Tekstovi

Druga Jugoslavija se raspala u procesu koji je trajao nekoliko decenija. Koreni tog procesa leže u napuštanju osnovnih principa socijalističke revolucije od strane monopola vlasti jedne partije (Savez Komunista Jugoslavije) i uvedenog aspolutizma J.B.Tita. Vlast koju je uspostavila Komunistčka Partija Jugoslavije nakon Drugog svetskog rata joj je dala mogućnost stvaranja temelja socijalističkog društva – nacionalizacija, određeni stepen kolektivizacije i industrijalizacija. Međutim ovaj proces je prekinut i započeo je obrnut proces – postepeni razvoj kapitalizma na stvorenim temeljima socijalističkog društva…

Titov režim je 1948. godine došao u sukob sa komunističkim partijama okupljenih u Internacionalni biro komunističkih partija (IB), tzv. sukob Tito­Staljin, što je prouzrokovalo da Komunistička Partija Jugoslavije krene putem revizionizma osnovnih postavki marksističkolenjinističke teorije. Taj revizionizam se može posmatrati na teorijskom, političkom i ekonomskom planu.

Posle obračuna Tita unutar same partije sa marksistima­lenjinistima (skoro 50% članova partije je iskljuceno iz partije, dok je nekoliko desetina hiljada članova partije proslo kroz zatvore i koncentracione logore), prešlo se na teorijsku reviziju osnovnih postavki marskističko­lenjinističke teorije, pod izgovorom da se želi razviti marksizam sa ljudskim likom. Prvi akt u tome je bio raspuštanje partije kao avangarde proletarijata i njeno pretvaranje u široki savez. Komunistička Partija Jugoslavije je od boljševičkog tipa partije pretvorena u široki savez, dok je u suštini vladala uska klika u okruženju J.B.Tita. Savez Komunista Jugoslavije je pred kraj Druge Jugoslavije narastao na 2,2 miliona članova (10% stanovništva). Partija je bila bez jasne idejne pozicije, sa potpunim teorijskim voluntarizmom, lutanjima i naglim zaokretima, a u osnovi na pozicijama sitnoburžoaskog nacionalizma i malograđanskog idealizma.

Ova organizacija se pretvarala u šaroliki sitem ispraznih floskula i prokalamcija u koje je malo ko verovao. U praksi je članstvo u partiji bilo samo sredstvo za dobijanje posla, odnosno za napredovanje na hijerahijskoj lestvici vlasti. Partija je sprovodila snažnu propagandu opštejugoslovenskog nacionalizma (jugoslovenstvo) kao zamena proleterskom internacionalizmu.

Takva partija je bila pogodno tlo da se u njoj počnu razvijati i ostali vidovi nacionalizama (po federalnim republikama) koji su imali tendenciju stalnog jačanja sa rastom opšte krize u društvu i sa jačanjem sukoba u samoj partiji. Na kraju su se tzv. komunisti pretvorili u obične nacionaliste, šoviniste, a neki su pali na pozicije otvorenog fašizma. Partija se uoči izbijanja sukoba ne teritoriji Jugoslavije raspala, i što je samo ubrzalo izbijanje rata na njenoj teritoriji.

Politički sukob Tito­Staljin je smestio Jugoslaviju izvan tabora ostalih socijalističkih zemalja, što je bila dobra prilika zapadnim imperijalistima da iskoriste ovo renegatstvo jugoslovenske partije u njihovim sukobom sa socijalističkim zemljama i SSSR­om.

Na političkom planu Jugoslavija je, privodno zauzimajući neutralnu poziiju, stala na stranu zapadnog imperijalizma. Ušla je čak tajno u južno krilo NATO­a (Jugoslavija, Grčka i Turska). Istovremeno je svojom ulogom u Pokretu nesvrstanih objektivno tupila oštricu borbe naroda sveta protiv imperijalizma.

Sukob Tito­-Staljin je obilato poslužio zapadnim imperijalistima pa su krenuli da pomažu Jugoslaviju u svakom pogledu: finansijski, vojno i politički. Po svaku cenu se od Jugoslavije želelo napraviti izlog prema ostalim socijalističkim zemljama i tako pokazati prednosti jugoslovenskog socijalizma. Pomoć od zapadnog imperijalizma je bila ogromna. Deo te pomoći vladajuća klika je iskoristila da održi razvoj zemlje i za podizanje standarda stanovništva snadbevajući ga robom široke potrošnje. To je učvršćivalo poziciju samog režima.

Na ekonosmkom planu Jugoslavija je postepeno prešla na tržišnu privredu i otvorila vrata kapitalizmu.

Uvođenjem radničkog samoupravljanja, želelo se napaviti paravan ka birokratizovanom socijalizmu u zemljama tzv. realnog socijalizma.

Ekonomski sistem, takozvano radničko samoupravljanje, uvedeno od strane Titove klike, je državni kapitalizam svoje vrste. To nije državni kapitalizam pod uslovima diktature proletarijata, nego državni kapitalizam pod uslovima diktature birokratsko­kompradorske buržoazije u koju se, kroz delovanje Titove klike, izrodila diktatura proletarijata. Sredstva za proizvodnju pod sistemom radničkog samoupravljanja ne pripadaju jednom ili većem broju kapitalista, nego su u stvarnosti vlasništvo jedne birokratsko­kompradorske buržoazije Jugoslavije novog tipa, koju čine visoki partijski funkcioneri i direktori.

U preduzećima pod tzv. radničkim samoupravljanjem odnos izmedju direktora i radnika je, u stvarnosti, odnos izmedju poslodavca i nameštenika, tj. izmedju eksploatatora i eksploatisanog.

Prema tome, kako stvari stoje, direktori imaju pravo da odrede plan proizvodnje i pravac razvoja preduzeća, da raspolažu sredstvima za proizvodnju, da odlučuju o raspodeli dobiti preduzeća, zapošljenju ili otpuštanju radnika i da preglasaju zaključke radničkih saveta.

Budući da direktori fabrika raspolažu sredstvima za proizvodnju i podelom prihoda preduzeća, njima je moguće, uz pomoć različitih povlastica, da za sebe otimaju plodove rada radnih ljudi. U nekim preduzećima udeo dobiti koji je podeljen na direktore i više službenike bio je četrdeset puta veći od dela koji je pripadao radnicima.

Direktorima preduzeća su date dodatne povlastice, koji im omogućavaju da dolaze do velikih primanja. Podmićivanja, pronevere i krađe su još veći izvor prihoda za direktore.

Sistem novog vida eksploatacije masa ima pre svega za cilj da se podmire ogromni troškovi klike na vlasti, za dodatno jačanje aparata za ugnjetavanje naroda i za plaćanje danka imperijalistima vraćanjem kredita i plaćanjem kamata.

