I. Društvena osnova svjetonazora i svjetonazorskih razlika
Svjetonazor (sistem vrijednosti) shvaćen kao najopštija primjedba o prirodi svijeta i čovjeka, čovjekova mjesta i svrhe u svijetu, svojstven je svim ljudima. Svjetonazor kao «životna» filozofija ima svoj neposredni izvor u društvenoj situaciji koja nastaje uslijed neophodnosti udruživanja ljudi u procesu proizvodnje materijalnih dobara s izvornim ciljem zadovoljenja vlastitih životnih potreba. Bilo da se radilo o zajedničkim naporima koji su omogućavali preživljavanje prvobitnih zajednica, gradnji stanova, fabrika, pa do upravljanja infrastrukturnim sistemima koji omogućavaju opstanak i funkcionisanje savremenih gradova, u osnovi svih tih i brojnih drugih poduhvata stoji organizovani ljudski rad.
KOMENTAR: Pitanja su sastavljena na način da prva rečenica u svakom bloku predstavlja zadatak, a rečenice koje slijede imaju ulogu da taj zadatak konkretiziraju i, istovremeno, sugeriraju svojevrsni plan odgovora.
Objasnite što je filozofija. Pojasnite u čemu je razlika između filozofskog sistema (teorije) i „životne“ filozofije ljudi. Objasnite kakav uticaj imaju filozofske teorije na poglede i nazore prisutne u društvu; i obratno – pojasnite vezu među idejama prisutnim u društvu i radom filozofa.
Partija rada je u prethodnom ratu svim svojim snagama podžavala pravednu borbu za odbranu jedinstvene BiH, a protiv agresije velikosrpskih nacionalista, a potom i velikohrvatskog nacionalizma u njihovim zajedničkim namjerama podijele i parčanja BiH. I tada je Partija rada izbacila parolu: „Bosna se dijeliti neće, jer se dijeliti ne može!“
Posle završetka rata Partija rada je razvila aktivnost u masama radi otpora izdizanju kriminalizovane klike na tekovinama rata i protiv pljačke i siromašenja širokih masa, a koje su podnijele najveći teret rata. Zato je Partija rada bila sa tim masama u njihovoj pobuni 2014. godine. U njihovom socijalnom buntu, ali koji je pretrpeo poraz, jer nije imao organizovanu revolucionarnu silu koja bi predvodila pobunu masa.
Danas je BiH okupirani i podeljeni feud od imperijalisa I nacinalističkih klika u Banja Luci, Sarajevu I Mostaru. Danas je BiH rastrojeno kriminalizovano društvo sa stalnim političkim aferama i gdje se sve čini da se spriječi da se potčinjeni i osiromašeni slojevi ujedine I postanu relevantni politički subjekat. Danas je BiH država gdje mnogi žele pobeći iz nje, jer ne vide perspektivu, i ne vide smisla boriti se za tu zemlju i za taj narod.
Partija rada nastupa s parolom: „Balkanskim pokretom otpora“ i tu parolu neprekidno širi u masama. Ta parola je u interesu svih naroda BiH i Balkana. Ta parola ne sadrži u sebi samo smjer za rješavanje međunacionalnih suprotnosti naroda BiH, nego ujedno u sebi nosi i klicu poraza svih nacionalista, svih kapitalista, cjelokupne kriminalne bande na vlasti i otpora porobljavanju BiH od svih koji je gaze spolja i iznutra.
Partija rada vjeruje u tu zemlju u taj narod. Partija rada vjeruje u buđenje slobodarkih težnji balkanskih naroda.
Sa opštom krizom koja potresa cijelo čovječanstvo sve se više pokušava nametnuti misao o sukobu “dva kapitalizma” – jednog, koji je prevaziđen jer nije u stanju da riješi nijedno suštinsko pitanje savremenog čovječanstva i osigura sigurni profit kapitalistima, i drugog, koji nudi “perestrojku” kapitalizma, njegovu transfrormaciju u postkapitalizam, radi izlaska iz krize. Ovaj prvi, “stari kapitalizam” bio je izraz spoja industrijskog i finansijskog kapitala, sa dvije suprotstavljene klase i sa mnoštvo srednjih uhljebljenih slojeva, nacionalnih i imperijalnih država s neoliberlanom ideologijom i s formalno proklamovanim ljudskim pravima, stalnim ratovima i pljački po cijelom svijetu, s genocidima nad narodima i samim prirodnim okruženjem.
