07.06. – Protesti u Sarajevu zbog pravnopolitičkog haosa u Bosni i Hercegovini koji je rezultirao, između ostalog, time da bebe, rođene nakon 12. februara 2013. u ovoj zemlji, nemaju jedinstveni matični broj (JMB). Okupljeni građani svojim su vozilima blokirali jedan od ulaza za službena vozila u Parlament, sa zahtjevom da se neće pomjeriti, dok se ne donese odluka. Skup nailazi na jaku podršku gradjana. Održan protest studenata u znas solidarnosti. Manji incidenti sa policijom i pripadnicima obezbedjenja. Protesti podrške u još nekim gradovima BiH. Novi protesti najavljeni.
11.06. – Od prvobithin zahteva skup prerasta u antivladine demonstracije, hiljade pred zgradom parlamenta u Sarajevu. Opšte nezadovoljstvo cjelokupnim stanjem okupilo je više od pet hiljada ljudi. Građani ignorišu pokušaj prekidanja demonstracija.
Antifašistkinje i antifašisti Bosne i Hercegovine organizovali su niz uličnih akcija povodom obilježavanja 9. novembra, Međunarodnog dana borbe protiv fašizma i antisemitizma.
U Banjoj Luci, Mostaru i Prijedoru antifašisti su prekrečili desetke fašističkih simbola i poruka mržnje, a u sva četiri grada polijepljeni su plakati sa porukom “Fašizam ubija”.
“Ovim uličnim akcijama želimo još jednom upozoriti građane BiH na svu pogubnost fašističkih ideja i prakse, na opasnost od njihove rehabilitacije i sramotnog istorijskog revizionizma. U mnogim gradovima, u oba entiteta, ulicama su data imena ratnih zločinaca, fašističkih saradnika i na taj način je odaslana jasna poruka kakvom društvenom modelu naginju nacionalističke elite.
Dodajmo ovome i permanentnu ekonomsku krizu te krizu sistema vrijednosti, masovnu nezaposlenost i opštu besperspektivnost i postat će nam puno jasnije zašto ideje ekstremnog nacionalizma i neonacizma imaju utjicaja na izvjestan broj mladih ljudi”, istakli su antifašisti.
Represija režima u evropskim kapitalističkim zemljama se pojačava sa produbljivanjem sveopšte krize. Ne biraju se sredstva da se bilo koji oblik protesta protiv stanja u kojem su bačene najšire mase iskoristi za brutalni obračun sa demonstrantima.
No represija države se ne zaustavlja samo brutalnim napadima, već se često poseže za lažnim optužbama i montiranim sudskim procesima kako bi zastrašili demonstranti i smanjio narastajući otpor masa.
Posebno su na udar antifašistički aktivisti, tako da porastom represije raste i broj poltičkih zatvorenika širom Evrope.
Dižimo svuda glas prostesta protiv represije kapitalističke države! Solidarni sa zatočenim aktivistima u borbi za pravedniji i slobodniji svijet!
U BiH je održan kamp revolucionarnih organizacija. Kampu su prisustvovali predstavnici PR i CA. Cilj održavanja kampa je bio da se počne sa praksom okupljanja revolucionarnih organizacija i anrifašističkih grupa sa prostora bivše Jugoslavije i Balkana i njihova razmjena iskustava, kako bi se i na taj način doprinosilo jačanju klasne borbe protiv kapitalizma, odnosno jačanju balkanskog pokreta otpora imperijalizmu. Ovo prvo održavanje kampa opravdalo je svoju svrha i u narednom periodu će se nastaviti sa ovom praksom, s ciljem da se uključe i druge organizacije i grupe.
Mobilizacija antifašista i protivnika rehabilitacije poprima karakter kada režim mora da preduzima dodatne korake kako bi svoju nameru ostvario. Otuda medijska blokada o protestima ili lažno izveštavanje, i otuda prolongiranje sudskog procesa, sa namerom da se za par meseci sve lakše ostvari.
Narastajući otpor rehabilitaciji razotkriva nameru režima da se ponovo ojača politika 90tih godina u novim okolnostima, a posebno da se Srbija, osloncem na elemente četničke politike iz Drugog svetskog rata, pripremi za nastupajuće događaje u celom regionu. To podrazumeva pojačanu represiju na unutrašnjem planu, dalju centralizaciju Srbije, a istovremeno traženje saveznika na spoljnem planu koji bi bio najbolji garant očuvanja ostataka velekosrpske politike. Istovremeno režimu najviše odgovara i četnička politika na unutrašnjem planu kako bi slamao veća nezadovoljstva pripadnika nesrpskih nacija i suzbijao ozbiljniji klasni otpor osiromašenih masa.