Istovremeno tokom celog ovog perioda u Jugoslaviji dolazi do sve većeg raslojavanja stanovništva i razbijanja radništva kao jedinstvene društvene klase. Zatvaranjem preduzeća ostaju mnogi radnici bez posla, dok broj nezaposlenih ima tendenciju stalnog rasta i mnogi radnici su primorani da svake godine odlaze u inostranstvo u potrazi za poslom.

Sve ove činjenice pokazuju da se u jugoslovenskim preduzećima pod tzv. radničkim samoupravljanjem formirala nova manjinska društvena grupa, koja prisvaja plodove rada većine. Ta grupa je važan deo novoformirane birokratsko­kompradorske buržoazije Jugoslavije.

Treba istaći da proces stvaranja kompradorske buržoazije je postepen i da Titova klika u stvaranju novih klasnih odnosa morala i da sačuva neke osnove socijalističkog društva. Sredstva dobijena od zapadnih imperijalista nisu utrošena za potrebe samo ove klase već su data i za opšte potrebe – školstvo je formalno bilo besplatno kao i zdravstvo. To su tekovine koje, u odnosu na period posle raspada Jugoslavije i uslovima restauriranog divljeg kapitalizma, široke mase u zemljama bivše Jugoslavije i te kako priželjkuju.

Restauracija kapitalizma u Jugoslaviji je za revolucionarni pokret i u savremenim uslovima primer iz koga se može stalno učiti. Zato su neke postavke date od strane drugova iz Kine u brošuri “Da li je Jugoslavija socijalistička zemlja” objavljene 1963. godine u Pekingu i danas dragocene za revolucionarni pokret: „Kada radnička klasa preuzme vlast, tada klasna borba između buržoazije i proletarijata ide dalje, kao i borba za konačnu pobedu između socijalističkog i kapitalističkog puta, a opasnost restauracije kapitalizma je jednako prisutna. Jugoslavija je tipičan primer restauracije kapitalizma.”

• Partija radničke klase može da potpadne pod kontrolu radničke aristokratije, da se izrodi u građansku partiju i postane pomoćnik imperijalizma, ne samo pre preuzimanja vlasti; ona može, takođe, i nakon preuzimanja vlasti biti ovladana novim građanskim elementima, degenerirati ka građanskoj partiji i postati sluga imperijalizma. Savez komunista Jugoslavije je uzorak takvog izrođavanja.
• Restauracija kapitalizma u socijalističkoj državi neće biti uvek uvedena putem kontrarevolucionarnog državnog udara ili imperijalističkom invazijom, nego može biti takođe uvedena kroz izrođavanje rukovodstva te države. Tvrđavu je najlakše osvojiti iznutra. Jugoslavija nam za to pruža tipičan primer.
• Revizionizam je proizvod imperijalističke politike. Stari revizionizam je bio proizvod imperijalističke politike koja se sastojala u kupovini radničke aristokratije i njenom negovanju. Na isti način je nastao i moderni revizionizam. Imperijalizam je samo proširio okvir njegove delatnosti u tom smislu da ne odustaje ni od kakvih troškova, kupujući sebi rukovodeću grupu jedne socijalističke države, kako bi svoju željenu politiku tzv. ”mirne evolucije” sproveli u delo.

Potrebne su bile samo povoljne istorijske okolnosti da taj «jugoslovenski revizionizam» dođe u fazu kada više niko nije bio zainteresovan za održanje Jugoslavije, a što su nacionalisti u partijskim rukovodstvima koristili za izradu projekata u skladu sa svojim uskim interesima. Normalno, ni ulogu imperijalista u tome procesu ne treba zanemariti, mada njihova uloga nije bila odlučujuća u početnoj fazi raspada Jugoslavije. Analiza sadašnje uloge imperijalista ima većiznačaj za sagledavanje korena borbe balkanskih naroda za slobodu od savremenog imperijalističkog ropstva.

Polazeći od stava da fašizam nije samo jedan od oblika ispoljavanja kapitalizma, u vidu posledice njegove duboke krize, već da kapitalizam i ne može više da postoji, a da ne ispoljava svoje fašističko lice, zadat nam je imperativ da stavljamo znak jednakosti između borbe protiv diktature kapitala i onoga što se danas imenuje fašizmom.

Pokušaj da se otupi oštrica antifašizmu tako što bi se sveo na folklorno i deklarativno, ili čak krajnje kapitulantsko traženje samih antifašisita od režima da se obračunava sa fašizmom na ulicama, direktno je u službi diktature kapitala. Zato je zadatak antifašista danas ne samo da se organizovano suprotstavljaju toj diktaturi, već i svim njenim isturenim odredima u vidu fašističke ološi.

Svjedoci smo da uz asistenciju samih režima povampireno divlja ustaštvo po Hrvatskoj i dobija čak tu institucionalnu i zvaničnu formu, čime se primiče režimu Srbije čiji su moćnici ponikli iz četničkog šinjela, i gdje je izvršena potpuna rehabilitacija tog pokreta, a vrši se i ubrzana revizija istorije. Na red je došla i rehabilitacija otvorenih kvislinga, poput Nedića, dok je dozvoljen rad fašističkog ljotićevskog pokreta. U parlament su ušle klerofašističke stranke. Slična je situacija u tzv. Republici Srpskoj gdje se za vlast bore dvije struje četničkih pozicija. U Crnoj Gori je poznata sprega mafije i sada već svjetskog kapitala. U njoj je sve manje “crnogorskih” obeležja, ostali su još samo simboli i datumi u vidu tragova crnogorske nezavisnosti, istorije a i čuvene “etike čojstva”. Crna Gora ubrzano nestaje, gubeći svoj slobodarski identitet, pretvarajući se u malu oazicu za potrebe svjetskog kapitala. Na Kosovu je režim u službi podaništvu, dok su albanske mase razapete između želje da se oslobode svih tutora, korumparanog režima, ali i svijesti o svojoj nemoći da trenutno promijene odnose snaga. U Makedoniji su se mase pokrenule, kao nekada u BiH, ali je taj pokret iniciran i usmjeravan više spolja nego što ima stvarnu revolucionarnu klicu. Posle privremenog poraza, bošnjačke mase, bez jasne revolucionarne organizacije, idejno lutaju između imaginarnog sjećanja na nekadašnju Yu i BiH, bošnjačkog nacionalizma i pojava religioznog fundamentalizma. Grčke mase su pacifizirane izdajom sirizijštine, i treba vremena da njihova borba ponovno dobije potreban zamah. Bugarske mase su dobrim dijelom opijene nacionalizmom i uvučene u suprotstavljanje turskom imperijalizmu.

Šta činiti?

Stavljanje jednakosti između fašizma i diktature kapitala prvi je korak, a tome slede koraci koji izlaze izvan samog sistema diktature kapitala u suprotstavljanju svjetskim imperijalistima To jeona, sada tanka istorijska linija koja nas dijeli, a koja može postati suštinska.

