Povodom pitanja kakvu poziciju zauzeti, jedna revolucionarna partija i pokret u konkretnoj istorijskoj situaciji oko Venecuele, kada se nađe u vrtlogu sukoba imperijalista i najezde imperijalista na pojedine države s ciljem porobljavanja naroda, pojavile su se izvjesne razlike u mišljenjima u revolucionarnom pokretu.
PR smatra da treba dati bezrezervnu podršku u odbrani Venecuele, odnosno njenog naroda, svim sredstvima od najezde američkog imperijalizma. Tu treba staviti po strani sami karakter režima, ma kakav on bio, ukoliko taj režim pruža otpor toj agresiji i porobljavanju.
No, tu dolazimo do jedne situacije koja često nastaje zbog položaja same revolucionarne organizacije u zemlji koja mora istovremeno da vodi aktivnu borbu i protiv režima i stava ostalih organizacija svijeta koje polaze od tih opštih i načelnih pozicija borbe protiv imperijalizma. Pri tom se najčešće ne uzima u obzir konkretna situacija i položaj masa, kao i položaj same organizacije i pokreta u tim zemljama.
Navodimo naše primjere.
Stav Komunsitičke Partije Jugoslavije je bio da treba razbijati buržoasku Jugoslaviju kao tamnicu mnogih naroda, kao državu socijalnog i nacionalnog ugnjetavanja. Međutim, pod prijetnjom rata i okupacije od Hitlerovih fašističkih hordi, KPJ promijenila svoj stav pozvala sve svoje članove u odbranu zemlje. A kada je zemlja bila okupirana i vodeća klika buržoazije pobjegla, ili se stavila u službu okupatora, ona je pozvala jugoslovenske narode na otpor i započela je pobjedonosna oružana borba za oslobođenje zemlje.
Drugi primjer je iz novije istorije kada se raspadala revizionistička i mnogonacionalna Jugoslavija. Partija rada je od samog početka stajala na stanovištu da su unutrašnje protivrječnosti na prvom mjestu razbile Jugoslaviju, a prije svega snage najjačeg velikospskog nacionalizma koji je imao vojnu i materijalnu silu da ubrza taj raspad. PR je svoju kritiku usmjerila protiv nacionalističkog režima u Beogradu, kao najjačeg i najmilitantnijeg. Kada su interesi tog režima došli u sukob sa zapadnim imperijalizmom, po pitanja Kosova kao i borbe albanskog naroda za oslobođenje, PR je podržala pravednu borbu albanskog naroda i čak otišla dalje sa svojim stavom – da je intervencija NATO-a bila u interesu jugoslovenskih naroda .Ovaj stav je naišao na osudu većine partija iz našeg pokreta, jer su one pošle od osnovnog opšteg stava da treba osuditi NATO intervenciju bilo gdje u svijetu. Po nama, oni nisu uzeli u obzir nekoliko činjenica: da je ta intervencija zaustavila rat među jugoslovenskim narodima a što je u interesu samih tih naroda jer nije stvorena sila od tih naroda koja bi povela borbu protiv nacionalizma u cilju mira i zaustavljanja klanja u međunacionalnoj mržnji; drugo, upravo je taj režim svojim ratom protiv ostalih jugoslovenskih naroda omogućio svojom politikom dolazak NATO trupa na prostorima bivše Jugoslavije; treće, taj režim je pod prijetnjom NATO intervencije nastavio sa još žešćom okupacijom i pogromom albanskog naroda; I, četvrto, NATO okupacija Balkana stvara uslove za ponovno jačanje nacionalno-oslobodilačkih težnji naroda na Balkanu.
PR je zauzela stav isto kao i KPJ nekada – da bi odlučno podržala i mrski zločinački režim u Beogradu, da je on u situaciji NATO prijetnji i intervencije povukao svoje trupe sa Kosova i dao albanskom narodu pravo na samoopredeljenje. No, taj režim je nastavio u tim trenucima još žešće sa svojom politkom ugnjetavnja i zločina nad jednim narodom. To je još jedan razlog zašto je PR i učestvovala u njegovom rušenju.
Taj slučaj sa albanskim narodom je na određeni način sličan sa situacijom kao sa kurdskim pokretom danas u Siriji – kada se interesi nacionalno – oslobodilačke borbe jednog naroda nalaze između interesa raznih imperijalista i vladajućeg režima jedne države. S tim da začeti albanski nacionalno-oslobodilački pokret nije uspio da sačuva svoju samobitnost, niti da sebi da potrebnu revolucionarnu dimenziju i stavio se u službi zapadnog imperijalaizma, dok je sa kurdskim pokretom situacija sasvim drukčija.