Antifašisti Srbije i regiona se povezuju i koordiniraju aktivnosti protiv namere režima u Beogradu da izvrši rehabilitaciju. Održavaju se tribine i filmske predstave gde uzima učešće sve veći broj intelektualaca, a istovremeno se vrše protesti ispred Višeg suda u Beogradu, prilikom svakog ročišta u procesu rehabilitacije.
U predstojećem periodu pred protivnicima rehabilitacije stoji obaveza da svoj relativno stihijski nastup podignu na nivo stvarne kampanje – Ne rehabilitaciji, koja bi uspela da okupi još širi krug protivnika sramnoj nameri režima, i koji bi, bez obzira na svoju idejnu poziciju, kroz akciono jedinstvo mogli da doprinose zajedničkom cilju.
Aktivizam koji su pokazale udružene levičarske grupe, povodom odražavanja NATO konferencije u Beogradu, u političkom smislu je pobeda i naznaka većeg otpora postojećem sistemu i imperijalističkoj dominaciji. Ta politička pobeda se ogleda pre svega u jedinstvenom nastupu levičarskih snaga, a posebno što otpor NATO dominaciji u Srbiji je iskazan i od snaga koje nisu desničarske i peta kolona ruskog imperijalizma.
Selektivan odnos režima prema protestima koji su ovim povodom održani, najbolje govori koga marionetski režim u perspektivi smatra glavnim protivnikom. To se najbolje videlo kroz odnos policije prema učesnicima protesta. Za razliku od skupova u u organizaciji ekstremnih desničara, internacionalistički i antiimperijalistički skup AntiNATO kampanje bio je brutalno razbijen od strane policije. Nasrtanje policijskih snaga na mirni i ne masovni skup levičarskih demonstranata je i naznaka da će represija režima jačati prema svim onim snagama koje nastupaju sa suprotih klasnih pozicija – odnosno onih koji ustaju protiv diktature kapitala, represije režima, imperijalističkog ropstva.
Hapšenje pripadnika Anarhosindikalističke inicijative, Crvene akcije i Partije rada prilika je za jačanje ovih organizacija, kao i jačanje uverenja da se samo jedinstvenim i masovnim pokretom narodnih masa može uspešno voditi borba protiv imperijalizma i NATOa kao njegove reprezentativne sile – sile globalnog terorizma.
Radnici, nezaposleni i svi ostali ugnjetavani i ove godine nisu izašli na ulice gradova Srbije, BiH i Hrvatske da protestuju 1. maja. Nije u pitanju samo razbijenost, dezorjentacija i nemoć radništva, već i njihova nepoverenje u kupljene sindikate, a koji, bez ikakvog dostojanstva, mrvice dobivene od bahate vlasti licemerno proglašavaju sindikalnim pobedama. Pri tome ovi sindikati pristaju na najsramniju kapitulaciju, odričući se za duži period jednog od osnovnih prava sindikalne borbe – prava na socijalne proteste. Izjava predstavnika jednog sindikata u Srbiji da su oni pokušali da organizuju prvomajske proteste ali da ih radnici nisu poslušali, najbolje govori šta misle radnici Srbije o njihovim sindikalnim rukovodstvima. Tome treba dodati i nepostojanje jačih političkih organizacija koje bi artikulisale nezadovoljstvo masa ka radikalnijim političkim zahtevima.
Malobrojni protest nekih instruiranih sindikata na ulicama Beograda više je namera vrhova tih sindikata da i oni dođu do beneficija i sluganske pozicije tzv. reprezentativnih sindikata, nego želja za ozbiljnijim oblicima klasne borbe. Međutim, radikalnije parole koje su se ipak čule na ovom skupu jasno pokazuju da teški položaj radničke klase jača i uverenje o potrebi novih puteva borbe.
Prvi izlazak radništva na ulice u Crnoj Gori, posle duge apstinencije, potvrda je da socijalna pitanja počinju nadilaziti sve ostale podele koje su niz godina opterećivale to društvo.
PR je 1. maja u Beogradu širila propagandni materijal s jasnim ciljem da podstakne obespravljene mase na potrebu organizovanog suprotstavljanja diktaturi krupnog finansijskog kapitala, koju tako poslušno sprovode ili su spremni da sprovode sve najjače političke organizacije.
PR je ubeđena da će nezdovoljstvo narodnih masa na prostoru bivše Jugoslavije uskoro morati dobiti i organizovaniji i osmišljeniji politički izraz s jasnim ciljem da se iz osnova promeni sadašnji odnos klasnih snaga, tako poguban za ogromnu većinu naroda.
U Crvenki ( Vojvodina, Srbija) je sahranjen Đoko Pejović u svojoj 88. godini.
Đoko Pejović je bio reovolucionar i pripadnik PR. Rođen je 1923. godine u Komanima (Crna Gora) u seljačkoj porodici. Sa sedamnaest godina je postao član Komunističke Partije Jugoslavije. Učestvovao je u NOBu kao pripadnik partizanskih jedinica.
