Stav PR je da je novi rat na Balkanu neizbježan. Balkanske mase taj rat ne žele, ali će biti uvučene u njega. Ovo proizilazi iz jednostavne činjenice da interesi imperijalnog i nadnacionalnog kapitala podižu nivo svojih sukoba na Balkanu, a da se svjetske protivrječnosti ubrzano usložnjavaju. Ovdje nećemo ponavljati svima poznate i istorijski potvrđene stavove o značaju Balkana za geostrateške interese velikih sila. Navodimo samo dva odlučujuća faktora: nacionalno pitanje kao sredstvo vladajuće klase za održanje na vlasti, odnosno kao monetu za potkusurivanje velikih sila; i ono osnovno – ponovni sukob velikih sila oko svojih ekonomskih interesa koji ima presudni značaj. Vrhuške u balkanskim režimima su razapete između odabira prave strane u budućim sukobima i sve veće spremnosti da podižu stepen diktature, a samim tim da guše sve oblike protesta obespravljenih masa. Može se reći da tu sve veća eksploatacija masa i njeno siromašenje, nezadovoljstvo i bjekstvo van ovog prostora, u sklopu globalnog pokreta masa, ne igra trenutno nikakvu ulogu u sprečavanju tog sukoba. To nezadovoljstvo masa, i njihov budući istorijski uzlet se može analizirati samo u kontekstu opšteg istorijskog otpora i rušenja diktature kapitala.
PR ponovo poziva sve one snage koje su spremne da se bore za mir, protiv diktature kapitala i za zajedništvo balkanskih naroda da podrže ideju o Balkanskom pokretu otpora. Partija rada poziva i sve antifašističke i antikapitalisitčke grupe i pojedince da podrže ovu ideju i uzmu aktivnog učešća u budućoj borbi balkanskih naroda.
Mir i sloboda balkanskim narodima! Balkanskim pokretom otpora!
U ovom opštem haosu nam se sve češće i glasnije od strane svijeta kapitala plasiraju ideje da socijalizam i nije tako loš.
Da li je ovaj svijet skroz poludio?
O čemu se u stvari radi?
Da li je to posljedica činjenice da zemlje koje su bar nominalno još socijalističke postižu najvišu stopu razvoja uz skladne društvene odnose? Da li je to posljedica da u vladama kapitalističkih zemalja sjede ljudi koji su nekad bili inficirani ljevičarskim idejama? Ili je to samo posljedica istorijske nužnosti smjene sistema prošlosti i ulaska u novu epohu socijalizma?
Sva ova pitanja-odgovori su samo jedan djelić suštinskog odgovora u ponašanju kapitalističke bande.
Prije svega, sukob svijeta komunizma i kapitalizma i dalje traje nesmanjenom žestinom, ispoljavajući različite forme. Ono što se sve više pokazuje kao istorijska neminovnost je nemogućnost održanja ne samo kapitalizma, već i tzv. kapitalizma “sa visokim stepenom socijalne pravde”. Upravo je ta permanentna svjetska kriza gurnula svijet kapitala u nepovratni odnos, odnosno početak saznanja da se taj svijet na tim temeljima ne može održati. I kapitalistička klasa traži spas za sebe, kao što je preostalo feudalno plemstvo, posle giljotiranja, potražilo spas u zapećku kapitalističkog društva da egzistiraju kao potpuni paraziti od nagomilanog bogatstva narednih par vjekova, a prihavatili su to jer nisu imali izbora i što im je taj parazitski status očuvan od kapitalističke klase. Tako i kapitalistička parazitska klasa, nemajući rješenja za sve veće izazove savremenog svijeta, pokušava održati neke oblike moći starog svijeta, koji nestaje pred njihovim očima, a pošto ta klasa ima samo jedan razvijeni instinkt, a to je instinkt za stvaranje profita, pojedini djelovi te klase su počeli da spas traže u “socijalizmu” koji dozvoljava održanje njihovog osnovnog instinkta, odnosno žeđi za sticanjem profita. I izgledalo je, i čak se i danas čini da ta kombinacija “dva suprotstavljena svijeta” može da funkcioniše. No, tu se sve više miješaju neke više zakonitosti, koje ih neminovno guraju u sve veću koncentraciju kapitala i u sve veće sukobe, kako sa tim milijardama obespravljenih po svijetu tako i među sobom. Zato te zakonitosti primoravaju osnovne snage istorijski poraženog svijeta kapitala da agresivnom silom, po cijenu da pobiju više od pola svijeta, zadže svoje profite. Pojednostavljeno, pored osnovnog sukoba između kapitalizma i komunizma se već vodi “idejna borba” među snagama kapitalizma – da li prihvatiti svijet “socijalizma” sa kapitalističkim likom pod uslovima da budu u njegovom “zapećku” ili da krenu u taj poslednji i odlučujući boj.
Iz ovih osnovnih relacija snaga kapitalističkog svijeta se određuje i odnos revolucionarnih snaga da razotkrivaju taj “socijalizam” u kom će kapitalisti u zapećku od “komunističkih partija” dobijati sve u ime “opšteg dobra” i po leđima milijarde masa obespravljenih – savremenih robova. Da te revolucionarne snage unište sve te “komuniste” koji pokušavaju sačuvati osnove starog svijeta i privilegije poražane kapitalističke klase, u ime “permanentnog progresa”, bolje reći nastavka klasnog svijeta, i savremenog ropstva, sve pod simbolima komunističkog svijeta – da sve šljašti i sja.
Interncionalnim jedinstvom proleterskih masa! Jedino revolucijom!
Svaki protest uperen protiv diktature kapitala zaslužuje ne samo verbalnu podršku, nego i preduzimanje aktivnosti da taj čin dobije na snazi. To znači – biti sa studentima kada su na ulici i traže svoja prava, biti ispred fabričkih kapija sa radnicima kada su u štrajku ili krenu na protest , sa seljacima na blokadi puteva, protiv predstavnika države kada krenu da primenjuju silu protiv građana bilo kojim povodom…
Sadašnji znaci ponovnog buđenja klasne svesti i otpora u masama Srbije zalužuje posebnu pažnju zbog promenjinih regionalnih okolnosti i šireg značaja koju Srbija u ovom trenutku ima.
Međutim, podrška svim ovim aktivnostima, da bi se ostvarila svrha borbe protiv diktature kapitala mora uzeti u obzir i činjenicu da se svaki opravadni čin otpora nastoji iskoristi upravo za interese te iste diktature i raznih imperijalista. To se čini preko potkupljenih vrhova sindikata, preuzimanjem bunta od strane poslatih i obučenih “lidera”, pretnjama i zastrašivanjem najhrabrijih i najupornijih u tim protestima, medijskom harangom, lansiranjem lažnim vesti ili prećutkivanjem zbivanja, potsicanjem podela među “pobunjenim” itd.
Stav PR da taktika “pobunjenih” mora nastojati razbijati uske okvire samog protesta – a to se postiže ne dizanjem zahteva protesta na neki viši politički nivo, jer za to trenutno nema uslova, nego nastojenjem da se uključi što širi krug u podršku protestu, bez obzira na njihovo opredeljenja, zanimanje itd. Da pojedinačni klasni protesti dobiju na masovnosti, a posebno podsticati da se broj protesta u vrlo kratkom period naglo poveća.
Time bi se potvrdio i stav PR iznesen tokom masovnih protesta nakon izbora, da se u Srbiji stvara nova situacija – da je klasna svest počela jačati i da Srbija više ne može biti ista kakva je bila u proteklom periodu.
Istovremeno PR osujeđuje svaki podanički pokušaj stavljanja svakog oblika bunta pred nekakvu arbitražu moćnika Srbije, pred arbitržu tih istih koji su doveli te mase u položaj zbog čega su i krenuli u otpor.
Napadati vrhove sindikata kao sluge sistema i preuzimati inicijativu u pobunjenim radničkim masama, i ne dozovoliti mešetaranje u svim drugim oblicima otpora je zadatak koji trenutno stoji pred onima koji su se oprdelili za rušenje diktature kapitala.
Podrška štrajkačima Srbije! Solidarni sa svima koji pružaju otpor diktaturi kapitala i imperijalnom ropstvu! Rušiti diktaturu kapitala!
Osnovni uzrok raspada Jugoslavije je pobjeda nacionalizma u vrhovima vladajućeg Saveza komunista Jugoslavije. Koreni tog raspada leže u 1948. godini kada je Jugoslavija prešla sa pozicija proleterskog internacionalizma na pozicije opštejugoslovenskog nacionalizma. Taj opštejugoslovenski nacionalizam, u uslovima malograđanskog društva i jačanja partijskih birokratija po republikama, gubio je taj oreol jugoslovenstva, postajući sve više republički, odnosno stvaran – etnički. Raspadu Jugoslavije u uslovima narasle ekonomske krize je doprineo i spoljnji uticaj velikih sila.