Šta dalje činiti?

Voditi klasnu borbu. Pružiti masama alternativu u smislu da se jedino kroz klasnu borbu mogu osloboditi tih okova koji im se nameću. Ne samo sa stalnim povećanjem stepena eksploatacije, nego što se od njih traži da budu “Veliki” Srbi, Hrvati, Albanci, Bošnjaci, a ujedno i poslušnici domaćeg mafijaškog kapitala i tog kapitala čiji je NATO zaštitni znak.

Ko može voditi klasnu borbu?

Sigurno ne smušeni malograđanski intelektualci u iskrenoj namjeri da budu “humani “, ili da budu deo “progresa”. To mogu oni kojima je već isključena struja, koji imaju jedan obrok dnevno, koji su “višak sistema”, na “margini”. To mogu i oni primorani da svakodnevno rade sve više i više, da poslušno savijaju kičmu gubeći ostatke svog “ja”. To mogu mladi koji anticipaciju jednog drugog svijeta žele da žive bez prisilne nacionalne pripadnosti , religijskog opredeljenja, bez tutorstva nacionalne države, multinacionalnih kompanija i svjetskih finansijskih institucija, bez svih tih monopola i ropstva.

Kako se danas vodi klasna borba?

Potrebno je učiti i samo učiti od svih pokreta širom sveta koji su već davno prešli te početne korake i sada stopljeni sa masama, uveliko predstavljaju pretnju domaćim kapitalistima i samom svjetskom maštabu.

A da su se mase pokrenule u svjetskim okvirima, to je već evidentno, kao i da će te mase pobjediti bez obzira na desetine, stotine mrtvih koje više ne registruju mediji u službi imperija zla.

Imperijalisti pripremaju geta, tvrđave, logore za nepoćudne i izbjeglice, i to više čak i ne kriju niti će od toga odustati. Istovremeno, svjetske mase u svom nadiranju jačaju temelje jednog novog svijeta. I on je već tu! Samo treba uništiti, nemilosrdno uništiti okove sadašnjeg ropstva, kao što je to uvijek bivalo tokom istorije ljudskog roda. Inače neće biti ni samog svijeta, ma kako on lijepo izgledao uhvaćen sa kosmičkih daljina objektivima svjetskih medija u svom predivnom plavetnilu, koje od oka prekriva sav njegov jad i bijedu. Toj količini nepravde, postaje sve više tijesno u tom plavetnilu, te ona i sama poprima kosmičke razmjere.

Sve pripreme za otpočinjanje imperijalističkog rata su u završnoj fazi. Na jednoj strani je zapadni imperijalizam koji predvode SAD, na drugoj strani su ruski i kineski imperijalisti sa svojim saveznicima. No, nisu isključeni dogovori i tajno paktiranje među imperijalistima u poslednjim trenucima pred sukob, kao što je to bilo i pred Drugi svjetski rat. Danas su imperijalisti otišli korak dalje od prethodnog perioda, iako suprotstavljeni, oni ratuju jedni pored drugih po različitim zemljama, i utrkuju se ko će da proda više svog oružja svim zaraćenim stranama. Ideologija tu nije uopšte bitna, niti su imperijalisti “gadljivi” na najreakcionarnije pokrete. Kakvu će formu rat dobiti u narednoj fazi može se samo nagađati, ali da se sukob ne može zaustaviti je evidentno.

Dakle, sledi nam veliki, mnogo veći sukob, i samo je pitanje vremena kada će sadašnji sukobi preći u novu fazu.

Kakav stav zauzeti u narastajućem sukobu, jer se radi ne samo o sudbini stotine miliona ljudi, nego možda i čovječanstva.

PR polazi od stava da nijedan revolucionar ne može ostati po strani i zauzeti “neutralnu poziciju”, već poziciju koja otvara perspektivu za pravedniji svijet. I tu se ne radi o snazi tog revolucionarnog subjekta i koliko on uopšte igra ulogu u tim sukobima, već o principijelnoj poziciji koja se mora zauzeti.

Glavna slabost koju je zapadni imperijalizam imao je kako svoju trenutnu prednost u vojnom potencijalu popuniti živom silom na terenu. Tu je NATO uspio da ostvari dva značajna strateška cilja: da se potpuno vojno primakne granicama kontrole ruskog imperijalizma i da dobije kao saveznike nekoliko miliona vojnika protiv ruskog imperijalizma, da ratuje “do poslednjeg Ukrajinca, Poljaka, Moldavca, Estonca…”. Istovremeno, zapadni imperijalisti ultimativno ne dozvoljavaju nijednoj zemlji Evrope da zauzme neutralnu poziciju u budućem sukobu i primoravaju ih da postanu članice NATO. Ruski imperijalisti su značajno podigli moć svog vojnog potencijala i uspjeli su da ostvare strateške ciljeve u Siriji, Ukrajini, ali imaju nekoliko ključnih slabosti – vojni potencijal je na nešto nižem nivou u odnosu na zapadne imperijaliste, ekonomski problemi, manje vojnika u odnosu na NATO i tzv. petu oligarhijsku kolonu u svojim redovima. Tako da budućnost ruskog imperijalizma, i uopšte mogućnost da se sačuva parčanje njene teritorije od dokazanih civilizacijskih lešinara, zavisi umnogome od saveznika koje budu imali, tj. ponašanja u prvom redu Kine, ali i ostalih zemalja. No, tu ne treba zanemariti i pokrete masa po svijetu kada se sukobi među imperijalistima podignu na viši stupanj.

Koje je mjesto i uloga Balkana u budućem imperijalističkom ratu?

Balkan je značajan za zapadni imperijalizam, ne samo da ga NATO stavi pod kontolu i potpuno potisne ruske imperijaliste sa Balkana, nego i zbog regionalnog turskog imperijalizma koji može igrati značajnu ulogu tokom imperijalističkog sukoba najvećih sila. I tu se dolazi do osnovne protivurječnosti, koja ne ide u korist zapadnim imperijalistima. Sve balkanske zemlje, ma kako deklarativno bile za savez sa zapadnim imperijalistima protiv ruskog imperijalizma, suočavaju se sa masama koje nisu spremne da slijede tu politku marionetskih režima u svojim zemljama, pogotovo da ginu za račun zapadnih imperijalista po ruskim prostranstvima. Zato je uloga turskog regionalnog imperijalizma da stavljanjem Balkana pod svoju kontrolu dodatno “pacifizira” svaki otpor zapadnom imperijalizmu u pohodu protiv ruskog imperijalizma i ujedno ojača turske imperijalne interese. Na te ustupke turskom regionalnom imperijalizmu je zapadni imperijalizam sada prinuđen.

Koji je zadatak svih revolucionara na Balkanu?

