Tekstovi

Svejdoci smo ubrzane revizije istorije. U ovom trenutku nema snage koja bi se ozbiljnije suprotstavila tom procesu. U cijeloj Zapadnoj Evropi, pod motom borbe protiv totalitarizma, prije par decenija se počelo sa potpunim izjednačavanjem fašizma i komunizma, a što je bio samo uvod za legalizaciju fašizma na novim osnovama. Danas se prešlo samo na osudu komunizma.

Reklo bi se da je tu Rusija izuzetak, jer su komunistički simboli još uvek tamo, spomenici i deo tradicije. No, to je samo spoljnja forma. U Rusiji se pod motom patriotizma i nekih viših ciljeva pokušava spojiti nespojivo – carska Rusija i sovjetski period, bolje reći sve podvesti pod trenutne ciljeve imperijalne Rusije – odbrambenim i osvajačkim.

Na Balkanu je u toku potpuna rehabilitacija kvislinških formacija. Pišu se neki novi udžbenici istorije, vrše sudske rehabilitacije, podižu neki novi spomenici, nova imena ulica, dok se izmeštaju oni “stari” spomenici, nestajući negdje bez traga. Negdje se otvoreno ruše.

No, tu nema nikakve posebne mistifikacije. Sa promjenama društvenog odnosa, gubitkom i te formalne vlasti radničke klase i restauracijom kapitalizma, odnosno vladavinom diktature kapitala, normalno je da nastupi i njihovo tumačenje istorije, njihovi spomenici, njihovi zvuci prošlog ali i nagovještaji tog budućeg, zastrašujućeg. Vladajuća klasa hoće da se kreće u svom ambijentu – političkom, ekonomskom, ideološkom i kulturološkom. Otuda sva društva nastala na razvalinama nekadašnje Jugoslavije moraju biti samo mješavina svega. Tu je tendencija vraćanja u prošlost sa isplivom najprimitivnijih duhovnih, religioznih, patrijarhalnih sadržaja, a sa druge strane – potpune dominacije malograđanskog kiča i pokušaja imitacije života svjetskog noblesa, i tako redom do sve veće praznine koja sve više “zveči”, zajedno sa porastom mase u beznađu i sirotinji.

Sve je to kod “vladajućih” diktirano trenutnim potrebama oplodnje kapitala, odnosno da se dodvore većim moćnicima kod koji su i pare i sve ostalo.

Otuda se u Srbiji, uz potpunu rehabilitaciju četništva, diže spomenik njemačakom narodu stradalom tokom deportacije i izolacije. U Hrvatskoj pokušavaju spojiti spomenik ustašama i staradalim Srbima, Romima, Jevrejima i hrvatskim antifašistima. U Crnog Gori se spomenik stradalom okupatorskom vojniku pokušava opravdati nekim višim etičkim normama. U BiH odjednom “niču” neke nove istorijske ličnosti kojima se pripisuju neke zasluge. U Makedoniji se spomenicima davne prošlosti pokušava kanonizirati sadašnjost. Na Kosovu borce za nacionalno oslobođenje naroda stavljaju zajedno sa najvećim porobljivačima naroda svijeta. I tako redom.

No, to sve ima i dobru stranu. Iole ozbiljniji analitičari društvenih procesa su svjesni u kakvoj krizi se današnji svijet nalazi. Strahoviti haos, sukobi i izazivanja sve više oblika klasnog otpora. Pokušaji da se odbrani umiruči svijet savremenim fašizmom izaziva svakodnevno strah i zebnju, ali i stvara otpor širom svijeta. Zato i ubrzani proces revizije istorije od strane vladajuće klike treba shvatiti i kao njihovo voljno mirenje sa oblicima savremenog fašizma, da bi nužno završili u njemu. I to kao njegovi poslušnici pljačkajući i ubijajući po svijetu, ali i na domaćem terenu. Svejedno.

Klanjanje nekih antifašista našim preostalim spomenicima, nošenja cvijeća i vijenaca u tragikomičnim pozama neće vratiti prošlo vrijeme, niti spasiti te spomenike. Kada ti spomenici ponovo nađu mjesto u našim srcima, počeće da duvaju neki novi vjetrovi ovim prostorima. Oni kojima su ti spomenici podignuti bi danas imperativno zahtijevali nastavak borbe za buduće, a ne okretanje prošlom. U protivnom, cio njihov život niti podvig nemaju nikakvog smisla.

Za sve ovo danas smo sami krivi!
Jedino revolucijom!

Dok se cio svijet približava opštem sukobu izgleda da raste i potreba da se obilježi 9. maj, kao Dan pobjede nad fašizmom, a i kroz to navodno neutralni Dan Evrope. Spisak onih koji prisvajaju taj datum je iz godine u godinu sve duži, i u srazmeri sa rastom samog fašizma i on raste. I taj spisak dobija groteksne razmjere, tako da se u opštoj papazjaniji postavlja pitanje – da li je taj dan trenutno potpuno obismešljen, i da li ga treba uopšte obelježavati? I zašto ga obilježavati kada sa antifašistima pred spomenicima zajedničke kolone i raznih nacionalista, predstavnika modernog fašizma i diktature kapitala, pa čak i onih koji su direktno odgovorni za zločine novijih datuma. Uz smjerno klanjanje milionima poginulih i uz zaboravljeno obećanje – “da se više nikada ne ponovi”, poklonitelji će biti uvučeni u novi vrtlog smrti, bilo kao nemoćne žrtve ili kao kreatori samih zločina. Sve kulise su već postavlljene, i treba samo dati znak za početak.

