Akcije

Rehabilitacija Draže Mihailovića i uopšte četništva je logični sled svih dešavanja u koje je zapalo društvo u Srbiji još devedesetih godina.

Pod patronatom “komunističkih” birokrata u bivšoj Jugoslaviji, nacionalistički intelektualci su izvršili idejnu pripremu za rehabilitaciju nacionalističke ideologije, a samim tim i četništva u kome je nacionalistička politika za vreme Drugog svetskog rata doživela svoj vrhunac kroz zločine nad drugim ali i srpskim narodom, kvislinškim odnosom prema okupatoru, pokušaju očuvanja monarhističke Jugoslavije i, nadasve, očuvanje kapitalističkog društvenog uređenja.

Slom militantnog velikosrpskog nacionalizma u prethodnoj deceniji i nametnuti mir, kao i pobuna naroda Srbije protiv katastrofalne politike tadašnjeg režima, nije označila i slom nacionalizma u Srbiji. On je u novim okolnostima imao prvenstveno funkciju u održavanju novouspotavljenih klasnih odnosa.

Rehabilitacija Draže Mihailovića nije rehabilitacija samo jedne ličnosti koja se nalazila na čelu zločinačkog pokreta, same ideje četništva, politike i zločina 90­tih, već ideološka rehabilitacija sadašnjosti – rehabilitacija surovog stanja u kojem se nalaze mase u Srbiji i koje režim može lakše da drži u pokornosti putem četničke, odnosno fašističke ideologije. U uslovima globalne ekonomske krize, i ponovnog zaoštravanja odnosa u samom regionu kome preti socijalna eksplozija nezadovoljnih masa, režim ima potrebu da prigrli sve one ideje koje pravdaju represivnu silu samog režima, podržavaju centralizaciju Srbije i surovo se obračunavaju sa klasnim protivnicima. Sem toga, te ideje i te kako pogoduju i sve većoj centralizaciji kapitala u sve manjem broju ruku kapitalističkih gamadi u Srbiji.

Zato ova ova rehabilitacija nije trenutni hir nečije politike, ili diktirana trenutnim političkim interesima. Ona je izraz klasnih odnosa koji vladaju u Srbiji, a to je surovi kapitalizam satendencijom fašizacije društva i režimom kao neokolonijalnim podanikom koji sprovodi diktat modernog fašizma.

Sistematsko prekrajanje istorije od strane vladajuće klase u Srbiji i potiskivanje antifašizma ima za cilj da abolira politku 90­tih godina, pojača unitarističke tendencije u Srbiji, udalji mase od aktivnijeg otpora neokolonijalizmu modernih fašista, i spreči aktivniji klasni otpor masa. Istovremeno to otvara širom vrata svim fašističkim grupama koji polako postaju nezaobilazni faktor u političkim zbivanjima Srbije.

Međutim antifašistički pokret u Srbiji će se stvoriti. Ukoliko se proces stvaranja antifašističkog pokreta bude brže odvijao, sprečavaće se i mogućnost da fašizam svima pokuca na vrata bez ispaljenog metka.

Period dominacije kapitalističke diktature bez većeg otpora narodnih masa je za nama. U narodnim masama u BIH, Srbiji, Hrvatskoj, Kosovu, Crnoj Gori…. nezadovoljstvo postojećim životom dobija sve izraženiju političku formu, odnosno sazrijeva svijest o neminovnosti istinske klasne borbe. To se uočava ne samo po broju štrajkova, protestima u raznim formama, nevjerici prema političkim partijama i sindikatima, već i po tako vidljivom nezadovoljstvu koje ispoljavaju ljudi u svakodnevnim kontaktima. No mora se priznati da je prepoznatljiva i velika razlika između stepena nezadovoljstva masa i stepena njihovog organizovanog nastupa, a što mora biti jasan signal za sve one koji žele promijeniti postojeće stanje da mase čekaju one koji ce primjerom prednjačiti u vođenju klasne borbe.

Gaženje osnovnih prava obespravljenih, na koja su samo formalno pristali kapitalisti, kao što je pravo na rad, osmočasovno radno vreme, garantovana zarada, penziono i socijalno osiguranje, godišnji nedeljni i dnevni odmor, kao i pravo na ljudsko dostojanstvo koje se potire svakodnevnim šikaniranjem od savremenih krvopija mora se zaustaviti. To se ne može zaustaviti samo propagandnim djelovanjem u cilju unošenja svijesti u obespravljene mase i njihovim pozivanjem na otpor kapitalističkom sistemu. To se mora zaustavljati i direktnim akcijama protiv simbola samog sistema.

