Svjedoci smo višednevnih nemira koji pogađaju Francusku, posebno Pariz. Kao povod bunta je bilo poskupljenje goriva koje je pokrenulo mase da izađu na ulice.
Sigruno je da svaki izlazak masa na ulice protiv diktature kapitala treba pozdraviti, posebno ako se to dešava u jednoj od bitnih karika imperijalističkog lanca. To je dobra vijest i treba pozdraviti ovaj bunt i solidarisati se sa borbom masa. Međutim, treba isto tako jasno podvući crtu i ne zaletati se u određivanju karaktera i ciljevima ovog bunta, bez analize snaga koji preovlađuju u njemu.
Prije svega, bunt je posljedica već opšte globalne tendencije krupnog kapitala da uništi, tj minimizira moć malograđanskim slojevima, tzv. srednjoj klasi. Znači, tim malograđanskim slojevima je ovo poskupljenje goriva, direktan atak na njihov naviknuti malograđanski život – neko je odlučio da im “malo jače pritisne vratima prste” i otuda taj urlik i bijes.
Sa duge strane su tu radnički slojevi, ta negovana radnička aristokratija koja je spremna da brani samo svoja minimalna, uskoklasna prava koja se tiču njihove nadnice i prava “francuskog” ili “evropskog radnika”. U suštini braneći temelje samog kapitalizma na račun ostalih proleterskih masa i ostale svjetske sirotinje koja umire, od bombi njihovih režima ili od “blagodeti” njihove sveopšte pljačke.
Tu su svakako i lumpenrpoletarijat – mase nezaposlenih, iseljenika itd, izbačenih na ulicu bez ikave perspektive i koji su dobili priliku da krenu u borbu protiv režima.
Ovi događaji koji trenutno traju su sve češći i ništa novo po evropskim gradovima. Temeljna kriza kapitalizma će samo pojačavati njihov intenzitet.
Naš stav je da buduće dešavanje po evropskim gradovima zavisi od sposobnosti diktature kapitala da prevlada i predupredi ovakve pobune bilo dodatnim fašiziranjem Evrope, odnosno mobilizacijama za rasplamsavanje Trećeg svjetskog rata.
Svakako da je to trenutno najrealnije razrešenje ovih nemira u Francuskoj. I ovdje treba očekivati da će doči do simbioze krupnog kapitala i djelova fašiziranih pobunjenih masa za nove i “više ciljeve”. Takvom razrješenju pogoduje višedecenijsko nepostojanje revolucionarnih organizacija u Evropi koje bi sada znale da organaizuju sve proleterske mase i njihovo nezadovoljstvo usmjere ka suštinskim ciljevima za obaranja diktature kapitala. Tome pogoduju i sve te lažne organizacije koje se predstavljaju kao zaštitnici interesa masa, a koje su najbolji saveznici kapitalista, ne želeći da diraju same temelje na kojima počiva taj prevaziđeni svijet.
Tu situcaiju sve bolje koriste fašističke organizacije koje se predstavljaju i kao zaštitnici najširih slojeva.
Zato smatramo da svaki budući bunt, svaka organizovana borba mora da pred masama postavi krajnje radikalni cilj – uništenje samog sistema diktature kapitala, ne pitajući za cijenu tog uništenja, jer su za to sazreli istorijski uslovi. A sve one koji se nađu na putu te borbe, kako bi branile kapitalizam, treba uništiti, ma koju zastavu nosili, od fašističkih do njacrvenijih sa svim simbolima proletarijata.
Jedino revolucijom!