Predsednik SAD Džordž Buš je u obraćanju naciji izrekao veliku istinu: “Bezbednost SAD zavisi od ishoda borbi na ulicama Bagdada”. Ova misao u suštini otkriva sadašnju poziciju imperijalizma i SAD. Očito je da SAD više nisu u stanju da vode operacije na sve širem frontu otpora naroda sveta i da se u započetom Trećem svetskom ratu imperijalizma protiv naroda sveta pozicija SAD kao neprikosnovene sile sve više dovodi u pitanje. Zato ubrzano insistriranje na proširenje NATO ima višestruki značaj za učvršćenje pozicija imperijalizma. Pre svega, uvlačenje zemalja pod okrilje NATO je svojevrsni čin okupacije i vid neokolonijalizma. Zapadni imperijalisti time ostvaruju: zaposedanje teritorija bez borbe; nesmetanu eksploataciju prirodnih bogatstava; pokušaj ostvarivanja strateških prednosti u nadmetanju sa drugim imeprijalističkim zemljama, poput Rusije i Kine; dolazak do žive sile – topovskog mesa za vođenje permanentnog rata; lakše gušenje narodnog otpora i učvršenje marionetskih režima. No, pored ovih razloga, glavni razlog za vođenje ovakve imperijalističke strategije jesu ubrzani pokušaji učvršćivanja pozicija istorijski prevaziđenog društva, kojeg su mase odbacile u svetskim razmerama. Zato je suprotstavljanje uvlačenju zemalja pod okrilje NATO od suštinskog značaja za svaku revolucionarnu partiju i revolucionarni pokret. Odnos prema Trećem svetskom ratu jeste ona linija po kojoj se partije dele i svrstavaju, i određuju svoju budućnost. To je ona linija podele na kojoj su se našle i sve partije pred Drugi svetski rat, sa zahtevom izgradnje antifašističkog fronta pred naletom tadašnjeg fašizma u Evropi.
Zbog nemogućnosti SAD i ostalih imperijalista da se suprotstave sve većem otporu masa u svetskim okvirima, i zbog sve veće njihove potrebe za novim vojnicima i za sigurnom rezervom, pitanje odnosa prema Trećem svetskom ratu za revolucionarni pokret će dobijati na značaju iz dana u dan. Zadatak revolucionarnih partija jeste da vojnike u službi imperijalizma na teritoriji svog delovanja tretiraju kao neprijateljske i tako se odnose prema njima, a da taktiku borbe prilagođavaju konkretnim okolnostima u kojima deluju. Partija rada je već iznela svoj stav da balkanski narodi treba da izgrade snažan antiimperijalistički pokret, a da borba za povlačenje NATO sa Balkana mora biti priroritet ciljeva tog pokreta. Svaku oružanu silu balkanskih zemalja na strani NATO u njegovom suzbijanju antiimperijalističkog pokreta na Balkanu, treba tretirati kao kolaboracionističku vojsku, to jest, kao legitimni cilj u borbi.
Druga linija fronta revolucionarne borbe koja se sve više otvara na prostoru Severnog Kurdistana i Turske od neprocenjivog je značaja za dalje jačanje revolucionarnog pokreta u celom svetu. Akcija koje turski fašistoidni režim preduzima protiv jačanja revolucionarnog pokreta u Turskoj potvrda je da dugogodišnja borba i žrtve koje su podneli turski i kurdski revolucionari, u povoljnim istorijskim okolnostima počinju da daju rezultate.
Rasplamsavanje oružanih akcija i narodnog otpora na teritoriji Turske će biti od velikog značaja za poraz imperijalizma, davaće podsticaj novom valu borbe naroda u celom svetu i uticaće na prilaženje masa revolucionarnim pokretima. Partija rada sa divljenjem gleda na razvoj revolucionarnog pokreta u Turskoj i ubeđena da će drugovi iz Marksističkolenjinističke komunističke partije Turske/Severnog Kurdistana (MLKP), Partizana, Maoističke komunističke partije (MKP) i drugih partija znati da prilagode borbu trenutnim okolnostima i još više ojačaju svoje pozicija u turskom i kurdskom narodu.Partija rada se solidariše i pruža podršku drugovima i drugaricama iz MLKP da sitraju pred najnovijim naletom represije od strane turskog režima. Takođe, Partija rada je mišljenja da male partije i grupe u pozadini frontova, a to su one koje deluju i u balkanskim zemljama, treba da ubrzaju izgradnju jedinstvenog antiimperijalističkog pokreta Balkana. To bi značilo davanje podrške drugovima u Turskoj i Severnom Kurdistanu i, u perspektivi, vodilo postepenom podizanju nivoa borbe na teritoriji celog Balkana.Već stvorene organizacije u Grčkoj, Bugarskoj, Srbiji i Albaniji treba da prednjače u ostvarenju ovog zadatka i tome daju odlučni doprinos.
