Skoro da ne postoji na zemaljskoj kugli mjesto koje globalni predatori nisu označili kao mogućnost da podstaknu nove ratove. Da još više ubrzaju zamajac vojno-industrijskih kompleksa koji se više ne mogu zaustaviti, i koji donosi ogromne profite, pokušavajući spasiti same sisteme da se ne raspadnu pod teretom svojih protivrječnosti, ukoliko je nadnacionalnom kapitalu danas u interesu da spašava bilo koji postojeći imperijalni sistem.
Posle kratkotrajnog zatišja, Balkanom ponovo počinju da se čuju ratni bubnjevi. Istina, za sada ne tako glasno, prije svega jer je on samo inicijalna kapisla za sukobe velikih moćnika, a za njih još nije donesena odluka. Ratni bubnjevi su tiši, jer balkanske mase, pa čak ni same vladajuće klike, za razliku kako je to bilo devedesetih na prostoru biše Jugoslavije, sada ne žele ratove. Ali, ko njih pita. Za sada su balkanski režimi primorani, što milom što silom, da kupuju oružje, dodatno se militarizuju, uvode vojne rokove, oblače nevoljne civile u neke nove uniforme i izvode vojne vježbe kao pomoćno sredstvo, bolje reći buduće topovsko meso glavnim protagonistima rata.
I za razliku od devedesetih godina kada su mase zahvaćene nacionalizmom podsticane i prosto same kidisale jedni na druge, sada bi mase da se sklone od same realnosti, po onoj – možda neće, gledajući da uopšte ne razmišljaju o dolazećem ratu. O ratu koji je izvjestan i koji će ovog puta biti više odstaknut spolja, nego što će biti izraz nepremostivih suprotnosti među balkanskim narodima.
No, taj će rat brže zakucati na naša vrata ukoliko balkanske mase ne iskažu svoje protivljenje ubrzanoj militarizaciji i samom ratu. Ukoliko se ne vrši aktivna propaganda u masama da se one pokrenu i iskažu ne samo svoje socijalno nezadovoljstvo svojim teškim ekonomskim položajem, nego prije svega da dignu glas protiv rata. Protiv rata, koji bi ovaj put bio mnogo gori nego devedesetih. Tada se radilo o interesima malih lokalnih nacionalista – danas o mnogo krupnijim interesima imperijalista, a tu se žrtve ne broje.
Strah od rata može mase paralisati ili dovesti do apatije. Isto tako, besmisao rata i svijest da je on samo masovno ubistvo stotina hiljada, milona njih da bi se neko bogatio, može biti podsticaj da se mase pokreću protiv samih režima i diktature kapitala.
Umjesto bavljenja “nametnutim temama” i njihovim sukobima, treba ustajati prije svega protiv militarizacije i priprema za rat. Treba ustajati protiv bandi političara i njihovog sitnog politikanstva, izborima i sve većim apetitima za pljačkom koji su samo pomoćno sredstvo naputu nametnute im sveopšte militarizacije i fašizacije. Ustati aktivnim marševima protiv namjere imperijalista da raznim ucjenama i podsticanjem unutrašnjih sukoba preko leđa balkanskih naroda ostvaruju sopstvene interese. Ustati zajedničkim kampanjama protiv rata, koje će sa sobom nositi i jasno protivljenje diktaturi kapitala. Ustati protiv tih lokalnih političkih bandita, koji po potrebi sa lanaca reže jedni na druge, a potom se međusobno ližu, samo da bi držali u pokornosti obespravljene mase.
Marševima protiv rata – za mir među balkanskim narodima!
Balkan balkanskim narodima!