Na prostoru bivše Jugoslavije raste broj tzv. nostalgičara. Onih koji su se sjetili NOB-a, Tita i herojskih vremena. Sjetili su se kada su već sve izgubili. Pa bi da klanjanima pred mermernim pločama, spomenicima vrate ono što se vratiti ne može. I klanjaju pred antifašističkim spomenicima zejedno sa ustašolikim, četnikolikim, natolikim i drugim predstavnicma. Da se barem brane ili otimaju za te mermerne ploče, imalao bi nekog smisla. Čak ni to.

No šta je suština ove jagme kod ovih bitnih oko proslavljanja 9. maja?

Kod Evropaljanja je ta želja da se najpre izvrši propagandni efekat s ciljem ekspanzija modernih oblika fašizma, a danas da se sačuvaju i njeni temelji od raspada.

Kod Putina je želja da se 9. maj i herojska vremena SSSR-a, Crvene armije i Staljina, podvedu pod interese sadašnjeg ruskog imperijalizma.

Kod Vučića je želja da podizanjem spomenika stradalim Njemcima na kraju rata podanički dodvori njemačkim imperijalistima i da ubrza proces revizije istorije u samoj Srbiji.

Kod “antifašiste” Đukanovića je podizanje spomenika palom njemačkom vojniku bila želja da se ubrza ulazak CG u NATO kao najamoćnijeg zaštitnika modernog fašizma.

Kod Kolinde je želja da balansira između ustaške u partizanske Hrvatske.

Kod Ciprasa da unovči žrtve fašizma i smanji opšti dug prema nalogodavcima.

I tako redom.

U takvoj opštoj zbrci i histeriji oko datuma i spomenika mora se naći i adekvatni odgovor onih snaga koji žele napraviti proboj prema budućem.

U tom odgovoru u nema mjesta za spomenike Draži Mihailoviću, rehabilitiaciji Milana Nedića i misama za Antu Pavelića – za ulice raznih zločinaca.

Ima mjesta samo za pitanja i spomenike milona žrtava tzv. trenzcije koji devetomajski poklonitelji tako revsnosno sprovedoše, sve u interesu krupnog kapitala i sopstvene vlasti.

I u tom odgovoru nema mjesta lažnom vraćanju i kićenjem herojskom prošlošću.

Ta herojska prošlost zahtijeva dostojanstveniji odgovor.

“ Mrtvi su mrtvi,
Što ne zapuca i ti danas da bi oni opet živi bili.“

Kada se činilo da je Srbija potpuno zamrla, što se tiče gibanja masa i otpora sistemu, mase su opet na ulici.

Da li su one manje ili više spontano izašle ili organizovano je sporedno pitanje. Kao da nijedan politički akt do sada nije bio izložen pokušajima političkih snaga da utiču na njega, bilo pokretanjem, usmeravanjem ili baštinjenjem njegovih rezultata, jer su moćne sile, uvijek jedni ili čas drugi, ponekad i zajedno, pokušavale da usmjeravaju mase. Znači, nije nam cilj da analiziramo ko bi mogo da stoji iza protesta ovih dana u Srbiji, svjesni da se ništa na ovom svijetu ne može više desiti bez bar djelimično prstiju imperijalističkog i nadnacionalnog smrada i njihovih plaćenika. Cilj nam je da pokušamo da otkrijemo uzroke pojave masa na ulici, koje ideje i snage su zastupljenje među njima i koji su mogući rezultati ovih protesta.

Osnovni uzrok protesta su prije svega socijalne prirode. Studenti su u Srbiji ubrzano počeli gubiti skoro svaku nadu da će im biti bolje. Kod svih malih je najrazvijenija ta potreba da “realizuju” svoje neke životne ciljeve u podnošljivim ekonomskim uslovima, gdje će imati priliku da pristojno žive i taj san im je stalno nuđen – da će živjeti u “europskom blagostanju” i u “europskoj Srbiji”. Ti studenti su uveliko bili spremni da prihvate taj neoliberalni mit “srećnog života”, a onda im se pred očima to sve počelo rušiti. Evropa je odjednom postala nešto drugo i počela da se fašizira, da su u njoj sukobi svakodnevni i da “blagostanje” nije više na tacni. Istovremeno je taj neoliberalni san u samoj Srbiji, a koji je neprestano potencirao upravo sadašnji vlastodržac i podanik Vučić, počeo da se razbija u paramparčad, da sve te njegove laži izbijaju u svoj širini. Sve te laži bi možda još neko vrijeme prolazile da nije počelo da se masama uzima još jedno. Zbog potrebe krupnog kapitala i opštih procesa, počelo se sa uvođenjem jednopartijske diktature, bolje reći diktature jednog čovjeka sa uskom klikom oko njega i uz podršku imperijalista. Diktature, gdje se ne poštuju ni elementarna pravila nekadašnje buržoaske demokratije. Vlada se silom i sve više golom silom. To je pravilo ne samo za Srbiju, kroz taj proces prolaze i mnoge zemlje i to je samo reakcija svijeta kapitala da sačuva temelje na kojima počiva.

