Author: admin

O narodu se može govoriti na dva načina – stoka, koja je zaslužila da bude gažena, i o njegovoj snazi da u određenim istorijskim trenucima napravi istorijski iskorak. U prvom slučaju se govori o stoci koja je spremna da služi, prašta i ulizuje se svojim vlastodršcima. I to nije karakteristično samo za Srbe, Bošnjake, Hrvate, Albance… To je nešto univerzalno. Samo su forme tog sluganstva različite. I to traje dok se ne stvore određene istorijske okolnosti, odnosno, kako bi neki rekli, dok stepen klasnih protivrječnosti ne dođe do pucanja.

Poznata je epska pjesma „Početak bune protiv dahija“ kada sveci pozivaju sedam puta srpski narod, raju, na pobunu protiv dahija, ali se oni ne usuđuju na taj čin, iako je njihov položaj bio takav da se zlo više nije moglo trpiti. Da bi se narod pokrenuo iz svog stanja letargije i pasivnosti, potrebna su dva uslova: da je stanje postalo neizdrživo i da postoje ljudi, organizacije, pokret koji će to nezadovoljstvo i očaj kod masa iskoristiti da ih pokrene samo u jednom smjeru – na pobunu . Ukoliko nisu ispunjena oba elementa, stanje apatije i beznađa može potrajati decenijama.

Pobuna je univerzalno ljudsko pravo i niko ga ne može oduzeti ljudima, ma kakvi zakoni bili, ma kakve prijetnje i ma kakva se diktatura i represija sprovodila. To je jednostavno sastavni dio ljudskog oslobođenja, njegove težnje da bude slobodno biće.

Da li je normalno da se stopa nezaposlenosti na ovim prostorima Balkana uglavnom kreće oko 30%, a negdje i oko 50%?

Da li je normalno da narod nema pravo na besplatno liječenje i školovanje, pravo na krov nad glavom, već da crkava baš kao stoka; da toliko pametne i sposobne djece ostane uništeno, da vlada demografska kuga jer nemaju niti krov nad glavom niti posao… ?

Da li je normalno da radnici pristaju da im se uskraćuju neka prava koja su imali prije stotinu godina (pravo na štrajk, sindikalno organizovanje, pravo na redovnu platu, osmočasovno radno vrijeme itd.)?

Da li je normalno da bande kapitalista i političara ne polažu račune nikome?

Da li je normalno da bande globalnih kapitalista uzimaju sve što se uzeti može, bez ikakvog otpora i uz pomoć domaćih političara?

Da li je normalno da su ljudi dovedeni u položaj da prodaju svoje dostojanstvo da bi ostvarili neku, čak i minimalnu, egzistenciju?

Da li je normalno da bogati postaju sve bogatiji, a siromašni sve siromašniji?

Ništa tu nije normalno. I tome se mora stati nogom za vrat. Ko neće da bude rob mora da razmišlja samo o jednom univerzalnom pravu – o svom pravu na pobunu i borbu, individualnu ili zajedničku. U suprotnom, svako od nas je niko i ništa, samo jedan prolazni dio sistema, sluga ili rob kako priliči takvom podređenom stavu.

Imali smo na početku godine pobunu masa u BiH, ali nije bilo snage koja bi ih predvodila ka njihovim osnovnim ciljevima, pa su vlastodršci uspjeli da prežive.

Pobuna je čin oslobođenja i to je jedini trenutak kada smo iznad, na nivou svjesti da smo to što jesmo. Kada smo slobodni ljudi i kada se nećemo stidjeti što smo postojali. No, pobuna je ništa ukoliko je stihijska, neorganizovana i kada nije usmjerena ka jasnom cilju.

Oni koji pozivaju na pobunu moraju biti u prvim redovima, za prava klase i slojeva koje zastupaju. Oni prvi treba da, najprije svojim primjerom, pokažu da pobuna ima smisla. I tada je sa pravom možemo nazvati – narodna, klasna, radnička, revolucionarna!

