Tokom Hladnog rata i podijeljenosti Evrope vodila se velika ideološka i propagandna borba „ko će koga“. Socijalistički lager, vjerujući u brzo nastupanje sljedeće etape socijalističkih revolucija, pokušavao je preko komunističkih partija pripremati mase za te događaje, dok je zapadni imperijalizam, između ostalog, preko modernog revizionizma, želio podriti samu idološku osnovu komunističkih partija. I zapadni imeprijalizam je i na tom polju bitke bio uspješniji. Moderni revizionizam se polako širio u birokratske strukture okoštalih komunističkih partija socijalističkog lagera, dok su zapadne komunističke partije počele da lutaju u svojoj ideološkoj orijentaciji. Za te komunističke partije u Zapadnoj Evropi svakako je prekretnica bila sedamdesetih godina XX vijeka kada je kapitalizam pokazivao znake prve veće krize posle Drugog svjetskog rata. Komunističke partije Italije, Španije i Francuske, koje su imale milionsko članstvo, već kontaminirano revizionizmom, samo su se odjenule još ogavnijim plaštom reformizma pod nazivom evrokomunizam. Sve ovo pod motom da bi se pokret modernizovao, odnosno prilagodio postojećoj situaciji. Izdajući osnovne ciljeve komunističkog i radničkog pokreta ove partije su ubrzano pripremile teren da nestanu sa političke scene. I nestale su vrlo brzo. I nije nikakva šteta.
Globalna kriza kapitalizma ostavlja sve dublje tragove na samom tlu Evrope i dovodi do komešanja masa i njihove veće polarizacije. Ta polarizacija vodi ponovnom jačanju fašističkih pokreta koji bujaju u raznim oblicima, a ljevica počinje da se mobiliše. Tako najnovije, imamo ljevičarske pokrete u Grčkoj, Španiji, a pokret jača i u Italiji i ostalim zemljama.
Normalno da kretanje masa ka ljevici izaziva donekle zabrinutost predstavnika zapadnog imperijalizma, jer bi ta tendencija mogla mase gurnuti ka onim malobrojnim snagama radikalne ljivice koje stoje na revolucionarnim pozicijama. No, ogromna većina ljevice u Evropi je još na reformističkim pozicijama i ona kao takva ne predstavlja nikakav ozbiljniji problem krupnom finansijskom kapitalu. No, odmah treba reći osnovno – kakve ima veze za krupni kapital kako se neko deklariše i šta blebeće, ukoliko ne ugrožava same temelje sistema, odnosno ne suzbija oplodnju kapitala, bolje reći dalju pljačku. Svjedoci smo kako krupni kapital po svijetu formira i najreakconarnije pokrete i upotrebljava ih za svoje svrhe; da podržava i najreakcionarnije režime da bi ih onda nemilosrdno rušio.Za svjetsku profiternu postoji samo jedno – interes, goli interes. I zato je za njih samo jedno bitno – da se u evropskim zemljama očuva finansijska zavisnost od institucija globalnog kapitala kao vladajuće moći savremenog kapitalizma i NATOa kao njene vojne sile. Ostalo je sve za uveseljavanje puka i nema ništa ozbiljno sa istorijskim procesima klasne borbe.
Svakako da je za ljevičarski pokret interesantan slučaj sa grčkom ekonomskom krizom i Syrizom (koalicijom tzv. ljevičarskih partija). Svi mediji evropskog kapitala su izrazili zabrinutost eventualnom pobjedom Syrize na predstojećim izborima u Grčkoj. Mediji su puni tekstova o „mladim, lijepim i pametnim na ljevici“ i njima se posvećuje znatna pažnja. Oni su „oštri i principijelni u kritici“, ali donekle i „realisti“ i „pokazuju i znake spremnosti na dogovore i ustupke.“
Ključno pitanje koje se postavlja da li podržati Syrizu ili uopšte sirijizištinu u proleterskom pokretu Balkana i Evrope. Kao argument za to je – oni su manje je zlo. No, pitanje je šta je manje zlo. Oni su svakako manje zlo od grčkih fašista i modernog fašizma, ali su takođe i veće zlo za samo jačanje istinske revolucionarne ljevice, jer su oni kancer na zdravom tkivu pobunjenih masa.
Ne, ne treba ih podržati. I nije to taktičko pitanje, niti izraz sektaštva. To je suštinsko pitanje. Ne zato što njihove ideje nisu bliže stvarnoj ljevici, nego što oni sami tupe oštricu klasne borbe i dozvoljavaju kapitalizmu da stabilizuje svoju poziciju, odnosno da premešta svoje udare na ostale frontove klasne borbe. Ne treba ih podržati zato što udaljavaju proleterijat od klasne borbe i što ne revolucionarišu grčke i balkanske mase. Oni su samo najnoviji izraz reformizma u praksi – revolucionari na riječima, a oportunisti u praksi. Dok su „revolucionarni“ oni su samo posredni saveznici diktature kapitala, a njihovo dovođenje u predvorje vlasti ili na samu vlast ih promoviše u zastupnike diktature kapitala. Njihov poraz i kapitulacija pred zahtjevom krupnog kapitala i razočarenje masa direktno otvara vrata za nastup fašizma kao konačnog riješenja.
Syriza i sirizijština ne samo da su štetne za grčki klasni pokret, već su štetne i za balkanski pokret.
Ko ne čuje krik gladnih i nezadovolljnih masa Bosne, Hrvatske, Kosova, Makedonije, Srbije… ne može se nazvati ljevičarom. A takvi i ne trebaju masama. Foliranti mogu varati mase jedno vrijeme, ali ne mogu zauvijek.
Vrijeme je da sa na tlu Erope, posebno Balkana, u otporu modernom fašizmu promoviše revolucionarni pokret. Mase su za to spremne i podržaće ga – pokret koji će se direktno suprotstaviti diktaturi krupnog kapitala. Preduslov njegovog stvaranja je i jasno idejno razgraničenje sa svim smutljivcima sa tzv. nove ljevice. Uklonimo kapitulante iz sopstvenih redova, a to se ne može riječima, već samo revolucionarnom praksom na djelu. I mase će imati simpatije za tu praksu.
Revolucionarnim pokretom Balkana!