“Novi”, “inkluzivni” kapitalizam, ili zamišljena postkapitalstička epoha, kao nešto što treba prevladati trenutni svjetski haos, namjerava realizovati globalni kapital, bolje reći šačice najbogatijih ljudi svijeta. To je svjet koji bi trebao počivati na tzv. informatičkoj diktatutiri u osnovi; na ukidanje nacionalnih država i parčanju samih imperijalnih država; na ukidanju mnoštva tih formalnih prava koje je proklamovao prethodni kapitalizam; na potpunoj transformaciji finansijskog sektora; na uništenju tzv. srednje klase kao nepotrebne; na uvođenju novih tehnologija kontrole; na ekološko čistim i socijalno uravnoteženim oazama uz smanjenje broja planetoida, a pod potpunom kontrolom vladajuće “tehno aristokratije”. Kao nova forma življenja u savrmenim konclogorima.
Davno je Marks formulisao to “oživljavanje” prethodnih epoha u uslovima krize kapitalizma. Kada isplivava sve zaboravljeno i kolaju ideje tog prošlog. Tako i danas najkrupniji kapitalisti, usled nemogućnosti prevladavanja stalne krize njihovog sistema, spas traže preko uspostavljanja “novog feudalizama”. I ta njihova projekcija nije novost. Novost je što im razvoj tehnologije i opšte okolnosti stvaraju privid da mogu tu krizu prevladati upravo kroz realizaciju tog novog kapitalizma, prije svega putem visoke tehnologije i četvrte tehnološke revolucije na globalnom nivou. I realizacija tih ideja bi značila da se srednja međuklasa stavlja pod nož. Ona postaje običan resurs koji će morati izgorjeti u toj transformaciji kapitalizma. Siromašenje srednje međuklase ne znači samo gubitak imovine nego i njena nepsosobnost za održanje te imovine. Održanje postaje luksuz i njoj se oduzima ta imovina i njena egzistencija se svodi na dodeljivanja određenog broja kvadrata za korišćenje i preživljavanje. No, ne treba plakati nad tim malogrđanskim slojevima. Oni su svakako bili tampon između bogatih i siromašnih, eksploatisanih i ekploatatora, proletarijata i buržoazije – da uspostavljaju ravnotežu i tupe oštricu revolucionarne borbe i pomažu u održavanju kapitalizma.
Projekcija globalizatora predviđa i nestajanje nacionalnih država. Time bi lišili kriminizovane mafijaške diktatore moći da svojom policijom, vojskom i državnim aparatom upravljaju svojim posedima. Svi ovi planovi ovog modernog fašizma, ma kako izgledali ostvarljivi, su sa jedne strane samo izraz centralizacije kapitala i sa druge strane krize tog kapitala, i čiji intervali cikličnosti kriza sve više postaju zanemarljivi, pretvarajući se u stalnu i temeljnu krizu. Od strukturne krize dvadestih godina prošlog vijeka, koja je porodila fašizam i Drugi svjetski rat, došli smo danas do sistemske krize koja će vjerovatno u svojoj agoniji porditi nešto još mnogo gore. Ovaj pokušaj bjekstva globalne korporativne elite od svog doma u plamenu samo je jalovi pokušaj da se procesi u svijetu prikažu po njihovoj mjeri, a što je već viđeno istorijsko sljepilo. Ništa drugo nego tvrdoglavo odbijajanje da se, usled svoje moći, ne prizna da su se našli na putu nekih drugih procesa. I idu stazom njihovih prethodnika, takođe otuđenih od stvarnosti, čije su glave letjele po giljotinama i trgovima evropskih gradova pod naletima mlade buržoazije. No, to istorijsko sljepilo je ujedno i zlokobno i preteće. I ta korporativna globalistička elita je sve otvorenija, drskija i ultimativnija. Tu ultimtivost smo već vidjeli nakom Velike depresije 1929., i nadiranju fašizma kao spasa i izlaska iz te krize. I svi znamo gdje je to vodilo i kako rezultiralo. I tu nema više ništa suštinski izvan toga. Samo je forma druga. Tvorci ove “perestrojke” misle da mogu zaobići osnovne suprotnosti koje su u prirodi samog kapitalizma i njegovog kraja – stvaranje novih tehnologija koje mogu zadovoljiti potrebe cjelokupnog čovječanstva, i stvaranje višemilionskih masa obespravljenih koji žele uništiti taj sistem.