Rat na prostoru bivše Jugoslavije su započele snage velikosrpskog nacionalizma kao najmoćnije u svakom pogledu: brojčano, materijalno i vojno.
Jugoslaviju je mogao razoriti samo sukob velikosrpskog i velikorhrvatskog nacionalizma, a što se i dogodilo.
PR je podržala pravednu borbu hrvatskog naroda u otporu velikosrpskoj agresiji.
PR je posebno podržala i zalagala se za očuvanje jedinstvene BiH, stajući na stranu borbe bošnjačkog naroda, protiv namjera velikosrpskih i velikohrvatskih nacionalista da je dijele (“Bosna se dijeliti neće, jer se dijeliti ne može!”). Očuvanje jedinstvene BiH je preduslov za ponovno obnavljanje zajednce naroda na novim temeljima.
PR je pozdravila uspostavljanje mira u Hrvatskoj i BiH i zalagala se za povratak izbjeglica sa područja sa kojih su protjerani.
1995-2001
PR je apelovala da se problem Kosova i položaja albanskog naroda mora riješiti pregovorima demokratski izabranih predstavnika srpskog i albanskog naroda. Osuđivala je svako nastojanje velikosrpskih nacionalista da drže Kosovo pod okupacijom i pozdravila pravednu borbu albanskog naroda.
PR je pozdravila i učestvovala svojim aktivnostima u jačanju snaga u CG koje su se zalagale za odbranu samobitnosti crnogorske nacije i za samostalnost CG.
PR smatra da je intervencija NATO bila u interesu naroda bivše Jugoslavije, jer je time zaustavljen rat, prekinuto dalje stradanje naroda i slomljena kičma agresivnom militantnom velikosrpskom nacionalizmu.
PR je podržala i učestvovala u svim akcijama pobune masa i obaranju režima u Beogradu, jer su se time stvorili uslovi za mir na jugoslovenskom prostoru, kao i prostor za optočinjanje klasne, odnosno antiimperijalističke borbe.
2001- 2017.
PR je napadala tzv. privatizaciju kao običnu pljačku koja će uništiti ne samo mnoga preduzeća i fabrike, već i uskratiti osnovna prava radništvu i gurnuti ga u još veće siromaštvo i na političku marginu.
PR formuliše svoje osnovne parole: “Jedino revolucijom”, “Rušiti diktaturu kapitala” , “Mir među narodima – rat među klasama”, “Balkanskim pokretom otpora”.
PR pozdravlja i učestvuje u svim oblicima klasnog otpora, posebno u pobuni bosanskih masa kao klice prevazilaženja nametnutih nacionalnih podjela. Istovremeno, PR širi stav da bez revolucionarne organizacije oslonjene na široki pokret masa ne može se započeti uspješna klasna i antiimperijalistička borba.
NATO i zapadni imperijalisti su osnovni neprijatelji balkanskih naroda i svih naroda svijeta, i zato treba svu propagandnu aktivnost usmjeriti protiv okupacije od strane ovih imperijalista. Istovremeno, ne treba dozvoliti da njihovo mjesto zauzmu ruski ili neki drugi imperijalisti. Zato je osnovna parola i aktivnost PR na jačanju ideje o potrebi stvaranja Balkanskog pokreta otpora, pokreta koji će okupljati sve balkanske narode i koji će voditi zajedničku borbu protiv diktature kapitala, oslobađanja od NATO okupacije i svih imperijalista, sa parolom – Balkan balkanskim narodima!
Stvaraju se uslovi za novi talas klasne borbe na području Balkana i treba voditi borbu protiv svih nastojanja ponovnog raspirivanja međunacionalne mržnje, odnosno podsticanja sukoba među balkanskim narodima.
PR smatra da su uslovi za obnovu borbenijih revolucionarnih organizacija stvoreni i da treba insistirati na borbi protiv svih snaga koje su prepreka klasnoj borbi protiv diktature kapitala i imperijalista.
Svijest o slabosti revolucionarnih snaga na području Balkana nije alibi za pristajanje na reformističku i oportunističku liniju. Zato će PR voditi odlučnu borbu protiv dvije linije koje su prisutne na tzv. ljevici na prostoru Balkana – jedna je pod uticajem reformizma i čiji su nosioci u suštini psi na lancu zapadnih imperijalista, i druge koja je inficirana nacionalizmom i čiji su nosioci ekspozitura ruskog imperijalizma.
Odlučno za slom NATO snaga i zapadnog imperijalizma na Balkanu! Odlučno protiv svih ostalih imperijalista!
Da svaki režim potkupljuje vrhove sindikata i na taj način pokušava tupiti oštricu klasnih sukoba, nije ništa nepoznato i to se dešava od kada je radništvo počelo svoju klasnu borbu. Skoro svuda su sindikati malo skrajnuti od te “javne politike” i oni su uglavnom u proteklom periodu svoju sindikalnu borbu sveli na te “mrvice sa stola” koje im omogući krupni kapital. Znači, oni su pod kontrolom sa sitnim zahtjevima u okvirima sistema i tako posredno i njegovi branitelji. Međutim, ono što se dešava u većini balkanskih država je otišlo korak dalje. Sindikati su uključeni preko plaćeničkih vrhova kao glasnogovornici zvanične politke postojećih režima. Tako su oni devedesetih godina bili pobornici nacionalističke ratne politike. Kasnije su se prilagodili i bili pobornici tzv. poštene privatizacije, pod kojim sloganom je izvršena najveća pljačka i razaranje privrede, odnosno omogućeno ubrzano stvaranje nove kapitalističke klase. Kada su se počeli osjećati prvi znaci otpora takvom stanju, propagandno se stvarao mit o nekavom socijalnom dijalogu: sindikati-kapitalisti-država, a u suštini stvarajući trijadu pomoću koje se vlada. Gdje je tu sada mafija – kao zasebna cjelina ili su svi toliko isprepletani, čini to pitanje suvišnim.
U svim tim procesima vrhovi sindikata nisu bili samo pasivni statisti, već su debelo unovčili svoje podaništvo, postajući deo vladajuće klase.
Normalno da glavni problem nije u tim vrhovima sindikata, već svim tim sindikalcima koji pristaju na takvu ulogu sindikata i na postojeće odnose u okviru sindikata. No, i oni dobijaju “mrvice”, ali i sigurnost radnog mjesta, što čini te niže strukture poslušnicima. Prihvatili su moto – previše ne talasati, odnosno samo ponekad “malo zatalasati” da bi opravdali formalnu svrhu svog postojanja, a još više da ne izazovu reakcije nezadovoljstva u članstvu i onemoguće pojavu nesistemskih sindikata i pojavu drugih oblika klasne borbe radništva.
Odgovornost je i na onima grupama koji se proglašavaju zastupnicima radničke klase, a nisu do sada poveli aktivniju borbu protiv takvih sindikata, odnosno njihovih vrhova, već su spremni da zajedno sa takvim sindikatima glume klasni otpor diktaturi kapitala.
PR smatra da nijedna saradnja sa postojećim sindikatima, ne samo da nije moguća, nego da napad na vrhove tih sindikata, uz stalni rad među sindikalnim članstvom, je sastavni dio borbe protiv diktature kapitala.
Najnoviji primjer podaništva je svakako odricanje predstavnika najvećih sindikata da se ne obelježi 1. maj u BiH da se slučajno ne izazove novo talasanje masa i socijalni bunt. To suotvoreni neprijatelji razbijenog i uplašenog radništva koji zaslužuju da i odnos prema njima bude kakav je i prema svim izdajnicima.
Da BiH ne bi bila usamljena, potrudili su se i vrhovi sindikata u Srbiji koji su se počeli javno odricati pomisli da podrže ili se pridruže protestima studenata protiv diktature kapitala. Idu čak korak dalje i na mig režima napadaju same proteste. I to sindikalisti koji su već na čelu sindikata po dvije decenije, što je takođe svojevrsni paradoks. Ne spominjemo zavidni kapital koji su u međuvremenu stekli “braneći radničke interese”.
Radikalniji nastup prilikom protesta protiv diktature kapitala zahtijeva i radikalniji obračun u okviru samih sindikata. Svakako da su sva sredstva dozvoljena u borbi protiv klasnog neprijatelja, a posebno izdajnika u vrhovima sindikata.
U klasnu borbu protv diktature kapitala i njihovih slugu! Rušiti izdajničke vrhove sindikata!