Sadašnji nivo djelovanja revolucionarnih grupa u zemljama bivše Jugoslavije koji se ogleda u širenju propagandnog materijala, pravljenju sajtova, FB « revolucija », raznih suvoparnih analiza i kamernih tribina, nedovoljan je za jačanje revolucionarnog subjekta u novim uslovima i za pokretanje masa. Međutim, malobrojnost i operativna slabost revolucionarnih grupa nije razlog i opravdanje da se ne krene u izvođenje konkretnijih akcija, kako bi se mase podsticale na veći otpor.

PR svojim akcijama na širenju propagandnog materijala po BiH i Srbiji ima za cilj ne samo jačanje proleterske svijesti među masama, već i stavljanje naglaska na potrebi podizanja otpora na viši, organizovaniji nivo. Na nivo kada će predstavnici kapitalističkog sistema početi da osjećaju kolika može biti snaga organizovane borbe obespravljenih. Da osjete strah od mogućnosti propasti svojih privilegija i materijalnog bogatstva – strah od propasti svog svijeta.

razgrafitiranje

sz bih4

sz bih2

sz bih3

sz bih1

sz bih

U Srbiji se zahuktava predizborna kampanja. Psi opštenarodne pljačke, bilo da se nazivaju pozicijom ili opozicijom, raznim međusobnim dogovorima pokušavaju da nastave sa dosadašnjom praksom otimanja budućnosti sopstvenom narodu. Istovremeno kod njih svih postoji izvestan strah da bi se pokreti masa u svetu mogli preliti i na ulice gradova Srbije. Oni će se truditi da izbori što pre prođu, kako bi sve u suštini ostalo isto, jer to odgovara svim političkim partijama. Zato je i budžet za narednu godinu u Srbiji napravljen tako da zadovolji samo one koji mogu trenutno ugrožavati postojeći sistem, a to su srednji slojevi. On nije pravljen za poboljšanje položaja radništva koje svakodnevno ostaje u sve većem broju bez posla, već za policajce, državne činovnike, sve one koji su na “državnim jaslama” i koji su najbolji branitelji postojećeg poretka. Ta srednja klasa je ta koja se buni u okviru postojećeg sistema, čuvajući njegove temelje, jer time najbolje čuva svoju poziciju. Tako da imamo paradoksalnu situaciju da su umesto radnika policajci u štrajku i na ulici u protestu; korupciju koja je proglašena za najveće zlom sistema, dok se istovremeno za sve slučajeve krupnog kriminala ubrzano štancuju “oproštajnice grehova” – dogovor o otkupu grehova ili kupovina kućnog pritvora koji nikog ne obavezuje; masovne ubice i ratne zločince čije su knjige bestseleri; sirotinju nad čijom se nesrećom prave uspešne tv emisije. I sve to podržava ta srednja klasa koja je za Kosovo u Srbiji ali i za Evropu. Ona je nešto između – prilagodljivo. Ona malo protestuje, malo se etablira u sistem, malo krade i malo protestuje protiv korupcije. Ona je servilna i “prkosna”. Ona je infuzija kapitalističkog sistema. Ona je oslonac izborne mašine.

agitprop6 mart12

agitprop3 mart12

« ‹ of 2 › »

Ali mase su se u svetu pokrenule i to niko više ne može zaustaviti, sem sposobnosti kapitalizma da ih gurne u svetski rat, odnosno uvede jezivu diktaturu modernog fašizma. I jedino čime se bavi vladajući establišment po evropskim državama je da osluškuju huk masa, odnosno da gleda › [8] »kako će sačuvati svoj kapital. Oni malo odvažniji kleče pred fašističkim ikonama nadajući se da to jedino može spasiti Evropu.

U tom svom sveopštem metežu pseudolevičari, uglavnom sastavljeni od tih istih srednjih slojeva i sa istom malograđanskom svešću, izvode razne performanse i demonstracije sa pokličima o konačnom krahu kapitalizma – pod uslovom da on sam odšeta sa istorijske scene…

Nek pucaju okovi starog sveta!
Neka cveta sto različitih pokreta masa!
Nek jača revolucionarni pokret!
Smrt kapitalizmu!