Tekstovi

Ponovo je Balkan, a ko bi drugi, ona tačka gdje se prelamaju interesi velikih sila i gdje se rješava sudbina Evrope.

Sada su za to povod izbjeglice. Neprestalno se lansiraju razne priče i „poverljive verzije“ u vezi njihovog prisustva i potrebe prisutva. A oni su tu jer su jednostvno izbjeglice.

Na stolu su sve opcije, da ih ne nabrajamo, a u suštini kada se jednačina do kraja uprosti – ruši se jedan prevaziđeni svijet i to ne može da prođe a da za sobom ne ostavi pravi haos, prije nego se uspotavi jedno novo vijeme, novi odnosi, novi ljudi… ako prežive.

No za novo vijeme trebaju novi ljudi koji će prethodno radikalno raskinuti sa starim svijetom, ponekad čak i brutalno, jer je to imperativ vremena.

Ti novi ljudi su već tu, stasali u bijedi balkanskih masa – u neizvjesnosti i besmislu, i samo ih treba okupiti i organizovati. Stasali su na biroima rada sa fakultetskim diplomama, na radu na crnom za mizernu platu, u fabričkim halama sa produženim radnim vrmenom, u predgradjima gradova i na ulici bez jasnog cilja i otporu prema cijelom svijetu. Oni već danas pokazuju jasnu želju, ili da pobjegnu iz tog svijeta, ili da mu se suprotstave ali ne znaju kako, odnosno ako mu se i suprotstvaljaju to rade po nametnutim pravilima samog sistema – po pravilima diktature kapitala.

Ti novi ljudi su u stvari balkanski proletarijat, balkanske osiromašene mase koje su dvostruko porobljene – od domaće vladajauće klase koja ih nemilosrdno pljačka i stalno im sužava prava; ali su još više porobljeni od strane imperijalista koji više ne biraju sredstva kako bi se domogli teritorija, resursa… svega.

No balkanske mase počinju da pokazuju i jedan novi kvalitet, a to je spremnost da ne budu tako lako predmet potkusurivanja velikih sila. Dok su balkanske marionetske vlade spremne da slede diktate svojih gazda i ispunjavaju njihove interese, balkanske proleterske mase nisu toliko više spremne da ostavljaju svoju mladost i živote po vukojebinama Balkana u ime „nacionalnog jedinstva“, „otačestva“, ili „odbrane civilizacijskih europskih vrijednosti“…

Rad na povezivanju balkanskih masa u jedinstvenu silu putem Balkanskog pokreta otpora je ona tačka koja ruši sve planove kako imperijalista tako i balkanskih poslušnika. To je ona tačka gje se u ovom istorijskom trenutku dodiruju dva suprotstavljena svijeta.

Odbrana balkanskih masa i balkanskog proletarijata da ne budu uvučeni u novi rat, radi interesa malih i velikih kapitalista je jedini tračak svjetlosti koji im osvjetlava put za budućnost. Zato čuvajmo bratstvo i jedinstvo balkanskih naroda kao zjenicu oka svog. Čuvajmo to bratstvo i jedinstvo još neuspostavljeno i skoro nerođeno, ali koje je jedina uska staza koja se pomalja iz ovog balkanskog gliba.

U susret Balkanskom pokretu orpora!

Kada su prije skoro tri decenije najbolji u crnogorskom narodu započeli odbranu crnogorske samobitnosti, bili su u ogromnoj manjini i žestoko žigosani od samog crnogorskog naroda. I trebalo je za to imati ne samo hrabrosti nego i upornosti i pameti. Zahvaljujući prvenstveno promjeni snaga u okruženju, odnosno vojnogporaza militantne velikosrpske politike, četništvo u Crnoj Gori nije uspjelo u svojim namjerama i broj onih koji su bili za uspostavljanje crnogorske drzavnosti i odbrane posebnosti crnogorske nacije je stalno rastao. Na kraju je ta politika u interesu naroda Crne Gore dala rezultate. Pri tome su se dugo snagama režima, koje su se zalagale za takvu politiku, opraštali svi ostali njihovi “grijesi”. No prošlo je dosta vremena od tada. Četničke snage su obukle neko drugo ruho, ne samo u Crnoj Gori nego i u Srbiji, zaklinjujuci se u neku drugu politiku, a u stvari čekajući promjenu snaga u okruženju kako bi opet mogli da zagrakću i krenu sa svojim zločinačkim planovima.

