Author: admin33

Jačajmo moć masa!

Posted on by admin33

Mutni oblaci nad Srbijom se još nisu sreli. I dok smo suočeni sa olujom propagande sa svih strana, realnost ostaje neumoljiva- status quo je i dalje tu. Režim nema snage da slomi pokret. Pokret nema želju da slomi režim. Jer da je istinski to želeo, do sada bi to i uradio. A zašto to nije?

Uvek ćemo se moći vraćati nazad na razloge zašto to nije objektivno izvršeno, ali dopustićemo sebi da skliznemo u subjektivnost pa da dodamo sada ono osnovno – jer nije želeo. Kao što ne postoji užareno jezgro sposobno i željno da istrpi sve surovosti vladajuće klike saterane u ćošak, tako ni u masama još uvek nije sazrela svest da bez udarca režimska trulina neće pasti. I ponovo ćemo se vratiti na još jedan element koji je ovaj pokret razlikovao od svih ostalih. Vratićemo se na organizaciju.

Bez ljudi koji će se u potpunosti posvetiti revolucionarnom, ili čak bilo kom drugom političkom radu, bez stvaranja centralizovanog i sposobnog subjekta politička vlast se ne može i neće osvojiti. Isto tako, odsustvo takvog subjekta garantuje neuspeh i objektivno srozavanje celokupnog narodnog pokreta u jadne vode političkog reformizma, konfuzije i dezorganizacije.

Da, potrebna je organizacija i to se vidi i sa druge strane barikade. Na Balkanu, pa i u Srbiji postoje dežurni nacionalisti, dežurni liberali, dežurni levičari I desničari, jedino što ne postoji su profesionalni revolucionari i opet podvlačimo, to se i pokazuje u praksi.

Negacija materijalne osnove Vučićevog režima, kanalisanje političkih kontradikcija u moralnu ravan (dobro-loše) nije samo produkt liberalne propagande, koliko neiživljenosti te ideje u samim masama, koliko samog oportunizma koji ljude i dalje drži u stanju nevidiljivog ropstva sopstvenim navikama malograđanskog života. Prospekti vanrednog stanja, hapšenja, političke represije užasavaju našeg malograđanina iako je on već odavno proleterizovan. Istovremeno, on veruje da će time što ne udara pesnicom policajca zaslužiti njegovu milost. Istorija se već dovoljno puta surovo poigrala sa takvim kovom ljudi i na njihovu žalost, istorija ima tendenciju da se ponekad i ponovi – i to ne nužno kao farsa.

Ukoliko želimo demokratiju, moraćemo sami da je zgrabimo. Ukoliko želimo revolucionarnu partiju (ili čak bilo kakvu organizaciju) moraćemo sami da je izgradimo. Narod nije otišao za studentima zato što su oni intelektualno ili etički iznad, narod je krenuo za njima jer je osetio snagu,a ta snaga je bila posledica stepena organizacije kojima političke partije u našoj močvari mogu samo da pozavide. U velikim istorijskim previranjima mase ne idu za onim koji je “u pravu”, već za onim koji je jači I to je jedino što je bitno.

Međutim, mi moramo da se okrenemo ka tome i zašto je baš režim takav kakav jeste, zašto borba protiv njega mora biti duboko ukorenjena i kanalisana u samim masama. Pođimo od toga da sam Vučićev režim predstavlja udarnu pesnicu celokupnog krupnog kapitala u Srbiji. Pođimo od toga da bez mafijaškog oblika vladavine ni domaći, ni strani kapital ne bi mogao u toliko brzoj meri da se obogati. Pođimo od toga dakle, da nije režim taj koji je uništio sistem, već je sistem taj koji je kreirao režim u cilju zaobilaženja sopstvenih dotrajalih zakona. Onog momenta kada je lice “uređene” demokratije, kakva je navodno postojala u početnom obliku, prestala da odgovara potrebama kapitala, kada se otvorila prilika i za formiranjem sopstvenih monopola, ona je brutalno zgažena. Celokupan razvoj od tada pa do sada je samo neprestano militarizovanje, bogaćenje jedne uske klike i potpunog podređivanja svih  poluga države, a posebno njenog izvršnog i sudskog mehanizma.

Šta dalje?

Govoriti masama u kom smeru da se pokrenu je ne samo oportunistički, nego i idealističko shvatanje politike. Organizovati, agitovati i propagirati? U tome i jeste suština političkog delovanja. Mase Srbije napravile su ogroman iskorak, štaviše zagazile su na teren vanparlamentarnog delovanja, na teren suprotan tzv. parlamentarnoj demokratiji, ali bez povezivanja te političke borbe sa ekonomskom osnovom (ekonomskog položaja najširih masa) ta borba je osuđena na paradiranje u blatu. Mase u Srbiji položile su ispit masovnog mobilisanja, započele su samostalno da preispituju sistem u kojem žive i to treba svim srcem pozdraviti. Na redu stoji ispit sopstvenog organizovanja, kanalisanja te masovnosti u moćne i skoncentrisane udarce, odnosno  sopstvenog poimanja sebe kao klase, kao subjekta istorijskog događaja. I taj ispit mase u Srbiji, i šire – Bosni I Hercegovini, Crnoj Gori, Kosovu, će morati ubrzano da polože, kao što su ga položilie već jednom, kada su smrvile sve okupacije i surovosti klasnog potčinjavanja i neslobode  XX veka.

Stav Partije rada u vezi stanja u Bosni i Hercegovini.

Posted on by admin33

Pitanje jedinstva Bosne i Hercegovine je devedesetih godina prošlog vijeka bilo suštinsko pitanje u borbi za opstanak Jugoslavije ili njenog raspada. Na tom pitanju su se prelomile sve kontradikcije u njenom postojanju i funkcionisanju i koje su se pokazale mnogo jačim nego potreba za opstankom same Jugoslavije. Snage velikosrpskog nacionalizma potpomognute velikohrvatskim nacionalistima su pokušale razbiti BiH i spriječiti stasavanje bošnjačke nacije u svom razvoju nacionalne samobitnosti.

Znamo da te snage nijesu u tome uspjele. Bosna I Hercegovina je ostala cjelovita bez obzira na samu suštinu njenog društveno ekonomskog bića i kako se voli naglasiti – stepen njene državne funkcionalnosti.

Danas BiH predstavlja državu zamrznutih sukoba, teritoriju podjeljenu prije po principu feudalizma nego federalizma, uz stalnu težnju velikosrpskih I velikohrvatskih snaga da ostvare svoj uticaj na jedan ili drugi način, u okviru već postojećih imperijalističkih odnosa.

Istorijski, ovo je ne samo zbog tih težnji Beograda i Zagreba, posredno i samog Sarajeva,  već i zbog toga što imperijalisti nikada i nisu likvidirali politiku zbog koje je i vođen rat, već su je samo pacifikovali i uokvirili u sopstvenu hijerarhiju. Upravo tako, ispod vojne, ekonomske i političke okupacije, kompradorske elite BiH danas i žive, koristeći sopstvene entitete i federacije kao poligone za opštu pljačku, kanališući bilo kakav bunt u močvaru nacionalizma i pretnje novim-starim ratom. Ovo je fenomen koji je karakterističan za čitavu BiH.

Danas, pitanje Bosne i Hercegovine ponovo dobija na značaju, ali ne kao izolovano političko pitanje, već kao deo niza kontradikcija koje vladaju Balkanom. Mi smo već podvlačili da kriza u jednom delu Balkana nužno se mora preliti i na druge djelove i na tome ostajemo. Formalno jedinstvena, a suštinski podijeljenja BiH, nastala kao posledica rata 90- ih upravo danas i služi kao politička tempirana bomba, u kojoj snage ne odmjeravaju više srpski, bošnjačkiili hrvatski nacionalisti kao samostalni politički činioci – već kao produžene ruke ruskog ili zapadnog kapitala.