Studenti su uhvaćeni u zamku da nemaju gdje otići i zamku ostati pod sve većom diktaturom jednog čovjeka, mafijaške klike i sve veće diktature kapitala. Bio je to i osnovni pokretački motiv, ali i “gorivo” koje drži te mlade na ulicama.

Dok su studenti na ulicama, radništvo je odavno razbijeno, neorganizovano i pod vođstvom kontrolisanih i prodanih sindikata. Individualni činovi otpora su samo potezi očajnika u tom mrtvilu. Oni, ne samo da se ne pridružuju protestima, već su u dosadašnjoj situaciji bili posrednazaštita te diktature. Radništvo je dovedeno u položaj očaja, ali i statusa vjernih podanika. To je prije svega posledica što među radništvom, i pod ovakvim izrazito nepovoljnim uslovima, nisu razvijene snažnije klasne organizacije koje bi branile bar osnovne njihove interese.

Protestima studenata se izgleda mogu pridružiti jedino osiromašeni srednji slojevi poput prosvetara, pa čak i predstavnika “branitelja sistema”. Protestima se može pridružiti i taj lumpenproletarijat iz predgrađa, odnosno razne navijačke grupe, ukoliko ga ko uspije organizovati.

Ako smo izvukli pouku iz protesta u BiH 2014. godine, koji je po svojoj energiji i spremnosti masa bio na višem stupnju, onda za ove proteste možemo reći da nemaju tu potrebnu energiju nezadovoljstva. U BiH je to nezadovoljstvo dolazilo iz stomaka, dok u Srbiji dolazi iz glave. Protesti za sada nemaju taj potrebni naboj klasne mržnje.

Međutim, analiza snaga i parola koje se pojavljuju na protestima daje jedan novi kvalitet koji do sada nije viđen u Srbiji na tom nivou. Pored ideja i zastupnika neoliberalnog fašizma u protestima koji preferiraju ideje zapadnog imperijalizma i nadnacionalnog kapitala, ideja i pristalica nacional-fašizma koji zastupaju “patriotske ideje” koje su u interesu ruskog imperijalizma, pojavile su se i ljevičarske ideje i njihove pristalice koje stoje na pozicijama klasne borbe protiv diktature kapitala i imperijalista svih vrsta. To će biti najveća tekovina ovih protesta, ma kako se oni završili. Stvorena je na političkoj sceni osnova – baza za nastup radikalnije ljevice sa mnogo jasnijim ciljevima.

Što se tiče klasnih sukoba, sigurno da Srbija više neće biti tako “mrtva” kao do sada. Svakako je da će prilika tokom 1. maja, a i kasnijim izlascima na ulice, biti prilika da radikalna ljevica i studentski pokret stopi sa svojim prirodnim saveznikom i podrže radnike u protestima i daju malo radikalniji oblik njihovoj borbi, otimajući ih od uticaja pogubnih sindikata. To su prilike i za sve veću masu prekarista i nezaposlenih da se uključe u političku borbu i da se otrgnu od tog tavorenja i beznađa.

No, da bi ta klasna borba išla uzlaznom linijom, potreban je još jedan bitan preduslov. Potrebne su te revolucionarne grupe i organizacija sa svojim aktivistima koji će prednjačiti u tim protestima. Taj spoj revolucionarnih ideja na protestima i aktivista koji ih odlučno zastupaju, neminovno će podsticati i hrvatske, bošnjačke, albanske, crnogorske, makedonske i ostale mase na Balkanu da se dižu protiv diktature kapitala, jer su sve one u istom položaju.

Jedino revolucijom!
Balkanskim pokretom otpora!

Sve je više onih koji tvrde da je Treći svjetski rat već u toku. Iako se ne radi još o otvorenim sukobima imeprijalnih sila i saveza, pripreme, sukobi sve većeg intenziteta i posledice su već tu. Već je konstatovano da je tokom prošle godine poginulo na desetine miliona u raznim sukobima širom svijeta, da se broj umrlih zbog naglog pogoršanja socijalnih uslova ubrzano povećava, da je broj izbjeglica povećan, itd… Ovdje ne govorimo o ubrzanom naoružavnaju svih i trenutku sloma cjelokupnog finansijskog tržišta.

Gdje smo mi na Balkanu u tom ratu danas i možemo li se uopšte odrediti spram tog sjutra?

Danas su sve balkanske države u ozbiljnim problemima. U pravu su oni koji ponovo ukazuju na poznato – da je Balkan samo bure baruta sa pripremljenim fitiljom koji samo treba potpaliti. No, da bi se taj fitilj potpalio treba poći od trenutnog i glavnog problema Blakana, još uvijek nacionalnog, potom socijalnog položaja masa i na kraju, a što će odrediti tok rata, odnosa velikih sila, odnosno nadnacionalnog kapitala prema ovom regionu.

