Author: admin

I

Uragan Katrina koji je opustošio jug SAD je razotkrio svu bedu i licemerje društvenih odnosa koji vladaju u ovoj zemlji i zemljama koje su pod njenom kontrolom. Rasizam i socijalna diskrimanacija koje su iskazane na primeru stradanja najsiromašnijih slojeva stanovništva u Nju Orleansu, centru kulture američkih crnaca, kao i rasulo koje je nastalo usled pljački i nasilja pokazuju da kapitalističko društvo, kakvo je američko, kida sve oblike solidarnosti među ljudima. Metež koji je nastao posle nesreće imperijalistička vlada želi da spreči na njoj svojstven način: pucaj da ubiješ!

II

Pokret nepalskih maoista i maoisti iz indijske države Čatisgar su doneli odluku o ujedinjenju i zajedničkoj borbi. U objavljenom saopštenju ovih pokreta ističe se da im je osnovni cilj borba za socijalizam i komunizam u njihovim zemljama. Partija rada je u svojim političkim analizama isticala da je od suštinske važnosti za gerilski pokret u Nepalu da svoju borbu poveže sa revolucionarnom borbom u Indiji. To će u perspektivi biti od velikog značaja i za jačanje revolucionarne svesti i kod kineskih masa. Posebno treba imati u vidu nastojanje SAD da se u globalnom nadmetanju sa Kinom približi reakcionarnom indijskom režimu.

III

Američki okupator je nemoćan da se izbori sa krizom koju je izazvao u Iraku. Ovoj zemlji preti faktička podela na tri dela omežena etničkim i konfesionalnim granicama. Pokret otpora je dostigao novi kvalitet – od podmetnutih bombi prešlo se na fazu napada u grupama na policijske i vojne ciljeve.

IV

Sposobnost islamista da ugroze imperijalističke metropole poslužila je kao izgovor imperijalistima za dalju fašizaciju koja se ubrzava. Masovno se uskraćuju prava, imigranti se proteruju, hapse, organizuju se tajna suđenja, što je samo korak od logora. Ujedno, opšta kretanja i raspoloženja u Evropi govore o napuštanju tzv. osnovnih vrednosti zapadne demokratije.

V

Borba kudrskog naroda je od suštinskog značaja za razvoj revolucionarnog pokreta u Turskoj. Partija rada smatra da će imperijalisti učiniti sve da bi ojačali reformističku struju služeći se kombinovanjem jačeg vojnog pritiska i nuđenjem određenih ustupaka od strane turskog režima. Istovremeno, Turska koristi opštu slabost imperijalista za jačanje svojih pozicija u regionu, kao i za dobijanje što više ustupaka od SAD i Evrope. Partija rada smatra da je objedinjavanje turskihkomunističkih partija u jedinstveni revolucionarni pokret pitanje koje turski i kurdistanski revolucionari u skorijoj budućnosti moraju staviti na dnevni red.

VI

Po prvi put, posle dužeg perioda oseke i idejne konfuzije u balkanskim zemljama se javljaju sve snažnije inicijative za povezivanjem i zajedničkim nastupom komunističkih partija u borbi protiv imperijalizma. Balkanska konferencija u Solunu i nastavak međusobnih kontakata između partija koje često imaju različita mišljenja o mnogim pitanjima, pokazuje da opšte okolnosti više ne dozvoljavaju partijama da se bave pitanjima koja su istorijski prevaziđena. Partija rada smatra da prevazilaženje sektaške isključivosti i istovremeno odlučna borba za izgradnju jedinstvene revolucionarne platforme na Balkanu jesu pitanja kojima treba da se posvete partije balkanskog regiona.

Razmatrajući političku situaciju CK je, pored analize procesa u razvoju savremenog sveta, vršio i analizu dosadašnjih ocena PR o političkim procesima i zaključio sledeće:

I

Proces globalizacije је samo povećao neravnomjernost u razvoju svijeta već i zaoštrio odnose između imperijalnih sila i saveza, tako da je period tzv. »hladnog rata« između SAD­SSSR danas, ne samo oživljen nego i produbljen sa novim imperijalnim sukobljavanjima poput: SADEvropa, SAD­Rusija, SAD­Kina, SAD i Evropa­Rusija, itd. Ovi sukobi nisu ništa novo i oni proističu iz suštine samog kapitalizma. CK posebno apostrofira trku u naoružnju između imperijalističkih sila koja se sve više ubrzava. Zajednički nastup imperijalista se ogleda samo u njihovoj borbi ptotiv tzv. međunarodnog terorizma, odnosno, u osnovi borbi protiv antiimperijalističkih pokreta.