Postojeće suprotnosti u jednom društvu moguće je prevazići sintezom koja nadilazi njihova istorijska ograničenja. U jednom periodu je za prevazilaženje nacionalnih suprotnosti među pojedenim balkanskim narodima ta sinteza bila ideja jugoslovenstva. Danas je to ideja balkanskog pokreta optora. Ta ideja mora u sebi sadržati klicu revolucionarnih promjena i ukidanja kapitalističkih odnosa kako bi je obespravljene mase prihvatile. Samom svojom postavkom ova ideja se direktno suprostavlja interesima imperijalista i njihovih marionetskih režima. I ne treba sumnjati da će odgovor na njeno jačanje biti povećana represija koju ce vršiti sve države na Balkanu uz obilatu pomoć stranih imperijalista.

Jačanje ideje o balkanskom pokretu otpora i jačanje samog pokreta može biti ona varnica koji bi još više pomogla rasplamsavanju revolucionarnog otpora u samoj Evropi. Da li je balkanski pokret otpora ona karika koja nedostaje probuđenim evropskim masama da sruše kapitalizam je pitanje na koje se neće dugo čekati odgovor, ili bolje – da li je revolucija u Evropi danas uopšte i moguća bez prethodnog stvaranja balkanskog pokreta otpora? U stvari, evropski, a samim tim i balkanski narodi, stavljeni su pred izbor – ili da idu ka revoluciji, ili će biti gurnuti u još strašnije ratove za koje se imperijalisti ubrzano pripremaju.

Širenje snažne propagande među narodnim masama o potrebi da same upravljaju sopstvenim resursima, o potrebi protjerivanja bankarskih zelenaša, o potrebi odlaska NATO trupa sa Balkana, uz prateće političko raskrinkavanje kolaboracionista, početni je korak tog oslobođenja. Stvaranjem narodog pokreta otpora na Balkanu bi se još više vezale ruke imperijalistima i pospešili revolucionarni procesi u drugim djelovima Evrope, odnosno stvorile se pretpostavke za izbijanje antikapitalističkih revolucija. Partija rada je zbog toga u periodu koji je iza nas isticala, a i danas to čini, sledecu parolu: Balkan balkanskim narodima!

Mase na prostoru bivše Jugoslavije i Balkana su već jednom pokazale da mogu izvesti socijalisitičke revolucije, ukiniti osnove kapitaliastičkog sistema i organizovati društva gjde su najširi slojevi društva (ogromna većina) imala veća prava i bolje socijalne uslove za život nego što je to danas. To će se neminovno ponovo desiti – u drugim uslovima, na višem stupnju i sa još pravednijim društvenim odnosima. Stvaranje revolucionarnog subjekta, širenje svijesti o potrebi rušenja diktature kapitala i vodjenje klasnih bitaka nije samo izraz našeg djelovanja i naših želja. To je zakonitost istorije.

Partija rada poziva najborbenije predstavnike drustva, koji ne pristaju na poniženje, tlačenje, siromaštvo i neslobodu, da stupaju u njene redove.

Pokušaj sindikata u Srbiji da se suprotstave diktaturi kapitala koja izrasta na sprezi kolonijalnih vlasti­političara­domaćih kapitalista, nije uspeo. U stvari, taj pokušaj je unapred bio osuđen na neuspeh. Šta očekivati od sindikata koji svoje korene vuku još iz titoističkog perioda, pa su zatim bili na “miloševićevim jaslama” i kasnije se prodavali svakoj novoj vlasti. Nikada ti vrhovi sindikata nisu ni zastupali istinske radničke interese. Oni su uvek bili sredstvo za gušenje ozbiljnijeg klasnog otpora među radništvom. I za to su bili nagrađivani od režima. Međutim, ta su vremena za nama. Režimu u Srbiji u sadašnjim uslovima ne trebaju više takvi sindikati, niti sindikati uopšte. Otvorena diktatura kapitala gazi sve pred sobom. I nije ovo kraj – ovo je tek početak. Početak jednog novog oblika fašizma. Unutrašnjeg fašizma protiv osnovnih socijalnih, ekonomskih i ljudskih prava. Sve će biti dozvoljeno – “sila boga ne moli”.

“Sila” zasniva svoju vladavinu na represivnom aparatu i strahu podanika. Dokle se podanici budu plašili i ne budu pružali otpor, oni će moći da rade šta im je volja.

