Tekstovi

Ljudi i mase se mogu jedno vrijeme zavaravati da ne vide šta se oko njih zaista zbiva, ali se ne mogu zauvijek zavaravati, jer će ih surova realnost dobro tresnuti po glavi. Ako i poslije tog treska budu odbijali da se suoče sa istinom, onda su saglasni da budu roblje u fabrikama, na njivama, kao beskućnici, emigranti u potrazi za poslom po svijetu, ili u nekim „humanitarnim centrima“, bolje reći savremenim koncentracionim logorima. Onim malo izdržljivijim obući će uniforme raznih oznaka – da tjeraju narod, da ga hapse, premlaćuju, ubijaju, da budu „neka vlast“, svejedno.

Dominantna malogrđanska svijest odbija da se suoči sa realnošću, zabijajući glavu u pijesak i trošeći poslednji kiseonik, nadajući se da se neće to desiti, da će ih neko spasiti, da će ipak sve biti na kraju dobro i da će oni moći nastaviti kakav-takav svoj malograđanski život.

Mi se ne obraćamo tim malograđanima, niti onima koji nemilosrdno gaze ostale u surovoj neosetljivosti. Mi se obraćamo onima koji su upregnuti da rade sve više i više, onima kojima ne daju da rade ni malo, onima koji su izgubili svako pravo da uopšte ikada rade, onima koji ne žele da rade pod takvim uslovim diktature kapitala, i onima koji, prije svega, žele da budu slobodni ljudi.

Naš stav je jasan – nalazimo se u Trećem svjetskom ratu koji još nije dobio opštu formu. Taj rat se u oružanoj formi vodi na sve većim područjima, dok se svakodnevno povećavaju njegovi ostali oblici – propaganda ne da disati, trgovinski ratovi se vode sve oštrije, militarizacija obuhvata sve veći broj stnovništva, zakoni i proklamovana prava više nemaju nikakvu težinu i podvedeni su pod opšti voluntarizam. Oživljavaju se ideje prethodnih epoha, dok humanizam i solidarnost postaju zaboravljene kategorije. Cvjeta opšti primitivizam i šire se apokaliptične vizije.

Slika koja se svakodnevno plasira, zasenjuje istinu koju ne smiju predstaviti ili koju ne želimo mi vidjeti, iako je tu pred našim očima – sve veći je broj onih u redovima oružanih pokreta protiv postojećeg svijeta; i sve je više onih na protestima na ulicama koji ne žele da žive pod normama tog svijeta. I zato se stepen represije se iz dana u dan povećava, kao i gubitak osnovnih prava radnika, zaposlenih, žena, djece, skoro svih…

Stepen tehnološkog napretka je na nivou da riješi najbitnije probleme ovog svijeta – gladi, žeđi, zaraznih bolesti, krova nad glavom, posla, obrazovanja. Istovremeno se povećava idestruktivna uloga te tehnologije upravo zbog odnosa koji vladaju u svijetu i oni sve opasnije prijete opstanku čovječanstva.

Znači, moramo se pripremati za neizbježno i nadolazeće i ne možemo ostati po strani, ma kako nam se činilo da imamo rješenje i mogućnost, jer to nije stvar ličnog izbora. Svjetski predatori ne ostavljaju nijednu stopu zemaljske kugle po strani, pa prema tome, ni one koji gaze po toj svakoj stopi.

Iz tog opšteg civilizacijskog sukoba nove i stare epohe treba posmatrati i probleme na Balkanu. Problem Balkana nećemo riješiti ako sluganišemo pod zapadnim, ruskim ili bilo kojim drugim imperijalizmom i opredeljivali se kako nam oni budu diktirali svojom jačinom. Taj problem se rješava u procesu podizanja otpora – klasnog, nacionalnog i ljudskog na razinu koja nadilazi postojeće interese balkanskih marionetskih režima i imperijalne interese najkrupnijeg kapitala. Iluzija je da možemo ostati slobodni u tom svijetu po cijenu da se svrstavamo uz „jače“ i da ćemo tako nekako preživjeti i nekako se „obogatiti“. Možemo biti samo roblje i samo roblje. Upotrebljivo, reciklirano ili zgaženo je manje više svejedno za onog koji o tome odlučuje.

Zašto smo mi za ideju Balkanskog pokreta optora?

Ta ideja je superiorna u odnosu na sve te ideje koje se brčkaju u tom mulju nacionalnih suprotnosti, u odnosu na sve te koji biju neke svoje „patriotske bitke“, u odnosu na sve one koje su spremeni da se dodvore svim tim imperijalnim moćnicima, prodajući svako parče zemlje, vode i vazduha balkanskih naroda, u odnosu na sve te ratne bubnjeve i opštu silu represije i modernog fašizma koji su sve glasniji i glasniji.

Ta ideja povezuje klasnu i nacionalnu antiimperijalističku borbu balkanskih naroda protiv moćnih lešinara koji im uništiše sve. Ta ideja povezuje sve te obespravljene po fabrikama, njivama, rasutih po svijetu, po stanovima u depresiji i ogorčenih mladih ljudi koji ne znaju gdje da iskale bijes. Ta ideja je direktno suprotstavljena svim novim ratovima za interese tih moćnika, ma kako se oni pokrivali „patriotizmom“. Ta ideja otvara prostor za otpočinjanje klasnog rata na prostoru Balkana, i koja inspiriše mase za odlučnije rušenje tvrđava imperijalizma.

No, tu ideju mogu iznijeti samo najspremniji koji se žele suprotstaviti svakodnevnom poniženju, eksploataciji, teroru, militarizaciji i njihovim ratovima. I tu nema mjesta ni za kakvo – „ali“, jer njihova okrutnost neće slabiti u odnosu na porobljene i eksploatisane mase. Naprotiv! Ona je u direktnoj proporciji sa rastom otpora pobunjenih masa, a na toj relaciji nije nikada bilo niti će biti mira.

Ne njihovim ratovima i njihovim vojskama!
Mir balkanskim narodima!
Balkanskim pokretom otpora!