II

Ocena PR o tzv. permanentnom imperijalističkom ratu koje vode SAD, potpomognute od ostalih imperijalističkih zemalja, pokazuje se poptupno tačnim. Proizvodne snage su toliko narasle, kao i cikličnost kriza imperijalizma, da se ne može više govoriti samo o krizi imperijalizma koja se odigrava u određenom vremenskom periodu i koja se razrešava proizvođenjem ratova (odnosno revolucijama), već se radi o stalnom ratu koji je uslov opstanka imperijalizma. Iz ove opšte nužnosti za vođenjem permanentnog rata proizilaze posebni interesi SAD, a to su: kontrola svetskih sirovina, zauzimanje strateških pozicija u odnosu na ostale imperijalne sile u budućim sukobima, borba za uništenje oslobodilačkih pokreta pre nego što oni dobiju toliku snagu da bi mogli potkopati same temelje imperijalizma SAD.

III

CK ocenjuje da borba naroda sveta nije poprimila opšti karakter, što je uslovljeno slabošću revolucionarnih snaga i snazi imperijalista da u ovoj fazi izoluje otpor pojedinih pokreta i zemalja i time lakše vodi borbu protiv njih.

IV

PR podržava sve oružane pokrete u svetu koje vode borbu portiv imperijalista, kao i sve ostale vidove suprotstavljanja imperijalizmu. PR smatara da je odnos preme permanentnom ratu koji svetski imperijalizam predvođen SAD vodi protiv ostalih naroda i oslobodilačkih pokreta u svetu osnov za ocenu o revolucionarnoj odnosno oportunističkoj poziciji pojedinih partija i pokreta.

V

Na Balkanu nisu završeni procesi koji ne bi mogli izazvati nove sukobe. Vojno prisustvo imperijalista je slomilo militantni nacionalizam koji su sprovodio režim u Beogradu, a potom i režim u Zagrebu. Svi režimi balkanskih zemalja su dovedeni u marionetsku poziciju od strane svetskog imperijalizama i samo sučeljavanje i borba interesa pojedinih imperijalističkih sila može dovesti do novog rata na Balkanu. Konkretno – SAD žele da vojnom kontrolom Balkana spreče povratak Rusije na Balkan, ukline se između Evrope i Rusije na liniji: Baltik­Ukrajina­Balkan, otežaju poziciju Evrope u njenoj tešnjoj saradnji sa Rusijom i tzv. muslimanskim svetom, okruže Rusiju u pripreme se za komadanje njene teritorije i resursa, i spreče rastući otpor protiv NATO i SAD koji se javlja u Turskoj i među abanskim narodom na Kosovu i Makedoniji. SAD nastoje da svoju kontrolu nad Balkanom upotpune nastavkom kontrole albanskog pokreta za nezavisnošću na Kosovu i Makedoniji uz istovremeno stavljenje i režima u Beogradu pod potpunu kontrolu. Svi sukobi koji bi izbili među balkanskim narodima u ovom trenutku, bilo da su podstaknuti od strane SAD ili nekih drugih imeprijalista, primorale bi SAD da ulože sve snage da ne dozvole da im Balkan izmakne kontroli.

