Tekstovi

Sve je više onih koji tvrde da je Treći svjetski rat već u toku. Iako se ne radi još o otvorenim sukobima imeprijalnih sila i saveza, pripreme, sukobi sve većeg intenziteta i posledice su već tu. Već je konstatovano da je tokom prošle godine poginulo na desetine miliona u raznim sukobima širom svijeta, da se broj umrlih zbog naglog pogoršanja socijalnih uslova ubrzano povećava, da je broj izbjeglica povećan, itd… Ovdje ne govorimo o ubrzanom naoružavnaju svih i trenutku sloma cjelokupnog finansijskog tržišta.

Gdje smo mi na Balkanu u tom ratu danas i možemo li se uopšte odrediti spram tog sjutra?

Danas su sve balkanske države u ozbiljnim problemima. U pravu su oni koji ponovo ukazuju na poznato – da je Balkan samo bure baruta sa pripremljenim fitiljom koji samo treba potpaliti. No, da bi se taj fitilj potpalio treba poći od trenutnog i glavnog problema Blakana, još uvijek nacionalnog, potom socijalnog položaja masa i na kraju, a što će odrediti tok rata, odnosa velikih sila, odnosno nadnacionalnog kapitala prema ovom regionu.

Sami režmi balkanskih zemalja su sa jedne strane istorijskom nužnošću gurnuti da objektivno nemaju snage da se odupru velikim procesima i silama koji ih neprestano pritiskaju i stavljaju u položaj kolonijalnog i dužničkog ropstva. Znači, predstavnici vlasti tih režima su obične marionete i toga su dobro svjesni. Njihova uloga je da omoguće nesmetenu pljačku i da se usput i sami okoriste koliko budu vješti. Sve balkanske zemlje su na tragu da pokušaju da izgrade zasebne i stabilne forme profašističke neoliberlane demokratije sa jakim liderima koji će držati pod kontrolom cijelo društvo i koji će biti u funkciji odrđenih imperijalnih saveza.

Ako se pogledaju nacionalna pitanja na Balkanu, vidimo da nijedno nije riješeno, a što je i stalna mogućnost da se podstaknu novi sukobi. Integracija po nacionalnoj osnovi i razni projekti staroga fašizma su i dalje na stolu. Istina, oni nemaju onu snagu koju su imali u prethodnom periodu, jer su ih neki veći sukobi i procesi potisnuli.

Drugo je socijalni momenat, gdje se dešava svojevrsni fenomen – bjekstvo naroda sa područja Balkana u potrazi za koricom hljeba. Desetine i stotine hiljada mladih, a sve više i starih, bježi sa balkanskih prostora u potrazi za poslom. Ostaju oni koji rade za minimalne nadnice i koji već zaboravljaju šta su njihova osnovna radnička i socijalnih prava. Sve više je prisutno to gubljenje nacionalne pripadnosti pred borbom za golom egzistencijom i gubljenja osjećaja pripadnosti jednom prodručju i jednoj državi. Postajući građani svijeta, oni su vjesnici novog, ali i amorfna, nedefinisana masa prepuštena razmim uticajima, masa za potrošnju jednog propalog svijeta.

No, gore dva momenta, ma kako bila snažna i motivaciona, trenutno nadvisuju jedan mnogo jači, a to je odnos velikih imperijalnih sila i saveza, što je opredeljujuće za naše mjesto u Trećem svjetskom ratu.

Šta je to epohalno i opredeljujuće?

To je težnja nadnacionalnog kapitala, skoncentrisanog u jako malom broju ruku da uništi imperijalne države. Nadnacionalni kapital, ne samo da nije nacionalan, nego on sve više skida sa sebe taj imperijalni oreol i sve manje ima potrebu da je imperijalan – on je globalno fašistički. Na njegovom putu su i „moćna“ SAD, Rusija, Kina…

Izloženi tom dvostrukom pritisku – porobljavanju od imperijlanih sila i gubljenju nacionalnog identiteta i suverensoti, balkanski režimi i mase su razapete između služenja imperijalnim silama ili službi još savremenijih oblika ropstva i modernog fašizma…

Postoji li izlaz? Postoji li sila koja bi se oduprla i imperijalnim silama i tom globalnom kapitalu?

Da, postoji. Ta sila su organizovane i pobunjene mase svijeta. I vidimo da to sve bolje funkcioniše u svijetu. Da se iza pobune tih masa stvaraju obrisi jednog novog svijeta bez diktature kapitala, eksploatacije, patrijarhata i uništavanja planete Zemlje radi oplodnje kapitala. O tome se ćuti, a planine i pustinje su prepune gerilskih pokreta. Po metropolama neprtstano traju sukobi pobunjenih masa s policijom i vojskom. Pitanje je samo vremena kada će taj novi svijet nadvladati svijet kapitalizma sa njegovim okoštalim formama tzv. demokratije u službi zaštite diktature kapitala.

To dolazi polako na Balkan i sve će biti više Trećeg svjetskog rata sa svim posledicama, a biće sve više i želje da se odupre tom stanju. Da, biće sve više i tog Balkanskog pokreta otpora, jer se njime rješava i to gore nacionalno pitanje svih balkanskih naroda; rješava se socijalno pitanje i ruše se sve forme diktature kapitala, imperijalističke okupatorske čizme i modernog globalanog fašizma. No, Balkanski pokret otpora se neće sam stvoriti bez obzira na sve pretpostavke za njegovo postojanje. Potrebna je ta inicijalna kapisla. Potreban je taj revolucionarni subjekat koji će iznijeti tu ideju na nivo opšteg i koji će je znati braniti od svih nasrtaja da se ona uništi.