G20 – THAT IT WAS – Antifaschistische Aktion – Infoblatt

Sastanak grupe G20 bio je važan događaj, za koji su se vladari a i brojni oponenti mesecima pripremali. Više od 200.000 ljudi učestvovalo je u demonstracijama i borbi protiv policijskih snaga koje su retko viđene u ovolikom broju. Činjenica da je toliko ljudi stalo rame uz rame u borbenim redovima, pokazujući veliku solidarnost, samo po sebi je bilo veliki incident za vlastodršce. I posle svega vladajuća klasa uveliko koristi priliku da okrene ove proteste za svoje ciljeve. Zato sve ovo još više zahteva utvrđivanje i raspravu o uspesima i posledicama sastanka grupe G20.

O čemu se zapravo radi? To je bio sastanak najmoćnijih imperijalističkih sila i njihovih satelita. To je bio sastanak vodećih gospodara rata, okupatora, svih onih koji su poznati po kršenju ljudskih prava, onih koji se zalažu za genocide, onih koji uništavaju životu sredinu kao i onih koji su poznati po korupcijskim skandalima. Ukratko, to je bio sastanak najvećih neprijatelja radničke klase i potlačenih narodnih masa sveta!

Oni su se sastali da bi dogovorili uslove, da na kratko vreme stave na stranu konkurenciju nad nekim pitanjima i demonstriraju svoju moć. U ovom trenuktu neophodno je reći da je grupa G20 nasumična i bez odgovornosti pred međunarodnim zakonima ili UN – ekonomski gledano liče na kartel. Oni ne donose nikakve obavezujuće zaključke u razgovorima, već proždiru gomilu novca od poreza građana, i kao glavnu tačku izvode demonstraciju svoje moći nad narodnim masama. To je politička moć imperijalizma koja ih ujedinjuje.

Zato je otpor prema grupi G20 imao široku i jaku osnovu. Izvele su ga revolucionarne, antiimperijalističke, antifašističke i demokratske snage, kao i grupe za zaštitu životne sredine i hrišćansko motivisane grupe. Prethodno sastanku očekivalo se da će na protestima biti na stotine hiljada ljudi, brojnih aktivista i mnogobrojni učesnici iz drugih zemalja.

Zbog obimnih priprema nemačke buržoazije očekivalo se da su spremni i za okolnosti građanskog rata ili barem vanrednog stanja. Oni su okupili velike snage nemačke policije i dopunili ih međunarodnim snagama, između ostalog najmanje 200 policajaca/specijalnih snaga (drugi izvor govorio o grupi od 600) iz Austrije. Neko može postaviti pitanje šta rade ove policijske snage (neutralnih i nezavisnih zemalja?!) i može se zaključiti da postoji nova “aneksija” koja očigledno nastupa. Ukupno je nešto više od 30.000 policajaca je bilo raspoređeno, 11 helikoptera, konji i psi, oko 3000 vozila policije, desetine vodenih topova a posebno za ovaj sastanak korišećni su i namenski tenkovi. Kako ni to nije bilo dovoljno, podignuti sui posebni logori za privođenje kao i pripremljeni prostori unutar postojećih lokalnihzatvora. U blizini mesta održavanja sastanka lokalnom stanovništvu bio je zabranjen pristup domovima bez dokumenata, posetioci su morali biti zvanično najavljeni nekoliko nedelja unapred. Mnogi radnici su poslati na prinudni odmor zbog ograničenog javnog prevoza kojim nisu mogli da dođu do svojih ranih mesta, mnoga preduzeća su bila zatvorena. Bilo je pretresa kuća i uznemiravanja poznatih aktivista levičarskih pokreta. Raspoređivanje Duddea kao poznatog policijskog diretkora u penziji za sve operacije vezane za G20 sastanak, koji je poznat po svojim okrutnostima i zanemarivanju zakona kao deo “Hamburger Linie”, pokazuje koliko su bili spremni da idu daleko sa provokacijama.

Za vreme ovih priprema, gradonačelnik Hamburga, Scholz (SPD) nazvao je sastanak grupe G20 “festivalom demokratije”. I pre protesta bilo je jasno da će biti masovnih sukoba i brutalnosti policije, zato što je sam moto policije bio da suzbije i slomi bilo kakav otpor na početku protesta. Sa dosadašnjim iskustvom na protestima ove vrste, mnogi aktivisti su bili svesni činjenica da može biti i mrtvih. Raspoloženje među stanovnicima Hamburga bilo je jasno, oni su mrzeli ovaj sastanak G20. Ovo raspoloženje odražavala je i buržoaska štampa. Iako se govorilo o mirnim protestima, preovladao je stav o otvorenoj borbi demontranata protiv ovog sastanka.

Vrlo brzo je policija sprovela prvu veću akciju. U nedelju, nedelju dana pre sastanka, policija je napala i uništila kamp gde su se okupljali učesnici protesta. Taj kamp je zakonski dodeljen od strane najvišeg suda u Nemačkoj. Ovaj indicent označio je početak kršenja fundamentalnih demokratskih prava tokom čitavog sastanka grupe G20 – u ovom slučaju su prekinuli buržoaski princip razdvajanja sile. Posle drugog nezakonitog iseljavanja kampa, sud je promenio svoju odluku u pogledu postupanja policije. Zatim je sud dao odobrenje da se logor iseli. To je policiji dalo “neselektivnu dozvolu”. Sve je to opravdano podstaklo napetost svih uključenih strana. Ti postupci su zatvorili zajedničke redove različitih grupa, organizacija i političkih struje, bili su svesni antidemokratskih postupaka koje je sprovodio “neprijatelj”. Pojedini verski i kulturni objekti spontano su se stavili na raspolaganje demonstrantima za smeštaj i prenoćište. Događaji pre sastanka G20 jasno su pokazali kako sledbenici desnice koji su zagovarali teze o procesu “fašiziranja” postali su poslednja linija odbrane postojeće buržoaske demokratije. Vlastodršcima iz BRD nije bio potreban državni udar da bi zbacili osnovna prava učesnika protesta. Nije bilo ni potrebe da se u sve to uključe fašistički pokreti, čak ni članovi AfD Partije. Te fašističke metode izveli su isti predstavnici buržoazije, koji sebe predstavljaju kao “liberali”. Sve to pokazuje i fašističku stranu imperijalizma, u zavisnosti od stanja ova strana se pokazuje manje ili više otvoreno.

