PR je solidarna sa borbom narodnih masa protiv profašističkog režima u Turskoj.
Najnoviji dogadjaji su potvrda da se narodnim masama može vladati, ali se ne može zauvijek vladati. Brutalnost koju decenijama spovodi turski režim u gušenju nacionalnih, gradanskih i socijalnih prava morao je dovesti do ove situacije, kada se u borbu protiv režima stvaraju zaceci širokog narodnog fronta. Ovoj pobuni je svakako doprinela i politika aktivnog ukljucivanja turskog režima na strani zapadnih imperijalista u njihovom ratu protiv naroda sveta. Bez obzira na trenutni ishod ovog otpora narodnih masa sigurno je da Turska više u politickom smislu ne može biti ista kao pre i da će sve protivrečnosti turskog društva u narednom peridu dobijati sve zaoštreniju formu…
Ovo je i velika prilika i za turski revolucionarni pokret da iz strateške defanzive prede u takticku ofanzivu, kako bi pripremio mase za odlucnu borbu za rušenje profašističkog režima, samog kapitalizma i izbacivanja Turske iz lanca imperijalističkih saveznika. Ne treba posebno isticati da je ova borba narodnih masa u Turskoj direktni podsticaj masama na Balkanu i ojačaće njihov otpor kapitalizmu i imperijalističkoj zavisnosti…
PR pozdravlja početke protesta i izlaske nezadovoljnih gradjana na ulice u Sloveniji, Hrvatskoj, BiH, Srbiji…., kao što pozdravlja i proteste grčkih masa, i uči iz iskustva revolucionarne borbe kurdskih i turskih organizacija.
PR će učestvovati u svim protestima koja imaju za cilj jačanje klasne svijesti obespravljenih masa i poraz nacionalističke, klerofašističke i neoliberalne svijesti na ovim prostorima, bez obzira na idejnu šarolikost, pa i konfuziju kojom obiluju sami protesti.
Istovremeno će PR zastupati onu liniju u pokretu koja će doprinositi da pokretom ne prevladaju ona shvatanja koje zastupaju reformističke struje i čija se „revolucionarnost“ zaustavlja i povlači pred „svetosti privatne svojine“, moci imperijalističke vojne internacionale i „nedodirljivosti osnova kapitalističkog sistema“.
PR neci ići ni putem onih snaga koje borbu protiv kapitalističkog sistema vidi u stihijskim akcijama koje namaju suštinski cilj da se organizovanom borbom dodje do rušenja kapitalističkog sistema, već su izraz individualnog protesta, bunta, „načina življenja“, a u pojedinim slučajevima i izraz manipulacije nezadovoljstvom masa.
Jačanjem klasne svijesti obesprvaljenih masa stvaraju se uslovi da se te iste mase pripreme za više oblike klasne borbe s ciljem rušenja kapitalističkog sistema. Dužnost PR i svih revolucionarnih grupa je da svojim primjerom, odnosno konkretnom borbom u neposrednoj praksi, a ne samo na riječima, doprinose jačanju klasne svijesti obepravljenih masa.
Imperijalistički pljačkaši i zlikovci ponovo intenziviraju svoja prepucavanja na Balkanu preko ledja malih naroda. Sada je to u pitanju budući položaj Srbije i njen odnos sa Kosovom. Posle kratkotrajnog perioda primirja imperijalisti su prešli na tzv. nivo niskog sukobljavanja preko svojih plaćenickih bandi oličenim u političkim partijama, verskim institucijama, medijima i drugim psećim organizacijama.
Srbiji preti politički rascep na dva pola, što će destabilizovati situaciju u samoj zemlji. Zaoštravanje političke situacije u Srbiji je rezultat, ne samo ove aktivnosti imperijalista, već i celokupne situacije u svetu, regionu, kao i same ekonomske situacija u susednim zemljama. Tome pogoduje i opšte stanje potpunog pesimizma u kojem se nalazi narod u Srbiji usled ekonomske paralize privrede zemlje.
Nepostojanje treće strane u Srbiji koja bi ojačala nezadovoljstvo u narodu, i imala snage da se obračuna sa zapadnim i ruskim kolaboracionistima, samo pogoduje da ove marionete dobijaju na značaju. Time se njima otvara i mogućnost da apatični narod teraju u nove sukobe, protiv njegove volje i stvarnih interesa.
PR ističe da je u interesu naroda Srbije da prizna Kosovo kao samostalnu državu i pruži ruku albanskom narodu na Kosovu.
PR ističe da je u interesu naroda Kosova da pomognu Srbiji i srpskom narodu , pogotovu na Kosovu, da se oslobodi pogubne politike iz prošlosti i okrene se zajedničkoj budućnosti dva naroda. A budućnost naroda Srbije i Kosova je u zajedničkoj borbi protiv imperijalističke pljačke i protiv njihovih slugu u Beogradu i Prištini. Ujedno ta borba može biti uspešna samo kao deo zajedničke borbe svih balkanskih naroda.
Dok se zemlja nalazi na ivici bankrota, vlastodršci u Srbiji, misleći da je došao pravi trenutak, pokreću pitanje autonomije Vojvodine. Ponovno otvaranje pitanja autonomije Vojvodine je samo nastavak velikosrpske politike iz devedesetih godina prošlog veka u drugim okolnostima. Potpirivanjem nacionalističkih strasti u “praznoj kući” želi se samo skrenuti pažnja sa sloma koju je doživela zvanicna politika po pitanju Kosova i tzv. evropskih integracija. Time se žele i preduprediti, odnosno prolongirati, masovniji izlivi socijalnog nezadovoljstva po gradovima Srbije.
PR od raspada Jugoslavije ima jasan stav po pitanju autonomije Vojvodine. PR smatra da je borba za očuvanje autonomije Vojvodine ujedno borba protiv dalje fašizacije društva i u interesu je klasne borbe u samoj Srbiji i šire.
Svi fašistički nasrtaji da se ukine autonomija Vojvodine , kao posledice obračuna kleptomanjinskih bandi u Beogradu i Novom Sadu, mogu dovesti do nestabilnosti u Vojvodini i samoj Srbiji.
PR smatra da borba za očuvanja autonomiju Vojvodine ne mogu voditi snage koje su se svojom pljačkaškom politikom potpuno kompromitovale u narodu. Odbrana Vojvodine, odbrana Srbije i Balkana pripada samo onim snagama koje će poraziti nacionalističke i fašističke horde zla i njihove nalogodavce ma sa koje strane oni dolazili.
PR ponavlja svoje stavove date još 1999. godine u vreme napada NATOpakta na Srbiju i Crnu Goru. U tim stavovima stoji da su tim napadom okončani ratovi na prostoru bivše Jugoslavije započeti devedesetih godina XX veka, slomljena agresivna moć velikosrpskog nacionalizma i omogućeno albanskom narodu na Kosovu da se oslobodi dominacije režima u Beogradu. Istovremeno je ovom intervencijom NATO došao na korak od zaokruživanja svog prisustva na Balkanu. Napad NATO alijanse je bio u tom istorijskom trenutku u interesu naroda bivše Jugoslavije, jer nije bilo sile stvorene od njenih naroda koja bi zaustavila desetogodišnja razaranja, zločine, stradanja, egzoduse naroda i divljanja vojnih i paravojnih bandi nacionalističkih režima.
PR ističe da je dolazak NATOa na Balkan u službi zaštite marionetskih režima od pobune narodnih masa i omogućava neokolonijalnu poziciju zapadnom imperijalizmu.
PR ističe da je dolazak NATOa na Balkan u službi zaštite marionetskih režima od pobune narodnih masa i omogućava neokolonijalnu poziciju zapadnom imperijalizmu.
Narodni heroji Boro Vukmirović i Ramiz Sadiku ubijeni su tokom Drugog svetskog rata od strane Italijanskih fašista na Kosovu. Kada su hteli da ih streljaju odvojeno, oni su zahtevali da budu streljani zajedno. Streljani su zagrljeni.
PR je od svog osnivanja podržavala pravednu borbu albanskog naroda na Kosovu za svoje pravo na samoopredeljenje.
Posle intervencije NATO pakta došlo je do sloma militantnog velikosrpskog nacionalizma i stavljanje Srbije i Kosova pod dominaciju zapadnih imperijalista.
Političke elite u Beogradu i Prištini i dalje koriste tzv. albansko pitanja za ostvarenje svojih unutarpolitičkih ciljeva. Nepriznavanjem Kosova kao samostalne države režim u Beogradu koristi kao razlog da nezadovoljstvo masa u Srbiji stalno usmerava u drugom pravcu, povremeno raspirujući nacionalističku mržnju, kao i da na tom pitanju dobije što veće povlastice od zapadnih imperijalista. Krajnji cilj režima u Beogradu nije da povrati dominaciju nad Kosovom, jer zna da je to nemoguće, već da izgradi što povoljniju poziciju na Balkanu. Zamrzavanje postojećeg stanja u odnosima sa Kosovom i odugovlačenje u uspostavljanju potpunih odnosa između dve države je, po proceni režima u Beogradu, karta koja na duže staze može biti od koristi za njih.
Politička elita na Kosovu je svesna da je rešavanje odnosa sa Srbijom dug proces i da im takva situacija u suštini odgovara, jer albanske mase će teže krenuti u otvorenu pobuni protiv marionetske vlasti, i svojoj borbi dati klasni i antiimperijalistički karakter, dokle god postoji pretnja od Srbije. Međutim, teška ekonomska situacija na Kosovu, sve veće nezadovoljstvo u masama, kao i spoljni u unutrašnji pritisci određenih snaga, primoravaju vlasti u Prištinu da preduzme korake na uspostavljanju potpune kontrole nad celokupnom teritorijom Kosova i naprave iskorake iz statusa protektorata.