Praksa je pokazala da ubijanje tih kapitalista nije put za prevazilaženje kapitalizma. Praksa je takođe pokazala da nikakve saradnje ne može biti između nepomirljivih klasa osim težnje za uništenjem. Zato i prvi korak proletarijata u pohodu na uništenje kapitalista mora biti zahtjev za dokidanje privatne svojine. Bez tog zahtjeva kapitalizam stalno stvara mogućnost tog privida vječnosti. I upravo pokušaj vladajuće svjetske elite da pobjegne u neki imaginarni postkapitalizam po cijenu da se oslobode „starog kapitalizma“ je na tragu spasavanja feudalne aristorkatije pred naletom mlade buržoazije i seljaštva, koji su postavljali zahtjev za drugim odnosom i pravima na imovinu. Kao što danas oni pokušavaju pobjeći pred pobunom proletarizovanih masa širom planete, a sve češće i sukobima u tvrđavama imperijalizma, sa takođe novim zahtjevom o pravima na imovinu, odnosno njenom ukidanju.
Kovid pandemija je dobro poslužila ovim “projektantima” kao dimna zavjesa da bi se sakrila temeljna kriza kapitalizma koju oni nisu u stanju da riješe. No, to istorijsko sljepilo ne znači da ta elita nije svjesna da se i ona trenutno nalazi na “Titaniku” i zato taj sve jači impuls da se nađe spas – od informatičke diktature, pokušaja potpunog dresiranja masa do Trećeg svjetskog rata po cijenu uništenja čovječanstva. Slike o sukobu dva kapitalizma, kao dva različita društvena sistema su samo nametnute slike. Ne treba gajiti iluzije da će se nastaviti silovanje te ideje o novom kapitalizmu i njegovim ciljevima. No, ne postoje dva kapitalizma, niti njihov povijesni sukob. Postoji samo sukob u okviru kapitalizma. Sukob između samih kapitalista sa različitim formama i koji je stalno postojao od nastanka kapitalizma, i sukob između proletarijata i kapitalista. Prvi sukob se uvijek završavao ratovima, a drugi klasnom borbom i revolucijama, krvavoj i beskrvnoj borbi s ciljem da se saopšti da nema više privatne svojine, prava na osnovu nje i zločina na osnovu nje. Ne dešava se danas u svijetu ništa spektakularno što nije viđeno. Tako i ove projekcije i “bjekstvo” od kapitalizma je samo osnov za buđenje i jačanje novih svjetova. Kako uništavati kapitalizam i spriječiti nametanje globalnog fašizma je drugi problem savremenog čovječanstva koji treba da rješava taj veliki talas pobunjenih masa.
Partija rada je od svog početka podržavala kurdski pokret u njegovoj borbi za nacionalno oslobođenje, ne samo svojim stavovima, već propagandnim akcijama internacionalne solidarnosti.
Parija rada smatra da se trenutno kurdski pokret nalazi pred velikim izazovima zbog nastojanja zapadnih imperijalista da interese borbe kurdskog pokreta podredi svojim globalnim, neokolonijalnim pljačkaškim planovima, kao i turskog profašistčkog režima da produbi podjele u kurdskom pokretu, kako bi bi lakše slomio otpor kurdskih i turskih masa.Opasnost za kurdski pokret je velika.
Partija rada smatra da je u interesu borbe kurdskog naroda žigosanje i osuda svih onih koji su se stavili u službu interesa imperijalista i turskog režima, izdajući interese borbe krurdskog naroda. Ta osuda mora da bude posebno izražena u Južnom Kurdistanu, gdje je marioneta Barzani sa svojim klanom.
Smatramo da borba protiv ove izdajničke linije u Južnom Kurdistanu, kao i protiv nastojanju da se ta izdajnička linija stvori u Turskoj, može ojačati kurdski pokret. To podrazumijeva da kurdski pokret mora biti na principijelnim pozicijama jedinstva borbe za nacionalno oslobođenje i borbe za nove društvene odnose. No, to ujedno podrazumijeva, ne samo borbu protiv izdajničke linije raznih marioneta i korišenje protivrječnosti među samim imperijalistima, nego i preispitivanje svih idejnih lutanja zasnovanim na koncepcijama koje praksa ne potvrđuje. To je prilika da se u narednom periodu razvija novi kvalitet u odnosu kurdskog i turskog revolucionarnog pokreta u borbi za nacionalno i socijalno oslobođenje narodnih masa.