Usledila je akcija protiv demonstracija pod nazivom “Dobrodošli u pakao”, gde je policija napala “maskirani blok” koristeći brutalno i potpuno nesrazmerno nasilje protiv brojnih miroljubivih demonstranata. Advokati i predstavnici medija (posebno oni koji su bili “krivi” za izveštavanje sa kritikom) bili su napadnuti ili proterivani sa demonstracija, dok su brojni demonstranti povređeni. Svi su mogli da vide i bilo je potpuno jasno sa koje strane je došlo nasilje, i sama činjenica je pomogla da se stvori veći i jači front protiv nedemokratske i fašističke politike.

U toku ovih uličnih borbi a i kasnije stvorila se napestost između strana tako da ogromna masa više nije mogla biti kontrolisana od strane vladajuće klase.

Ovi neredi i ekscesi su opravdani sa principijalne tačke gledišta, nijedan revolucionar ili antifašista ne sme se bojati činjenice da u svakoj oluji besa koja dolazi od masa uvek ima lošihelemenata koji se pojavljuju. To se ne dovodi u pitanje. Što se tiče reakcije, postoje indikacije da je to bio deo plana da se “eskalira” situacija u “Schanze”. Specijalne jedinice započele su svoje akcije sa mitraljezima u rukama, vladajuća klasa je čitavu gradsku četvrt koristila kao poligon za obuku, čak koristeći u izveštavanju mnoge izmišljene priče pokušavajući da okrene javnost na svoju stranu.

Heinecke, žena advokat iz grupe “Anwaltlicher Notdienst” (grupa advokata koji podržavaju demonstrante u mnogim procesima u Nemačkoj – prevodioci) razgovarala je o “velikim vežbama protiv demonstranata – bez ikakvih razloga”. Kasnije je vladajuća klasa pokušala da napravi razlog za takvu vrstu upotrebe sile kroz svoju propagandu.

U ovoj situaciji otvoreno fašističke bande i nacisti su se još jednom dokazali kao najverniji psi na lancu vladajuće klase, koristeći se svojom propagandom započeli su “lov” na aktiviste preko društvenih mreža. Dan kasnije govorili su samo o nasilju “levičara”, zahtevali više javnog nadzora a vizija policijske države u Hamburgu postala je legitimna stvar i vizija budućnosti. Vladajućoj klasi su potrebni više otvoreni metodi i oblici nasilja kako bi održali kontrolu. Mase su ta sila koja stvara svetsku istoriju! To je oslobođeni bes, koga se plaši vladajuća klasa i koja uzrokuje da se ona zaljulja, što se dokazalo i protestima protiv G20 grupe. Sve “organizacije” koje sada promovišu politiku razgraničenja. Mase su snaga koja stvara svetsku istoriju! To je bio oslobođeni bes, koga se boji vladajuća klasa i koji uzrokuje da se potresu, što su dokazali i protesti protiv G20. Sve ove “organizacije” koje sada promovišu politiku uspostavljanja granica između njih i onih koji “preteruju” odabrale su stranu sa buržoazijom i postale su deo plana podizanja defetizma i malograđanstva unutar revolucionarnog pokreta i poništavanja uspeha i svakog napretka koji je postignut za vreme protesta. Jednako štetni uticaj kao oni koji bi da se ograniče od protesta imaju one snage koje stvaraju iluziju nekih potpuno “novih dimenzija” klasne borbe. Bez sumnje, pokret protiv G20 doneo je pobedu i postao je dobar preduslov za još veću borbu protiv imperijalizma. Međutim, ako neko fantazira o “novim dimenzijama”, samo unosi dezorijentaciju u borbene redove i pomaže političku reakciju, muti jasan pogled na najvažnije zadatke koji su sada ispred svih revolucionarnih organizacija i snaga koje su pokazale realnost borbe protiv G20. Takvi “pametnjakovići”, bez obzira da li su prikriveni levim ili desnim šinjelom, više bi pomogli borbi masa ako bi i dalje ostali u pozadini kao obični posmatrači, kao što su to činili i za vreme protesta protiv grupe G20.

Usmereni pokušaji zastrašianja i represije od strane vladajuće klase korišćeni su protiv daljeg razvoja aktivista u revolucionarnom i komunističkom spektru pokreta, čak i nakon posledica protesta. Na kraju ipak su oni bili na čelu i predvodili mase. Takođe, oni su napravili važan i suštinski napredak u sticanju iskustva u ovim borbama protiv G20. Nije uobičajeno ako 200.000 ljudi bude na jednom protestu, tako da ovi i ovakvi sukobi sa policijom u tom intenzitetu nisu uobičajena stvar u mnogim evropskim zemljama, a akcije nemačke burzoažije podigle su nivo represije prema kojima se aktivisti moraju prilagođavati. Ne samo da je grupa G20 otvorenije prikazala fašističko lice imperijalizma, već je u najvažnijem delu dala novi polet antifašističkom, anti-imperijalističkom i revolucionarnom pokretu u centralnoj Evropi. Odgovarajući na pitanje “Šta je bio sastanak G20?” možemo jasno reći: Više od 200.000 ljudi koji su izneli svoje otvorene anti-imperijalističke zahteve na ulicu; Hiljade ljudi koji su stali protiv svih nedaća u svetu, bez straha od mogućeg privođenja ili većih povreda, pa čak i rizika po svoj život, hrabro se suprostavljajući represiji buržoaske države; I stotine ljudi koji su osnažili svoje redove ikoalicije, koristeći ovu pobedu protiv G20 za doprinos u daljem razvoju revolucije, naročito u imperijalističkim zemljama sa mnogo više jasnim stavovima.