Prije svega, jasna pozicija protiv svih imperijalista. Znači: zapadnih, ruskih, turskih. Ta pozicija je u prvom trenutku ubedljivo najslabija, jer će mase, što milom, što silom, biti stavljene u položaj da dodatno služe zapadne, ruske ili turske imperijaliste, misleći da se istorijsko klatno ipak neće spustiti na njihove vratove. Iako savremeni ratovi iziskuju visoku tehnologiju i manju upotrebu žive sile u direktnim sukobima, ona je neophodna da bi se održao nametnuti poredak, a što opet olakšava manevarski položaj oslobodilačkim pokretima. I mi učimo baš iz te istorije borbi oslobodilačkih pokreta, kako iz prošlosti tako i iz sadašnje njihove sve intenzivnije borbe po svijetu. Znamo da je to pozicija koja jedina otvara perspektivu, ne samo balkanskim narodima, nego pomaže jačanju protivurječnosti među samim imperijalistima. Upravo ta pozicija dodatno otežava njihovu porobljivačku politiku. Svaki glas na Balkanu u prilogu stvaranja Balkanskog pokreta otpora dodatno unosi pometnju u redovima sluga imperijalista, a svaki borac u redovima tog pokreta iziskuje angažovanje na desetine vojnika. Time Balkan može opet postati ona tačka koja suštinski otežava strateške interese svih imperijalista. Neuspjeh zapadnog imperijalizma na glavnom frontu da izvrši parčanje Rusije i uništenje ruskog imperijalizma direktno bi ubrzao lanac socijalnih revolucija širom Zapadne Evrope i SAD i otvorio perspektivu za ponovnu pobunu ruskog i kineskog proletarijata.

To je naša politika. To su naši ciljevi.
Protiv imperijalističkog rata!
Mir među narodima – rat među klasama!
Balkan balkanskim narodima!
Balkanskim pokretom otpora!

Nakon raspada Jugoslavije i ratova, 1. maj se nije obeležavao. Kasnije je nastavljeno po izletištima to malograđansko praznovanje. Borbeni praznik radničke klase davno je izgubio tu svoju osobinu na ovim prostorima.

PR je prva organizacija koja je na beogradskim ulicama 2000­i nekih počela da obnavlja neke naznake borbenog duha tog praznika. PR je nekoliko godina sama ispred uništenih fabrika u Rakovici, ispred Vlade, spomenika Dimitriju Tucoviću manifestovala sa crvenim zatavama. Parolama i govorima je pokušavala bar malo da utiče na svest obespravljenih masa da počnu izlaziti na ulice, na proteste. Tih godina su i ostale levičarske grupe počele da manifestuju po beogradskim ulicama.

Onda su sindikati pod pritiskom počeli da izvode radnike na ulice. Potkupljeni vrhovi sindikata istovremeno je trebalo da olakšaju process tzv. privatizacije, odnosno da preduprede druge oblike otpora. Oni su svesno ušli u maskaradu od tzv. socijalnog dijaloga, (trijada: poslodavci­državasindikati), a što je bio uvod u totalnu kapitulaciju tih sindikata.

PR se sa ostalim levičarskim grupama priključila sindikalnim protestima, pokušavajući zajedno da im daju malo borbeniji karakter. Međutim, u tome se nije uspelo. Sve se svodilo na tzv. protestne šetnje, bez imalo vidnog klasnog otpora i volje da se demonstrira.

Nakon nekoliko godina PR je odustala od protesta sa sindikatima, pokušavajući da svojim izolovanim akcijama samostalno pokaže koji su putevi borbe protiv diktature kapitala. No, ni to nije nailazilo na podršku, čak ni kod levičarskih grupa koje su i dalje manifestovale sa takvim sindikatima.

PR podržava sve pokušaje da se utiče da predstavnici radničke klase izađu na ulice i demonstriraju.

No, PR će voditi odlučno idejnu borbu protiv onih koji pozivaju na protestne šetnje umesto demonstracija, koji svojim parolama napadaju “slabosti” i “nepravde” samog sistema, umesto osnove na kojima počiva taj sistem, pod izgovorima da nije vreme za radikalniji nastup. Za njih i neće nikada biti vreme za radikalniji nastup, jer oni sa reformističkih pozicija preuzimaju ulogu već skoro nestalih i potkupljenih sindikata u odbrani samog sistema, odnosno kolaboracije sa centrima moći globalnog kapitala.

Vreme koje je pred nama ostavlja levicu na brisanom prostoru pred naletom opšteg fašizma i sve veće diktature kapitala. Buđenje klasne svesti ne može biti ako se kreće sa reformističkih pozicija, već obrnuto – revolucionarna pozicija budi mase i rasplamsava njihov klasni otpor i jača klasnu svest. Kada levica, bilo to PR ili bilo ko drugi, baci bar jedan kamen na institucije sistema, njegove branitelje, biće prvi dokaz da se nešto menja. To će biti signal da se levica radikalizuje, a sa takvom i jedino takvom levicom će poći i obespravljene mase, svi ti radnici zatvoreni u okove privatizovanih fabrika, svi ti mladi ljudi iz predgrađa bez perspektive, sva ta pamet Srbije, BiH, Hrvatske, Kosova, Makedonije…, sve to najbolje u tim narodima koje neće da potone i valja se u tom glibu opšte nepravde, korupcije, eksploatacije, siromaštva…

U susret klasnom otporu!
Jedino revolucionarnom borbom!

Danas se u uslovima diktature kapitala dešavaju fenomeni koji na jedan novi način oslikavaju klasne sukobe, a koji su posledica globalnog pohoda kapitala s ciljem porobljavanja naroda svijeta, ujedno sa zatiranjem dosadašnjih građanskih prava, potpunim razbijanjem i minimiziranjem prava radničke klase i davanjem sve većeg prostora novim oblicima fašizma. Paralelno sa ovim pohodom modernih konkviskadora, dešavaju se i fenomeni novih oblika klasnog otpora čije poprište se sve više izmešta iz krugova tvornica na trgove i ulice gradova, kao i kroz radikalnije oblike i direktan oružani otpor u vidu gerilskih pokreta. Radničkoj klasi u tvornicama su stavljeni mnogo čvršći okovi, i ona je u suštini pretvorena u moderne robove, tako da je njen oblik klasnog otpora umnogome ograničen, odnosno zahtjeva mnogo veći stepen krize i dezintegracije kapitala, da bi dobio na zamahu i pokazao svu svoju snagu.