Partija rada pozdravlja početak protesta i izlazak nezadovoljnih građana na ulice Srbije.
PR će učestvovati u svim protestima koji imaju za cilj jačanje klasne svesti obespravljenih masa, bez obzira na idejnu šarolikost, pa i konfuziju kojom obiluju sami protesti.
PR neće ići ni putem onih snaga koje borbu protiv kapitalističkog sistema vide u stihijskim akcijama koje nemaju suštinski cilj da se organizovanom borbom dođe do rušenja kapitalističkog sistema, već su izraz individualnog protesta, bunta, „načina življenja“, a u pojedinim slučajevima i izraz manipulacije nezadovoljstvom masa.
Jačanjem klasne svesti obespravljenih masa stvaraju se uslovi da se te iste mase pripreme za više oblike klasne borbe s ciljem rušenja kapitalističkog sistema. Dužnost PR i svih revolucionarnih grupa je da svojim primerom, odnosno konkretnom borbom u neposrednoj praksi, a ne samo na rečima, doprinose jačanju klasne svesti obespravljenih masa.
PR je zadovoljna što se njen slogan – Glasaj na ulici, počinje ostvarivati u samoj praksi.
Tenzije koje se dižu oko predstojećih predsedničkih izbora u Srbiji su samo znak koliko je i ova balkanska zemlja u zavisnosti od imperijalnih sukobljavanja, i da ne govorimo o marionetskom statusu njihovih režima. Ovi izbori kao prethodni u Makedoniji, Crnoj Gori, Rumuniji, Kosovu, Bugarskoj…, govore nam da su sve balkanske zemlje stavljene u kolonijalni položaj, ali i da pokušavaju na razne načine, pre svega sluganstvom, da sačuvaju svoje male nacionalne interese.
Marionetski režimi su razapeti između služenja imperijalistima, udovoljavanju njihovim sve većim prohtevima i potreba vladajuće klike da omogući sebi deo kolača u opštoj pljački obespravljenih masa, odnosno da se održe što duže na vlasti.
Istovremeno smo i svedoci da ti izbori ništa ne rešavaju u postojećem odnosu političkih, odnosno klasnih snaga i položaju obespravljenih masa. Naprotiv, izborima su se kriza i tenzije u navedenim zemljama samo produbljavale. Tako će biti i u Srbiji. Izbori će samo zaoštriti političku krizu, jer stabilnost Srbije i Balkana je u direktnoj zavisnosti od odnosa najmoćnijih imperijalista, pre svega Rusije, SAD i EU, a ti odnosi ne idu ka smirivanju već eskalaciji sukoba, i izbori su samo sredstvo međusobne bobre zaštitnika diktature kapitala.
Upravo iz osnovne potrebe da se suprotstavi diktaturi kapitala i ostvari mir na Balkanu, a to se ostvaruje suprotstavljanjem imperijalistima i njihovim slugama, proizilazi i stav PR u vezi predstojećih izbora – Glasaj na ulici! Pod tim sloganom se mogu mobilisati mase da biju svoje bitke. Od potrebe da Srbija ne bude u raljama NATO imperijalista ili neki ruski privezak, preko potrebe da se obračuna sa sopstvenim fašizmom i šovinizmom i da se ustane protiv diktature kapitala, pljačke i poniženja, grade se neki novi istorijski mostovi. Gradi se mogućnost da mase počnu da ozbiljnije biju klasne bitke.
Izlaskom naroda na ulice u Srbiji, neovisno od samih izbora, uprkos samim izborima i protivu samih izbora, uzrokovano bilo kojim valjanim razlogom, trasira se put za jednu drugu Srbiju i šalje jasan signal ostalim balkanskim masama da je Srbija spremna da bude deo opšte pobune balkanskih masa.
Dolazi vreme kada se Srbija može i nečim ponositi i biti uzor ostalim narodima, zahvaljujući, pre svega, pobuni poniženih, osiromašenih i samosvesnih masa.Taj zadatak masa u Srbiji proizilazi iz činjenice da je jedna zločinačka i imperijalna Srbija bila opravdano prikovana na tom istorijskom stubu srama.
PR će činiti sve da zaživi u masama njen slogan : “Glasaj na ulici!”
Skoro da ne postoji na zemaljskoj kugli mjesto koje globalni predatori nisu označili kao mogućnost da podstaknu nove ratove. Da još više ubrzaju zamajac vojno-industrijskih kompleksa koji se više ne mogu zaustaviti, i koji donosi ogromne profite, pokušavajući spasiti same sisteme da se ne raspadnu pod teretom svojih protivrječnosti, ukoliko je nadnacionalnom kapitalu danas u interesu da spašava bilo koji postojeći imperijalni sistem.
Posle kratkotrajnog zatišja, Balkanom ponovo počinju da se čuju ratni bubnjevi. Istina, za sada ne tako glasno, prije svega jer je on samo inicijalna kapisla za sukobe velikih moćnika, a za njih još nije donesena odluka. Ratni bubnjevi su tiši, jer balkanske mase, pa čak ni same vladajuće klike, za razliku kako je to bilo devedesetih na prostoru biše Jugoslavije, sada ne žele ratove. Ali, ko njih pita. Za sada su balkanski režimi primorani, što milom što silom, da kupuju oružje, dodatno se militarizuju, uvode vojne rokove, oblače nevoljne civile u neke nove uniforme i izvode vojne vježbe kao pomoćno sredstvo, bolje reći buduće topovsko meso glavnim protagonistima rata.
I za razliku od devedesetih godina kada su mase zahvaćene nacionalizmom podsticane i prosto same kidisale jedni na druge, sada bi mase da se sklone od same realnosti, po onoj – možda neće, gledajući da uopšte ne razmišljaju o dolazećem ratu. O ratu koji je izvjestan i koji će ovog puta biti više odstaknut spolja, nego što će biti izraz nepremostivih suprotnosti među balkanskim narodima.
No, taj će rat brže zakucati na naša vrata ukoliko balkanske mase ne iskažu svoje protivljenje ubrzanoj militarizaciji i samom ratu. Ukoliko se ne vrši aktivna propaganda u masama da se one pokrenu i iskažu ne samo svoje socijalno nezadovoljstvo svojim teškim ekonomskim položajem, nego prije svega da dignu glas protiv rata. Protiv rata, koji bi ovaj put bio mnogo gori nego devedesetih. Tada se radilo o interesima malih lokalnih nacionalista – danas o mnogo krupnijim interesima imperijalista, a tu se žrtve ne broje.
Strah od rata može mase paralisati ili dovesti do apatije. Isto tako, besmisao rata i svijest da je on samo masovno ubistvo stotina hiljada, milona njih da bi se neko bogatio, može biti podsticaj da se mase pokreću protiv samih režima i diktature kapitala.
Umjesto bavljenja “nametnutim temama” i njihovim sukobima, treba ustajati prije svega protiv militarizacije i priprema za rat. Treba ustajati protiv bandi političara i njihovog sitnog politikanstva, izborima i sve većim apetitima za pljačkom koji su samo pomoćno sredstvo naputu nametnute im sveopšte militarizacije i fašizacije. Ustati aktivnim marševima protiv namjere imperijalista da raznim ucjenama i podsticanjem unutrašnjih sukoba preko leđa balkanskih naroda ostvaruju sopstvene interese. Ustati zajedničkim kampanjama protiv rata, koje će sa sobom nositi i jasno protivljenje diktaturi kapitala. Ustati protiv tih lokalnih političkih bandita, koji po potrebi sa lanaca reže jedni na druge, a potom se međusobno ližu, samo da bi držali u pokornosti obespravljene mase.
Marševima protiv rata – za mir među balkanskim narodima! Balkan balkanskim narodima!
Za nastavak i uspeh mirovnih pregovora! Za slobodu svih političkih zatvorenika na Filipinima! Solidarnost sa borbom naroda Filipina za slobodu!
Poslednjih 50 godina filipinski narod se organizirano bori za oslobođenje od imperijalizma. Nakon što je izabran, filipinski predsednik Duterte izjavio je da će osloboditi sve političke zatvorenike. Postavio je četiri predstavnika narodnih organizacija kao članove Vladinog kabineta, obećao je socijalne reforme i odgovarao na zahteve Narodnog demokratskog fronta Filipina (National Democratic Front of the Philippines) kako bi nastavili mirovni pregovori.
Duterte je oslobodio neke prominentne političke zatvorenike – što je veliki uspeh! Ali, 400 progresivnih i revolucionarnih zatvorenika su i dalje u pritvoru. Neki od njih i decenijama, sa raznim optužbama, a mnogi od njih su stari i bolesni.