Zašto ne reći unaprijed – Balkanski oružani pokret koji će ujediniti balkanske narode, i koji će osloboditi balkanske mase od diktature kapitala, i koji će jačati snagu jednog novog svijeta. Što je više Balkanskog pokreta otpora u nama, to je manje ropstva u nama. I što je više slobode u nama, to je manje topovskog mesa za interese globalne mašinerije rata. To je i pogibije za slobodu onih koji ostanu živi – za slobodu onih nakon nas.

Balkanskim pokretom otpora!

Kada se mnogima činilo da je svijet kapitala za dugo odnio pobjedu nad radništvom, obespravljenim masama i svekolikom sirotinjom; kada se svima nametnutom propagandom smiješila “evropska perspektiva”, odjednom je sve krenulo u nekom drugom pravcu i sve se počelo izokretati. Prvo se mislilo da je to samo trenutni izraz prolazne krize kapitala, a onda je počela zabrinutost, pa strah, panika i spasavaj šta se spasiti može. Pri tome ne pitajući za cijenu i gazeći preko proklamovanih “prava i sloboda” i fašiziranjem društva u raznim oblicima. Ustvari se nije ništa posebno ni desilo niti se dešava, nego su samo istorijske zakonitosti razvoja kapitalizma progovorile punom mjerom i tu nema nikakve mistifikacije. Imaćemo fašizam, imaćemo produbljivanje političke krize, imaćemo propadanje preduzeća, privrednih grana, banaka, bespoštedne borbe za tržište, ratove – regionalne i svjetske i imaćemo ponovo na djelu “zaboravljenu” klasnu borbu sa svim poznatim i pratećim oblicima, uz pojedine dodatke koje toj borbi omogućava savramena tehnologija.

Danas nijedno mjesto na zemaljskoj kugli nije pošteđeno te sveopšte krize kapitalizma i borbe imperijalnih saveza, nadnacionalnog kapitala, za svoje teritorije, resurse i profite. Ta borba se čak prenosi pod okeane i van zemljine kugle u kosmička prostranstva. Zato ne može svega toga biti pošteđeni ni Ervropa niti sam Balkan. Radi se samo o brzini prelamanja tih sukoba i intenzitetu borbe. Ali to podrazumijeva i mijenjanje samog inenziteta klasne borbe.

Sve evropske metropole su trenutno prenatrpane sukobima po ulicma i demonstracijama, kao policijom koja neprestano interveniše. Tvrđave kapitala se tresu od pobunjenih predgrađa jer “zuluma trpjeti ne mogu više”. I ti sukobi su sve žešći i češći. To je sve praćeno ubrzanom militarizacijom i fašizacijom tih društava.

Na Balkanu se mase kreću od bezvoljnosti, uplašensoti ali i polakog komešanja. Mase su uplašene od rata i ne žele ga i neće ni da se mobilišu pod neke nacionalne barjake, ali se zato to more sirotinje počelo komešati. Počinje da se “uzvraća udarac” individualnim činovima samoubistva radnika u očaju kojim se onda motivišu ostali, štrajkovima i pored njihove zabrane, izlaskom na ulice. Tu je i “nemanja živaca” i za najsitnije nepravde od starne sistema, ali i spremnosti da se ide sve više i dalje u zahtjevima. Za sada su to nepovezani slučajevi, ali ih je sve više i više i pored pokušaja medijskih blokada. Nedostaje samo organizovanije povezivnje te obespravljene sirotinje i da se krene u ozbiljnije oblike klasne borbe.

A šta su to onda ozbiljniji oblici klasne borbe?

To je svijest da se individualnim činom ili izolovanim oblicima ne može ništa postići i da je potrebna podrška širokih slojeva te sirotinje.

To je svijest da se ne može ništa postići stihijskom pobunom, ma kakva ona bila žestoka, nego samo sa organizovanom borbom sa jasnim ciljevima.

To je svijest da se sistem diktature kapitala ne može popraviti već da mora biti nemilosrdno srušen sa svim njegovim institucijama, zakonima i privatnom svojinom kao zaštitničkim oreolom.

To je svijest da nema uzmicanja pred silom diktature kapitala i njihovih imperijalnih saveznika.

Sve to mogu samo oni koji nemaju šta da izgube. A to je sirotinja. To mogu mase koje su svakodnevno prinuđene da rade po deset i više sati; čija plata se skora sva odmah vraća kroz ispostavljene račune predstavnicima te diktature kapitala, koji ne mogu da školuju djecu, da se liječe, koji nemaju stalni posao, koji sanjaju posao i žele da pobjegnu a ne znaju gdje, koji su mladi i dosta im je sveopšte nepravde i tog lažnog svijeta… Oni koji bi da grizu, ujedaju, a i da pucaju, ako treba.

Temelji novog svijeta su već postavljeni kroz enormni razvoj nauke, savremene tehnologije, umjetnosti i kojima je tijesno u okvirima tog svijeta. Stari svijet se u svome pokušaju osptanka na epohalnoj pozornici kreće od karikaturalnosti, beznađa, masovnih zločina i pretnje uništenja čovječanstva. Olakšajmo mu taj odlazak i ne dozvolimo mu da povuče za sobom sve najljepše i najdragocenije na ovoj planeti. Stupajmo u redove vjesnika budućeg svijeta slobode i ravnopravnosti. Stupajmo u redove “sirotinje koja uzvraća udarac”.

