Balkansko pitanje, odnosno kako riješiti međunacionalne probleme između balkanskim narodima staro je skoro dva vijeka, i ovo pitanje se čini skoro nerješivim. Problem bi se uglavnom decenijama gurao pod tepih ili je, kada bi narasle protivrječnosti, potpaljivano balkansko bure baruta koje je time postajalo svjetsko pitanje i dovodilo u otvoreni sukob interese najmoćnijih sila. Sa mnoštvom naroda i istorijskim kašnjenjem u formiranju nacionalne svijesti u odnosu na druge narode Evrope, stalnim ekonomskim zaostajanjem, kao i značajnim geostrategijskim položajem, ovaj region je permanentno bio i najnestabilniji dio Evrope. Ne treba posebno isticati da su razni imperijalisti preko zavisnih režima podsticale nacionalističku mržnju među narodima, dok su vladajuće klike balkanskih naroda, služeci tim istim imperijalistima, pokušavale da na krvlju drugih i sopstvenog naroda ostvare svoje pljačkaške interese. I danas je tako, i čini se da se tu ništa ne menja, niti se može promijeniti. I dalje su balkanski narodi potčinjeni što od imperijalista, a što od domaće kapitalističke klike; i danas ginu u prljavim, besmislenim ratovima; i danas su proganjani iz svojih domova pod prijetnjom noža, metka, svejedno; i danas se potucaju po svijetu bez identiteta, nudeći se za sigurno parče hljeba; i danas su u redovima gubitnika u lažnoj nadi dobijanja posla; i danas su spremni da im ponovo stave nove omče oko vrata kako bi pobjegli iz očaja – samo da se nešto promijeni.
Ako se tome doda da danas nacionalne drzave doživljavaju istorijski krah pred opštom centralizacijom kapitala koja dobiva haotične i zastrašujuce forme, onda balkanska perspektiva ne izgleda nimalo ružičasto. Sporost realizacije namjere evropskih imperijalsita da od Balkana prave predvorje EU i pokušaj balkanskih režima da podsticanjem sopstvenog fašizma nađu nekakav izlaz, samo je hvatanje za slamku vladajučih klika u strahu od socijalne lavine i klasnog rata.
Postoji li izlaz?
Istorija nas uči da samo sintezom koja nadilazi postojeće suprotnosti moguće naći izlaz iz takve situacije. U jednom periodu je za prevazilaženje nacionalnih suprotnosti među pojedenim balkanskim narodima to bila ideja jugoslovenstva. Danas je to ideja balkanskog pokreta optora. Ta ideja se mora suprotstaviti i poraziti sve domaće fašiste koji su svi manje ili više udruženi u raznim zločinačkim poduhvatima „spašavanja sopstvenog naroda“. Istovremeno ova ideja mora u sebi sadržati klicu revolucionarnih promjena i ukidanja kapitalističkih odnosa kako bi je obespravljene mase prihvatile. Samom svojom postavkom ova ideja se direktno suprostavlja interesima imperijlista i njihovih marionetskih režima. I ne treba sumnjati da će njeno jačanje izazvati represiju svih sistema na Balkanu uz obilatu pomoć ostalih imperijalista.
Jačanjem ideje o balkanskom pokretu otpora i samog pokreta može biti onaj virus koji bi još više pomogao bujanju revolucionarnog otpora u samoj Evropi. Da li je balkanski pokret otpora ona karika koja nedostaje tek probuđenim evropskim masama da sruši kapitalizam je pitanje na koje se dugo neće čekati odgovor, ili bolje – da li je revolucija u Evropi danas uopšte i moguća bez prethodnog stvaranja balkanskog pokreta otpora? U stvari, evropski, a samim tim i balkanski narodi, stavljeni su pred izbor – ili da idu ka revoluciji , ili će biti gurnuti u još strašnije ratove protiv naroda svijeta za koje se imperijalisti ubrzano pripremaju.
Za jedinstveni balkanski pokret otpora imperijalizmu!
Za otpor imerijalstičkim ratovima protiv naroda svijeta!
Za svijet bez kapitalizma!