Author: admin

Kada se osvrnemo vijek ipo unazad u vezi revolucionarnog ljevičarskog pokreta, vidimo da je tu bilo nevjerovatnih uspona i padova, kako u teoriji i u samoj praksi. Kratak hronološki pregled nam otkriva zanimljve periode.

Svakako je period stvaranja idejne osnove revolucionarnog pokreta, posebno sa “Komunističkim manifestom“ i kasnijim djelima klasika marksizma, bio kamen temeljac koji je bio superioran u odnosu na sva tadašnja shvatanja u pokretu, posebno anarhističkim tendencijama koje su se do danas pokazale kao nešto što ne može, izuzev pozitivnog suprotstavljanja kapitalizmu, da izgradi neku novu afirmaciju u konkretnom istorijskom odnosu klasnih snaga. Međutim, superiornost marksističke ideje i pokušaj njenog ostvarenja u samoj praksi, odnosno njene negacije i prevazilaženja, nailazio je na razne odgovore, sukobe, često sa tragičnim posljedicama.

Svakako je da je najzanimljivija tu uloga “pasa na lancu klasnog neprijatelja” koji su se uvijek javljali u pokretu kada on nije uspjevao da se izdigne iz postojećeg i ne napravi novi prodor ka prevazilaženju robno-novčanog svijeta, odnosno kapitalizma.

No, da bi govorili o psima, treba prije svega stalno vršiti temeljnu kritiku sopstvene prakse. Međutim, ta kritika, da bi imala iole naučno utemeljenje, mora uvijek poći od konkrentih odnosa klasnih snaga u tom istorijskom trenutku. Sve ostalo je “pričam ti priču”.

Znači, prije svega, taj radikalni raskid i “izdaja” Lenjina, dotadašnjih shvatanja, kako teorijskih, tako i shvatanja samih organizovanih snaga proletarijata. Taj Lenjinov “jeres” je u stvari samo prvi i najznačajniji proboj marksizma u praksi. Drugi proboj se desio sa Lenjinovim, a pogotovo Staljinovim “socijalizmom u jednoj zemlji”. Cio dvadeseti vijek je obelježen tim pokušajima da se izgradi socijalističko društvo koji će prevazići kapitalizam, pod neviđenom presijom, ekonomskom i vojnom superiornošću kapitalističkog svijeta. Mao u Kini, Ho Ši Min u Vijetnamu, Kastro na Kubi i ostali su samo dali novi doprinos marksističkoj teoriji, upravo negacijom ustaljenih shvatanja u revolucionarnom pokretu. Svi porazi koji su se dešavali na tom putu su bili izrazi još uvek veće snage klasnog neprijatelja, kao i slabostima snaga revolucionarnog pokreta u pojedinim zemljama, zbog birokratizacija partija, revizionizma i malograđanskih tendencija koje su nadjačale, kao i zbog istorijske nužnosti za pripremu “više faze izgradnje socijalizma”.

A sada o psima.

Svakako da su se prvi psi pojavili posle sloma Pariske komune i raspada Prve Internacionale, kad su radničkim pokretom zavladale reformističke snage, koje su oportunističkom linijom išle u razne dogovore sa klasnim neprijateljem. I završili su u brlogu Prvog svjetskog rata kao obične sluge svojih režima.

Onda su se psi pojavili kada se trebalo odbraniti od boljševizacije Evrope u raznim pseudoljevičarskim i socijaldemokratskim partijama, a koje su bile krajne reakcionarne. Zatim je zapadni imperijalizam rješenje svoje krize vidio u fašizmu, pri čemu se služio čak i pojedinim ljevičarskim kritikama svim slabostima i devijacijama novog svijeta socijalizma. “Principijelna “kritika od starne trockizma postojećeg socijalizma i te kako je koristila i zapadnim imperijalistima i fašistima.

Posle poraza fašizma i relativne idejne defanzive svijeta diktature kapitala, nastupa novi period tzv. nove ljevice, mnogo suptilnije forme pasa, koji insistiraju na “rehabilitaciji marksizma” koji je zatrpan “vulgarnim staljinističkim interpretacijama i pojednostavljenjima”. Svi ti predstavnici “nove ljevice”, i pored niza iskrenih intelektualaca u tom taboru, završli su na teorijskom smetlištu istorije, a mnogi su prešli i na strani klasnog neprijatelja.

Danas se vode dvije osnovne bitke: bitka nadnacionalnog kapitala kao pokušaja uspostavljanja novog svijeta ropstva koji je uperen protiv nacionalnih država i samih imperijalističkih država, i bitka pobunjenih eksploatisanih masa svijeta protiv postojećeg svijeta sveopšte nepravde – svijeta diktature kapitala.

U tim bitkama psi na lancu klasnog neprijatelja su ponovo našli “udomljenje”. Oni su na strani tog nadnacionalnog kapitala “u ime budućeg svijeta ravnopravnosti i slobode” i spremni su da za to oportunsitički uživaju sve pogodnodnosti i jednih i drugih snaga kapitala.

Ko se danas deklariše kao nacional-komunista je objektivno na strani ruskog i kineskog imperijalizma.

Ko se danas deklariše kao “nova ljevica”, tockista itd, na strani je nadnacionalnog kapitala i zapadnog imperijalizma. Da citiramo jednog našeg druga – “Dogmatična oportunistička bagra koja se zamotala u crvenu zastavu”.

I jedni i drugi su psi na lanci klasnog neprijatelja i tu nema nikakvo “ali”.

Jedino revolucijom!
Balkanskim pokretom otpora!

Jedno od osnovnih pitanja na kojem nema odgovora u samoj praksi ili je taj odgovor suviše bledunjav je – zašto u ovakvoj situaciji, koja je toliko poražavajuća za obespravljene mase, nema tog snažnog impulsa da se trgne iz tog stanja apatije, da se nešto učini da bi se prekinuo taj beskrajni niz propadanja, poniženja, surove eksploatacije.