Sami režmi balkanskih zemalja su sa jedne strane istorijskom nužnošću gurnuti da objektivno nemaju snage da se odupru velikim procesima i silama koji ih neprestano pritiskaju i stavljaju u položaj kolonijalnog i dužničkog ropstva. Znači, predstavnici vlasti tih režima su obične marionete i toga su dobro svjesni. Njihova uloga je da omoguće nesmetenu pljačku i da se usput i sami okoriste koliko budu vješti. Sve balkanske zemlje su na tragu da pokušaju da izgrade zasebne i stabilne forme profašističke neoliberlane demokratije sa jakim liderima koji će držati pod kontrolom cijelo društvo i koji će biti u funkciji odrđenih imperijalnih saveza.

Ako se pogledaju nacionalna pitanja na Balkanu, vidimo da nijedno nije riješeno, a što je i stalna mogućnost da se podstaknu novi sukobi. Integracija po nacionalnoj osnovi i razni projekti staroga fašizma su i dalje na stolu. Istina, oni nemaju onu snagu koju su imali u prethodnom periodu, jer su ih neki veći sukobi i procesi potisnuli.

Drugo je socijalni momenat, gdje se dešava svojevrsni fenomen – bjekstvo naroda sa područja Balkana u potrazi za koricom hljeba. Desetine i stotine hiljada mladih, a sve više i starih, bježi sa balkanskih prostora u potrazi za poslom. Ostaju oni koji rade za minimalne nadnice i koji već zaboravljaju šta su njihova osnovna radnička i socijalnih prava. Sve više je prisutno to gubljenje nacionalne pripadnosti pred borbom za golom egzistencijom i gubljenja osjećaja pripadnosti jednom prodručju i jednoj državi. Postajući građani svijeta, oni su vjesnici novog, ali i amorfna, nedefinisana masa prepuštena razmim uticajima, masa za potrošnju jednog propalog svijeta.

No, gore dva momenta, ma kako bila snažna i motivaciona, trenutno nadvisuju jedan mnogo jači, a to je odnos velikih imperijalnih sila i saveza, što je opredeljujuće za naše mjesto u Trećem svjetskom ratu.

Šta je to epohalno i opredeljujuće?

To je težnja nadnacionalnog kapitala, skoncentrisanog u jako malom broju ruku da uništi imperijalne države. Nadnacionalni kapital, ne samo da nije nacionalan, nego on sve više skida sa sebe taj imperijalni oreol i sve manje ima potrebu da je imperijalan – on je globalno fašistički. Na njegovom putu su i „moćna“ SAD, Rusija, Kina…

Izloženi tom dvostrukom pritisku – porobljavanju od imperijlanih sila i gubljenju nacionalnog identiteta i suverensoti, balkanski režimi i mase su razapete između služenja imperijalnim silama ili službi još savremenijih oblika ropstva i modernog fašizma…

Postoji li izlaz? Postoji li sila koja bi se oduprla i imperijalnim silama i tom globalnom kapitalu?

Da, postoji. Ta sila su organizovane i pobunjene mase svijeta. I vidimo da to sve bolje funkcioniše u svijetu. Da se iza pobune tih masa stvaraju obrisi jednog novog svijeta bez diktature kapitala, eksploatacije, patrijarhata i uništavanja planete Zemlje radi oplodnje kapitala. O tome se ćuti, a planine i pustinje su prepune gerilskih pokreta. Po metropolama neprtstano traju sukobi pobunjenih masa s policijom i vojskom. Pitanje je samo vremena kada će taj novi svijet nadvladati svijet kapitalizma sa njegovim okoštalim formama tzv. demokratije u službi zaštite diktature kapitala.

To dolazi polako na Balkan i sve će biti više Trećeg svjetskog rata sa svim posledicama, a biće sve više i želje da se odupre tom stanju. Da, biće sve više i tog Balkanskog pokreta otpora, jer se njime rješava i to gore nacionalno pitanje svih balkanskih naroda; rješava se socijalno pitanje i ruše se sve forme diktature kapitala, imperijalističke okupatorske čizme i modernog globalanog fašizma. No, Balkanski pokret otpora se neće sam stvoriti bez obzira na sve pretpostavke za njegovo postojanje. Potrebna je ta inicijalna kapisla. Potreban je taj revolucionarni subjekat koji će iznijeti tu ideju na nivo opšteg i koji će je znati braniti od svih nasrtaja da se ona uništi.

Zašto ne reći unaprijed – Balkanski oružani pokret koji će ujediniti balkanske narode, i koji će osloboditi balkanske mase od diktature kapitala, i koji će jačati snagu jednog novog svijeta. Što je više Balkanskog pokreta otpora u nama, to je manje ropstva u nama. I što je više slobode u nama, to je manje topovskog mesa za interese globalne mašinerije rata. To je i pogibije za slobodu onih koji ostanu živi – za slobodu onih nakon nas.

Balkanskim pokretom otpora!