Uzroci poraza radničke klase u drugoj polovini dvadesetog vijeka na prostoru bivše Jugoslavije, i uopšte u zemljama tzv. realnog socijalizma, još nisu dovoljno izučeni. Razlog je svakako u potrebi pobjedničke klase kapitalista za nametanjem svoje ideološke interpretacije, kao i samoj defanzivi revolucionarnog subjekta. Ono što zaslužuje pažnju su rijetke analize koje nalaženje uzroka rastakanja i poraza radničke klase traže u predperiodu njenog velikog poraza, odnosno da njen poraz nije bio nagao već da u tome postoje duboki uzroci u vremenu kad je ona formalno imala svoju vlast tj. za vrijeme socijalizma. U periodu kada je ta klasa dopustila da joj se revolucionarna pobjeda i nastojanje izgradnje novih društvenih osnosa postepeno otmu iz ruku od strane partijsko-birokratske klike, a kasnije i ostalih klasnih neprijatelja, koji su stalno jačali. Jasna svijest o uzrocima prelaska iz diktature proletarijata u današnju diktaturu kapitala je prvi korak da bi se uopšte moglo razmišljati i voditi klasna borba u novim uslovima. Spoznaja o pobjedi revizionizma u pokretu, kao i oburžoazenje partijskog i državnog aparata su bili samo blanko ulaznica novoj kapitalističkoj klasi nikloj na razvalinama bivše Jugoslavije. No, ova svijest o uzrocima poraza radničke klase ne može dati nikakve opipljive rezultate ukoliko se u teoriji i samoj praksi ne stvore predstave o jedinstvu elementa klasne borbe kao potrebnog istorijskog nukleusa za socijalnu revoluciju.
Mi govorimo o četiri elementa klasne oslobodilačke borbe.
Gubljenje svijesti o sebi kao posebnoj klasi u sistemu proizvodnje je bio i osnovni cilj kapitalista, da radnička klasa izgubi tu svijest o svojoj posebnosti. Da je pasivizira, razdrobi i da joj se nametne druga svijest. Upravo spozanja o svojoj posebnosti kao klase i svome mjestu u sistemu društvene reprodukcije je prvi elemenat u klasnoj borbi. Danas je radnička klasa na ovim prostorima skoro u potpunosti izgubila tu klasnu svijest. Nametnuto je shvatanje da je ona kao klasa nebitna, da se njena uloga i brojnost smanjuje. Posebno su joj snažno nemetnuta nacionalna i religijska pripadnost kao nešto primarno, uz prisutnost i sadržaj globastičkog neolibralnog totalitarizma miksovanim sa predkapitalsitičkim sujeverjem, primitivizmom i iracionalnim. I zato je zadadatak revolucionarnog subjekta, koji pretenduje novim društvenim odnosima, da radi na povratku i jačanju te klasne svijesti među radništvom i svim eksploatisanim slojevima. Da radnička klasa i obespravljeni slojevi počnu smatrati vladajuću klasu kao neprijateljsku klasu, da su oni dva suprotstvaljena i nepomirljiva svijeta, a sam režim krvnim neprijateljem.
Drugi elemenat je da je ekspoatisana klasa povratila svijet o potrebi borbe ne samo za svoje parcijalne ekonomske interese poput povišenja nadnice, skraćivanja radnog vremena, protiv smanjenja socijalnih prava itd, već da joj je cilj međusobno povezivanje u borbi za ostvarenje tih prava, jačanje svoje moći i postajanjem političkim subjektom sposobnim da postavi zahtjev za promjenom samog sistema i društvenih odnosa – za uništenje svijeta robno-novčanih odnosa i privatne svojine kao krajnjeg cilja. A svjedoci smo kako sistem preko svojih sindikata, potkupljivanjem i represijom, onemogućava pojavu bilo kog radikalnijeg političkog zahtjeva.
