Pod ljevicom se uglavnom podrazumijevaju ona opredeljenja koja u prvi plan stavljaju socijalnu pravdu i borbu za društvo bez eksploatacije ispred svih drugih ciljeva. Ovdje se nećemo baviti onim shvatanjima koja dolaze iz propagandista kapitalističkog svijeta, a koji pokušavaju osporiti podjelu na ljevicu i desnicu kao prevaziđenu podjele. Naš stav je upravo suprotan, da nikada do sad na globalnom nivou nije bila već podjela i suprotnost onih koji se borbe za socijalnu pravdu, slobodu, ravnopravnost i onih koji kopaju rovove među ljudima i pokušavaju da uspostave još žešći sistem eksploatacije i ropstva, gdje će ljudski život predstavaljsti sve manje i manje išta, bolje reći ništa.
Sunovrat evropske ljevica je počeo u drugoj polovini XX vijeka, onog trenutka kada je bila potkupljena radnička klasa Zapadne Evrope uz pobjedu revizionizma u istočnoevrospkim zemljama. Zbog svog privilegovanog položaja u odnosu na ostali proletarijat širom svijeta, to radništvo u Zapadnoj Evropi je prihvatilo svoj malograđanski status. Samim tim ta radnička klasa i njene partije su oblikovala svoju ideologiju, koja je sve manje bila revolucionarna, dok na kraju nije kapitulirala i pretvorila se u reformistički brlog, bez ikakve snage i uticaja, služeći čak kao pomoćno sredstvo u borbi protiv revolucionarnog pokreta u svijetu. Ono malo heriona i heroja koji su pokušali da unesu revolucionarni žar u takvo radništvo i takvu ljevicu su prosto zbrisani od strane represivnog državnog aparata, i uz prećutnu saglasnost te iste “ljevice”.
Na Balkanu je s kraja XX vijeka sticajima istorijskih okolnosti ljevica sa jedne strane krenula reformisitičkim putem evropske ljevice, dok je drugi njen dio završio u nacionalizmu i šovinizmu.
U proteklom periodu smo imali dva pokušaja pobune masa na Balkanu sa ljevičarskih pozicija. To je slučaj sa pobunom masa u Grčkoj i pobunom masa u BiH. Decenijska borba revolucionarnog pokreta u Turskoj ne može biti predmet ovog teksta iz jednostavnog razloga što kurdsko-turski pokret je revolucionarni pokret, kao inspiracija i putokaz za sve ljevičare na Balkanu i Evropi.
I u slučaju Grčke i BiH se može izvesti zajednički zaključak da su mase svojim zahtjevima bile ispred revolucionarnog subjekta. S tim što je u Grčkoj taj revolucionarni subjekat bio to samo na papiru, dok u BiH se nije ni formirao, već je to bio spontani i trenutni pokret masa.
Sadašnja situacija u balkanskim zemljama stvara uslove za uspon revolucionarne ljevice upravo zbog dubine ekonomske krize, zbog potrebe da se prevaziđu ostaci nacionalnih podjela, zbog potrebe otpora imperijalizmu svih zemalja, jer su u sve većem ropstvu i zavisnosti, zbog potrebeotpora diktaturi kapitala koja je sve bezočnija sa sve većim prisustvom fašizma, zbog potrebe otpora sve većem stepenu eksploatacije i beznađa, i, kao najvažnije, zbog potrebe sa pozicija klasnog rata se suprotstavljati protagonistima imperijalističkog rata. No, da bi se udarili temelji revolucionarnog pokreta mora se uništiti sadašnj brlog od ljevice koja je izraz nemoći ali stvarne bijede u kojoj se pokret nalazi.
Ozbiljniji istorijski proboj ka revolucionarnoj poziciji zahtjeva od svih ljevičarskih grupa da se približe masama. To se ne može učiniti podilažnjem tim masama, veće jedino podsticanjem i organizacijom masa kao revolucionarnog subjekta. A to se ne može postići nikakvim bezličnim tekstovima, beskrajnim analizama već dokazanog, suvoparnim predavanjima, neiskrenim ubjeđivanjem ili jalovim “revolucionarnim” parolašenjem. To se postiže samo čvrstim i svestranim povezivanjem sa tim masama, da one osjete da si neraskidivi njihov dio, a to se podiže samo ukoliko si u praksi spreman da pustiš mnogo znoja i malo krvi za njihove interese. Znači praksom, i tu nema prevare. Ne može se bježati u alibi da je potrebno prije svega formulisati poziciju neke “nove ljevice” zbog novih istorijskih okolnosti, ili se stalno kriti iza stava da bez revolucionarne teorije nema ni revolucionarne prakse.
Revolucionarna ljevica je uvijek “stara”, a okolnosti se uvijek nove. I to će tako biti dok je god kapitalističkog svijeta.
Ko zagovara “novu ljevicu” je najodirnarniji podlac, oportunista i saradnik profiterne, koga treba nemilosrdno uništiti. Ta “nova ljevica” se već više od pola vijeka stalno pojavljuje kao pas na lancu imperijalista u borbi protiv revolucionarnog pokreta. I do sada nije učinila ni iole ozbiljniji pokušaj da se suprotstavi u praksi diktaturi kapitala. Ta ljevica je u sferi idejne borbe igrala istu onu ulogu kao i svaki izdajnički “žuti sindikat” u radničkom pokretu. Pored spremnosti učestvovanja na izborima u okviru postojećih sistema i saradnje sa predstavncima krupnog kapitala, “nova ljevica“ je svojoj razornoj praksi dodala i jednu novu ulogu i za koju je plaćena, a to je da bude vjesnik i propagator ciljeva nadnacionalnog kapitala u obračaunu sa pojedinim nacionalnim državama i samim imperijalističkim sistemima.
Poraz sadašnje idejne pozicije čak i ovakve malobrojne ali kukavičke ljevice na prostoru Balkana je u interesu eksploatisanih masa Balkana – u interesu same ljevice i oslobođenju tih masa.
To je ujedno i put ka objedinjavanju svega obespravljenog i revolucionarnog na Balkanu. I kao što su se ljevičarske grupe na Balkanu u velikoj većini uspjele odbraniti od pokušaja kontaminacije nacionalizmom i šovinizmom, tako su danas pred zadatkom da se odbrane i od “novoljevičarenja”, koje je najopasnija prepreka na putu ponovnog jačanja revolucionarnog pokreta na ovim prostorima. Ukoliko se ne bude snage za jasnu idejnu diferencijaciju na ljevici, na talasu sve nezadovoljnih masa će zajahti neke druge snage, a o čemu je istorija dvadesetog vijeka najbolji svjedok.
Mir među narodima – rat među klasama!
Balkanskim pokretom otpora!