Postavlja se jednostavno pitanje – kako podizati stepen klasnog otpora među radnicima koji su zastrašeni, ucenjivani i izloženi sve većem stepenu eksplotacije. Odgovor je jednostavan – proizvesti klasni otpor na ulici u takvom obimu i sa toliko raznovrsnih formi koje će natjerati sistem na veću primenu sile s ciljem slamanja opravdanog narodnog otpora, odnosno dovoditi ga, na kraju, do paralize, kada će radničkoj klasi biti omogućeno da radikalnijim oblicima klasne borbe i po cijenu klasnog rata preuzmu sve te tvornice, rudnike, elektrane, banke u svoje ruke, u ruke onih koji najbolje znaju kako sve te tvornice i svi ti sistemi funkcionišu…

Pred nama je 1. maj, borbeni praznik radničke klase koji to nažalost više nije na ovim prostorima. Da li je uopšte moguće povratiti njegov borbeni karakter? Da li je uopšte moguće da se on otrgne iz ruku malograđana, reformista i raznih drugih sluga režima? Da li je uopšte moguće i da li ga treba obelježiti kada sindikati, koji bi trebalo da zastupaju interese radnika, ne samo da su stavljeni u službu režima, nego faktički više i ne postoje? Da, 1. maj treba obelježiti, ali ne iz neke nostalgije, niti iz potrebe da se pokaže da na ovim prostorima postoji kakva­takva ljevica. Treba ga obelježiti da bi se naznačio put poprišta novih formi klasnih borbi koje su ulice sve više preuzele, kako to već radi revolucionarna ljevica širom svijeta.

No, tu se dolazi do još jednog pitanja.

Da li sam način obelježavanja tog borbenog praznika radničke klase, najbolje ne govori i o stepenu klasne svijesti i o stepenu klasne borbe? Svjedoci smo da se i malobrojna reformistička ljevica balkanskih prostora sve više stavlja u službu diktature kapitala. Ona će možda i napraviti iskorak u odnosu na režimske sindikate spropagiranjem formalno radikalnijeg suprotstavljanja diktaturi kapitala. A upravo će taj formalni radikalizam biti i jeste najbolja tampon­zona za vladajuću klasu, ukoliko su klasne suprotnosti narasle i mase se pokrenule. I upravo taj formalni radikalizam nikada ne izlazi izvan zadatih okvira na kojima počivaju temelji samog svijeta kapitala. Nedavna praksa te reformističke ljevice, od Slovenije do Bugarske, koja je oduševljeno pozdravljala sve one reformiste i izdajnike radničke klase poput Sirize, Podemosa i ostalih sluga krupnog kapitala, podanički zaustavljajući nalet nezadovoljnih masa u Grčkoj i Španiji, nije ništa drugo do otvoreno dahtanje i mahanje repom u aulama sjedišta krupnog kapitala.

No, već smo rekli da se klasna borba sve više premešta i na ulice i trgove gradova. Da – zovu nas ulice. Zovu sve one obespravljene koji osjećaju na svojim leđima bič diktature kapitala. Zovu sve one iz predgrađa koji čak zavide ljudima koji su pod suzavcima i kuršumima u stanju da pregrizu sve te bodljikave žice novih konc­logora i tvrđava obećanog “raja”; one koji sanjaju da će jednog dana pobjeći – tamo “negdje”, samo da ne budu “tu” – u toj rupi, getu.

Ukoliko taj budući izlazak na ulice bude stvarni otpor diktaturi kapitala, a ne samo glumatanje, poza, događaj za uveseljavanje vladajuće klase ili fusnota u vijesti kontrolisanih medija, on će sigurno uticati na brzinu stvaranja jedinstvenog revolucionarnog pokreta balkanskih prostora. Uticaće na stvaranje sile koja će stati rame uz rame sa svim onim pokretima kojima je obelježavanje 1. maja samo još jedna bitka, segment u neprekidnom nizu borbi za rušenje diktature kapitala u opštenarodnom otporu imperijalizmu.

U susret klasnom otporu!
U susret Balkanskom pokretu otpora!

Nijedna država na Balkanu nije u tako složenom odnosu spram zapadnog imperijalizma kao što je to Srbija. Ostale države su uglavnom već kapitulirale pred ultimativnim zahtevima zapadnog imperijalizma i njihove vladajuće elite su već prihvatile marionetski status. Problem za političku elitu u Srbiji je kako da prihvati taj marionetski status, a da ne izazove dublje potrese i sukobe u društvu. Da ne izazove i direktno uplitanje ruskih imeprijalista. I reklo bi se da vlast u Srbiji nekako uspeva da “taj brod” vodi u željenom pravcu. A jedan od razloga raspisivanja sadašnjih prevremenih izbora je upravo taj – da se Srbija na velika vrata uvede u EU, a na mala u NATO.

No, ipak se dašavaju neke stvari koje se moraju uzeti u obzir.

Pre svega, politika Beograda se nikada nije odrekla tog velikosrpkog nacionalizma, ma kako se on prikrivao. Nije se odrekla nacionalizma koji je bio glavni akter u razbijanju nekadašnje Jugoslavije. I on će biti prisutan sve do trenutka dok u Beograd (i ostale glavne gradove balkanskih državica) ponovo ne umaršira neka narodnooslobodilačka vojska. On će biti prisutan čak i pod kolaboracionističkom vlašću u službi zapadnog imperijlizma, a što je trenutni interes režima u Beogradu.

Posle poraza u ratovima, militantni velikosrpski nacionalizam je konfuzno krenuo u dva pravca. To je spremnost da se služi zapadnim imperijalistima, prvenstveno iz razloga što se misli da se preko zapadnog imperijalizma mogu ostvariti, na drugi način, ciljevi te politike. Drugi pravac se uhvatio ruskog imperijalizma, koji je u međuvremenu ojačao; tu se vidi šansa da se preko tog imperijalizma povrati Kosovo, a ostvari i šira dominacija.

U Srbiji je trenutno idejni metež gde levičari i fašisti zajedno marširaju protiv NATO­a i zapadnih imperijalista, i gde se sa druge strane ne biraju sredstva da se u društvu u Srbiji, ako treba i silom, ojača podanički mentalitet i uguši svaki otpor. Sam režim nije jedinstven, niti ima jasnu strategiju, uglavnom se opredeljujući za čekanje nekog značajnijeg raspleta među velikim silama. U prvom redu između Rusije i zapadnog imperijalizma, mada se uzima u obzir i određeni uticaj i pretenzije turskog regionalnog imperijalizma.

Ruski imperijalisti su odabrali taktiku postepenog suzbijanja zapadnog uticaja u Srbiji otvoreno koristići svoje petokolonaše, koji više i ne kriju da su se stavili u službu ruskih imperijalista. Na tom zadatku značajne uloge se prihvatila Srpska Pravoslavna Crkva kao moćna kleptomanska i reakcionarna organizacija. I čini se da se u toj taktici ruskih imeprijalista neće skoro ništa menjatizbog opšte situacije u kojoj se nalaze, čekajući pogodan moment za agresivniji nastup kako bi se Zapadu onemogućio osnovni cilj – da NATO potčini ceo Balkan.