“Na početku rata smo gubili protiv Njemaca, protiv ustaša, protiv domobrana, protiv Talijana, protiv četnika, protiv svih mogućih formacija. Nijesmo bili prekaljeni. Kada smo se prekalili, ovi naši čobani, polupismeni i nepismeni, tukli su ih kao stoku.“

Vlado Dapčević

Uspon svakog revolucionarnog pokreta praćen je decenijskom borbom da taj pokret uhvati korene, da izdrži najsurovije udare režima i ne poklekne. Onog trenutka kada se pokret, ma koliko veliki bio, poveže sa masama, neminovno će akumulirati takvu snagu da ga je skoro više nemoguće poraziti. Njegove bitke tada nisu više samo izraz brojčanog odnosa snage, materijalnih i vojnih mogućnosti, nego prvenstveno zavise od uspostavljenog odnosa pokreta i masa, odnosno koliko je pokret izraz stvarnih klasnih težnji tih masa.

Bijeda ljevice na evropskom tlu u drugoj polovini XX vijeka je bila posljedica potpune njene idejne kapitulacije pred klasnim protivnikom, višedecenijskog potkupljivanja kojima je bila izložena radnička klasa Evrope i privilegovanog položaja u odnosu na proletere ostalih zemalja. No, taj period je za nama i to je dobro za neko novo buđenje revolucionarnog pokreta i na prostoru Evrope.

Da bi taj pokret ponovo uhvatio korene, moraju se afirmisati one vrijednosti u pokretu zagovarane od RAF, Crvenih brigada i drugih militantih grupa koje sedamdestih godina nisu mogle dati rezultate iz više razloga. Prije svega što su te revolucionarne grupe ostale izolovane i nedovoljno povezane sa radničkom klasom, što metod borbe nije bio primjeren trenutku i što je njihovo “revolucionisanje” radničke klase nailazilo na otpor u toj istoj radničkoj klasi, zbog već navedenih tendencija malograđanizacije te klase. Ali se ta situacija sada mijenja.

Primjeri kurdskog, turskog, filipinskog, indijskog, peruanskog i meksičkog pokreta su vrlo poučni… Svi ovi pokreti su nastali iz organizacija koji su bile u dubokoj ilegali i sa izgrađenom svijesti o neminovnosti oružene borbe s ciljem poraza diktature kapitala i vodila se uspješna antiimperijalistička borba. Cijena opstanka je bila orgromna, sa stotinama i hiljadama žrtava. Sve ove organizacije su proglašavane terorističkim od strane režima i nemilosrdno proganjane, dok su idejni napadi najviše dolazili upravo iz redova onih koji su se deklarisali ljevicom, legalno djelujući u okviru tih kapitalističkih sistema, proglašavajući ove pokrete avanturističkim, sektaškim, itd…No, i to je za nama i ovi pokreti su danas autentični izrazi težnji tih naroda za slobodom.

Posle decenijske dominacije revizionizma i reformizma u ljevičarskom pokretu na Balkanu, pa čak i njegovim inficiranjem nacionalizmom, opšteg brloga u kome se nalazio, uočavaju se prva nastojanja da se ide ka revolucionarnoj poziciji. Ta tendencija je već uočena u pojedinim gupama i sve bojnijim istupima pojedinaca; ta tendencija je posljedica unutrašnje spoznje koja počinje da se širi ljevičarskim spektrom – od antifa, feminsitičkih do m-l i anarho grupa, kao posljedica krize koja se produbljuje, fašizacije društava, kao saznanja da gore navedeni revolucionarni pokreti sa svojom metodom borbe i putem kojim idu nailaze na sve veću podršku masa.

Svijest da je u Grčkoj Siriza izdala interese masa; svijest da u Bosni nije prostojao revolucionarni subjekat koji bi iskoristio nazadovoljstvo masa; svijest o zajedničkom položaju obespravljenih balkanskih masa i zajedničkom im neprijatelju, svijest da se grupe trebaju povezivati među sobom; svijest da se ne može samo pukim građanskim oblicima protesta išta postići; svijest da treba od sadašnjih sindikata preuzimati vođstvo među nezadovoljnim radnicima; svijest da treba pokrenuti idejnu diferencijaciju u pokretu žena; svijest da treba izgrađivati ilegalne organizacije koje ne isključuju oružanu borbu i svijest da se pokret ne nudi masama da zastupa njihove ciljeve, već ih ostvaruje u zajedničkoj borbi sa masama – počinje da se sve više probija u balkanskom ljevičarskom pokretu. To su neki mali predznaci zauzimanja i nametanja revolucionarne idejne linije i to su neki veliki predznaci pokretanja masa ka Balkanskom pokretu otpora…

Dobro je!
Balkanskim pokretom otpora!

Borkinja Slobodarskih snaga žena, Cempre Heval (Eylem Ataş) BÖG/KÖG, ovekovečena je u borbi na prvoj liniji fronta za vreme napada na Manbij protiv bandi ISIS-a 27. juna 2016. godine.

Eylem Ataş, koja se borila ruku pod ruku na frontu kod Siluka zajedno sa Internacionalnim slobodarskim bataljonom, u napadu na Tishrin i mnogim drugim vojnim operacijama, borila se da zaštiti svoje saborce u Rožavi, kao deo Slobodarskih snaga žena.

Kao žena koja se još od detinjstva borila sa fašistima u školi i na ulicama Adana u Turskoj gde je rođena i gde je odrasla, nikada se nije uzdržavala od onogo što je smatrala da treba da učini. Kao avangardna žena u Turskoj učestvovala je u borbi protiv patrijarhata, fašizma i centara moći kapitala, Cemre percipira noseći svoju borbu izvan granice koje su nacrtane od strane buržoaske države kao savesnu, humanu i revolucionarnu dužnost.