A šta su u međuvremenu uradili oni koji su zaslužni za obnovu crnogorske samobitnosti?

Oni su se utaborili u sistem vlasti koji je oličenje korupcije, pljačke i sluganskog odnosa spram imperijalista. I mislili su da su nedodirljivi. No danas je narod Crne Gore počeo pokazivati jasne znake da ne moze više trpjeti takav sistem lične vlasti, klanova, rodbinskih i kumovskih veza radi bogaćenja, niti sve veći broj sioromašnih, kao ni prodaju crnogorskih resursa.

Ovo nezadovoljstvo u narodu pokušavaju iskoristiti tzv. opozicone snage koje se po programskim načelima ne samo ne razlikuju od vlasti, nego su gore. Njihovi napadi na režim potiču iz patološke potrebe da se domognu vlasti, mržnje prema crnogorskoj samobitnosti i spremnosti da služe nekim drugim gospodarima u odnosu na one kojima služi sadašnja vlast.

Ne postoji dileme vlast ili opozicija. Postoji jasna linija koju će opet prepoznati najbolji predstavnici naroda Crne Gore. A to je – odlučno protiv pokušaja četnikolike opozicije u Crnoj Gori da iskoristi nezadovoljstvo cnogorskog naroda za svoje potrebe; odlučno sa nezadovljnim masama u borbu za rušenje aktuelne vlasti u Crnoj Gori zbog same njene suštine kao jednog pljačkaškog korumpiranog sistema, a nadasve zbog namjere crnogosrkog režima da svrsta Crnu Goru u NATO pakt. Da je potčini alijansi globalnih svjetskih terorista. Svrstavanje Crne Gore u NATO je ne samo svrstavnje na stranu “opšteg zla”, nego uvod u gubitak njene državnosti i zatiranje nacionalnog, kulturnog i bilo kog drugog identiteta. Crnogorsko radništvo i nezadovoljne mase će prepoznati ovu liniju i zato neće podleći propagandi tzv. opozicje, ali će jasno dići svoj glas i protiv sadašnje vlasti.

Partija rada slijedeći ideje svog osnivača Vlada Dapčevića, koji je toliko učinio za Crnu Goru, poručuje samo ono što je on poručio prije skoro dvije decenije:

“Ja podržavam Mila Đukanovića jer je on za samostalnost Crne Gore, za koju se i ja borim. Kada se to ostvari mi ćemo biti ljuti protivnici, jer je on za kapitalističku, a ja za socijalističku Crnu Goru.”

I za to su se stekli svi uslovi.
“Koji nikad ne poznaše sramotnoga ropstva lance!“

Balkanskom pokretu otpora!

MLKP – Marksističko­lenjinistička partija Turske i Kurdistana je formirana 1994.godine. Bilo je potrebno dvije decenije strpljivog rada na idejnom uzdizanju članstva kao i neprestalnih klasnih bitaka sa turskim režimom, koji je nemilosrdno hapsio i ubijao njihove članove, da se ova organizacija podigne na revolucionarni nivo. Sad je MLKP organizacija koja predstavlja uzor za sve ljevičarske grupe koji teže revolucionarnoj borbi. Pored mladog krila MLKP razvija i oružano krilo, koji se naziva Oružane snage siromašnih i potlačenih.

Od strane turskog profašisitčkog režima ova organizacija je proglašena terorističkom. Studija koja je napravljena od strane turskog režima nad 856 osuđenih boraca iz turskih revolucionarnih organizacija pokazuje da je skoro 70% starosti do 25 godina, i da je 20% sa fakultetskim diplomama.

MLKP je svojim djelovnjem prisutna u Zapadnoj Evropi gdje učestvuje u svim antifašističkim i radničkim demonstracijama.

Rat u Siriji je omogućio MLKP da podigne svoje oružano krilo na nivo partizanskih jeidinica. U borbama je poginulo nekoliko njihovih članova. MLKP učestvuje u odbrani Rojave i izgradnji novih društvnih odnosa na tom području. Takođe je ova organizacija najviše pomogla u formiranju internacionalne brigade sastavljene od dobrovoljaca iz Španije, Njemačke i drugih zemalja. Članovi MLKP se redovno pridružuju borbama PKK, glavne kurdistanske idejne i vojne snage, u njihovoj borbi u Siriji i Iraku.