Zahtevamo od predsednika Dutertea: Nastavak mirovnih razgovora na demokratskim osnovama! Oslobađanje svih političkih zatvorenika! Da se ozbiljno razmotre zahtevi za agrarnom reformom, kao i ekonomske, društvene i ekološke reforme u interesu filipinske radničke klase i naroda!
Takođe zahtevamo zaustavljanje plana “Oplan Bayanihan”, koji je rezultovao brojnih kršenjima ljudskih prava i zaustavljanje implementacije plana “Oplan Kapayapaan”, koji je trebalo da bude nastavak plana “Oplan Bayanihan”.
Sebe obavezujemo: da intenziviramo međunarodnu solidarnost sa borbom za oslobođenje Filipinina! Borba filipinskog naroda za nacionalno oslobođenje i socijalne reforme, kao deo borbe naroda sveta za slobodu, je bila i ostala odlučujuća sila progresivnih promena.
Živela internacionalna solidarnost! 19. januar 2017. godine.
SFR Jugoslavija se raspala zbog potpune pobede nacionalističke politike u vrhovima Saveza komunista Jugoslavije, ekonomske krize u koju je društvo zapalo i promene odnosa snaga na medjunarodnom planu. Višedecenijsko nagomilavanje političkih, ekonomskih i nacionalnih suprotnosti nužno je na kraju proizvelo otvorene sukobe i raspad države.
Partija rada zastupa stav da su, u situaciji krize i rastakanja državne zajednice, najveći uzročnik stvaranja nacionalističke mržnje, podizanja ratnih tenzija i kasnije rata, bile snage velikosrpskog nacionalizma. Te snage su svojom agresivnom nacionalističkom politikom, stavljajući JNA, kao najjaču vojnu silu pod svoju kontrolu, odigrale presudnu ulogu u ratnim dogadjanjima na ovim prostorima. Pored pretvaranja JNA u direktan instrument rata protiv drugih naroda Jugoslavije, uporedo, je izvršena bezočna manipulacija nacionalnim osećanjima i stvaranje nacionalističke mržnje od strane medija koje je kontrolisao režim, od strane većine političkih partija, kao i tzv. nacionalnih institucija (SANU, UKS, SPC). Ovakva homogenizacija velikog dela srpskog naroda, kao i prethodno navedeni uzroci, doveli su do jačanja nacionalizma kod drugih naroda, posebno velikohrvatskog nacionalizma. Rezultati svega bili su zastrašujući – višegodišnji ratovi, desetine hiljada mrtvih i ranjenih, stotine hiljada izbeglih lica, ratni zločini, osiromašenje većine naroda, beskrupulozna pljačka i profiterstvo državnih vrhova itd.
Partija rada je principijelno i neprestano ukazivala da je namera eksponenata tzv. velikosrpskog projekta bila po svojoj suštini, iracionalna, anticivilizacijska i neostvariva, i da je kao takva vodila u potpunu katastrofu sam srpski narod. To se i pokazalo. Nacionalistički planovi “krvi i tla” i pored ostvarene početne ratne prednosti doživeli su poraze. Time se ostvario prostor za normalizaciju života na ovim prostorima.
Partija rada je bezrezervno za toleranciju i saradnju naroda, i smatra neodrživom šovinističku parolu “ne možemo živeti zajedno”. Sva dosadašnja istorijska iskustva pokazuju da je život u miru i saradnji neminovnost, i da je preko potrebna upućenost naroda bivše Jugoslavije jednih na druge i njihova politička, kulturna i ekonomska povezanost. Zbog proteklih dogadjanja to će biti težak proces, ali koji će predstavljati veliki civilizacijski zadatak za sve balkanske narode u pravcu boljeg, ravnopravnijeg i pravednijeg života na ovim prostorima.
Partija rada se zalaže za uspostavljanje što čvršćih ekonomskih, političkih i kulturnih odnosa medju narodima bivše Jugoslavije i svih balkanskih država. To podrazumeva revolucionarno razaranje temelja na kojim se otvoreno ili prikriveno zasnivaju dosadašnje politike balkanskihdržava. Karakter i obim saradnje medju narodima ne može se nametati, već mora biti rezultat slobodno izražene volje ravnopravnih naroda.
Za zajednicu balkanskih naroda!
2. Odnos PR prema naciji i nacionalizmu?
Partija rada, što je nužnost istorijskog trenutka, posvećuje veliku pažnju ovom pitanju. Pored toga, poznato je da je patriotsko osećanje jedno od najdubljih i najtrajnijih osećanja u čoveku. Na našim prostorima to osećanje je zloupotrebljeno i zamenjeno nacionalističkim, što je podrazumevalo precenjivanje vlastite nacije i stvaranje mitološke svesti, a s druge strane, netoleranciju, potcenjivanje drugih naroda i mržnju prema njima.
Nacionalno pitanje na teritorije bivše Jugoslavije još nije rešeno. Njegovo rešenje zavisi prvenstveno od razaranje temelja na kojima niče pre svega velikosrpski i velikohrvatski državni šovinizam, i omogućavanju svim narodima da ostvare svoje pravo na samoopredeljenje i nacionalnu ravnopravnost.
PR je od samog početka bila beskompromisno protiv zločinačkih, osvajačkih ratova velikosrpskih nacionalista u Sloveniji, Hrvatskoj i BiH. Partija rada je bila dosledno na strani slovenačkog, hrvatskog i bošnjačkog naroda u njihovom pravednom odbrambenom ratu. Dosledno se zalagala za jedinstvenu BiH i bila protiv sramnog sporazuma Miloševića i Tudjmana za podelu BiH i stvaranja Velike Srbije i Velike Hrvatske. Partija se zalagala i zalagaće se za bezbedan povratak svih Srba u Hrvatsku i svih prognanih lica u BiH, za njihovu potpunu ravnopravnost i ostvarenje gradjanskih prava. PR je uvek bila na strani albanskog naroda na Kosovu i njegovoj pravednoj borbi protiv velikosrpske okupacije, s pravom da narod Kosova odluči s kim će i kako živeti, uz uspostavljanje multietničkog Kosova. PR je podržavala snage u Crnoj Gori koje su se zalagale za suverenost Crne Gore uz apsolutnu ravnopravnost svih njenih naroda. Isto tako PR se zalagala za ostvarenje autonomije Vojvodine, ostvarenje autonomnih prava naroda Sandžaka, kao i ostvarenje prava nacionalnih zajednica koje žive u manjini na odredjenoj teritoriji.
Međutim PR ne podržava niti će podržati svaki nacionalni pokret. Ona tretira nacionalno pitanje u celini, odnosno određuje se prema nacionalnom pokretu u zavisnosti koliko on u sebi sadrži i ciljeve oslobođenja obespravljenih masa. Partija rada ne podržava one nacionalne pokrete koji služe imperijalistima, malim i velikim, za ostvarenje porobljivačkih i hegemonističkih ciljeva.
Za PR nacionalizam je reakcionarna ideologija protiv koje se treba boriti svim sredstvima. Uostalom, cenu nacionalističke politike najviše su platile najšire narodne mase, bilo one srpske, hrvatske ili druge nacionalnosti ovih prostora. PR je jasno da vladajuća klasa koristi nacionalizam radi lakše vladavine i pljačke obespravljenih masa, dok imperijalisti podstičući razne nacionlizme i zvađajući balkanske narode ostvaruju svoje globalne ciljeve. Borba za uništenje nacionalističke svesti je jedan od osnovnih ciljeva Partije rada.
3. Odnos PR prema NATO?
NATO je agresivna vojna sila koja osigurava vladavinu imperijalizma u svetu. NATO je reakcionarna sila zapadnog imperijalizma, najopasniji neprijatelj socijalizma i naroda širom sveta.
NATO je devedesetih godina samo posmatrao i nije intervenisao dok je trajao rat u Hrvatskoj i BiH. Tek onog trenutka kad je postajala opasnost da se rat prelije iz BiH i zahvati ceo Balkan NATO je intervenisao i uspostavio mir u BiH. Isto tako, kriza na Kosovu je pretila još bržim izbijanjem rata na Balkanu i zato je NATO odmah intervenisao.
Obe ove intervencije su bile u interesu naroda na Balkanu, jer su sprečile medjusobno istrebljenje naroda, i ograničile snagu nacionalizama. Ovaj stav PR proističe iz osnovne činjenice da narodi na prostoru bivše Jugoslavije nisu stvorili oružanu silu koja bi se obračunala sa sopstvenim nacionalizmima. Bez te sile rat među jugoslovenskim narodima bi mogao potrajati godinama sa strahovitim posledicama.
