Tekstovi

Narodi na Balkanu su dovedeni u novi položaj neokolonijalnog ropstva. I dok se predstavnici političkih elita po balkanskim državama kočopere u lažnoj ozbiljnosti sa srednjovekovnim zastavama, grbovima, restauriranim dvorovima, „nacionalnim ponosom“, ali i sa istančanim osjećajem za profit, pljačku, surovu eksplotaciju, i sa malogradjanskim žalopojkama nad teškim životom svog naroda, u stvarnom odnosu političkih snaga oni skoro ne predstavljaju ništa. Oni su obični poslušnici krupnog multinacionalnog kapitala. Narod bio rekao – krpe. Zato se ove krpe i ponašaju kako im se kaže, odnosno i potpisuju tamo gde im se uperi prstom. Sve ostalo je obična predstava za narod. Najbolji primjer za to je način na koji su su pod pritiskom močnih režimski predstavnici Beograda i Prištine došli do najnovijeg dogovora.

U Srbiji se decenijama potpiruje mržnja prema drugim narodima, a posebno albanskom, prema kome se većina odnosi sa kolonizatorskim prezirom. Slom militantnog velikosrpskog nacionalizma, izazvan spoljnom silom, nije doveo do poraza samog nacionalizma u Srbiji. Njegova snažna prisutnost nije samo rezultat istorijskog nasleđa, realiteta klasnih odnosa i trenutnog stepena razvijenosti, već se on permanentno prozvodi i neguje od strane samog režima. Ta poizvodnja nacionalizima je u funkciji održanja režima na vlasti, u sprečavanju radikalnijih socijalnih pokreta, ali i kao prelazna faza ka legalizaciji fašizma. To je i dio odgovora zašto opstaju sve te fašističke organizacije, a sama vlast je sve manje „gadljiva“ na fašističke „ispade“. Slično se ponaša i vladajuća elita u i Prištini. Činjenica da za albanske mase borba za nacionalnog oslobođenja nije dovedena do kraja koristi se kao sredsvo za održanje na vlasti, iako su socijane prilike u društvu izuzetno teške.

Situacija u BiH, Crnoj Gori, Makedoniji je ista. I tu političke elite shvataju da je za njih isplativo da se još igra na proizvedene podjele, bilo da je to podijeljenost po entitetima u BiH, srpsko­crnogrskoj podjeli u Crnoj Gori, albansko­makedonskoj u Makedoniji.Međutim, ne može se socijalno nezadovoljstvo stalno guštiti potpirivanjem nacionalizma. Kod srpskih, albanskih, bošnjačkih, makedonskih, crnogorskih, hrvatskih, a da se ne govori o grčkim masama, prodire svijest da je „njihova“ teritorija, država i nacionalni ponos izgubljen u korist novih kolonizatora čije su banke, krediti i dugovi peta kolona, okupatorska čizma i preki sudovi sa spremljenom omčom oko vrata. I ta probuđena svijest će jačati iz dana u dan, postajući osnov za razvoj nove političke alternative, a što će sa druge strane ojačati i fašizam kao sredstvo odbrane režima i kapitalističkih odnosa uopšte.

U postojećim uslovima još teže je kod masa razviti ideju da se narodi Balkana samo ujedinjeni mogu suprotstavljati savremenim kolonizatorima. I ta ideja o ujedinjenju balkanksih naroda, ali ne kao novo ropstvo pod diktatom modernog fašizma, tek je u povoju. Ona ima moćne protivnike kako u modernom fašizmu, koji je danas skoro zaokruženi totalitarni ideološki sistem neoliberalnog kapitalizma, tako i u primitivnom domaćem fašizmu i klerofašizmu. No svi ovi „domaći“ , bez obzira na svoje histerične urlike protiv modernog fašizma, u suštini su zavisni od njega, i koji ih svojom silinom i istorijskom nužnošću nadjačava i podvodi pod svoje ciljeve.

Sa druge strane, obespravljene mase na globalnom nivou su se pokrenule i pružaju sve veći otpor modernom fašizmu, jer je to uslov njihovog opstanka i slobode. Refleks te globalne pobune će se nužno odraziti i na narode Balkana, ma koliko oni to u ovom trenutku željeli ili ne. To će biti i ogroman zadatak za mase na Balkanu – stati u red pobunjenih naroda kao svoja istorijska obaveza i čast, kao imperativ slobode.