Njihova kontrola medija poprima neke gebelsovske atribute. Pre svega se širi neprestani strah i pretnja. Čak se oni radnici, izbačeni na ulicu, proglašavaju neradnicima i sa jasnom aluzijom da su oni neprijatelji “boljeg života i reformi”. Ne treba sumnjati da će sutra biti proglašeni teroristima, ako izađu na demonstracije i pruže otpor. Tu je zatim fabrikovanje neprestanih laži o novim projektima, i nekim “privrednim čudima “. I na kraju se otvoreno ili prikriveno opravdava kolonijalni status Srbije i nagoveštava potreba njenog svrstavanja uz zločinačku NATO alijansu. Istina, pokušava se ostaviti prostor i za sluganstvo ruskim imperijalistima, ako trenutnim gospodarima krene loše.

Koja je to sila koja može ovom beznađu pružiti otpor i da li ona uopšte postoji u Srbiji?

Postoji, i te kako postoji. Ta sila je skrivena u svim tim “gubitnicima tranzicija“ kako ovi kerovi na vlasti vole posprdno da govore. Samo, te “gubitnike” treba izvući iz tog stanja da se ništa ne može promeniti. Izvući ih iz tih kuća sa isečenom strujom, stanova sa praznim ili polupraznim frižiderom, iz paralize svesti da decu ne mogu da školuju, leče se, da se zaposle, da moraju da trpe poniženja na poslu… Svi oni poseduju dovoljan stepen klasne mržnje prema svima onima koji “imaju“ i koji “jašu”. E, tu silu treba probuditi i organizovati. A to mogu samo oni koji će tretirati one na vlasti, u sistemu i same kapitaliste, kao stvarne neprijatelje. Neprijatelje sa kojima nema molbe, traženje milostinje, niti pregovaranja, već sa kojima treba voditi rat – klasni rat!

Učiti da se vodi klasna borba putem štrajkova, blokada, napada na simbole i centre klasnog neprijatelja, kao i demonstracije i otvoreni sukobi sa represivnim aparatom režima i da je to put koji se mora proći da bi se došlo do slobode i prava na dostojan život čoveka. Nema drugog puta!

Posljednjih stotinu godina govori se da je BiH jedan od izvora, ali i riješenja “evropskog problema”. Na Bosni se “lome koplja”, koliko god se trudili da to bude drugačije, nažalost. Tako su se i tokom posljednjeg rata u BiH, interesi sa strane upravo prelamali preko leđa naroda BIH. Narodi Bosne su bili “topovsko meso”, zavađeni i onesposobljeni da gledaju naprijed. Posebno su Bošnjaci (Muslimani), nalazeći se između čekića i nakovnja (režima u Beogradu i Zagrebu), bili osuđeni da plate najvišu cijenu u borbi za opstanak. Zato su i najviše ponosno prkosili! I kao što su bili primorani na rat da bi opstali, tako i sada narodi Bosne su primorani na kapitalizam, na ropstvo, i sa ubijeđenjem “novih gospodara” da neće više prkositi.

Od pobune bosanskih masa početkom 2014. godine, taj prkos je usmjeren prema onima koji su ih natjerali u sluganstvo, koje svakodnevno od mladih prave kriminalce i prosjake, od boraca ponižene, od radnika nezaposlene, od naroda – posvađane robove!

Dijalektičke suprotnosti, protivuriječnosti društva, su najzaoštrenije u BiH, ali su istovremeno i odraz protivuriječnosti bivše Jugoslavije i Balkana i naravno, nadasve kapitalizma! Zaostavština feudalizma, uz nadirući neoliberalizam traži beskompromisno žrtvene jagance. Pokušaj “tranzicije” nije korak naprijed, nego korak nazad u kapitalisticko društvo. Vrijeme nije moguće niti zaustaviti, niti vratiti unatrag, ali se iz prošlosti može veoma mnogo naučiti. Još ako uz to znamo kuda samo društvo ide, u kojem pravcu, onda znamo i naše zadatke!

Mi ne možemo svaliti krivicu, sadašnjeg realnog stanja u BiH i šire, samo na pojedine političare, na njihove vlade, pošto su isti samo izvršioci jednog sistema, jedne vladajuće klase! Nužnosti koje su sebi nabacili, nabačene su od kapitalističkog sistema, kojega je opet društvo podržalo i izabralo, nazovi demokratskim izborima! Ne može se očekivati iskrenost u izborima od jednog sistema koji se zasniva na jos većem bogaćenju bogatih i bijedi siromašnih, odnosno interesima koji su ogledalo vladajućih!