Treći elemenat je uslovljen cjelokupnim odnosom klasne borbe na globalnom nivou i epohalnim procesima. Kapitalizam je danas u temeljnoj krizi i to je postalo opšte mjesto. Radi se samo o jednom – da li će se ta epoha završiti sunovratom čovječanstva ili novim slobodnim svijetom. Klasna borba u okviru jedne zemlje mora uzeti u obzir odnose imperijalstičkih zemalja i stepen krize samog kapitalizma. Danas se na prostoru Balkana prepliću interesi SAD-a i evropskog imperijalizma sa jedne strane i ruskog i kineskog imperijalizma sa druge strane. Ne treba zanemariti ni značaj turskog regionalnog imperijalizma. U takvim odnosima borbe za teritorije, resurse, ljudske potencijale i porobljavanje, svaki klasni otpor mora imati i taj jasni antikolonijalni, antimperijalistički i oslobodilački karkater. Da se mase Balkana suprotstave pljački i ropstvu koji se nameće od dominantih imperijalnih sila ili nadnacionalnog kapitala. To je u interesu ne samo balkanskih naroda nego je i dio opšte oslobodilačke borbe protiv kapitalizma na globalnom nivou. Tome može dati doprinos jedino široki narodni pokret.
Četrvrti elemenat je nemoguće ostvariti bez postojanja prethodna tri elementa, ali je on ujedno i ključni da bi se prethodni elementi klasne i oslobodilačke borbe dobili svoj izraz, a to je postojanje revolucionarnog subjekta na zahtjevnom istorijskom nivou. Svjedoci smo da se na prostoru Balkana, zbog opšte krize savremenog svijeta, pojavljuju snage koje su suprotstavljene svijetu kapitala. No, problem kod tih snaga je što su one na nivou reformizma, odnosno pokušaja borbe u okviru i po pravilima samog sistema diktatura kapitala Problem je i što je jedan dio tih snaga završio u nostalgičnom sjećanju na period socijalizma, a i zbog otvorenog svrstavanja nekih od njih uz pojedine imperijaliste, služeći kao njihovi petokolonaši. Sve ove snage ne samo da ne mogu dovesti do oslobodjenja radničke klase i obespravljenih slojeva balkanskih naroda, nego su i prepreka njihovom oslobođenju. Zato je idejno razgraničenje sa ovim snagama potrebno radi jačanja revolucionarnog subjekta. Istina, postoje i snage koje jasno anticipiraju samu stvarnost i čije je stavove sama praksa potvrdila, ali je nivo njihove klasne borbe još na niskom stupnju.
Kriza kapitalizma je temljna i Treći svjetski rat sa svojim posebnim karakteristikama već je počeo. Jedino revolucionarni subject, duboko ukorenjen u masama i krajnje nepomirljiv prema vladajućoj klasi i imperijalističkom ropstvu, može ostvariti sve veću težnju balkanskih naroda za slobodom, njihovom ravnopravnošću, zajedništvom i boljim životom. Već sada kao potencijal, ali i kao sve jača sila tokom i nakon opšteg rata.
U svijetu je skoro prije godinu dana proglašena pandemija. Pandemija je proglašena od Svjetske zdravstvene organizacije koja je sama izraz klasnih odnosa koji danas vladaju u svijetu – a to je vladavina krupnog finansijskog kapitala u svome pokušaju sopstvene ”tranzicije”, i kome je interes da po svaku cijenu, čak i cijenu zdravlja ili uništenja stanovništva, potpuno svejedno, očuva dominaciju svijeta profita. Očuvanja svijeta profiterne, kome su na raspolaganju i niz drugih sredstava poput prodaje oružja, ratova i gdje ratna industrija radi punom parom – sve raznovrsnije i sofisticiranije. Očuvanje svijeta gdje se vode trgovinski ratovi uz uništenja prirodnih resura, dok se istovremeno zarađuje na “očuvanju planete” i “zdravog okruženja”, sa “zrdavom hranom” i vode akcije “humanitarne pomoći” ugroženom stanovništvu. I sve to dok, zahvaljujući njihovom svijetu, milioni pate, razboljevaju se, gladuju, ubijaju i nestaju. I sve se to podvodi pod imperativom življenja po “civilizajcijskim normama”.
Razmatrajmo “zdravstvenu neodgovornost”u doba korone kao dio opšteg klasnog rata.
Ljudi su zainteresovani za svoje zdravlje, kao i zdravlje drugih – bližih i cijele zajednice. I skoro svi će se ponašati u granicama “zdravstvene odgovornosti”, uglavnom zbog očuvanja sopstvenog zdravlja. No, kada živimo u svijetu gdje ti vladajuči režimi i nametnuti društveni odnosi uzimaju za pravo da određuju da li si zdrvavstveno odgovoran ili neodgovoran, kada ti dodatno propisuju niz pravila ponašanja, i pri tom te disciplinuju i kažnjavaju zbog “neodgovornosti”, počinje da se usložnjava situacija u samom narodu. I ta briga za zaštitu zdravlja, sopstvenog i zaštitu drugih ima tendenciju da se polako pretvara u otpor samom sistemu.