Stvaranje balkanskog pokreta otpora je istorijska neminovnost, i on će se izgraditi na principima jednog novog svijeta koji u sebi neće sadržati poglede patrijarhalnog svijeta i zakonitosti kapitalističkog ropstva i eksploatacije. Taj pokret će se suprotstaviti modernom fašizmu čiji je cilj potpuna dominacija i kontrola masa i naroda. To suprotstvljanje će nositi u sebi i surpotstavaljanje svim onim konzervativnim snagama koji su relikt tog svijeta i koji moderni fašizam koristi kao pomoćna sredstva radi lakšeg ostvarenja svojih ciljeva, poput religijske zatucanosti ili raznih, masovnih podkulturnih sadržaja.

Realnost temeljne krize kapitalizma će učiniti besmislenim sve otrcane ideje o mogućnosti reforme kapitalizma, a koju sve tiše zagovaraju predstavnici srednjih slojeva istjerani na čistinu silinom ekonomske krize.

Stvaranjem pokreta optora na Balkanu podrazumijeva i nestanak ljevičarske grupe i partije koji su danas surogati istinskog revoluciornog pokreta. Oni su samo tanka pokorica iluzije koja će se lako razbiti pred silinom pobuna narodnih masa.

Praksa klasnih borbi nas uči da će domaći kapitalisti i političari biti i te kako brutalni u obrani sopstvenih pozicija i pozicija multinacionalnog kapitala. Oni su stvorili represivnu silu i svakodnevno se radi da se ona ojača. Na lancu se u rezervi drže i fašističke ulične falange spremne za regrutovanje u sistem i na juriš na sve što je progresivno. Dotle je i sam moderni fašizam već stvorio sijaset novih zakonskih odredbi kojima ima i formalno pokriće za brutalni obračun sa svakim oblikom surpotstavljanja njegovom pokušaju za globalnom dominacijom.

Klasna revolucija na Balkanu se neće desiti preko noći. Preduslov za njeno izbijanje je da se nastavi produbljivnje globalne krize i da mase odbace nacionalističku idelogiju, kao i da se stvoriniz revolucionartnih grupa. Za nju je potrebno i iskustvo u klasnim bitkama. Revolucionarni pokret se ne može stvortiti samo na ulici, demonstracijama, štrajkovima i zahtjevima da kapitalizam ode.To su samo praktične pokazne vježbe na putu vodjenja mnogo ozbiljnijih klasnih bitaka. I tu borbu ne mogu voditi oni koji na svojoj koži ne osjećaju surovost kapitalističkog svijeta, kojima svakodnevno ne krče crijeva, ne znaju šta je to ne raditi godinama, ili raditi bez osnovnih prava i za minimalnu nadnicu, raditi do iznemoglosti, sticata ali morati sve više davati jačima, biti „slobodan“ a ne biti svoj.To može samo ona klasa koji u rušenju tog svijeta vide za seba jedinu alternativu i smisao svog postojanja – oni koji ne mogu biti slobodni dok i drugi to nisu.

To može samo organizovani proletarijat prekaljen u klasnim bitkama.

Zapadni imperijalisti su ponovo posegnuli za silom. Cilj im je da pokušaju da zaustave istorijske procese koji vode u pravcu gubljenje dosadašnje mogucnosti da svetu nameću poredak podređen njihovim pljačkaškim interesima.

Napad na Libiju je izazvao gnev i mržnju naroda širom sveta. Svima je poznato da je Gadafi bio veran saveznik zapadnih imperijalista u očuvanju njihovih interesa u arapskom svetu. To se odnosi i na ostale diktatore u Egiptu, Tunisu, Bahreinu, Jemenu… Diktatori ovih marionetskih režima su do juče dočekivani u zapadnim metropolama kao najveći prijatelji, uz grljenje i crvene tepihe, a sve to radi profitabilnih poslova u prodaji oružja i nesmetanog pristupa multinacionalnih kompanija naftnim resursima arapskih zemalja.

Pred pobunama narodnih masa u arapskim zemljama imperijalisti su procenili da bi procesi mogli da završe, ne samo svrgavanjem u narodu omraženih diktatura, već i narastanjem snažnog antiimperijalističkog i antikapitalističkog pokreta. Zato je i ova intervencija preduzeta, uz prećutnu saglasnot imperijalnih sila poput Rusije i Kine, kako bi se formalnom promenom režima i uz određene minimalne ustupke narodnim masama sačuvala ravnoteža sila, odnosno sprečilo prerastanje narodnih pobuna u šire socijalne revolucije. Istovremeno ovaj ratni pohod pokazuje da temeljna kriza kapitalizma unosi sve veće podele među samim imperijalističkim zemljama, kao i potpuni debakl UN kao organizacije svih država sveta. To ce samo podstaći razne imeprijalsitičke sile da sami, ili sa privremeno sklopljenim savezima, lakše krenu u razne ratne i pljačkaške pohode širom sveta.