Svakako da nije dovoljno proučen fenomen rastakanja radničke klase na jugoslovenskom prostoru, odnosno njen sunovrat od stubova jugoslovenske revolucije, formalnog vlasništva nad sredstvima za proizvodnju i nesazrevanja u moderni proletarijat. Njenu kontaminaciju malogrđanskom ideologijom i načinom života, pri čemu je ton davala partijska vrhuška, i najzad, nesposobnost te radničke klase da se odupre nacionalizmu, a potom, u uslovima potpunog marginalizovnaja njene uloge, ropski odnos pred diktatima neoliberalne ideologije i savremenih oblika fašizma.

Postavlja se i jedno suštinsko pitanje – da li takvo stanje, takva svijest u obespravljenim masama može dovesti do ozbiljnijeg klasnog sukoba? Iskustvo iz BiH kada su bosanske mase, prije par godina, stihijno jurnule na sistem, nam potvruđuju da je to moguće, ali opet ta njihova stihijnost, neorganizovanost, a potom totalna pasivnost nam ne daje mogućnost jasnog odgovora. Ovdje ne pominjemo te štrajkove koji su često više izraz očajnika, nego što to liči na ozbiljniju klasnu borbu. Pogotovo što se u tim pokušajima masa u borbi za svoja prava odmah uključe dirigovani režimski sindikati ili grupe koje ih sa reformističkih pozicija odvlače od stvarne klasne borbe.

Znači, odgovor bi mogao biti da tu ne može biti nikakvog revolucionarnog gibanja.

U prilog tom zaključku idu još nekoliko faktora. A ko da štrajkuje, kada se radništvo smanjuje i uglavnom je zastrašeno; kada se rapidno smanjuje broj stanovnika; i kada je prisutan snažni fenomen bjekstva sa ovih prostora? Koga onda motivisati i izvesti na ulice, na demonstracije? Rekli bismo da je situacija skoro bezizlazna. Kada se tome doda da su moćnici preuzeli sve balkanske zemlje vojnom i ekonomskom silom i da su one u polukolonijalnom položaju, mozaik je kompletan.

Baš ta bespomoćnost gomila ogromnu energiju i stvara nedefinisanu klasnu mržnju. Samo treba tu klasnu mržnju, tu svijest o svom položaju usmjeriti prema pravom cilju. Što bi fizičari rekli – tu potencijalnu energiju pretvoriti u kinetičku. U prilog jačanja te klasne mržnje u svimtim potčinjenim slojevima idu pre svega odnosi među tim istim „gospodarima“ koji su prinuđeni da sve više vode borbu među sobom. U prilog ide i to što se stepen eksploatacije, „uvijek im je malo“, sve više povećava i dovodi do „pucanja“ čak kod onih najtrpeljivijih. Što su pokreti obespravljenih svjetskih masa veći, sve više pritiskaju i balkanske prostore i unose i taj nemir, podstičući da se i one pokrenu u borbu protiv svijeta diktature kapitala. Tu je i činjenica da se prolako probija svijest da se moramo radikalizovati.

Dakle, traži se „istorijski vođa“. Pjesnik bi rekao – „udar nađe iskru u kamenu“. Ona organizacija, onaj pokret koji će tim udarom u obespravljenim masama „zapaliti“ tu prisutnu mržnju do „kontrolisane eksplozije“. Protivnik je uglavnom poznat i tu nema filozofije – predstavnici diktature kapitala, njihov represivni aparat i imperijalistička čizma. Lako će ta „kuka i motika“ dobiti ponovo svoju snagu ako bude udarala pametno i jako – vrlo jako po klasnom neprijatelju. I istorija tu ne poznaje folirante. Natjerajmo klasnog protivnika da počne upotrebljavati silu protiv naših protesta. Natjerajmo da se razotkrije i pokaže svu mržnu prema obespravljenima i spremnost da ih još više gazi, zato što ugrožavaju njegovu poziciju opšteg pljačkaša i sluge imperijalista. Natjerajmo ga da nam svojim postupcima rasčisti polje za veću klasnu bitku.

Da pokažemo koliko je naša snaga solidarnosti i odlučnosti i da nas njihova sila neće zaustaviti.

Naš stav je da u predstojećim socijalnim protestima treba radikalizovati sindikate, uvesti nove oblike protesta i borbe. To znači razotkriti svaku laž vrhova sindikata i početi pretvarati ulice u sukobe obespravljenih masa i represivne sile sistema.

Za klasni otpor balkanskih masa!
Balkanskim pokretom otpora!

Prošlo je vijek i po od poznatog nam slogana: „Istorija ljudskog društva je istorija klasnih borbi“.

Danas se ta naučna istina pokušava minimizirati raznim teorijama o koegzistenciji različitih klasa, o prevaziđenosti same definicije jer živimo u drugim okolnostima, da su se same klase izmijenile…

No, nas interesuje samo jedno – koje su sada to klase gdje mi živimo, koju oni vode borbu i na kom stupnju?

Prije svega, koje klase?

U savremenom svijetu su se formirale tri osnovne sile koje će opredijeliti sudbinu čovječanstva u narednim decenijama.

Prva je izrazito destruktivna sila robno-novčanog svijeta koji gura svijet u varvarstvo ili uništenje, vođena slijepim zakonitostima oplodnje kapitala. Posljedice te sile nam se svakodnevno predstavljaju putem stalnih kriza, opštim haosom i prijetnjama uništenja čovječanstva.