Marionetski vlasti u Beogradu i Prištini nemaju vojne snage za neke radikalnije poteze, pogotovo bez saglasnosti svojih mentora. Nikakvi veći sukobi i destabilizacija regiona nisu u ovom trenutku i interesu zapadnog imperijalizma, jer bi bilo kakva eskalacija nasilja vodila otvaranju mnogih pitanja na Balkanu, a što bi u krajnjem ishodu moglo voditi gubljenju pozicije zapadnog imperijalizma u ovom regionu.
Srpske i albanske mase, preokupirane svakodnevnim životnim problemima, nisu spremne ni na kakve sukobe i otvorene su za saradnju. Međutim, postojeće nezadovoljstvo masa u srpskom i albanskom narodu ne može iskoristiti revolucionarni subjekat koji je slab. Nacionalistička ineoliberalna svest u masama trenutno preovlađuju nad demokratskom proleterskom svesti. Svaka pojava i jačanje proleterske svesti, kroz otpor uspostavljenim klasnim odnosima, u startu se minimizira i razbija od strane struktura vlasti, vladajuće kapitalističke klase, potkupljenih sindikata i medija koji su u njihovim rukama. No kriza imperijalizma svakim danom dovodi do jačanja i fašizma i antifašizma na teritoriji cele Evrope. Od mogućnosti imperijalizma da zavede fašizam u Evropi, kao i snage ruskog imperijalizma da ojača svoje prisustvo u Srbiji, zavisi i priroda budućih odnosa između Srbije i Kosova, odnosno na području celokupnog Balkana.
PR smatra da se zajedništvo među albanskim i srpskim narodom ne može graditi u uslovima diktature krupnog finansijskog kapitala, odnosno ono se može graditi samo porazom imperijalizma na Balkanu.
PR je za mir i protiv sukoba između albanskog i srpskog naroda. Odlučno je protiv fašističkih hordi na Kosovu instruiranih od strane beogradskog režima, kao i onih snaga u albanskom narodu koji rešenje nacionalnog pitanja albanskog naroda vide kroz stvaranje etničke države na «albanskom etničkom prostoru».
PR podržava pravo naroda Kosova da se izjasne s kim i kako ce živeti, odnosno da li ce to biti u okviru samostalne države Kosovo, ujedinjenog sa Albanijom ili u zajednici balkanskih naroda. Ali PR je za ravnopravni status svih naroda na Kosovu. To se ne može ostvariti u uslovima sadašnje marionetske vlasti na Kosovu, mešanjem beogradskog režima u prilike na Kosovu i protektoratom imperijalista. To se može ostvariti samo radikalnom promenom društvenih odnosa u Srbiji i na Kosovu.
Parola – «svi Albanci u jednu državu» isto je tako fašistička i pogubna za albanske mase, kao što je to u praksi pokazao velikosrpski poklič – «svi Srbi u jednu državu».
Za ravnopravnost i bratstvo albanskog i srpskog naroda! Za zajednicu balkanskih naroda! Živeo antiimperijalistički pokret naroda Balkana!
Na prostoru bivše Jugoslavije, zbog rata i divljanja nacionalizma, u proteklih deset godina se sporije odvijao razvoj levicarskih ideja i revolucionarnih organizacija. To režimi obilato koriste i, u nedostatku jačeg revolucionarnog otpora, demagoškim parolalama i organizacijama koje samo fingiraju klasnu borbu, jos više unose konfuziju u osiromašene mase. Medjutim , sve veće nezadovoljstvo masa i sve češće njihovo smoorganizovanje gura levičarske grupe ka radikalnijim oblicima borbe i pilagodjavanju svojih organizacionih formi zahtevima masa.
Tako je Crvena akcija u Hrvatskoj obznanila da je prešla na ilegalni oblik rada: Ilegalnim radom organizacije mi nazivamo onaj rad koji ne priznaje legalne strukture sustava i koji štiti aktiviste od represivnih aparata države. Povijest, ali i primjeri drugih zemalja jasno nam pokazuju da svaki režim primjenjuje represiju kad se osjeća dovoljno ugroženim od antisistemskih pokreta. Mi želimo graditi upravo antisistemski pokret.
To znači da smatramo da se stvari ne mogu mijenjati promjenom pojedinih politika, nego potpunom promjenom sustava. Nedemokratski parlamentarizam, u kojem “birači” ne mogu utjecati na svakodnevne odluke “svojih” zastupnika, nije samo nedemokratski, nego je i smišljeno kreiran da odgovara interesima kapitala. Borba je protiv diktature kapitala i borba protiv nedemokratskog sustava, a borba protiv sustava je – ilegalna. Mi se samo ponašamo u skladu s tim činjenicama.
Partija rada je 2007. godine donela odluku o početku prelaska na ilegalne oblike rada: “Osnovni razlog prelaska partije na ilegalni rad proizilazi iz uslova u kojima ona deluje i postavljenih programskih ciljeva, a koji se ne mogu ostvariti bez postojanja ilegalne partije. Osnovni zadarak na putu pripreme jedne partije za revolucionarnu promenu društvenog uredjenja jeste da svojom strukturom ostane što više nedostupna za klasnog neprijatelja. Ostati na sadašnjem stupnju legalnosti, a istovremeno želeti da partija predje na viši stepen izgrađenosti je samo po sebi protivrečno.To je ujedno i političko pitanje, jer partija koja zagovara rušenje kapitalističkog poretka, a ne želi da predje na ilegalni rad, poptuno je kontaminirana najprizemnijim oportunizmom.
No prelazak na ilegalan rad mora osposobiti PR da razvija ostale specifične strukture organizovanja koje će se prilagodjavati kretanjima i potrebama masa. U masama niče hiljadu novih formi koje se razvijaju ili nestaju u kratkom roku. PR mora biti spremna da se prilagodjava i tim strukturama i učestvuje u njihovom radu. PR mora biti stopljena sa masama – « da se u masam oseća kao riba u vodi (Mao) ».
SFR Jugoslavija se raspala zbog potpune pobede nacionalističke politike u vrhovima Saveza komunista Jugoslavije, ekonomske krize u koju je društvo zapalo i promene odnosa snaga na medjunarodnom planu. Višedecenijsko nagomilavanje političkih, ekonomskih i nacionalnih suprotnosti nužno je na kraju proizvelo otvorene sukobe i raspad države.
Partija rada zastupa stav da su, u situaciji kriza i rastakanja državne zajednice, najveći uzročnik stvaranja nacionalističke mržnje, podizanja ratnih tenzija i kasnije rata, bile snage velikosrpskog nacionalizma. Te snage su svojom agresivnom nacionalističkom politikom, stavljajući JNA, kao najjaču vojnu silu pod svoju kontrolu, odigrale presudnu ulogu u ratnim dogadjanjima na ovim prostorima. Pored pretvaranja JNA u direktan instrument rata protiv drugih naroda Jugoslavije, uporedo, je izvršena bezočna manipulacija nacionalnim osećanjima i stvaranje nacionalističke mržnje od strane medija koje je kontrolisao režim, od strane većine političkih partija, kao i tzv. nacionalnih institucija (SANU, UKS, SPC). Ovakva homogenizacija velikog dela srpskog naroda, kao i prethodno navedeni uzroci, doveli su do jačanja nacionalizma kod drugih naroda. Rezultati svega bili su zastrašujući – višegodišnji ratovi, desetine hiljada mrtvih i ranjenih, stotine hiljada izbeglih lica, ratni zločini, osiromašenje većine naroda, beskrupulozna pljačka i profiterstvo državnih vrhova itd.
Partija rada je principijelno i neprestano ukazivala da je namera eksponenata tzv. velikosrpskog projekta bila po svojoj suštini, iracionalna, anticivilizacijska i neostvariva, i da je kao takva vodila u potpunu katastrofu sam srpski narod. To se i pokazalo. Nacionalistički planovi “krvi i tla” i pored ostvarene početne ratne prednosti doživeli su poraze. Time se ostvario prostor za normalizaciju života na ovim prostorima.
Partija rada je bezrezervno za toleranciju i saradnju naroda, i smatra neodrživom šovinističku parolu “ne možemo živeti zajedno”. Sva dosadašnja istorijska iskustva pokazuju da je život u miru i saradnji neminovnost, i da je preko potrebna upućenost naroda bivše Jugoslavije jednih na druge i njihova politička, kulturna i ekonomska povezanost. Zbog proteklih dogadjanja to će bititežak proces, ali koji će predstavljati veliki civilizacijski zadatak za sve balkanske narode u pravcu boljeg, ravnopravnijeg i pravednijeg života na ovim prostorima.
Partija rada se zalaže za uspostavljanje što čvršćih ekonomskih, političkih i kulturnih odnosa medju narodima bivše Jugoslavije i svih balkanskih država. To podrazumeva enregičnu promenu dosadašnje politike, uklanjanje nacionalističke svesti, i utvrdjivanje odgovornosti za počinjene zločine. Karakter i obim saradnje medju narodima ne može se nametati, već mora biti rezultat slobodno izražene volje ravnopravnih naroda.
ZA ZAJEDNICU BALKANSKIH NARODA!
2. Odnos PR prema naciji i nacionalizmu?
Partija rada, što je nužnost istorijskog trenutka, posvećuje veliku pažnju ovom pitanju. Pored toga, poznato je patriotsko osećanje jedno od najdubljih i najtrajnijih osećanja u čoveku. Na našim prostorima to osećanje je zloupotrebljeno i zamenjeno nacionalističkim, što je podrazumevalo precenjivanje vlastite nacije i stvaranje mitološke svesti, a s druge strane, netoleranciju, potcenjivanje drugih naroda i mržnju prema njima.
Nacionalno pitanje na teritorije bivše Jugoslavije još nije rešeno. Preduslov njegovog rešenja je potpuni poraz velikosrpskog i velikohravtskog državnog šovinizma i omogućavanje svim narodima da ostvare svoje pravo na samoopredeljenje i nacionalnu ravnopravnost.