Međutim, ne ulazeći u domen lokalnog politikantstva, u realnosti, balkansku politiku kroje imperijalističke države vođene silom multinacionalnog kapitala i u ovom slučaju je to takođe evidentno. Bez pružanja političke, ekonomske i vojne pomoći od strane imperijalističkih država u liku SAD, Rusije, Njemačke, Francuske, Britanije i drugih, rat u Bosni i Hercegovini nije moguć (kao što nije moguć ni u Srbiji ili bilo gdje na Balkanu).

Tenzije koje se dižu od lokalnih kompradora, a zatim “regulišu” snagom EUFOR-a ili nekom drugom oružanom silom (poput NATO-a) je u uprošćenom smislu – već dogovorena farsa. Da, tenzije između kompradorskih elita postoje, one su sposobne da reže jednu na drugu, ali lanac multinacionalnog kapitala je čvrsto stegnut i iste šake drže sve sukobljene strane. Jedino promenom odnosa snaga u samim imperijalističkim odnosima (kao što bi bilo povlačenje Amerike sa Balkana, naglo jačanje Njemačke, Francuske ili druge države) bi postavilo osnovne uslove za aktivaciju tih sukoba.

Potpisivanje odbrambenih, a uistinu napadačkih sporazuma koje je nedavno započeto upravo govori da će prije ili kasnije na red doći i BiH. Pred našim očima se pripremaju uslovi za buduće balkanske ratove i u kojima neće na tapetu biti pitanje postojanja BiH,Kosova, Crne Gore ili neke druge države, već kojem savezu će se ti narodi i te države prikloniti. Sasvim je izvjesno da će neki stari neprijatelji sada biti saveznici, i da će neki stari saveznici biti novi neprijatelji.

Može li BiH iz tog začaranog kruga da izađe ili da li smo opet na poprištu novih sukoba u samoj BiH? Mogu li bosanskogercegovačke mase izbjeći novi rat?

Da, mogu i to ne samo nastavljajući ono što su započele 2014. godine, već koristeći baš tu pobunu kao obrazac šta činiti i šta izbjegavati. Pobuna, ma kako sveobuhvatna i duboka, bez političkog subjekta, bez sveobuhvatnih organizacija će uvek se završavati kao poraz. Da bi taj plamen nastavio da sija, potrebno je organizovati ga, dati mu političku formu, lomiti nametnute nacionalne, lokalne i druge brane i graditi jedinstvo naših naroda na bazi već dobro poznatog zajedništva, kojeg je Bosna i Hercegovina bila najčvršći primjer i zbog čega je i morala u ratu 90-ih da plati najveću cijenu.

Koja je uloga bosanskih najširih masa I šta raditi?

Svakako da mase trebaju da nastave odupirati se pojedinim modernim feudalcima i tim interesima iz devedesetih za njenim komadanjem. Svako potezanje klasnog pitanja vodi moblizaciji svih vladajućih struktura, u Sarajevu, Banja Luci i Mostaru i stvaranju jedinstvenog fronta u sadejstvu sa tzv. Međunarodnom zajednicom i neposrednom silom okupatora.

Gorivo koje već postoji u vidu sveopšteg siromaštva, eksploatacije, besciljnog lutanja po bijelom svijetu “za boljim”, korupcije i pljačke, totalne rasprodaje resursa Bosne i Hercegovine, uz pravdanje svog poretka, može i mora podignuti na viši stupanj podjelu ne po nacijama, već po klasama.

Izazivanje nacionalnih podjela na Bošnjake, Hrvate i Srbe može biti samo propagandni i poliitčki instrument lokalnih političkih struktura i njihovih imperijalističkih finansijera i nalogodavaca. U uslovima nadolazećeg predatorskog rata, bosanskohercegovačke mase, kao i mase Srbije, Kosova, Albanije, Hrvatske, Crne Gore i uopšte Balkana imaju zadatak – ili biti topovsko meso u ratu kojem se neće nazirati kraj ili nemilosrdno srušiti svijet kapitalizma I imperijalističkog porobljavanja.

To djelo, posebno u BiH, mogu izvršiti jedino bosanskohercegovački narodi, zajedno sa drugim porobljenim narodima Balkana. Ukoliko se politička borba ne podigne na ovaj stupanj (a moraće), pitanja objektivno sekundarne prirode (u tim uslovima): ustava, funkcionalnosti BiH, separatizma – ostaće samo i isključivo instrument kompradorskih elita za odvlačenje pažnje i za produbljivanje okupacije.

Upravo zbog ovih postavki, Partija rada ističe svoje parole koje smo uputili masama i stajali iza njih u različitim periodima i koji odražavaju našu idejnu poziciju,a to je prvo -”Bosna se dijeliti neće, jer se dijeliti ne može!”, kako 1992. tako i sada. Drugo, da je put oslobođenja  “Jedino revolucijom!”, što je i iskra socijalne pobuna pokazala u praksi 2014. godine, i treće- ”Balkanskim pokretom otpora !” – odnosno potreba savezništva masa BiH, sa masama Srbije,Kosova,Crne Gore, Hrvatske, Albanije i šire, bez kojeg je nemoguće povesti borbu protiv imperijalizma, čiji su domaći kompradori samo produžena ruka, stoga i sada ostaje:

Bosna se dijeliti neće, jer se dijeliti ne može!

Jedino revolucijom!

Balkanskim pokretom otpora!

Korak ka nigde, cilj sve jasniji.

Posted on by admin33

Osnovna pitanja sadašnjeg pokreta u Srbiji jesu pitanja taktike i pitanja konkretnog cilja. Ovde se čak i nećemo baviti nepostojanjem subjekta (iako je to pitanje izuzetno bitno i ne slažemo se sa tim da politički subjekat u potpunosti ne postoji), već o tome da sadašnji pokret ne može da probije sopstvenu kontradikciju i da ona ne počiva samo na “nerazumevanju” odnosa koji su nastali, već i na materijalnoj potrebi da osvoji vlast “bez krvi”.

Pozabavimo se prvo činjenicama. Činjenica je da da su mase ustale, da u praktično čitavoj zemlji ne postoji ni zabačeno mesto koje nije dotaknuto ovim pokretom i da ovaj pokret je među jedinstvenima u istoriji (Srbije) po tome. Činjenica je i da je mirna blokada kao metoda dala izuzetne rezultate u mobilizaciji masa. Činjenica je i da takve metode ne mogu da zauzmu vlast. To je ono što je pokazala i pokazuje praksa još od januara ove godine. Hajde još i da pogledamo istorijski razvoj ovog pokreta.

Ovaj pokret kao inicijalno studentski započeo je blokadom fakulteta u kome je jedna istaknuta karika (iako ne i ekonomski toliko značajna) ostala “van sistema”. Tom tadašnjem studentskom pokretu ostaje “na čast” veliki stepen organizacije svojih redova, koordinacije i militantne discipline kojom se nisu dali u sukob za koji nisu bili spremni. Mi smo već rekli kako nije slučajnost što je upravo u toj socijalnoj grupi, koja jeste sposobna da odvoji ljude, vreme – jednom rečju “kadrove” i organizaciju kao katalizatora šireg socijalnog nastupanja. I upravo tako se i odigralo. Režim nije uspeo ni jednom dosadašnjom taktikom da slomi pokret, naprotiv, pokazao je svoju slabost nasuprot istinski masovnog i dobro organizovanog pokreta, i doživeo je poraz u toj etapi faze razvoja.

Nakon inicijalnih pobeda samih studenata usledio je široki polet i prelivanje blokada sa fakulteta na ulice. Zašto je bitno posvećivati se ovim naizgled nebitnim detaljima? Zato što u njima vidimo transformacije iz jednog oblika u drugi. Na taj način izbegavamo grešku da razvoj pokreta posmatramo samo kao promenu u kvantitetu, kao samo nagomilavanje brojeva, već kao promenu u kvalitetu. Pokret u januaru nije više isto što i pokret u decembru. Pokret u martu isto tako više nije isto što je bio u januaru. On je postao nešto više.