Promjenu tih “demokratskih pravila” u društvu, nazivamo revolucijom i ista se jos nikada nije dogodila mirnim putem! Previše je onih koji žele da održe po svaku cijenu postojeće odnose u društvu (materijalne koristi u prvom redu, sve ostalo je samo reflekcija istih, svjesno ili nesvjesno) i koji imaju i materijalna sredstva na svojoj strani (vojsku, policiju, tajne službe itd.), kao i skoro apsolutnu kontrolu medija. Mnogo je to, da bi se se te privilegije lako i mirno prepustile opštoj volji obespravljenih – opštoj volji ogromne većine.

Od prvog trenutka se morala “svim srcem” podržati pobuna bosanskih masa, iako se znalo da je to samo bunt koji je u ovom trenutku osuđen na propast. Pokušaj nastavka te pobune kroz plenume je već bilo nešto drugo, jer su plenumi bili samo eho pobune masa, ali i sve više dirigovani od same vlasti. Svi zahtjevi u pubuni bosanskih masa, a posebno u plenumima, bili su upereni ka određenim ličnostima, nosiocima određenih procesa u društvu (pljačke narodnog dobra, korupcije, nepotizma itd.), a ne ka samom sistemu, koji je omogućio iste procese, i koji se zasniva na istim procesima nepravde. Istinska alternativa nikada nije ni postojala na plenumima, niti je bilo želje da se ona napravi! Plenumi nisu pokušali da uspostave paralelne organe vlasti. I samim tim su na samom početku osudili sebe na nestanak.

Kuda onda prkosna Bosno?

Ulaskom u već postojeću političku igru, automatski se moraju prihvatiti postojeca pravila igre, odnosno diktatura kapitala. I mase su shvatile da to nije pravi put (ne može se napraviti ništa) i zato nisu prihvatile plenume, jer oni nisu riješavali njihov položaj.

Znači, treba stvoriti organizovanu političku silu koja neće prihvatati pravila diktature kapitala. Stvoriti organizovanu političku silu koja mora nicati iz ogorčenja siromašnih bosanskih masa, a koje su već sada dovedene u položaj da i nemaju drugog izbora nego da počinju priželjkivati jedino moguće riješenje – revoluciju!

A ta svijest o potrebi revolucije je inicirana pobunom masa početkom godine. Danas je ona još više prisutna u svijesti tih masa. I neće se dugo čekati na trenutak kada će se u protivuriječnostima bosanskog društva, pojaviti samo jedna iskra i pokrenuti sve.

No, mi ne žurimo, pošto sam život žuri, kako bi rekao Meša Selimović, jer znamo da vrijeme radi za nas i za našu “opciju”!

Smrt fašizmu, sloboda narodu!
Jedino revolucijom!

Ko je uopšte taj Vučić i ko mu je dao apsolutnu vlast u Srbiji?

Vučić je jedan navijač fudbalskog tima Zvezde koji je to bio i ostao – „navijač u duši“, i nije se mnogo izdigao iznad toga. Stasao je, po zadatku ili iz ubeđenja, uz četničkog vojvodu Šešelja, kao i sadašnji predsednik Srbije Nikolić. Bili su deo udruženog zločinačkog poduhvata protiv ostalih jugoslovenskih naroda, i samog srpskog naroda, šireći nacionalistički otrov, i direktno su odgovorni za stradanja i zločine koji su izvršeni na ovim prostorima, kao jedni od mnogobrojnih inspiratora i protagonista. Postavlja se jednostavno pitanje. Ukoliko Vučić tvrdi da se odrekao svojih političkih ubeđenja, a koje je zastupao dve decenije i koji su naneli zlo drugim narodima i sopstvenom narodu, kako onda može ostati dalje u politici? Onda nešto nije sa njim u redu u etičkom, a možda i u drugom smislu. Ili smatra da je u politici sve dozvoljeno, ali onda nek ne kuka nad sopstvenom sudbinom.