PR je od samog početka bila beskompromisno protiv zločinačkih, osvajačkih ratova velikosrpskih nacionalista u Sloveniji, Hrvatskoj i BiH. Partija rada je bila dosledno na strani slovenačkog, hrvatskog i bošnjačkog naroda u njihovom pravednom odbrambenom ratu. Dosledno se zalagala za jedinstvenu BiH i bila protiv sramnog sporazuma Miloševića i Tudjmana za podelu BiH i stvaranja Velike Srbije i Velike Hrvatske. Partija se zalagala i zalagaće se za bezbedan povratak svih Srba u Hrvatsku i svih prognanih lica u BiH, za njihovu potpunu ravnopravnost i ostvarenje gradjanskih prava. PR je uvek bila na strani albanskog naroda na Kosovu i njegovoj pravednoj borbi protiv velikosrpske okupacije, s pravom da narod Kosova odluči s kim će i kako živeti, uz uspostavljanje multietničkog Kosova. PR je podržavala snage u Crnoj Gori koje se zalažu za suverenost Crne Gore uz apsolutnu ravnopravnost svih njenih naroda. Isto tako PR se zalagala za ostvarenje autonomije Vojvodine, ostvarenje autonomnih prava naroda Sandžaka, kao i ostavrenje prava nacionalnih zajednica koje žive u manjini na odredjenoj teritoriji.
Medjutim PR ne podržava niti će podržati svaki nacionalni pokret. Ona tretira nacionalno pitanje u celini. Partija rada ne podržava one nacionalne pokrete koji služe imperijalistima, malim i velikim, za ostvarenje porobljivačkih i hegemonističkih ciljeve.
Za PR nacionalizam je reakcionarna ideologija protiv koje se treba boriti svim sredstvima. Uostalom, cenu nacionalističke politike najviše su platile najšire narodne mase, bilo one srpske, hrvatske ili druge nacionalnosti ovih prostora. Borba za uništenje nacionalističke svesti je jedan od osnovnih ciljeva Partije rada.
3. Problem odgovornosti?
Partija rada je mišljenja da ne može biti nikakvog pomaka ka boljem za narod Srbije, ukoliko se ne izvrši stvarni obračun sa velikosrpskim nacionalizmom, njegovim nosiocima i u potpunosti sagleda dubina zločina koji je počinjen. Ova katarza je preduslov svakog drugog oporavka Srbije.
PR polazi od masovne odgovornosti naroda i prihvata shvatanja o trostepenoj odgovornosti. Odgovornost inicijatora, organizatora i neposrednih izvršilaca zločina. Odgovornost svih onih koji su svo vreme ćutali i slagali se s izvršenim zločinima. I na kraju, odgovornost svih onih koji nisu dovoljno učinili da se spreči fašizacija zemlje i uklone zagovornici nacionalizma i šovinizma.
Iako je Haški sud pod uticajem centara moći, nepostojanje opštejugoslovenskih snaga da zaustave rat i obračunaju se sa svojim fašizmom, čini opravdanost sudjenja ratnim zločincima u Hagu, po jedinstvenim kriterijumima, bez obzira iz koje zemlje zločinci dolaze – Srbije, Hrvatske, BiH…
4. Pitanje izbeglica?
Partija rada se bezrezervno zalaže za što hitnije obezbedjivanje potrebnih uslova za povratak svih izbeglih lica u njihove domove. Problem izbeglica je proizvod suludih nacionalističkih planova koji su doveli do ratova, a u okviru toga do stvaranja mržnje medju narodima i do nasilnih iseljavanja. Učinci nacionalističkih ideologija ne mogu se legalizovati, već se mora učiniti sve da se ponovo uspostavi tolerancija i zajednički život, odnosno svako mora imati mogućnosti da se vrati tamo gde je živeo.
Rešavanju pitanja izbeglih lica najveći su protivnici još uvek postojeće snage nacionalizma. Oni i dalje ne odustaju od svojih ideja posebnih etničkih država i žele da produže nedopustivo i nehumano stanje koje su svesno stvorili. Oni i dalje žele da koriste pitanje izbeglih lica i da ih zloupotrebljavaju kao marionete za vlastite nacionalističke svrhe. Licemerje takve politike vidi se na svakom koraku, jer su izbegla lica izmanipulisana, a potom ostavljena da žive u najgorim uslovima, bez socijalne zaštite i neregulisanog statusa. Bez jasno opredeljene politike u pravcu povratka izbeglih lica i bez uklanjanja krivaca za počinjene zločine taj proces će biti maksimalno usporen.
Partija rada se zalaže za poštovanje svih medjunarodnih akata i podržava sve političke odluke koje za cilj imaju povratak izbeglih lica. Takodje, PR smatra da se izbeglim licima koji, iz ličnih razloga, žele da ostanu i nastave život tamo gde su se zatekli to treba omogućiti, uz garanciju svih prava. To se ne odnosi na ona lica koja su kriva za ratne zločine.
5. Odnos PR prema NATO?
NATO je agresivna vojna sila koja osigurava vladavinu imperijalizma u svetu. NATO je reakcionarna sila imperijalizma, najopasniji neprijatelj socijalizma i naroda širom sveta.
NATO je samo posmatrao i nije intervenisao dok je trajao rat u Hrvatskoj i BiH. Tek onog trenutka kad je postajala opasnost da se rat prelije iz BiH i zahvati ceo Balkan NATO je intervenisao i uspostavio mir u BiH. Isto tako, kriza na Kosovu je pretila još bržim izbijanjem rata na Balkanu i zato je NATO odmah intervenisao.
Obe ove intervencije su bile u interesu naroda na Balkanu, jer su sprečile medjusobno istrebljenje naroda, i ograničile snagu nacionalizama. Uz to, narodi na protoru bivše Jugoslavije nisu stvorili oružanu silu koja bi se obračunala sa sopstvenim nacionalizmima.
NATO je morao intervenisati na Kosovu, jer bi se proširivanjem sukoba na Makedoniju i Albaniju destabilizovao čitav region, i u perspektivi moglo dovesti do otvorenog sukoba dve članice saveza – Grčke i Turske. Zatim, instaliranjem na Jugoistoku Evrope NATO sebi omogućava sigurniju kontrolu Bliskog Istoka, svog važnog sirovinskog izvora i glavnog snabdevača Evrope naftom, ali i lakše uključivanje u mogući sukob sa narastajućim otporom muslimanskog sveta. Ovom intervencijom se dodatno smanjuje ruska zona uticaja na Balkanu, a NATO trupe se i sa ove strane približavaju granicama Rusije.
NATO je ovom intervencijom pogazio važeći sistem medjunarodnog prava i poretka i nametnuo nova pravila ponašanja, kojima se ograničava i ruši suverenost država na njihovoj teritoriji.
Ukoliko posle sloma nacionalističkih režima i prestanka stvarne opasnosti od izbijanja novih ratova trupe NATO ostanu na teritoriji bivše Jugoslavijije i celog Balkana, PR će ih smatrati okupatorima, i organizovaće borbu protiv prisustva NATOa.
ZA BALKANSKI POKRET OTPORA PROTIV NATO OKUPATORA!
6. Čije interese zastupa PR?
Partija rada je partija proletarijata, tj. svih ljudi koji su eksploatisani i obespravljeni, a svesni su svoga položaja i žele političkom borbom da promene odnose u kojima žive. To su uglavnom radnici, delovi inteligencije, studenti, seljaci, osiromašeni srednji slojevi, nezaposleni i mnoge marginalne grupe. U sadašnjim uslovima političke borbe PR je postavila zadatak da sistematskim radom ukloni iz radničke klase i ostalih delova društva buržoaskonacionalističku svest i zameni je proleterskom demokratskom svešću.
Bez uklanjanja buržoaskonacionalističke svesti radnička klasa neće moći da prepozna svoje prave ciljeve i da nalazi prave puteve za ostvarenje tih ciljeva. Bez te samosvesnosti radništvo i ostali obespravljeni delovi društva će biti podložni svim vrstama manipulacija i upotrebljivani za ostvarenje interesa vladajuće klase.
7. PR i radnička klasa?
Partija rada je mišljenja da je radnička klasa još za vreme Titovog režima razbijena kao klasa. U stvari, ona se u tom periodu nije ni formirala kao klasa u tradicionalnom smislu. Za vreme SFRJ omogućen je prodor sitnosopstveničke svesti u redove tek začete radničke klase. Time je ona postala podložna manipulacijama svih vrsta, pa i manipulacijom nacionalizmom. Sa potpunom pobedom nacionalizma u SKJ i radništvo nacionalizam prihvata kao svoju ideologiju. Zato se nije čuditi što je radništvo zahvaćeno nacionalizmom, masovno stajući pod nacionalističke barjake, učestvovalo u svim akcijama koje su vodile razbijanju Jugoslavije. Sve vreme ono je glasalo za nacionalističke i fašističke partije i mirno učestvovalo u svim ratnim pohodima protiv radničke klase drugih naroda.
Sada je najneophodnije da radništvo u Srbiji odbaci nacionalističku svest i počne da se ujedinjuje po sindikalnom i partijskom osnovu. Ukoliko radništvo bude uspelo da odbaci nacionalističkoburžoasku svest biće i manje mogućnosti da se ono ponovo gura u nove sukobe protiv drugih naroda. Nova buržoaska klasa koja želi da zameni nacionalističkobirokratsku mafiju i legalizuje razbojništvo i pljačku izvršenu za vreme Miloševićeve vladavine, po svaku cenu će sprečavati ponovno objedinjavanje radničke klase. Ova nova klasa će, formiranjem sindikata pod njenom kontrolom, kanalisati radničko nezadovoljstvo, odnosno, parcijalizovati njihove interese na borbu za tzv. poštenu privatizaciju, za ostvarenje minimalne cene rada, za ostvaranje minimalne pomoći u slučaju prestanka radnog odnosa, ili za ostvarenje najelementarnije socijalne zaštite. Time se radništvo, potpuno obespravljeno, i formalno gura na marginu društvenih kretanja, bez prava da vlada sredstvima za proizvodnju i aktivno učestvuje u privrednom životu zemlje. Sa ovim uskraćivanjem ekonomskih prava, nastoji se u potpunosti marginalizovati i politička uloga radničke klase.