Posebna poruka upućena je svim potlačenim i eksploatisanima širom sveta na protestima protiv sastanka G20 grupe u Hamburgu. Ne postoji sigurno mesto za imperijaliste u svetu, gde se mogu “povući”. Otpor i borba protiv G20, snage koje su se spojile u zajednički front koji se proteže širom sveta u cilju razbijanja vladajućeg imperijalističkog poretka, to je bio sjajan i dubok izraz istinskog internacionalizma.

Da bi se u išta valjano napravilo u bilo kojoj oblasti ljudske djelatnosti mora postojati i taj otklon spram postojećeg, vladajućeg. Tako i u politici, da bi se napravio prodor iz obruča postojećih društvenih odnosa i stega mora se praviti iskorak spram ustaljenog, ali i proglašenog “progresivnim” i “obećavajućim”.

Nas ovdje ne interesuje taj otklon od nacionalsitičkih, fašističkih i neoliberalnih shvatanja i njihovih hordi, uvijenih u najsuptilnije metode porobljavanja, pljačke ili brutalnog uništenja u izazvanim i podsticanim sukobima. U našem žaru koji nas podstiče da budemo prije svega slobodni ljudi i borci, nas zanima da napravimo otklon od svih onih shvatanja koje unose pometnju, zamagljuju suštinu i otežavaju da se požar klasne borbe obespravljenih masa rasplamsa u svojoj punoći.

Znači nas otklon mora biti direktan i jasan.

Mora se uništiti postojeća tzv. evropska ljevica i njeni recidivi i imitacije na Balkanu. To uništenje je neophodno zbog prirode te ljevice koja je svoj “opus dei” ograničila u okvirima jedne od bogatijih tvrđava imeprijalizma, krećući se u nihovim zadatim okvirima, “zidinama”, prenebregavajući osnovni globalni sukob, taj klasni talas koji na svom putu briše i sve te imperijalne tvrđave. I gdje sve njene koncepcije i želje za prevladavnjem kapitalističkog svijeta ostaju samo jalovi pokušaju, a često u službi samog imperijalizma i nadnacionalngo kapitala.

U čemu je odgovor na njihovu kapitulantsku poziciju?

Osnovna razlika je u poimanju prevazilaženja diktature kapitala i otporu imperijalizmu. Dok je revolucionarna pozicija fokusirana na rušenju diktature kapitala, robno-novčanog svijeta i privatne svojine i oružani otror imperijlističkom porobljavanju, dotle su kapitulanti za djelovanje u okviru te dikatature kapitala, željom da se on postepeno reformiše i bez ozbiljnije želje za suprostvaljanjem imperijalistima.

Iz te osnovne razlike proizilaze i sve ostale naše razlike.

Ta ljevica se kreće u zadatim koordinatama postojećeg svijeta i ona reaguje na ono što im taj svijet servira. I ona više ne razmišlja o mogućnosti rušenja temelja na kome počiva taj svijet neslobode. To je stari i svima poznati sukob između reformista i revolucionara. Sve ovo poznato ponavljamo jer današnji trenutak na ovim našim prostorima zahtjeva da se ponovo zgaze ti žohari, ne toliko zbog njihovog kapitulanstva, nego prije svega zbog potrebe tog istorijskog proboja u postojećem.

Danas je na Balkanu osnovna revolucionarna lozinka – Balkan balkanskim narodima. Nju sada počinju preuzimati sluge kapitala u balkanskim zemljma, jer im je to naređeno, kao i sami reformisti. No, dok te sluge pod tim podrazumijevaju taj Balkan kao dio većeg pljačkaškog kolača, pod zaštitom sile imperijalista, drugi, reformisti u suštini sanjaju Balkan kao dio neke “neprotivrječne i socijalno uređene Evrope”. Kao što uostalom i svaki malograđanin neprestalno sanja neko svoje “ostrvce slobode”.

I upravo kroz stvarni sadržaj parole Balkan balkanskim narodima, revolucionarni pokret može ojačati i postati sila na ovim prostorima, jer njen imperativni karakter podrzumijeva vlast balkanskih masa, oslobođenih neokolonijalnog ropstva i marionetskih, pljačkaških klika.

Uništenje reformističke ljevice koja se često pokriva simbolima i frazama revolucionarnog pokrete je u interesu razvoja pokreta. Ne zato što su njene pristalice veći neprijatelji od fašista i ostalih sljedbenika diktature kapitala, nego zato što su smetnja za uspješnu borbu na glavnom frontu rušenja diktature kapitala. Što su posredno sredstvo u rukama klasnog neprijatelja. I što globalnom nadnacionalnom kapitalu upravo odgovara takva ljevica koja će pod simbolima revolucionarnog pokreta provoditi interese tog kapitala. Forme “modernog fašizma” i forme “moderne ljevice” su na istom zadatku – odbraniti temelje prevaziđenog svijeta pred naletom pobunjenih masa, koje ne žele više da žive pod uslovima i pravilima tog svijeta.

No, uništenje takve ljevice ne dešava se samim fokusiranjem na njeno djelovanje i osporavanjem te idejne pozicije. To istorijsko razgraničenje se ostvaruje, kao i do sada – djelovanjem sa revolucionarih pozicija. Tada obespravljene mase spoznaju koja sila je spremna da rješava njihove osnovne egzistencijalne i klasne probleme, i slijediće tu silu. I tada sva ta tzv. evropska ljevica i njena imitacija na balkanskim prostorima mora završiti u redovima pobunjenih masa ili pred streljačkim vodom tih revolucionarnih masa.

Balkanskim pokretom otpora!

Svaka istorijska protivrječnost ima to “prokletstvo” da vremenom postaje sve jasnija, skoro svima razumljiva i da traži svoje razrješenje, sve upornije i upornije, ostavljajući sve manje prostora za neku neutralnost, nezainteresovanost ili stavljanjem sebe iznad situacije – da te to ne dotiče.