Kada se mnogima činilo da je svijet kapitala za dugo odnio pobjedu nad radništvom, obespravljenim masama i svekolikom sirotinjom; kada se svima nametnutom propagandom smiješila “evropska perspektiva”, odjednom je sve krenulo u nekom drugom pravcu i sve se počelo izokretati. Prvo se mislilo da je to samo trenutni izraz prolazne krize kapitala, a onda je počela zabrinutost, pa strah, panika i spasavaj šta se spasiti može. Pri tome ne pitajući za cijenu i gazeći preko proklamovanih “prava i sloboda” i fašiziranjem društva u raznim oblicima. Ustvari se nije ništa posebno ni desilo niti se dešava, nego su samo istorijske zakonitosti razvoja kapitalizma progovorile punom mjerom i tu nema nikakve mistifikacije. Imaćemo fašizam, imaćemo produbljivanje političke krize, imaćemo propadanje preduzeća, privrednih grana, banaka, bespoštedne borbe za tržište, ratove – regionalne i svjetske i imaćemo ponovo na djelu “zaboravljenu” klasnu borbu sa svim poznatim i pratećim oblicima, uz pojedine dodatke koje toj borbi omogućava savramena tehnologija.

Danas nijedno mjesto na zemaljskoj kugli nije pošteđeno te sveopšte krize kapitalizma i borbe imperijalnih saveza, nadnacionalnog kapitala, za svoje teritorije, resurse i profite. Ta borba se čak prenosi pod okeane i van zemljine kugle u kosmička prostranstva. Zato ne može svega toga biti pošteđeni ni Ervropa niti sam Balkan. Radi se samo o brzini prelamanja tih sukoba i intenzitetu borbe. Ali to podrazumijeva i mijenjanje samog inenziteta klasne borbe.

Sve evropske metropole su trenutno prenatrpane sukobima po ulicma i demonstracijama, kao policijom koja neprestano interveniše. Tvrđave kapitala se tresu od pobunjenih predgrađa jer “zuluma trpjeti ne mogu više”. I ti sukobi su sve žešći i češći. To je sve praćeno ubrzanom militarizacijom i fašizacijom tih društava.

Na Balkanu se mase kreću od bezvoljnosti, uplašensoti ali i polakog komešanja. Mase su uplašene od rata i ne žele ga i neće ni da se mobilišu pod neke nacionalne barjake, ali se zato to more sirotinje počelo komešati. Počinje da se “uzvraća udarac” individualnim činovima samoubistva radnika u očaju kojim se onda motivišu ostali, štrajkovima i pored njihove zabrane, izlaskom na ulice. Tu je i “nemanja živaca” i za najsitnije nepravde od starne sistema, ali i spremnosti da se ide sve više i dalje u zahtjevima. Za sada su to nepovezani slučajevi, ali ih je sve više i više i pored pokušaja medijskih blokada. Nedostaje samo organizovanije povezivnje te obespravljene sirotinje i da se krene u ozbiljnije oblike klasne borbe.

A šta su to onda ozbiljniji oblici klasne borbe?

To je svijest da se individualnim činom ili izolovanim oblicima ne može ništa postići i da je potrebna podrška širokih slojeva te sirotinje.

To je svijest da se ne može ništa postići stihijskom pobunom, ma kakva ona bila žestoka, nego samo sa organizovanom borbom sa jasnim ciljevima.

To je svijest da se sistem diktature kapitala ne može popraviti već da mora biti nemilosrdno srušen sa svim njegovim institucijama, zakonima i privatnom svojinom kao zaštitničkim oreolom.

To je svijest da nema uzmicanja pred silom diktature kapitala i njihovih imperijalnih saveznika.

Sve to mogu samo oni koji nemaju šta da izgube. A to je sirotinja. To mogu mase koje su svakodnevno prinuđene da rade po deset i više sati; čija plata se skora sva odmah vraća kroz ispostavljene račune predstavnicima te diktature kapitala, koji ne mogu da školuju djecu, da se liječe, koji nemaju stalni posao, koji sanjaju posao i žele da pobjegnu a ne znaju gdje, koji su mladi i dosta im je sveopšte nepravde i tog lažnog svijeta… Oni koji bi da grizu, ujedaju, a i da pucaju, ako treba.

Temelji novog svijeta su već postavljeni kroz enormni razvoj nauke, savremene tehnologije, umjetnosti i kojima je tijesno u okvirima tog svijeta. Stari svijet se u svome pokušaju osptanka na epohalnoj pozornici kreće od karikaturalnosti, beznađa, masovnih zločina i pretnje uništenja čovječanstva. Olakšajmo mu taj odlazak i ne dozvolimo mu da povuče za sobom sve najljepše i najdragocenije na ovoj planeti. Stupajmo u redove vjesnika budućeg svijeta slobode i ravnopravnosti. Stupajmo u redove “sirotinje koja uzvraća udarac”.

