Izbori u Srbiji samo su potvrdili zavisnost Srbije od imperijalizma i učvršćenje kapitalističkog poretka. Narodnim masama je propagandom nametnuta vizija mogućnosti da svoj socijalni položaj rešavaju kroz tzv. evropske integracije. Političke borbe oko sastavljanja nove vlada su samo redovna pojava svakog parlamentarizma, a one zamagljuju suštinu klasnih sukoba i udaljavaju narodne mase od borbe za ostvarenje svojih stvarnih interesa. Partija rada i ostale grupe koje su se svojim akcijama protivile izborima jasno su izrazile svoj cilj – rušenje kapitalističkog sistema.
Izgradnja nove vojne baze u Italiji, gradnja odbrambenog štita u Češkoj, dodatno slanje trupa iz SAD i marionetskih zemalja u Irak i Avganistan, najbolje govori o tome da vojna mašinerija globalnog fašizma uveliko i sistematski spovodi pripreme za proširenje Trećeg svetskog rata protiv naroda sveta, s namerom da upotrebi i nuklerano oružje u strahu od narastajućeg otpora naroda sveta. Nepružanje opora ovom nametnutom ratu je izdaja revolucionarne borbe i pretvaranje u objektivnog savaznika globalnog fašizma.
Rešavanje tzv. statusa Kosova je prilika imperijalistima da se još više učvrste na Balkanu, stavljajući i Beograd i Prištinu pod svoju kontrolu. Na putu svog nacionalnog i socijalnog oslobođenja albanske mase na Kosovu su počele prepoznavati svoje nove neprijatelje, pružajući im sve aktivniji otpor. Sve masovnije demonstracije i žešći sukobi sa okupatorskim trupama i marionetskom vladom će ujedno voditi i podizanju nivoa antiimperijalističkog otpora na Balkanu. Time će front revolucionarnme borbe u Turskoj dobiti novog savaznika, a nivo otpora u Grčkoj preći u novu fazu. Istovremeno je to i prilika da revolucionarne grupe u Bugarskoj i Srbiji počnu da vode aktivniju antiimperijalističku borbu.
Sa potpunim porazom i razbijanjem radničke klase u Srbiji, prestala je i potreba za postojanjem sindikata, a koji su sve vreme bili u službi režima i buržoaskih partija. Ma kako se nazivali – Samostalni, Nezavisnost i slično, ovi sindikati nikad se nisu usudili da pređu kapije privatnih fabrika i uglavnom su formalno egzistirali u preostalim društvenim preduzećima kao “zaštitnici poštene privatizacije“ i u državnim institucijama. Njihova uloga utupljenju klasne oštrice i atomiziranju radničkih zahteva nema više nikakav značaj za režim, pa više nema interesa ni za njihovim postojanjem. Nikakve sindikalne borbe oni u proteklom periodu nisu organizovali, a danas se izgubio i poslednji privid sindikalnog organizovanja. Stvaranje novih formi organizovanja, poput začetog Socijalnog fronta, a koji iz svog osnovnog cilja – potpunog oslobođenja eksploatisanih – izvodi sve svoje pojedinačne zahteve i prilagođava svoje akcije, jesu klice novih oblika borbe kojima treba da teže radnici, nezaposleni i svi drugi ugnjeteni slojevi.
Dosledna borba organizacija žena u Srbiji protiv rata, nacionalizma, fašizma, patrijarhalnih odnosa i polnog ugnjetavanja odigrala je krupnu ulogu u širenju demokratske svesti kod narodnih masa. Međutim, ciljevi borbe polnog oslobođenja iziskuju i postavljanje većih zahteva i u pogledu klasnog oslobođenja. U suprotnom ove organizacije rizikuju da postanu dekor uspostavljenog kapitalističkog poretka.