Druga sila se pokušava spasiti od zakonitosti sopstvenog svijeta i otarasiti se okova postojećeg kapitalizma, putem „modernog feudalizma“ i bjekstvom u savremeni fašizam. Nastojenjem da se uspostavi potpuna kontrola ljudskog društva, stvaranjem „nedodirljivih zona“ gdje će obitavati „civilizacijska elita“ i izvan kojih će se nalaziti „svijet varvara“, prepušten samom sebi.

Treća sila su pobunjene svjetske mase koje tragaju za putem ka novom svijetu, batrgajući se između krajnjeg reakcionarizma, vraćanjem u prošlost, religijskog i drugog otuđenja i savremenih revolucionarnih pokreta koji polako krče put ka tom novom svijetu.

No, mi živimo i na Balkanu. To je naš prostor i tu vodimo našu klasnu borbu. I tu su isprepletani interesi savremenog svijeta – a to je borba između nadnacionalnog kapitala protiv imeprijalnih država, kao i borba imperijalnih država među sobom. To je primarni odnos iz koga se izvode svi ostali ekonomski i politički odnosi. Kao sekundarno su tu režimi u balkanskim zemljama koji su u potpunoj zavisnosti i od multinacionalnog kapitala preko neokolonijalnog statusa i dužničkog ropstva i sve više vojne potčinjenosti, odnosno okupacije.

Iza tih osnovnih relacija se odvija klasna borba na tom nižem stupnju, a to je nastojanje vladajuće klase u balkanskim zemljama da što više opljačkaju potčinjenu klasu.

Ko sačinjava tu vladajuću klasu u balkanskim zemljama?

Njeno osnovno svojstvo je da je čine „sveto trojstvo“ kriminala, politike i lokalnih i regionalnih biznismena, kao specifičnog oblika prevazilaženja nacionalne buržoazije. Tom „jedinstvu“ je teško odrediti ko i kada daje taj „prepoznatljiv lik” vladajućoj klasi – da li više odišu kriminalnim kartelom, marionetskim statusom ili nezajažljivošću biznismena. I što je važnije, ta banda je spremna da rasproda sve što se rasprodati da – od radne snage do prirodnih bogatstava, nemilosrdno gazeći po tim obespravljenim masama. Pri tome se stalno grade novi „nacionalni mitovi“ i nudi masama „prava na svoj etnički prostor“, odnosno religijska formula u ovozemaljskim uslovima o nekom i nekada boljem životu.

I sve ovo gore je jasno skoro svakom pripadniku balkanskih masa i ne treba mu objašnjavati i teoretisati. On to zna ili osjeća na svojoj koži.

Znači, jasan nam je protivnik – nadnacionalni kapital, imperijalisti i njihove pozicije u balkanskim zemljama i čiji se interese sprovode preko marionetskih režima koji istovremeno i sve nemilosrdnije pljačkaju i eksploatišu „sopstveni“ narod.

Koja je suprotstavljena klasa?

U kapitalizmu je to proletarijat.

Šta je proletarijat i ko ga danas čini?

Moramo jasno naglasiti da proletarijat nije radništvo po sebi, ni seljaštvo, najamni radnici ili prekaristi u savremenom svijetu, koji rade po potrebi kapitala od danas do sjutra, iako se iz svih ovih slojeva formira proletarijat. Pipadnicima proletarijata se smatraju oni koji po mjestu u društvenoj proizvodnji ne pripadaju kreatorima društvenog života već slijepim izvršiteljima; koji nisu vlasnici sredstava za proizvodnju već prodaju svoju radnu snagu, svoje znanje i umjeće, da bi preživjeli; koji su u samom procesu proizvodnje hijerarhijski potčinjeni; koji ne raspoložu proizvodom koji proizvode već dobijaju bednu nadnicu za to; i koji u toj opštoj razmjeni svog proizvoda dobijaju najmanje s tendencijom stalnog povećanja tog raspona u korist drugih. Znači, proletarijat je tu među nama. Nije nestao. I nije se skoro ništa promijenilo, sem uslova eksploatacije.

Između proletarijata i i vladajuće klase kapitalista, u ma kom obliku, ne može biti mira. I ta borba traje neprekidno sa jačim ili slabijim intenzitetom, sve dok jedna klasa ne uništi drugu.

Mi pripadamo proletarijatu.
Mi smo se opredijelili za silu pobunjenih masa svijeta koji su ustali protiv kapitalizma.
Mi želimo uništiti kapitalizam na ovim prostorima.
I mi ćemo znanjem, upornošću, i svojim životima braniti interese proletarijata.
Balkanski pokret otrora smatramo formom gdje se mogu okupiti sve sile koje žele nacionlno i socijalno oslobođenje.

Pozivamo sve one koji smatraju da pripadaju proletarijatu, sve one koji neće pod nacionalističke barjake, sve one koje neće da služe imperijalistima i savremenom fašizmu, da stupaju u redove borbenog proletarijata.

Jedna sila – jedan cilj!
Balkanskim pokretom otpora!

Ljudi i mase se mogu jedno vrijeme zavaravati da ne vide šta se oko njih zaista zbiva, ali se ne mogu zauvijek zavaravati, jer će ih surova realnost dobro tresnuti po glavi. Ako i poslije tog treska budu odbijali da se suoče sa istinom, onda su saglasni da budu roblje u fabrikama, na njivama, kao beskućnici, emigranti u potrazi za poslom po svijetu, ili u nekim „humanitarnim centrima“, bolje reći savremenim koncentracionim logorima. Onim malo izdržljivijim obući će uniforme raznih oznaka – da tjeraju narod, da ga hapse, premlaćuju, ubijaju, da budu „neka vlast“, svejedno.

Dominantna malogrđanska svijest odbija da se suoči sa realnošću, zabijajući glavu u pijesak i trošeći poslednji kiseonik, nadajući se da se neće to desiti, da će ih neko spasiti, da će ipak sve biti na kraju dobro i da će oni moći nastaviti kakav-takav svoj malograđanski život.

