Kada se mnogima činilo da je svijet kapitala za dugo odnio pobjedu nad radništvom, obespravljenim masama i svekolikom sirotinjom; kada se svima nametnutom propagandom smiješila “evropska perspektiva”, odjednom je sve krenulo u nekom drugom pravcu i sve se počelo izokretati. Prvo se mislilo da je to samo trenutni izraz prolazne krize kapitala, a onda je počela zabrinutost, pa strah, panika i spasavaj šta se spasiti može. Pri tome ne pitajući za cijenu i gazeći preko proklamovanih “prava i sloboda” i fašiziranjem društva u raznim oblicima. Ustvari se nije ništa posebno ni desilo niti se dešava, nego su samo istorijske zakonitosti razvoja kapitalizma progovorile punom mjerom i tu nema nikakve mistifikacije. Imaćemo fašizam, imaćemo produbljivanje političke krize, imaćemo propadanje preduzeća, privrednih grana, banaka, bespoštedne borbe za tržište, ratove – regionalne i svjetske i imaćemo ponovo na djelu “zaboravljenu” klasnu borbu sa svim poznatim i pratećim oblicima, uz pojedine dodatke koje toj borbi omogućava savramena tehnologija.
Danas nijedno mjesto na zemaljskoj kugli nije pošteđeno te sveopšte krize kapitalizma i borbe imperijalnih saveza, nadnacionalnog kapitala, za svoje teritorije, resurse i profite. Ta borba se čak prenosi pod okeane i van zemljine kugle u kosmička prostranstva. Zato ne može svega toga biti pošteđeni ni Ervropa niti sam Balkan. Radi se samo o brzini prelamanja tih sukoba i intenzitetu borbe. Ali to podrazumijeva i mijenjanje samog inenziteta klasne borbe.
Sve evropske metropole su trenutno prenatrpane sukobima po ulicma i demonstracijama, kao policijom koja neprestano interveniše. Tvrđave kapitala se tresu od pobunjenih predgrađa jer “zuluma trpjeti ne mogu više”. I ti sukobi su sve žešći i češći. To je sve praćeno ubrzanom militarizacijom i fašizacijom tih društava.
Na Balkanu se mase kreću od bezvoljnosti, uplašensoti ali i polakog komešanja. Mase su uplašene od rata i ne žele ga i neće ni da se mobilišu pod neke nacionalne barjake, ali se zato to more sirotinje počelo komešati. Počinje da se “uzvraća udarac” individualnim činovima samoubistva radnika u očaju kojim se onda motivišu ostali, štrajkovima i pored njihove zabrane, izlaskom na ulice. Tu je i “nemanja živaca” i za najsitnije nepravde od starne sistema, ali i spremnosti da se ide sve više i dalje u zahtjevima. Za sada su to nepovezani slučajevi, ali ih je sve više i više i pored pokušaja medijskih blokada. Nedostaje samo organizovanije povezivnje te obespravljene sirotinje i da se krene u ozbiljnije oblike klasne borbe.
A šta su to onda ozbiljniji oblici klasne borbe?
To je svijest da se individualnim činom ili izolovanim oblicima ne može ništa postići i da je potrebna podrška širokih slojeva te sirotinje.
To je svijest da se ne može ništa postići stihijskom pobunom, ma kakva ona bila žestoka, nego samo sa organizovanom borbom sa jasnim ciljevima.
To je svijest da se sistem diktature kapitala ne može popraviti već da mora biti nemilosrdno srušen sa svim njegovim institucijama, zakonima i privatnom svojinom kao zaštitničkim oreolom.
To je svijest da nema uzmicanja pred silom diktature kapitala i njihovih imperijalnih saveznika.
Sve to mogu samo oni koji nemaju šta da izgube. A to je sirotinja. To mogu mase koje su svakodnevno prinuđene da rade po deset i više sati; čija plata se skora sva odmah vraća kroz ispostavljene račune predstavnicima te diktature kapitala, koji ne mogu da školuju djecu, da se liječe, koji nemaju stalni posao, koji sanjaju posao i žele da pobjegnu a ne znaju gdje, koji su mladi i dosta im je sveopšte nepravde i tog lažnog svijeta… Oni koji bi da grizu, ujedaju, a i da pucaju, ako treba.
Temelji novog svijeta su već postavljeni kroz enormni razvoj nauke, savremene tehnologije, umjetnosti i kojima je tijesno u okvirima tog svijeta. Stari svijet se u svome pokušaju osptanka na epohalnoj pozornici kreće od karikaturalnosti, beznađa, masovnih zločina i pretnje uništenja čovječanstva. Olakšajmo mu taj odlazak i ne dozvolimo mu da povuče za sobom sve najljepše i najdragocenije na ovoj planeti. Stupajmo u redove vjesnika budućeg svijeta slobode i ravnopravnosti. Stupajmo u redove “sirotinje koja uzvraća udarac”.