Mobilizacija antifašista i protivnika rehabilitacije poprima karakter kada režim mora da preduzima dodatne korake kako bi svoju nameru ostvario. Otuda medijska blokada o protestima ili lažno izveštavanje, i otuda prolongiranje sudskog procesa, sa namerom da se za par meseci sve lakše ostvari.
Narastajući otpor rehabilitaciji razotkriva nameru režima da se ponovo ojača politika 90tih godina u novim okolnostima, a posebno da se Srbija, osloncem na elemente četničke politike iz Drugog svetskog rata, pripremi za nastupajuće događaje u celom regionu. To podrazumeva pojačanu represiju na unutrašnjem planu, dalju centralizaciju Srbije, a istovremeno traženje saveznika na spoljnem planu koji bi bio najbolji garant očuvanja ostataka velekosrpske politike. Istovremeno režimu najviše odgovara i četnička politika na unutrašnjem planu kako bi slamao veća nezadovoljstva pripadnika nesrpskih nacija i suzbijao ozbiljniji klasni otpor osiromašenih masa.
Antifašisti Srbije i regiona se povezuju i koordiniraju aktivnosti protiv namere režima u Beogradu da izvrši rehabilitaciju. Održavaju se tribine i filmske predstave gde uzima učešće sve veći broj intelektualaca, a istovremeno se vrše protesti ispred Višeg suda u Beogradu, prilikom svakog ročišta u procesu rehabilitacije.
U predstojećem periodu pred protivnicima rehabilitacije stoji obaveza da svoj relativno stihijski nastup podignu na nivo stvarne kampanje – Ne rehabilitaciji, koja bi uspela da okupi još širi krug protivnika sramnoj nameri režima, i koji bi, bez obzira na svoju idejnu poziciju, kroz akciono jedinstvo mogli da doprinose zajedničkom cilju.