VI

Odnos političkih snaga u Srbiji kao i kohabitacija koja je uspostavljenja između vodećih političkih stranaka nagoveštva relativno stabilnu političku situaciju u narednom periodu u Srbiji. Snage Miloševićevog režima su doživele poptunu rehabilitaciju uz pomoć snaga koji podržavaju premijera Koštunicu, tako da treba očekivati produbljenje sradnje među tim snagama i njihovo istrajavanje na stvaranju modela tzv. unitarne Srbije, uz nastojenje da se sačuvaju ostaci Miloševićevog velikoisrpskog projekta – otežavanjem samostalnosti Crne Gore, nastavkom podrške nacionalističkim snagama u BiH, disciplinovanjem Vojvodine, popustljivom politikom prema Bošnjacima u Sandžaku zbog predstojećeg razrešenja odnosa sa CG, i kao najbitnije zadobijanjem međunarodne podrške za sprečavanja stvaranja nezavisnog Kosova, odnosno dobijanje povoljnih pogodnosti za neprotivljenje tom činu. Učvršćenje državnog aparata, sve veća ekonomska i politička zavisnost od multinacionalnpog kapitala, i dalje raslojavanje stanovništva, uz političke skandale i korupcionaške afere, slika je Srbije sa kojom ćemo se suočavati u narednom periodu. Režim nije sposobnan za vođenje nekog novog rata na Balkanu i eventualni njegov »vojni odgovor« događanjima na Kosovu može biti samo epizoda u konačnom dobijanju srtatusa nezavisnosti Kosova i samostalnosti CG, kao i prilika za režim u Srbiji da gubitak Kosova pokuša da kompenzira konačnim uspostavljanjem državnih granica i učvršćenjem svog poretka.

VII

CK procenjuje da pogoršanje uslova življenja ogromne većine stanovniuštva Srbije, kroz obaranje realnih zarada, povećanja ekspolatacije, uskraćivanje osnovnih socijalnih i radnih prava, kao i povećanje stepena nezapolsenosti nije dovelo do povećanja klasnog otpora i uprostavljanja takvom stanju. Uzroci ovome su po oceni CK:

• decenijsko razbijanju radničke klase;
• unošenju ideologije u radničku klasu suprotne njihovim interesima kao što su to nacionalizam i malograđanska, odnosno neoliberalna ideologija;
• nepostojanje proleterske organizacije koja će zastupati i boriti se za interese radničke klase;
• stavljanje tzv. radničkih sindikata u službu režima odnosno multinacionalnog i nacionalnog kapitala;

CK ponavlja u praksi dokazanu istinu da je bez revolucionarne organizacije svaka borba proletarijata nemoguća, odnosno u slučaju stihijskog otpora osuđena na nesupeh. Dok PR ili bilo koja druga revolucionarna organizacija ojača, ne može se govoriti o uzletu klasne borbe u Sbiji, odnosno o predstojećim »socijalnim ratovima«.

VIII

CK procenjuje da se uspešna klasna borba u Srbiji može uspešno voditi, samo ako se uzmu u obzir trenutni odnos klasnih i političkih snaga na celom Balkanu, odnosno i vojno prisustvo imperijalizma i njegovi strateški interesi. Stoga će PR u narednom periodu nastojati da svoju borbu u Srbiji proširi i poveže sa borbom ostalih revolucionarnih snaga na Balkanu.

I

Zbog izuzetno teške ekonomske i socijalne situacije po prvi put počinje da se javlja zaista masovni otpor narodnih masa. Taj otpor se ogleda u nešto radikalnijim oblicima borbe nego ranije. Ohrabrujuć je primer blokade auto­puta od strane rudara. Vlada je sa svoje strane odgovorila pooštravanjem propisa vezanih za štrajk. Ovo je još jedna represivna mera kojom se onemogućava borba za jedno od osnovnih prava – pravo na rad.

Na takvo sužavanje prava radne mase će morati da odgovore na organizovaniji način nego do sada, jer pojedinačni protesti po preduzećima, a naročito u preduzećima sa malim brojem zaposlenih, lako se mogu ugušiti. Nijedan od postojećih sindikata ne pokazuje želju da bude faktor koji će da poveže radnike i tako ih pretvori u značajnu društvenu silu. Zbog toga, radne mase uzajamno povezivanje moraju da postignu ne samo bez pomoći kompromisera iz rukovodstva sindikata, već i u sukobu s njima. Rudari iz Kostolca su pokazali kako se odnosi prema oportunistima iz sindikata – najurili su ih i formirali štrajkački odbor iz svojih redova. To treba da bude primer svim radnicima u zemlji, a najviše radnicima iz preostalih velikih preduzeća koja su nekada bila u državnom ili društvenom vlasništvu, jer će započeto sistematsko uništavanje takvih preduzeća umnogostručiti broj nezaposlenih, kao i broj ljudi koji žive ispod granice siromaštva. Radnim masama nije potreban strani kapital da bi poboljšale svoj položaj – moć za ostvarenje tog cilja je u njihovim rukama, u njihovim redovima.