Snage su skupljene, narod mobilizovan, marševi omladine pokazuju novu čvrstinu i dostojni su uvrštavanja u istoriju, podsećajući na nešto daleko moćnije od praznih i demagoških fraza koje mu se naturaju. U tom opštem poletu kontradikcija između nivoa organizacije, tačno određene taktike i promašenog cilja dolazi do svog klimaktičnog, a po pokret anti-klimaktičnog momenta. Slabosti i kukavičluk “prednjih odreda” preliva se na mase, dezorganizacija postaje glavna karakteristika,a režim može da poveruje u svoje “čudo spasa”. Dok je režimska trulina ostala da visi, ruka pokreta uplašila se sopstvenih udaraca i vratila korak unazad. Prazne fraze o pobedi, dostojanstvu, mudrosti i miru razbile su se o sopstvene bedeme, a režimski top protiv naroda poslužio je da oglasi privid njegove pobede i ujedno otvorio prostor za još veći stepen mržnje u narodu prema predstavnicima mafijaške vlasti.  

A šta se zapravo još dogodilo?

Mi smo već ranije rekli da bez obezbeđenih elemenata za rušenje, odnosno odbranu, režim ne može da padne, a posebno ne može da padne sam od sebe. Mi smo takođe rekli da je pokret od početka obeležen internim kontradikcijima i političkim i klasnim šarenilom. Mi iza toga i dalje stojimo. Defetizam koji se širi nije posledica ove ili one slabosti pokreta, a posebno nije posledica snage prikovanog režima. On je posledica očajanja prednjih elemenata koji zaraženi liberalizmom i iz svojih interesa ne žele da naprave korak dalje. Oni su vrlo svesni da korak dalje znači uvod u još veće angažovanje masa u politiku i oni se toga plaše. Vulgarizovaćemo marksizam i nazvati siromašne slojeve odlučujućom snagom, ali mi time nećemo reći neistinu. Država je aparat za primenu represije jedne klase nad drugom. U ovom slučaju niz slojeva našao se sa druge strane barikade, između ostalih i deo buržoarske klase kojoj nedostaje njeno “parče kolača” u pljačkanju srpskih masa. U tome se i krije nevoljnost da se državni aparat i okrnji, a kamoli uništi. Oni su svesni da jedino pomoću tog aparata mogu sutra pritisnuti trenutne “saveznike”,a to su istinski pobunjene i potlačene srpske mase čija egzistencija visi o koncu svakog meseca, i čija trauma ne počiva u nepostojanju “pravne države” već u opštem blatu u kojem se nalazi, a koje elementi sitne buržoazije i određena “radnička aristokratija” ne osećaju.

Da, državni aparat je uzurpiran od strane uske mafijaške klike jedne te iste buržoarske klase. Da, državni aparat će pružiti ruku svom do juče posrnulom bratu, ako se za to ukaže potreba. Da, oni će se međusobno optuživati za izdaju, varvarstvo, uzurpacije, ali će istovremeno i kopati rovove i organizovati i jačati svoje snage. I mi ne krijemo da je sada više nego ikada važno istaći da naši ciljevi nisu minimalni. Sa obaranjem ovog mafijaškog režima započinje  borba protiv ujedinjene buržoarske klase – kao  simbioze još uvek nacionalne buržoazije po formi i kompradorske po sadržaju.. I toj kompradorskoj buržoaziji će zavisnost od multinacionalnog kapitala nastaviti da  progresivno raste zbog sve agresivnijeg i brutalnijih odnosa koji dominairaju u globalnom ratu najkrupnijih imperijalista.

Bez sopstvenog organizovanja radnici u gradovima,selima, različiti “srednji slojevi” ne mogu računati ni na kakvu političku ili ekonomsku slobodu. Epoha mirnodopskih klasnih borbi u Srbiji i Balkanu se završila  u sopstvenom paradoksu, kao što je i nastala, a epoha otvorenijih klasnih borbi  je tek pred nama.

Stav Partije rada

Posted on by admin33

Partija rada od samog početka učestvuje u opštenarodnom buntu naroda Srbije protiv mafijaškog, nacionalističkog i kompradorskog režima kojeg smatra prvom linijom odbrane interesa multinacionalnog kapitala na Balkanu. Pobuna naroda u Srbiji je ne samo legitimna, već i potrebna za narod kao njegov glavni ispit pred predstojećim mnogo većim istorijskim izazovima i iskušenjima. Članovi Partije rada učestvuju i učestvovaće u ovom pravednom buntu s ciljem da se dođe do obaranja mafijaškog režima kao glavne prepreke na putu oslobođenja naroda Srbije i njegovog učešća u borbi naroda Balkana za svoju slobodu.

Partija rada smatra da narodi Srbije, Bosne i Hercegovine, Kosova, Crne Gore, Makedonije, Hrvatske i cijelog Balkana treba da pokažu snagu i odupru se daljem porobljavanju, kao i svim pokušajima da se Balkan ponovo uvuče u nove sukobe, gde bi balkanske mase uzalud ginule u obračunu krupnih imperijalista za njihove pljačkaške interese.

Jedino revolucijom !
Balkan balkanskim narodima !

O demokratskom pokretu

Posted on by admin33

Razlog zbog kojeg su komunisti dužni da učestvuju u trenutnoj borbi protiv režima u Srbiji nalazi se u tome što sama borba vrši ujedno ulogu katalizatora jasnijeg ocrtavanja klasnih podela u društvu i što je trenutno demokratski pokret saveznik socijalističkom-revolucionarnom. Skidanjem tzv. “demokratskog” pitanja sa dnevnog reda otvara se prostor za oživljavanje klasnog pitanja, pitanja samog uređenja društvenog sistema, društvenih normi i odnosa.

Mi se ne borimo za parcijalnu-liberalnu i buržoarsku, već punu, socijalističku i proletersku demokratiju.

U ovom momentu, demokratski pokret i demokratsko pitanje vezano je za radničku klasu. Prvi redovi ovog pokreta, jasno je, nisu popunjeni industrijskim proleterijatom, iako u širem smislu glavnu masu pokreta čine radnici različitih profila, sitna buržoazija i inteligencija. Inteligencija nije klasa, ali u ovom momentu ima izraženu ulogu u političkom pokretu. Iako je i sama podeljena na sitnoburžoarski i proleterski segment, ona pokazuje sopstvene odlike u okviru ovog konkretnog pokreta.

Masovnost, organizovanost i blokade su jasni otisak proleterskog uticaja.

Liberalni zahtevi, legalnost i socijalni pacifizam jasni su markeri sitne buržoazije. Idejna okosnica pokreta, nastavnička inteligencija prisutna je sa svojim dominirajućim moralnim konceptom dobrog i lošeg, kulture i nekulture koji se uklapa i u širi liberalni ideoloski spektar.

Prvi redovi popunjeni su studentskom, učeničkom i drugom inteligencijom koji upravo žele uspostavljanje modernog građanskog društva i tzv. “stabilnosti”. Ovo nije krik samo lokalne borbe u Srbiji, već odjek opšteg potonuća evropskih srednjih slojeva koje je našlo i svoj izraz i na svoj način u Srbiji. Uprkos tome, nužno prelivanje ovog pokreta na radništvo koje je i samo pritisnuto materijalnom i kulturnom bedom je neminovno. Zbog toga i nije slučajno da je ovaj pokret odmakao najviše od svih u novijoj istoriji, jer dok sa jedne strane glavnu masu čini omladina koja u društvu igra specifičnu ulogu i nosi svoje specificne osobine, sa druge strane glavna sila ovog pokreta je potreba za promenom, u kojem radnička klasa takođe ima svoje viđenje i položaj. Veća energija kao inherentna osobina omladine, relativna kulturna i klasna homogenost i masovni socijalni život u školama i fakultetima jasno se ponovo oslikao kao fundamentalna materijalna pretpostavka za masovni pokret.

