„Brzo, brzo kanarincima zavrnite šije da kanarinci komunizam ne zadave.“
V. Majakovski
Analiza svih socijalističkih revolucuija dvadesetog vijeka pokazuju neke zajedničke karakteristike koje su ih učinile mogućim, odnosno da su sve one trpjele poraz i zbog nekih zajedničkih uzroka. Svakako da uspjeh svih tih revolucija je zavisio od eskalacije krize samog kapitalizma, odnosno kada su se imperijalističke zemlje nalazile u otvorenim sukobima i protivrječnostima koje nisu mogle savladati. Tu treba dodati još bitna dva elementa – što je postojao odlučan subjektivni revolucionarni subjekat koji je održavao interese obespravljene klase i slojeva i koji su podržavali taj revolucionarni subjekat, bez obzira na sve teškoće sa kojima su se suočavali i jedni i drugi. Porazi koje su trpejele sve te revolucije, nakon niza decenija, imaju neki zajednički imenitelj – oburžoazenje partijskog i državnog aparata i revizionizam kao posljedica toga, što je vodilo kapitulaciji pred klasnim neprijateljem. U svim tim porazima socijalističkih revolucija osnovu, „pogonsko gorivo“, činili su malograđanski slojevi i nametanje njihove svijesti kao pravila ponašanja cijelog društva. I upravo se kvalitet jedne socijalističke revolucije ne mjeri samo uništenjem kapitalističke klase koja posjeduje sredstva za proizvodnju, osvajanjem vlasti i uspostavljanjem diktature proletarijata od strane svih tih potlačenih i obespravljenih, nego i sposobnosti revolucije da ne dozvoli da malograđanski slojevi opstanu kao posebni sloj. Zadatak revolucije je da taj sloj vremenom proletarizuju, odnosno oduzmu mu osnovu „posebnosti“.
U današnjem svijetu malograđanski slojevi su izraz svoje dvojne prirode – s jedne strane vapaj očajnika što ga pritiska sila države, krupnog kapitala, svega i što siromaši, gubi svoju „individualnost“ i stečene privilegije, a sa druge strane strašna želja i podrška svemu što će ga vinuti u visine vladajuće klase, na vlasti… Upravo se ta dvojna priroda malogrđanskih slojeva preliva na pobunu masa u sadašnjoj opštoj krizi koja hara zemaljskom kuglom. Dok su se pokrenule milionske mase u potrazi za opstankom, preživljavanjem, bjekstvom od ratova ili zato što su protjerani, odnosno koji ne pristaju na uslove diktature kapitala u svojoj zemlji i koji ispoljavaju klasnu, nacionalnu, religioznu i ko zna kakvu sve pripadnost u odbacivanju imperijalističkih porobljavanja i samog kapitalizma, pojavljaje se snažna sila malograđanskih slojeva koja u „odbacivanju kapitalizma“ je glavna osovina za preživljvanje tog istog kapitalizma.Kapitalizam je došao do svog kraja i njegov pokušaj da se putem „pobunom protiv starog kapitalizma“ uspostavi globalni totalitarni poredak će biti glavni sukob revolucionarne linije pobunjenih masa sa malograđanskom i reformističkom linijom u njima.
Malograđanska „pobuna protiv kapitalizma“ je rak rana na težnji obespravljenih slojeva planete da se uništi nepravedni poredak. I nije čudo što su ti malograđanski slojevi na svojim zastavama ispisali te „revolucionarne“ parole protiv kapitalizma – poput demokratski socijalizam, rodna ravnopravnost, ekologija, jer su to sve parole protiv „starog“, „prljavog“ kapitalizma. Sva ta „pobuna“ ponovo ne potencira uništenje osnova na kome počiva kapitalizam, a to je privatna svojina i robno-novčani odnosi. O tim „velikim“ ciljevima ni riječi. Za njih, za malograđane, nije vrijeme.
Malograđanski slojevi su trenutno stavljeni u službu najkrupnijeg globalnog kapitala jer on im nudi dvije primamlljive opcije – oslobađanje od starog, nacionalnog i čak imperijalnog kapitalizma koji ih sve više guši, siromaši i desetkuje, a istovremeno im nudi da će oslobađenjem od „starog“ ostvariti svoj malograđanski san „slobodnih ljudi“ u uslovima totalitarnog tehnološkog ropstva i diktature informatičkog trenutka.
I kao uvijek, to nas praksa uči, ti malograđanski slojevi će kapitulirati pred silom klasnog neprijatelja bila ona od „starog“ ili „globalnog“ kapitalizma, gušiće svaki revolucionarni zamah.
Smrt kapitalizmu s njegovim malograđanskim revolucionarima!