Nijedna država na Balkanu nije u tako složenom odnosu spram zapadnog imperijalizma kao što je to Srbija. Ostale države su uglavnom već kapitulirale pred ultimativnim zahtevima zapadnog imperijalizma i njihove vladajuće elite su već prihvatile marionetski status. Problem za političku elitu u Srbiji je kako da prihvati taj marionetski status, a da ne izazove dublje potrese i sukobe u društvu. Da ne izazove i direktno uplitanje ruskih imeprijalista. I reklo bi se da vlast u Srbiji nekako uspeva da “taj brod” vodi u željenom pravcu. A jedan od razloga raspisivanja sadašnjih prevremenih izbora je upravo taj – da se Srbija na velika vrata uvede u EU, a na mala u NATO.
No, ipak se dašavaju neke stvari koje se moraju uzeti u obzir.
Pre svega, politika Beograda se nikada nije odrekla tog velikosrpkog nacionalizma, ma kako se on prikrivao. Nije se odrekla nacionalizma koji je bio glavni akter u razbijanju nekadašnje Jugoslavije. I on će biti prisutan sve do trenutka dok u Beograd (i ostale glavne gradove balkanskih državica) ponovo ne umaršira neka narodnooslobodilačka vojska. On će biti prisutan čak i pod kolaboracionističkom vlašću u službi zapadnog imperijlizma, a što je trenutni interes režima u Beogradu.
Posle poraza u ratovima, militantni velikosrpski nacionalizam je konfuzno krenuo u dva pravca. To je spremnost da se služi zapadnim imperijalistima, prvenstveno iz razloga što se misli da se preko zapadnog imperijalizma mogu ostvariti, na drugi način, ciljevi te politike. Drugi pravac se uhvatio ruskog imperijalizma, koji je u međuvremenu ojačao; tu se vidi šansa da se preko tog imperijalizma povrati Kosovo, a ostvari i šira dominacija.
U Srbiji je trenutno idejni metež gde levičari i fašisti zajedno marširaju protiv NATOa i zapadnih imperijalista, i gde se sa druge strane ne biraju sredstva da se u društvu u Srbiji, ako treba i silom, ojača podanički mentalitet i uguši svaki otpor. Sam režim nije jedinstven, niti ima jasnu strategiju, uglavnom se opredeljujući za čekanje nekog značajnijeg raspleta među velikim silama. U prvom redu između Rusije i zapadnog imperijalizma, mada se uzima u obzir i određeni uticaj i pretenzije turskog regionalnog imperijalizma.
Ruski imperijalisti su odabrali taktiku postepenog suzbijanja zapadnog uticaja u Srbiji otvoreno koristići svoje petokolonaše, koji više i ne kriju da su se stavili u službu ruskih imperijalista. Na tom zadatku značajne uloge se prihvatila Srpska Pravoslavna Crkva kao moćna kleptomanska i reakcionarna organizacija. I čini se da se u toj taktici ruskih imeprijalista neće skoro ništa menjatizbog opšte situacije u kojoj se nalaze, čekajući pogodan moment za agresivniji nastup kako bi se Zapadu onemogućio osnovni cilj – da NATO potčini ceo Balkan.
Zapadni imperijalisti svoje potčinjavanje Srbije vide kroz prostu činjenicu da ona sa svojim kapacitetima ne može, niti želi ostati izolovana od EU i NATO okruženja. No, zbog opšte situacije Zapadu se žuri i on nastupa sve čvršće i zahtevnije, terajući vlast da definitivno Srbiju udalje od “ruskog šinjela”. Međutim, svi ovi odnosi ne mogu se izolovano posmatrati i treba imati u vidu šire procese koji trenutno potresaju Evropu i sam region. Pre svega tu treba uzeti u vidu činjenicu da EU preti raspad, ali i ubrzani proces fašizacije.
Srbija je opet na raskršću kao što je uvek bila pred velikim događajima. Uglavnom je bila na strani pravedne borbe, ali nekada i na strani zločinačke politike.
Bitno je duh otpora naroda u Srbiji okrenuti u pravom smeru, to jest pružiti podsticaj i otporu ostalih balkanskih naroda. Zbog uloge koju je Srbija imala u devedesetim godinama prošlog veka je značajno za ostale balkanske mase da se u njoj javi taj antiimperijalistički otpor koji bi imao tu internacionalističku dimenziju. No, taj otpor se ne može javiti samo u Srbiji, niti u drugim balkanskim državama u krugovima vladajuće elite, čak ni u okviru te humanističke, ni levičarske inteligencije. On može imati oslonac samo u očajnim i osiromašenim masama. Može se javiti samo kod onih kojih su svakodnevno suočeni sa jednom jednostavnom i surovom činjenicom – kako preživeti. Taj duh se pre svega može pojaviti kod sve veće armije nezaposlenih; među armijom formalno zaposlenih koji ne dobijaju skoro ništa ili neku crkavicu; među armijom zaposlenih koji dobijaju nešto ali ih teraju da rade sve više, dok je novca koji dobijaju za sav taj rad sve manje.
To jačanje duha otpora mase Srbije duguju balkanskim narodima zbog svoje velike prošlosti, ali kako bi definitivno poništile tu sramotnu politiku koju je Srbija vodila protiv ostalih jugoslovenskih naroda devedestih godina prošlog veka.
Za klasni otpor antifašističke Srbije!
Balkanskim pokretom otpora!