Udarce režimu nisu zadali krajnje reformistički zahtevi, iako i oni u ovom momentu, za sam režim predstavljaju neispunjivu stvar, već kombinacija masovnosti, organizacije i nasilja. Uprkos kricima o nenasilju, studentski pokret se istakao svojom skoro militantnom disciplinom i organizacijom, a glavni metod delovanja – blokade, nije čin pacifizma već negiranja pozicija režimu. Režimski pipci na samim fakultetima slomljeni su institucijama široke demokratije koji su se ovaj put realizovali u obliku plenuma.

Dakle, na organizacionom i političkom nivou se pokazalo da dobitna kombinacija masovne organizacije i demokratskogcentralizma i dalje važi!

Institucije široke demokratije na samim fakultetima mogu dobiti svoj puni i pravi oblik daljim povezivanjem među samim fakultetima i u tom slučaju stojaće kao političko ostrvo u moru srpske liberalštine. Ovaj pokret i dalje po svom obliku delovanja ne samo da podseća na istorijski radnički pokret, već i jeste svojevrsna formalna pojava tog pokreta u datim istorijskim okolnostima. Sve reformističke greške u taktici i programu ovom pokretu se mogu zameriti samo u obliku infantilnih greški koje istorijski hod će pre ili kasnije obrisati.

Ovo nije spisak lepih želja marksista-lenjinista vec objektivna realnost.

Korumpirani mafijaški režim, sa svojim autokratskim otiskom u ovom momentu istupa kao politički zastupnik krupnog multinacionalnog kapitala i lokalne oligarhije koja i sama pokazuje elemente ekonomskog monopola. Oružani oslonac ove klase predstavljaju kriminalne strukture, zajedno sa delovima vojske i policije, kojoj baš zbog svoje kompradorske pozicije ne mogu u potpunosti da veruju. Zbog toga, u ovom momentu ovaj režim predstavlja psa čuvara multinacionalnog kapitala i njegov slom bi u političkom smislu predstavljao pobedu i za radnički pokret u svom ponovnom uzdizanju.

Raspad režima ujedno bi prinudio sve buržoarske partije da se daleko jasnije opredele za poziciju kompradorstva i kolonijalnog ropstva stranim kapitalistima, nego što je to sada slučaj kada im pozicija dozvoljava pozivanje na “patroitizam” i odbranu nacionalnh resursa. Ujedno direktno svrstavanje svih kompradora sa jedne linije moralo bi se ocrtati kao najgora politička tiranija, a koja će morati biti sprovedena baš od tih sadašnjih “opozicionih” i liberalnih partija. Epoha liberalnog fašizma nužno zahvata čitavu Evropu i taj proces će se na Balkanu još jasnije ocrtati nego u srcu imperijalističkog centra.

Baš zato je i bitno da mi kao Partija shvatimo značaj sadašnjeg pokreta i da osvajamo pozicije među omladinom, progresivno nastrojenoj inteligenciji i radničkoj klasi koja u ekonomskom smislu jedina ima zagarantovanu tendenciju rasta. Zato se političko pitanje ne može svoditi samo na postojanje i zakonsko funkconisanje institucija (koje i sada “rade svoj posao” za interese vladajuće klase), već i na karakter tih instritucija.

I upravo će pitanje karaktera institucija biti tačka preseka koja ce razdvajati liberale, fašiste i nacionaliste sa jedne strane i nas, komuniste i klasno svjesne radnike sa druge.

Privid jednakosti, koja god forma vlasti da se zauzme u narednom periodu, trajaće tek toliko koliko vladajućoj klasi bude potrebno da se otrezni od udaraca koje je pretrpela. Mi znamo da nisu pojedinci ti koji stvaraju istoriju, već klase. Trenutna država proizvod je nerazrešivih klasnih kontradikcija, drugačije i nije moguće. Smenom vlasti, ni jedna klasa neće fundamentalno nestati ili nastati sa istorijske scene. Međutim na kraju ovog procesa monopoli hoće dobiti faktički šamar, a radnička klasa i malograđanski slojevi iskustvo organizacije.

Stav Partije Rada o protestima u Srbiji

Posted on by admin33

Partija Rada ponovo ističe da podržava svaki istinski bunt masa protiv mafijaških i kompradorskih režima. Protesti u Srbiji legitimni su izraz nezadovoljstva naroda u Srbiji opštom korupcijom, uzurpacijom vlasti, dekadencijom i rasprodajom ostataka suverenosti.

Militarizacija i fašizacija društva  je zahvatila skoro sve zemlje Evrope, dok istovremeno socijalni i klasni antagonizmi postaju sve izraženiji, a time i strah u  vladajućim klasama, što se vidi i u slučaju Srbije.

Partija Rada smatra  da trenutno ograničavanje borbe na isključivo antirežimsku, a ne i antisistemsku i antiimperijalističku, ne može doprineti dugoročnom oslobođenju naroda u Srbiji od jarma finansijskih oligarhija, multinacionalnih korporacija i vojnih saveza. Vučićev režim predstavlja samo još jedan od imperijalističkih pijuna na Balkanu, a koji narod Srbije i njene resurse radi ostanka na vlasti i pljačke nemilosrdno nudi imperijalistima.

Sadašnji protesti i demonstracije u Srbiji, pre svega studenata  su iskorak u odnosu na pređašnje stanje, ali  su osuđeni i na propast ukoliko ne pridobiju uz sebe širu populaciju, a pre svega radničku klasu kao najprogresivniju i ujedno najmasovniju snagu u društvu.  Istovremeno, pobunjene mase ne smeju dozvoliti da postanu sredstvo za  samo personalnu smenu vlasti, i nadmetanje imperijalista u njihovoj borbi za Srbiju, a što bi moglo voditi  i  sukobima u Srbiji.

Partija rada proteste u Srbiji posmatra i kao  integralan  deo opšte borbe naroda na Balkanu za oslobođenje od kolonijalizma, imperijalizma i novoga rata kojem se kreću u susret pod palicom lokalnih kompradora i stranih kapitalista.

Jedino revolucijom!

Balkanskim pokretom otpora!

O protestima u Srbiji

Posted on by admin33

 Nije prvi put u poslednjoj  deceniji da se zatalasaju mase u Srbiji radi otpora Vučićevom režimu. Sadašnji otpor je pokrenut iz više razloga. Odluka režima o rudarenju litijuma, a posebno pad nadstrešnice na železničkoj stanici u Novom Sadu i pogibija petnaest građana, su izazvali nezadovoljstvo. Suočeni sa besom  naroda i režim i opozicija su bili prinuđeni na promenu  dosadašnje taktike. Borba unutar samog režima pokazala  je da dosadašnji sistem faktički potpune kontrole počinje da puca pod teretom sopstvenih kontradikcija. Sistem gangsterske vladavine, u kojem ni buržoarske institucije više ne funkcionišu, morao je da ustukne, ne pred moći liberalne opozicije, već pred spontanim besom samog naroda koji je pretio i preti da se izlije šire. 

 Sve dosadašnje proteste protiv vlasti Vučićev režim je uspešno slamao, pre svega osloncem na institucije, svojevrsni medijski teror, potkupljivanjem i unošenjem razdora u opoziciju, ucenama a po potrebi i upotrebom sile. Da ne navodimo redovne krađe na izborima na koje je tzv. opozicija pristajala da izlazi, tipično oportunistički pokazujući da njoj i nije stalo do navodne demokratizacije – već do dela kolača u opštoj pljački resursa naroda Srbije.  Svi dosadašnji protesti i pokušaji obaranja  vlasti su se završavali potpunim fijaskom upravo  dejstvom režima i opozicije koji zajednički deluju u odbrani kapitala. Međutim, što bi narod rekao – trpljenju polako dolazi kraj i neke okolnosti su se počele menjati,  što je dovelo do toga da je po prvi put Vučićev režim ugrožen od nekih “novih  snaga” koje žele da stave tačku na sadašnji oblik vladavine, ali koji mogu biti instruirane od strane inostranog kapitala u okviru svoje borbe za samu Srbiju. Sve to nagoveštava usložanjavanje političke situacije u samoj Srbiji s mogućnostima njene destabilizacije.