Tako i na ovim našim balkanskim prostorima polako, ali sve upornije, dolazi nam “iz guzice u glavu” spoznaja o neminovnosti razrješenja svih tih protivrječnosti – “da mora da pukne”, “da ovo više ne može ovako”, da ovo gubi svaki smisao postojanja”, ”da kriminalnu bandu na vrhu treba govnavom motkom…“, “da…”

Oni koji se ne slažu bi rekli da to može trajati godinama, navodeći bezbroj činjenica u prilog tome. Međutim, pri tom zaboravljaju jednu osnovnu zakonitost u razvoju ljudskog društva – prozvodne snage. Ogroman skok u tehnologiji i proizvodnji je došao u sukob sa postojećim društvenim odnosima koji se još batrgaju u nekim polufeudalnim, patrijarhalnim i kapitalističkim odnosima. Te proizvodne snage prodrle su u skoro svaku poru zemaljskog šara, ne ostavljajući skoro ni jednu njenu stopu, niti jedinku da može biti neovisna i izvan tog “umreženja” u savremene tehnologije i to neminovno vodi tom “istorijskom skoku” koji će se odraziti na svakoj tački te “majušne planete”.

Šta imamo, a šta nemamo mi ovdje na Balkanu?

Prije svega, Balkan ima to nasleđe nezavršenih procesa istorijskog sazrevanja pojedinih nacija i koje su još uvek u tom naletu borbe za odbranu svoje samobitnosti. No, ta borba nosi i žig vladajuće klase koja pod borbom za neke “nacionalne i patriotske više ciljeve” sprovodi agresivnu politiku prema drugim narodima, prvenstveno pljačkajući “sopstveni” narod. I to je sve poznato. Međutim, na stranu ta tzv. njihova nacionalna i patriotska busanja u prsa i nezavisnost, oni su u suštini toliko zavisni od imperijalista i tog spoljneg fakora, da su dovedeni do karikaturalnosti – krećući se poput običnih prosjaka, sluga, slijepih izvršitelja tog nadnacionalnog kapitala.

Postojeći režimi balkanskih zemalja su i sredstvo tog nadnacionalnog kapitala u borbi protiv pobunjenih masa svijeta i sredstvo očuvanja polukolonijalnog statusa balkanskih zemalja za dalju obostranu pljačku. Pored toga, u balkanskim zemljama, sa napredovanjem tog opšteg svjetskog haosa, sve više jačaju autoritarni elementi sistema, po potpunom uzoru na mafijaške kartele i to se više ne može sakriti, niti se oni baš trude da to kriju. Čak im taj mafijaški imidžgodi. Oslonjeni na činovnički poslušni aparat, sistem represije kako legalnih snaga tako i ilegalnih banditskih hordi u službi lične vlasti, šepure se ti “lideri”, nesvjesni da će završiti pred revolucionarnim sudom, ili biti gonjeni širom planete ako privremeno uteknu, i pod uslovom da preteknu u tim njihovim mafijaškim obračunima.

Imamo i permanentnu rasprodaju preostalih prirodnih bogatstava raznim imperijalistima pod bilo kakvim uslovima. Rasprodaja poprima razmjere epidemije, tako da će se uskoro imati taj poznati paradoks da će narod živjeti, ili bolje reći krepavati, getoiziran u okruženju prirodnih ljepota koje nije njihovo i gdje neće moći kročiti sopstvenom nogom.

Imamo i tu zgaženu radničku klasu koja je posle trežnjenja od nacionalističkog opijuma i nade da će živjeti kao nekada evropski radnici, živi pognute glave u strahu za sopstvenu egzistenciju.

Imamo i sve više nezaposlenih i mladih koji ne znaju šta će sa sobom, i koji sanjaju neki bolji život za koji misle da postoji “tamo negdje”. Žive u iluziji da će se spasiti ako pobjegnu iz “rupe”.

Imamo i sve veće siromaštvo koje tiho osvaja, a na koje se navikavamo, i koje nas parališe i postajemo ravnodušni na sve.

Istina, imamo i prve znakove otpora takvom stanju – od sve češćih samostalnih ataka na klasnog protivnika, a i pokušaja organizovanijeg otpora tom stanju.

Šta nemamo?

Ono što u istorijskom smislu još nemamo to je sila koja bi odnijela pobjedu na tri glavna fonta: ideološkom, frontu neposredne klasne borbe i frontu antiimperijalističkog otpora. Te sile su još u začetku, i čine ih slabe grupe, većinom na reformističkim pozijama. Znači, da bi te sile ojačale, treba istovremeno voditi borbu protiv diktature kapitala i za ispravnu idejnu liniju u okviru onih koji pokušavaju da se suprotstave toj diktaturi kapitala.

Podizanje klasne borbe obespravljenih masa na viši nivo i njihovo povezivanje u jedinstvnu silu se ne postiže preko noći, apelima, formalnim povezivanjem ili stihijskim reagovanjem na pojavno. To može učiniti samo organizovana sila obespravljenih masa na vrlo visokom idejnom nivou, koja je spremna da svojim stavovima, istupima i svakodnevnom borbom i hrabrošću u suprotstavljanju diktaturi kapitala, stekne uticaj u masama.

Sila duboko oslonjena na mase i sa stečenom praksom u borbi protiv diktature kapitala može krenuti i na polje glavne bitke – antiimperijalističke borbe. Može krenuti u susret Balkanskom pokretu otpora.

Sila koja će aktivno voditi borbu protiv NATO okupacije, dužničkog ropstva svjetskih lihvara, otporu ostalim imperijalistima i domaćim slugama savremenog fašizma. Sila izrasla na potrebi balkanskih masa i sila koja mora pobijediti ukoliko bude odražavala klasne interese tih masa.

Balkanskim pokretom optora!

Dovoljno je samo pogledati na taj skup G20 u Hamburgu, formalno najmoćnijih, pa da sve bude jasno u kome svijetu živimo. I da se svi zapitamo – da li smo normalni kada pristajemo na tu sveopštu nenormalnost?