U stvarnosti je položaj radništva mnogo gori, pa se ni proklamovani minimumi prava ne sprovode. Radnicima se danas uskraćuje pravo da rade, pravo da zarade, pravo da dodju do stana, pravo da planiraju porodicu, pravo da školuju decu, da mogu da plate vodu i struju… pravo da se osećaju kao ljudi. Jednom rečju – borba za goli opstanak.
Svaka klasa ima svoju ideologiju koja izražava interese te klase. PR zastupa koncentrisane interese radničke klase, zato je ona radnička partija. Bez svoje partije radnička klasa ne može ostvariti svoje suštinske interese.
Pored rada na podizanju samosvesnosti radništva i odbrani njihovih istorijski ostvarenih prava, PR će delovati u pravcu objedinjavanja i povezivanja radničke klase na prostoru bivše Jugoslavije i Balkana, jer je praksa potvrdila da je za ostvarenje ciljeva radničke klase neophodno ujedinjeno radništvo. Integracija kapitala zahteva i integraciju radničke klase.
8. Za kakve svojinske odnose se zalaže PR?
Partija rada je za ukidanje privatne svojine kao dominantnog oblika svojine u društvu. PR je za vladavinu i razvoj društvene svojine. Ali sam naziv društvena svojina, ne znači da je i njen karakter opštedruštveni, jer se u praksi već dešavalo da se iza naziva društvene svojine krila vladavina partijsko – birokratsko klase koja se nije razlikovala od bilo kog kapitaliste.
U sadašnjim uslovima društvenog razvoja u državama bivše Jugoslavije ne postoji društvena svojina. Sredstva za proizvodnju su još za vreme bivše Jugoslavije formalno data na upravljanje samoupravljačima, dok je stvarno njima vladala partijskobirokratska elita. Za poslednjih deset godina ratnih zbivanja ova formalno društvena svojina poslužila je za nesmetanu pljačku najvećeg dela društvenog bogatstva od državne mafije, direktora preduzeća i novopečenih privatnika. Sada se kroz zakonsku regulativu naziv društvena svojina i formalno ukida.
Partija rada se bori za uspostavljanje društvene svojin, jer se jedino podruštvljenjem sredstava za proizvodnju vrši demonopolitizacija ekonomske i političke vlasti, i onemogućuje se raspolaganje rezultatima rada samo zato što je neko nosilac svojinskih prava. Društvenomsvojinom kao vladajućem obliku svojinskih odnosa omogućava se demokratska vlast, socijalna pravda i skladan razvoj društva.
9. Odnos partije prema privatizaciji?
Proces privatizacije započeo je tokom prethodne Jugoslavije, kada su radnici samo formalno raspolagali tzv. društvenom svojinom, dok je stvarni vlasnik društvenog bogatstva bila partijskobirokratska elita. Nacionalne vrhuške po bivšim jugoslovenskim republikama tokom rata i raspada Jugoslavije nastojale su ozakoniti svoju vladavinu nad sredstvima za proizvodnju, izdižući se kao nova klasa. Ta nova klasa je svakako zainteresovana za privatizaciju – ozakonjenje pljačke, i za tranziciju – uspostavljanje novih klasnih odnosa i njihova odbrana uz pomoć represivnog aparata, odnosno vojne i ekonomske moći imperijalizma.
Privatizacija ima za cilj i da osiromašene privrede zemalja u tzv. tranziciji lakše stave pod potpunu kontrolu svetskog multinacionalnog kapitala koji će dalje odredjivati njihov razvoj.
PR se protivi svakoj legalizaciji pljačke koja je izvršena u protekloj deceniji. Lopovi, profiteri, oni koji su zloupotrebili službeni položaj i nezakonito se obogatili, nikakvom privatizacijom ne mogu postati “privatni vlasnici”, čiju će imovinu, koju su potpuno bespravno stekli, sada štititi državne pravne institucije.
Kao partija radništva i svih obespravljenih, PR će se boriti za interese radništva, za poboljšanje njihovog ekonomskog položaja, protiv svakog vida svojinske transformacije koja ide u pravcu sužavanja socijalnoekonomskih prava radnika. PR će takodje odlučno zastupati pravo aktivnog odlučivanja radništva u svemu što se tiče njihovog sadašnjeg i minulog rada. Posebno će se PR protiviti široko rasprostranjenom radu “na crno”, bez ikakvih socijalnih davanja i zaštite. Uvodjenje i praćenje modernih tehnologija ne mogu stvarati višak radne snage koja će biti prepuštena sama sebi, već se mora izgraditi snažan sistem socijalne zaštite za one koji trenutno ostanu bez posla.
PR se protivi svim ekonomskim odnosima koji za cilj imaju potpuno prilagodjavanje i povladjivanje interesima moćnih zemalja i multinacionalnih kompanija, stvarajući od zemlje područje bezočne pljačke, krajnje potcenjenog rada, skladište “prljavih tehnologija” i ekološke zagadjenosti. To znači – za što širu ekonomsku saradnju jer to diktira i stanja u kome se privreda nalazi, ali ne pod uslovima koji zemlju pretvaraju u potpunog kolonijalnog zavisnika od krupnog svetskog kapitala.
Za Partiju rada ne postoji poštena privatizacija. Privatizacijom se zaposleni lišavaju svih prava upravljanja nad sredstvima za proizvodnju, izdiže nova klasa i vrši dodatna koncentracija kapitala u sve manjem broju ruku.
PRIVATIZACIJA JE PLJAČKA
10. Socijalni problemi društva?
Ne treba dokazivati da, izuzev nove klase koju sačinjavaju vladajuća politička elita, mafija i novopečeni bogataši, većina društva živi u siromaštvu. U tom moru sirotinje, veliki broj, u prvom redu oni kojima je plata jedini izvor prihoda, penzioneri, radnici na plaćenom odsustvu i armijanezaposlenih, u pravom smislu gladuju. Ovo siromaštvo, kao posledica političkog i privrednog sunovrata zemlje, pogoduje širenju alkoholizma, zaraza, beznadja, smrtnosti, tako da se može reći da živimo u bolesnom društvu.
Partija rada je svesna da se samo korenitom promenom vladajućih društvenih odnosa može ovo stanje sanirati i u perspektivi popraviti. Medjutim, PR neće samo čekati na povoljne istorijske okolnosti da bi se stanje menjalo, već će se boriti za zaštitu najugroženijih delova društva. U uslovima nastupajućeg divljeg kapitalizma ovi delovi društva će sve više biti prepušteni sami sebi. Surova utakmica za što većim profitom na jednoj strani, radja grčevitu borbu za parče hleba na drugoj strani.
PR će se u sadašnjim okolnostima zalagati: za redovnost primanja svih vrsta naknada, penzija i dečijih dodataka, za zdravstvenu zaštitu pod podjednakim uslovima za sve, za pravo na naknadu i socijalnu zaštitu svih onih koji ostanu bez posla, za pravljenje socijalnih programa kojima se omogućava zaštita nezbrinutih, ostavljenih, trajnih invalida, samohranih majki… Jednom reči za sve ono čime se ublažuju strahovite posledice uzdizanja nove klase i kolonijalnog potčinjavanja zemlje.
EKONOMSKA BEDA RAĐA DUHOVNU BEDU
11. Stav Partije rada u vezi sa sindikatima i sindikalnom borbom?
Okupljanjem oko neposrednih interesa u sindikat (viša plata, bolji uslovi rada, veća prava) radnici se organizuju u borbu protiv najamnih odnosa. Razvojem solidarnosti, obrazovanjem o načinu borbe za svoja prava, povezivanjem i udruživanjem sa drugim sindikatima, radnici stiču veliko iskustvo koje kasnije mogu upotrebiti u političkoj borbi.
Poslodavci žele da otupe oštricu sindikalne borbe i zato uvek pokušavaju da sindikate drže pod kontrolom, bilo stvaranjem sopstvenih sindikata koji u stvari štite interese kapitalista, bilo potkupljivanjem sindikalnih lidera koji sprečavaju razmah radničke borbe, umanjuju njihove zahteve, pristaju na svakojake kompromise u pregovorima sa poslodavcima i državom, ili otvoreno izdaju radničke interese.
Tako je tzv. Samostalni sindikati u Srbiji dugi niz godina bio u stvari najbolja režimska organizacija za gušenje svakog otpora radnika. Režim im je dodelio ulogu da se po preduzećima bave nabavkom životnih namirnica, ogreva, i da formalno učestvuju u pregovorima o nekim minimalnim pravima radnika. Što je još gore, vrhovi ovih sindikata su imali ulogu da, manipulišući radništvom, šire nacionalističku ideologiju i podržavaju ratnu i pljačkašku politiku režima.
Medjutim, ni danas situacija nije mnogo bolja. Mnogi od tzv. nezavisnih sindikata već prihvataju da budu produžena ruka režima. Njihova manipulacija radništvom se usmerava u pravcu lomljenja preostalih otpora tzv. privatizaciji, smirivanju zahteva za obračunom sa lopovlukom i korupcijom, i utiranju puta za učvršćenje nove klase i novih klasnih odnosa.
Samo istinski radnički sindikati i prava radnička partija mogu braniti i odbraniti radnička prava. Zato PR pridaje veliki značaj ovom pitanju i obučava svoje članstvo i kroz sindikalnu borbu. PR se zalaže da postojeći sindikati od instrumenta u rukama vladajuće klase postanu oružje u rukamaradničke klase. No, PR je odlučno protiv sindikalizma, tj. protiv onih shvatanja koji političku borbu radničke klase žele svesti na borbu za ekonomska prava radnika, odnosno sindikalnu borbu nametnuti kao jedini oblik i put oslobodjenja radničke klase.