Neprestalna previranja u Turskoj svakodnevno jačaju MLKP i druge turske revolucionarne organizacije, poput TKP­ml, DHKC i drugih.

MLKP kao jedan od svojih zadataka postavlja i djelovanje na Balkanu i objedinjavanje svih ljevičarksih grupa u jedinstveni antiimperijlalistlčki i antikapitalistički pokret. Jedna je od osnivača ICOR­a i medju najvažnijim članicama.

Učiti i slijediti primjer MLKP je obaveza i najbolji pokazatelj da li jedna organizacija teži revolucionarnoj izgradnji.

U susret Balkanskom pokretu otpora!

Talasi migracija drmaju Evropu. Nude se različiti odgovori, ali uglavnom je reč o istoj retorici i ideologiji upakovanoj u ne tako različita pakovanja – od pokušaja da se pojedine zemlje EU zaštite žicom i zidovima, do onih suptilnijih pokušaja da se “reši ovo pitanje”. Međutim, ukoliko želimo da razumemo ovu pojavu, ne smemo je izmeštati kako iz užeg, tako ni iz šireg konteksta.

Azilanti nisu slučajnost današnjeg sveta, već zakonitost i to ona zakonistost koja će vladajućoj klasi poslužiti kao najjači generator modernog fašizma. Azilanti nisu vanzemaljci, oni su stvarni – kao što su bili stvarni ljudi iz BiH, Krajine, sa Kosova… Međutim, u njima ne možemo videti samo ljude koji beže iz ratnih područja: s jedne strane, to su ljudi koji su primorani da da spasavaju goli život, to su ljudi nad kojim se u pojedinim delovima sveta vrši genocid, ali to je i radna snaga koja je nužna za reprodukovanje i dalji opstanak sistema.

Sistem je “napadnut” onim što je sam generisao. A zarad svoje odbrane neće prezati od indukovanja najgorih pošasti kao što su međuetnički sukobi i trvenja kao i uspešno podjarmljivanje što većeg broja potlačenih i pravljenje novih podela među radničkom klasom.

Na primeru azilanata očituje se već viđeno licemerje zapadnog imperijalizma ali i domaćih režima koji, s jedne strane, igraju na staru kartu potpirivanja mržnje, a s druge, na najgori mogući način se pokušavaju “uklopiti” u evropske tekuće aršine gde je ksenofobija odavno postala standard, a ne iznimka.

Krajnje je vreme da narastajuću ksenofobiju prestanemo doživljavati kao izgred i nešto nad čim se treba zgražavati, bez potrebe da dublje objašnjavamo prirodu te pojave i njenu klasnu determinisanost, već da je shvatimo kao integralni deo sistema koji isplivava na svim mestima (nema “neočekivanih” mesta jer niko nije imun) ali i bitnije – da shvatimo uzroke ove pojave – kao i činjenicu da su potlačeni, mučeni i eksploatisani, ljudi nad kojima se svakodnevno vrše iživljavanja mesto našeg potencijalnog prepoznavanja i identifikovanja – mesto koje treba da postane podsticaj za zajedničku borbu protiv svih vidova eksploatacije čoveka nad čovekom.

Pojava emigranata je idealan izgovor da se ksenofobija prelije na niže slojeve koji tako svoju sistemsku ugroženost i egzistencijalnu nelagodu dislociraju van stvarnih uzročnika, ostrvljujući se na kolone još bednijih i nesretnijih ljudi. “Fašizam ulice” dobija i zvanični legitimitet od strane režima, i to pod raznim izgovorima: od potrebe zašite dece od zaraznih bolesti ili nehigijenskih uslova, do ekonomskih kalkulacija i terorizma…

Nažalost, pojedinačni slučajevi solidarnosti i pomoći pružene migrantima jesu dobra dela ali ona mogu služiti samo za umirivanje lične savesti i trenutnu satisfakciju. Rešenje mora biti opšte i generalno a ono se sastoji u borbi protiv uzročnika ovih pojava, borbi protiv onih koji proizvode kolone ovih nesretnika. Treba znati da će ih biti sve više i to ne samo iz ovih krajeva pogođenih ratom. Uostalom, na Balkanu je poznato kako se lako ostaje bez doma, ali i bez glave.

