Nalazimo se u epohi imperijalizma i proleterskih revolucija. Proces koji nas komuniste u ovoj epohi najviše interesuje jeste upravo proces svjetske proleterske revolucije.
Smatramo da je opet neophodno ponoviti koje su glavne protivrječnosti unutar samog objekta tj. savremenog svijeta.
Fundamentalna protivrječnost u ovom procesu, odnosno protivrječnost koja neće nestati sve dok proces nije završen, i koja u potpunosti određuje kvalitet i suštinu cijelog procesa, jeste protivrječnost između rada i kapitala. Ali brzina rješavanja ove osnovne protivrječnosti zavisi od brzine rješavanja ostalih glavnih protivrječnosti koje je čine.
To su:
- protivrječnsot između ugnjetenih naroda i imperijalizma;
- protivrječnost između proletarijata i buržoazije;
- protivrječnost između imperijalističkih država.
Naša partija se drži naučne teze da je borba suprotnosti apsolutna. Ali kako bi jedan revolucionarni pokret izbjegao greške u svom praktičnom radu i analizi, neophodno je u potpunosti i shvatiti da u zavisnosti od kvaliteta protivrječnosti i raznih vrsta drugačijih okolnosti sami oblici borbe i metode riješavanja protivrječnosti imaju drugačije manifestacije. Za našu partiju ovo je od velikog značaja, a od nas zahtjeva dobro poznavanje imperijalističke situacije, njenih protivrječnosti, ali i poznavanje unutrašnjih protivrječnosti svih balkanskih država.
Zašto je ovo bitno?
Zato što se dobrim poznavanjem protivrječnosti i načina na koji se ona razrješava izbjegava stvaranje konfuzije, a konfuzija može stvoriti antagonizam.
Protivrječnost koja sada nije antagonistična, može se, putem naših grešaka, subjektivizma, ili čak uticaja protivničkih klasa, pretvoriti u antagonističnu.
Moramo dati primjer.
Crnogorski narod pridružio se masovno NOB-u ne zato što su se borili za uništenje kapitalizma, mada je takva svijest prirodno postajala sve više i više popularizovana među masama, već upravo zbog toga što su mase kroz NOB, kao i ostali jugoslovenski narodi, vidjele svoje nacionalno oslobođenje. I danas je situacija slična i pitanje nacionalne samobitnosti ima veliki značaj. Praksa i sadašnja situacija dokazuje da je odnos naše partije sa crnogorskim nacionalizmom neantagonističan. No, vrlo nam je poznato da postoji jasna protivrječnost između proleterskog internacionalizma i buržoaskog nacionalizma, i kako onda to da partija pravi takav odnos, neantagonističnim? Upravo zato što se borimo za pravo svih nacija na samoopredeljenje. Socijalističko jedinstvo može postojati samo između istinski slobodnih nacija, ali ta sloboda nije cilj, već je tu kako bi se sve ujedinile po internacionalističkim osnovama. I dok velikosrpski nacionalizam, zahvaljujući svojoj snazi u poziciji da ispoljava svoju ofanzivnu prirodu negiranjem i ugnjetavanjem drugih, crnogorski nacionalizam (čak i ako je upotrebljavan od strane kompradorske buržoazije kao i svaki drugi nacionalizam) za glavni cilj ima borbu za pravo crnogorskog naroda na samoopredeljenje. Dakle, naš odnos sa velikosrpskim nacionalizmom je antagonističan, međutim sa crnogorskim nacionalizmom nije u ovom istorijskom trenutku. Ali šta bi se desilo ukoliko bi naša partija, ili bilo koja istinski revolucionarna i iskrena partija, grupisala cijeli Balkan pod jedan kišobran, te rekla formalistički da se protivi svim nacionalizmima, kao sto određeni ljevičarski renegati na našim prostorima rade? Priroda protivrječnosti bi se promjenila, i naš odnos sa crnogroskim nacionalizmom postao bi antagonističan istog trenutka. Takav metod i stav primjenjujemo i u odnosu na bošnjački, albanski, makedonski nacionalni pokret.
No, kao crveni bataljon međunarodne klase na ovim prostorima, neophodno je da dobro poznajemo ne samo lokalne protivrječnosti i situaciju, već odnos koji ta situacija ima sa imperijalističkom situacijom i njenim protivrječnostima.