Mi se ne obraćamo tim malograđanima, niti onima koji nemilosrdno gaze ostale u surovoj neosetljivosti. Mi se obraćamo onima koji su upregnuti da rade sve više i više, onima kojima ne daju da rade ni malo, onima koji su izgubili svako pravo da uopšte ikada rade, onima koji ne žele da rade pod takvim uslovim diktature kapitala, i onima koji, prije svega, žele da budu slobodni ljudi.

Naš stav je jasan – nalazimo se u Trećem svjetskom ratu koji još nije dobio opštu formu. Taj rat se u oružanoj formi vodi na sve većim područjima, dok se svakodnevno povećavaju njegovi ostali oblici – propaganda ne da disati, trgovinski ratovi se vode sve oštrije, militarizacija obuhvata sve veći broj stnovništva, zakoni i proklamovana prava više nemaju nikakvu težinu i podvedeni su pod opšti voluntarizam. Oživljavaju se ideje prethodnih epoha, dok humanizam i solidarnost postaju zaboravljene kategorije. Cvjeta opšti primitivizam i šire se apokaliptične vizije.

Slika koja se svakodnevno plasira, zasenjuje istinu koju ne smiju predstaviti ili koju ne želimo mi vidjeti, iako je tu pred našim očima – sve veći je broj onih u redovima oružanih pokreta protiv postojećeg svijeta; i sve je više onih na protestima na ulicama koji ne žele da žive pod normama tog svijeta. I zato se stepen represije se iz dana u dan povećava, kao i gubitak osnovnih prava radnika, zaposlenih, žena, djece, skoro svih…

Stepen tehnološkog napretka je na nivou da riješi najbitnije probleme ovog svijeta – gladi, žeđi, zaraznih bolesti, krova nad glavom, posla, obrazovanja. Istovremeno se povećava idestruktivna uloga te tehnologije upravo zbog odnosa koji vladaju u svijetu i oni sve opasnije prijete opstanku čovječanstva.

Znači, moramo se pripremati za neizbježno i nadolazeće i ne možemo ostati po strani, ma kako nam se činilo da imamo rješenje i mogućnost, jer to nije stvar ličnog izbora. Svjetski predatori ne ostavljaju nijednu stopu zemaljske kugle po strani, pa prema tome, ni one koji gaze po toj svakoj stopi.

Iz tog opšteg civilizacijskog sukoba nove i stare epohe treba posmatrati i probleme na Balkanu. Problem Balkana nećemo riješiti ako sluganišemo pod zapadnim, ruskim ili bilo kojim drugim imperijalizmom i opredeljivali se kako nam oni budu diktirali svojom jačinom. Taj problem se rješava u procesu podizanja otpora – klasnog, nacionalnog i ljudskog na razinu koja nadilazi postojeće interese balkanskih marionetskih režima i imperijalne interese najkrupnijeg kapitala. Iluzija je da možemo ostati slobodni u tom svijetu po cijenu da se svrstavamo uz „jače“ i da ćemo tako nekako preživjeti i nekako se „obogatiti“. Možemo biti samo roblje i samo roblje. Upotrebljivo, reciklirano ili zgaženo je manje više svejedno za onog koji o tome odlučuje.

Zašto smo mi za ideju Balkanskog pokreta optora?

Ta ideja je superiorna u odnosu na sve te ideje koje se brčkaju u tom mulju nacionalnih suprotnosti, u odnosu na sve te koji biju neke svoje „patriotske bitke“, u odnosu na sve one koje su spremeni da se dodvore svim tim imperijalnim moćnicima, prodajući svako parče zemlje, vode i vazduha balkanskih naroda, u odnosu na sve te ratne bubnjeve i opštu silu represije i modernog fašizma koji su sve glasniji i glasniji.

Ta ideja povezuje klasnu i nacionalnu antiimperijalističku borbu balkanskih naroda protiv moćnih lešinara koji im uništiše sve. Ta ideja povezuje sve te obespravljene po fabrikama, njivama, rasutih po svijetu, po stanovima u depresiji i ogorčenih mladih ljudi koji ne znaju gdje da iskale bijes. Ta ideja je direktno suprotstavljena svim novim ratovima za interese tih moćnika, ma kako se oni pokrivali „patriotizmom“. Ta ideja otvara prostor za otpočinjanje klasnog rata na prostoru Balkana, i koja inspiriše mase za odlučnije rušenje tvrđava imperijalizma.

No, tu ideju mogu iznijeti samo najspremniji koji se žele suprotstaviti svakodnevnom poniženju, eksploataciji, teroru, militarizaciji i njihovim ratovima. I tu nema mjesta ni za kakvo – „ali“, jer njihova okrutnost neće slabiti u odnosu na porobljene i eksploatisane mase. Naprotiv! Ona je u direktnoj proporciji sa rastom otpora pobunjenih masa, a na toj relaciji nije nikada bilo niti će biti mira.

Ne njihovim ratovima i njihovim vojskama!
Mir balkanskim narodima!
Balkanskim pokretom otpora!

G20 – THAT IT WAS – Antifaschistische Aktion – Infoblatt

Sastanak grupe G20 bio je važan događaj, za koji su se vladari a i brojni oponenti mesecima pripremali. Više od 200.000 ljudi učestvovalo je u demonstracijama i borbi protiv policijskih snaga koje su retko viđene u ovolikom broju. Činjenica da je toliko ljudi stalo rame uz rame u borbenim redovima, pokazujući veliku solidarnost, samo po sebi je bilo veliki incident za vlastodršce. I posle svega vladajuća klasa uveliko koristi priliku da okrene ove proteste za svoje ciljeve. Zato sve ovo još više zahteva utvrđivanje i raspravu o uspesima i posledicama sastanka grupe G20.