Stvaranjem jake organizacije, radništvo će dobiti onu političku snagu u društvu koja odgovara njegovoj brojnosti, a samo jačanjem proleterske partije dobijaju radničke mase tu organizaciju koja će im omogućiti da postanu nepobedive.

II

Politička scena u Srbiji posle Miloševića pokazuje isto lice kao i u ostalim zemljama Istočne Evrope. Na svakim izborima gubi ona stranka koja je do tada bila vladajuća. Tako se dogodilo i na predsedničkim izborima – izgubila je vladajuća koalicija. Kapitalizam sa blagostanjem, koji je obećavan narodu, nikada nije došao, jer takav kapitalizam ne postoji, i zbog toga se na vlasti smenjuju obični demagozi koji već više od deset godine pričaju iste priče o poštenim privatizacijama, pokretanju privrede, nacionalnim interesima ili himnama i zastavama. Haotična situacija će se nastaviti, jer nijedna od postojećih buržoaskih partija nema snage da skoncentriše potpunu moć u svojim rukama. Zbog toga počinju da se javljaju pokušaji predstavnika domaćeg krupnog kapitala da preuzmu vlast. Za sada najozbiljniji primer takvog pokušaja predstavlja Bogoljub Karić, koji se, zahvaljujući ogromnoj finansijskoj moći, pojavljuje na političkoj sceni kao značajan faktor. Predstavljajući se kao ona snaga koja zastupa »domaći« kapital, navodno suprotstavljen interesima transnacionalnog kapitala, on je ušao u sukob sa vladom. Nijedan od ovih interesa, koji su zapravo istovetni, nije interes naroda, i zbog toga narod ne bi trebalo da seupliće u ovaj sukob, podržavajući jednu od dveju strana. Umesto toga, tokom ovog sukoba treba jačati revolucionarnu partiju proletarijata.

III

Imperijalizam Sjedinjenih Američkih Država nastavlja sa svojom agresijom na svet, pripremajući se za novi rat. Sledeće moguće mete su Sudan, Sirija ili Iran, a u toku su uobičajene mere političke i ekonomske agresije na Kubu. Herojski otpor Iračana ove planove delimično usporava, a istovremeno daje primer svim narodima kako se pruža otpor imperijalizmu. Kao što je nekada Če Gevara govorio za Vijetnam: »Dva­tri Vijetnama i sa američkim imperijalizmom je svršeno«, tako se isto danas može reći za Irak. Ukoliko imperijalizam nastavi agresiju ne ugušivši otpor u Iraku, problemi za imperijaliste će se samo uvećavati.

Partija rada podržava sve forme antiimperijalističke borbe porobljenih naroda, uključujući i oružanu oslobodilačku borbu.

I

Talas protesta i štrajkova je zahvatio Srbiju. Mafijaško­policijska sprega na vlasti, nema načina da se, za sada, izbori sa izlivima nezadovoljstva radnika koji, suočeni sa gubitkom radnih mesta i situacijom potpune egzistencijalne nesigurnosti, shvataju da više nemaju šta da izgube. Očito je, međutim, da nema ni povezanosti između radnika koji štrajkuju. Radnici svakog preduzeća ponaosob prepušteni su sami sebi. Zbog toga ovi protesti ne postižu svoj puni efekat i ne dostižu svu svoju snagu. Radnička klasa nije svesna svoje snage, jer ne poseduje dovoljno razvijenu klasnu svest, što je posledica politike bivše i sadašnje vlasti, sinhronizovanog dejstva medijskih dezinformacija, korumpiranih vrhova sindikata i međunarodnih faktora. Odlučujući potezi u cilju suzbijanja mogućnosti šireg radničkog samoorganizovanja načinjeni su za vreme vladavine Miloševićeve klike, kada su radnici, usled razorenosti privrede, bili prinuđeni da se za osnovna sredstva za život bore na tzv. crnom tržištu. Sadašnji vlastodršci, oslanjajući se na sloj bogataša povezanih sa kriminalom iz prethodnog perioda, taj proces dovode do kraja – do masovnog siromašenja najvećeg dela naroda i enormnog bogaćenja uskog kruga ljudi bliskih režimu i kriminalnim bosovima.