Ono što je nju pokrenulo i dovelo u Rožavu, što je uspelo da poveže njenu svest za njeno nezadovoljstvo je drug Bedrettin iz Çukurova. To su komandanti Aziz i Mahir, koji su svojom borbom postavili primer, zbog kojih su ljudi govorili: „Ovako se treba boriti protiv fašizma“. To su njeni saborci koji su poginuli u Suruç i Ankari, koji su prvi podigli puške; to je njen narod koji živi pod strahom od masakra i koji bivaju masakrirani svakog dana. Biti Eylem zahteva snagu volje, upornost i neustrašivost!

Ona dolaskom u Rožavu nije izabrala neprijatelja. Ono što je ona izabrala je da nastavi da se bori i da učestvuje u pravednoj borbi. U ovom otvorenom ratu koji se izjasnio protiv žena, radnika, naroda i svih potlačenih u metropoli kao što je Istanbul, ona je bila najbolji primer da je tada jedini pravi izbor uzeti oružje u platiti cenu u toj borbi.

Eylem (akcija) ne može da čeka!

Ona nije izabrala da premišlja, samo govori o akciji, osuđuje iz fotelje, aplaudira drugima. Njeni meci, isto kao što su tako dobro uništavali reakcionare ISIS bandi, takođe idu i prema gazdama koji piju krv radničkoj klasi u Turskoj, ubicama žena, silovatelja i onih koji pokušavaju da unište Kurdski narod.

Eylem je najuzvišenija demonstracija hrabrosti!

Talas fašizma koji narasta u Turskoj. Drugarice Raperin Dicle (Sevda Çağdaş) i Eylem Ataş nisu žalosne žrtve, već ljute borkinje za prava žena. One predstavljaju dostojanstvo naroda iz kog dolaze. Ako se to dostojanstvo sada može predstaviti, bilo bi to priznanje koje dugujemo ovim dvema hrabrim revolucionarnim ženama. Zadatak koje su ostavile svim revolucionarima, a posebno ženama Turske, nije beskrajno pominjanje i „hvalisanje“ njihovih imena već da prihvate suštinu revolucionarnih žena, da postanu borci. Skromni zadatak koji su takođe ostavile za sobom je da se ostvari pobeda za radnike, omladinu, Aleve, Turke, Kurde, Arape i sve potlačene, kao i za potlačene žene.

Sevda i Eylem su glasno do poslednjeg daha pozivale na snaženje borbe protiv AKP-ISIS fašizma. Ili će se njihovi slogani pretvoriti u pobedu ili će poraz postati neizbežan. Žene! Vreme je da postanete Sevda, da postanete Eylem protiv fašizma! Naš poziv je za vaša srca, vašu savest i vašim telima koje rađaju novi svet dok su pod stalnim napadom poniženja i sve većeg nasilja.

Ponovo do neba, širite vest među prijateljima o Sevdi i Heval.

Slobodarske snage žena

http://isyandan.org/english/women-freedom-forces-cemre-has-fallen-spring-isclose/

Pod ljevicom se uglavnom podrazumijevaju ona opredeljenja koja u prvi plan stavljaju socijalnu pravdu i borbu za društvo bez eksploatacije ispred svih drugih ciljeva. Ovdje se nećemo baviti onim shvatanjima koja dolaze iz propagandista kapitalističkog svijeta, a koji pokušavaju osporiti podjelu na ljevicu i desnicu kao prevaziđenu podjele. Naš stav je upravo suprotan, da nikada do sad na globalnom nivou nije bila već podjela i suprotnost onih koji se borbe za socijalnu pravdu, slobodu, ravnopravnost i onih koji kopaju rovove među ljudima i pokušavaju da uspostave još žešći sistem eksploatacije i ropstva, gdje će ljudski život predstavaljsti sve manje i manje išta, bolje reći ništa.

Sunovrat evropske ljevica je počeo u drugoj polovini XX vijeka, onog trenutka kada je bila potkupljena radnička klasa Zapadne Evrope uz pobjedu revizionizma u istočnoevrospkim zemljama. Zbog svog privilegovanog položaja u odnosu na ostali proletarijat širom svijeta, to radništvo u Zapadnoj Evropi je prihvatilo svoj malograđanski status. Samim tim ta radnička klasa i njene partije su oblikovala svoju ideologiju, koja je sve manje bila revolucionarna, dok na kraju nije kapitulirala i pretvorila se u reformistički brlog, bez ikakve snage i uticaja, služeći čak kao pomoćno sredstvo u borbi protiv revolucionarnog pokreta u svijetu. Ono malo heriona i heroja koji su pokušali da unesu revolucionarni žar u takvo radništvo i takvu ljevicu su prosto zbrisani od strane represivnog državnog aparata, i uz prećutnu saglasnost te iste “ljevice”.

Na Balkanu je s kraja XX vijeka sticajima istorijskih okolnosti ljevica sa jedne strane krenula reformisitičkim putem evropske ljevice, dok je drugi njen dio završio u nacionalizmu i šovinizmu.

U proteklom periodu smo imali dva pokušaja pobune masa na Balkanu sa ljevičarskih pozicija. To je slučaj sa pobunom masa u Grčkoj i pobunom masa u BiH. Decenijska borba revolucionarnog pokreta u Turskoj ne može biti predmet ovog teksta iz jednostavnog razloga što kurdsko-turski pokret je revolucionarni pokret, kao inspiracija i putokaz za sve ljevičare na Balkanu i Evropi.

I u slučaju Grčke i BiH se može izvesti zajednički zaključak da su mase svojim zahtjevima bile ispred revolucionarnog subjekta. S tim što je u Grčkoj taj revolucionarni subjekat bio to samo na papiru, dok u BiH se nije ni formirao, već je to bio spontani i trenutni pokret masa.