Po oslobođenju zemlje 1948. godine je uhapšen i deportovan na Goli otok. Posle dve godine provedenih u ovom logoru pušten je na slobodu. Zbog odbijanja da se odrekne svojih uverenja ponovo je uhapšen i poslat u isti logor.
Đoko Pejović je još dva puta hapšen i osuđivan zbog svojih komunističkih ubeđena.
Đoko Pejović je još dva puta hapšen i osuđivan zbog svojih komunističkih ubeđena.
Do kraja života je ostao je primer komunističke principijelnosti i uzor mlađim pripadnicima PR.
Do kraja života je ostao je primer komunističke principijelnosti i uzor mlađim pripadnicima PR.
Turska vojska je krenula u novi pohod na Kurdistan. U skladu sa promenama na vojnom vrhu režim u Turskoj je usvojio i novu strategiju borbe protiv kurdskog pokreta i kurdskog naroda. Svetska kriza i rat imperijalizma protiv naroda sveta su dali zeleno svetlo svim režimima imperijalističke internacionale da mogu, bez bojazni od osude tzv. međunarodne zajednice, da vode ratove ograničenog karaktera i rešavaju svoje unutrašnje probleme i ostvaruju pljačkaške interese.
“Hemijski Nedžet Ozel” je naziv novouspostavljenog komandanta turske vojske koji je ovo ime “zaradio” za samo nekoliko dana ratnih operacija, a što naznačuje ciljeve i karakter ovog prljavog rata. Očito da cilj turske armije nije samo odmazda i pokušaj uništenje PKK kao reprezentativne vojne i političke sile kurdskog naroda, već da ograniči narastajući uticaj kurdskog pokreta, odnosno odloži pitanje davanja osnovnih nacionalnih prava kurdskom narodu kao i njegovog prava na samoopredeljenje. Istovremeno je to i uvod u novi vid militarizacije Turske koja želi u narednom periodu pokazati da njena vojska treba da igra veću ulogu, ne samo u očuvanju poretka i gušenju narodnog otpora, već i u ostvarenju regionalnih imperijalnih ciljeva turskog režima. Tu svakako treba dovesti u vezu sa daljim planovima zapadnih imperijalista u regionu, situaciji i Siriji i odnosa zapadnog imperijalizma i Irana.
Upotrebom hemijskog oružja, kao i strategijom da se napadima na sela primora seljaštvo da napusti cele teritorije i tako oslabi podrška kurdskom pokretu, nova je taktika turske vojske. Ratna dejstva turske vojske u Južnom Kurdistanu se odvijaju pod patronatom SAD, uz podršku kvinslinške vlasti u Iraku i u sadejstvu iranske vojske. Uništavanje infrastrukture po selima, kao i spremnosti iračke vlade da podstiče migraciju seljaka je samo novi primeri genocidne politike nad narodima koji se bore za slobodu i ne pristaju na diktate imperijalizma.
Broj poginulih civila po selima i boraca kurdskog pokreta je sve veći.
Međutim, ovaj rat samo jača snagu kurdskog naroda, dok solidarnost i podrška kurdskim narodu se manifestuje u Turskoj, Evropi i drugim delovima sveta. Omladina Južnog Kurdistana je organizovala masovne žive štitove protiv napada turske vojske, a pripremaju se i marševi ka planinama gde se vode borbe. Kurdske organizacije planiraju u mnogim gradovima duž granica sa Irakom da formiraju živih štitova. Ovim aktivnostima će pridružiti i Majke mira, iako turska policija na svaki način pokušava sprečiti jačanje mirovnog pokreta. Politički značaj mirovnog pokreta u ovom trenutku je nesumnjiv, jer turski režim može iskoristiti sadašnje svetske okolnosti i počiniti masovne zločine.
Solidarni sa kurdskim narodom u njegovoj borbi za samoopredeljenje! Dole kolonijalna fašistička diktatura Turske!
Grčke mase su donele jasnu odluku. One ne prihvataju pomoć svetskih imperijalista, a sve češće i žešće ulaze u sukobe i sa represivnim aparatom države.
No imperijalisti takodje ne smeju dozvoliti da se Grčka kriza prelije na ostale zemlje regiona, a posebno Zapadne Evrope. Zato imperijalisti kupuju vreme za grčki režim, pokušavajuči parama da održe taj režim na vlasti. Ukoliko dodje do većih sukoba izmedju pobunjenih narodnih masa sa policijom, vojskom i fašističkim falangama, imperijalisti će pomoči i čizmom u zavodjenju vojnofašističke diktature.
Ono što se trenutno nameće kao pitanje je da li su grčke mase spremne da idu u produbljivanje klasnih borbi sa režimom i imperijalistima, odnosno, da li postoji politička snaga koja će poveti mase u stvarni klasni rat. No jedno je sigurno – da dužina krize i sve radikalnije ponašanje narodnih masa vodi i ka stasavanju jedna takve snage.