O čemu se zapravo radi? To je bio sastanak najmoćnijih imperijalističkih sila i njihovih satelita. To je bio sastanak vodećih gospodara rata, okupatora, svih onih koji su poznati po kršenju ljudskih prava, onih koji se zalažu za genocide, onih koji uništavaju životu sredinu kao i onih koji su poznati po korupcijskim skandalima. Ukratko, to je bio sastanak najvećih neprijatelja radničke klase i potlačenih narodnih masa sveta!

Oni su se sastali da bi dogovorili uslove, da na kratko vreme stave na stranu konkurenciju nad nekim pitanjima i demonstriraju svoju moć. U ovom trenuktu neophodno je reći da je grupa G20 nasumična i bez odgovornosti pred međunarodnim zakonima ili UN – ekonomski gledano liče na kartel. Oni ne donose nikakve obavezujuće zaključke u razgovorima, već proždiru gomilu novca od poreza građana, i kao glavnu tačku izvode demonstraciju svoje moći nad narodnim masama. To je politička moć imperijalizma koja ih ujedinjuje.

Zato je otpor prema grupi G20 imao široku i jaku osnovu. Izvele su ga revolucionarne, antiimperijalističke, antifašističke i demokratske snage, kao i grupe za zaštitu životne sredine i hrišćansko motivisane grupe. Prethodno sastanku očekivalo se da će na protestima biti na stotine hiljada ljudi, brojnih aktivista i mnogobrojni učesnici iz drugih zemalja.

Zbog obimnih priprema nemačke buržoazije očekivalo se da su spremni i za okolnosti građanskog rata ili barem vanrednog stanja. Oni su okupili velike snage nemačke policije i dopunili ih međunarodnim snagama, između ostalog najmanje 200 policajaca/specijalnih snaga (drugi izvor govorio o grupi od 600) iz Austrije. Neko može postaviti pitanje šta rade ove policijske snage (neutralnih i nezavisnih zemalja?!) i može se zaključiti da postoji nova “aneksija” koja očigledno nastupa. Ukupno je nešto više od 30.000 policajaca je bilo raspoređeno, 11 helikoptera, konji i psi, oko 3000 vozila policije, desetine vodenih topova a posebno za ovaj sastanak korišećni su i namenski tenkovi. Kako ni to nije bilo dovoljno, podignuti sui posebni logori za privođenje kao i pripremljeni prostori unutar postojećih lokalnihzatvora. U blizini mesta održavanja sastanka lokalnom stanovništvu bio je zabranjen pristup domovima bez dokumenata, posetioci su morali biti zvanično najavljeni nekoliko nedelja unapred. Mnogi radnici su poslati na prinudni odmor zbog ograničenog javnog prevoza kojim nisu mogli da dođu do svojih ranih mesta, mnoga preduzeća su bila zatvorena. Bilo je pretresa kuća i uznemiravanja poznatih aktivista levičarskih pokreta. Raspoređivanje Duddea kao poznatog policijskog diretkora u penziji za sve operacije vezane za G20 sastanak, koji je poznat po svojim okrutnostima i zanemarivanju zakona kao deo “Hamburger Linie”, pokazuje koliko su bili spremni da idu daleko sa provokacijama.

Za vreme ovih priprema, gradonačelnik Hamburga, Scholz (SPD) nazvao je sastanak grupe G20 “festivalom demokratije”. I pre protesta bilo je jasno da će biti masovnih sukoba i brutalnosti policije, zato što je sam moto policije bio da suzbije i slomi bilo kakav otpor na početku protesta. Sa dosadašnjim iskustvom na protestima ove vrste, mnogi aktivisti su bili svesni činjenica da može biti i mrtvih. Raspoloženje među stanovnicima Hamburga bilo je jasno, oni su mrzeli ovaj sastanak G20. Ovo raspoloženje odražavala je i buržoaska štampa. Iako se govorilo o mirnim protestima, preovladao je stav o otvorenoj borbi demontranata protiv ovog sastanka.

Vrlo brzo je policija sprovela prvu veću akciju. U nedelju, nedelju dana pre sastanka, policija je napala i uništila kamp gde su se okupljali učesnici protesta. Taj kamp je zakonski dodeljen od strane najvišeg suda u Nemačkoj. Ovaj indicent označio je početak kršenja fundamentalnih demokratskih prava tokom čitavog sastanka grupe G20 – u ovom slučaju su prekinuli buržoaski princip razdvajanja sile. Posle drugog nezakonitog iseljavanja kampa, sud je promenio svoju odluku u pogledu postupanja policije. Zatim je sud dao odobrenje da se logor iseli. To je policiji dalo “neselektivnu dozvolu”. Sve je to opravdano podstaklo napetost svih uključenih strana. Ti postupci su zatvorili zajedničke redove različitih grupa, organizacija i političkih struje, bili su svesni antidemokratskih postupaka koje je sprovodio “neprijatelj”. Pojedini verski i kulturni objekti spontano su se stavili na raspolaganje demonstrantima za smeštaj i prenoćište. Događaji pre sastanka G20 jasno su pokazali kako sledbenici desnice koji su zagovarali teze o procesu “fašiziranja” postali su poslednja linija odbrane postojeće buržoaske demokratije. Vlastodršcima iz BRD nije bio potreban državni udar da bi zbacili osnovna prava učesnika protesta. Nije bilo ni potrebe da se u sve to uključe fašistički pokreti, čak ni članovi AfD Partije. Te fašističke metode izveli su isti predstavnici buržoazije, koji sebe predstavljaju kao “liberali”. Sve to pokazuje i fašističku stranu imperijalizma, u zavisnosti od stanja ova strana se pokazuje manje ili više otvoreno.