Kako to da su oni, koji su propagirali i podsticali na zločine, postali predsednik vlade i predsednik same Srbije? Odgovor je složen, ali tu je bitno nekoliko momenata. Prvo je svakako nemogućnost i nehtenje društva u Srbiji da se iskreno obračuna sa svojom prošlošću, odnosno da prizna da je njihova politika više od deceniju bila zločinačka. Čak i danas se ne odriču „svog Kosova“ i nezvanično se priželjkuje pripajanje tzv. Republike Srpske. Birajući Vučića i Nikolića, društvo u Srbiji je želelo da, bar delimično, opere svoju nečistu savest.

Drugo, i svakako najbitnije, je odnos imperijalističkih sila i trenutna mogućnost zapadnog imeprijalizma da diktira uslove i samim tim da određuje koja će garnitura vladati u Beogradu. Procena zapadnih imperijalista da treba dovesti upravo onu garnituru koja ostavlja društvu Srbije taj eho nekog „nacionalnog ponosa“, pokazuje se trenutno kao dobar izbor.

Treće, sadašnja garnitura na vlasti u Srbiji predvođena Vučićem i Nikolićem pristala je da bude „izdajnik„ tj. da se odrekne, bar formalno, svojih stavova, radi vlasti. Što samo govori o njihovim karakterima. Niko nas ne može ubediti da je neko, ko je bio ministar za informisanje u Miloševicevoj vladi, duvao Šešelju godinama u guzicu, i do pre par godina branio Mladića na ulicama Beograda, odjednom promenio mišljenje. „Malo morgen“ – što bi rekao pokojnik.

Četvrto, glasači u Srbiji nisu imali izbora, jer je prethodna vlast u Srbiji postala nezajažljiva u svojoj pljački. Peto, nepostojanja otpora, bilo kakvog pokreta, partije koji bi se aktivno suprotstavljala kapitalističkoj diktaturi koja je uzimala maha, a siromaštvo i beda su rapidno rasli…

Normalno je da su se novom odnosu političkih snaga u Srbiji, počeli pridruživati delovi državnogi represivnog aparata, ali da će ta borba biti dugotrajna i uporna. Podele su tu duboke, nasleđene i uticaj sa strane neće prestati.

I normalno je da zapadni imperijalisti svim silama žele da od Vučića naprave novog diktatora koji će obaviti “prljave poslove” za njih – pretvoriti Srbiju u koloniju i istisnuti ruske imperijaliste.

To je osnovni zadatak kojeg se prihvatio Vučić i banda lakeja oko njega. Ko sačinjava tu bandu lakeja?

Ovde se izuzimaju svi oni plaćenici u državnom aparatu po zadatku. Njima se ne treba baviti.

Svakako to su svi domaći tajkuni koji su ogrizli u pljački i koji svakog trena, po raznim osnovama, mogu završiti u zatvoru. I Vučić to vešto radi – s jedne strane hapsi tajkune i tako stišava nezadovoljstvo masa, a sa druge strane reketira te iste tajkune i sa njima se dogovara i pravi razne dilove. I samim tim učvršćuje svoju vlast. Sa druge strane ekonomski položaj Srbije, bolje reći bankrot, čini da ovi tajkuni sve više postavljaju i političke zahteve. Oni su u stvari između zatvora i posredne kontrole vlasti u Srbiji.

Postoji normalno i ta udvorička pseudointeligencija. Neki su protiv Vučića, ali nisu protiv kapitalizma i zapadnog imperijalizma, što je samo po sebi kontradikcija. Drugi su za Vučića, ali nisu protiv zapadnog imperijalizma, što je takođe kontradikcija. Treći su protiv Vučića, ali za ruski imeprijalizam, što je takođe reakcionarno, pogotovo kada se na to dodaju nacionalistički stavovi itd.

Vučić danas naizgled ima apsolutnu vlast u Srbiji. Mediji su pod kontrolom, cenzura i autocenzura su u funkciji, a ima i udvorica. No opet, nekako ne ide. Otpor raste. Njegova histerija se povećava. Laži i obmane su sve veće. Zadatak ne ide onako brzo kako bi trebao da se izvršava. Ekonomski pokazatelji su sve gori, a zahtevi imperijalista da stave Balkan pod svoju kontrolu sve zahevniji i nestrpljiviji. Svakako da će ključni momenat za mase u Srbiji biti kada režim počne da koristi silu da bi odbranio svoje pozicije, odnosno pozicije tajkuna i imperijalista. Tada će se postaviti jasna granica između obespravljenih masa Srbije i nametnute diktature kapitala.

