Nije prvi put u poslednjoj deceniji da se zatalasaju mase u Srbiji radi otpora Vučićevom režimu. Sadašnji otpor je pokrenut iz više razloga. Odluka režima o rudarenju litijuma, a posebno pad nadstrešnice na železničkoj stanici u Novom Sadu i pogibija petnaest građana, su izazvali nezadovoljstvo. Suočeni sa besom naroda i režim i opozicija su bili prinuđeni na promenu dosadašnje taktike. Borba unutar samog režima pokazala je da dosadašnji sistem faktički potpune kontrole počinje da puca pod teretom sopstvenih kontradikcija. Sistem gangsterske vladavine, u kojem ni buržoarske institucije više ne funkcionišu, morao je da ustukne, ne pred moći liberalne opozicije, već pred spontanim besom samog naroda koji je pretio i preti da se izlije šire.
Sve dosadašnje proteste protiv vlasti Vučićev režim je uspešno slamao, pre svega osloncem na institucije, svojevrsni medijski teror, potkupljivanjem i unošenjem razdora u opoziciju, ucenama a po potrebi i upotrebom sile. Da ne navodimo redovne krađe na izborima na koje je tzv. opozicija pristajala da izlazi, tipično oportunistički pokazujući da njoj i nije stalo do navodne demokratizacije – već do dela kolača u opštoj pljački resursa naroda Srbije. Svi dosadašnji protesti i pokušaji obaranja vlasti su se završavali potpunim fijaskom upravo dejstvom režima i opozicije koji zajednički deluju u odbrani kapitala. Međutim, što bi narod rekao – trpljenju polako dolazi kraj i neke okolnosti su se počele menjati, što je dovelo do toga da je po prvi put Vučićev režim ugrožen od nekih “novih snaga” koje žele da stave tačku na sadašnji oblik vladavine, ali koji mogu biti instruirane od strane inostranog kapitala u okviru svoje borbe za samu Srbiju. Sve to nagoveštava usložanjavanje političke situacije u samoj Srbiji s mogućnostima njene destabilizacije.
Partija rada precizira četiri elementa bitna za održanje sadašnjeg kompradorskog režima u Srbiji:
Prvi: pristajanje na još dublje dužničko ropstvo i kolonijalni status i ispunjenje zahteva najmoćnijih imperijalista.
Drugi: čvrsto držanje pod kontolom represivnog državnog aparata, pre svega vojske i policije, uz stalnu agresivnu medijsku kampanju, korišćenjem poznatih metoda ucene ali i upotrebom sile po potrebi.
Treći: nastavak potkupljivanja najširih slojeva i održanja socijalnog mira.
Četvrti: stalno potkupljivanje i unošenje razdora u tzv opoziciju i buntovne elemente.
Četiri elementa za rušenje režima u Srbiji:
Prvi: intervencija stranog faktora u rušenju Vučićevog režima onog momenta kada se on pokaže kao nesposoban da sprovodi njihove zahteve.
Drugi: ujedinjenjem svih protivnika režima pod jedinstvenu platformu sa jasnim ciljem.
Treći: pravljenje pukotine u samom sistemu pre svega u njegovom represivnom i medijskom aparatu.
Četvrti: pogoršanje ekonomske situacije i mobilizacija najširih slojeva duštva.
Svi ovi elementi su u direktnoj zavisnosti od spoljnih faktora kojima su unutrašnji politički faktori u Srbiji potčinjeni. I svi branitelji režima i svi koji su protiv sadašnje vlasti su u direktnoj zavisnosti od odnosa globalnog međuimperijalističkog sukoba. I tako će se i ponašati i jedni i drugi u svojoj namenjenoj i stvarnoj kompradorskoj ulozi.
Partija rada u ovim talasanjima ne vidi suštinske promene u položaju same radničke klase. Trenutni otpor režimu je u vođstvu i po svojim ciljevima reformistički i u najboljem slučaju promene koje on nudi su kozmetičke prirode za samu radničku klasu. Vladavina multinacionalnog kapitala kroz kompradorske režime se ne dovodi u pitanje, već samo koja kompradorska linija će imati prevashodstvo u pljačkanju samog naroda. Priče o demokratiji služe samo kao sredstvo mobilizacije širih slojeva za sopstvenu borbu nad državnim aparatom. Eksploatatorski karakter institucija, karakter države, politike i ekonomije se nije i neće dovesti u pitanje.
PR, međutim, podržava pobunu protiv režima u onom zamahu koji slabi i sam eksploatatorski mafijški sistem, unosi ponovo optimizam u same mase i uvlači ih sve masovnije u politički proces. U procesu pobune i nastupanja nalazi se osnova za političko sazrevanje radničke klase koja samo na svojim sopstvenim greškama i u masovnom pokretu može prepoznati sebe kao klasu i formirati se kao politička sila dajući time osnovu za novu revolucionarnu budućnost klasnih i internacionalnih borbi.