12. Stav PR u odnos na tzv. proces globalizacije?
Globalizacija je posledica ravoja kapitaizma i izvire iz same suštine logike kapitala, njegove stalne potrebe za koncentracijom i centralizijom, i težnje za širenjem i prevazilaženjem uskih nacionalnih granica.
Ovaj proces, po svojoj suštini, i dalje ima sve karakteristike monopolističkog kapitalizma, s tim što su multinacionalne kompanije doživele svoju krajnju ekspanziju, težeći da postanu “vodeći lik” koji kreira svetsku političkoekonomsku stvarnost. To podrazumeva koncentraciju nejvećeg dela ekonomske dobiti u sve manjem broju ruku, i nastojanju da se uspostavi ekonomska, politička i vojna kontrola nad sve većim prostorom.
Globalizacijom se dodatno produbljuju protivrečnosti modernog sveta, tako da njegova polarizacija poprima nevidjene razmera. Dok jedan, manji i bogatiji deo uživa sve blagodeti civilizacije, zahvaljujući, ne samo svom radu i umeću, već prvenstveno eksploataciji nad drugima, dotle ogromni deo čovečanstva živi na ivici opstanka, a milioni ljudi ne mogu da obezbede ni biološki opstanak.U okviru sveopšteg procesa globalizacije guše se antiimperijalistički pokreti širom sveta, nameću se uniformni kulturni obrasci, dok se poštovanje ljudskih prava selektivno nameću po diktatu centara svetskog kapitala.
Globalizacija je istorijski nužan i nezaustavljiv proces koji kroz sve većetrgovinske ratove i sukobe oko podele tržišta i sirovina sveta, priprema čovečanstvo za novu epohu društvenih odnosa. To je ujedno neminovan put koji je trasirala istorija i neprekidni razvoj proizvodnih snaga. Krize koju izaziva proces globalizacije je u stvari klasični i nerešivi sukob izmedju proizvodnih snaga i proizvodnih odnosa tj. izmedju nove tehnologije sa do sada nevidjenom proizvodnošću rada i kapitalističkih društvenih odnosa. Dosadašnji rezultati procesa globalizacije po čovečanstvo su preteći, tako da se može govoriti da čovečanstvo poprima izgled modernog varvarstva. U stvari, čovečanstvo je osudjeno da u narednim decenijama bije samo jednu bitku – svetska zajednica ili svetski poredak, komunizam ili varvarstvo.
KAO ŠTO SU MANUFAKTURA, TKAČKA I PARNA MAŠINA UNIŠTILE FEUDALNI DRUŠTVENI POREDAK, TAKO ĆE I MIKROPROCESORI, ELEKTRONIKA I ROBOTIKA UNIŠTITI KAPITALISTIČKI DRUŠTVENI SISTEM
13. Odnos Partije prema religiji?
Partija rada se zalaže za slobodu veroispovesti i upražnjavanja verskih obreda, jer to pitanje smatra privatnim stavom i pravom svakog gradjanina. Medjutim, polazeći od nivoa na kome se čovečanstvo nalazi, a što podrazumeva visoka kulturna, naučnotehnička i društvena dostignuća, PR smatra religiju i religijska osećanja prevazidjenim oblikom svesti. Partija rada takodje smatra da je religija jedno od moćnih sredstava manipulacije mišljenjem i osećanjima ljudi, i vrlo često u funkciji otupljivanja kritičke svesti i održanja nepravednih odnosa u društvu.
Partija rada se zalaže za potpunu odvojenost verskih zajednica od države i izričito je protiv uplitanja verskih institucija u političke i državne odnose. To je potrebno posebno naglasiti, s obzirom na iskustva proteklih godina, kada su verske institucije potpomagale, na više ili manje otvoreni način, antinarodnu, primitivnu i nacionalističku politiku. Tako je Srpska pravoslavna crkva imala, po oceni Partije rada, velikog udela u raspirivanju i širenju nacionalističke mržnje, pre svega porukama podvajanja, stalnim podsticanjem osećaja nacionalne ugroženosti, i davanjem podrške najekstremnijim jurišnicima profašističke politike. Svojim učešćem u onome što je dovelo zemlju u katastrofalan položaj, svojim ćutanjem nad zločinima koji su činjeni, SPC je pokazala da je kompromitovana, reakcionarna i antinarodna institucija, i kao takva u suprotnosti sa svim civilizacijskim tokovima.
Partija rada se bori protiv svakog oblika religioznog fundamentalizma u obliku zahteva za uvodjenjem veronauke u škole, kasarne i druge institucije, kao i protiv prava da verske organizacije odlučuju o stvarima koje izlaze izvan religijskih okvira.
Pripadnik verske zajednice ne može biti član Partije rada.
14. Militarizacija društva?
PR se protivi militarizaciji društva, jer je militarizam uporište vladajuće klase i najbolji saveznik imperijalizma. Medjutim, PR nije pacifistička partija, već se zalaže za stvaranje revolucionarne vojske koja služi za rušenje postojećeg poretka i uspostavljanje novih društvenih odnosa.
Savremeni svet počiva na militarizmu. Ogromna sredstava koji se upotrebljuju za proizvodnju naoružanja, izvoz i pravljenje ratova je jedan od osnova na kojima počiva moć imperijalizma. Bez te militarističke poluge bila bi nezamisliva vladavina imperijalizma u današnjem svetu.
U našem društvu je poznata uloga JNA, koja je od opštejugoslovenske preko noći postajala jednonacionalna služeći za vodjenje osvajačkih ratova. Poznata je sramna uloga generala koji su rušili svoje gradove i sela, ubijali decu predstavljajući se prethodno pred televizijskim kamerama kao njihovi zaštitnici, kočoperili se na nenaoružanim civilima, izigravali heroje sa bezbednog odstojanja.
Partija rada se zalaže da odgovorni predstavnici vojnog vrha bivše JNA i sadašnje VJ nadju zasluženo mesto na klupi za ratne zločince. Isto tako, ne treba sumnjati da će vojska i dalje biti glavni stub u odbrani postojećeg poretka i budući saveznik NATO snaga u ostvarenju njegovih strateških ciljeva.
Dodatna militarizacija društva izazvana je proširenjem uloge policije u političkom životu društva, kao i njenim podizanjem na nivo poluvojnih formacija putem povećanja broja pripadnika policije i uvodjenjem teškog naoružanja u svom sastavu.
Zadatak svih progresivnih partija je da stalno razotkrivaju mitove o potrebi jačanja vojske i policije u društvu i otkrivaju prikrivene, razbojničke ciljeve koji stoje iza tih zahteva.
Jedan od načina suprotstavljanja militarizaciji društva je i pravo na prigovor savesti, tj odbijanje pojedinaca da učestvuju u bilo kakvoj aktivnosti koja može da dovede do uništenja drugihljudskih bića. Partija rada se zalaže za priznavanje ovog prava.
PR smatra da se potpunom profesionalizacijom vojske ne slabi, već posredno jača militarizam društva i učvršćuje se postojeći poredak.
15. Pitanje kriminala u društvu (državi)?
Stepen kriminalizacije društva trenutno ima takve razmere da se slobodno može reći da u mnogim državama i formalno organizovana mafija upravlja državom. Tako je i kod nas došlo do sprege mafije sa političkom oligarhijom. Pri tom je mafija ulazila u politiku preko političkih stranaka, kupovinom poslaničkih mesta, dok je politička oligarhija uz pomoć mafije vršila pljačku i razbojništvo nad stanovništvom. Koliki je stepen kriminalizacije društva govori i to da je državna mafija postala ne samo zaštićena i nedodirljiva, već je postala društveni i kulturni uzor i idol za većinu mladih.
Likvidacija onih koji su došli u sukob sa državnom mafijom, krvavi medjusobni obračuni, postojanje paravojnih i parapolicijskih formacija i privatnih zatvora, samo je deo latinoameričke stvarnosti u kojoj se zemlja nalazi.
Rat, zločini, pljačka, masovni egzodusi naroda, besperspektivnost i, posebno, totalno gubljenje osećaja kod naroda za istinu i humane vrednosti, u potpuno su razorili duhovno tkivo naroda i osećaj pripadnosti zajednici. Sveopšti egoizam i spremnost da se “gazi preko leševa” postao je obrazac društvenog ponašanja. Kad se tome doda sveopšta korupcija koja vlada u svim delovima društva, a koja je, na žalost, često jedini uslov funkcionisanja institucija države i privrede kod nas, dobija se krajnje sumorna slika sadašnjeg stanja u kome se nalazimo.
Mora se imati u vidu i da je organizovani kriminal postao jedna od najunosnijih privrednih grana, pa nije ni čudo što su vrhovi države povezani sa medjunarodnom mafijom u trgovini oružjem, drogom, belim robljem, kao i švercom cigareta i azilanata.
Povremene i gromoglasne najave režima da će se odlučno obračunati sa korupcijom i kriminalom samo je “bacanje prašine u oči”. Sve te kampanje “borbe” protiv kriminala su unapred osudjene na neuspeh, jer režim neće da ugrozi jedan od osnovnih stubova na kojima počiva.
Uspešnu borbu protiv kriminala mogu voditi samo one snage čiji su interesi u direktnoj suprotnosti sa interesima državne mafije i kriminalaca. To su obespravljeni i osiromašeni slojevi u čijim se rukama nalazi “čelična metla” za “čišćenje” korupcije i mafije.
Partija rada se zalaže za primenu svih metoda borbe za likvidaciju mafije i korupcije u društvu.