A obespravljenih i nezadovoljnih u Srbiji je sve više i više. E, onda Vučiću ili nekim drugim “vučićima”…

“Padaj silo i nepravdo,
Narod ti je sudit zvan,
Bešte od nas noćne tmine,
Svanuo je i naš dan!”

Prošlo je dva vijeka od kada su balkanski narodi počeli voditi borbu za svoje nacionalno oslobođenje. Na kraju su uspjeli u svom istorijskom pohodu – ostvarili su nacionalnu samobitnost, svoje države… formirali svoj kulturni identitet… svoje klase. Onda su ih dva svjetska rata natjerala da sačuvaju to što su stekli, odnosno shvatili su da se samo ujedinjenjem u šire zajednice, mogu oduprijeti najezdama velikih sila. U tim ratovima su pokušavali da odaberu “pravu stranu”, kako bi sačuvali svoj nacionalni identitet i države. To su i uspjeli, jer ideje koje su im pokušavale zatrijeti to pravo nisu imale onu potrebnu istorijsku dimenziju, tj. stepen koncentracije kapitala nije bio dostigao toliki stepen da je mogao da poravna nacionalne države kao nešto što je samo po sebi anahrono i što ne može da “živi” u modernoj epohi. Da bi se to desilo trebalo je da prođe skoro još jedan vijek.

Danas su balkanski narodi rascjepkani na male državice, bez ikakve moći da se odupru imperijalističkom porobljavanju. Njihove političke elite djeluju tragikomično, ali su istovremeno spremne, kao i sve sluge, da za račun svojih gospodara guše svaki otpor koji bi se eventualno javio, posebno onaj koji bi imao taj antiimperijalistički karakter. I zato imaju snažnu podršku vojno­finansijskog kompleksa imperijalista – da bi gazili, ako treba i nemilosrdno gazili! I tu ne treba imati nikakvih iluzija.

Zašto je bitno ujedinjenje balkanskih naroda u istorijskom smislu?

Prvo, stvara se zajednica koja prevazilazi ograničenosti malih nacionalnih država u ekonomskom, kulturnom i svakom drugom smislu.

Drugo, što se time stvara mogućnost da se nacionalne suprotnosti, podsticane od stranih imperijalista i domaćih nacionalističkih snaga buržoazije, stave pod kontrolu.

Ko može izvršiti ujedinjenje balkanskih naroda?

Samo dvije sile – centralizovana sila multinacionalnog kapitala (imperijalizam), radi sopstvenih potreba, i pod uslovom da se ostvari privremena dominacija jednog imperijalizma (u ovom slučaju zapadnog).

Ovo ujedinjenje može biti samo formalno i privremeno.

Danas su balkanski narodi rascjepkani na male državice, bez ikakve moći da se odupru imperijalističkom porobljavanju.

Međutim, ovo ujedinjenje sa sobom nosi i sljedeće posljedice:

• gubitak svakog nacionalnog identiteta;
• gubitak prava na raspolaganje svojim prirodnim i ljudskim resursima;
• uvođenje modernih oblika protektorata;
• gušenje osnovnih socijalnih prava najširih masa;
• nametanje totalitarnih, fašističkih oblika uređenja;
• nametanje jendoobraznih kulturnih sadržaja u službi diktature kapitala.

Znači, nosi sa sobom moderno ropstvo.

Druga sila koja može ostvariti ujedinjenje balkanskih naroda je antiimperijalistički i antikapitalistički pokret samih balkanskih naroda.

Taj pokret se može izgraditi na sljedecim principima:

• na jasnom antiimperijalističkom otporu svih balkanskih naroda;
• na principima apsolutne ravnopravnosti svih balkanskih naroda;
• na klasnom karakteru samog pokreta radi slamanja diktature kapitala.

Da li je realno da se taj pokret izgradi?