Partija rada precizira četiri elementa bitna za održanje sadašnjeg kompradorskog režima u Srbiji:

Prvi: pristajanje na još dublje dužničko ropstvo i kolonijalni status i ispunjenje zahteva najmoćnijih imperijalista.

Drugi: čvrsto držanje pod kontolom represivnog državnog aparata, pre svega vojske i policije, uz stalnu agresivnu medijsku kampanju, korišćenjem poznatih metoda ucene ali i upotrebom sile po potrebi.

Treći: nastavak potkupljivanja najširih slojeva i održanja socijalnog mira.

Četvrti: stalno potkupljivanje i unošenje razdora u tzv opoziciju i buntovne elemente.

 Četiri elementa za rušenje režima u Srbiji:

Prvi: intervencija stranog faktora u rušenju Vučićevog režima onog momenta kada se on pokaže kao nesposoban da sprovodi njihove zahteve.

Drugi: ujedinjenjem svih protivnika režima pod jedinstvenu platformu sa jasnim ciljem.

Treći: pravljenje pukotine u samom sistemu pre svega u njegovom represivnom i medijskom aparatu.

Četvrti: pogoršanje ekonomske situacije i mobilizacija  najširih slojeva duštva.

Svi ovi elementi su u direktnoj zavisnosti od spoljnih faktora kojima su unutrašnji politički faktori u Srbiji potčinjeni. I svi branitelji režima i svi koji su protiv sadašnje vlasti su u direktnoj zavisnosti od odnosa globalnog međuimperijalističkog sukoba. I tako će se i ponašati i jedni i drugi u svojoj namenjenoj i stvarnoj kompradorskoj ulozi.

Partija rada u ovim talasanjima ne vidi suštinske promene u položaju same radničke klase. Trenutni otpor režimu je u vođstvu i po svojim ciljevima reformistički i u najboljem slučaju  promene koje on nudi su kozmetičke prirode za samu radničku klasu. Vladavina multinacionalnog kapitala kroz kompradorske režime se ne dovodi u pitanje, već samo koja kompradorska linija će imati prevashodstvo u pljačkanju samog naroda. Priče o demokratiji služe samo kao sredstvo mobilizacije širih slojeva za sopstvenu borbu nad državnim aparatom. Eksploatatorski karakter institucija, karakter države, politike i ekonomije se nije i neće dovesti u pitanje.

PR, međutim, podržava pobunu protiv režima u onom zamahu koji slabi i sam eksploatatorski mafijški sistem,  unosi ponovo optimizam u same mase i uvlači ih sve masovnije u politički proces. U procesu pobune i nastupanja nalazi se osnova za političko sazrevanje radničke klase koja samo na svojim sopstvenim greškama i u masovnom pokretu može prepoznati sebe kao klasu i formirati se kao politička sila dajući time osnovu za novu revolucionarnu budućnost klasnih i internacionalnih borbi.

Stav Partije rada o nacionalnom pitanju

Posted on by admin33

I

Nacionalno pitanje predstavlja jedno od glavnih pitanja za svaki revolucionarni pokret.


Sama priroda kapitalističke eksploatacije u periodu imperijalizma pokazuje da se u taboru
eksploatisanih nalaze čitavi narodi, čija je borba za nacionalno oslobođenje i
samoopredeljenje glavni saveznik u borbi između radničke klase i buržoazije.
Buržoazija nacije koja eksploatiše druge ujedno eksploatiše i sopstveni proleterijat. Stoga,
niti može proleterska revolucija biti uspješna bez nacionalnooslobodilačke borbe u
kolonijama, niti nacionalnooslobodilačka borba može biti uspješna bez pobjede proleterijata.
Zbog toga, svako trovanje radnika nacionalizmom predstavlja napad na političke i klasne
interese radničke klase čija politička borba vodi na sasvim drugoj bazi – bazi
internacionalizma. Glavni princip interernacionalizma jeste da ni jedna nacija ne može biti
slobodna dokle god tlači druge nacije. Ovo nije samo geslo, već zaključak koji proizilazi iz
samih ekonomskih i klasnih odnosa.
Svijet je i dalje podjeljen na dva tabora – tabor nekolicine najmoćnijih „civilizovanih naroda“
nasuprot kojih stoji mnoštvo potlačenih naroda. Danas je faza „mirnog“ zauzimanja kolonija
sa pozicija sila i pljačke završena. Na redu je faza ponovnog oružanog sukoba između samih
imperijalista u kojem će nacionalno pitanje igrati važnu ulogu.

II

Prodor kapitalističkih odnosa na Balkan doveo je i do formiranja nacija za zakašnjenjem u
odnosu na ostatak Evrope. Polufeudalna struktura Otomanskog i Austrougarskog carstva je
dočekala početak prvog imperijalističkog rata sa tek nekoliko formiranih nacija i nizom
nacija u povoju.

Period monarhije Jugoslavije obeležen je dominacijom velikosrpske buržoazije, borbom
hrvatske i slovenačke buržoazije protiv te dominacije i njihova saradnja i zajedničko gaženje
prava svih ostalih naroda. Prava makedonskog, crnogorskog, albanskog i bošnjačkog i drugih
naroda nisu bila priznavana.

Opšte siromaštvo najšire i najmnogobrojnije klase – seljaštva, nepismenost, nerazvijena
industrijska proizvodnja, brutalno gušenje svakog radničko otpora, stavljalao je u tim
okolnostima težak izazov za Komunističku Partiju Jugoslavije u pravilnom određenju spram
nacionalnog i klasnog pitanja i uopšte postojanja takve Jugoslavije.

Na bazi prava na samoopredeljenje, na bazi internacionalizma proleterijata i ostvarivanja
novog sistema federativne Jugoslavije, poraženi su fašistički okupatori, uništeni
nacionalistički kolaboranti, ukinuta monarhija i započeta je likvidacija kapitalizma. Narodi
Slovenije, Hrvatske, Makedonije, Crne Gore su došli do svojih nacionalnih ciljeva, Srbija do
stvaranja posebne republike, Bosna i Hecegovina do stvaranja jedinstvene republike i
mogućnosti za dalji razvoj bošnjačke nacionalne svijesti. Ostali malobrojni narodi do
nacionalne ravnopravnosti. Jedino je albansko pitanje ostalo otvoreno, zbog odlaganja
sprovođenja prava albanskom narodu na Kosovu na samoopredeljenje.

Partija rada smatra da se razmatranje nacionalnog pitanja treba posmatrati kroz
međuuslovljenost tri osnovna elementa, a to su:

1) Stanje u imperijalističkom svijetu i njegov uticaj na odnose u samoj Jugoslaviji i Balkanu
2) Odnosi klasnih snaga
3) Istorijski razvoj samih nacija, stepen nacionalne svijesti i prusutnost nacionalističke
ideologije.

Zbog toga nije dovoljno posmatrati prisutnost nacionalističke svijesti kao izraz istorijske
zaostalosti, proizvoda klasnih odnosa u Jugoslaviji, već i kao posljedicu uticaja imperijalizma
koji je bilo u opštejugoslovenskom nacionalizmu, bilo u nacionalizmu po republikama
pronašao svog pouzdanog savjeznika. Ono što je suštinsko i opredeljujuće u odnosu na
nancionalizam tokom postojanja Druge Jugoslavije je bio odnos snaga između socijalističkog
i imperijalističkog tabora.