“Na početku rata smo gubili protiv Njemaca, protiv ustaša, protiv domobrana, protiv Talijana, protiv četnika, protiv svih mogućih formacija. Nijesmo bili prekaljeni. Kada smo se prekalili, ovi naši čobani, polupismeni i nepismeni, tukli su ih kao stoku.“

Vlado Dapčević

Uspon svakog revolucionarnog pokreta praćen je decenijskom borbom da taj pokret uhvati korene, da izdrži najsurovije udare režima i ne poklekne. Onog trenutka kada se pokret, ma koliko veliki bio, poveže sa masama, neminovno će akumulirati takvu snagu da ga je skoro više nemoguće poraziti. Njegove bitke tada nisu više samo izraz brojčanog odnosa snage, materijalnih i vojnih mogućnosti, nego prvenstveno zavise od uspostavljenog odnosa pokreta i masa, odnosno koliko je pokret izraz stvarnih klasnih težnji tih masa.

Bijeda ljevice na evropskom tlu u drugoj polovini XX vijeka je bila posljedica potpune njene idejne kapitulacije pred klasnim protivnikom, višedecenijskog potkupljivanja kojima je bila izložena radnička klasa Evrope i privilegovanog položaja u odnosu na proletere ostalih zemalja. No, taj period je za nama i to je dobro za neko novo buđenje revolucionarnog pokreta i na prostoru Evrope.

Da bi taj pokret ponovo uhvatio korene, moraju se afirmisati one vrijednosti u pokretu zagovarane od RAF, Crvenih brigada i drugih militantih grupa koje sedamdestih godina nisu mogle dati rezultate iz više razloga. Prije svega što su te revolucionarne grupe ostale izolovane i nedovoljno povezane sa radničkom klasom, što metod borbe nije bio primjeren trenutku i što je njihovo “revolucionisanje” radničke klase nailazilo na otpor u toj istoj radničkoj klasi, zbog već navedenih tendencija malograđanizacije te klase. Ali se ta situacija sada mijenja.

Primjeri kurdskog, turskog, filipinskog, indijskog, peruanskog i meksičkog pokreta su vrlo poučni… Svi ovi pokreti su nastali iz organizacija koji su bile u dubokoj ilegali i sa izgrađenom svijesti o neminovnosti oružene borbe s ciljem poraza diktature kapitala i vodila se uspješna antiimperijalistička borba. Cijena opstanka je bila orgromna, sa stotinama i hiljadama žrtava. Sve ove organizacije su proglašavane terorističkim od strane režima i nemilosrdno proganjane, dok su idejni napadi najviše dolazili upravo iz redova onih koji su se deklarisali ljevicom, legalno djelujući u okviru tih kapitalističkih sistema, proglašavajući ove pokrete avanturističkim, sektaškim, itd…No, i to je za nama i ovi pokreti su danas autentični izrazi težnji tih naroda za slobodom.

Posle decenijske dominacije revizionizma i reformizma u ljevičarskom pokretu na Balkanu, pa čak i njegovim inficiranjem nacionalizmom, opšteg brloga u kome se nalazio, uočavaju se prva nastojanja da se ide ka revolucionarnoj poziciji. Ta tendencija je već uočena u pojedinim gupama i sve bojnijim istupima pojedinaca; ta tendencija je posljedica unutrašnje spoznje koja počinje da se širi ljevičarskim spektrom – od antifa, feminsitičkih do m-l i anarho grupa, kao posljedica krize koja se produbljuje, fašizacije društava, kao saznanja da gore navedeni revolucionarni pokreti sa svojom metodom borbe i putem kojim idu nailaze na sve veću podršku masa.

Svijest da je u Grčkoj Siriza izdala interese masa; svijest da u Bosni nije prostojao revolucionarni subjekat koji bi iskoristio nazadovoljstvo masa; svijest o zajedničkom položaju obespravljenih balkanskih masa i zajedničkom im neprijatelju, svijest da se grupe trebaju povezivati među sobom; svijest da se ne može samo pukim građanskim oblicima protesta išta postići; svijest da treba od sadašnjih sindikata preuzimati vođstvo među nezadovoljnim radnicima; svijest da treba pokrenuti idejnu diferencijaciju u pokretu žena; svijest da treba izgrađivati ilegalne organizacije koje ne isključuju oružanu borbu i svijest da se pokret ne nudi masama da zastupa njihove ciljeve, već ih ostvaruje u zajedničkoj borbi sa masama – počinje da se sve više probija u balkanskom ljevičarskom pokretu. To su neki mali predznaci zauzimanja i nametanja revolucionarne idejne linije i to su neki veliki predznaci pokretanja masa ka Balkanskom pokretu otpora…

Dobro je!
Balkanskim pokretom otpora!

Borkinja Slobodarskih snaga žena, Cempre Heval (Eylem Ataş) BÖG/KÖG, ovekovečena je u borbi na prvoj liniji fronta za vreme napada na Manbij protiv bandi ISIS-a 27. juna 2016. godine.

Eylem Ataş, koja se borila ruku pod ruku na frontu kod Siluka zajedno sa Internacionalnim slobodarskim bataljonom, u napadu na Tishrin i mnogim drugim vojnim operacijama, borila se da zaštiti svoje saborce u Rožavi, kao deo Slobodarskih snaga žena.