Usledila je akcija protiv demonstracija pod nazivom “Dobrodošli u pakao”, gde je policija napala “maskirani blok” koristeći brutalno i potpuno nesrazmerno nasilje protiv brojnih miroljubivih demonstranata. Advokati i predstavnici medija (posebno oni koji su bili “krivi” za izveštavanje sa kritikom) bili su napadnuti ili proterivani sa demonstracija, dok su brojni demonstranti povređeni. Svi su mogli da vide i bilo je potpuno jasno sa koje strane je došlo nasilje, i sama činjenica je pomogla da se stvori veći i jači front protiv nedemokratske i fašističke politike.

U toku ovih uličnih borbi a i kasnije stvorila se napestost između strana tako da ogromna masa više nije mogla biti kontrolisana od strane vladajuće klase.

Ovi neredi i ekscesi su opravdani sa principijalne tačke gledišta, nijedan revolucionar ili antifašista ne sme se bojati činjenice da u svakoj oluji besa koja dolazi od masa uvek ima lošihelemenata koji se pojavljuju. To se ne dovodi u pitanje. Što se tiče reakcije, postoje indikacije da je to bio deo plana da se “eskalira” situacija u “Schanze”. Specijalne jedinice započele su svoje akcije sa mitraljezima u rukama, vladajuća klasa je čitavu gradsku četvrt koristila kao poligon za obuku, čak koristeći u izveštavanju mnoge izmišljene priče pokušavajući da okrene javnost na svoju stranu.

Heinecke, žena advokat iz grupe “Anwaltlicher Notdienst” (grupa advokata koji podržavaju demonstrante u mnogim procesima u Nemačkoj – prevodioci) razgovarala je o “velikim vežbama protiv demonstranata – bez ikakvih razloga”. Kasnije je vladajuća klasa pokušala da napravi razlog za takvu vrstu upotrebe sile kroz svoju propagandu.

U ovoj situaciji otvoreno fašističke bande i nacisti su se još jednom dokazali kao najverniji psi na lancu vladajuće klase, koristeći se svojom propagandom započeli su “lov” na aktiviste preko društvenih mreža. Dan kasnije govorili su samo o nasilju “levičara”, zahtevali više javnog nadzora a vizija policijske države u Hamburgu postala je legitimna stvar i vizija budućnosti. Vladajućoj klasi su potrebni više otvoreni metodi i oblici nasilja kako bi održali kontrolu. Mase su ta sila koja stvara svetsku istoriju! To je oslobođeni bes, koga se plaši vladajuća klasa i koja uzrokuje da se ona zaljulja, što se dokazalo i protestima protiv G20 grupe. Sve “organizacije” koje sada promovišu politiku razgraničenja. Mase su snaga koja stvara svetsku istoriju! To je bio oslobođeni bes, koga se boji vladajuća klasa i koji uzrokuje da se potresu, što su dokazali i protesti protiv G20. Sve ove “organizacije” koje sada promovišu politiku uspostavljanja granica između njih i onih koji “preteruju” odabrale su stranu sa buržoazijom i postale su deo plana podizanja defetizma i malograđanstva unutar revolucionarnog pokreta i poništavanja uspeha i svakog napretka koji je postignut za vreme protesta. Jednako štetni uticaj kao oni koji bi da se ograniče od protesta imaju one snage koje stvaraju iluziju nekih potpuno “novih dimenzija” klasne borbe. Bez sumnje, pokret protiv G20 doneo je pobedu i postao je dobar preduslov za još veću borbu protiv imperijalizma. Međutim, ako neko fantazira o “novim dimenzijama”, samo unosi dezorijentaciju u borbene redove i pomaže političku reakciju, muti jasan pogled na najvažnije zadatke koji su sada ispred svih revolucionarnih organizacija i snaga koje su pokazale realnost borbe protiv G20. Takvi “pametnjakovići”, bez obzira da li su prikriveni levim ili desnim šinjelom, više bi pomogli borbi masa ako bi i dalje ostali u pozadini kao obični posmatrači, kao što su to činili i za vreme protesta protiv grupe G20.

Usmereni pokušaji zastrašianja i represije od strane vladajuće klase korišćeni su protiv daljeg razvoja aktivista u revolucionarnom i komunističkom spektru pokreta, čak i nakon posledica protesta. Na kraju ipak su oni bili na čelu i predvodili mase. Takođe, oni su napravili važan i suštinski napredak u sticanju iskustva u ovim borbama protiv G20. Nije uobičajeno ako 200.000 ljudi bude na jednom protestu, tako da ovi i ovakvi sukobi sa policijom u tom intenzitetu nisu uobičajena stvar u mnogim evropskim zemljama, a akcije nemačke burzoažije podigle su nivo represije prema kojima se aktivisti moraju prilagođavati. Ne samo da je grupa G20 otvorenije prikazala fašističko lice imperijalizma, već je u najvažnijem delu dala novi polet antifašističkom, anti-imperijalističkom i revolucionarnom pokretu u centralnoj Evropi. Odgovarajući na pitanje “Šta je bio sastanak G20?” možemo jasno reći: Više od 200.000 ljudi koji su izneli svoje otvorene anti-imperijalističke zahteve na ulicu; Hiljade ljudi koji su stali protiv svih nedaća u svetu, bez straha od mogućeg privođenja ili većih povreda, pa čak i rizika po svoj život, hrabro se suprostavljajući represiji buržoaske države; I stotine ljudi koji su osnažili svoje redove ikoalicije, koristeći ovu pobedu protiv G20 za doprinos u daljem razvoju revolucije, naročito u imperijalističkim zemljama sa mnogo više jasnim stavovima.