PR je od uvijek smatrala da je politika kurdskog pokreta ispravna, bez obzira na sve kritike koje su dolazile da su oni napustili naše pozicije, njihovom “nacionalizmu” i njihovog “stavljanja u službu SAD imperijalizma”. Iako se PR ne slaže sa nekim teorijskim stavovima koje zastupa sadašnje vođstvo tog pokreta, revolucionarni proces koji je zaopočeo kurdski pokret ima istorijski značaj za oslobođenje naroda, potlačenih klasa i žena Bliskog Istoka i šire i veliki je podsticaj u borbi mnogim oslobodilačkim pokretima.
Znači, mi smatramo da u Veneceuli revolucionari moraju zauzeti stav polazeći od datih okolnostima i da trebaju sada stati pod poznatu Lenjinovu parolu -“Otadžbina je u opasnosti!”- jer je ona stvarno u opasnosti. To ne znači da ne treba nastaviti borbu za pobjedu socijalizma u Venecueli i protiv Madurovog režima i njegovog paktiranju s raznim imperijalistima i bužoazijom. No, kada je ta opasnost stvarna, sa još većim porobljavanjem venecuelanskog naroda, onda se ne postavlja pitanje karktera Madurovog “socijalizma” i režima u prvi plan. To se ostavlja po strani, dokle se istovremeno mobilišu mase u odbrani ovakve Venecuele od USA imperijalista. No, ta mobilizacija mora imati upravo u sebi i taj dodatni momenat – da se sila narodnog otpora usmjerava ka ciljevima koji Madurov režim ne može, niti hoće da ispuni. I time se mase odvajaju da idu sa snagama koje su pod kontrolom imperijalista i nalaze objektivne razloge da budu protiv Madurovog režima, kao i da jačaju i one snage među Madurovim pristalicama koje žele da se ide dalje ka socijalizmu. Istovremeno, venecuelanski drugovi treba upravo da koriste ovu situaciju i da stvaraju svoju oružanu silu koja će u jednom trenutku moći da, posle zajedničke odbrane Venecuele ili tokom same odbrane, dovede do situacije da se mora postaviti pitanje uništenja “dvovlašća” između socijalizma i kapitalizma u Venecueli.
Znači – ne dekalrativno protiv Madura zato što nije na našim ideološkim pozicijama, nego svim srcem za Madura, uz istovremeno jačanje sopstvene sile koja će braniti Venecuelu i koja će moći da se sjutra obračuna i sa Madurom.
Smatramo još jedan momenat vrlo bitnim. Širom Južne Amerike se nalaze marionetski režimi u službi SAD imperijalista, ali i revolucionarni pokreti i situacija koja je pogodna za jačanje tih pokreta. Zato smatramo da je kapitulantska pozicija kao i taktiziranje zbog pragmatičnih potreba i uticaja kubanskog režima pogrešna i nanosi ogromnu štetu u ovoj situaciji. Oružani pokreti, posebno u Kolumbiji, bi bili od izuzetnog značaja u ovom momentu, ako dođe do šireg rata, jer upravo ova situacija sa Venecuelom otvara mogućnost novog uzleta revolucionarnog pokreta na američkom kontinentu, a posebno i u Meksiku, Peruu i čak u samoj SAD. Stoga u ovom trenutku, kada zbog eskalacije borbe američkog, kineskog i ruskog imperijalizma na teritoriji Južne Amerike svaka pomirljiva politika prema marionetskim režimima pod uticajem SAD, pregovori o razoružanju itd., su štetni. I za tu najveću pogrešku i kratkovidost snosi upravo kubanski režim, zato što danas vodi politiku u Južnoj Americi i prema revolucionarnim pokretima kao što je imao i socijalimperijalistički SSSR prema borbi naroda svijeta za svoje oslobođenje, polazeći prvenstveno od sopstvenih pragmatičnih interesa. Ta politika je uska i osuđena na bankrot.
Odbrana venecuelanskog naroda od direktnog nasrtaja američkog imperijalizma ima veliki podsticaj za jačanje revolucionarnog pokreta u Južnoj Americi, i već sada daje novi kvalitet u antiimperijalističkoj borbi za oslobođenje američkih naroda.