Prije svega, svakodnevno nas ti moćnici, preko svoje medijske mreže, i sve više internetom, stalno plaše kako sukob među njima samo što nije počeo, kako je doveden u pitanje opstanak čovječanstva, kako se moramo svrstati uz jedne ili druge, i kako treba da budemo generacijski zahvalni ako do te kataklizme ne dođe. Da se duboko poklonimo tim “spasiteljima”. Ili možda onim iz senke čiji su oni samo izvršitelji. Jedno je tačno, da sukob među njima traje i da je Treći svjetski rat u toku i ko zna kako će se sve to završiti. No, i drugo je tačno, da je ta svjetska banda nemoćna da izađe iz koordinata svog pljačkaškog svijeta, jer su oni samo izabrani da predstavljaju te imperije zla, spremni da se međusobno dogovaraju o podjeli interesnih sfera, bogatstvu, trguju ratovima itd., ne pokazujući nimalo saosjećanja, pa čak ni interesovnja za stotine hiljada, milione poginulih ili rasaljenih. Na osnovu njihove propagande, trebalo bi da smo zadovoljni što ta banda pokazuje da su i oni “od krvi i mesa”. Da budemo egzaltirani na njihove dogodovštine, šale, prikazani luksuz i moć. “A šta je rekao Putin?”, “Da li je Tramp bio sa Melani?”, “A šta kaže na sve to Kinez?” Dok oni između svega toga čereče i čereče ovu planetu. No, čak bi se možda moglo raspravljati da oni to rade za dobrobit svojih zemalja pa da im ispišemo oproštajnice grijeha da ne završe pred nekim prekim sudom, nego da imaju pravo na “nepristrasno suđenje”.

Ne, treba samo pogledati stanje američkih, ruskih, kineskin masa, a da o ostalima i ne govorimo, pa da bude sve jasno. Da je jasno da je taj G20 samo trenutno okupljena družina moćnih ili onih koji su umislili da upravljaju planetom i koji moraju da izvršavaju zadatke nadnacionalnog kapitala i pljačkaju i tlače mase sopstvenih zemalja, sve pod diktatom tog nadnacionalnog kapitala i soptsvene oligarhije…

Ako se pogleda ovaj skup G20, nešto izazava posebno radovanje. Nešto što se počelo probijati neočekivano. Što su ovi izazivači Trećeg svjetskog rata, svih ovih sukoba, te opšte militarizacije i svog ovog zla, dovedeni u pozicju koja kod njih izaziva strah. To nije strah od mogućeg opšteg sukoba i mogučnosti uništenja planete, sopstvenog poraza, gubitak teritorija, resursa, profita. To su naznake jednog novog straha koji se počeo javljati, i koji ih parališe, a to je strah od pubunjenih masa – da će izgubiti SVE. Strah od masa čija pobuna postaje sve više opšta, raznolika i sve radikalnija.

Zato su se oni, u suštini, sastali. Ne oko podjele interesnih sfera, plena, izbjegavanja rata, itd., jer će to ići inercijom, kao i do sada. Oni su se sastali da bi se pokušali “udružiti”.

Poruka svima je jasna.

Jačajmo front milijarde obespravljenih! Jačajmo uslove za preživljvanje ove naše jedine kuće koju za sada imamo! Rušimo diktature kapitala svuda i na svakom mjestu!

Naš stav je jasan – stvoreni su svi uslovi za jedan novi svijet. Svijet u kome će svi biti siti, imati krov nad glavom, moći da rade i imati mogućnost da realizuju svoje potencije kako oni žele.

Smrt kapitalizmu!
Rušiti diktaturu kapitala!
Balkanskim pokretom otpora!

Svejdoci smo ubrzane revizije istorije. U ovom trenutku nema snage koja bi se ozbiljnije suprotstavila tom procesu. U cijeloj Zapadnoj Evropi, pod motom borbe protiv totalitarizma, prije par decenija se počelo sa potpunim izjednačavanjem fašizma i komunizma, a što je bio samo uvod za legalizaciju fašizma na novim osnovama. Danas se prešlo samo na osudu komunizma.

Reklo bi se da je tu Rusija izuzetak, jer su komunistički simboli još uvek tamo, spomenici i deo tradicije. No, to je samo spoljnja forma. U Rusiji se pod motom patriotizma i nekih viših ciljeva pokušava spojiti nespojivo – carska Rusija i sovjetski period, bolje reći sve podvesti pod trenutne ciljeve imperijalne Rusije – odbrambenim i osvajačkim.

Na Balkanu je u toku potpuna rehabilitacija kvislinških formacija. Pišu se neki novi udžbenici istorije, vrše sudske rehabilitacije, podižu neki novi spomenici, nova imena ulica, dok se izmeštaju oni “stari” spomenici, nestajući negdje bez traga. Negdje se otvoreno ruše.

No, tu nema nikakve posebne mistifikacije. Sa promjenama društvenog odnosa, gubitkom i te formalne vlasti radničke klase i restauracijom kapitalizma, odnosno vladavinom diktature kapitala, normalno je da nastupi i njihovo tumačenje istorije, njihovi spomenici, njihovi zvuci prošlog ali i nagovještaji tog budućeg, zastrašujućeg. Vladajuća klasa hoće da se kreće u svom ambijentu – političkom, ekonomskom, ideološkom i kulturološkom. Otuda sva društva nastala na razvalinama nekadašnje Jugoslavije moraju biti samo mješavina svega. Tu je tendencija vraćanja u prošlost sa isplivom najprimitivnijih duhovnih, religioznih, patrijarhalnih sadržaja, a sa druge strane – potpune dominacije malograđanskog kiča i pokušaja imitacije života svjetskog noblesa, i tako redom do sve veće praznine koja sve više “zveči”, zajedno sa porastom mase u beznađu i sirotinji.