Ne tako davno milioni ljudi su, ne znajući kuda idu, deportovani u stočnim vagonima. Danas su same strukturne prinude dovele ljude u situaciju da se dobrovoljno tiskaju u nekim sličnim vagonima, i to čitave porodice, od staraca do novorođenih, na mučnom putu, često bez vode, hrane i lekova, do neke nove bodljikave ograde ili mora u koje će biti potopljeni.

“Spoljna politika proletarijata je savezništvo sa revolucionarima razvijenih zemalja i sa svim potlačenim nacijama protiv svih i bilo kojih imperijalista.”

Osećanje patriotizma, kao osećanje ljubavi prema svom narodu i zemlji u kojoj se živi, manje ili više je prisutno kod svakog pripadnika pojedinog naroda. Pravo da se bude patriota je pravo svih i ono ne može biti ničim uslovljeno. Nažalost, na ovim našim prostorima patriotizmu se davao i daje drugi smisao. Pravo na ispoljavanje patriotizma najčešće je bilo monopolisano od strane vladajućeg političkog vrha, odnosno, ta politika je određivala meru i smisao patriotizma. Ko se protivio takvom poimanju patriotizma bio je proglašavan “nepatriotom” i žigosan kao “izdajnik”. Tako je i danas. Srbijom vlada duhovna i materijalna sila velikosrpskog nacionalizma i ko god pokuša da ugrozi interese tog nacionalizma ili se pak odvoji i naruši jedinstvo tog monolita, biva obeležen, anatemisan i uklonjen.

Odnos prema “srpstvu”, kojim se inače želi prikriti velikosrpski nacionalizam, mera je za određivanje patriotizma. Mera za podelu na “patriote” i “izdajnike”. To “srpstvo” je određeno zahtevom da svi Srbi žive u jednoj državi i unitarnim konceptom te države s većinskim pravima za srpski narod. Od ovakvog pristupa “srpstvu” nijedna veća politička snaga u Srbiji nije se suštinski odrekla.

Pošto patriotska osećanja jačaju kada dolazi do ugrožavanja nacionalnog bića i teritorijalne određenosti jednog naroda, to je na osnovu navodne ugroženosti “srpstva” vršena od strane “zaštitnika srpstva” manipulacija srpskim narodom i omogućeno sprovođenje agresivne politike. Poznato je da je u ime te “zaštite srpstva” razbijena Jugoslavija, vođen reakcionarni rat, izvršeni masovni zločini nad drugim narodima i da je došlo do stradanja samog srpskog naroda.

Posle pretrpljenog poraza velikosrpske politike u Hrvatskoj i BiH stvorene su mogućnosti za konačno slabljenje te politike. I zadnji je čas da se radikalnim potezima u pravcu konfederacije sadašnje tvorevine Srbije i Crne Gore, priznavanja Kosova republike, povratka autonomije Vojvodine i davanje autonomije Sandžaku, izbegnu nova krvoprolića i još strašnija stradanja naroda i time se konačno počnu stvarati pretpostavke za okončanje jugoslovenske krize. Međutim, “ljubitelji srpstva” neće tako lako otići sa političke scene, jer nije u pitanju samo odbrana vlasti i bogatstva, već i odbrana njihovih glava. Zato se ponovo počelo udarati u ratne bubnjeve, preti se i primenjuje sila. Ponovo se poziva narod “da ustane protiv raskola u srpskom narodu” i prstom se upire na “nove izdajnike”. I ponovo može poteći krv, jer su oni došli iz haosa i zločina, proizvode haos i zločin i otići će sa haosom i zločinom.