Svrstavanjem Jugoslavije ubrzo nakon Drugog svjetkog rata uz tabor imperijalista,
odstupanjem od internacionalizma i prelazak Komunističke partije na pozicije
revizionizma, udareni su temelji budućem bujanju nacionalizma, restauraciji kapitalizma,
medjunacionalnim sukobima i raspadu same države.

Period revizionizma u Jugoslaviji kroz razvoj tržišnih odnosa, stvorio je uslove da se
partijska birokratije izdigne iznad radničke klase i postavi kao sila za sebe. Radničkoj klasi,
koja je napuštala svoju seljačku poziciju, postajući industrijskim radništvom, nametnutnuta je
malograđanska a potom i nacionalistička svijest. Ovo je bio rezultat sve zaoštrenije
ekonomske krize u Jugoslaviji koja je poprimala na kraju sistemski karakter. Partijska
birokratija po jugoslovenskim republikama, nesposobna da rješava ekonomsku i političku
krizu, izlaz je pokušala naći u otvorenom nacionalizmu i počela je međusobnu borbu za moć
na prostoru Jugoslavije.

Eksplozija republičkog nacionalizma je u tom trenutku zahvatila manje ili više sve
jugoslovenske narode.

U toj borbi najveću silu su posjedovale snage velikosrpskog nacionalizma, a potom i
velikohrvatskog.

Partija rada je zauzela krajnje principijelnu poziciju u pristupu nacionalnom pitanju. Iako je
njena klasna i internacionalistička pozicija bila suprotna u odnosu na jugoslovenske
revizioniste, ona se u tom istorijskom trenutku zalagala za očuvanje takve Jugoslavije,
priznavanje njenih republika kao samostalnih država u avnojevskim granicama, kako bi se
izbjegao rat i međunacionalni sukobi.

Tokom trajanja rata Partija rada se zalagala za uspostavljanje mira, priznajuci prava
slovenačkog naroda na samostalnost, hrvatskog na samoodbranu, a posebno prava naroda BiH
da odbrani jedinstvenu državu od nasrtaja velikosrpskih i velikohrvatskih snaga s ciljem
njenog komadanja i da bošnjački narod krene u stasavanje moderne nacije. PR se
angažovala u odbrani crnogorske nacije i njene samobitnosti, kao i prava albanskog naroda na
Kosovu da se izbori za samostalnost i pravo na samoopredeljenje. Podržala je makedonski
narod da se odupre negiranju postojanja posebnosti makedonske nacije. Takođe su podržana
prava pojedinih regija na pravo da izražavaju svoju posebnost poput Vojvodine, Sandžaka,
Istre i Dalamacije, Slavonije i ostalih.

Međunacionalni sukobi su zaustavljeni intervencijom imperijalista i dolaskom njihovih trupa
na prostor bivše Jugoslavije.

Ratovi koji su sa prekidima trajali skoro cijelu deceniju su ubrzali raspad države, izazvali
strahovita razaranja, velike žrtve i masovne zločine, doveli do egzodusa na stotine hiljada
njenih stanovnika širom svijeta, i opšte siromašenje najširih slojeva stanovništva. Oni su
ostavili duboke tragove u svijesti naroda bivše Jugoslavije i za duži period opteretili
međunacionalne odnose.

III

Od raspada Jugoslavije i ratova su prošle tri decenije. Polazeći od osnovnog stava, da je kriza
u globalnom kapitalističkom sistemu temeljna i da njeno razrešenje nije moguće na bazi
kapitalističkih odnosa, Partija rada zauzima stav povodom uloge nacionalističkih
kompradorskih buržoazija na Balkanu.

Osnovno je da su kompradorske buržoazije država nastale od bivše Jugoslavije nesposobne
da same započnu i vode rat. One se nalaze u potpuno podređenom položaju i bilo kakvo
naoružavanje, militarizacija i ekspanzija ne može biti akt nezavistan od sveobuhvatnog
slijeda događaja u okviru međuimperijalističkog rata.

Drugo, samim tim što su sve te države u kolonijalnom položaju, položaju karika u
imperijalističkom lancu – ni sam rat ne može biti ograničen na jednu od njih. Veliki stepen
međusobne povezanosti, etnička isprepletanost i nezaokruženo nacionalno pitanje predstavlja
niz međusobno povezanih kontradikcija.

Politička kriza i nestabilnost u bilo kojoj toj državi, ne bi mogla ostati uokvirena u uskim
nacionalnim granicama. Naprotiv, baš zbog zajedničkog ekonomskog, kulturnog, i povezanog
političkog života – bilo kakva sistemska politička kriza bi se prenela na šire područje. A
upravo danas imamo sazrijevanje te krize u skoro svim tim državama.

Nije dovoljno da mase ne žele po starom, potrebno je i da vladajuće klase ne mogu nastaviti
da vladaju po starom. Upravo u tom trouglu imperijalističkog rata, pregrupisavanja klasnih
snaga i suštinski nacionalnog porobljivanja na Balkanu sazrijevaju uslovi za stasavanje
radničke klase kao nosioca dalje nacionalne i klasne emancipacije.

Militantni nacionalizam slomljen je i stavljen pod kontrolu imperijalista. Međutim,
nacionalizam je na ideološkom i propagandnom nivou i dalje moćan instrument
kompradorske buržoazije u svrsi očuvanja sopstvene vlasti, odnosno interesa stranog kapitala.

Položaj ove buržoazije danas u potpunosti zavisi od krupnog inostranog kapitala. To ne znači
prestanak međusobne borbe između i samih kompradora. Njihov kompradorski položaj ne
negira njihovu buržoarsku suštinu, a sa njom ne negira ni borbu za nova tržišta i uticaj. Zato
dominacija imperijalizma ne može da trajno i fundamentalno riješi nacionalno pitanje, jer
njegova “oslobodilačka” uloga nije da rješava nacionalno pitanje, već da ga podređuje
sopstvenim interesima i po potrebi produbljuje.

Pitanje jezika, religije, interpretacije nacionalne istorije, nametanje kulturnog hegemonizma i
tihe asimilacije radi stvaranja jedinstvenog etničkog prostora, i dalje su pitanja od
„fundamentalne važnosti“ za kompradorsku buržoaziju u pozadini obračuna između ruskog i
tzv. zapadnog imperijalizma na ovim prostorima. Sva ova pitanja su ujedno i koordinisana i
produbljivana od strane imperijalista u zavisnosti od njihovog globalnog odnosa snaga. Ta
skrivena ili otvorena politika imperijalsita najizraženije manifestuje po pitanju funkcionisanja
jedinstvene BiH, medjunacionalnih i religijskih odnosa u Crnoj Gori, odnosima Kosova i
Srbije, položaja Makedonije, pitanja autonomije regija i drugog.

Iz iznesene materijalne baze, iz ideološke forme sadašnjeg nacionalizma i iz istorijske
prakse, Partija rada smatra da u neposrednoj budućnosti na prostoru bivše Jugoslavije
primarna kontradikcija neće biti međunacionalna, već na liniji međuimperijalističkog sukoba
i nametanje novih formi fašističke ideologije, a sekundarna – na liniji borbe između radničke
klase i nacionalne buržoazije unutar samih republika.

Uništenje dva glavna uporišta kapitalizma – multinacionalnog kapitala i domaće buržoazije
predstavljaju nužni uslov za finalizaciju nacionalnog pitanja.

Odsecanjem Balkana od lanca monopola multinacionalnog kapitala likvidira se i glavni
oslonac domaće buržoazije koja bez njih ne može da postoji kao nezavistan akter u klasnoj
areni.

Primeri istorijske prakse baš na Balkanu potvrđuju da savezništvo klasnog i
nacionalnooslobodilačkog imaju kapacitet da slome fašizam, nacionalističku buržoaziju i sve
druge neprijatelje radničke klase.

