Treći svjetski rat je pred nama i on je već počeo u mnogim svojim segmentima. To se, prije svega, ogleda u ubrzanoj militarizaciji kroz naoružavanje i ogromni porast vojnih budžeta u skoro svim zemljama.
Ogleda se i u sve većoj eskalaciji sukoba na sve većem broju tačaka širom planete, kao da je cio svijet poludio.
To se ogleda u nemilosrdnoj spirali trgovinskih ratova koji dobijaju višestruke oblike.
To se ogleda u stalnim i sve dubljim potresima na berzama i pretnjom kolapsa cjelokupne finansijske piramide.
To se ogleda u globalnom kretanju obespravljenih masa, koje su se pokrenule u svom egzistencionom strahu i borbi za opstanak. Pokrenuli su se u taj “istorijski stampedo” sa imperijalnih periferija ka tvrđavama imperijalne moći da se spasu od beznađa, ali i da osvajaju i ruše to “kolonijalno zlo”.
To se ogleda u naglom jačanju fašističkih “aveti prošlosti” koji imaju snažnu podršku od samih režima.
I to se ogleda u gaženju svih međunarodnih i drugih normi koji je bio uspostavio sistem globalne kapitalističke diktature, i gdje sada ti najmoćniji predstavnici diktature nameću pravila ponašanja koja se zasnivaju na sili i samo goloj sili. Pokušaji nekih novih podjela svijeta od strane tih imperijalnih centara moći samo ih čine privremenim saveznicima i sve više vodi ka neminovnim sukobima. Istovremeno se dosadašnji savezi nalaze pred potpunim raspadom usled prijetnji tog opšteg globalnog udara.
Kako u tom globalnom sukobu da se postave balkanske zemlje i balkanski narodi?
Partija rada smatra da balkanske zemlje, bez obzira na karakter samog režima, bi trebalo da pokušaju da ostvare međusobnu saradnju i odupru se uvlačenju u globalni ratni sukob. No, Partija rada je takođe svjesna da su balkanske zemlje pod neokolonijalnom okupacijom i da su na vlasti u svim balkanskim zemljama marionetske klike koje će slijediti upute svojih nalogodavaca i sopstvene pljačkaške interese. To znači da je krupni kapital preuzeo potpunu kontrolu nad privredom, finansijskim tokovima i resursima zemlje. Sve balkanske zemlje se čvrsto drže u dužničkom ropstvu, dok se istovremeno preuzimaju preostali prirodni i ljudski resursi tih zemalja. To znači da vladajuće klike neće ništa učiniti suprotno tim globalnim imperijalnim interesima. I zato Partija rada smatra da balkanske mase treba da svoj odgovor na neokolonijalnu okupaciju i Treći svjetski rat daju kroz međusobno povezivanje i izgradnju pokreta koji će u sebi nositi negaciju ne samo postojećih režima, nego i negaciju svakog oblika okupacije i porobljavanja i služenja u globalnom ratu pojedinim savezima imperijalističkih zemalja. Ukoliko balkanske mase polože ovaj istorijski ispit sačuvaće svoju slobodu i nadasve povećati šanse da ne budu uništene u neprekidnom nizu sukoba, kako za interese imperijalista, tako i izazvanih međunacionalnih ratova.
Avangarda sastavljena od najborbenijih predstavnika balkanskih naroda svoje“male” klasne i druge bitke protiv nenarodnih režima treba da stave u funkciju jačanja Balkanskog pokreta otpora s ciljem oslobađanja zemalja od neokolonijalne zavisnosti, dužničkog ropstva i posljedica Trećeg svjetskog rata. Da se pridruže internacionalnim borbenim pokretima prije nego i njih istorijsko klatno ne pomete kao slučajne saputnike diktature kapitala.
Mnogo je još na Balkanu gladnih usta, obepravljenih i nadasve željnih slobode kojih boli svaka ljudska nepravda. Zato jačajmo silu tih masa koja je pod pretnjama svog nestanka osuđena da krči put novom svijetu. Jačajmo silu koja će se oduprijeti modernom fašizmu i raznim oblicima današnjeg ropstva. Istorija nas uči da nijedno “imperijalno carstvo” nije opstalo pred naletom pobunjenih masa. Svakako da će ta sudbina zadesiti i klike marionetskih balkanskih režima u karici lanca opšte svjetske nepravde i na čije vapaje za milost će se ta sila pobunjenih masa oglušiti. S pravom!
