Tekst od 25.04.2000. g. u listu PR “Otpor”
Protivurječnost između beogradskog režima i američkog imperijalizma je i poslije oružanog sukoba između NATO-a i tzv. SR Jugoslavije ostala kao glavna protivurječnost na ovom prostoru. Ona je ta koja određuje pravac razvoja situacije, njenu dinamiku kao i slijed daljnih zbivanja čiji se epilog trenutno teško može naslutiti. Očigledno je da američki imperijalizam čini glavni dio protivurječnosti, tj. zauzima u njoj dominantnu poziciju i ima vodeću ulogu. Manevarski prostor beogradskog režima se sve više sužava. Podrška Kine, Libije, Iraka i drugih je više retoričkog karaktera i proističe iz njihovog oponiranja američkom imperijalizmu, a ne iz saglasnosti sa politikom tog istog režima. Njegov pokušaj potiskivanja ove protivurječnosti u drugi plan kroz eventualno širenje kosovskog sukoba na čitav Balkan pa i dalje (Grčka, Turska…) nije uspio. Umjesto toga sve izraženije postaju i domaće protivurječnosti; u prvom redu srpskog režima naspram Crne Gore, zatim Vojvodine, Sandžaka, ostatka desničarskog bloka kao i sve više nezadovoljnog antinacionalističkog demokratskog građanstva Srbije. U isto vrijeme postoje, između ostalih i protivurječnost između SAD-imperijalizma i albanskog naroda na Kosovu. One su za sada sekundarnog karaktera. Što se tiče Kosova, sasvim je izvjesno da je unutarkosovske protivurječnosti ostati u drugom planu sve dok Kosovo ne stekne mogućnost samozaštite od opasnosti ponovne okupacije od strane Srbije.
Činjenica je da se srpska vojska našla pod vojnim udarima NATO-a. Zašto se onda ne može smatrati da Miloševićev režim ima antiimperijalistički karakter?
Miloševićev režim se objektivno pokazao kao najveći saveznik SAD-imperijalizma na prostoru bivše Jugoslavije. To se ogleda prije svega u tome što je Miloševićev režim (potpomognut velikohrvatskim nacionalistima) razbio zajednicu jugoslovenskih naroda, sve institucije zajedničkog sistema, a najveći dio vojno-odbrambenog potencijala usmjerio u ostvarivanje lokalimperijalističkih ciljeva. Drugi svjetski rat je pokazao da se jugoslovenski narodi spoljašnjim agresijama mogu efikasno suprotstaviti samo udruženim snagama. Sasvim je jasno da je ta pretpostavka nestala onog trenutka kada su pokrenuti bratoubilački ratovi u Jugoslaviji. Bestijalnost koju je taj režim pokazao u četiri protekla rata je dovela ne samo do toga da se nesrpski narodi nijesu suprotstavili prodoru SAD-imperijalizma, nego su njegovo angažovanje preko NATO-a u tako dramatičnoj situaciji doživljavali kao spasonosno djelovanje međunarodne zajednice. Time je i saglasnost sa opstankom NATO-a na Kosovu danas u direktnoj proporcijalnosti sa opasnost koja prijeti regionalnom miru od strane Miloševićevog režima.
Ukidanjem ostataka demokratskih prava i sloboda i kroz pojačanu fašizaciju državnog aparata dokazuju se danas nosioci reakcionarnog nacionalizma kao najveći neprijatelji i samog srpskog naroda. Patriotizam je u Srbiji prefunkcionisan u svrhu održavanja takve vlasti i takvog vođe. Tek kroz borbu za obaranje tog režima, na antinacionalističkoj i demokratskoj platformi mogu se razviti one snage u srpskom narodu, koje bi nošene istinskim patriotizmom bile u stanju da zauzmu istinski antiimperijalistički stav i praktikuju istinski antiimperijalizam. Antiimperijalistička borba može biti efikasno vođena jedino na osnovama proleterskog internacionalizma.