Posebna poruka upućena je svim potlačenim i eksploatisanima širom sveta na protestima protiv sastanka G20 grupe u Hamburgu. Ne postoji sigurno mesto za imperijaliste u svetu, gde se mogu “povući”. Otpor i borba protiv G20, snage koje su se spojile u zajednički front koji se proteže širom sveta u cilju razbijanja vladajućeg imperijalističkog poretka, to je bio sjajan i dubok izraz istinskog internacionalizma.

Da bi se u išta valjano napravilo u bilo kojoj oblasti ljudske djelatnosti mora postojati i taj otklon spram postojećeg, vladajućeg. Tako i u politici, da bi se napravio prodor iz obruča postojećih društvenih odnosa i stega mora se praviti iskorak spram ustaljenog, ali i proglašenog “progresivnim” i “obećavajućim”.

Nas ovdje ne interesuje taj otklon od nacionalsitičkih, fašističkih i neoliberalnih shvatanja i njihovih hordi, uvijenih u najsuptilnije metode porobljavanja, pljačke ili brutalnog uništenja u izazvanim i podsticanim sukobima. U našem žaru koji nas podstiče da budemo prije svega slobodni ljudi i borci, nas zanima da napravimo otklon od svih onih shvatanja koje unose pometnju, zamagljuju suštinu i otežavaju da se požar klasne borbe obespravljenih masa rasplamsa u svojoj punoći.

Znači nas otklon mora biti direktan i jasan.

Mora se uništiti postojeća tzv. evropska ljevica i njeni recidivi i imitacije na Balkanu. To uništenje je neophodno zbog prirode te ljevice koja je svoj “opus dei” ograničila u okvirima jedne od bogatijih tvrđava imeprijalizma, krećući se u nihovim zadatim okvirima, “zidinama”, prenebregavajući osnovni globalni sukob, taj klasni talas koji na svom putu briše i sve te imperijalne tvrđave. I gdje sve njene koncepcije i želje za prevladavnjem kapitalističkog svijeta ostaju samo jalovi pokušaju, a često u službi samog imperijalizma i nadnacionalngo kapitala.

U čemu je odgovor na njihovu kapitulantsku poziciju?

Osnovna razlika je u poimanju prevazilaženja diktature kapitala i otporu imperijalizmu. Dok je revolucionarna pozicija fokusirana na rušenju diktature kapitala, robno-novčanog svijeta i privatne svojine i oružani otror imperijlističkom porobljavanju, dotle su kapitulanti za djelovanje u okviru te dikatature kapitala, željom da se on postepeno reformiše i bez ozbiljnije želje za suprostvaljanjem imperijalistima.

Iz te osnovne razlike proizilaze i sve ostale naše razlike.

Ta ljevica se kreće u zadatim koordinatama postojećeg svijeta i ona reaguje na ono što im taj svijet servira. I ona više ne razmišlja o mogućnosti rušenja temelja na kome počiva taj svijet neslobode. To je stari i svima poznati sukob između reformista i revolucionara. Sve ovo poznato ponavljamo jer današnji trenutak na ovim našim prostorima zahtjeva da se ponovo zgaze ti žohari, ne toliko zbog njihovog kapitulanstva, nego prije svega zbog potrebe tog istorijskog proboja u postojećem.

Danas je na Balkanu osnovna revolucionarna lozinka – Balkan balkanskim narodima. Nju sada počinju preuzimati sluge kapitala u balkanskim zemljma, jer im je to naređeno, kao i sami reformisti. No, dok te sluge pod tim podrazumijevaju taj Balkan kao dio većeg pljačkaškog kolača, pod zaštitom sile imperijalista, drugi, reformisti u suštini sanjaju Balkan kao dio neke “neprotivrječne i socijalno uređene Evrope”. Kao što uostalom i svaki malograđanin neprestalno sanja neko svoje “ostrvce slobode”.

I upravo kroz stvarni sadržaj parole Balkan balkanskim narodima, revolucionarni pokret može ojačati i postati sila na ovim prostorima, jer njen imperativni karakter podrzumijeva vlast balkanskih masa, oslobođenih neokolonijalnog ropstva i marionetskih, pljačkaških klika.

Uništenje reformističke ljevice koja se često pokriva simbolima i frazama revolucionarnog pokrete je u interesu razvoja pokreta. Ne zato što su njene pristalice veći neprijatelji od fašista i ostalih sljedbenika diktature kapitala, nego zato što su smetnja za uspješnu borbu na glavnom frontu rušenja diktature kapitala. Što su posredno sredstvo u rukama klasnog neprijatelja. I što globalnom nadnacionalnom kapitalu upravo odgovara takva ljevica koja će pod simbolima revolucionarnog pokreta provoditi interese tog kapitala. Forme “modernog fašizma” i forme “moderne ljevice” su na istom zadatku – odbraniti temelje prevaziđenog svijeta pred naletom pobunjenih masa, koje ne žele više da žive pod uslovima i pravilima tog svijeta.

No, uništenje takve ljevice ne dešava se samim fokusiranjem na njeno djelovanje i osporavanjem te idejne pozicije. To istorijsko razgraničenje se ostvaruje, kao i do sada – djelovanjem sa revolucionarih pozicija. Tada obespravljene mase spoznaju koja sila je spremna da rješava njihove osnovne egzistencijalne i klasne probleme, i slijediće tu silu. I tada sva ta tzv. evropska ljevica i njena imitacija na balkanskim prostorima mora završiti u redovima pobunjenih masa ili pred streljačkim vodom tih revolucionarnih masa.

Balkanskim pokretom otpora!

Svaka istorijska protivrječnost ima to “prokletstvo” da vremenom postaje sve jasnija, skoro svima razumljiva i da traži svoje razrješenje, sve upornije i upornije, ostavljajući sve manje prostora za neku neutralnost, nezainteresovanost ili stavljanjem sebe iznad situacije – da te to ne dotiče.