Dole marionetske diktature!
Dole reakcionarni režim Gadafija!
Dole imperijalistička agresija!
Imperijalizam i marionetske diktature ce biti poražene – narodi Bliskog Istoka će pobediti!

Ekonomska kriza, kao izraz permanentne krize kapitalizma, čini obespravljene i nezadovoljne mase Evrope sastavnim delom pobunjenih masa sveta, koje vode decenijsku borbu za svoje nacionalno i socijalno oslobođenje.

Vekovni položaj država Evrope kao kolonizatora, pljačkaša,ratnog huškača i imperijalnog zavojevača je doveden u pitanje. Evropa pod naletom temeljne krize kapitalizma ne može više da sačuva taj svoj privilegovan položaj, samim tim ni lagodni položaj vladajuće klase i srednjih slojeva koji su ravnodušno prelazili preko patnje stotinama miliona i milijardama ljudi koji nisu mogli da se izbave od sistema ekonomskog i političkog porobljavanja i bede.

Nemajući rešenje za izlazak iz krize, imperijalizmu ne ostaje ništa drugo nego da tvrdoglavo brane pozicije jednog prevaziđenog sveta. Zato pokušava ojačati NATO, represivni aparat i ubrzati fašizaciju država. No otpor masa u svetu je već toliko narastao, da je imperijalizam trenutno u defanzivnoj poziciji i u ovoj fazi pokušava da spreči da ne dođe do urušavanja celog sistema. Da li će globalni imperijalizam uspeti da Evropu pretvori u tvrđavu savremenog fašizma i tako bar za izvesno vreme speče kolaps, ili će se slamati pred naletom krize ii pobunjenih masa, zavisi u mnogome od toga kakav će odnos zauzeti i ostale imperijalne sile u nameri da pokušaju da stabilizuju Evropu, odnosno je učine zavisnom.

No iskustva Grčke, Irske, Portugala, Islanda, Španije, Francuske i ostalih evropskih zemalja pokazuju da se klasne bitke mogu donekle odlagati, ali se ne može izbeći klasni rat. Centralizacija kapitala u vodećim državama Evrope, poput Nemačke, neminovno vodi daljem siromašenju manjih zemalja Evrope, ali je to i jasni znak da se periferija kapitalizma proširila iz Azije i Afrike na rubne delove Evrope. Narastanje fašizma u Evropi je samo pokušaj krupnog kapitala da se spreči rušenje kapitalizma, ali je to i uvod u dugotrajni klasni rat za koji su ubrzano stvaraju svi neophodni uslovi.

Prostor bivše Jugoslavije i Balkana, posle dugogodišnjih ratova i divljanja nacionalističkih snaga, ostaje specifičan po svojim poblemima u odnosu na ostale delove Evrope. Nerešenonacionalno pitanja u pojedinim delovima Balkana samo dodatno usložnjava celokupnu situaciju. Narodi ovih zemlje su izloženi bezočnoj pljačci međunarodnih lihvara i domaćih marionetskih elita, odnosno, ove zemlje su u položaju totalne zavisnosti i faktički žive od socijalne pomoći koji im imperijlizam u globalnoj raspodeli kapitala dodeljuje. Iako imperijalisti guraju ove zemlje ka zbližavanju i integracijama, realna situacija, kao i trajanje krize globalnog kapitalizma, čini ovo područje i dalje eksplozivnim sa ozbiljnijim posledicama za celi region.

Dugotrajnost krize ubrzano stvara uslove za jačanje organizovanih snaga socijalnog nezadovoljstva, koje više nemaju šta da izgube u svojoj klasnoj borbi. Zato i za imperijaliste i za vladajuće marionetske klike više nije najbitnije koju političku garnituru dovesti ili držati na vlasti u Hrvatskoj, BiH, Srbiji, Kosovu…. Bugarskoj i Grčkoj…, već kako držati naraslo nezadovoljstvo masa pod kontrolom.

