makedoncima, Crngorcima i Slovencima ne veliča se Narodnooslobidlačka borba kao najsvjetlija stranica istorije naših naroda, već se ima selektivni pristup, jer to ne odgovara vladajućoj eliti po državama bivše Jugoslavije. Ne odgovara njima u sprovođenju diktature kapitala, ni njihovom sluganskom odnosu spram modernog fašizma.

Oko 9. maja vlada opšta konfuzija, kao što vlada opšta konfuzija u današnjem svijetu, gdje su se mase pokrenule i kada se priprema krvoproliće, veliko krvoproliće. A koje je već uveliko započelo, dok samo malograđanski slojevi Evrope pokušavaju sačuvati svoj svijet koji se neumitno ruši pred njihovim očima.

No, 9. maj će preživjeti sav taj mutljag koji se nadvio nad tim velikim datumom. Oni koji ga danas prisvajaju i kite se njime, prije 70 godina bi, umjesto na počasnim tribinama u Moskvi, tgovima Kijeva, Berlina, Brisela…, stajali pred puščanim cijevima oslobodilačke Crvene armije i partizanskih pokreta Evrope.

Balkanski narodi, a posebno narodnooslobodilački pokret Jugolavije, Albanije i Grčke dali su veliki doprinos u slamanju fažizma. Stradale su na stotine i stotine hiljada boraca i civila.

Mogu se u ime modernog fašizma, prilagođavanja trenutnom odnosu snaga, vršiti pokušaji revizije istorije, ali se jasenovci, batajnice, kragujevci, kozare i ostala stratišta neće zaboraviti. Kao što se neće zaboraviti ni Sutjeska, Neretva i sve ostale bitke tadašnjih boraca za slobodu. I neće ih sigurno zaboraviti ni sadašnji borci za slobodu, koji već stasavaju pred najezdom modernog fašizma i diktature kapitala, koji neumitno gaze sve pred sobom. Usotalom, kao i fašizam prije sedamdeset i nešto godina.

Slava milinonima sovjetskih boraca koji položiše svoje živote za jedan bolji i slobodniji svijet.

Slava slavnoj narodnososlobodilačkoj vojsci na čelu sa Komunističkom partijom Jugoslavije i Titom, koja je ujidinila jugoslovenske narode u borbi protiv fašizma.

Smrt fašizmu­sloboda narodu!
Balkanskim pokretom otpora!