Partija rada podržava sve izlive klasnog nezadovoljstva. Ona posebno značajnim smatra primere štrajkova koji, poput onog u nekadašnjem »Sartidu«, radikalizuju svoje ciljeve i forme borbe za njihovo ostvarivanje. Istovremeno, PR ne podržava štrajkove »staleškog« karaktera, poput štrajka lekara, koji zahtevaju da se poveća razlika između njihovih plata i plata ostalog osoblja u zdravstvenim ustanovama, pod parolom Vreme je za elitu.

Partija rada posebno osuđuje one proteste i »štrajkove« koje imaju za cilj da ojačaju pozicije snaga nacionalizma i fašizma u Srbiji.

Partija rada smatra da treba nastojati radikalizovati forme klasne borbe kako bi se pokazalo za kakvim je sredstvima spremna da posegne nova kapitalistička klasa u odbrani napljačkanog bogatstva i privilegovanih pozicija. Time će se radnicima, nezaposlenim i studentimа otvarati mogućnost za stvaranje svoje revolucionarne političke sile.

II

Konačno priznavanje da je vlada Srbije ostala bez podrške skupštinske većine ukazalo je, kroz do sada neprevaziđenu parlamentarističku farsu, da je sadašnju krizu političkog predstavljanja u Srbiji nemoguće rešavati bilo kakvim izborima. Dosadašnja dva neuspela pokušaja da se izabere novi predsednik republike dovoljno jasno ukazuju na to. Ni predsednički, ni budući parlamentarni izbori ne mogu razrešiti krizu, jer su na političkoj sceni akteri koji proizvode tu krizu i koji imaju isti politički program: kapitalizam, služenje multinacionalnom kapitalu, ulazak u NATO i koktel nacionalizma i neoliberalne frazeologije sa prtljagom neuspele »reforme«. I dok traje višemesečna medijska pompa oko krize parlamentarizma i mogućnosti za vanredne izbore, aogromna većina naroda u Srbiji gleda kako da preživi, dotle se na delu uspostavlja diktatura krupnog multinacionalnog i domaćeg kapitala uz oslonac na sve snažniji represivni aparat. Farsa oko izbora, parlamentarne i ustavne krize se nastavlja i njen kraj ne može se sagledati, a pogotovo je ne mogu okončati sadašnji predstavnici parlamentarnog života u Srbiji.

III

Započeti bečki dijalog između zvaničnika iz Beograda i Prištine, budući da se odvija u atmosferi nadmenog junačenja pred domaćom javnošću i udvoričkog taktiziranja sa zapadnim silama, nema izgleda da dovede do trajnog rešenja postojeće krize na Balkanu u duhu nacionalne ravnopravnosti. Režim u Beogradu sada pokušava da uz pomoć zapadnih sila sačuva ostatke svog lokalimperijalizma u odnosu na Kosovo. Isto tako, narod Kosova ne može da postigne svoju punu nezavisnost ako se aktivno ne suprotstavi zapadnoj imperijalističkoj politici koja Kosovo drži u statusu protektorata, a u Srbiji instalira marionete kojima je uloga da povremeno doliju ulje na vatru kosovskog problema.

IV

Režim u Srbiji prednjači među ostalim režimima na prostoru bivše SFRJ u politici podilaženja Sjedinjenim Američkim Državama. Premijer Živković je, u to ime, ponudio slanje određenog broja pripadnika žandarmerije i vojske iz Srbije i Crne Gore, koji bi služili kao pomoćne trupe američkoj okupacionoj vojsci u Avganistanu, a potom i Iraku. Zvaničnici NATO pakta su ovu ponudu srpske vlade protumačili kao »ohrabrujući znak«, što je ministra vojske Tadića navelo da izrazi nadu u ulazak Srbije i Crne Gore u Partnerstvo za mir do kraja godine. U međuvremenu ministar unutrašnjih poslova Mihajlović je već obelodanio da su pripreme za slanje »naših specijalaca« u Avganistan uveliko odmakle.

Partija rada reagovaće na ovo otvoreno stavljanje mafijaško­policijskog srpskog režima u službu imperijalističkih osvajača intenziviranjem napora na stvaranju fronta otpora imperijalizmu u Srbiji, kao i na jačem povezivanju sa snagama koje se, posle američke objave tzv. globalnog rata protiv terorizma, širom sveta bore za slobodu.