Zapadni imperijalisti svoje potčinjavanje Srbije vide kroz prostu činjenicu da ona sa svojim kapacitetima ne može, niti želi ostati izolovana od EU i NATO okruženja. No, zbog opšte situacije Zapadu se žuri i on nastupa sve čvršće i zahtevnije, terajući vlast da definitivno Srbiju udalje od “ruskog šinjela”. Međutim, svi ovi odnosi ne mogu se izolovano posmatrati i treba imati u vidu šire procese koji trenutno potresaju Evropu i sam region. Pre svega tu treba uzeti u vidu činjenicu da EU preti raspad, ali i ubrzani proces fašizacije.

Srbija je opet na raskršću kao što je uvek bila pred velikim događajima. Uglavnom je bila na strani pravedne borbe, ali nekada i na strani zločinačke politike.

Bitno je duh otpora naroda u Srbiji okrenuti u pravom smeru, to jest pružiti podsticaj i otporu ostalih balkanskih naroda. Zbog uloge koju je Srbija imala u devedesetim godinama prošlog veka je značajno za ostale balkanske mase da se u njoj javi taj antiimperijalistički otpor koji bi imao tu internacionalističku dimenziju. No, taj otpor se ne može javiti samo u Srbiji, niti u drugim balkanskim državama u krugovima vladajuće elite, čak ni u okviru te humanističke, ni levičarske inteligencije. On može imati oslonac samo u očajnim i osiromašenim masama. Može se javiti samo kod onih kojih su svakodnevno suočeni sa jednom jednostavnom i surovom činjenicom – kako preživeti. Taj duh se pre svega može pojaviti kod sve veće armije nezaposlenih; među armijom formalno zaposlenih koji ne dobijaju skoro ništa ili neku crkavicu; među armijom zaposlenih koji dobijaju nešto ali ih teraju da rade sve više, dok je novca koji dobijaju za sav taj rad sve manje.

To jačanje duha otpora mase Srbije duguju balkanskim narodima zbog svoje velike prošlosti, ali kako bi definitivno poništile tu sramotnu politiku koju je Srbija vodila protiv ostalih jugoslovenskih naroda devedestih godina prošlog veka.

Za klasni otpor antifašističke Srbije!
Balkanskim pokretom otpora!

Jugoslavija (Kraljevina SHS) je nastala posle Prvog svetskog rata na razvalinama Austrougarske monarhije i Otomanskog carstva. Sam čin stvaranja jedinstvene državne zajednice i ujedinjenja naroda, posle viševekovnog ropstva je bio istorijski progresivan. Međutim, stvaranje države je ostvareno silom i pod uticajem velikih sila i diktatom nacionalnih buržoazija, u prvom redu srpske buržoazije. Jugoslavija je bila monarhija. Država je imala površinu od 247.000 km2 i brojala 12 miliona stanovnika. Zemlja je bila izrazito mnogonacionalna i stanovništvo su činili: Srbi, Hrvati, Makedonci, Crnogorci, Bošnjaci, Albanci, Mađari, Nemci, Romi, Turci, Rumuni, Slovaci, Bugari… Klasna struktura društva je oslikavala duboko seljačku zemlju sa početnim oblicima kapitalističkih odnosa. Seljaštvo je činilo skoro 9,5 miliona stanovnika i na selu su još vladali feudalni i polufeudalni odnosi. Seljaštvo je bilo u najamnom položaju i živelo u izrazito siromašnim uslovima sa visokom stopom smrtnosti. Nepismenost je se kretala oko 70% dok je bilo krajeva i sa preko 90% nepismenih.

U zemlji je započeo proces industrijalizacije ali se on odvijao dosta sporo i novonastala država je po industrijskoj proizvodnji bila jedna od najnerazvijenijih zemalja Evrope. Država je bila otvorena za prodor stranog kapitala koji je ubrzo zagospodario glavnim privrednim resursima. Radništvo je još bilo malobrojno, bez ikakvih prava, surovo eksploatisano i živelo je po perifieriji gradova u najvećoj bedi. Od samog njenog nastanka, Jugoslaviju je potresalo nerešeno nacionalno i socijalno pitanje. Pod uticajem Oktobarske revolucije dvadesetih godina se javljaju seljačke pobune i prvi radnički štrajkovi, ali su oni krvavo ugušeni.

Stvorena je Komunistička partija, koja je, posle prvobitnog legalizma i uspeha u narodnim masama, stavljena van zakona i zabranjena. Njeni članovi su hapšeni i osuđivani na dugogodišnje robije. Partiju su potresali stalni frakcijski sukobi i nejedinstvo. U novostvorenoj državi faktički su bila priznata samo tri naroda – Srbi, Hrvati i Slovenci, što je izazivalo duboko nezadovoljstvo i otpor ostalih naroda, u prvom redu Makedonaca, Albanaca, Crnogoraca, Bošnjaka, ali je svaki otpor nasilno gušen. Između vladajućih nacionalnih buržoazija (srpske, hrvatske i slovenačke) trajala su stalna trvenja i sukobi, a i spremnost da se dogovaraju na račun drugih naroda. Sprovedena je kolonizacija čiji cilj je bio da se asimiluju manjinski narodi, i spreče međunacionalne tenzije u zemlji.

Nastojeći da ublaži zaoštrene odnose na selu i spreči izbijanje «agrarne revolucije», režim je krenuo u sprovođenje agrarne reforme. Međutim, zbog kompromisa sa krupnim zemljoposednicima, kao i trajanje reforme koje je proteklo u periodu od skoro dvadeset godina, efekti reforme su bili mimimalni. Agrarnom reformom nisu bili obuhvaćeni manjinski narodi.

Zbog pretnje izbijanja međunacionalnih sukoba i raspada zemlje, kralj zavodi tridesetih godina brutalnu dikataturu. Međutim, ni to nije umanjilo međunacionalne i socijalne tenzije. Pred Drugi svetski rat započinje otvorena fašizacija režima, a raste i ugled Komunističke partije. Izbijanjem Drugog svetskog rata Jugoslavija se raspala zbog naraslih unutrašnjih protivrečnosti i nesposobnosti da se odupre nadmoćnijem fašističkom osvajaču.