“Svaka reakcija je ista; ako ne udarite, neće pasti.“
Mao Zedong
Izbori za Evropski parlament, koji se održavaju od 23. do 26. maja, odlična je prilika da se izrazi distanciranje, mržnja i pobuna protiv EU. Vodeće sile u EU na ovim izborima pokušavaju ogromnim naporima da stvore naizgled “demokratski” legitimitet, pokušaj koji je osuđen na neuspjeh, jer svakim danom sve više pokazuju svoj reakcionarni karakter. Činjenica da EU nema ništa zajedničko sa “demokratijom” pokazala je ne samo podrška fašističkog pučista Guaidoa u Venecueli, učešće u ratu u Siriji i Libiji, ili instaliranje otvorenih fašističkih marioneta u Ukrajini, dok je čvrsto usidrena u ideji samopoštovanja EU. Predsednik Evropske komisije Jean-Claude Juncker je to jasno izrazio rečima: “Nema demokratskih izbora protiv EU ugovora”. Samo je iluzija pomisliti da se EU može “ukinuti” ili “reformisati”, o čemu danas govore samo oportunisti i reformisti. Kao anti-imperijalisti i revolucionari stoga želimo da čvrsto stanemo na stranu potlačenih naroda, eksploatisanih radnika i masa i pozovamo na sve veće aktivnosti protiv farse izbora EU na osnovama međunarodne solidarnosti: Dole EU! Dole sa imperijalizmom! Živeo internacionalizam!
“Imperijalizam ne želi slobodu, već dominaciju!”, Važna je lekcija iz istorije klasne borbe, a EU je najbolji primer toga. Širenje takozvanog “evropskog jedinstva” oduvek je bilo sredstvo za povećanje eksploatacije i ugnjetavanja, kao posledica krize imperijalizma. Početkom 20. veka nastao je takozvani panevropski pokret koji je težio porobljavanju naroda južne i istočne Evrope pod imperijalističkim vođstvom pod maskom “evropskog jedinstva”. Deceniju kasnije, “evropsko jedinstvo” postalo je bojni poklič nemačkih fašista, koji je, vođen iluzijom Evrope pod nemačkim vodstvom, izveo okrutnu vojnu kampanju istrebljenja. Nakon pobede antifašističkih snaga pod vodstvom Sovjetskog Saveza u Drugom svjetskom ratu, EU je stvorena kao poluga monopolskog kapitala, kako bi sačuvala evropske imperijaliste od njihovog uništenja. Još jednom, danas je to poziv na “evropsko jedinstvo” imperijalista da sebi osiguraju mesto u borbi za svetsku dominaciju, na leđima potlačenih naroda, radnika i masa. Ono što su krstili kao “evropsko jedinstvo”, u stvari je izraz oštre podele između potlačenih i ugnjetavača, eksploatiranih i eksploatatora. Pre svega, “evropsko jedinstvo” je danas cilj liberalnih snaga krupnog kapitala, jer to znači Evropu pod nemačko-francuskim rukovodstvom. Međutim, i agresivni, otvoreni fašistički predstavnici kapitala žele EU, samo sa manje kompromisa i još više agresivnosti. “Izbor” je između dva reakcionarna dela kapitala, kako u službi kapitala, tako i u službi imperijalizma.
EU je privremeni savez imperijalista, koji žive kao paraziti na račun potlačenih naroda i država, kao i eksploatacija radničke klase. U Evropi se najviše ugnjetava Balkan i Istočna Evropa. Kao anti-imperijalisti stoga moramo posebno da se suprotstavimo reakcionarnim planovima takozvanog “proširenja EU na istok”, koji ima za cilj potpunu kontrolu nad nekoliko zemalja jugoistočne Evrope u sporu protiv njihovog ruskih protivnika i dovodi do daljeg intenziviranja represije u ovim zemljama. Činjenica da se ovaj plan još nije mogao sprovesti i da se mora odložiti, pokazuje s jedne strane da EU nije “svemoguća”, već u dubokoj krizi. S druge strane, to pokazuje da mase sve manje veruju u laž “pozitivnog razvoja kroz EU”. Nikada ne smemo zaboraviti da EU, suprotno svojoj propagandi “svetih spoljnih granica”, nikada ih nije postavila za sebe. U Africi, pljačkaška kampanja evropskih imperijalista ostavila je dubok trag krvi i mora biti jasno svim anti-imperijalistima u Evropi da borba protiv EU zahteva čvrsto zbivanje redova sa borbenim masama afričkog kontinenta.