NATO je morao intervenisati na Kosovu, jer bi se proširivanjem sukoba na Makedoniju i Albaniju destabilizovao čitav region. Instaliranjem na Jugoistoku Evrope NATO pokušava sebi omogućiti sigurniju kontrolu Bliskog Istoka, svog važnog sirovinskog izvora i glavnog snabdevača Evrope naftom, ali i lakše uključivanje u mogući sukob sa narastajućim otporom muslimanskog sveta. Ovom intervencijom se dodatno pokušava smanjiti ruska zona uticaja na Balkanu, a NATO trupe se i sa ove strane približavaju granicama Rusije.
NATO je ovom intervencijom pogazio važeći sistem medjunarodnog prava i nametnuo nova pravila ponašanja, kojima se ograničava i ruši suverenost država na njihovoj teritoriji. Time je otvorena nova stranica u ponašanju svih imperijalističkih zemalja, dajući im podsticaj da krenu u nove agresije.
Posle sloma nacionalističkih režima i prestanka stvarne opasnosti da se može nastaviti rat na jugoslovenskom prostoru, svako prisustvo NATO trupa je čin okupacije i služi za ostvarenje dominacije zapadnog imperijalizma.
Zbog narastanja moći ruskog imperijalizma i jačanja njegove uloge na Balkanu, pitanje NATO prisustva i okupaciona uloga njegovih trupa je centralno pitanje borbe balkanskih naroda za svoju nezavisnost i slobodu. I to pitanje se mora postaviti pred svakom organizacijom kao osnovni cilj njihove borbe.
PR će voditi aktivnu borbu suprotstavljanju NATO i drugim imperijalističkim trupama na Balkanu.
Za balkanski pokret otpora, protiv NATO okupatora!
4. Stav PR u odnos na tzv. proces globalizacije?
Globalizacija je posledica razvoja kapitalizma i izvire iz same suštine logike kapitala, njegove stalne potrebe za koncentracijom i centralizacijom, i težnje za širenjem i prevazilaženjem uskih nacionalnih granica.
Ovaj proces, po svojoj suštini, i dalje ima sve karakteristike monopolističkog kapitalizma, s tim što su multinacionalne kompanije doživele svoju krajnju ekspanziju, težeći da postanu “vodeći lik” koji kreira svetsku političko-ekonomsku stvarnost. To podrazumeva koncentraciju navećeg dela ekonomske dobiti u sve manjem broju ruku, i nastojanju da se uspostavi ekonomska, politička i vojna kontrola nad sve većim prostorom i masama.
Globalizacijom se dodatno produbljuju protivrečnosti modernog sveta, tako da njegova polarizacija poprima neviđene razmere. Dok jedan, manji i bogatiji deo uživa sve blagodeti civilizacije, zahvaljujući, ne samo svom radu i umeću, već prvenstveno eksploataciji nad drugima, dotle ogromni deo čovečanstva živi na ivici opstanka, a milioni ljudi ne mogu da obezbede ni biološki opstanak. U okviru sveopšteg procesa globalizacije guše se antiimperijalistički pokreti širom sveta, nameću se uniformni kulturni obrasci, dok se poštovanje ljudskih prava selektivno nameće po diktatu centara svetskog kapitala.
Globalizacija je istorijski nužan i nezaustavljiv proces koji kroz sve veće trgovinske ratove i sukobe oko podele tržišta i sirovina sveta, priprema čovečanstvo za novu epohu društvenih odnosa. To je ujedno neminovan put koji je trasirala istorija i neprekidni razvoj proizvodnih snaga. Krize koje izaziva proces globalizacije su u stvari klasični i nerešivi sukob izmedju proizvodnih snaga i proizvodnih odnosa tj. izmedju nove tehnologije sa do sada neviđenom proizvodnošću rada i kapitalističkih društvenih odnosa. Dosadašnji rezultati procesa globalizacije po čovečanstvo su preteći, tako da se može govoriti da čovečanstvo poprima izgled modernog varvarstva. U stvari, čovečanstvo je osuđeno da u narednim decenijama bije samo jednu bitku – svetska zajednica ili svetski poredak, komunizam ili varvarstvo.
KAO ŠTO SU MANUFAKTURA, TKAČKA I PARNA MAŠINA UNIŠTILE FEUDALNI DRUŠTVENI POREDAK, TAKO ĆE I MIKROPROCESORI, ELEKTRONIKA I ROBOTIKA UNIŠTITI KAPITALISTIČKI DRUŠTVENI SISTEM!
5. PR i radnička klasa?
Partija rada je mišljenja da je radnička klasa još za vreme Druge Jugoslavije razbijena kao klasa. U stvari, ona se u tom periodu nije ni formirala kao klasa u tradicionalnom smislu. Za vreme SFRJ omogućen je prodor sitnosopstveničke svesti u redove tek začete radničke klase. Time je ona postala podložna manipulacijama svih vrsta, pa i manipulacijom nacionalizmom. Sa potpunom pobedom nacionalizma u SKJ i radništvo nacionalizam prihvata kao svoju ideologiju. Zato se niječuditi što je radništvo zahvaćeno nacionalizmom, masovno stajući pod nacionalističke barjake, učestvovalo u svim akcijama koje su vodile razbijanju Jugoslavije. Sve vreme ono je glasalo za nacionalističke i fašističke partije i mirno učestvovalo u svim ratnim pohodima protiv radničke klase drugih naroda. Osnovno pitanje koje se danas postavlja pred takvom razbijenom randičkom klasom, da li ona može da povrati jasnu klasnu svest i objedini se u svoje organizacije po raznim osnovama. Time bi teže bilo da se takva radnička klasa ponovo gura u neke nove sukobe protivno njenim klasnim interesima.
Nova kapitalistička klasa se udružila sa nacionalističko-birokratskom mafijom u legalizaciji razbojništva i pljačke započete za vreme ratova, i po svaku cenu je nastojala sprečiti ponovno objedinjavanje radničke klase. Ova nova sprega tajkuna,političara i mafije je formiranjem sindikata pod njenom kontrolom, kanalisala radničko nezadovoljstvo, odnosno, parcijalizovala njihove interese na borbu za tzv. poštenu privatizaciju, za ostvarenje minimalne cene rada, za ostvaranje minimalne pomoći u slučaju prestanka radnog odnosa, ili za ostvarenje najelementarnije socijalne zaštite. Time se radništvo, potpuno obespravljeno, i formalno guralo na marginu društvenih kretanja, bez prava da vlada sredstvima za proizvodnju i aktivno učestvuje u privrednom životu zemlje. Sa ovim uskraćivanjem ekonomskih prava, nastojalo se u potpunosti marginalizovati i politička uloga radničke klase.
U stvarnosti je položaj radništva mnogo gori, pa se ni proklamovani minimumi prava ne sprovode. Radnicima se danas uskraćuje pravo da rade, pravo da zarade, pravo da dodju do stana, pravo da planiraju porodicu, pravo da školuju decu, da mogu da plate vodu i struju… pravo da se osećaju kao ljudi. Jednom rečju – borba za goli opstanak.
No, taj proces obespravljivanja radničke klase se nastavlja. Sa zaoštrenom ekonomskom krizom i pljačkom krupnog kapitala po balkanskim zemaljama, radničkoj klasi se danas ne dozovljava, ne samo da se organizuje kao politički subjekat, nego se ona sve više gura u prekarijat – u poseban sloj na granici između poluradništva sa totalnom eksploatacijom i otvorenog ropstva. Prekaristi, bolje reći nekadašnji radnici ili nikad ne stasali radnici su bez ikakvih prava i čak prava da se pozivaju na nekadašnja radnička prava. I taj proces se ubrzano nastavlja. Time vladajuća klasa stvara podelu u potlačenoj klasi na one koje su u sistemu sa minimalnim pravima i minimalnoj socijalnoj sigurnosti i onih pred vratima sistema bez ikakvih prava i bez ikakve socijalne sigurnosti.
Svaka klasa ima svoju ideologiju koja izražava interese te klase. PR zastupa koncentrisane interese radničke klase, svih obespravljennih slojeva, zato je ona proleterska partija. Bez svoje partije, obespravljene mase ne mogu ostvariti svoje suštinske interese.
Pored rada na podizanju samosvesnosti radništva i odbrani njihovih istorijski ostvarenih prava, PR će delovati u pravcu objedinjavanja i povezivanja radničke klase i svih obespravljenih na prostoru bivše Jugoslavije i Balkana, jer je praksa potvrdila da je za ostvarenje ciljeva radničke klase neophodno ujedinjeno radništvo. Integracija i jedinstven nastup kapitala zahteva i integraciju i jedinstveni odgovor proletarijata.