Nacionalistička svest koja vlada narodom i širenje lažne patriotske patetike otežava prodor istinskog patriotizma. Zato je obaveza svih slobodoumnih ljudi da čine sve kako bi se porazio ovajlažni patriotizam. To iziskuje budućnost opstanka srpskog naroda i njegov mirni suživot sa drugim narodima na ovim prostorima. Ta obaveza podrazumeva borbu i raskol sa ovim “patriotama”, jer u Srbiji ne može biti mesta za one koji dele narod na srpski i ne srpski, za one koji Albancima, Bošnjacima, Hrvatima, Crnogorcima, Mađarima i ostalim narodima ne žele dati ista prava kao i sebi. Za raskol, da bi Srbija kao most među narodima Balkana pobedila Srbiju “balkanskog kasapina”. I samo pobeda takve Srbije, u kojoj će svaki čovek u punom smislu, a ne samo formalno, biti prvo građanin, a potom pripadnik određene nacije i vere, može označiti novo poglavlje u njenoj istoriji.

Ako srpski narod sam ne napravi jasnu razliku između patriotizma i nacionalizma i ako srpski narod sam ne iščupa duboko usađene korene nacionalizma, on ne može biti slobodan narod i dovešće u pitanje svoj biološki opstanak. Toj činjenici se kad tad mora pogledati u oči.

Ukoliko se srpski narod ne obračuna sa svojim “patriotama”­fašistima, onda bi se i na njega moglo primeniti ono što je rečeno za nemački narod u vreme fašizma: “Nemački narod je bio prevaren od nacista i Hitlera. Ali nemački narod je želeo da bude prevaren”.

Partija rada 1995.

11. jula ove godine navršava se dvadeset godina od srebreničkog genocida. Tim povodom, Partija rada se oglašava, dosledno svojim stavovima koje je i ranije iznosila:

Genocid je bio organizovan i uperen protiv bošnjačkog naroda, a njegov cilj bio je podela Bosne i Hercegovine od strane velikosrpskih i velikohrvatskih nacionalista.

Svako negiranje ili relativizacija zločina, kao i licitiranje žrtvama je takođe zločin. Ono predstavlja gaženje po žrtvama i kreira klimu u kojoj su novi zločini ponovo mogući. Jasno je da se svako ko negira zločin, hteo ne hteo, već svrstava na stranu nekadašnjih agresora i nacionalističke elite koja u regionalnim opštim previranjima pokušava da, služeći se starim i oprobanim sredstvima, nastavi sa politikom tolerisanja nasilja kroz primetno jačanje nacionalističke retorike. U trenutku kada na Balkanu izbija naglo jačanje klasnih razlika i dolazi do buđenja masa, pokušava se ponovo ubaciti koska kojom su ne tako davno na hiljade ljudi, žena i dece ubijani, silovani i iskorišćeni na najbrutalnije načine kao topovsko meso, dok je nacionalistička elita delila teritorije i ratni plen.

Zaoštravanje borbe imperijalnih sila oko Balkana se koristi za odmeravanje snaga, odnosno služi za pregrupisavanje ovdašnjih režima koji se svrstavaju uz određeni imperijalizam – zapadni ili ruski.

Stoga, revolucionarne organizacije moraju zauzeti jasan stav i internacionalističku poziciju, pogotovo u trenutku kada vlada opšti konsenzus u ignorisanju i negiranju zločina. Taj stav mora biti antinacionalistički, ali i antiimperijalistički. Jedino tako je moguće stati na put falsifikovanju istorije, ratovanju mrtvima i njihovim novim prebrojavanjima i pregrupisavanjima. U ime naše slobode i boljeg života, mrtvi moraju biti mrtvi u ime svih nas koji imamo obavezu da dosledno branimo principe antifašističke borbe i omogućimo prevazilaženje patnje svih naroda. Zato oni u Srbiji koji su ponikli iz četničkog šinjela i zdušno pomagali zločine nad bošnjačkim narodom nemaju pravo da govore o žrtvama i pomirenju, niti to čine iskreno, već pod diktatu svojih gazdi. Zato ni oni koji danas vladaju u BiH pljačkom i na muci bošnjačkog naroda, ne bi smeli nogom kročiti na srebreničko stratište. Pred narodom Srbije, Crne Gore, Hrvatske i BiH stoji istorijska odgovornosti da iznedre snage koje će imati pravo da se poklone svim žrtvama prljavih ratova koji su odneli toliko života. Legitimacija za to je obračun sa sadašnjim režimima, kojima je, pored pljačke, namenjena i uloga transmisije za guranje balkanskih naroda u novo krvoproliće.