Sve je to kod “vladajućih” diktirano trenutnim potrebama oplodnje kapitala, odnosno da se dodvore većim moćnicima kod koji su i pare i sve ostalo.

Otuda se u Srbiji, uz potpunu rehabilitaciju četništva, diže spomenik njemačakom narodu stradalom tokom deportacije i izolacije. U Hrvatskoj pokušavaju spojiti spomenik ustašama i staradalim Srbima, Romima, Jevrejima i hrvatskim antifašistima. U Crnog Gori se spomenik stradalom okupatorskom vojniku pokušava opravdati nekim višim etičkim normama. U BiH odjednom “niču” neke nove istorijske ličnosti kojima se pripisuju neke zasluge. U Makedoniji se spomenicima davne prošlosti pokušava kanonizirati sadašnjost. Na Kosovu borce za nacionalno oslobođenje naroda stavljaju zajedno sa najvećim porobljivačima naroda svijeta. I tako redom.

No, to sve ima i dobru stranu. Iole ozbiljniji analitičari društvenih procesa su svjesni u kakvoj krizi se današnji svijet nalazi. Strahoviti haos, sukobi i izazivanja sve više oblika klasnog otpora. Pokušaji da se odbrani umiruči svijet savremenim fašizmom izaziva svakodnevno strah i zebnju, ali i stvara otpor širom svijeta. Zato i ubrzani proces revizije istorije od strane vladajuće klike treba shvatiti i kao njihovo voljno mirenje sa oblicima savremenog fašizma, da bi nužno završili u njemu. I to kao njegovi poslušnici pljačkajući i ubijajući po svijetu, ali i na domaćem terenu. Svejedno.

Klanjanje nekih antifašista našim preostalim spomenicima, nošenja cvijeća i vijenaca u tragikomičnim pozama neće vratiti prošlo vrijeme, niti spasiti te spomenike. Kada ti spomenici ponovo nađu mjesto u našim srcima, počeće da duvaju neki novi vjetrovi ovim prostorima. Oni kojima su ti spomenici podignuti bi danas imperativno zahtijevali nastavak borbe za buduće, a ne okretanje prošlom. U protivnom, cio njihov život niti podvig nemaju nikakvog smisla.

Za sve ovo danas smo sami krivi!
Jedino revolucijom!

Dok se cio svijet približava opštem sukobu izgleda da raste i potreba da se obilježi 9. maj, kao Dan pobjede nad fašizmom, a i kroz to navodno neutralni Dan Evrope. Spisak onih koji prisvajaju taj datum je iz godine u godinu sve duži, i u srazmeri sa rastom samog fašizma i on raste. I taj spisak dobija groteksne razmjere, tako da se u opštoj papazjaniji postavlja pitanje – da li je taj dan trenutno potpuno obismešljen, i da li ga treba uopšte obelježavati? I zašto ga obilježavati kada sa antifašistima pred spomenicima zajedničke kolone i raznih nacionalista, predstavnika modernog fašizma i diktature kapitala, pa čak i onih koji su direktno odgovorni za zločine novijih datuma. Uz smjerno klanjanje milionima poginulih i uz zaboravljeno obećanje – “da se više nikada ne ponovi”, poklonitelji će biti uvučeni u novi vrtlog smrti, bilo kao nemoćne žrtve ili kao kreatori samih zločina. Sve kulise su već postavlljene, i treba samo dati znak za početak.

Na prostoru bivše Jugoslavije raste broj tzv. nostalgičara. Onih koji su se sjetili NOB-a, Tita i herojskih vremena. Sjetili su se kada su već sve izgubili. Pa bi da klanjanima pred mermernim pločama, spomenicima vrate ono što se vratiti ne može. I klanjaju pred antifašističkim spomenicima zejedno sa ustašolikim, četnikolikim, natolikim i drugim predstavnicma. Da se barem brane ili otimaju za te mermerne ploče, imalao bi nekog smisla. Čak ni to.

No šta je suština ove jagme kod ovih bitnih oko proslavljanja 9. maja?

Kod Evropaljanja je ta želja da se najpre izvrši propagandni efekat s ciljem ekspanzija modernih oblika fašizma, a danas da se sačuvaju i njeni temelji od raspada.

Kod Putina je želja da se 9. maj i herojska vremena SSSR-a, Crvene armije i Staljina, podvedu pod interese sadašnjeg ruskog imperijalizma.

Kod Vučića je želja da podizanjem spomenika stradalim Njemcima na kraju rata podanički dodvori njemačkim imperijalistima i da ubrza proces revizije istorije u samoj Srbiji.

Kod “antifašiste” Đukanovića je podizanje spomenika palom njemačkom vojniku bila želja da se ubrza ulazak CG u NATO kao najamoćnijeg zaštitnika modernog fašizma.

Kod Kolinde je želja da balansira između ustaške u partizanske Hrvatske.

Kod Ciprasa da unovči žrtve fašizma i smanji opšti dug prema nalogodavcima.

I tako redom.

U takvoj opštoj zbrci i histeriji oko datuma i spomenika mora se naći i adekvatni odgovor onih snaga koji žele napraviti proboj prema budućem.

U tom odgovoru u nema mjesta za spomenike Draži Mihailoviću, rehabilitiaciji Milana Nedića i misama za Antu Pavelića – za ulice raznih zločinaca.

Ima mjesta samo za pitanja i spomenike milona žrtava tzv. trenzcije koji devetomajski poklonitelji tako revsnosno sprovedoše, sve u interesu krupnog kapitala i sopstvene vlasti.

I u tom odgovoru nema mjesta lažnom vraćanju i kićenjem herojskom prošlošću.

Ta herojska prošlost zahtijeva dostojanstveniji odgovor.

“ Mrtvi su mrtvi,
Što ne zapuca i ti danas da bi oni opet živi bili.“

Kada se činilo da je Srbija potpuno zamrla, što se tiče gibanja masa i otpora sistemu, mase su opet na ulici.