Jedino revolucijom!
6. Zašto Balkanski pokret otpora?
PR polazi od najelementarnije činjenice da balkanske mase danas nisu spremne da krvare u ime viših interesa imperijalista. Neće da ginu za ciljeve i ideje koje zakonitostima istorijskih procesa mase nužno odbacuju po svijetu, jer ti ciljevi počivaju na idejama prevaziđenog sistema kapitalizma, posebno neoliberalnog kapitala i koji im nosi samo ropstvo, ratove, smrt, izbjeglištvo, poniženje, gubitak svakog identiteta, besmisao…
Polazeći od stava da je poraz imeprijalizma u interesu svih obespravljenih masa, i u interesu čovječanstva, nužno nameće potrebu za stvaranjem sile na Balkanu koja će se oduprijeti nametanju te lažne dileme o nužnosti svrstavanja uz jedne imperijaliste, i koja će otrgnuti mase iz tog ropskog zagrljaja – da ne budu uvučene u njihove sukobe, odnosno da što manje budu uvučene i krenu put oslobođenja iz ropstva. Ta ideja je ideja Balkanskog pokreta otpora. Ista ona ideja koja je vodila jugoslovenske, grčke i albanske partizane u borbi protiv fašizma, sada u novim okolnostima i sa starim i novim oblicima borbe i sa starim i novim oblicima fašizma i njegovim protagonistima.
Ideja o Balkanskom pokretu otpora daleko nadvisuje trenutne i nametnute podjele među balkanskim narodima. Ona razrješava nacionalne, religijske i ostale nametnute suprotnosti kroz višu sintezu njihovog društvenog života. I ona je direktno supotstavljena svijetu kapitala koji formalno objedinjuje balkanske narode radi nesmetanog protoka kapitala i nastavka pljačke, a koji istovremeno podstiče suprotnosti među njima da bi suzbio svaki otpor tih naroda.
PR ne postavlja unaprijed zadate forme organizovanja takvog pokreta, no praksa revolucionarnih pokreta po svijetu nas uči da taj pokret mora biti duboko povezan sa obespravljenim masama, sa širokim oblicima djelovanja i sa svojom oružanom silom.
PR smatra da je istorijski zadatak svakog onog ko sebe smatra obespravljenim i protivnikom imperijalizma i diktature kapitala, da čini sve da se ta ideje o potrebi otpora imperijalistima i Balkanskom pokretu optpora širi u balkanskim masama. Da najodlučniji ostave te parcijalne i male bitke i počnu davati konkretni doprinos na ostvarenju te ideje. Na oblikovanju i jačanju pokreta koji će biti duboko internacionalistički, sastavljen od svih naroda, i jačanju pokreta koji će biti duboko klasni, sastavljen od svih koji su spremni da se bore za rušenje diktature kapitala i imperijalizma. Da se bore za jedan novi svijet, jer za to postoje svi uslovi.
Smrt imperijalizmu! Za mir i jedinstvo među balkanskim narodima! Balkanskim pokretom otpora!
7. PR i oslobođenje žena?
Partija rada se zalaže za eliminisanje svih vrsta obespravljenosti, a posebnu pažnju posvećuje borbi za ukidanje mnogobrojnih mehanizama društvene opresije kojom se žene stavljaju u podređen položaj.
Žene su dvostruko obespravljene – socijalno i rodno. Bez temeljne promene društvenih odnosa nemoguće je govoriti o suštinskoj emancipaciji žena, niti o rodnoj ravnopravnosti.
Partija rada će podržavati sve formalne oblike poboljšanja položaja žena u okviru neprijateljskog sistema koji proklamuje zaštititu žena od svih vrsta diskriminacije (pri zapošljavanju, na radnom mestu, zaštitu od seksualnog nasilja i nasilja u porodici, pravo na odluku o rađanju itd.) PR istovremeno kao svoj zadatak vidi ukazivanje na manjkavost borbe za poboljšanje položaja žena ukoliko ta borba istovremeno služi kao sredstvo za očuvanje diktature kapitala.
Žene na Balkanu se nalaze u posebno teškom položaju, jer su izložene izrazito patrijarhalnim shvatanjima. One su primorane da se bore sa nadirućim religioznim fundamentalizmom i bespoštednim oblicima diktature kapitala, koje ih pretvaraju u najjeftiniju i najproduktivniju robu. Na snazi je agresivna naturalizacija koja ima za cilj dalje porobljavanje žena, brutalnu ekploataciju i pretvaranje žena u puke „mašine za rađanje“ ratnika i nove radne snage. Na primeru ugnjetavanja žena jasno se vidi beskonačno reprodukovanje stereotipnih matrica, kao i nemogućnost da se to stanje dugotrajno poboljša u datom sistemu društvenih odnosa. Žene su na udaru svaki put kada je sistem u krizi, a kriza je drugo ime za kapitalizam.
PR smatra da su danas pred naletom modernog fašizma i religioznog fanatizma ugrožena i ona prava žena koja su bila ostvarena u okviru tzv. buržoaske demokratije. Ta prava je nemoguće ponovo zadobiti, već se ona moraju osvajati borbom, bespoštednom kritikom starog sistema i njegovim rušenjem.
PR posebno podržava istorijsku promenu koja se dešava plimom ženskih boraca koje stupaju u revolucionarne pokrete širom sveta, u kojima predstavljaju samu okosnicu oružane borbe. Time se slamaju sve one struje u ženskom pokretu koje su potpadale pod uticaj imperijalizma i u praksi bile sredstvo za očuvanje sveta kapitala.
Pitanje ravnopravnosti žena u okviru PR ne postavlja se kao posebno pitanje, jer se ova organizacija rukovodi temeljnim principom neprikosnovene ravnopravnosti svih njenih članova i članica. Žene su potpuno ravnopravne u svojim pravima i obavezama sa muškarcima članovima PR.
Klasnim ratom do oslobođenja žena! Nema slobode proletarijata bez oslobođenja žena!
8. Odnos PR prema religiji?
Partija rada se zalaže za slobodu vjeroispovjesti i upražnjavanja vjerskih obreda, jer to pitanje smatra privatnim stavom i pravom svakog građanina. Međutim, polazeći od nivoa na kome se čovječanstvo nalazi, a što podrazumijeva visoka kulturna, naučno-tehnička i društvena dostignuća, PR smatra religiju i religijska osjećanja prevaziđenim oblikom svijesti. Partija rada takođe smatra da je religija jedno od moćnih sredstava manipulacije mišljenjem i osjećanjima ljudi, i vrlo često u funkciji otupljivanja kritičke svijesti i održanja nepravednih odnosa u društvu.
Partija rada se u ovom istorijskom trenutku zalaže za potpunu odvojenost vjerskih zajednica od države i izričito je protiv uplitanja vjerskih institucija u političke i državne odnose. To je potrebno posebno naglasiti, s obzirom na iskustva proteklih decenija, kada su vjerske institucije potpomagale, na više ili manje otvoren način, antinarodnu, primitivnu, nacionalističku i zločinačku politiku.
Opadanje religijskih osjećanja među stanovništvom čovječanstva prati i sve agresivniji nastup religioznog fundamentalizma, odnosno agresivniji nastup religioznih institucija u odbrani svojih pozicija, pljačkaške i privilegovane uloge, u svome hiljadugodišnjem liku zaštitnika klasnih odnosa. Religijske institucije su danas stavljene u položaj služenju modernom fašizmu i njegovom nastojanju potčinjavanja pobunjenih masa svijeta, i nastojanju vraćanja istorijskog točka unazad kada su one primitivnim dogmama nesmetano vladale potčinjnim masama.
Da bi se srušio sam sistem diktature kapitala moraju se srušiti i religiozne institucije koje su zaštitnici tog sistema. Mora se srušiti i pojavnost tih institucija kao samostalne sile koje pod zaštitom “duhovnosti” i “opštosti” vrše dodatni oblik tlačenja obespravljenih masa.
Partija rada se u sadašnjem trenutku bori protiv svakog oblika religioznog fundamentalizma u njegovom pohodu protiv sekularnosti u društvu, i protiv prava da vjerske organizacije odlučuju o stvarima koje izlaze izvan religijskih okvira.
PR smatra da ukidanje diktature kapitala mora paralelno pratiti i ukidanje diktatura religioznih institucija koje će biti stavljene u muzeje prošlosti.
Pripadnik vjerske zajednice ne može biti član Partije rada.