Kao žena koja se još od detinjstva borila sa fašistima u školi i na ulicama Adana u Turskoj gde je rođena i gde je odrasla, nikada se nije uzdržavala od onogo što je smatrala da treba da učini. Kao avangardna žena u Turskoj učestvovala je u borbi protiv patrijarhata, fašizma i centara moći kapitala, Cemre percipira noseći svoju borbu izvan granice koje su nacrtane od strane buržoaske države kao savesnu, humanu i revolucionarnu dužnost.

Ono što je nju pokrenulo i dovelo u Rožavu, što je uspelo da poveže njenu svest za njeno nezadovoljstvo je drug Bedrettin iz Çukurova. To su komandanti Aziz i Mahir, koji su svojom borbom postavili primer, zbog kojih su ljudi govorili: „Ovako se treba boriti protiv fašizma“. To su njeni saborci koji su poginuli u Suruç i Ankari, koji su prvi podigli puške; to je njen narod koji živi pod strahom od masakra i koji bivaju masakrirani svakog dana. Biti Eylem zahteva snagu volje, upornost i neustrašivost!

Ona dolaskom u Rožavu nije izabrala neprijatelja. Ono što je ona izabrala je da nastavi da se bori i da učestvuje u pravednoj borbi. U ovom otvorenom ratu koji se izjasnio protiv žena, radnika, naroda i svih potlačenih u metropoli kao što je Istanbul, ona je bila najbolji primer da je tada jedini pravi izbor uzeti oružje u platiti cenu u toj borbi.

Eylem (akcija) ne može da čeka!

Ona nije izabrala da premišlja, samo govori o akciji, osuđuje iz fotelje, aplaudira drugima. Njeni meci, isto kao što su tako dobro uništavali reakcionare ISIS bandi, takođe idu i prema gazdama koji piju krv radničkoj klasi u Turskoj, ubicama žena, silovatelja i onih koji pokušavaju da unište Kurdski narod.

Eylem je najuzvišenija demonstracija hrabrosti!

Talas fašizma koji narasta u Turskoj. Drugarice Raperin Dicle (Sevda Çağdaş) i Eylem Ataş nisu žalosne žrtve, već ljute borkinje za prava žena. One predstavljaju dostojanstvo naroda iz kog dolaze. Ako se to dostojanstvo sada može predstaviti, bilo bi to priznanje koje dugujemo ovim dvema hrabrim revolucionarnim ženama. Zadatak koje su ostavile svim revolucionarima, a posebno ženama Turske, nije beskrajno pominjanje i „hvalisanje“ njihovih imena već da prihvate suštinu revolucionarnih žena, da postanu borci. Skromni zadatak koji su takođe ostavile za sobom je da se ostvari pobeda za radnike, omladinu, Aleve, Turke, Kurde, Arape i sve potlačene, kao i za potlačene žene.

Sevda i Eylem su glasno do poslednjeg daha pozivale na snaženje borbe protiv AKP-ISIS fašizma. Ili će se njihovi slogani pretvoriti u pobedu ili će poraz postati neizbežan. Žene! Vreme je da postanete Sevda, da postanete Eylem protiv fašizma! Naš poziv je za vaša srca, vašu savest i vašim telima koje rađaju novi svet dok su pod stalnim napadom poniženja i sve većeg nasilja.

Ponovo do neba, širite vest među prijateljima o Sevdi i Heval.

Slobodarske snage žena

http://isyandan.org/english/women-freedom-forces-cemre-has-fallen-spring-isclose/

Pod ljevicom se uglavnom podrazumijevaju ona opredeljenja koja u prvi plan stavljaju socijalnu pravdu i borbu za društvo bez eksploatacije ispred svih drugih ciljeva. Ovdje se nećemo baviti onim shvatanjima koja dolaze iz propagandista kapitalističkog svijeta, a koji pokušavaju osporiti podjelu na ljevicu i desnicu kao prevaziđenu podjele. Naš stav je upravo suprotan, da nikada do sad na globalnom nivou nije bila već podjela i suprotnost onih koji se borbe za socijalnu pravdu, slobodu, ravnopravnost i onih koji kopaju rovove među ljudima i pokušavaju da uspostave još žešći sistem eksploatacije i ropstva, gdje će ljudski život predstavaljsti sve manje i manje išta, bolje reći ništa.

Sunovrat evropske ljevica je počeo u drugoj polovini XX vijeka, onog trenutka kada je bila potkupljena radnička klasa Zapadne Evrope uz pobjedu revizionizma u istočnoevrospkim zemljama. Zbog svog privilegovanog položaja u odnosu na ostali proletarijat širom svijeta, to radništvo u Zapadnoj Evropi je prihvatilo svoj malograđanski status. Samim tim ta radnička klasa i njene partije su oblikovala svoju ideologiju, koja je sve manje bila revolucionarna, dok na kraju nije kapitulirala i pretvorila se u reformistički brlog, bez ikakve snage i uticaja, služeći čak kao pomoćno sredstvo u borbi protiv revolucionarnog pokreta u svijetu. Ono malo heriona i heroja koji su pokušali da unesu revolucionarni žar u takvo radništvo i takvu ljevicu su prosto zbrisani od strane represivnog državnog aparata, i uz prećutnu saglasnost te iste “ljevice”.