Ne samo pljačka resursa, kao što je krčenje poslednjih prašuma Evrope u Rumuniji, ili uništavanje reka u Bosni ili Makedoniji od strane imperijalističkih hidroelektrana, što je sve znak parazitizma, ali i migracije miliona radne snage prema imperijalističkim zemljama, dok se u isto vreme milioni radne snage uništavaju stalnom nezaposlenošću. Iseljavanje više od 45% bosanskog stanovništva je verovatno najbolji primer činjenice da prisilna migracija unutar EU nije znak “slobode kretanja”, već znak ugnjetavanja, rasizma i razaranja. Predstaviti politiku štednje i krvarenja na smrt celih zemalja kao “uspeh” “slobode kretanja”, ili čak “turizma”, nije ništa drugo nego odvratni cinizam. Stoga ne čudi što je odbacivanje EU u ugnjetavanim zemljama u porastu ili je danas posebno izraženo, kao što pokazuju nedavni izbori sa učešćem od samo 13% u Slovačkoj. Istovremeno, masovne migracije generisane imperijalistima se koriste kao instrument pritiska na nadnica u imperijalističkim zemljama, kao i izgovor za razbijanje teško stečenih sindikalnih i političkih prava, što je u skladu sa najreakcionarnim rasizmom i šovinizmom. Već dugo vremena iluzija o “beloj Evropi” nije samo poseban stav otvoreno fašističkih snaga, već je danas zajednička osnova većine buržoaskih stranaka. Pozicionirati se u korist EU, bez obzira da li je to liberalno ili ne, znači suprotstaviti se internacionalističkom stavu o pravu na samoopredeljenje naroda i zemalja, kao i na emancipaciju radničke klase i potlačenih. Postavljanje “desne” i “leve” izborne alternative EU ispunjava jedinu svrhu nametnutog povećanja izlaznosti na izborima i paralizaciju borbe protiv EU. Stoga se moramo suprotstaviti i svima onima koji, pod izgovorom “socijalizma” i “internacionalizma” vode kampanju za izbore u EU i tako služe samo imperijalistima, podstičući iluziju da se EU može uništiti bez borbe. Razvoj u Grčkoj, kao i takozvani “Bregzit”, trebalo bi da nam služe kao primer, da opravdano odbijanje masa prema EU ne može postati sila u klasnoj borbi kroz novu “izbornu alternativu”, već samo ako čvrsto verujemo u sopstvenu snagu sa jasnom perspektivom da EU mora da bude razbijena. Zar nismo videli da je navodna “leva” Siriza nastavila da prodaje Grčku imperijalistima, pokrivajući je kao “EU-kritiku”. Stoga pozivamo da se aktivni bojkot izbora iskoristi kao poluga za uspostavljanje jake veze sa potlačenim i eksploatisanim i da se svuda razvija borba protiv EU.
Sadašnja politička kriza EU, koja raste na osnovu opšte krize imperijalizma, podstiče imperijaliste da pojačaju svoju represiju, ponovno naoružavanje i militarizaciju. To uključuje instaliranje i podršku fašističkih vlada, kao što je u Turskoj ili Ukrajini, kao i uspostavljanje “zajedničke” vojske EU ili EU-PSC (stalna strukturirana saradnja), koja predviđa dodatnih 88 milijardi za naoružanje do 2027. godine. Vojska EU stoga treba da bude uspostavljena kao partner za koordinaciju NATO-a, i da zauzme svoje trenutno očekivano vojno mesto zajedno sa svetskim žandarama SAD-om. Očigledno je da se vodeći imperijalisti u EU pripremaju za nove vojne intervencije, protiv pobune u “unutrašnjosti” i žudnju za novim imperijalističkim svetskim ratom! Ova histerija jasno dokazuje svoju duboku krizu, dokazujući njen strah od današnjih i dolazećih pobuna i borbi potlačenih i eksploatisanih. Zato su naši slogani “Protiv EU vojske! Borite se protiv naoružavanja EU!” i “Za pravo na samoopredeljenje naroda i država!”!