9. Pitanje izbjeglica?
Problem izbjeglica na prostoru bivše Jugoslavije je proizvod suludih nacionalističkih planova koji su doveli do ratova, a u okviru toga do stvaranja mržnje medju narodima i do nasilnih iseljavanja. Učinci nacionalističkih ideologija ne mogu se legalizovati, već se mora učiniti sve da se ponovo uspostavi zajednički život, odnosno svako mora imati mogućnosti da se vrati tamo gdje je živio.
Rešavanju pitanja izbeglih lica najveći su protivnici još uvek postojeće snage nacionalizma . Oni i dalje ne odustaju od svojih ideja posebnih etničkih država i žele da produže nedopustivo i nehumano stanje koje su svjesno stvorili. Oni i dalje žele da koriste pitanje izbjeglih lica i da ih zloupotrebljavaju kao marionete za vlastite nacionalističke svrhe. Licemerje takve politike vidi se na svakom koraku, jer su izbjegla lica izmanipulisana, a potom ostavljena da žive u najgorim uslovima, bez socijalne zaštite i neregulisanog statusa. No PR je takođe svjesna da je proteklo mnogo vremena od kada su nacionalistički režimi primorali Bošnjake, Srbe, Hrvate , Albance i ostale da bježe iz svojih domova, i da je u trenutnom odnosima političkih snaga taj zahtjev opovratku samo pusta proklamacija na papiru , odnosno da postojeće vlasti nisu zainteresovane da se to pitanje riješi.
Pojavio se još značajniji problem za Balakan i cijelu Evropu, a to je talas izbjeglica sa Bliskog i Srednjeg Istoka – problem miliona ljudi koji su primorani zbog ratova i pitanja opstanka da traže novi prostor za život. No tu su se evropski imeprijalisti ujedinili i pored početnih nesuglasica i cenjkanja. Javnim i tajnim planovima za regulisanje tog problema, a koji su izraz modernog fašizma vrši se selekcija određenog broj izbjeglih lica za soptvene potrebe. Ostali će se stavljati u geta, koncentracione logore ili vršiti posredna eleminacija suvišnih i nepotrebnih. Uz sve to, kao preventivna zaštita, masovno se dižu zaštitni zidovi od bodljikavih i elekricifiranih žica, mobilišu patrole za hapšenje, progon ili čak eliminaciju.
PR je podržava nastojanja izbjeglih lica da dođu do mjesta gdje žele da žive. Istovremeno smatramo da njihova pojava i sam socijalni položaj služi za jačanje revolucionarnih snaga za rušenje imperijalizma u Evropi.
Za PR postoji još jedan sloj “izbjeglica”, i koji iz godine u godinu neprestalno raste. To su hiljade i hiljade mladih ljudi iz balkanskih zemalja u potrazi za poslom po zemljama EU, jer ih ekonomske, političke i ostale nevolje primoravaju da se otisnu u svijet “za parčetom hljeba”. Oni faktički imaju status izbjeglica, samim tim što bježe iz svoje zemlje i što pristaju na položaj koji je skoro identičan izbjeglim licima. Pristaju na najneljudskije oblike ekpsloatacije, poniženja i status drugog i trećeg reda. Pogotovo se status ovih lica pogošava zbog produbljenja krize u samoj EU i jačanja modernog fašizma.
PR smatra da ovaj odliv mlade populacije, ne samo da pogoršava već lošu demografsku situaciju u balkanskim zemljama, već uz preovladujuće mišljenje da treba “pobjeći odavde” posredno slabi klasnu svijest i klasni otpor sistemima.
10. Država kao kriminalna organizacija i socijalna bijeda?
Ne treba dokazivati da, izuzev nove klase koju sačinjavaju vladajuća politička elita, mafija i novopečeni bogataši, većina društva na Balkanu živi u siromaštvu. U tom moru sirotinje, veliki broj, u prvom redu oni kojima je minimalna plata jedini izvor prihoda, penzioneri, prekaristi koji rade od danas do sjutra i armija nezaposlenih, u pravom smislu gladuju. U uslovima diktature kapitala ovi dijelovi društva će sve više biti prepušteni sami sebi. Surova utakmica za što većim profitom na jednoj strani, rađa grčevitu borbu za parče hljeba na drugoj strani. Ovo siromaštvo, kao posljedica političkog i privrednog sunovrata balkanski zemalja, pogoduje širenju alkoholizma, zaraza, beznađa, smrtnosti, tako da se može reći da živimo u bolesnim društvima.
Sa druge strane, stepen kriminalizacije društva trenutno ima takve razmjere da se slobodno može reći da u mnogim državama i formalno organizovana mafija upravlja državom. Najčešće je mafija ulazila u politiku preko političkih stranaka, kupovinom poslaničkih mjesta, dok je politička oligarhija uz pomoć mafije vršila pljačku i razbojništvo nad stanovništvom. Koliki je stepenkriminalizacije društva govori i to da je državna mafija postala ne samo zaštićena i nedodirljiva, već je postala društveni i kulturni uzor i idol za većinu mladih.
Rat, zločini, pljačka, masovni egzodusi naroda, besperspektivnost i, posebno, totalno gubljenje osjećaja kod naroda za istinu i humane vrijednosti, u potpuno su razorili duhovno tkivo naroda i osjećaj pripadnosti zajednici. Sveopšti egoizam i spremnost da se “gazi preko leševa” postao je obrazac društvenog ponašanja. Kad se tome doda sveopšta korupcija koja vlada u svim dijelovima društva, a koja je često jedini uslov funkcionisanja institucija države i privrede, dobija se krajnje sumorna slika sadašnjeg stanja.
Mora se imati u vidu i da je organizovani kriminal postao jedna od najunosnijih privrednih grana, pa nije ni čudo što su vrhovi države povezani sa međunarodnom mafijom u trgovini oružjem, drogom, bijelim robljem, izbjeglicama itd.
Takvo stanje u društvu je pogodno tlo za jačanje i nametanje fašizma kao “spasonosnog rješenja” i “zaštita nacije od svih zala”.
Povremene i gromoglasne najave režima da će se odlučno obračunati sa korupcijom i kriminalom samo je “bacanje prašine u oči”. Sve te kampanje “borbe” protiv kriminala su unaprijed osuđene na neuspjeh, jer balkanski režimi neće, niti mogu da ugrozi jedan od osnovnih stubova na kojima počivaju. “Borbe” protiv kriminala i kuropcije je samo sredstvo da bi se izvršila preraspodjela kapitala i moći iz jednih ruku u druge.
Uspješnu borbu protiv kriminala mogu voditi samo one snage čiji su interesi u direktnoj suprotnosti sa interesima državne mafije i kriminalaca. To su obespravljeni i osiromašeni slojevi u čijim se rukama nalazi “čelična metla” za “čišćenje” korupcije i mafije zajedno sa postojećom vladajućom klasom.
Partija rada je svjesna da se samo korenitom promjenom vladajućih društvenih odnosa može ovo stanje sanirati i u perspektivi popraviti. Međutim, PR neće samo čekati na povoljne istorijske okolnosti da bi se stanje menjalo, već će se boriti za zaštitu najugroženijih dijelova društva, prije svega kroz jačanje međusobne solidarnosti, podizanju klasne svijesti o potrebi organizovanog otpora diktaturi kapitala i konkretnom podrškom i zaštitom najugroženijih.
Poseban zadatak za PR je da se zajedno sa ostalim snagama humanističke orjentacije bori protiv svih vidova nametanja duhovnih sadržaja kojim se potlačene mase još više usmjeravaju ka neznanju, primitivizmu, beznađu i kriminalu.
Ekonomska bijeda rađa duhovnu bijedu.
11. Ljevica i lažna ljevica?
U idejnoj zbrci koja je nastala s kraja XX vijeka, teško je bilo odrediti šta je ljevica i ko zastupa ljevičarske ideje. Masama se stalno nametao i stav da je podjela na ljevicu i desnicu prevaziđena. Ovo je činjeno od strane vladajuće kapitalističke klase da bi se još više otupila klasna svijest međuobespravljenim masama. Istovremeno je ta tvrdnja bila i dijelom istinita, jer su partije, koje su se nazivale ljevičarskim – komunističke, socijalističke i socijaldemokratske, najčešće zastupale i sprovodile ideje desnice i krupnog kapitala.
PR je od svog osnivanja žigosala Savez Komunista Jugoslavije kao osnovnog uzročnika međunacionalnih tenzija i mržnje među jugoslovenskim narodima, a koji su doveli do rata i tragedije tih naroda. U SKJ je decenijama pripremana idejna osnova nacionalizma koja je eksplodirala devedesetih godina razorivši samu partiju.