IV

Padanjem i same nacionalne buržoazije na kompradorski položaj, obelježen i njihovom
međusobnom konkurencijom kao i ponovo narastajućim radništvom pod impulsom prodora
multinacionalnog kapitala, sama forma nacionalizma se takođe izmijenila prema novim
okolnostima. Stoga i ona sama reflektuje poziciju buržoazije na međunarodnom i
unutarklasnom položaju.

Već smo naveli da prema multinacionalnom kapitalu nacionalna buržoazija zauzima
kompradorski položaj. Shodno tome i svojevrsna forma “kolaboracionog nacionalizma” je
glavni ideološki pravac, pravdajući taj kolonijalni položaj kao egzistencijalno pitanje za
nacionalni opstanak – što u slučaju buržoazije i jeste tačno. Bez inostranih kredita, sirovina,
čak i radne snage ona ne bi mogla da funkcioniše i opstaje na vlasti.


Sa druge strane se neguje i “stari nacionalizam” da bi se pod zaštitom imperijalista i u
novim istorijskim uslovima, mogli ostvariti lokalimperijalistički ciljevi i megalomanski
nacionalistički planovi. U tu svrhu se agresivni istorijski revizionizam koristi kao ideološko
oružje u cilju diskreditovanja revolucionarnog pokreta i nacionalne samobitnosti drugih
naroda, oslanjanjem na osnove četničkog, ustaškog i drugih kolaboracionističkih pokreta.

Za Partiju rada je posebno bitno i postojanje formi izraženih u vidu socijal-šovinizma.
Izvrtanjem istorijske istine, lišavanjem narodnooslobodilačke borbe svoje revolucionarne
suštine, partizanski i radnički pokret koristi se kao oružje u ideološkom napadu na nacionalnu
samobitnost u cilju produbljivanja kolonijalne zavisnosti i služenju samim režimima ili
imperijalističkim savezima. Stoga se antifašistička borba predstavlja kao poduhvat jednog
naroda kao deo „istorijske nacionalne borbe“ a sa druge starne borba za liberalne vrijednosti
građanske države. Na bazi tih argumenata, kompradorske buržoazije cepaju radničku klasu i
mobilišu je u ime „odbrane otadžbine“, a to jest u ime odbrane multinacionalnog kapitala na
Balkanu i svrstavaju se uz jedan ili drugi imperijalistički tabor.

Stav Partije rada jeste da ove forme, odnosno ideoloških pravca predstavljaju deo jednog te
istog imperijalističkog sistema i reflektuju današnje stanje balkanskih nacija u tom sistemu.
Ideološka borba protiv ovih pravaca na bazi proleterskog internacionalizma dužnost je
komunista. Nacionalizam, šovinizam i fašizam predstavljaju ideološka oružja imperijalističke
buržoazije koja na Balkanu ne sme sebi dozvoliti ponovno formiranje revolucionarnog
pokreta.

Stav Partije rada je da istovremeno i revolucionarni pokret danas u svijetu izlazi iz idejne
konfuzije i strateške defanzive i da se počinje ocrtavati nova revolucionarna linija. Potrebe za
novim formama ideološke interpretacije kako nacionalnog tako i revolucionarnog potrvrđuju
da se i na Balkanu ujedno počinje javljati i nova svijest koja izvire iz same radničke klase, a
koja je uslovljena njenim novim pregrupisavanjem. Ta svijest ne može biti ništa drugo do
internacionalna-revolucionarna svijest u formiranju. Ona već prepoznaje u imperijalistima
svoje egzistencijalne neprijatelje, njihove ratove kao pljačkaške, a nacionalističko-mafijaške
vlasti kao njihove lakeje. Takođe, postepeno ona sve evidentnije odbacuje i nacionalističku
svijest, prepoznavajući je prije svega kao instrument za opstanak na vlasti . Ovi procesi se ne
mogu zaustaviti, niti kontrolisati i oni su rezultat političkog sazrevanja proleterijata na
Balkanu.

V

Partija rada sintetiše svoje stavove po nacionalnom pitanju:

1) Istorijski proces formiranja nacionalnih država je završen. Današnje nacionalne
buržoazije svoj koren nalaze u partijskim birokratijama bivše Jugolsavije.
2) Nacionalna buržoazija posjeduje ograničenu moć i suverenost usled svoje
kompradorske pozicije u sistemu imperijalizma. Politički, ekonomski i vojno
nacionalna buržoazija je u potpunosti zavisna od imperijalizma i multinacionalnog
kapitala.
3) Nacionalizam je bio i ostao ideologija i sredstvo nacionalne buržoazije. U trenutnom
sistemu njegova uloga služi i očuvanju imperijalističkog sistema na Balkanu u epohi
krize kapitalizma i rata.
4) Nacionalno pitanje je nemoguće rešiti bez uzimanja u obzir međuimperijalisitčkog
rata, temeljne krize kapitalističkog sistema i sveobuhvatnog uticaja tih procesa na
Balkan.
5) Antiimperijalistička borba stoga mora za cilj imati fundamentalnu promenu
društvenog sistema na Balkanu, bez kojeg ni nacionalno ni klasno pitanje ne mogu
biti riješeni.Pregrupisavanje klasnih snaga ponovo ističe proleterijat kao klasnu snagu
sposobnu da reši nacionalno pitanje zajedno sa klasnim. Na svakom nivou ta borba
mora biti bazirana na internacionalizmu i suprotstavljena nacionalizmu kao psu
čuvaru interesa vladajuće klase.
6) Nacionalnooslobodilačka, klasna i antiimperijalistička borba balkanskih naroda će
biti uspješna ako poprimi i oblik svojevrsne kulturne revolucije u borbi protiv još
uvek prisutne nacionalističke svijesti, patrijarhalne svesti, religiozne zaostalosti,
neoliberalnog fašizma, primitivizma i etičkog sunovrata. Osnov i ujedno proizvod te
borbe mora biti baziran na ideji o novom, samosvjesnom i oslobođenom čovjeku.
7) Balkanska revolucija i narodnooslobodilački pokreti se ne sprovode izolovano i u
mnogome će zavisiti i od globalne i pobjedonosne borbe internacionalnog
proleterijata i pokreta za nacionalno oslobođenje.

Jedino Revolucijom!
Balkanskim pokretom otpora!
Smrt imperijalizmu i nacionalizmu!

Stav PR povodom rata na Bliskom istoku

Posted on by admin33

Međuimperijalistički rat traje i zahvata nova područja. Evidentno je da sve nagomilane unutrašnje protivrječnosti eksplodiraju paralelno, zavisno baš sa tim ratom, a koji ih još više akcentuje i produbljuje. Štaviše, upravo su ovi procesi neraskidivo vezani jedni za druge i deo su opšte kapitalističke krize koja je temeljna i iz koje nema više povlačenja nazad.

Palestinska nacionalnooslobodilačka borba primjer je jedne borbe koja je istorijski progresivna i opravdana, a traje paralelno sa međuimperijalističkim nadmetanjem na Bliskom Istoku. U ovom trenutku te protivrječnosti idu na ruku palestinskom pokretu. U tom smislu Partija rada podržava jedinstveni palestinski otpor i taj otpor ne može biti slomljen bez obzira na obim ubistava, genocidne politike i razaranja na koje je izraelski reakcionarni režim spreman. Omča oko vrata izraelskog režima, a koje se zove palestinsko nacionalno pitanje sve se čvršće steže i nije pitanje da li će ono pobediti, već kada.

Izrael je već decenijama udarna pesnica zapadnog imperijalizma predvođenim SAD na Bliskom Istoku, a poslednjih godinu dana je pokazalo da on i nije sposoban samostalno da ratuje i djeluje, bez podrške svojih zapadnih saveznika. Upravo zato palestinska borba ima veliki značaj na razaranju trenutno najmoćnijeg imperijalističkog saveza na svijetu, a čije je uništenje od glavnog interesa za proleterske mase svijeta.