Zašto?
Razlog je što mjere ponašanja propisuju oni koji nemaju pravu na to. Propisuju uske vladajuće klike pljačkaša, kriminalaca i zlikovaca kojima, da je stalo do naroda, prije svega bi se zalagali da cjelokupni sistem zdravstevne zaštite bude dostupan podjednko svima i potpuno besplatan. I mase vide na sopstvenom iskustvu, prilikom bilo koje bolesti, koliko je taj sistem zdravstva neefikasan, korumpiran i nepravedan. Da je taj sistem odraz samo odnosa koji vladaju u cjelokupnom društvu u kojem je profit osnovna kategorija. U kome, između ostalog, vlada i svjetska farmaceutska mafija uz pomoć lokalnih ekspozitura.
Politički interes je jasno došao u prvi plan povodom ove proglašene pandemije. Ne važe nikakva pravila “struke” ili struke, niti se imaju adekvatni odgovori na sva dešavanja. Sve je podređeno dvijema grupacijama – globalnoj farmaceutskoj mafiji u službi najkrupnijeg kapitala i regionalnim i lokalnim političkim elitama. Sve to radi sprovođenja nametnutog diktata, odnosno učešća u dispilinovanju i pokoravanju masa na globalnom i lokalnom nivou.
O kakvom se svijetu radi jasno pokazuje slika gdje stotine i stotine milona radnika radi punom parom u uslovima “zdravstvene neodgovornosti”da bi se održao proizvodni ciklus svjetske profiterne, dok istovremeno se primenjuju najrigoroznije mjere protv narušavanja sistema “borbe” protiv proglašene pandemije.
Od kada je proglašena pandemija pokazala su se neka svojstva bitna za budućnost čovječanstva. Prije svega je to jasno posezanje za fašističkim metodama, kao posljedica nemoći da se riješi opšta kriza kapitalističkog svijeta. Te mjere nisu za suzbijanje pandemije nego zarad očuvanja sistema diktature kapitala. Drugo, pokazana je sva nesposobnost postojećih sistema i koliko su oni samo trulina u iluziji svoje moći, a koje iole ozbiljniji pokreti mogu uništiti. I treće, da je narastao otpor masa u svim zemljama koji poprima taj globalni oblik, i koji koristi uslove proglašene pandemije za svoju radikalizaciju.
Kapitalizam je svoje spasavanje započeo dodatnom fašizacijom i Trećim svjetskim ratom koji poprima sve ozbiljnije forme. Od pojave korona virusa on je bio saveznik vladajuće klase po više osnova. Poslužio je kao sredstvo disiplinovanja masa, a istovremeno je proizveo bogaćenje novog broja milijardera u svijtu i porast broja siromašnih i “suvišnih”. Sa druge strane, kako vrijeme prolazi pomenuti virus se pokazuje i kao saveznik osiromašenih i obespravljenih masa. On kida maske nametnutog licemjernog svijeta i pokazuje ga u pravom svjetlu. On mobiliše mase na otpor i borbu. Na borbu protiv postojećih režima, ma koliko se oni pokušavali skriti iza proglašene pandemije koja neće više prestajati dok se ne riješi pokušaj spasavanja kapitalističkog svijeta. I to nema nikakve veze sa zdravljem stanovništva i potrebom da se ljudi zaštite od virusa. Rast otpora prema mjerama sistema ima klasni karakter. To je otpor nezadovoljnih ljudi, potčinjene klase sa svojim životom i položajem u sistemu.
Proglašena pandemija je pokazala svu bijedu postojećeg svijeta. Ona je zaoštrila klasnu borbu i na globalnom nivou. Jedan mali i opasni virus i protivnik našem zdravlju poslužio je da se sruši nametnuta slika savremenog svijeta. Virus koji je pokazao da on ubija svakodnevno mnogo manje od diktature kapitala.