To je istorijska nužnost. Kapitalizam nije više u stanju da postoji ukoliko ne proizvodi nove ratove i ukoliko neprekidno ne proizvodi višak “nepotrebne mase”. E ta “nepotrebna masa” je ona sila koja će mu doći glave, a ovdje biti regrutna snaga balkanskog pokreta otpora.

Prije jednog vijeka srpski nacionalisti zaklinjali su se pokličem – “Ujedinjenje ili smrt!”… taj poklič je kasnije, modifikovan, postao reakcionarni urlik velikosrpskog nacionalizma, radi tlačenje i terora nad ostalim narodima. Danas on se može ponovo aktuelizovati u širem opsegu – “Ujedinjenje ili ropstvo!“. Smrt ostavljamo za poslije i ukoliko ropstvo postane neizdržljivo. Odnosno, ako se sjetimo da ne treba pristajati na ropstvo, tj sjetimo se i onoga – Bolje je umrijeti u borbi, nego otići tiho, plačući!

Sistem u Srbiji je svojevrsni paradoks u svemu. Pre svega, društvo koje je u potpunom rasulu u svakom pogledu, svaki dan se preko medija predstavlja kao nešto pozitivno, skrivajući beznađe koje vlada na svakom koraku. Zašto je to tako?

Između ostalog, zato što je Srbija pristala da je nema, kao i Bosna i svi ostali. Najpre, režim čine ljudi koji se već dve decenije nalaze u samoj vlasti na razne načine. U suštini radi se o ljudima koji su odgovorni za mnoga zla na ovim prostorima, bilo kao direktni učesnici nacionalističkih ogrijanja, bilo kao akteri najveće pljačke kroz tzv. privatizaciju, ili danas kao kvislinzi koji svoj narod i resurse izručuju imperijalistima na tacni. Pri tome, sa domaćom bandom kapitalista, služeći se demagogijom i lažima, gaze sve pred sobom. I sve im to prolazi, jer je narod jednostavno razbijen i potonuo.

Svakako da je i paradoks to što je predsednik Srbije četnički vojvoda, lažni diplomac, sa sve većim apetitima za materijalnim bogatstvom. Paradoks je to što je “novi firer”, nekada Šešeljeva i Miloševićeva pudlica, a sada “izdajnik” i najogavniji plaćenik zapadnog imperijalizma. “Vođa” koji se okružio sa ljudima koji imaju debelog “putera na glavi” i koji su srećni što ih on ne hapsi, spremni bez pogovora da ližu, lažu i gone – ministrom policije uhvaćenom u plagijatu, čelnicima skupštine koji su već osvedočeni lopovi; ministrima rada kojima je cilj da radnike ubede u opravdanost još žešće kapitalističke diktature. I tako redom. To je družina koja vlada Srbijom.

No nije čak osnovni problem ni u tim i takvim ljudima. Oni nisu bitni, ma kako to izgledalo nesrećnom narodu. Oni su tu više prolazni izvršioci. Problem je u samom sitemu koji je uspostavljen. Sistem otvorene diktature kapitala, kojeg sve više brani vojna sila zapadnog imperijalizma. Ima li nade?

Narod bi rekao – nade uvek ima. Treba znati organizovati otpor samom sistemu i otpor onima koji ga personifikuju. Otpor svuda i na svakom mestu i na razne načine. Pre svega novom diktatoru Vučiću, i onda redom. No taj otpor mora biti sa vizijom i jasnim ciljem, ne da bi se samo smenila vlast. Otpor da bi se srušio sistem iz najednostavnijeg razloga – nepravedan je. Duboko je nepravedan.

Događaji koji se trenutno odvijaju (a može biti samo gore), ne ostavljaju mnogo prostora. Svako će morati da izabere – stati u red progonjenih ili progonitelja. Trećeg neće biti. Nece biti – “ja se držim po strani i gledam svoja posla”.

Obući razne uniforme sistema, da bi gazio one koji se protive ili one u koje upiru prstom, da bi išao po svetu da za “šaku dolara“ ubijaš druge narode; da bi mirno gledao kako otimaju tvojeplanine, vodu…; da bi srećan što imaš posao paradirao kraj kolona očajnika koji ga nemaju… Ili biti progonjen, jer ćeš dići glas protiv, jer si još negde čovek, jer te i muka tera da se buniš.

No, trećeg ipak ima. Ima ga – živeti u getu!