16. Stav Partije u odnosu na sistem ljudskih prava?
Partija rada se zalaže za unifikaciju ljudskih prava i njihovo dosledno poštovanje. PR se protivi njihovom selektivnom primenjivanju odnosno različitim aršinima koji su danas na delu u medjunarodnim političkopravnim okvirima. Ljudska prava su principijelno, duboko humano pitanje i ne mogu biti stvar parcijalnih političkih interesa i manipulacije čega smo svi svedoci. Negde se, zbog trenutnih interesa, pitanje ljudskih prava potencira, dok se na drugoj strani potpuno odsustvo ljudskih prava i ugnjetavanje toleriše (kao npr. u slučaju turskog terora nadkurdskim narodom). Takodje SAD, koji su formalno najveći pobornik zaštite ljudskih prava, u praksi su njihov najveći kršilac, kako na unutrašnjem planu (Crnci, Hispanoamerikanci, nezaposleni , marginalne grupe, zatvorenici…) tako i na spoljašnjem planu (ogroman broj vojnih intervencija, učešće u svrgavanju demokratskih vlada i podrška lokalnim diktatorima itd). I dok se oslobodilački pokreti po svetu na brutalan način uništavaju, dotle se snage u službi imperijalizma nazivaju borcima za demokratiju. Dok se i sama pomisao na promenu kapitalističkog društvenog sistema žigoše kao terorizam, dotle se to isto u drugim uslovima naziva disedenstvom.
Partija rada se bori za poštovanje svih prava koja štite jednakost i dostojanstvo čoveka, njegova lična i politička prava (pravo na uverenje, političko delovanje i udruživanje) prava pred organima državne vlasti (pretpostavka nevinosti, zakonska procedura u lišavanju slobode, pravo na pošteno sudjenje, zabranu torture i sl) kao i socijalnoekonomska prava (pravo na rad, garantovanu zaštitu na radu, pravo na sindikalno organizovanje i borbu, pravo na svu potrebnu zdravstvenu zaštitu).
Partija rada se tokom poslednje decenije suprotstavljala mnogobrojnim i drastičnim kršenjima ljudskih prava koja su se dogodila na ovim prostorima. PR se zalaže za utvrdjivanje krivice i kažnjavanje svih onih koji su doprineli drastičnim kršenjima ljudskih prava.
17. Kakav je odnos PR prema feminizmu i kakav je položaj žena u okviru PR?
Partija rada se zalaže za eliminisanje svih vrsta obespravljenosti, a u okviru toga posebnu pažnju posvećuje borbi za eleminisanje mnogobrojnih vidova društvene ograničenosti kojom se žene stavljaju u podredjen položaj.
Žene su dvostruko obespravljene, kako socijalno tako i polno. Bez generalne promene odnosa prema ženama, koje čine više od polovine stanovništva, ne može se govoriti ni o ravnopravnosti, niti o demokratiji i gradjanskim pravima u punom smislu te reči.
PR se zalaže za potpuno ravnopravno učešće žena u svim vidovima društvenog života, u šta spada i mnogo veća zastupljenost žena u političkom životu i to na svim nivoima odlučivanja.
Partija rada se zalaže za donošenje odgovarajućih zakona koji će nedvosmisleno štititi žene od svih vrsta diskriminacije (pri zapošljavanju, na poslu, zaštitu od seksualnog nasilja i nasilja u porodici). Takodje, poboljšanje i dostupnost ustanova dečjeg smeštaja (obadaništa, jaslice) otvorila bi mogućnosti da žena nesmetano radi, a da sa druge strane bude spokojna kada je reč o brizi o njenom detetu.
Ženama se ne može uskratiti pravo na slobodno radjanje, odnosno mora im biti omogućeno pravo na legalan, siguran i besplatan abortus.
PR smatra da je za potpunije rešenje tzv. ženskog pitanja neophodno uvoditi i obrazovanje koje će se temeljiti na principima ravnopravnosti, solidarnosti, toleranciji i poštovanju različitosti.
Pitanje ravnopravnosti žena u okviru PR ne postavlja se kao posebno pitanje, jer bi time temeljni princip apsolutne ravnopravnosti svih članova bio poništen. žene u okviru Partije rada su potpuno ravnopravne u svojim pravima i obavezama sa muškarcima članovima Partije.
18. Da li se PR u svom Programu bavi pitanjem ekologije?
Ekološki problem je veoma značajan problem savremenog sveta. Kapitalističke države su svojom nezajažljivom juranjavom za profitom, bez ikakvih kriterijuma i kontrole, dovele, izmedju ostalog, svet na ivicu ekološke katastrofe. Više je nego očigledna promena klime usled tzv. efekta staklene bašte te globalno zagrevanje kao posledica ljudskog uticaja na klimu. Posledice nekontrolisane naučnotehnološke ekspanzije su sve drastičnije: nemilosrdno uništavanje i eksploatacija prirodnih resursa, uništavanje ozonskog omotača, izvoženje radioaktivnog otpada, “prljave tehnologije”, nuklearne probe itd. Sve to pokazuje da kapitalizam ne preza ni od narušavanja prirodne ravnoteže i osnovnih uslova za život pred pomamom za profitom. Ovo narušavanje prirodne ravnoteže proizvode nestašice pijaće vode, suše, štete u poljoprivredi, širenje bolesti…
Partija rada podržava borbu ekoloških pokreta za zdravu životnu sredinu. Takodje, Partija rada zastupa stav da interes zdravog prirodnog okruženja ne može biti podredjen ekonomskim, niti bilo kojim drugim interesima.
19. Stav PR u odnosu na ulogu kulture u društvu?
Problem koji je evidentan u našem društvu je prilično nizak kulturni nivo. Vladajući režim u protekloj deceniji je, u cilju lakše manipulacije i opstanka na vlasti, izmedju ostalog, potencirao primitivnu i zaglupljujuću tzv. laku zabavu i permanentno stvarao atmosferu “balkanske krčme” u kojoj su dominirale sve vrste kiča i šunda. Tom praksom činjen je svojevrsni kulturni genocid čiji je osnovni cilj bio otupljivanje kritičke svesti kod ljudi i uskraćivanje mogućnosti da na ispravan način spoznaju sveopštu manipulaciju od strane režima i svoj stvarni položaj. Na taj način, akteri u promovisanju primitivnih i antikulturnih sadržaja bili su produžena ruka režima u funkciji njegovog što dužeg opstanka. Princip “hleba i igara” u našem slučaju glasio je “što manje hleba, više igara”.
Pored ovog kulturnog genocida u službi opstanka režima na vlasti, permanentno je prisutan i kulturni imperijalizam tj. potpuno razaranje kulturnih vrednosti društva, nametanje jednobraznih kulturnih standarda i promena same funkcije kulture od “proizvodjača duha” u “proizvodjača novca”.
PR se zalaže za sveobuhvatnu promenu pristupa kulturi odnosno za podizanje opšteg kulturnog nivoa društva. Pitanje kulture se ne može tretirati kao sporedno i ostavljati za “neka bolja vremena” već kao nužan preduslov razvoja društva.
PR je za podsticanje onih kulturnih sadržaja koji su zasnovani na principima humanizma.
20. Kakav sistem obrazovanja?
Partija rada smatra da školovanje mora biti svima dostupno i potpuno besplatno, i to na svim nivoima, od osnovnih škola do višeg i visokog obrazovanja. Selekcija može biti vršena samo na osnovu uspeha, ličnih kvaliteta i sposobnosti, a nikako na osnovu materijalnog položaja, iz čega bi proizilazilo da je obrazovanje privilegija malog broja bogatih.
PR se zalaže za razvojne programe koji bi podsticali razvoj nauke i kulture, te omogućiti praćenje i usvajanje modernizacijskih dostignuća. Stalne subvencije u cilju sveopšteg ovladavanja svim sredstvima masovne komunikacije i svetskim jezicima je najisplativija investicija društva.
Partija rada takodje podržava svako podsticanje razvoja kritičke svesti i zalaže se za očuvanje autonomije Univerziteta i njegovu stvarnu nezavisnost kako od vladajućeg režima, tako i od raznih “nevladinih organizacija” čiji je zajednički cilj potčinjavanje i kontrola najproduktivnije i najkreativnije “sive mase” društva.
PRAVO NA OBRAZOVANJE ZA SVE!
21. Perspektive socijalizma?
Prošla je decenija od raspada Sovjetskog Saveza, a da se propaganda buka u svetu o propasti komunizma ne stišava, šta više, ona se iz dana u dan pojačava. Poraz koji je doživeo tzv. realni socijalizam u Sovjetskom Savezu i zemljama Istočne Evrope, svetu se predstavlja kao istorijski poraz komunizma.
Borba proletarijata i buržoazije je proces koji je započeo pre dva veka. U toj borbi na vlasti se smenjuju buržoazija i proletarijat u zavisnosti od medjusobnog odnosa njihovih snaga. Čitav taj period karakteriše mešavina starih klasnih odsnosa i klica novog komunističkog društva.
U Sovjetskom Savezu i istočnoevropskim zemljama se desio jedan od poraza socijalizma koji je posledica opštih uslova koji su se stekli. Jedan od razloga za poraz je svakako nametnuta trka u naoružanju posle drugog svetskog rata koju je imperijalizam, zbog bržeg razvoja proizvodnih snaga u odnosu na Sovjetski Savez, mogao lakše da prati i podnese. Ali osnovni razlog za poraz se nalazi u razvitku i vladavini partijskobirokratska klase koja je, stavljajući se iznad naroda, sopstvene interese predstavila kao opštenarodne. To je izazivalo sve veće nezadovoljstvo u skoro svim delovima društva, tako da se sam čin kontrarevolucionarnog prevrata, na kraju, desio bez velikih potresa. Desilo se ono što je Lenjin predvidjao da je moguća restauracija kapitalizma iznutra ukoliko dodje do oburžoazenja državnog i partijskog aparata.Time je socijalizam pretrpeo najveći poraz u svojoj istoriji.