Sadašnja situacija u balkanskim zemljama stvara uslove za uspon revolucionarne ljevice upravo zbog dubine ekonomske krize, zbog potrebe da se prevaziđu ostaci nacionalnih podjela, zbog potrebe otpora imperijalizmu svih zemalja, jer su u sve većem ropstvu i zavisnosti, zbog potrebeotpora diktaturi kapitala koja je sve bezočnija sa sve većim prisustvom fašizma, zbog potrebe otpora sve većem stepenu eksploatacije i beznađa, i, kao najvažnije, zbog potrebe sa pozicija klasnog rata se suprotstavljati protagonistima imperijalističkog rata. No, da bi se udarili temelji revolucionarnog pokreta mora se uništiti sadašnj brlog od ljevice koja je izraz nemoći ali stvarne bijede u kojoj se pokret nalazi.

Ozbiljniji istorijski proboj ka revolucionarnoj poziciji zahtjeva od svih ljevičarskih grupa da se približe masama. To se ne može učiniti podilažnjem tim masama, veće jedino podsticanjem i organizacijom masa kao revolucionarnog subjekta. A to se ne može postići nikakvim bezličnim tekstovima, beskrajnim analizama već dokazanog, suvoparnim predavanjima, neiskrenim ubjeđivanjem ili jalovim “revolucionarnim” parolašenjem. To se postiže samo čvrstim i svestranim povezivanjem sa tim masama, da one osjete da si neraskidivi njihov dio, a to se podiže samo ukoliko si u praksi spreman da pustiš mnogo znoja i malo krvi za njihove interese. Znači praksom, i tu nema prevare. Ne može se bježati u alibi da je potrebno prije svega formulisati poziciju neke “nove ljevice” zbog novih istorijskih okolnosti, ili se stalno kriti iza stava da bez revolucionarne teorije nema ni revolucionarne prakse.

Revolucionarna ljevica je uvijek “stara”, a okolnosti se uvijek nove. I to će tako biti dok je god kapitalističkog svijeta.

Ko zagovara “novu ljevicu” je najodirnarniji podlac, oportunista i saradnik profiterne, koga treba nemilosrdno uništiti. Ta “nova ljevica” se već više od pola vijeka stalno pojavljuje kao pas na lancu imperijalista u borbi protiv revolucionarnog pokreta. I do sada nije učinila ni iole ozbiljniji pokušaj da se suprotstavi u praksi diktaturi kapitala. Ta ljevica je u sferi idejne borbe igrala istu onu ulogu kao i svaki izdajnički “žuti sindikat” u radničkom pokretu. Pored spremnosti učestvovanja na izborima u okviru postojećih sistema i saradnje sa predstavncima krupnog kapitala, “nova ljevica“ je svojoj razornoj praksi dodala i jednu novu ulogu i za koju je plaćena, a to je da bude vjesnik i propagator ciljeva nadnacionalnog kapitala u obračaunu sa pojedinim nacionalnim državama i samim imperijalističkim sistemima.

Poraz sadašnje idejne pozicije čak i ovakve malobrojne ali kukavičke ljevice na prostoru Balkana je u interesu eksploatisanih masa Balkana – u interesu same ljevice i oslobođenju tih masa.

To je ujedno i put ka objedinjavanju svega obespravljenog i revolucionarnog na Balkanu. I kao što su se ljevičarske grupe na Balkanu u velikoj većini uspjele odbraniti od pokušaja kontaminacije nacionalizmom i šovinizmom, tako su danas pred zadatkom da se odbrane i od “novoljevičarenja”, koje je najopasnija prepreka na putu ponovnog jačanja revolucionarnog pokreta na ovim prostorima. Ukoliko se ne bude snage za jasnu idejnu diferencijaciju na ljevici, na talasu sve nezadovoljnih masa će zajahti neke druge snage, a o čemu je istorija dvadesetog vijeka najbolji svjedok.

Mir među narodima – rat među klasama!
Balkanskim pokretom otpora!

Može se reći da je najveća istorijska nepravda u proteklim decenijama na prostorima bivše Jugoslavije to što nije bilo sile koja bi sprovela pravednu odmazdu nad vrhom malograđanskih slojeva i intelektualne elite. Nad tim slojevima koji su i danas prisutni, šepure se, ne kaju se i ne fali im dlaka sa glave. Njima, koji su raspirivali međunacionalnu mržnju i osmišljavali sve te masovne zločine i stradanja naroda. I, ako se vodimo etičkim načelima, to je najveći poraz i sramota za sve ono misleće i humanističko u tim narodima.

Nakon završetka ratova i potpune restauracije kapitalizma, činilo se da je malograđanskim slojevima otvoren prostor za ostvarenje napretka na društvenoj ljestvici ekonomske i političke moći i približavanje kapitalističkoj klasi kroz projekat neoliberalne EU. Otuda i ogromna podrška ovih slojeva proklamovanom neoliberalnom konceptu i neposrednom angažovanju u političkim partijama. Time se dešava i taj privremeni ideološki preokret malograđanskih slojeva od nacionalizma ka neoliberalizmu, distancirajuci se od “kulturno zaostale, inferiorne i primitivne nacionalisitičke mase”.