Sedamdeset je godina od kada su najbolji predstavnici jugoslovenskih naroda u porobljenoj Evropi rekli NE fašizmu, dižući oružane ustanke u Srbiji, Crnoj Gori, Sloveniji, Hrvatskoj, BIH i Makedoniji. Tada je rečeno NE „Novoj Evropi“ koja je u namjeri uspostavljanja hiljadugodišnjeg poretka na kraju završila na smetlištu istorije kao najveći zločinački projekat do tada.

Zbog sveopšte krize kapitalizma i pokušaja odbrane njegovih pozicija, danas su u Evropi ponovo oživljene i ojačane ideje fašizma u starim, a i novim formama. I to novo nadiranje fašizma traži i istorijski odgovor, jer će u suprotnom biti zaboravljene posljedice njegove prvobitne pojave na istorijskoj sceni.

Posle razbijanja Jugoslavije, u prvom redu od od strane bivših „komunista“ koji su preuzeli nacionalističku i fašističku ideologiju, i desetogodišnjeg klanja, razaranja, progona i stradanja jugoslovenskih naroda, marionetski režimi, pod diktatom svjetskog kapitala, ponovo oživljavaju ideje zajedništva. No sada su te ideje zajedništva naroda tzv. Zapadnog Balkana pod okriljem „Nove Evrope“ i u novom poretku. Za razliku od Hitlerove Evrope, sadašnja Evropa nije još Evropa koncentracionih logora, deportacija i smrti, ali ubrzano preuzima neke forme tog vremene, pokušavajući da im da „humanistički karakter ”, kao što su prisilne deportacije, zabrane kretanja i stvaranja geta za pojedine etničke skupine, napadi na strane radnike, Rome, azilante, sužavanje građanskih i socijalnih prava, jačanje uloge države i njenog represivnog aparata, sveopšti kontrola i nadzor stanovništva, potpirivanje rasne mržnje… I može se samo pretpostaviti u kom pravcu sve to može završiti ukoliko kriza potraja, odnosno ukoliko sve veći otpor pobunjenih masa dođe do tačke da se otpor prevaljivanju krize na pleća radničke klase i osiromašenih slojeva pretoči u zahtjev za promenom osnova kapitalizma, odnosno rušenje tog sistema.

Ponovne integracije među narodima bivše Jugoslavije su pozitivan proces. Time se dodatno slabe forme domaćeg fašizma i koji više nema snagu da samostalno izazove veće sukobe i vode ratove, jer je pod direktnom kontrolom i u zavisnosti od sistema globalnog terorizma. Ali ta integracija neće oslabiti već ojačati prisutnost modernog fašizma uopšte. Fašizam nije jedna istorijska epizoda, već imanentno stanje kapitalizma koji poseže za njegovim najagresivnijim formama prilikom svake veće krize, a svjetska krizi kapitalizma još traje i svakodnevno se produbljava.

Posle 70 godina od ustanka naroda Jugoslavije imamo u svim novonastalim državama prisutnost fašističkih organizacija i respektivno prisustvo te ideologije. Posebno je zabrinjavajuće da ova ideologija nalazi sve više uporište među mlađom populacijom. Zato je neophodno uporno voditi borbu da mase ne zahvati ponovo fašističko ludilo, jer bi posljedice bile strahovite za sve narode. No glavni istorijski obračun obespravljenih masa sledi sa globalnim fašizmom, kao što je i glavni obračun antifašističkog pokreta bio protiv Hitlerovog fašizma kao najjače njegove snage. To znači da se i buduća borba mora voditi protiv agresivnog imperijalizma u krizi, odnosno globalnog fašizma danas oličenog u tzv. evro­atlanskoj internacionali (multinacionalni kapital sa NATO kao vojnom silom za odbranu njegovih strateških interesa). Marionetski režimi u Srbiji, Hrvatskoj, BiH, Crnoj Gori, Makedoniji, Kosovu i Sloveniji, kao sluge ove internacionale, samo će jačati sadašnje forme fašističkih organizacija koje drže u rezervi za odbranu poretka, odnosno i zbog nemogućnosti da NATO interveniše svuda po svijetu protiv otpora pobunjenih naroda.

Jačanje antifašističkog i antiimperijalističkog pokreta u novim uslovima na prostoru bivše Jugoslavije je istorijski imperativ. Ne da bi se očuvala uspomena na partizanski pokreta kao najsvjetlije stranice u našoj istoriji, već da bi se vodila borba protiv fašizma u novim istorijskim okolnostima.

Smrt fašizmu – sloboda narodu!