Fašizam je reč koja se sve češće ponavlja, sa sve manje razumevanja šta je zaista fašizam, i sve je prisutnije olako imenovanje pojava fašističkim. Čak i opravdani zahtevi društvenih grupa, poput migranata u Evropi, ili žena za ravnoprtavnošću, automatski povlače sa sobom krik – to je fašizam!
Proizvoljno korišćenje ovog pojma od samih političara, kao i većine medija, stvorilo je paradoksalnu situaciju u kojoj su fašisti svi i niko. Fašizmom se smatra stavljanje medicinske maske tokom pandemije, fašizam su i Rusija i Kina, ili Ukrajina i NATO. Ova proizvoljnost upotrebe tog pojma doprinosi sveopštoj konfuziji, i ujedno prikriva uzdizanje istinskog, ratnohuškačkog, i krvi žednog fašizma.
Ponovimo zato šta je zaista fašizam.
Rečima Georgija Dimitrova:„To je otvorena, teroristička diktatura krajnje reakcionarnih, krajnje šovinističkih i imperijalističkih delova krupnog finansijskog kapitala.“…Kapitala koji svojom otvorenom diktaturom i militarizacijom teži za ekspanzijom i ratom radi očuvanja temelja kapitalističkog društva i za uništenjem svih onih koji mu se suprostavljaju, ili ih smatra suvišnim.
Poznato je da se fašizam može javiti isključivo unutar kapitalističkih odnosa, sa nekim razlikama unutar različitih nacionanih država. Od italijanskog fašizma, nemačkog nacizma, pa sve do modernih, trenutno ne sasvim otvorenih formi, ali podjednako spremnih na nove ratove, nova razaranja i nove genocide.
Današnji fašisti, u prilagođenom obliku, ali stare suštine neretko koriste i ideje progresivnih snaga u društvu, iskrivljujući klasnu osnovu društvenih sukoba u kapitalizmu, i time ih pretvaraju u isprazne pozive poput „borbe za demokratiju a protiv autoritarnsoti“ ili pak „denacifikacije i borbe protiv jačanja fašizma”, a sve sa jedinim ciljem – osvajanjem novih tržišta, novih teritorija – novih životnih prostora.
Temeljne krize sa kojima se suočavaju imperijalističke države iznudiće od njih sve čvršće istupanje samih fašista, a težnja imperijalista za novim ratovima i ekspanzijama samo će dovesti do potpunog kraha i ovako isprazne liberalne demokratije.
Oblici u kojima se javljaju fašisti 21. veka još uvek nisu sasvim otvoreni, ali kao i fašizam izemđu dva svetska rata, prepoznaju se simbioze “starog” i sadašnjeg fašizma, i već se vide u Ukrajini, Rusiji, kao i u ostatku Evrope… Vidljivo je u odnosu prema izbeglicama, u otvorenom gaženju davno osvojenih radničkih prava, zanemarivanju dosadašnjih građanskih prava, pravdanju i nametanju ideoloških i kulturoloških oblika zasnovanih na krajnje rekacionanrnim teorijama krvi, rase, nacije ili vere, u otporu emancipaciji žena… Sve češća je i primena brutalne sile uz eleminaciju onih koji pružaju aktivni otpor sistemu, tretiranju stanovništva kao potrošnog materijala, odnosno kolateralne štete, proklamovanju i nametanje borbe za novo postkapitalisitčko društvo,… I svakako, vidljivo je u negiranju postojanja klasnih suprotnosti i eksploatacije, a u ime društva tzv. uravnoteženosti u zdravom prirodnom okruženju, dok je stvanost da se gradovi pretvaraju u savremene konc logore, a militarizacija zahvata sve sfere života, i ratovi se umnožavaju.
U čemu se onda sastoji antifašizam?
Istorijski, antifašizam je pre svega odgovor revolucionarne i borbene radničke klase, kao i ostalih širih slojeva društva na pojavu i jačanje fašizma.
Danas, kao i sama konfuzija oko toga šta jeste fašizam, vlada i konfuzija oko toga ko su zaista antifašisti, te se antifašistima proglašavaju široke lepeze pokreta i političkih partija, u kojima se mogu nalaziti jednako i levičari, i desničari, socijal-demokrate, nacionalisti, konzervativci i pseudolevičari. On je šareni kišobran kojim se naivno pokušava zaustaviti orkanska oluja eksploatacije i militarizma u kapitalističkom svetu.
Taj šareni antifašizam, lišen ekonomske, klasne, a samim tim i svoje revolucionarne suštine, manifestuje se često, na pseudo-levici kao isprazan žal za navodnim boljim vremenima, kroz borbe protiv istorijskog revizionizma (ali ne i uzroka te revizije) i kod liberala kao otvorena borba za ideje sitne buržoazije – pravnu državu, slobodno tržište, slobodne medije i funkcionalnost postojećeg sistema.
Takođe, i u borbama za nacionalnu samobitnost, iz tog antifašizma se munjevito istiskuje komunistička srž i određuje se borba u okviru kapitalističkog koordinatnog sistema. Takav antifašizam je samo još jedan dokaz da kapitalistička klasa može da parazitira na bilo čemu, pa i na komunističkim simbolima i istorijskim pokretima, a sve u ime novih profita.
Takav antifašizam nije u rukama radničke klase, i zato može delovati jedino na njenu štetu. On se nalazi u čvrstom stisku imperijalističkih okupatora i multinacionalnog kapitala. Na Balkanu je to evidentno kroz korišćenje takvog antifašizma kao zgodnog alata u manipulisanju masama. Taj kapital će masama ponuditi naizgled privlačna rešenja stabilnosti i rušenja granica, ali pod sopstvenim diktatom, diktatom krupnih industrijalaca i finansijera. On će se, ako treba, pozivati i na skoro petodecenijski period prethodne Jugoslavije, kao primer stabilnosti i medjunacionalne tolerantnosti i otvorenosti prema svetu.
Postavimo pitanje – da li to zaista zvuči kao istinski antifašizam?
To nas samo dovodi do zaključka da moderni, građanski antifašzam, za razliku od očigledne konfuzije među stanovništvom, ipak nije samo posledica te iste pojmovne konfuzije, nego je alat u rukama krupnog finansijskog kapitala. Istinski antifašizam je uvek sebe određivao svojom politkom i svojom borbom. On je autentični proizvod revolucionarne radničke klase i najborbenijih širih slojeva društva i nikada neće oklevati da sebe svesno-istorijski stavi nasuprot okvira „građanske države“, „civilizovanog sveta“ ili neke druge kvazi-avangardne odrednice. Njegova istorijska dužnost je razobličavanje sluganstva modernih i lažnih antifašista da bi ih zajedno sa ostalim formama umirućeg kapitalizma konačno bacio na smetlište istorije.
