Od kada je početkom XX vijeka kapitalizam ugušio revoluciju u Njemačkoj, ne dozvolivši da se širi “kuga boljševizma” na Zapad, evropski proletarijat je sve više tonuo na reformističke i oportunsitičke pozicije, nesposoban da predstavlja stvarnu opasnost za tzv. zapadni svijet kapitala. Za to su postojali uzroci prije svega u koncentraciji kapitala na tlu Erope koja je ostala zajedno sa SAD tvrđava kapitalizma u borbi protiv komunističkog svijeta iza “gvozdene zavjese”, uz dobro izgrađeni repesivni aparat i snažnim propagandnim mehanizmima koji su sužavali mogućnost revolucionarnog organizovanja. Sa druge strane, položaj evropskog proletarijata je bio položaj radničke aristokratije u odnosu na proletarijat kolonijalizovanih i nerazvijenih zemalja u ostatku svijeta. Ovaj izlog potrošačkog društva proklamovanih „političkih sloboda“ neodoljivom silom je mamio svjetsku sirotinju da dolazi u Evropu po parče hljeba i u političku sigurnost, bježeći od siromaštva i ugroženosti.
Pobjeda ove kapitulantske struje među vođama radničkog pokreta Evrope, imao je za posljedicu da je cio jedan vijek to radništvo, predvođeno takvom ljevicom, predstavljalo najbolju branu za očuvanje kapitalizma. I ne samo branu, nego i saveznika zapadnom imperijalizmu u njegovoj borbi protiv “neposlušnih zemalja” i oslobodilačkih pokreta širom svijeta. Pojedini izrazi solidarnosti sa oslobodilačkom borbom po svijetu protiv agresivnog nastupa zapadnog imperijalizma su se završavali na stupnju uobičajenih uličnih demonstracija, eventualnim koškanjem s policijom ili apeliima koji su bili više izraz poniženja, nego izraz snage pobunjenih masa.
I to traje skoro cio vijek – ta oportunistička i izdajnička linija spram istrorijske uloge oslobođenja radničke klase. Da bi se pravdalo kapitulanstvo ljevica je nudila razne teorije kako bi “osvježila” naučne fundamente o postojećim zakonitostima klasnog društva. Posebno taj “kvalitativni” ideološki skok se odvijao u drugoj polovini dvadesetog vijeka, kada se zaoštrila ideološka borba sa blokom socijalističkih zemalja kada je ova ljevica svojim revizionizmom razbijala tadašnje jedinstvo medjunarodnog komunističkog i radničkog pokreta.
Pobjeda zapadnog imperijalizma u Hladnom ratu i “slom komunizma” gurnuo je evropsku ljevicu još dalje u glibež i kolaboraciju s klasnim neprijateljem koji je, radi prevladavanja sopstvene krize, počeo da nastupa s pozicija modernog fašizma. Evropska ljevica je čak postala sredstvo u rukama zapadnog imperijalizma u borbi, prije svega, protiv ruskog i kineskog imperijalizma.
Neki pokušaji malobrojnog revolucionarnog elementa na tlu Evrope u drugoj polovini dvadesetog vijeka da putem urbane gerile se suprotstave kapitalizmu, nisu naišle na podršku tog proletarijata, niti su mogli ostvariti ozbiljnije uporiše u njemu svojim metodama borbe u tom trenutku. Evropska ljevica je očekivano taj pokušaj izgradnje revolucionarne linije dočekala osudama dajući podršku evropskim režimima. U protekloj deceniji evropska ljevica je objektivno bila dekor na reveru evropskog kapitalizma učestvujući na izborima, brineći se o kesama za smeće, životinjama, procentu zagađenosti vazduha, klimatskim promjenama, pravima žena izvan klasne borbe, pandemijskim uslovima, ili tiho protestujući što realne nadnice radništvu padaju i što ono nosi na svojim plećima teret opšte krize.
No, ne treba zaboraviti da su idejnu poziciju evropske ljevice sve više slijedila tzv. ruska ljevica, a i sam kineski proletarijat nakon kontrarevolucionarnih prevrata.
Povodom sadašnjeg međuimperijalističkog rata u Ukrajini, između zapadnog i ruskog imperijalizma, evropska ljevica je otišla korak dalje u izdaji, bolje reći u službi jednom imperijalizmu sve pod lozinkom borbe za mir i osudom svih imperijalista. Sama radnička klasa Evrope, koju najviše pogađa rat i kriza, želi zadržati svoju privilegovanu poziciju u odnosu na proletarijat svijeta. Njegova malograđanizovana svijest hoće da živi još bolje nego prije krize. Nije bitno na čiji račun, na čiju bijedu, suze, glad i smrt. Pojava militarizovanih komunističkih partija i naoružanog proletarijata na teritoriji Evrope je put da se proletarijat počne iskupljivati od sramne uloge koju je odigravao u proteklim decenijama. Otpor ratu i aktivna borba protiv Nato-a i militarizacije svojih zemalja, krajnje radikalna i temeljita u sadašnjim uslovima je početni korak i ulaznica za redove pobunjenih masa svijeta. Poraz zapadnog imperijalizma u namjeri da započinje i produžuje imperijalne sukobe u interesu je proletarijata Evrope i proleterskih masa svijeta.
Od jačanja otpora zapadnom imperijalizmu u zemljama Evrope, prije svega SAD, zavisi i jačanje otpora ruskih i kineskih masa svojim oligarhijskim klikama. Otpor zapadnom imperijalizmu u tvrđavama kapitalizma direktan je podsticaj masama svijeta da jačaju svoju borbu i kidaju okove imperijalizma. Od brzine kojom proleterski revolucionari u Evropi izgrade militarizovane komunističke partije zavisi i brzina kojom će se ponovo uspostavljati jedinstvo proleterskog pokreta.