Na Balkanu je s kraja XX vijeka sticajima istorijskih okolnosti ljevica sa jedne strane krenula reformisitičkim putem evropske ljevice, dok je drugi njen dio završio u nacionalizmu i šovinizmu.

U proteklom periodu smo imali dva pokušaja pobune masa na Balkanu sa ljevičarskih pozicija. To je slučaj sa pobunom masa u Grčkoj i pobunom masa u BiH. Decenijska borba revolucionarnog pokreta u Turskoj ne može biti predmet ovog teksta iz jednostavnog razloga što kurdsko-turski pokret je revolucionarni pokret, kao inspiracija i putokaz za sve ljevičare na Balkanu i Evropi.

I u slučaju Grčke i BiH se može izvesti zajednički zaključak da su mase svojim zahtjevima bile ispred revolucionarnog subjekta. S tim što je u Grčkoj taj revolucionarni subjekat bio to samo na papiru, dok u BiH se nije ni formirao, već je to bio spontani i trenutni pokret masa.

Sadašnja situacija u balkanskim zemljama stvara uslove za uspon revolucionarne ljevice upravo zbog dubine ekonomske krize, zbog potrebe da se prevaziđu ostaci nacionalnih podjela, zbog potrebe otpora imperijalizmu svih zemalja, jer su u sve većem ropstvu i zavisnosti, zbog potrebeotpora diktaturi kapitala koja je sve bezočnija sa sve većim prisustvom fašizma, zbog potrebe otpora sve većem stepenu eksploatacije i beznađa, i, kao najvažnije, zbog potrebe sa pozicija klasnog rata se suprotstavljati protagonistima imperijalističkog rata. No, da bi se udarili temelji revolucionarnog pokreta mora se uništiti sadašnj brlog od ljevice koja je izraz nemoći ali stvarne bijede u kojoj se pokret nalazi.

Ozbiljniji istorijski proboj ka revolucionarnoj poziciji zahtjeva od svih ljevičarskih grupa da se približe masama. To se ne može učiniti podilažnjem tim masama, veće jedino podsticanjem i organizacijom masa kao revolucionarnog subjekta. A to se ne može postići nikakvim bezličnim tekstovima, beskrajnim analizama već dokazanog, suvoparnim predavanjima, neiskrenim ubjeđivanjem ili jalovim “revolucionarnim” parolašenjem. To se postiže samo čvrstim i svestranim povezivanjem sa tim masama, da one osjete da si neraskidivi njihov dio, a to se podiže samo ukoliko si u praksi spreman da pustiš mnogo znoja i malo krvi za njihove interese. Znači praksom, i tu nema prevare. Ne može se bježati u alibi da je potrebno prije svega formulisati poziciju neke “nove ljevice” zbog novih istorijskih okolnosti, ili se stalno kriti iza stava da bez revolucionarne teorije nema ni revolucionarne prakse.

Revolucionarna ljevica je uvijek “stara”, a okolnosti se uvijek nove. I to će tako biti dok je god kapitalističkog svijeta.

Ko zagovara “novu ljevicu” je najodirnarniji podlac, oportunista i saradnik profiterne, koga treba nemilosrdno uništiti. Ta “nova ljevica” se već više od pola vijeka stalno pojavljuje kao pas na lancu imperijalista u borbi protiv revolucionarnog pokreta. I do sada nije učinila ni iole ozbiljniji pokušaj da se suprotstavi u praksi diktaturi kapitala. Ta ljevica je u sferi idejne borbe igrala istu onu ulogu kao i svaki izdajnički “žuti sindikat” u radničkom pokretu. Pored spremnosti učestvovanja na izborima u okviru postojećih sistema i saradnje sa predstavncima krupnog kapitala, “nova ljevica“ je svojoj razornoj praksi dodala i jednu novu ulogu i za koju je plaćena, a to je da bude vjesnik i propagator ciljeva nadnacionalnog kapitala u obračaunu sa pojedinim nacionalnim državama i samim imperijalističkim sistemima.

Poraz sadašnje idejne pozicije čak i ovakve malobrojne ali kukavičke ljevice na prostoru Balkana je u interesu eksploatisanih masa Balkana – u interesu same ljevice i oslobođenju tih masa.

To je ujedno i put ka objedinjavanju svega obespravljenog i revolucionarnog na Balkanu. I kao što su se ljevičarske grupe na Balkanu u velikoj većini uspjele odbraniti od pokušaja kontaminacije nacionalizmom i šovinizmom, tako su danas pred zadatkom da se odbrane i od “novoljevičarenja”, koje je najopasnija prepreka na putu ponovnog jačanja revolucionarnog pokreta na ovim prostorima. Ukoliko se ne bude snage za jasnu idejnu diferencijaciju na ljevici, na talasu sve nezadovoljnih masa će zajahti neke druge snage, a o čemu je istorija dvadesetog vijeka najbolji svjedok.

Mir među narodima – rat među klasama!
Balkanskim pokretom otpora!