I
Svet se nalazi pred novim ratom. Ovog puta to više nije samo uobičajeni ratni pohod imperijalista za novu pljačku po svetu i odbranu njihovih strateških interesa, već jedan dugotrajni ratni ciklus čiji je osnovni cilj da spreči neminovni slom globalnog kapitalističkog poretka. Pod zastavom borbe protiv terorozma svetski imperijalisti će pokušati da stalnim ratnim sukobima, putem stvaranja tržišta za ratnu privredu na globalnom planu, odlože svoj krah. Imperijalizam je ušao u fazu kada više ne može da se održi bez permanentih ratnih sukoba.
Rezolucijom UN Sjedinjene američke države i njeni saveznici su dobili zeleno svetlo za “krstaške pohode” po celom svetu. Ovaj “minhenski papir” će poslužiti SAD da se bar formalno pozivaju na UN i medjunarodno pravo prilikom odabiranja novog ratnog poprišta. On će ujedno poslužiti SAD da sve progresivne pokrete u svetu koji vode oružanu borbu protiv imperijalizma označe terorističkim i pokušaju da ih najbrutalnije unište.
Prividno jedinstvo koje vlada svetskom scenom oko potrebe borbe protiv terorizma, brzo će se raspršati čim počnu pohodi SAD soldateske na teritoriji Azije, gde su značajni interesi i Kine i Rusije, a da se ne govori o potrebi arapskog i islamskog sveta da se konačno izbore da nesmetano raspolažu svojim prirodnim bogatstvima.
S obzirom na nastupajuce sukobe, može se očekivati porast revolucionarnih snaga unutar samih imperijalističkih zemalja, jer se za to stvaraju povoljne okolnosti. Revolucionarni pokret u imperijalističkim zemljama moze da ojača ukoliko izvrši i pravilnu analizu uzroka terorističkog napada kao što je bio onaj od 11. septembra. Pored toga, predstojeći sukob će, neminovno, biti dugotrajan čime se stvaraju uslovi za formiranje jednog moćnog antiratnog pokreta kome treba dati antiimperijalističku suštinu.
II
Ni posle godinu dana od petog oktobra, kada je srušen Miloševic sa vlasti, u Srbiji nije došlo do suštinskih promena sistema. Sistem nije razbijen, a paktiranje sa snagama starog režima i potpuna nedolučnost i nemoć demokratskih snaga da radikalnim merama povedu društvo iz krize, samo ide na ruku nacionalističkom bloku. Još uvek traje borba izmedju nacionalističkih snaga, pod vodjstvom Koštunice, i tzv. pragmatičara pod vodjstvom Djindjića. Odnos snaga izmedu ova dva bloka je takav da i jedni i drugi pokušavaju da ojačaju svoje pozicije približavanjem imperijalistima. Koštunica sa vojnim strukturama pokušava to ponudama za ulazak zemlje u NATO, a Djindjić rasprodajom preostalih privrednih kapaciteta. Dogadjaji u svetu, a pogotovo izbori na Kosovu i konačno rešavanje pitanja samostalnosti Crne Gore, primoravaju Srbiju ili da ponovno posegne za svojim malim imperijalnim ciljevima, ili da odlučnim raskidom sa prošlošcu konačno krene ka suštinskim demokratskim promenama.
III
Socijalna situacija u Srbiji je teška. Nove vlasti nemaju jasan plan u vezi tzv. reformi i osnovni im je cilj da zadovolje interese multinacionalnog kapitala, radi olakšanja enormnog duga i dobijanja pomoći, kao i pravljenje prostora i ustupaka sve agresivnijem nastupu domaće buržoazije. Predstavnici nove buržoazije vode medjusobnu borbu za sticanje što većeg monopola nad privredom i prirodnim bogatstvima Srbije i pitanje je dana kada će ispostaviti zahtev za potpunom političkom vlašću.
Nove vlasti pod izgovorom sprovodjenja neophodnih reformi stvaraju i pogodni ambijent za nemilosrdno uništenje tzv. viška radne snage. Nepriznavanje najosnovnijih radničkih i seljačkih prava, i prava mnogih zaposlenih, kao i njihova slaba i neorganizovana borba je slika trenutnih klasnih odnosa u Srbiji. To, medjutim, vodi započinjanju organizovanijeg i radikalnijeg otpora za zaustavljanje ovog brutalnog gaženja prava i sprečavanje bede za najšire slojeva društva.