Socijalizam u obliku bivšeg realnog socijalizma više nije moguć. Socijalizam će u ostalim delovima sveta, kao i na teritoriji bivšeg Sovjetskog Saveza u narednim decenijama dobiti jedan sveobuhvatniji oblik. Stvaraju se uslovi da socijalizam u svom razvoju ne bude ograničavan jednom državnom granicom. Duboko nepravedno, totalitarno i konzervativno globalno selo kapitalizma postaje slobodnim globalnim selom socijalizma. To, uostalom nije samo pitanje nužnosti istorijskog razvoja, nego ujedno i pitanje opstanka čovečanstva.
22. Levica i lažna levica?
Tokom prethodnih godina, na našoj političkoj sceni, bilo je uočljivo pisustvo velikog broja partija koje su u svom nazivu imale odrednicu “socijalistička”, “levica”, “radnička”, “narodna” itd. Medju njima, Socijalistička partija Srbije i Jugoslovenska levica odigrale su ključnu ulogu u višegodišnjoj politici koja je zemlju dovela u katastrofalan položaj. Stav Partije rada prema njima je bio od početka jasan i nedvosmislen. Reč je o partijama koje su, po svojoj suštini i delovanju,duboko nacionalističke, antinarodne i pljačkaške i kao takve potpuna su suprotnost idejama socijalizma. Te partije su bile najobičnije interesne grupe sačinjene od birokrata, bogataša i kriminalaca, u koje se ulazilo bez ikakvih političkih uverenja, samo zato što su bile efikasan kanal do moći i privilegija.
Svaka partija se mora ocenjivati, pre svega, po svom delovanju i učincima, a ne po proklamovanom u programu. Tzv. levičarske partije su pričale o socijalnoj pravdi, ravnopravnosti, društvenom blagostanju, progresu, integracijama, a u praksi su podsticali šovinizam, rušili mostove medju jugoslovenskim narodima, profitirali na narodnoj nesreći, stvorili diktaturu i ograničili prava gradjana. Oni su zločinci, šovinisti i pljačkaši, a ne levičari.
Takvom svojom politikom, koju su nazivali socijalističkom i levičarskom, kompromitovali su i stvorili veliku zbrku oko same ideje levice. To traje i danas, kako kroz delovanje pomenutih partija, tako i onih prerušenih, sa odrednicama “demokratska”, “nova”, “socijaldemokratska” i sl. Sve one su po svojoj suštini iste i potpuno nesposobne da vode borbu za ideje socijalizma.
Prava levica se prepoznaje po istinskoj borbi za prava svih koji žive od svog rada, po borbi za socijalnu pravdu, za ravnopravnost svih naroda i gradjana, za bogatije i kulturnije življenje.
ISTINSKA LEVICA – BORBA ZA PRAVEDNIJE DRUŠTVO!
23. Za kakav oblik političkog uredjenja se zalaže PR?
Partija rada smatra da bi posle diktature Miloševića sprovodjenje demokratske revolucije i sa njome uvodjenje sistema parlamentarne demokratije bio veliki korak napred u odnosu na prethodno stanje. Za Partiju rada bez sprovodjenja demokratske revolucije nije moguća ni uspešna borba za socijalizam. Istovremeno će PR raskrinkavati svu licemernost odnosa u sistemu parlamentarne demokratije, ukazivati na njen formalni karakter i da je taj politički sistem samo pokriće za vladavinu nove klase. PR je mišljenja da će sadašnji oblici parlamentarne demokratije pokazati svu nesposobnost ostvarenja demokratskih i političkih prava, i da će vrlo brzo pokazati da se iza nje krije diktatura nove klase.
PR teži takvom društvu u kome neće biti višepartijnosti, niti jednopartijnosti, već ukidanju svakog oblika partijnosti.
24. Opasnost birokratizacije PR. Demokratski centralizam?
Često se dešavalo da se pojedine partije posve birokratizuju tako da njima vlada uska klika ili samo jedna ličnost. Ako se pogledaju partije koje se pojavljuju u političkom životu videće se da su one manje ili više birokratske i autokratske, iako se pokušavaju predstaviti demokratskim.
Partija rada se izgradjuje na principima demokratskog centralizma. To znači prvo demokratija, pa centralizam. Svako ima pravo na svoje mišljenje i zbog toga ne može imati posledice, pravo da zadrži svoje mišljenje, uz istovremenu obavezu da sprovodi mišljenje većine.
Birokratizacija je početak kraja svake partije. Za PR lažna je dilema demokratija ili centralizam, jer se partija izgradjuje samo kroz njihovo medjusobno prožimanje i jedinstvo.
25. Odnos prema drugim partijama i pokretima?
PR u svom političkom delovanju polazi od konkretnog istorijskog trenutka i postojećeg odnosa političkih snaga. U uslovima odbrambenog rata PR je za saradnju sa svim strankama bez obzira na njihovu ideološku orijentaciju; u uslovima borbe protiv nacionalizma PR je za saradnju sa svim partijama koje stoje na antinacionalističkim pozicijama; za borbu protiv fašističke diktature sa svim partijama koje su protiv diktature. U sadašnjim uslovima sa svim partijama koje su za potpuno slamanje nacionalizma na jugoslovenskom prostoru i za vodjenje klasne borbe za promenu uslova življenja najširih slojeva društva.
PR je za povezivanje sa svim snagama koje u svetu vode borbu protiv imperijalizma. Osnovni kriterijum za tu saradnju je u praksi dokazani internacionalistički i revolucionarni karakter partije ili pokreta.
Acarimi i perplasjeve ne Kosove eshte fakt edhe nje here tjeter qe nacionalizmi dhe e keqja nacionale jo vetem qe sjellin dhimbje dhe vuajtje per kombet e tjere, por jane gjithashtu nje pengese per kombin e vet per te arritur lirine dhe begatine e tij. Populli shqiptar ne Kosove, pas vuajtjeve te shkaktuara nga rregjimi i Beogradit, ka mundesi ta cliroje veten nga ai rregjim. Megjithate ky clirim nuk mund te arrihet nepermjet perplasjeve me popullaten serbe qe jeton ne Kosove, por ne radhe te pare nepermjet perpjekjeve per te ndertuar nje Kosove te lire e te begate se bashku me popullaten serbe.
Beogradi, pavaresisht se kush ka qene ne fuqi, ka mbajtur nje qendrim tejet reaksionar dhe kolonial ndaj Kosoves, sikur kjo province duhej te qeverisej nga Beogradi, duke i trajtuar shqiptaret si nje komb armiqesor, qytetaret e te cilit considerohen si qytetare te dores se dyte. Edhe pas arrdhjes se forcave te NATOs ne Kosove, rregjimi ne Beograd e shtyu zgjidhjen e ceshtjes se Kosoves dhe perfitoi nga kontradiktat ndermjet imperialisteve, vetem per ta vene Kosoven prape nen administrimin e tij. Duke perdorur emisaret e tyre ne Parlamentin e Kosoves, nepermjet influences se sherbimeve sekrete, duke penguar krijimin e nje qyteti te bashkuar te Kosovska Mitrovica, dhe duke kerkuar copezimin e Kosoves ne kantone, Beogradi, ne fakt, po perpiqet te ndaloje Kosoven nga arritja e pavaresise.
Levizja shqiptare, pasi hodhi poshte platformen ideologjike me te cilen u rrit ,dhe pasi kerkoi dihme nga forcat e NATOs, fitoi “lirine” me nje cmim shume te larte, duke shkembyer shtypjen e Beogradit me shtypjen imperialiste. Levizja shqiptare eshte tani ne udhekryq, ne te cilin forcat progresive >brenda levizjes duhet te ngrene luften e tyre ne nje nivel me te larte, ose do te perfundojne si nacinalistet serbe, ne sherbetore shoviniste dhe imperialiste.
Popullsia serbe ne Kosove kaardhur ne nje situate ku eshte e ekspozuar ndaj armiqesise se popullit shqiptar. Kjo nuk eshte vetem nje trashegimi nga e kaluara historike, ne te cilen popullsia serbe ne Kosove ishte ne sherbim te politikes koloniale te Beogradit ndaj Kosoves, por gjithashtu eshte rrjedhoje e mos egzistences se forcave progresive ne rrradhet e popullates serbe ne Kosove te cilat do te ngrinin marredhenie te tjera ndaj popullit shqiptar, dhe nje qendrim tjeter ndaj rolit te tyre ne ndertimin e nje Kosove te lire e demokratike. Popullata serbe ne Kosove udhehiqet nga forcat reaksionare te cilat po vazhdojne pozicionin e nacionalizmit Serbomadh, dhe te cilat jane nen sherbimin e autoriteteve te Beogradit.
Popullata serbe ne Kosove tashme ka nje detyre historike: te shporre politiken koloniale te Serbise ndaj Kosoves, dhe te mposhti ato forca ne Kosove qe i sherbejne rregjimeve reaksionare ne Beograd. Per kete rol historik te popullates serbe ne Kosove eshte e nevojshme t’i jepet perkrahje e plote forcave progresive ne levizjen shqiptare.
Ne momentin e tanishem, rregjimi ne Beograd po i shfrytezon ngjarjet ne Kosove per te forcuar planin e vet unitar, perte mobilizuar popullin ne nje platforme te bashkuar “patriotike”, dhe t’ikenaqi imperialistet me shume sendonjehere, duke u hequr si sherbetor besnik i tyre.
SHBA nuk do te heqe dore nga roli udheheqes ne krijimin e politikes ne Ballkan. Ata duan qe duke perfshire Serbine dhe Malin e Zi ne sherbim te NATOs, ta bejne te pamundur humbjen e kontrollit mbi Beogrdin, qe Beogradi te bjere nen influencen e Rusise, ose qe Bashkimi Europian te rrezikoje influencen e SHBAse ne Ballkan. Ne te njejten kohe, SHBA do te perpiqet ta kontrolloje levizjen shqiptare per te arritur qellimet me te gjera, dhe do te perpiqet te shtype cdo shenje te Islamizmit militant antiamerikan, apo te internacionalizmit revolucionar brenda levizjes.