Zemlja je okupirana i podeljena između fašističkih sila. Uspostavljeni su kvislinški režimi, a nacionalistički pokreti (ustaše, četnici i drugi) vršili su masovne zločine nad pripadnicima drugih naroda kao i nad antifašistima. Komunistička partija Jugoslavije ubrzo donosi odluku o dizanju ustanka i započinje oružanu borbu. Stvara se partizanski pokret. Partizanski pokret su podržali svi jugoslovenski narodi zato što je predstavljao istinsku patriotsku snagu koja se borila protiv okupatora, za oslobođenje zemlje, i što je u osnovi ispravno postavio razrešenje dva osnovna problema jugoslovenskog društva: rešenje nacionalnog pitanja izgradnjom zajednice ravnopravnih naroda i socijalnog pitanja, u prvom redu seljačkog, stvaranjem društva bez najamnog rada. Seljaci su u partizanskom pokretu videli priliku da se oslobode feudalnih odnosa, dok su radnici videli borbu za ostvarenje pravednijeg socijalnog društva. Delovi inteligencije su podržali pokret, jer su bili na strani antifašizma. Žene su masovno podržale partizanski pokret jer su u njemu videle način za oslobođenje od patrijarhalnih stega. Partizanski pokret je posle strahovitih borbi narastao u najznačajniji pokret optora u Evropi. Pokret je na početku 1941.g. brojao nekoliko hiljada boraca, da bi pred kraj rata narastao na pokret od 800.000 boraca. Uz pomoć sovjetske Crvene armije partizanski pokret je oslobodio zemlju, proterao fašističke okupatore i njihove saveznike. Zemlja je bila razorena, a gubici u ljudstvu su bili ogromni – stradalo je preko milion stanovnika. Nova vlast je proglasila republiku, zabranila povratak kralju u zemlju, obračunala se sa fašističkim saveznicima i krenula u obnovu zemlje. Uspotavljeni su osnovi socijalizma putem nacionalizacije industrije, a na selu je počela kolektivizacija. Ukinuti su svi ostaci feudalizma, a počela je ubrzana industrijalizacija zemlje. Ubrzano se obnavaljaju gradovi, opismenjava se narod, žene stiču ravnopravnost i vrše se masovni javni radovi. Komunistička partija, koja je faktički držala svu vlast, imala je široku podršku naroda.

Usled sukoba na liniji Tito­Staljin, Komunistička partija Jugoslavije se podelila. Tito je uz pomoć policije i vojske uspostavio dikataturu uske partijske klike. Jugoslavija je u blokovskom podeljenom svetu bila prilika za zapadne imperijaliste da ojačaju svoje pozicije. Jugoslavija je pomognuta ogromnim kreditima i materijalno. Zemlja je preplavljena robom široke potrošenje i od nje je pravljen “izlog prema Istoku” kako bi se predstavile prednosti jugoslovenskog tipa socijalizma u odnosu na tzv. realni socijalizam u Sovjetskom Savezu i ostalim istočnoevropskim zemljama. Među stanovništvom se ubrzano razvijao potrošački mentalitet.

Elementi kapitalističke ekonomije se uvode u industriji i na selu, dok se ubrzava i migracija seoskog stanovništva ka gradovima.

Šezdesetih godina jugoslovenska privreda zapada u krizu, što se pokušalo rešiti tzv. reformom koja nije dala rezultate, dovela je do naglog raslojavanja i nezaposlenosti. Režim je ovu krizu pokušao rešiti izvozom radne snage na zapadna tržišta. To je dovelo do odlaska stotine hiljada radnika u Zapadnu Evropu i Australiju. Ovaj potez režima je donekle ublažio krizu i omogućio je znatan priliv deviza režimu iz inostranstva koje su slali radnici u zemlju. Sa zaoštravanjem ekonomske krize, opštejugoslovenski nacionalizam kao posledica revizionizma Saveza Komunista Jugoslavije dovodi do jačanja nacionalističkih tendencija u samimjugoslovenskim federalnim republikama, što vodi i jačanju republičkih partijskih birokratija koje su postali glavni inspiratori i zaštitnici nacionalizma. Da bi sprečio produbljivanje kriza i raspad Jugoslavije, Titov režim sedamdesetih godina od Jugoslavije faktički pravi konfederaciju, tako da njene republike u suštini imaju skoro sve atribute samostalnih država.

Posle Titove smrti je politička i ekonomska kriza eskarlirala. Pošto je slabila uloga i sam značaj Jugoslavije u nadmetanju zapadnog imperijalizma i sovjetskog socijalimperijalizma, došlo je do pooštravanja ekonomskih zahteva od strane zapadnih imperijalista. Međunacionalne tenzije su dostigle vrhunac i političke biroktatije po republikama su ušle u otvorene sukobe. Savez Komunista Jugoslavije se raspao, a kao najjači nacionalizam (šovinizam) se pokazao velikosrpski koji je imao prednost u ljudstvu, resursima i što je vojska, do tada opštejugoslovenska, stala na njegovu stranu. To je dovelo do ratova na teritoriji bivše Jugoslavije i njenog raspada. Površina Jugoslavije je iznosila 256.000 kvadratnih kilometara i tada je imala 23 miliona stanovnika.

Može se zaključiti da osnovni uzroci raspada Jugoslavije leže u: napuštanju izvornih principa socijalističke revolucije i restauracije kapitalističkih odnosa, pobedi nacionalizma u revizionističkoj partiji i njene nesposobnosti da reši ekonomsku krizu koja je eskalirala u otvorene političke sukobe.

Jačanje velikosrpskog nacionalizma je dovelo do jačanja nacionalističkih pokreta u drugim republikama, posebno u Hrvatskoj. Rat koji je velikosrpski nacionalizam vodio na razvalinama Jugoslavije je doveo do velikog stradanja njenih naroda i masovnih zločina, (ubijeno je preko 120.000, dok je proterano i raseljeno više od million stanovnika).

Zapadni imperijalisti se nisu posebo mešali u sukobe u Jugoslaviji sve do trenutka dok rat nije zapretio njihovim interesima – da bi se rat iz BIH mogao preliti na Kosovo i zahvatiti ceo Balkan. Tada su zapadni imperijalisti intervenisali vojno u BiH i primorali nacionalističke lidere da potpišu mir. Posle izbijanja novih sukoba na Kosovu i pokušaja da se silom slomi otpor albanskog naroda, NATO je bombardovao Srbiju, primorao na vojnu kapitulaciju režim u Srbiji i uspostavio svoje baze i na teritoriji BiH, Kosova i Makedonije.

Na prostoru bivše Jugoslavije uspostavljeni su režimi duboke zavisnosti od stranog multinacionalnog kapitala. Slovenija i Hrvatska su ušle u NATO, BiH se jos nije stabilizovala kao jedinstvena država, Makedonija je u stalnim previranjima, Kosovo pod protektoratom, Crna Gora u podaništvu, dok Srbija nastoji uspostaviti čvršće vojne i ekonomske veze i sa zapadnim i sa ruskim imperijalistima. Nacionalističke tendencije još nisu splasnule i podgrejavaju se u zavisnosti od potreba elita, a i spolja. Ekonomije se nalaze u vrlo teškom stanju i otvoreno se komadaju prirodni i privredni resursi zemalja bivše Jugoslavije od strane novouspostavljenje kapitalističke elite, a sve više od strane finansijskih institucija multinacionalnog kapitala. Neprestano se vodi poziciona borba imperijalista – u prvom redu SAD, Rusije, EU, a u poslednje vreme prisustvo pokušavaju ostvariti i Turska i Kina.