Od kada je kapitalizam prije više od jednog vijeka ušao u fazu imperijalizma do danas se suštinski ništa u vladajućem robno-novčanom svijetu nije promijenilo. Od trenutka kada se desio taj istorijski proces monopolizacije kapitalističke proizvodnje, odnosno stapanje industrijskog i trgovinskog kapitala i pojava finansijskog kapitala kao dominantnog subjekta u određivanju ekonomskih i političkih dešavanja u svijetu, slika svijeta je manje više ostala ista. Jedino se promijenio i ubrzao proces centralizacije i koncentracije kapitala u sve manjem broju ruku, tako da nam se čini da je sudbina svijeta u rukama nekoliko stvarnih ili imaginarnih multimilijardera koji određuju u kom pravcu svijet treba i mora da ide.
Istovremeno smo svjedoci da se nikada imperijalizam nije tako jasno pokazao nego u sadašnjem trenutku. Imperijalističke zemlje stupaju u otvorene i prikrivene saveze za podjelom svijeta i vode ratove jedne protiv drugih dok istovremeno tajno paktiraju protiv drugih imperijalista; ruše i ne poštuju međunarodni poredak u koji su se zaklinjali i smatraju da su sva sredstva njima dozvoljena; dok u svojim imperijama nastupaju sve agresivnije prema obespravlenjim masama, dotle se pozivaju na kršenje tih prava u drugim imperijalističkim zemljama; pljačkaju druge zemlje i gaze druge narode, dok se pozivaju na zaštitu svojih nacionalnih interesa, ali i prava na hegemoniju koja njima navodno pripada. Istovremeno smo svjedoci da se pred našim očima raspada taj svijet, pokazujući potpunu haotičnost i nesposobnost da rješava nijedan suštinski problem čovječanstva.
Koja je pozicija država na Balkanu?
Balkanske države se nalaze na poluperiferiji imperijalnih centara i njihov položaj je da se kreću od polukolonijalnog statusa do protektorata. Za to su već uspostavljeni marionetski režimi, sa pljačkaškim mafijaškim klikama koji su spremni da budu pokorni svakom moćnijem gospodaru i zadovoljni što im je ostavljena mogućnost da dobijaju mrvice zločinačkog poduhvata pustošenja resursa zemalja kojima oni upravljaju.
Koja je pozicija ekploatisanih masa na Balkanu?
Eksploatisane mase na Balkanu su dovedene u položaj potpune zavisnosti od klasnog neprijatelja sa velikim stepenom dezorjentisanosti. Moć unutrašnjeg i spoljenjeg klasnog neprijatelja je takva da one nisu trenutno u stanju da povrate inicijativu, organizuju se u ozbiljniji otpor i pokušaju promijeniti sadašnje stanje. Pojedinačni otpori koji se javljaju su više izraz stihijnosti, sa kratkim dahom i bez cilja za suštinskom promjenom stanja.
Šta može promijeniti situaciju i pokrenuti balkanske mase na borbu?
Prije svega to je haos koji proizvodi kapitalizam i koji je zahvatio cio svijet. Taj haos će se nužno produbljivati i na Balkanu u svojim raznim formama, sve do izbijanja ratnih sukoba. To stanje, koje je već prisutno u nekom obliku će rađati i tu istorijsku potrebu balkanskih masa da se odupru i da pruže otpor, ako ništa drugo onda radi sopstvenog preživljavanja.
Ideja o Balkanskom pokretu otpora nadilazi sva postojeća shvatanja i politička opredeljenja koja su trenutno javno prisutna na balkanskom prostoru. Ona je superiorna upravo što prevazilazi sve postojeće podjele među balkanskim narodima, posebno nacionalne podjele i mržnju. Ona je superiorna jer je okrenuta ka uništenju svih tih balkanskih martionetskih klika i oslobođenju balkanskih masa od njihove diktature i pljačke. Ona je superiorna jer se u čvorištu imperijalnih suprotnosti za dominacijom na Balkanu (SAD, EU, Rusija, Turska, Kina) pojavljuje kao sila – idejna i u perspektivi realna, koja se suprotstavlja njihovim planovima porobljavanja. Superirona je i zato jer je zagovornik budućeg svijeta zajedno sa talasom pobunjenih masa svijeta, a čiju silu imperijalisti, uz pomoć terora i fašizma, žele zaustaviti. No, treba reći da se Balkanski pokret otpora ne stvara na temeljima onih koji djeluju u okvirima i po principima postojećeg svijeta, i pristajanjem na zakonitosti postojećih balkanskih režima. I sa takvim shvatanjima se treba odlučno razgraničiti. Balkanski pokret otprora se stvara u novim istorijskim uslovima, ali na principima kao što je stvaran i u prošlosti – svom silom protiv stranog okupatora, pljačkaša i njegovih domačih sluga. To je poklič svih pobunjenih masa svijeta radi budućeg slobodnog svijeta u kojem će živjeti kao ljudi. A na Balkanu je sve više gladnih usta i nezaposlenih, porobljenih radnika i poniženih intelektualaca, bezemljaša i beskućnika, zavisnih seljaka i sitnosopstvenika. I oni neće imati drugog izlaza nego da biraju između zova slobode ili siromaštva i umiranju u ropstvu, kao bez ikakvog ljudskog dostojanstva i perspektive.