Perplasjet e tanishme ne Kosove, pervec demit qe i shkaktojne luftes se popullit shqiptar, gjithashtu provojne se rregjimi ne Beograd, pasi pesoi disfate, po intensifikon perseri aspiratat e tij ndaj Kosoves, e cila po con ne nje percarje brenda levizjes shqiptare, dhe me shume se kurre po cfaqen diferenca midis levizjes shqiptare dhe forcave imperialiste ne Kosove.
Partia rada ka opinionin qe Kosova i perket popujve qe jetojne aty. Partija rada ka opinionin se keta popuj duhet ta arrine lirine e tyre. Kjo do te thote se lufta kunder politikes se Beogradit duhet te evoloje ne nje lufte kunder prezences se imperialisteve ne Ballkan, dhe kunder kapitalisteve shqiptare ne Kosove. Per nje rol te tille historik eshte e nevojshme qe sektori progresist i levizjes shqiptare te ngreje lidhje me sektorin progresist te popullit serb ne Kosove. Dhe jo vetem ne Kosove, por me te gjithe popujt e Ballkanit.
Eskalacija sukoba na Kosovu još jedna je potvrda da su nacionalizam i nacionalisti zlo koje nanosi patnju i stradanje ne samo tudeg naroda, vec su prepreka i za sopstveni narod da dode do svoje slobode i prosperiteta. Albanski narod na Kosovu je, posle stradanja koje ?? trpeo od režima u Beogradu, došao u priliku da se u potpunosti oslobodi od vlasti Beograda. Medutim, to oslobodenje ne može da se postigne kroz sukobe sa srpskim narodom koji živi na Kosovu, vec prvenstveno nastojanjem da se zajednicki sa srpskim narodom izgradi slobodno i prosperitetno Kosovo.
Politika Beograda, bez obzira ko se nalazio na vlasti, imala je i ima krajnje reakcionarni i kolonijalni odnos prema Kosovu, koje tretira kao svoju provinciju kojom se upravlja iz Beograda i gde se Albanci doživljavaju kao neprijateljski narod i narod drugog reda. I posle ulaska NATO snaga na Kosovo, režim u Beogradu je nastajao da pitanje nezavisnosti Kosova odlaže što duže i da koristi suprotnosti medu imperijalistima kako bi vremenom Kosovo povratio pod svoju upravu. Preko svojih emisara u kosovskom parlamentu, dejstvom tajne službe, sprecavanjem stvaranja jedinstvenog grada Kosovske Mitrovice, i zalaganjem za kantonizaciju Kosova, Beograd u stvari pokušava da spreci da Kosovo postane nezavisno.
Albanski pokret je, posle odricanja od ideološke osnove na kojoj je iznikao, i posle primoranosti da zatraži pomoc od NATO snaga, svoju “slobodu” skupo platio, zamenjujuci cizmu Beograda cizmom imperijalista. Albanski pokret se nalazi na prekretnici, na kojoj progresivne snage u njemu svoju borbu moraju podici na viši nivo, ili ce završiti kao i velikosrpski nacionalisti, odnosno kao šovinisti i sluge imperijalista.
Srpski narod na Kosovu doveden je u situaciju da je izložen neprijateljstvu albanskog naroda. Ovo nije samo naslede istorijske prošlosti, u kojoj je srpski narod na Kosovu bio u službi kolonijalne politike Beograda prema Kosovu, vec i posledica nepostojanja progresivnih snaga u srpskom narodu na Kosovu koje bi izgradile drugaciji odnos prema albanskom narodu i svojoj ulozi u stvaranju slobodnog i demokratskog Kosova. Srpski narod na Kosovu predvode reakcionarne snage sa pozicija velikosrpskog nacionalizma i u službi su vlasti iz Beograda. Pred srpskim narodom na Kosovu stoji istorijski zadatak da odbaci kolonijalnu politiku Srbije prema Kosovu i porazi one snage na Kosovu koje služe reakcionarnim režimima u Beogradu. Za ovu istorijsku ulogu srpkog naroda na Kosovu neophodna je puna pomoc progeresivnih snaga u albanskom pokretu.
U sadašnjem momentu režim u Beogradu dogadaje na Kosovu koristi da bi ucvrstio unitaristicki projekat, mobilisao narod na jedinstvenoj “patriotskoj” platformi i još više se dodvorio imperijalistima, potvrdujuci se kao njihov verni saveznik.
SAD nece dozvoliti da izgube vodecu ulogu u kreiranju politike na Balkanu, pa ce preko ukljucivanja Srbije i Crne Gore u službu NATOa onemoguciti da Beograd izmakne kontroli ipadne pod uticaj Rusije, ili da Evropska Unija ugrozi uticaj SAD na Balkanu. Istovremeno ce SAD nastojati da i dalje kontrolišu albanski pokret radi ostvarivanja svojih širih ciljeva, i težice da u njemu potisnu svaku pojavu antiamerickog militantnog islamizma, ili revolucionarnog internacionalizma.
Trenutni sukobi na Kosovu su, pored štete koju su naneli borbi albanskog naroda, pokazali i da režim u Beogradu posle pretrpljenog poraza ponovo intenzivira svoje aspiracije u odnosu na Kosovo, da dolazi do podela u albanskom pokretu, i da sve više izbijaju suprotnosti izmedu albanskog pokreta i snaga imperijalista na Kosovu.
Partija rada se zalaže da Kosovo pripada onim narodima koji na njemu žive. Partija rada se zalaže da ti narodi dodu do svoje slobode. A slobode ne može biti tamo gde je radnicka klasa obespravljena i gde nacionalizam služi kao orude za suzbijanje borbe za osnovna socijalna prava. Borba albanskog naroda protiv politike Beograda mora prerasti u borbu protiv prisustva imperijalista na Balkanu i protiv samih kosovskih kapitalista. Za taj istorijski zadatak je potrebno da progresivni deo albanskog pokreta gradi spone sa progresivnim delom srpskog naroda na Kosovu. I ne samo na Kosovu, vec sa narodima celog Balkana.
Za poraz nacionalizma u Srbiji i na Kosovu! Za slobodu naroda Kosova! Za zajednicku borbu protiv imperijalista i i njihovih sluga na Balkanu!
U Srbiji se 28. decembra 2003. održavaju parlamentarni izbori. Ta činjenica, međutim, ima relativno mali politički značaj. Preraspodela skupštinskih mandata posle izbora neće dovesti do otvaranja suštinski nove perspektive kakva je zemlji danas potrebna. Političke opcije zastupljene na ovim izborima narodnim masama, a radničkoj klasi pogotovo, ne nude nikakav izbor.
Po svom odnosu prema pljačkaškoj realnosti privatizacije i mafijaškom cementiranju kapitalističkog poretka, stranke i koalicije koje će biti zastupljene na izborima gotovo se uopšte ne razlikuju. Šareno društvo opozicionih i kvaziopozicionih snaga suprotstavlja se »reformskom kursu« režimske klike demagoškim zalaganjem za reviziju najsumnjivijih ugovora o prodaji preduzeća i insistiranjem na »poštenoj privatizaciji«. Smešna obećanja učesnika izborne trke o otvaranju stotina hiljada novih radnih mesta krajnje su uvredljiva za radništvo dovedeno do očajanja padom proizvodnje i masovnim otpuštanjima s posla. Pričanje bajki o nekakvom povratku selu takođe ukazuje na potpuno odsustvo ideje o izlasku iz bede i nepostojanje vizije privrednog razvoja kod snaga na srpskoj političkoj sceni.
Osokoljene brojem glasova koji je na neuspelim predsedničkim izborima dobio kandidat Tomislav Nikolić, kao i skorašnjim izbornim uspehom HDZ u Hrvatskoj, snage velikosrpskog nacionalizma pokušavaju da nametnu dominantni ton tekućoj predizbornoj kampanji. U tom smislu je razumljivo igranje na kartu simpatije prema ratnim zločincima (kod SRS, kod SPS i kod Liberala Srbije), kao i povampirenje četničkomonarhističkog folklora (SPO i NS, DHSS). Ovakav politički nastup prepoznatljiv je kao ključni element strategije mafijaške buržoazije u blokiranju moguće artikulacije interesa obespravljenog i bez perspektive ostavljenog radništva.
Posle izbora je realno očekivati formiranje koalicione vlade koja će, u glavnim crtama, nastaviti da vodi politiku rasprodaje društvenog bogatstva i liberalizacije tržišta, dirigovanu od strane imperijalističkih nalogodavaca. U svakom slučaju, nastaviće se i ulazak u različite aranžmane s NATO paktom. S druge strane, radiće se na podsticanju nacionalističkih zahteva i osnaživanju nacionalne netrpeljivosti prema narodima na prostoru bivše Jugoslavije.
Partija rada smatra da radnička klasa na ovom izborima nema koga da podrži. Zato je potrebno da radnici sami preuzmu svoju sudbinu u svoje ruke, da formiraju organizacije koje će se boriti za očuvanje ostataka socijalnih tekovina, i koje će udariti temelje za organizovanje vlasti radničke klase. Nijedna od partija koje izlaze na izbore im to ne nudi, jer se sve zalažu za privatizaciju i komercijalizaciju svega, računajuci i školstvo i zdravstvo, uz polukolonijalni odnos prema svetskim silama. Narodne mase u Srbiji ne mogu da očekuju nikakvu zaštitu od parlamentarnih zastupnika i drugih državnih organa, što znači da je sazrelo vreme za odbacivanje zamki parlamentarizma. Da bi zaštitile svoja osnovna prava – na rad, na školovanje, na život uopšte, narodne mase moraće da razviju radikalne oblike vanparlamentarne političke borbe. Partija rada smatra da takva borba radničke klase nema alternativu.