Da li su one manje ili više spontano izašle ili organizovano je sporedno pitanje. Kao da nijedan politički akt do sada nije bio izložen pokušajima političkih snaga da utiču na njega, bilo pokretanjem, usmeravanjem ili baštinjenjem njegovih rezultata, jer su moćne sile, uvijek jedni ili čas drugi, ponekad i zajedno, pokušavale da usmjeravaju mase. Znači, nije nam cilj da analiziramo ko bi mogo da stoji iza protesta ovih dana u Srbiji, svjesni da se ništa na ovom svijetu ne može više desiti bez bar djelimično prstiju imperijalističkog i nadnacionalnog smrada i njihovih plaćenika. Cilj nam je da pokušamo da otkrijemo uzroke pojave masa na ulici, koje ideje i snage su zastupljenje među njima i koji su mogući rezultati ovih protesta.

Osnovni uzrok protesta su prije svega socijalne prirode. Studenti su u Srbiji ubrzano počeli gubiti skoro svaku nadu da će im biti bolje. Kod svih malih je najrazvijenija ta potreba da “realizuju” svoje neke životne ciljeve u podnošljivim ekonomskim uslovima, gdje će imati priliku da pristojno žive i taj san im je stalno nuđen – da će živjeti u “europskom blagostanju” i u “europskoj Srbiji”. Ti studenti su uveliko bili spremni da prihvate taj neoliberalni mit “srećnog života”, a onda im se pred očima to sve počelo rušiti. Evropa je odjednom postala nešto drugo i počela da se fašizira, da su u njoj sukobi svakodnevni i da “blagostanje” nije više na tacni. Istovremeno je taj neoliberalni san u samoj Srbiji, a koji je neprestano potencirao upravo sadašnji vlastodržac i podanik Vučić, počeo da se razbija u paramparčad, da sve te njegove laži izbijaju u svoj širini. Sve te laži bi možda još neko vrijeme prolazile da nije počelo da se masama uzima još jedno. Zbog potrebe krupnog kapitala i opštih procesa, počelo se sa uvođenjem jednopartijske diktature, bolje reći diktature jednog čovjeka sa uskom klikom oko njega i uz podršku imperijalista. Diktature, gdje se ne poštuju ni elementarna pravila nekadašnje buržoaske demokratije. Vlada se silom i sve više golom silom. To je pravilo ne samo za Srbiju, kroz taj proces prolaze i mnoge zemlje i to je samo reakcija svijeta kapitala da sačuva temelje na kojima počiva.

Studenti su uhvaćeni u zamku da nemaju gdje otići i zamku ostati pod sve većom diktaturom jednog čovjeka, mafijaške klike i sve veće diktature kapitala. Bio je to i osnovni pokretački motiv, ali i “gorivo” koje drži te mlade na ulicama.

Dok su studenti na ulicama, radništvo je odavno razbijeno, neorganizovano i pod vođstvom kontrolisanih i prodanih sindikata. Individualni činovi otpora su samo potezi očajnika u tom mrtvilu. Oni, ne samo da se ne pridružuju protestima, već su u dosadašnjoj situaciji bili posrednazaštita te diktature. Radništvo je dovedeno u položaj očaja, ali i statusa vjernih podanika. To je prije svega posledica što među radništvom, i pod ovakvim izrazito nepovoljnim uslovima, nisu razvijene snažnije klasne organizacije koje bi branile bar osnovne njihove interese.

Protestima studenata se izgleda mogu pridružiti jedino osiromašeni srednji slojevi poput prosvetara, pa čak i predstavnika “branitelja sistema”. Protestima se može pridružiti i taj lumpenproletarijat iz predgrađa, odnosno razne navijačke grupe, ukoliko ga ko uspije organizovati.

Ako smo izvukli pouku iz protesta u BiH 2014. godine, koji je po svojoj energiji i spremnosti masa bio na višem stupnju, onda za ove proteste možemo reći da nemaju tu potrebnu energiju nezadovoljstva. U BiH je to nezadovoljstvo dolazilo iz stomaka, dok u Srbiji dolazi iz glave. Protesti za sada nemaju taj potrebni naboj klasne mržnje.

Međutim, analiza snaga i parola koje se pojavljuju na protestima daje jedan novi kvalitet koji do sada nije viđen u Srbiji na tom nivou. Pored ideja i zastupnika neoliberalnog fašizma u protestima koji preferiraju ideje zapadnog imperijalizma i nadnacionalnog kapitala, ideja i pristalica nacional-fašizma koji zastupaju “patriotske ideje” koje su u interesu ruskog imperijalizma, pojavile su se i ljevičarske ideje i njihove pristalice koje stoje na pozicijama klasne borbe protiv diktature kapitala i imperijalista svih vrsta. To će biti najveća tekovina ovih protesta, ma kako se oni završili. Stvorena je na političkoj sceni osnova – baza za nastup radikalnije ljevice sa mnogo jasnijim ciljevima.

Što se tiče klasnih sukoba, sigurno da Srbija više neće biti tako “mrtva” kao do sada. Svakako je da će prilika tokom 1. maja, a i kasnijim izlascima na ulice, biti prilika da radikalna ljevica i studentski pokret stopi sa svojim prirodnim saveznikom i podrže radnike u protestima i daju malo radikalniji oblik njihovoj borbi, otimajući ih od uticaja pogubnih sindikata. To su prilike i za sve veću masu prekarista i nezaposlenih da se uključe u političku borbu i da se otrgnu od tog tavorenja i beznađa.

No, da bi ta klasna borba išla uzlaznom linijom, potreban je još jedan bitan preduslov. Potrebne su te revolucionarne grupe i organizacija sa svojim aktivistima koji će prednjačiti u tim protestima. Taj spoj revolucionarnih ideja na protestima i aktivista koji ih odlučno zastupaju, neminovno će podsticati i hrvatske, bošnjačke, albanske, crnogorske, makedonske i ostale mase na Balkanu da se dižu protiv diktature kapitala, jer su sve one u istom položaju.

Jedino revolucijom!
Balkanskim pokretom otpora!