Nakon raspada SKJ na političkoj sceni bilo je uočljivo prisustvo velikog broja partija koje su u svom nazivu imale odrednicu “socijalistička”, “ljevica”, “radnička”, “narodna” itd. Među njima su svakako najinteresantnije Socijalistička partija Srbije i Jugoslovenska levica, koje su odigrale ključnu ulogu u višegodišnjoj politici koja je čitavu zemlju dovela u katastrofalan položaj. Stav Partije rada prema njima je bio od početka jasan i nedvosmislen. Riječ je o partijama koje su, po svojoj suštini i djelovanju, duboko nacionalističke, antinarodne i pljačkaške i kao takve potpuna su suprotnost idejama socijalizma. Te partije su bile najobičnije interesne grupe sačinjene od birokrata, bogataša i kriminalaca, u koje se ulazilo bez ikakvih političkih uvjerenja, samo zato što su bile efikasan kanal do moći i privilegija.
Svaka partija se mora ocjenjivati, pre svega, po svom djelovanju i učincima, a ne po proklamovanom u programu. Tzv. ljevičarske partije su pričale o socijalnoj pravdi, ravnopravnosti, društvenom blagostanju, progresu, integracijama, a u praksi su podsticali šovinizam, rušili mostove među jugoslovenskim narodima, profitirali na narodnoj nesreći, stvorili diktaturu i ograničili prava građana. Oni su zločinci, šovinisti i pljačkaši, a ne ljevičari.
Takvom svojom politikom, koju su nazivali socijalističkom i ljevičarskom, kompromitovali su i stvorili veliku zbrku oko same ideje ljevice. To traje i danas, kako kroz djelovanje mnoštva partija sa ljevičarskim nazivom, tako i onih prerušenih, sa odrednicama “demokratska”, “nova”, “socijaldemokratska” i sl. Sve one su po svojoj suštini iste i potpuno nesposobne da vode borbu za ideje socijalizma.
Danas je na prostoru bivše Jugoslavije i Balkana prisustno mnoštvo novih partija i pokreta sa tim ljevičarskim nazivom. Međutim, mogu se jasno uočiti četiri idejne kolone među njima. Prvi su nostalgičarske organizacije koji se okupljaju na ehu nekadašnjeg boljeg života u vremenima socijalizma i koje predstvaljaju više “folklor” nego ozbiljniji otpor klasnom neprijatelju. Drugi su oni koji pod ljevičarskim nazivima nastupaju sa nacionalističkih, pa čak i šovinističkih pozicija u svojoj “borbi” protiv imperijalizma, bolje reći kao eksponetni ruskih imperijalista. Treći su oni koji zastupaju reformističku poziciju, odnosno posrednu saradnju sa krupnim kapitalom Zapadnog imperijalizma i djelovanju u okviru postojećih sistema. Oni koji pričaju o “potrebi socijalnog dijaloga”, “poštenoj privatizaciji” i ostalim floskulama sirizijštine. To su sve one organizacije koje su direktno ili posredno “psi na lancu Zapadnog imperijalizma”. Četvrti su oni koji pokušavaju plamen revolucionarne borbe pobunjenih masa svijeta prenijeti i na teritoriju Balkana.
PR u odnosu na cjelokupnu današnju tzv. ljevicu ima “sektaški”, a prema pojedinim i neprijateljski stav. Uspon revolucionarnog pokreta u svijetu i slom revizionizma i reformizma u sadašnjim zaoštrenim međunarodnim odnosima će nužno voditi i još većoj polarizaciji balkanske ljevice. Jedni će nužno pod šinjel ruskog imperijalizma, drugi kao levo krilo modernog fašizma.Treći tek treba da se jasnije opredijele i krenu praksom po uzoru na ostale revolucionarne pokrete po svijetu.
Za PR ljevicu na Balkanu ne mogu predstavljati oni koji na svojim zastavama već nisu ispisali: Jedino revolucijom!, Balkanskim pokretom optora!. Ne mogu se predstavljati ljevicom, jer su te parole ujedno i linija razgraničenja između ljevice i lažne ljevice. Ne mogu predstavljati oni koji u praksi ne pokušavaju da ostvare te osnovne poruke, koje proističu iz težnji svih tih obespravljenih, poniženih i porobljenih masa, svih naroda Balkana. Parole koje prevazilaze nametnutu međunacionalnu mržnju na Balkanu i jačaju internacionalističku solidarnost i klasni otpor pobunjenih masa.
12. PR je za revoluciju. Kako?
Revolucija je čin promjene vladajućeg klasnog odnosa. Ona se dešava kada su protivrječnosti društva dostigle takav stepen suprotnosti, da je revolucija jedini izlaz. Zato je i parola PR – Jedino revolucijom! PR smatra da se suprotnosti u društvu zaoštravaju i stalno gomilaju, i da je jedino revolucija izlaz da se te protivrječnosti razreše i da krenemo ka novim i pravednijim društvenim odnosima. Sve ostalo je prazna priča.
No, revolucije se ne dešavaju svaki dan i više imamo neuspjelih revolucija, odnosno ugušenih pokušaja revolucija, nego uspješnih. Za revoluciju su potrebne istorijske okolnosti i one su nešto presudno. I PR smatra da se te istorijske okolnosti ponovo stvaraju na prostoru Balkana, odnosno da diktatura kapitala pokazuje svoju nemoć i svoju okrutnost, da se masa nezadovoljnih i obespravljnih povećava, a da imperijalisti vode međusobnu borbu za prevlast, da zavađaju narode i podržavaju političke elite na vlasti. Te političke elite su sluge i činovnici krupnog kapitala i one služe, ne samo za pljačku naroda od strane domaćih kapitalista, nego i da omoguće nesmetanu pljačku imperijalistima.
Lako je reći revolucija, ali kako je izvesti?
Istorija svih revolucuija nas uči da je za to potreban organizovani revolucionarni subjekat, podrška širokih masa koje vide u revoluciji izlaz za sopstveno stanje i bede u kojem se nalaze i povoljne istorijske okolnosti. Za to je neophodno da u masama prodre i ojača klasna svijest i pobijedi tu buržosko-nacionalističku svijest, kao i razne struje reformističkih i oportunističkih shvatanja u samom pokretu masa koje zagovaraju da se kapitalistički sistem može reformisati. I potrebna je ta revolucionarna situacija kada se mora nastupiti odlučno da bi se pobijedio klasni neprijatelj. U konkretnom našem slučaju na Balkanu treba srušiti diktature kapitala po pojedinim zemljama i osloboditi te zemlje od imperijalizma. Po mišljenju PR nije dovoljno samo stvoriti revolucionarni subjekat, niti zadobiti podršku masa u pojedinim zemljama Balkana, već je potrebno izgraditi široki balkanski antiimperijalistički pokret otpora, koji će moći da se nosi sa domaćom buržoaskom klikom i sa imperijalistima. Revolucija u pojedinim balkanskim zemljama je skoro nemoguća, odnosno bila bi izložena strahovitim pritiscima da se uguši od strane susednih balkanskih režima i samog globalnog imperijalizma sa svojom vojnom silom, ukoliko sene stvori moćni Balkanski pokret otpora. I taj Balkanski pokret otpora nije moguće stvoriti “preko noći” i odozgo, već se on stvara i stvoriće se nizom klasnih sukoba i bitaka pojedinih revolucionarnih organizacija, koje će mu u jednom trenutku dati tu opštu formu.
Šta ako revolucija postane građanski rat?
Da li će biti u nekoj zemlji građanskog rata zavisi od dva uslova – od odnosa klasnih snaga u samoj zemlji i od uticaja imperijalista na događaje u toj zemlji. Danas je nezamislivo izvesti revoluciju a da se ne umiješaju razni imperijalisti, svak iz svojih interesa, jer su grupacije imperijalista sada u prilici da se umiješaju na bilo kojoj tački zemljine kugle. Takav je slučaj i na Balkanu. Revolucionarni pokret bi se brzo našao u situaciji da brani tekovine revolucije od pokušaja imperijalista da preko raspirivanja balkanskih građanskih, međunacionalnih i vjerskih sukoba, ili direktnom vojnom intervenciojom, uguše svaki oblik revolucionarne promjene. Ako se uzme da je NATO čizma već na Balkanu, a da im ruski imperijalizam pokušava “pokvariti posao” i potisnuti ih, onda je jasno da samo jaki i internacionalni balkanski pokret jeste ona sila koja će taj nametnuti rat u bilo kom obliku, pobedonosno privesti kraju. U protivnom bi ti sukobi imperijalista preko leđa balkanskih naroda mogli trajati decenijama. I jedino je revolucija taj čin koji donosi ne samo oslobođenje potlačenih balkanskih naroda, nego i mir među njima.