Tako i na ovim našim balkanskim prostorima polako, ali sve upornije, dolazi nam “iz guzice u glavu” spoznaja o neminovnosti razrješenja svih tih protivrječnosti – “da mora da pukne”, “da ovo više ne može ovako”, da ovo gubi svaki smisao postojanja”, ”da kriminalnu bandu na vrhu treba govnavom motkom…“, “da…”

Oni koji se ne slažu bi rekli da to može trajati godinama, navodeći bezbroj činjenica u prilog tome. Međutim, pri tom zaboravljaju jednu osnovnu zakonitost u razvoju ljudskog društva – prozvodne snage. Ogroman skok u tehnologiji i proizvodnji je došao u sukob sa postojećim društvenim odnosima koji se još batrgaju u nekim polufeudalnim, patrijarhalnim i kapitalističkim odnosima. Te proizvodne snage prodrle su u skoro svaku poru zemaljskog šara, ne ostavljajući skoro ni jednu njenu stopu, niti jedinku da može biti neovisna i izvan tog “umreženja” u savremene tehnologije i to neminovno vodi tom “istorijskom skoku” koji će se odraziti na svakoj tački te “majušne planete”.

Šta imamo, a šta nemamo mi ovdje na Balkanu?

Prije svega, Balkan ima to nasleđe nezavršenih procesa istorijskog sazrevanja pojedinih nacija i koje su još uvek u tom naletu borbe za odbranu svoje samobitnosti. No, ta borba nosi i žig vladajuće klase koja pod borbom za neke “nacionalne i patriotske više ciljeve” sprovodi agresivnu politiku prema drugim narodima, prvenstveno pljačkajući “sopstveni” narod. I to je sve poznato. Međutim, na stranu ta tzv. njihova nacionalna i patriotska busanja u prsa i nezavisnost, oni su u suštini toliko zavisni od imperijalista i tog spoljneg fakora, da su dovedeni do karikaturalnosti – krećući se poput običnih prosjaka, sluga, slijepih izvršitelja tog nadnacionalnog kapitala.

Postojeći režimi balkanskih zemalja su i sredstvo tog nadnacionalnog kapitala u borbi protiv pobunjenih masa svijeta i sredstvo očuvanja polukolonijalnog statusa balkanskih zemalja za dalju obostranu pljačku. Pored toga, u balkanskim zemljama, sa napredovanjem tog opšteg svjetskog haosa, sve više jačaju autoritarni elementi sistema, po potpunom uzoru na mafijaške kartele i to se više ne može sakriti, niti se oni baš trude da to kriju. Čak im taj mafijaški imidžgodi. Oslonjeni na činovnički poslušni aparat, sistem represije kako legalnih snaga tako i ilegalnih banditskih hordi u službi lične vlasti, šepure se ti “lideri”, nesvjesni da će završiti pred revolucionarnim sudom, ili biti gonjeni širom planete ako privremeno uteknu, i pod uslovom da preteknu u tim njihovim mafijaškim obračunima.

Imamo i permanentnu rasprodaju preostalih prirodnih bogatstava raznim imperijalistima pod bilo kakvim uslovima. Rasprodaja poprima razmjere epidemije, tako da će se uskoro imati taj poznati paradoks da će narod živjeti, ili bolje reći krepavati, getoiziran u okruženju prirodnih ljepota koje nije njihovo i gdje neće moći kročiti sopstvenom nogom.

Imamo i tu zgaženu radničku klasu koja je posle trežnjenja od nacionalističkog opijuma i nade da će živjeti kao nekada evropski radnici, živi pognute glave u strahu za sopstvenu egzistenciju.

Imamo i sve više nezaposlenih i mladih koji ne znaju šta će sa sobom, i koji sanjaju neki bolji život za koji misle da postoji “tamo negdje”. Žive u iluziji da će se spasiti ako pobjegnu iz “rupe”.

Imamo i sve veće siromaštvo koje tiho osvaja, a na koje se navikavamo, i koje nas parališe i postajemo ravnodušni na sve.

Istina, imamo i prve znakove otpora takvom stanju – od sve češćih samostalnih ataka na klasnog protivnika, a i pokušaja organizovanijeg otpora tom stanju.

Šta nemamo?

Ono što u istorijskom smislu još nemamo to je sila koja bi odnijela pobjedu na tri glavna fonta: ideološkom, frontu neposredne klasne borbe i frontu antiimperijalističkog otpora. Te sile su još u začetku, i čine ih slabe grupe, većinom na reformističkim pozijama. Znači, da bi te sile ojačale, treba istovremeno voditi borbu protiv diktature kapitala i za ispravnu idejnu liniju u okviru onih koji pokušavaju da se suprotstave toj diktaturi kapitala.

Podizanje klasne borbe obespravljenih masa na viši nivo i njihovo povezivanje u jedinstvnu silu se ne postiže preko noći, apelima, formalnim povezivanjem ili stihijskim reagovanjem na pojavno. To može učiniti samo organizovana sila obespravljenih masa na vrlo visokom idejnom nivou, koja je spremna da svojim stavovima, istupima i svakodnevnom borbom i hrabrošću u suprotstavljanju diktaturi kapitala, stekne uticaj u masama.

Sila duboko oslonjena na mase i sa stečenom praksom u borbi protiv diktature kapitala može krenuti i na polje glavne bitke – antiimperijalističke borbe. Može krenuti u susret Balkanskom pokretu otpora.

Sila koja će aktivno voditi borbu protiv NATO okupacije, dužničkog ropstva svjetskih lihvara, otporu ostalim imperijalistima i domaćim slugama savremenog fašizma. Sila izrasla na potrebi balkanskih masa i sila koja mora pobijediti ukoliko bude odražavala klasne interese tih masa.

Balkanskim pokretom optora!