Situacija u Srbiji posle januarskih parlamentarnih izbora ukazuje na to da će i sledeća vlada, bez obzira kakvim stranačkim kombinacijama bude sastavljena, slediti politiku služenja interesima krupnog kapitala i imperijalista. Korišćenje pregovora o statusu Kosova za produžetak kolonizatorskih aspiracija Beograda ukazuje na težnju da se koriste suprotnosti između imperijalističkih sila u cilju osnaživanja pozicija srpskog režima. Dok vladajući političari uspevaju da koriste ostatke plitke nacionalističke demagogije, nesmetano će se nastaviti pljačka narodnog bogatstva. Najkrupniji domaći kapitalisti, čija je kriminalno stečena imovina legalizovana, koriste sve pogodnosti saradnje sa političkim krugovima, i ostvaruju čitave regionalne poslovne imperije. Svedočanstva o obimu korupcije i delovanju organizovanog kriminala izlaze na videlo skoro svakodnevno, ali bez značajnijih posledica.
Izlazak iz ovakvog stanja ne može se tražiti od parlamentarnih političkih partija, budući da ga one stvaraju i reprodukuju, već ga je moguće videti jedino u organizacionom jačanju snaga revolucionarnog pokreta.
BriselBeogradPriština je osovina koju žele da uspostave i ojačaju imperijalisti, a sve radi ostvarenje svojih regionalnih ciljeva. Zaposednuta teritorija Kosova i Srbije omogućava: jeftinu radnu snagu, priliku za pustošenje prirodnih resursa, nove kontigente toposvkog mesa za rat imeprijalista protiv naroda sveta, veće mogućnosti za suzbijanje narodnog otpora i branu pred izbijanjem klasnog rata na balkanskom području. Zato nikakav stvarni sukob i nije više moguć između režima u Beogradu i Prištini. Kolaboracionistički režimi su na zajedničkom zadatku služenja interesima imperijalista u pljački svoga naroda i u zajedničkom gušenju svakog otpora njihovoj profašističkoj politici. Otpor koji se javlja prema imperijalistima i kolaboracionistima na Kosovu je putokaz ostalim balkanskim narodima da ojačaju svoj otpor svetskom imerijalizmu.
Najnoviji podaci o visokim stopama siromaštva u Hrvatskoj, Srbiji, Kosovu i Bosni i Hercegovini prezentuju se samo kao statistički podaci bez ikakve naznake o uzrocima tog siromaštva i bede, ili se kao uzrok siromaštva označava nekakvo “prethodno stanje”, a ide se čak dotle da se direktno optužuju siromašni za svoje siromaštvo. Svetski kapitalistički lideri licemerno proklamuju da im je jedan od ciljeva da iskorene siromaštvo u svetu. Radnicima, koji su brojčano najraspostranjeniji u ovoj populaciji siromašnih, brzo su se raspršili snovi o mogućnostima tzv. malog deoničarstva, odnosno narodnog kapitalizma. Sada se suočavjusa bedom, bez zaštite, bez posla ili sa jednom nogom izvan fabričkih kapija. Društvena struktura u kojoj se zaoštrava podela na biznismene, kriminalce i militarističke branitelje poretka s jedne strane i sirotinju (radnike, nezaposlene, seljake) s druge, surova je realnost nametnutih kapitalističkih odnosa. Sadašnji izlivi stihijnog nezadovoljstva koji se javljaju uporedo s dubokom rezignacijom, obeležavaju trenutnu situaciju današnjih gubitnika, koja će vrlo brzo prerasti u novi kvalitet iz koga će stasavati istinski borci za mnogo ozbiljnije oblike otpora.
Pokušaji objedinjavanja tzv. levice u Hrvatskoj pred buduće parlamentarne izbore, odnosno pokušaji osvajanja praznog protora na levici u Srbiji od strane raznih minornih grupa i partija imaju tragikomične efekte. Ove snage, opterećene idejama koje su mešavina nostalgičnosti i najbljutavijeg revizionizma i reformizma (kao što je to slučaj u Hrvatskoj) ili istim takvim idejama pomešanim s nacionalizmom i konzervativizmom (u slučaju Srbije) samo su smetnja potlačenima da lakše prepoznaju stvarne neprijatelje i svoje mogućnosti za oslobođenje. Ovi tzv. komunisti, socijalisti ili kako se sve zovu, ne samo da su običan dekor već su i oruđe za zaštitu režima, jer služe kao efikasno propagandno sredstvo u odvraćanja od stvarne klasne borbe. Takva anemična i konzervativna levica jedan je od razloga što nosioci savremene fašističke idologije nalaze pogodno tle za delovanje u omladini.
Hapšenja pripadnika Crvenih brigada i naznake novog talasa revolucionarne borbe u Italiji, poruka su masama gde leži osnova stvarne borbe za njihove interese, tako da sve više jača svest da ne postoje suštinske razlike između Berluskonijeve i Prodijeve Italije. Istovremeno,imperijalisti nastavljaju sa progonom i hapšenjima kurdskih i turskih revolucionara po mnogim gradovima Evrope. Ove sinhronizovane akcije imperijalista po Evropi, u kombinaciji sa akcijama koje se sprovode u Turskoj pod nadzorom i instrukcijama SAD, iziskuju odgvor u jačanju jedinstvenog fronta solidarnosti, internacionalizma i koordinirane borbe protiv imperijalista.