Promena odnosa snaga u svijetu i samom bliskoistočnom region dokazuju takođe da tzv. unipolaran svijet nije moguć, a protivrječnosti  koje će se jasnije pokazati u budućnosti će potvrditi i da zamišljeni multipolarni svijet je isto tako nemoguć. Iza ovih fraza kriju se koncepti tzv. ultra-imperijalizma sa jedne strane, i mogućnost „mirnog“ koegzistiranja sa druge strane. Istorijska praksa je već dva puta takve koncepte slamala i širila stepen ljudskog oslobođenja.

Nastavak ove globalne  međuimperijalističke borbe , a koja je u svojoj suštini borba za nova tržišta, uticaj i teritorije može i preneće se prije ili kasnije na ostatak regiona. Ovo će znatno otežati nacionalnooslobodilačke, kao i klasne borbe, međutim, međusobno imperijalističko iscrpljivanje isto tako daje prostor za organizovani revolucionarni komunistički pokret čija je masovna pojava istorijska nužnost.

Širenje sadašnjeg konflikta na Bliskom Istoku, bi značilo i prelivanje na Balkan – manje ili više direktno, što bi ponovo dovelo balkanske mase na poprište ratnih sukoba.

Partija rada je već ranije iznijela svoj stav da Balkan, prije ili kasnije, ne može ostati izvan tih medjuimperijalističkih sukoba, bilo da je to sukob u Ukrajini, Bliskom Istoku ili neko novo žarište. I Partija rada je takođe iznijela svoj stav da balkanski režimi više nemaju mogućnosti, niti im se to dozvoljava da ratuju  medjusobno, već mogu biti samo dio tog opšteg medjuimperijalističkog sukoba. Odnosno, da balkanske mase mogu samo da budu topovsko meso u tom sukobu ili da u protivnom  stvaraju sopstvenu silu zajedničkog otpora.

Balkanskim pokretom otpora!

Balkanski narodi u svjetskom ratu

Posted on by admin33

Dilema da li svijetu predstoji Treći svjetski rat ili je svijet već u njemu i nema nikakav suštinski značaj. Rat
je svakako tu i samo je pitanje njegove veće ili manje ekspanzije.

Dilema oko rata za revolucionarni pokret je uvijek imala smisao u kontekstu da li je taj rat pravedan i
oslobodilački ili nepravedan, reakcionaran i porobljivački. Prema njemu se pokret odnosi u skladu sa svojim revolucionarnim principima. To je uslovljeno osnovnim ciljem svakog revolucionarnog pokreta da on uvijek i neprekidno vodi samo klasni rat u interesu proleterske revolucije, a da su sukobi, manji ili veći,
regionalni ili opšti, trenutni ili višegodišnji koje vode imperijalisti za svoje ciljeve, samo prepreka u borbi najširih masa za ostvarenje svojih klasnih ciljeva – svrgavanja vladajuće klase i ostvarenja novih
društvenih odnosa.

Kakav je položaj balkanskih naroda u Trećem svjetskom ratu ?

Balkanske mase, ukoliko mislimo na prostor bivše Jugoslavije prošle su krajnje reakcioanarne ratove sa masovnim zločinima, prije svega nad civilnim stanovništvom i njegovim egzodusom po cijelom
svijetu. Pod silom zapadnog imperijalizma i njegove okupacije balkanskog prostora ušlo se u relativno mirni period. Kolaboracionistički režimi na prostoru bivše Jugoslavije više ne mogu voditi ratove poput devedesetih godina jer za to nemaju snage niti bi im dozvolile okupacione snage. Ali to ne znači da se neće ratovati i da balkanski narodi neće ostavljati svoje živote kao topovsko meso u sadašnjem međuimperijalstičkom ratu koji traje i poprima tendeciju da zahvati mnogo šire prostore.

To znaju i kolaboricionstički režimi koji ne mogu izbjeći taj talas i svojom sve većom militarizacijom uključuju se u opštu ratnu globalnu mašineriju. Zato se donosi niz mjera: zajedničke vojne vežbe sa svojim okupatorskim mentorima, jačanje vojne industrije i otvaranje novih vojnih pogona, ubrzane proizvodnje oružja i municije i njihova prodaja zaraćenim stranama, nabavka novih oružja, uvođenje vojnih rokova, i, nadasve – pokušaji militarizacije atmosfere u samom društvu od medija do obrazovnih institucija.

Da li balkanski narodi mogu izbjeći još veće uvlačenje u opšti ratni sukob?

Balkanski kolaboracionisti su samo jedna slaba karika koja slijedi opšti globalni tok pljačke i uništenja
svjetskih potlačenih masa, sprovodeći na „domaćem terenu“ opšti genocid i neće ni razmisljati da
spašavaju svoj narod da ne bude topovsko meso u tom globalnom ratu, već će igrati na „sitno“, gledajući da se dodvore jačem gospodaru i sačuvaju svoju vlast i posebno svoj kapital.

Partija rada smatra da balkanski narodi ne mogu izbjeći opšte tokove svjetskih procesa, niti mogu izbjeći
da budu uvučeni u svjetski vrtlog rata, ali mi smatramo da istorija uvijek ostavlja mogućnost koja se ogleda u onome što se definiše kao budućnost i da balkanski narodi treba da već sada krenu ka tom budućem. Istina za sada uskom stazom, a to je stvaranje sopstvene sile svih balkanskih naroda koja će povesti borbu protiv kolaboracionističkih režima i protjerati okupatore sa ovih prostora .U protivnom slijedi besmisleno žrtvovanje kao topovsko meso, za nazovimo ih imperijalistima – američkim, njemačkim, francuskim, ruskim, kinsekim, turskim, ili čak onima kojima nije potrebna ta odrednica nacionalnog već se osjećaju kao multinacionalni moćnici svijeta koji misle da svojim bogatstvom mogu da upravljaju svjetskim procesima.

Svjedoci smo da na balkanskim prostorima, kao ni u cijeloj Evropi, nema spremnosti da se gine za
nacionalne ili bilo koje vrijednosti. I svi bi uglavnom da žive u nekom mirnom i socijalno uravnoteženom svijetu. Isto tako nema ni organizovanog otpora da se ne ide u rat, jer kod ratnih gospodara je sva sila –
oružana, policijska, medijska, propagandna i zakonodavna. Iako je balkanski prostor izgubio
nekadašnju demografsku silu, jer je nestao seljački element kao glavni oslonac nacionalnooslobodilačke
borbe, uslovi za vođenje borbe postoje . Prije svega u još snažnom nacionalnom osjećanju da ako mora da se gine nek se gine za „srpstvo“, „hrvatstvo“ „albanstvo“, „makedonstvo“, „bošnjaštvo“, „crnogorstvo“ itd., a ne za interese svjetskih imeprijalista u njihovom ratu, a to im se ne ostavlja kao alternativa. Mogu samo da se izbore da na svojim uniformama ostave svoju nacionalnu zastavu da ih lakše mrtve prepoznaju i brže selektuju. Kao drugo, i mnogo bitnije, da je svijest masa danas na mnogo većem stupnju i da su stasale generacije novih radničkih, proleterskih slojeva koji svijet i odnose u njemu sagledavaju mnogo realnije i racionalnije. Svijest da oni mogu preuzeti i upravljati cijelom proizvodnjom i da su svi ti „nad“ suvišni sve više prodire i u radničku klasu balkanskih prostora.

Otpor ratu balkanskih masa može sprovesti samo organizovana idejna sila koja ima podršku i uporište u
širokim narodnim masama. Preduslov svakog otpora ratu i oslobodjenju je ovladati masama i dobiti njihovu podršku za zajednički interes. Zato na opštu militarizaciju treba odgovoriti otporom
protiv militarizma i rata.

Neću vašu slugansku pušku!

Zato i istorijski odgovoriti svojim organizovanim klasnim, nacionalnooslobodilačkim i antiimperijalističkim otporom.


Balkanskim pokretom otpora!