Mir narodima – rat klasama! Balkanskim pokretom otpora!
Najnoviji odlazak balkanskih vazala iz Srbije i Kosova u Vašington, da se u ime naroda Srbije i Kosova klanjaju volji imperijalnih pljačkaša i zlikovaca i da potpisuju neke dodatne oblike zavisnosti, najbolje govori u kakvom su položaju nalaze balkanski narodi. Beda balkanskih vazala je izraz ropske svesti vladajuće klike “malih naroda” da se priklanjaju jačem, da bi opstali na vlasti, proglašavajući da sve to rade u opštem nacionalnom interesu.
Partija rada je svim srcem bila na strani pravedne borbe albanskog naroda na Kosovu za svoje nacionalno oslobođenje od terora velikosrpskog režima. No, Partija rada u sadašnjim okolnostima je svim srcem protiv podaničkih režima u Beogradu i Prištini, koji, mašući nacionalnim barjacima i stalnim pričama o nekom boljem životu, omogućuju novi oblik pljačke i ropstva. To ropstvo se odvija kroz zajednički pljačkaški poduhvat imperijalista, multinacionalnog kapitala i domaće marionetske klike.
Partija rada je danas svim srcem na strani srbijanskih i albanskih masa da ne dozvole da budu uvučene u pljačkašku trgovinu vladajućih klika i agresivne regionalne planove imperijalističkih okupatora.
Partija rada je uvijek bila za zajedničku borbu obespravljenih masa kako u Srbiji, Kosovu tako i na Balkanu. Nikakvi sporazumi, potpisi na papirima, niti savezi mogu sprečiti istorijski hod masa u svojoj borbi za slobodu.
Balkanskim pokretom otpora!
QËNDRIMI I PP-së: MJERIMI I TË NËNSHTRUARVE TË BALLKANIT
Vajtja më e re e vasalëve të Ballkanit nga Serbia dhe Kosova në Uashington, që në emër të Serbisë dhe të Kosovës t’i përulen vullnetit të plaçkitësve dhe kriminelëve imperialistë dhe që të nënshkruajnë disa forma shtesë të pavarësisë, më së miri tregon për pozitën e popujve të Ballkanit. Mjerimi i vasalëve të Ballkanit është shprehje e vetëdijës së robit të klikës në pushtet të “popujve të vogla” e cila përkulet përpara më të fortit, për të vazhduar në pushtet, duke shpallur që të gjitha ato i bëjnë për interes kombëtar.
Partia e Punës me gjithë zemër ka qenë në anën e luftës së drejtë të popullit shqiptar në Kosovë për çlirimin e tyre kombëtar nga terrori i regjimit të Serbisë së Madhe. Megjithatë, Partia e Punës në rrethana të tanishme është, po ashtu me gjithë zemër, kundër regjimeve të të nënshtruarve në Beograd dhe në Prishtinë, të cilët duke i valëvitur bajraqet kombëtare dhe me histori të vazhdimshme për një jetë më të mirë, mundësojnë formë të re të plaçkitjes dhe të robërisë. Ajo robëri zhvillohet nëpërmjet ndërhyrjes së përbashkët plaçkitëse të imperialistëve, të kapitalit multinacional dhe klikës marionetë të vendit.
Partia e Punës sot me gjithë zemër është në anën e masave serbe dhe ato shqiptare që të mos lejojnë t’i tërheqin në tregti plaçkitëse të klikave në pushtet dhe në planet e dhunshme të okupatorëve imperialistë në rajon.
Partia e Punës gjithmonë ka qenë për luftën e përbashkët të masave të cilave u janë hequr të drejtat, si në Serbi, në Kosovë, ashtu edhe në Ballkan. Asnjë marrëveshje, nënshkrim në letër dhe asnjë lidhje nuk mund ta pengojnë rrugëtimin historik të masave në luftën e tyre për liri.