Prije svega, sve države nastale na ruševinama Jugoslavije imaju nekoliko zajedničkih karakteristika. One su prije svega parlamentartne demokratije u polukolonijalnom statusu i kapitalističkim društvenim odnosima. Ostaci feudalnih odnosa su prevaziđeni u proizvodnji i ispoljavaju se još u društvenoj nadgradnji.
Sta ovo praktično znači za nas? Pa, da je vladajuća klasa svih balkanskih država kompradroska buržoazija, krvopija naroda u potpunosti podređena svojim imperijalističkim vladarima, koja garantuje visoki stepen eksploatacije proleterijata, neviđen nivo izliva mozgova, neviđen nivo eksploatacije prirodnih resursa i bogatstava, kao i monopol nad njima, to takođe i znači da politički razvoj na Balkanu ne zavisi od njega samog, već od odnosa snaga imperijalista koji dominiraju. Na cijeloj teritoriji bivše Jugoslavije imperijalisti vode konstantan sukob za tržište, za širenje svoje sfere uticaja i kontrolu transportnih puteva i prenosa energije. A od njihovog odnosa i razvitka borbe zavisi i dalji razvitak dešavanja na Balkanu.
Mozemo zaključiti i da takozvani “front” na Balkanu zavisi od svjetskog imperijalističkog fronta. I da li će balkanske države ući u nove konflikte i sukobe, ili će se jedinstveno boriti protiv trećeg protivnika, (i na kojim osnovama), zavisi od imperijalističke prevlasti i stepena njihovog sukoba.
Iz gore navedenog razloga, jedna revolucionarna partija, osim što prati lokalne razvitke i situaciju, mora pratiti i razvitak svih međunarodnih odnosa, kako one revolucionarne tako i one reakcionarne.
Pogledajmo malo međuimperijalistički sukob kojem je centar aktivnosti trenutno u Ukrajini.
Skoro svima je jasno da je rat u Ukrajini izraz eskalacije protivrječnosti ruskih i “zapadnih”, uglavnom američkih, imperijalista, i kojima je cilj da se u uslovima globalne krize kapitalizma domognu ogromnih resursa Rusije. Politički razvitak koji se odvija u Ukrajini, slično kao i na Balkanu, nije se odvijao nezavisno i izolovano, već u potpunosti podređen širem imperijalističkom sukobu i njihovim odnosima snaga u Ukrajini. Kompradorski buržuji koji su na čelu Ukrajine, nisu podređeni interesima svog naroda, ili čak svog nacionalnog kapitala, već multinacionalnog kapitala koji ih duboko dominira u svim aspektima. Iz tog razloga ukrajinski kompradori prate interese ne Ukrajine, pa čak ni njene nacionalne burzoazije, već finansijske buržoazije SAD i Britanije, kao i drugih, manje uticajnih imperijalista u Ukrajini. Prate ove interese po cijenu sopstvenih masa, posebno proleterijata.
Ruska nacionalna buržoazija, koja nije uspjela drugim putem da povrati svoju poziciju potpune dominacije nad ukrajinskim tržištima, transportnim putevima, itd, a koju sve više guta unutrašnja i spoljnja neoliberalna kriza, krenula je u vojnu eskalaciju.
Ali svi razlozi ovih krvopija nas interesuju samo iz perspektive komunizma. Mi ne analiziramo imperijalističku situaciju kako bi zauzeli stranu, već kako bi se ispravno borili za dalji razvitak naše partije, Balkanskog pokreta otpora i proleterskog pokreta na ruševinima Jugoslavije.
Ponavljamo opet da radnička klasa nema ništa od međuimperijalističkih sukoba. Robovi nemaju ništa od planova robovlasnika za novim podjelama. Naša klasa nema ništa od svrstavanja.
Podsjećamo da se apelima za mir ne zaustavljaju imperijalistički ratovi. Ali stvaranjem sile koja se bori protiv globalnih kolonizatora i zlikovaca se mijenja karakter rata, otežava njihova pljačkaška pozicija, i otvara perspektiva mira i zajednistva među narodima svijeta.