Narodne mase su bačene u totalnu zavisnost, sa stalnim uskraćivanjem ekonomskih, socijalnih i političkih prava.

Stvoriti revolucionarnu partiju i revolucionarni pokret je nešto što se dešava u relativno rijetkim trenucima nekog društva. Potrebno je da prođu decenije prije nego što se stvore potrebni uslovi i u masama sazri potreba da se prihvati jedna revolucionarna organizacija koja je spremna na direktni sukob sa klasnim neprijateljem; koja je spremna na obaranje nepravednog i potpuno nehumanog sistema, odnosno koja je spremna za borbu protiv diktature kapitala, ma gdje se ona sprovodila i u ma kakvim oblicima.

Svijest o potrebi da se odbaci sistem kapitalizma je prisutna i u masama na Balkanu. I ta svijest je sve prisutnija jer su posljedice kapitalizma sve pogubnije. Međutim, ta svijest je još zatrpana raznim naslagama, od nacionalizma, moćno propagandno nametnute neoliberalne ideologije, do religiozne zatucanosti, patrijarhata. To je posljedica i straha snaga koje se protive diktatutri kapitala zbog njegove navodne snage, i koje idu linijom kapitulantstva i reformizma.

Naš stav je da sadašnji imperijalizam na prostoru Evrope koristi i fašizam i reformizam kao pogodne oblike svijesti koje se nameću obespravljenim masama. Fašizam, kao staro oprobano sredstvo odbrane diktature kapitala, uvijek kada taj svijet zapadne u narasle protivrječnosti. Ovog puta je to radi zaštite EU od raspada, migranata, terorizma, evropskih vrijednosti itd. Reformizam je potreban da slabi to naraslo klasno nezadovoljstvo u masama i tupi oštricu tog nezadovoljstva kako ih revolucionarne organizacije ne bi povukle na svoju stranu.

Naš stav je da su fašizam i reformizam dvije tendencije u službi kapitala – jedna krajnje radikalna sa svojim najreakcionarnijim i najšovinističkijim stavovima, radi očuvanja temelja same diktature kapitala, dok druga krajne popustljiva spram te diktature, kako bi se tupila oštrica nezdovoljstva masa, da ne budu radikalne.

No, nije potrebno biti samo okrenut protiv fašista i reformista. Jedna revolucionarna partija mora zadobiti povjerenje masa. A povjerenje mase se zadobija samo na jedan način – borbom. Istinskom borbom za interese obespravljenih. Ta borba može imati i treba da ima desetine različitih formi, ali uvijek mora biti u svim tim oblicima borbena, a ne kapitulantska, mobilizatorska a ne statična, optimistična i okrenuta budućnosti a ne bavljenjem prošlošću. Samo borbom na ulici, u akcijama i upornim radom i principijelnom pozicijom, kao hrabrim držanjem pred klasnim neprijateljem, stiče se to povjerenje.

Mi želimo jednu takvu partiju koja će biti dio šireg pokreta, prije svega na Balkanu, kao dio Balkanskog pokreta otpora. Sam taj naziv jasno govori da je taj pokret okrenut protiv imperijalizma i porobljavanja balkanskih naroda, kao i protiv marionetskih režima. Jasno je da tajpokret može da se temelji na jedinstvu svih onih koji su obespravljeni – klasno, nacionalno i rodno. No, isto tako smo svjesni da je moguće da mase prihvate u sadašnjem odnosu klasnih snaga i fašističku ideologiju ili religiozni fundamentalizam, pogotovo u formama koje će odgovarati krupnom kapitalu.

Taj Balkanski pokrtet otpora je faktički već formiran u svijesti masa. Negdje je čak prisutan u praksi kao u Turskoj, gdje se stepen klasne borbe diže svakog dana na viši nivo. Treba samo radikalnim potezima i na prostorima ostalog Balkana otvoriti mogućnost za eskalaciju te energije nezdovoljnih masa koja je već progovorila pobunom u BiH, Grčkoj, a koje je danas toliko prisutna i u nezadovoljstvu albanskih masa i masa u Srbiji. Zato je naš cilj da jačamo taj pokret i slijedimo liniju koju već krče revolucionarne organizacije koje su na višem stupnju klasne borbe.

Mi želimo partiju koja nije javna za klasnog neprijatelja niti priznaje njegove forme političkog vladanja masama. Partiju koja je otvorena za klice novih oblika odlučivanja i u kojoj su bespoštedna kritika i samokritika osnovni pincipi u njenom razvoju. Partiju koja razvija nove oblike političkog organizovanja i izraz je direktne demokratije, kao i najviših oblika samodisciplinovanog organizovanja…

Mi ne krijemo naše političke ciljeve – srušiti diktaturu kapitala, odnosno marionetske režime i povesti borbu za oslobađanje balkanskih naroda od imperijalizma.

Mi ne krijemo naše metode borbe i oni će zavisiti od naše snage, snage klasnog protivnika i uslova u kojima budemo djelovali. Naš cilj je svijet bez kapitala. No, mi smo takođe svjesni da rušenje tog svijeta ne zavisi od nas, nego od širih istorijskih procesa. Naša uloga je da pomognemo uništenju tog nepravednog svijeta.

Mi ne obećavamo ništa obespravljenim slojevima. Obznanjujemo samo naš opšti cilj za koji se svim srcem borimo i koji je iznad svih ostalih parcijalnih ciljeva, a to je ukidanje privatne svojine.

Da, to je naš osnovni i krajnji cilj – ukinuti privatnu svojinu! Mi se za to borimo!

Jedino revolucijom!
Balkanskim pokretom otpora!

Neka nas ovaj dan podseti na nastavak teške borbe žena širom sveta za opstanak, pod napadom patrijarhalnog sistema koji je ujedinjen sa najrazvijenijom i najsurovijom kapitalističkom fazom – imperijalizmom. Radna snaga žena, njihova tela i identiteti su danas, u doba imperijalizma, eksploatisani do krajnjih granica. Bez obzira na klasni položaj žene, etničko poreklo, ideologiju, životno doba i veroispovest, patrijarhat ih pozicionira kao drugi pol i ujedinjuje ih pod identitetom žena. Po bilo kom osnovu da su žene eksloatisane, ovo im je zajedničko: sve osobine dobrog roba se veličaju, dok se svi kvaliteti slobodne žene marginalizuju.

Naša zastava je zastava žena koje su gradile barikade Pariske komune, boljševika koje su širile plamen revolucije; žena koje su stajale uspravno protiv nacističkih armija i fašisitčkih puščanih cevi; žena radnica u štrajkovima i na radničkim barikadama; žena majki gladnih usta i prkosnih pesnica; žena umetnica i žena koje nam ostaviše slavnu istoriju otpora i oružje za sve sadašnje i buduće bitke.