Učili smo da su robovi bili “stvari koje govore”. Crnčili su od zore do ponoći, bez prava na slobodu kretanja, a mogli su biti ubijeni, ili u boljem slučaju prodani, pa kako se kome zalomi – još gore, ako ima gore ili nešto malo bolje. I mislilo se da je to prevaziđena i nepovratna društvena epoha. Onda su se u poslednjim decenijama počeli otkrivati svuda po svijetu pojedini slučajevi ropstva, uz “zgražavanje” malograđanske klase. Posle se vidjelo da to nije baš usamljeni slučaj i da je ropstvo vrlo živo i u današnjim uslovima, sa svim karakteristikama nekadašnje epohe kao i da to nisu izuzeci nego u mnogome i sama suština savremene epohe. Jedina je razlika u tome što je moderni rob formalno­pravno zaštićen. U suštini je sve ostalo isto. I dalje rade od zore do mrkla mraka. I dalje rob ne može napustiti svog gazdu (gospodara). I dalje može biti ubijen a da to niko ne sazna, niti da iko odgovara za to. No, pošto je sve u neprestanom kretanju, ni današnje moderno ropstvo nije baš ostalo potpuno isto. Ono je mnogo uznapredovalo, i neke stvari su se strahovito promijenile i dobile drugu formu.

Moderno ropstvo je usavršilo svoje mehanizme i dovelo ih, u nekim slučajevima, do savršenstva. Prvo, učinilo je teške lance nepotrebnim kao nešto što narušava “imidž” savremene epohe – epohe diktature kapitala. Savremena epoha je izmislila mnogo suptilnije lance poput kredita i kamata – ono što se naziva dužničkim ropstvom. Kao što je rob morao biti robom da bi preživio, tako je i moderni rob, a to je ogromna većina čovječanstva, vezan mnogo jačim lancima, koji mu ne dozvoljavaju da izađe izvan svijeta diktature kapitala. Sem toga, moderni rob je dodatno “umrežen” na razne načine u taj sistem diktature kapitala. I njegova prava, kretanje i sve ostalo se sve više kontroliše i ograničava. Da ne govorimo o tome da je prinuđen da sve više i mukotrpnije radi, a da će u slučaju pobune protiv ropstva biti proglašen teroristom i ubijen, odnosno, u boljem slučaju, kao nepotrebni višak iznajmljen nekom drugom, ili izbačen da krepava u bijedi­ brzo ili lagano, svejedno. Dakle, sve je isto. Problem je što moderno ropstvo osvaja i napreduje.

Ukoliko moderni rob želi da se svojom voljom isključi iz tog sistema, nema šanse da će mu se to dozvoliti. Potreban je da odrađuje kredite, kamate dok god diše, pa čak i ukoliko u beznađu odluči da se ubije, to neće spasiti njegove najbliže. I to su predvidjeli! Ropstvo se nasledjuje! Uskoro će ispred banaka stajati „specijalci“ koji će te tjerati da moraš ući po još malo tih bezvrednih papira, odnosno para. Dalje, moderni rob je potreban da bi bio upotrebljen kao topovsko meso u ratovima kao dobrom biznisu, kao pokusni kunić za razne ljekove ili čak da jede i troši taj višak robe i tako učestvuje u lancu krize hiperpodukcije.

Ima li nade za moderne robove?

Svakako da ima. Prvo je da se priključe onima koji su izašli izvan sistema, ne da bi se pojedinačno spasili, nego da bi se pobunili protiv njega kroz razne oblike gerilske borbe. Drugo je da oni koji ostaju u sistemu počnu sebi priznavati da su robovi. Svijest da si moderni rob može biti pokretački motiv da se počne gristi sam sistem iznutra, putem gradske gerile, raznih formi paralize sistema, građanske neposlušnosti itd.

Ujesti sitem za srce! – poklič je modernih robova. To znači napadati njegove vitalne djelove na kom on počiva – finansijski kapital, multinacionalne kompanije i multinacionalne oganizacije. To su banke, NATO, medijski centri, sistemi kontrole i represije. Za to ne treba nikakva dozvola “nebeskih, niti ovozemaljskih sila” . Dovoljna je svijest da pripadaš modernim robovima. Eto, i u pobuni robova se napredovalo.

Srušiti diktaturu kapitala!
Balkanskim pokretom otpora!