Nakon raspada SSSR-a devedesetih na velika zvona je oglašen “kraj komunizma” i najavljeno uspostavljanje novog svjetskog poretka pod dominacijom SAD i zapadnog imperijalizma. Tada započinje nagla vojna ekspanzija i pokušaji “disciplinovanja” ostalih naroda – intervencije u Iraku, Jugoslaviji, Avganistanu, Libiji… Istovremeno se ispod te gole sile neoliberalna diktatura nametala kao jedino rješenje za sve te narode koji su, sa svojim “istorijskim kašnjenjem“, trebali da prihvate gubitak svog nacionalnog suvereniteta i identiteta.
Međutim, ovaj prvi pokušaj nadnacionalnih struktura krupnog kapitala da preko sile SAD imperijalizma uspostave novi svjetski poredak nije uspio. Niz tzv. obojenih revolucija je bio poslednji pokušaj neoliberalnih globalističkih struktura da uspostave svijet po tom konceptu.
Posljedica ovog neuspjelog “blickriga” je da se danas nalazimo u periodu kada se svjetski poredak mijenja i unipolarni sistem na čelu sa SAD zamjenjuje “konkurencija” između tri glavne imperijalne sile: SAD, Rusije i Kine. Sem toga, tokom gubitka moći SAD, mnogi regionalni imperijalisti pokušavaju da iskoriste ovaj međuperiod za jačanje svojih imperijalističkih ambicija, poput Indije, Irana, Turske, itd.
Krah SAD unipolarnosti se očitava kroz gubitak moći dolara kao glavne svjetske valute. Zlatno doba “štancovanja” petro-dolara bez pokrića u zlatnim rezervama i realnoj ekonomiji je za nama. Takođe, na djelu je i gubitak moći zapadnog imperijalizma da ima monopol nad glavnim svjetskim energetskim tokovima.
To dovodi do jačanja protivrječnosti u okviru samog zapadnog imperijalizma, a što pokazuje situacija sa EU, u kojoj se ogleda opšta kriza imperijalizma, ali i želja za oslobođenjem od dominacije SAD i gdje su i SAD primorane da saveznike tražeu nekim drugim zemljama.
I to dovodi i do jačanja protivrječnosti u okviru SAD, gdje se vodi oštra borba između struja koji bi da se zadrži opšta svjetska dominacija po cijenu izazivanja globalnih sukoba i onih koji bi da pristanu na projekat nadnacionalnih i nadimperijalnih elita za uspostavljanje jednog novog policentričnog svijeta, koji će označiti novu fazu njegove globalizacije. Fazu globalizacije gdje bi se sa nekoliko policentričnih tačaka poput Vašingtona, Moskve, Pekinga i još nekih upravljalo svijetskom ekonomijom i svjetskim masama, odnosno pokušali nametati društveni odnosi “zamišljenog svijeta”.
Da li će imperijalna elita SAD dobrovoljno sići sa vlasti u globalnim okvirima? Ne! I sve će učiniti da trgovinskim ratovima, raznim sankcijama, protekcionizmom, militarizacijom, novom trkom u nuklearnom naoružanju i prenošenjem trke u kosmos, pokuša očuvati tu dominaciju.
Da li će nadnacionalne elite činiti sve na uspostavljanju policentričnog svijeta po svojoj zamisli kao novog pokušaja “blickriga”, bez obzira na haos i cijenu tog projekta? Da!
Upravo je tu ta zakonita ograničenost svih vladajučih klasa što ne mogu da prihvate da “odigraju” samo taj vremenski čin u istoriji i da siđu sa te pozornice. Zato se taj silazak nikad ne odigrava milom, nego uvijek silom. To se danas odnosi i na američku, rusku, kinesku i druge elite, kao i na tu nadnacionalnu globalističku elitu. I dok je globalistička elita ujedno predstavnik jednog ili više imperijalizama koji su i njen zaštitnik, ona se pojavljuje i kao samostalni subjekt sa svim protivrječnostima u sebi. I jedni i drugi i svi oni zajedno su samo na jednom opštem i zajedničkom zadatku – očuvanje kapitalizama u bilo kom obliku i ne biraju sredstva po cijenu uništenja čovječanstva.
No, ovo gore je samo pokušaj analize samih vrhova diktature kapitala. Ispod toga se odigrava strahoviti proces globalističke tehnološke revolucije kao i otpor i pokret masa koji će ove elite diktature kapitala na kraju “pojesti”.
Da li to znači da se klasna borba nastavlja i zaoštrava na višem stupnju? Da!
Procesi robotizacije i vještačke inteligencije stvaraju enormne brojeve slobodnih radnih mjesta. Društveno bogatstvo se ubrzano uvećava dok se jaz između bogatih i siromašnih produbljuje. Tehnološka revolucija ne smanjuje stepen eksploatacije radničke klase koji se povećava – od radnog vremena, normi, do pada realnih zarada. Tu su ratovi, epidemije i klimatske promjene koje osiromašuju čitave narode i zemlje i tjeraju ih u imigraciju i u beznađe. Upravo zbog viška radne snage, koje kapitalizam nije u stanju da integriše, stvaraju se uslovi za novi istorijski talas koji se više ne mjeri milonima, ni desetinama , pa čak ni stotinama miliona, i koji počinje da se nadvija nad svijetom kapitala. Ogromne proleterske mase radničke klase, seljaštva, sve veće mase prekarijata, lumpenproletarijata, malogrđanskih slojeva inteligencije, ojačani novim istorijskim impulsom – revolucijom žena protiv patrijarhata, ima zajedničkog neprijatelja i zajednički cilj – srušiti kapitalizam!
Uzalud su njihovi zakoni, sateliti, kamere, policija, plaćenici, žice na granicama, mediji pod kontrolom, (“hleba i igara”), posebne zone i privilegije… Uzalud sva ta sila i dodatna fašizacija. Sve je to ušlo u fazu privremenosti. Privremeno, ali i sve okrutnije, sa desetinama milona mrtvih, prognanih i zatočenih. Ali i odgovor obespravljenih masa će biti istorijski adekvatan i “poješće ih”! “Da, srušiće ih organizovana sila proleterskih masa.
Sasvim je irelevantno sa stanovišta istorijskih procesa i oslobođenja masa da li se u tim klasnim pobunama i revolucijama otkotrljala koja kraljevska glava ili su carske porodice završavale pred puščanim cijevima, krupni kapitalisti pred prekim sudovima ili ovdje ovi “naši” vlastodršci pred nekim “humanijim“ sredstvima egzekucije ili kazne.
Nikada do sada nije tako jasno i u svoj punoći izbio sukob između proizvodnih snaga i kapitalističkih društvenih odnosa, tj. između novih tehnologija i kapitalističke svojine. I kao što su manufaktura, tkačka i parna mašina uništile feudalni društveni sistem, tako će i mikroprocesori, elektronika i robotika uništiti kapitalistički društveni sistem. I time će se otvoriti put ka višem stepenu ljudske emancipacije.