No, iznenada se pojavila snaga koja ima dublju istorijsku dimenziju i koja je počela da ruži i ruši snove savremenog malograđanina. Globalna i temeljna kriza kapitalizma je krenula nemilosrdno da uništava malograđanske slojeve. S jedne strane to uništavanje je posljedica ogromnog skoka razvoja tehnologije, koja čini većinu ovih slojeva suvišnim u savremenom sistemu proizvodnje, dok sa druge strane je to pruzrokovano potrebom kapitalističke klase da spašava sopstvenu vladajuću poziciju, prvenstveno kroz opštu militarizaciju i vođenjem stalnih ratova, a za to su im malograđanski slojevi i njihov “trošak” samo balast. Raznim sitnim kapitalistima, državnim činovnicima, profesorima, ljekarima, advokatima, novinarima itd…, sadašnja kriza kapitalizma ukida “privilegiju” na “dvojnost pozicije” i na taj njihov lažni elitistički sjaj, vršeći proletarizaciju i lumpenproletarizaciju malograđanskih slojeva. I to je najveća zasluga sadašnje krize kapitalizma. Diktatura kapitala ne ostavlja nikakav izbor malograđanskim slojevima, izuzev prihvatanja službe, i to robovske službe, u modernom fašizmu. Moraju postati na prvom mjestu vojnici, samo je pitanje u čijim redovima – proletarijata ili modernih fašista.

No, i malograđanska internacionala ima nesvakadišnju moć kameleonstva. Želeći po svaku cijenu da sačuva svoj mali život – male privilegije i malu sigurnost uz svakodnevne uzdahe nad “teškim životom”, malograđanski slojevi ponovo pokušavaju da traže spas uz skute vladajuće klase i trenutno “prevolađujućih vjetrova”. Tako i sada kada su međuimeprijalistički i klasni sukobi dignuti na viši nivo, malograđani su primorani da biraju stranu u tom opštom klasnom sukobu. Da biraju stranu koja im se čini dobitnom. I oni traže svoj “spas” – jedni svojimaktivizmom staju na stranu malobrojne šačice najmoćnije finansijske oligarhije koja želi da uniformiše jedinstveni svijet po svojim pravilima modernog fašizma, drugi bi da stanu uz “tradicionalne fašiste” – trampisti, putinisti, erdoganisti i ostali koji se naglo množe…, dok treći sa simpatijama, ali i bojažljivo, gledaju ka proleterskim masama koji se valjaju svijetom i koji više nemaju šta da izgube.

Revolucionarni pokret se davno odredio spram malograđanskih slojeva i malograđanske ideologije. To je rak rana na zdravom tkivu eksploatisanih borbenih masa. Nikakva malograđanska internacionala više ne može zaustaviti pobedonosni pokret obespravljenih masa svijeta koji u sve većem broju zauzimaju revolucionarnu poziciju spram diktature kapitala. Na tom putu ovaj pokret će uključivati i masu osiromašenih malograđanskih slojeva, po pravilima i borbenim duhom samog pokreta.

Uklanjanje malograđanskih slojeva i njihove ideologije, bilo do strane potreba diktature kapitala ili proleterskog pokreta, u interesu je borbe obespravljenih masa svijeta. U interesu rasčišćavanja polja za klasnu bitku. Novu i veliku klasnu bitku!

Smrt malograđanskom fašizmu!

Davno je spoznato da je rat samo produženo sredstvo politike. Kada politika, bolje reći pljačka sopstvenog naroda ili kolonija po svijetu zapadne u krizu, kad nije više moguća enormna oplodnja kaptala, i kad se mora razriješiti sve na boljnom polju. Kome sve pripada ta pljačka? I kome pripada to „naše“? Čija postaju naša polja, rude, rijeke, fabrike, životi, budućnost…? No, svakome ratu prethodi dugi niz „dešavanja“ puni lažnog optimizma, lažnih projekata, uljuljkivanja naroda, tupljenja klasnog oprora, masovne manipulacije, mitomanije, duhovne pustoši, gubljenje osjećaja za ljudske vrijednosti, fašizacija društva i, nadasve, sve većeg socijalnog propadanja i beznađa – širenja poslednjeg raspoloženja…

Militarizacija i okupacija Evrope od strane SAD se nastavlja nesmanjenom žestinom. Vojni budžet Evrope se višestruko uvećava. SAD i NATO gomilaju trupe i opremu na granici sa Rusijom. Malograđanska Evropa je uplašena od Rusije, a sve više i od SAD. Fašisti po Evropi preuzimaju vlast, željni da naprave „istorijski revanš“. Rusija se dodatno militarizuje i naoružava. I sve zemlje užurbano kupuju oružje i opremu, uglavnom od SAD i Rusije. Tako ove dvije vojno najmoćnije imperijalističke sile u krizi zarađuju ogromne profite. Kroji se neka nova mapa imperijalne podjele svijeta, a što znači da opadanje moći najmoćnije imperije nikada nije bilo moguće bez mora krvi i ratova.

(„Ima jedno vrijeme kad svršava kurvin pir. Kada svi bježe u božju mater. Skrivaju se po mišjim rupama kukavička gamad. I onda mi vojnici uzimamo stvar u svoje ruke i počinje – šta počinje!? Rat!!!“)

Sudbina mira ili rata na Balkanu je u direktnoj zavisnosti od odnosa SAD i Rusije, odnosno koja će politika pobijediti u vrhovima SAD. Ukoliko se nastavi politika modernog neoliberalnog fašizma i „pohoda na Rusiju“ rat na Balkanu je sasvim izvjestan. Rat kao nastavak politike zapadnih imperijalista radi ujedinjenja Evrope pod modernim fašizmom, odnosno i izazivanja i sukoba od strane ruskog imperijalizma na tačkama van njihove teritorije. Fašisti Evrope i Balkana će priželjkivati imperijalistički rat, a malogrđani neku novu „gvozdenu zavjesu“ i da ih čuva neka čizma od svih „zala“.

