1. Od trenutka izbijanja studentskih i građanskih protesta Partija rada ih snažno podržava i aktivno učestvuje u njima iz osnovnog razloga što u njima vidi put za jačanje političke klasne svijesti radničke klase i svih širokih masa u Srbiji.
2. Partija ima stav da je osnova datog pokreta sve siromašnija i nepostojanija srednja klasa koja u tendenciji opšte krize imperijalističkog svijeta vidi izlaz u reformi postojećeg kapitalističkog sistema i vraćanja na prethodni, a sada nemogući klasni status quo.
Idejna heterogenost, organizaciona nepostojanost i taktički haos je glavna karakteristika ove klase, i ujedno čitavog pokreta koji u najvećem dijelu nosi njen pečat. Kombinacija nacionalizma, liberalizma, kao i ljevičarskih sitnoburžoarskih elemanata u potpunosti je proizvod takvog stanja.
Sitna buržoazija i bliski slojevi borbu vode ne protiv eksploatativne prirode samog sistema i siromaštva koje oduvijek pogađa i radničku klasu i poluproleterske elemente na selima, već isključivo tendencije sopstvene proleterizacije i obespravljenosti. Prema tome, stav je da je sadašnja borba tek uvertira u buduće klasne borbe, ali da je obaranje režima legitimni politički cilj i za radničku klasu.
3. Slabost pokreta se ogleda u nedovoljnoj organizaciji koja nije posljedica samo idejne, već i materijalne raštrkanosti srednje klase. Navika individualnog djelovanja (koja proizilazi iz klasnog položaja), odbojnost prema disciplini i centralizaciji, kao i samo neiskustvo negirali su mogućnost osnivanja trajnije i postojanije strukture i organizacije, sa jasno utvrđenim ciljem i taktikom.
Dezorganizacija, stihija u djelovanju, ali i namerno pozivanje radničke klase isključivo na sindikalnu borbu pod krovom duboko kompromitovanih sindikata, a u odsustvu moćnog subjekta razlog je zbog čega pobunjena srednja klasa nije uspjela da u svoje redove pridobije i radnike i druge eksploatisane.
4. U sadašnjim uslovima u kojima je režimu nemoguće da slomi pokret, oblici borbe koji se javljaju su prije svega stihijske prirode i u sebi nose klicu budućeg svjesnog organizovanja. Jačanje političke represije, upotreba policije i paravojnih formacija jača svijest o potrebi aktivnijeg otpora. Oslobađanje straha i ranijeg okvira djelovanja stvara nove političke djelatnike, pa su napravljeni koraci u ispravnom tretiranju države i njenih struktura (sada) kao neprijateljskih elemenata protiv kojih se treba boriti.
Upravo sa jačanjem ove svijesti jača i borba između dvije glavne struje u pokretu: reformističko-oportune i linije koja je jasno podvukla crtu da je promjena nemoguća bez obaranja režima. Upravo ovu liniju Partija rada u potpunosti podržava i nastoji da ona prevlada. Oportunizam prorežimske struje u pokretu, koja svojim paktiranjem, pacifizmom i drugim djelovanjem aktivno tupi borbenu oštricu pobune, stvara od nje, svjesno ili ne, agenturu režima u redovima pobunjenih.
5. Partija rada smatra da se događaji u Srbiji ne mogu posmatrati van šireg konteksta Balkana i Trećeg svjetskog rata. Neminovnost novih ekonomskih, političkih i vojnih događaja koji će se prije ili kasnije preliti i na Balkan ponovo afirmiše parole koje PR ističe već dugo vremena u ime eksploatisanih i nezadovoljnih masa unutar zavisnih, kompradorskih režima na čitavom Balkanu, a to su:
Jedino revolucijom – jer jedino revolucijom se trajno mogu uništiti režimi koji svakodnevno proizvode kako pljačku za sebe, tako i siromaštvo i bijedu za mase i opštu neljudskost na svakom koraku.
Balkanskim pokretom otpora – kao istorijski nužnom silom balkanskih naroda koja će osloboditi balkanske narode imperijalističke čizme multionacionalnog porobljavanja, dužničkog ropstva i savremenih oblika kolonijalizma.
