Sukob dvije epohalno suprotstavljene klase – buržoazije i proletarijata se nastavlja u novim oblicima i na višem nivou. Oružje koje je kapitalizam iskovao u malograđanskim slojevima pokazalo se kao moćno sredstvo u očuvanju kapitalizma, prvenstveno kao najbolji tampon od „najezde proleterskih hordi“ na temelje samog sistema.
Malograđanski slojevi su po svom društvenom položaju onaj sloj koji je razapet između svoga poluproleterskog položaja i težnje za moći buržoskog svijeta. Malogražanin je duboko nesrećan što ne može da bude dio buržoaskog svijeta, što je stalno u „čekaonici elite“, ali gaji i veliki prezir prema puku i „njegovom primitivizmu“. Malograđanin je servilan i gadljiv. On će sa suzama bacati cvijeće na tenkove koji idu da gaze po drugim narodima; on će istovremeno prvi biti na ulici kada vidi da je taj isti sistem gotov; on je i „Veliki Srbin“ i „Veliki Hrvat“ i „Veliki Evropejac“ kada treba; vjernik koji ljubi krst i suze roni za nestankom „tradicionalnih vrijednosti“; on je i na strani štrajkača protiv sistema i stalno nešto gunđa, ali će biti i prvi za „red i zakon“ uveden od tog istog sistema. Suština malograđanske pozicije je uvijek ista – očuvati svoj položaj negdje uz skute režima. Njegov prezir prema radničkoj klasi je daleko jači od straha koje osjeća buržoazija od radničke klase. Malograđaninu smetaju „ radnici koji smrde po gradskom prevozu kada se vraćaju sa posla“, „koji nemaju kulturu stanovanja i odišu primitivizmom“ i „koji samo loču, tuku svoje žene i prave sirotinju“. Malograđanina ne dotiču bombe po svijetu, niti dječije suze, izbjeglice, glad. Kapitalizam je uspio da razvije „novu ljudsku vrstu“ – neosjetljivu na patnju drugih, a uplašenu od svega i koja neprestalno drhti nad sopstevnim životom.
Radi spasavanja kapitalizma najrekacionarniji dijelovi krupne buržoazije ubrzano fašiziraju malograđanske slojeve širom Evrope, dok se istovremeno od istog multinacionalnog kapitala radi na uništenju ekonomske pozicije tih istih malograđanskih slojeva. Permanentna kriza i ekonomski pritisak na malograđanske slojeve samo pojačava strah kod njih, a jačanja pobune proleterskih masa u svjetskim okvirima, cini im fašizam najboljim utočištem – da se „ušuškaju“. Fašizam im tom „nacionalnom formom“ štiti od „internacionalnog zla“ – mulitnacionalnog kapitala i komunizma. Multinacionalni kapital im ugrožava sigurnosti radnog mjesta i snove o budućem lagodnom životu, lišavajući ih svih tradicionalnih odora i torova, dok im komunizam onemogućava tu želju da pripadaju višim slojevima, izjednačava ih sa tim „primitivnim radnicima i ukida taj san o „mojoj kućici mojoj slobodici“.
Istorijski problem za revolucionarni pokret je što je malograđanska ideologija odavno prodrla u radničku klasu. Pakt na koji su radnici u Zapadnoj Evropi pristali već nekoliko decenija, zahvaljujusvom “aristokratskom položaju” u odnosu na ostalu radničku klasu po svijetu, postao je obrazac kako se malograđanskom ideologijom u praksi može uticati na pacifiziranje revolucionarne pozicije radničke klase. Iako se situacija u samoj Evropi iz dana u dan mijenja i klasna svijest ponovo jača u radničkoj klasi, ovaj obrazac “pobune” malograđanske svijesti se pokazuje još efikasnim u zemljama tzv. tranzicije. U tim zemljma dezorjentisanim radnicima, bez revolucionarnih organizacija, ostavljeno je da konzumiraju nacionalizam (fašizam) ili da prihvataju ciljeve malograđanskih slojeva kao svoje ciljeva. Radnička klasa zbog dominacije nacionalizma i malograđanske ideologije u tim zemljama nije trenutno svjesna svoje istorijske uloge. Posebno je to karakteristično na prostoru tzv. Zapadnog Balkana, gde je poniženje i dezorjentacija radničke klase dostigla visok stepen. Donose se sve restriktivniji zakoni, socijalna prava se sve više uskraćuju s tendencijom uskraćivanja i političkih prava. Razbija se svaki pokušaj formiranja radničkih sindikata, odnosno radničkih organizacija, stvaranjem mnoštva režimskih sindikata, odnosno režimskih pseudorevolucionarnih organizacija. Ovo još više unosi dezorjentaciju u radničku klasu. Radnici danas nemaju nikakve radikalne zahtjeve, niti volje da idu na promjenu samog sistema, pregovarajući o najminimalnijim zahtjevima, i bivajući zadovoljni mrvicama koje dobiju od vladajuće klase. Tihi pred klasnim neprijateljem, odlaze zadovoljni ako isprose koju platu koju nisu dobili mjesecima ili dobiju zdravstveno osiguranje. Pri tome čak ni ne postavljaju pitanje zašto se stepen eskplotacije i šikaniranja neprestalno povećava.
Istorija klasnih bitaka nas uči šta treba da radi jedna klasa kada je pretrpjela poraz i nalazi se u defanzivi, a uslovi počinju da idu u njenu korist. Prije svega znati povratiti klasnu svijest o svojoj istorijskoj ulozi. To se ne postiže klečanjem pred klasnim neprijateljem. To se može postići samo jačanjem svoje organizovane sile i neodstupanjem od strateških ciljeva same klase. A istorijski interes radničke klase je ukidanje kapitalističkog poretka. To ujedno znači i zahtjev za protjerivanje malograđanske svijesti iz radničkih redova, kojim se stalno zagovara paktiranje sa kapitalistima. Ovim zahtjevom se direktno jača borbena svijest u radničkoj klasi i produbljuje polarizacija malograđanskih slojeva. Što prije štrajkovi malograđanskih slojeva i njihova gunđanja i „pobune“ protiv režima budu sklonjeni sa istorijske pozornice socijalnih protesta, prije će i klasni sukob radnika i kapitalista eskalirati u svoj punoći stvarnog klasnog sukoba. Dok se to ne desi malograđanski slojevi će samo još grlatije željeti da podrže fašizam koji se valja Evropom.
Smrt malograđanskom fašizmu!