Pokret “Samoopredeljenje” (“Vetëvendosje!”) koji deluje među albanskim masama na Kosovu nalazi se na svojoj istorijskoj prekretnici. Dobro postavljeni ciljevi: borba za nezavisnost Kosova kako od srpske dominacije tako i od čizme novih imperijalističkih kolonizatora, kao i borba protiv onih “koji piju znoj narodu Kosova” treba da uhvate dublje korene u albanskim masama. Istorijske okolnosti idu na ruku ovom pokretu. To su, pre svega, spremnost na uspostavljanje formalne nezavisnosti Kosova pod protektoratom imeprijalista i sve veće raslojavanje i zaoštrenost socijalnih prilika u kosovskom društvu. Činjenice koje se tiču ovog poslednjeg, dovoljno jasno govore same za sebe. Prema podacima Kosovskog odbora za zaštitu ljudskih prava, više od 50% stanovnika Kosova je siromašno, a stopa krajnjeg siromaštva je sa 15% povećana na 18%. U porastu je i broj samoubistava, koja su bila relativno retka na Kosovu do 1999. godine. Preko 43.000 porodica dobija socijalnu pomoć u iznosima od 40 do 60 evra od Ministarstva za rad, a više od 50% radnog stanovništva je nazaposleno. Međutim, i pored ovakvih socijalnih preduslova za vođenje političke borbe, treba imati u vidu da će masovni pokret za dosledno samoopredeljenje imati snažne protivnike kako u marionetskom režimu na Kosovu i vojnom kontingentu imperijalističkih snaga, tako i u režimima u susedstvu koji će nastojati da pomažu gušenje ovog i sličnih pokreta. Stoga je pred “Samoopredeljenjem” dug put koji neće biti nimalo lak. Svaki izolacionizam, avanturizam i neizgrađena jasna internacionalistička pozicija prete ovom pokretu da doživi neuspeh u ostvarenju postavljenih ciljeva. Partija rada veruje da će “Samoopredeljenje” svoju borbu podići na viši nivo, i uz bolju organizaciju i saradnju sa ostalim grupama koji će u perpektivi jačati na Balkanu, povesti albanske mase na Kosovu ka ostvarenju svojih istorijskih ciljeva.
Akcije manjeg dometa, koje sprovode Partija rada i duge revolucionarne grupe, naznake su da se u situaciji učvršćivanja kapitalističkog poretka u Srbiji, sve većeg vojnog prisustva imperijalizma i multinacionalnog kapitala, te razbijenosti i dezorijentisanosti radničke klase, treba odlučnije suprotstavljati kako predstavnicima snaga organizovanog fašizma, tako ikapitalističkom režimu i svim vidovima prisustva imerijalističkog porobljavanja, pre svega onog koji sprovodi NATO. Iza nas faza otpora ratu i fašističkom divljanju na jugoslovenskom prostoru, a pre svega Miloševićevoj šovinističkoj politici. Razvile su se nove okolnosti koje zahtevaju nove odgovore od revolucionarnih partija i grupa. Malobrojnost i nedovoljna snaga ovih partija i grupa ne može biti opravdanje za nedovoljnu odlučanost u suprotstavljanju klasnom neprijatelju. Partija rada je uvek bila na pozicijama zalaganja za akciono jedinstvo svih grupa koje imaju jasnu klasnu poziciju, antiimperijalistički karakter i nedvosmisleno se suprotstavljaju nacionalizmu i fašizmu na prostoru bivše Jugoslavije. Sve veća beda, poniženje i nesloboda u kojim se nalaze potlačene mase iziskuju i adekvatan otpor. Potlačene mase će u onima koji se dokažu kao revolucionari prepoznati istinske borce za oslobođenje od sve veće dominacije imperijalista i domaćih krvopija, koji će se obračunati sa svim oblicima etničkog fašizma i povesti mase sa jugoslovenskih prostora da zajedno sa narodima Balkana izgrađuju novo društvo socijalne pravde, nacionalne ravnopravnosti i ljudske slobode.