Gdje su u svemu tome ogomne i većinske mase obespravljenih? Da li se od ratnih bubnjeva može čuti i njihov glas – glas vapaja za mir u želji za nekim drugim, pravednijim svijetom?

Taj glas se neće čuti, ne samo zato što je još vrlo slab, već što niko od moćnih ne želi da ga sluša. Oni namjeravaju da te milone ljudskih jedinki koriste kao svaki potrošni materijal – kaorobu koju treba iskoristiti. Zato će oni i dalje nastaviti da te mase huškaju jedne na druge, koristeći prvenstveno prisutna nacionalna i vjerska osjećanja kao sredstvo za izazivanja međunacionalne i vjerske mržnje i novih žarišta, bolje reći tezgi za namicanje profita.

Za objedinjavanje otpora obespravljenih masa na Balkanu protiiv rata je posebno problematično svrstvanje tih istih masa za i protiv „putinizma“ i „trampizma“. To je svrstvanje za militarizaciju i direktno potčinjavanju globalnim militaristima u novom ratu. Oni koji protestuju protiv „trampizma“ su psi na lancu zapadnih imperijalista, neoliberalnog fašizma i vojnoindustrijskog kompleksa koji želi nastavak ratne politike protiv ruskog imperijalizma. Oni koji mašu zastavama „putinizma“ su eksponenti ruskih imperijalnih interesa, ne samo u odbrani Rusije od globalnih predatora i zapadnih imperijalista, već i služenju oligarhiji Rusije i njihovom potčinjavanju obespravljenih ruskih i evropskih masa. Oni koji protestuju protiv „putinizma“ su ili malograđanski ljevičari ili fašisti, a oni koji mašu Trampovim likom su još uvijek nedefinisana lepeza krajnjih reakcionara.

Da li je moguća da zaživi ideja narodnog rata na prostoru Balkana i Evrope?

U ovom istorijskom trenutku razmišljati o bilo kakvom otporu imperijalnim moćnicima i njihovim režimskim slugama, koji nam predstavljaju da su “umrežili” skoro cio svijet, naizgled je suluda ideja. Ali to je samo posljedica projekcije njihovog svijeta koji je putem masovnih medija nametnut kao jedini mogući svijet. Međutim, sve više se u samoj praksi pokazuje da taj svijet diktature kapitala ne samo da je prevaziđen, nego i nemoguć. Narodni rat koji je prisutan u mnogim zemljama je izraz klasnog otpora obespravljenih masa protiv imperijalizma i sveopšte bijede i nepravde, ali ujedno i želja da se ne živi po pravilima starog svijeta. Narodni rat je izraz sveopštih potreba obespravljenih masa za slobodom i novim svijetom.

Narodi Balkana zbog sopstvenih tragičnih iskustava iz proteklog perioda ne žele nove ratove. Međutim, nacionalistička svijest je još prisutna, a vidimo da se ona stalno podstiče od strane samih režima kao i globalnih predatora. Zato govoriti o narodnom ratu kroz stvaranje Balkanskog pokreta optora u ovom trenutku sveopšteg odnosa klasnih snaga i raspoloženja masa izgleda preuranjeno i čak kontraproduktivno. No, mi smo naučili jedno – „kada jedna ideja, bilo progresivna ili reakcionarna, obuhvati mase, postaje materijalnom silом“. Zato obespravljenim masama i njihovim najsvjesnijim i najborbenijim dijelovima danas i ništa ne preostaje nego da vode aktivnu kampanju protiv sveopšte militarizacije, fašizacije i imperijalističkog rata. Da sprovode mobilizaciju svih masa koji su protiv rata i svijeta diktature kapitala.

Mir među narodima – rat među klasama!
Balkanskim pokretom otpora!

Sposobnost svijeta kapitala u njegovoj borbi protiv proleterskih masa se ogleda ne samo u mogućnosti koncentracije ogromne sile, monopolom nad ekonomijom, medijima i propagandom, nego i sposobnošću da proleterski pokret stalno pokušava atomizirati, ne dozovljavajući mu da se pojavi jedinstvenom silom. Posebno njegovom mogućnošću da “natjera” pokret da snižava svoje opšte ciljeve na nivo koji ne predstavlja opasnost za kapitalistički poredak. I to se tokom druge polovine dvadesetog vijeka pokazalo vrlo učinkovitim. To nije bila samo zasluga svijeta kapitala nego i narastanja unutrašnjih protivrječnosti i slabostima samog proleterskog pokreta, no to nije tema ovog teksta. Nije ni tema da stalno ponavljamo i elaboriramo opštepoznatu činjenicu da svijet kapitala nemilosrdno uništava svaku grupu, pokret koji se pokušava suprotstaviti sa pozicija budućih klasnih odnosa i da dozvoljava i čak podstiče sve one grupe i pokrete koji mu se “suprotstavljaju” sa pozicija djelovanja u ukviru samog sistema, u okviru postojećih klasnih odnosa.

Da bismo jasno naznačili ko su naši osnovni neprijtelji, moramo poći od konkretnih istorijskih okolnosti i klasnih odnosa, odnosno utvrditi kako se taj sukob između svijeta kapitala i svijeta slobodnih proizvođača i stvaraoca manifestuje. Da li se tu šta promijenilo?

Mi polazimo od osnovnog stava da se u klasnom sukobu svijeta kapitala i proletarijata u suštini ništa nije promijenilo. Rekli bismo da je imperijalizam postao samo imperijalističkiji. Nama je jasan i istorijski ishod tog sukoba: “Svjetsko tržište je postalo premalo za ogromno povećanje proizvodnje koje je, do krajnjih granica, zaoštrilo konkurenciju u čitavom svetu. Vode se pravi ratovi za sirovine, tržišta, investicije i sfere uticaja. Nikada do sada nije tako jasno, i u svoj punoći, izbio sukob između proizvodnih snaga i kapitalističkih društvenih odnosa, tj. između novih tehnologija i kapitalističke svojine. I kao što su manufaktura, tkačka i parna mašina uništile feudalni društveni sistem, tako će i mikroprocesori, elektronika i robotika uništiti kapitalistički društveni sistem”. No, to ne znači znači da taj nužni ishod ne može pokleknuti pred silom uništenja čovječanstva ili civilizacije.

Kako se taj sukob danas konkretno manifestuje?

Prije svega, centralizacija kapitala je dostigla takav stepen kada se ona reflektuje u dvije ravni – to je prije svega borba da se umirući svijet kapitala spašava putem suprotstavljanja globalnih predatora, sa koncentrisanim finansijskim i fiktivnim kapitalom, parcijalnim ciljevima imperijalističkih zemalja i svim ostalim obespravljenim svjetskim masama. I tu globalni predatori ne biraju sredstva da ostvare svoje ciljeve, odnosno nametnu krajnje dehumanizovani klasniporedak. I sve više smo svjedoci kakva se sve sredstva upotrebljavaju protiv interesa čovječanstva. Borba imperijalističkih zemalja, koje žele da ostanu u monopolskim okvirima podjele svijeta putem interesnih sfera sve je zaoštrenija, i ponovo se “legalizuju” prava na širenje imperija na račun drugih naroda, vođenje ratova i stvaranje privremenih saveza. Protivnici su im globalni predatori, nacionalne države i proleterske mase. Znači, njihova koncentracija kapitala nije dovoljna, tako da oni ne razmišljaju “dovoljno globalno” – oni razmišljaju u okvirima odbrane i proširenja imperije i samim tim pokazuju svoju istorijsku ograničenost. Istovremeno globalni, nadnacionalni i nadimperijalni kapital se osjeća sve isključenijim u tim, ma kako moćnim, imperijama.

Druga refleksija i osnovni sukob koji ponovo izbija u prvi plan i koji nosi potenciju budućeg sukoba se manifestuje kao sukob naraslih i nastupajućih proleterskih masa protiv svijeta kapitala. Taj sukob se danas ispoljava na mnogo višem stupnju nego što je to bila sama borba industrijskog proletarijata u okviru jedne zemlje i u okviru jedne fabrike. Proletarijat je danas međunarodnom podjelom rada i “umreženjem svijeta” prešao uske nacionalne granice i postao internacionalan, a što je njegova i osnovna suština. Proletarijat nije više samo industrijska radnička klasa. Ona je “obogaćena” novim saveznicima u vidu pojave prekarijata, sve veće masa nezaposlinih, milijarde seljačkih masa koje su postale bezemljaši i krenule ka industrijskim centrima i razvijenim zemljama.

Međutim, da bi se uspješno vodila borba, mora se poći od konkrentih klasnih odnosa i fokusirati klasni neprijatelj u postojećim okolnostima.

Prije svega, na Balkanu su to svi nacionalisti i šovinisti sa raznim “etiketama”. Iako su oni relikt prošlosti, oni su i dalje sredstvo u rukama diktature kapitala i imperijalista za podjelu obespravljenih masa. Znači, naši protivnici su svi “srbi”, “hrvati”, “albanci”… svi oni koji sanjaju o nekom objedinjenju po etničkom principu i stvaranju etničkih država na što širem prostoru. Naši neprijatelji su svi oni koji se priklanjaju pojedinim imperijalistima i sluge su njihove – dakle, naši neprijatelji su domaća buržoazija i poltičke elite po balkanskim državama. Naši nepijatelji su posebno oni koji se žele i vojno svrstati u sukobima imperijalista. Naši neprijatelji su svi oni koji služe globalanim predatorima slabeći svaki otpor u nacionalno­oslobodilačkoj i klasnoj formi, podržavajući neoliberalnu diktaturu. Naši neprijatelji su svi malograđanski slojevi koji u opštem sioromašenju priželjkuju i podržavaju moderni fašizam. Naši neprijatelji su svi oni koji misle da djeluju protiv kapitala u okviru diktature kapitala. Naši neprijatelji su svi oni u našim redovima koji misle da se borba može voditi bez jedinstvene avangardne partije, opštenarodnog pokreta i oružane sile.

Naši saveznici su radnici koji rade pod sve manjim pravima i u sve težim uslovima.

Naši saveznici su seljaštvo koje, ostajući bez zemlje, je osuđeno da migrira ka gradovima ili u nadnicu kod novih “latifundista”.

Naši saveznici su nezaposleni koji bez šanse da će dobiti posao teže odlasku van balkanskih zemalja ili tavore u očaju.

Naši saveznici su prekaristi čija eksploatacija, poniženje i neizvjesnost nema granica.

Naši saveznici su progresivna inteligencija koja borbeno nastupa protiv svih relikta prošlosti sa pozicije humanizma, sekularnosti i naučnog digniteta.

Naši saveznici su žene koje sve organizovanije i radikalnije nastupaju da sruše milenijsko ropstvo pod patrijarhatom.

Naši saveznici su pokrenute mase azilanata svih zemalja, koje su pod udarom udruženog fašističkog poduhvata kapitalističkih zemalja.

I mi želimo da podvučemo jasnu liniju razgraničenja!

Mi pripadamo toj apsolutnoj i obespravljenoj većini. Mi pripadamo onima koji nemaju šta da izgube. Naša borba je pravedna i mi ćemo pobijediti!