Destruktivnost i agresivnost imperijalista ojačala je odbacivanje EU kakva jeste. Veliki masovni pokreti i sve češće pojavljivanje militantnih borbi na ulicama mogu se sve manje kontrolisati i često traju mesecima. Istovremeno, takođe postaje očigledno da spontani masovni pokreti ne dostižu „spontano“ viši nivo, ne razvijaju se „spontano“, već zahtevaju svest i rukovodstvo da ih vodi. Lenjin, koji je pre više od 100 godina pojasnio reakcionarni karakter “ujedinjene Evrope” pod imperijalističkim vođstvom, osmislio je važno učenje, da se samo uz “organizaciju revolucionara” možemo osloboditi kontradiktornosti! Potpuno svesni da EU ne može biti istisnuta ni iz jedne zemlje, niti će odjednom sama “pasti”, pozivamo, u duhu međunarodne solidarnosti, sve anti-imperijaliste, sve revolucionare koji se protive imperijalističkoj EU Alijansi: Borimo se protiv EU! Ujedinimo se u anti-imperijalizmu!
Dole EU! Za aktivni bojkot izbora! Dole sa imperijalizmom! Živeo internacionalizam!
Ako se iko na Balkanu može pohvaliti svojom slobodarskom tradicijom, bez ikakvog istorijskog romantizma, to je svakako mala Crna Gora i njen slobodarski narod. I to ne treba posebno dokazivati.
No, danas su nastupila neka druga vremena, gdje ne treba posebna pamet da bi se dokazalo da je malo šta ostalo od tog patrijarhalnog i etičkog svijeta. To je bila istorijska nužnost i crnogorsko društvo se modernizovalo. Problem je što je ta njegova opšta modernizacija, koja je trebala da bude izraz nastavka tih opštih etičkih vrijednosti, slobodarske tradicije, uz rušenje ropstva žena, i proširivanja opštih individulanih prava i ekonomskog egalitarizma, sa slomom tzv. socijalizma i raspadom Jugoslavije, krenula u nekom drugom pravcu.
Odbrana crnogorske državnosti i nacionalne samobitnosti u proteklim decenijama je bila jedina svijetla tačka. Sve ostalo je teška mrlja i ne treba posebno dokazivati da je taj narod trenutno izgubio svoj slobodarski duh, pristajući na ropstvo, kako od stranih okupatora, tako i od domaćih vlastodržaca, odnosno uske pljačkaške klike.
Da su u Crnoj Gori, kao i ostalim balkanskim zemljama, marionetski režimi koji su sluge imperijalista i svjetskog kapitala je opšte mjesto. Problem je što te mase balkanskih zemalja, pristaju na tu okupaciju i na bestijalnu pljačku vladajuće klike. Što te mase ne pružaju aktivniji otpor. A oni koji pružaju neki otpor su obično poslušnici i plaćenici raznih centara moći ili lokalimperijalista u sprovođenju njihovih interesa.
Sluganstvo tih balkanskih režima nema granica. Tu se unižava svaki oblik suverenosti – od izuzimanja stranih okupacionih trupa od svakog oblika odgovornosti za svoja djela, ustupanja svojih prirodnih bogatstava za nemilosrdnu pljačku, tretiranja stranih kolonizatora kao građana prvog reda u odnosu na sopstveni narod u pravima, primanjima itd.
Najnovija odluka crnogorskog režima da tjera sve pripadnike svoje vojske iz svojih redova koji odbiju da učestvuju u misijama NATO okupatora širom svijeta nije uslovljena samo pragmatičnim potrebama tog režima, zbog ugroženosti od ruskih imperijalista i velikosrpskih četničkih petoklolonaša, nego prije svega izraz tog najbednijeg marionetskog statusa, kako bi osigurala svoju mafijašku vlast „u ime odbrane Crne Gore“. Time je crnogorski režim došao do tačke kada se direktno suprotstavlja sa „zaboravljenim zovom svojih predaka“, kada se našao sa one strane slobode, pravde i čojstva. Niko nema pravo da u ime bilo čega u uniformama crnogorske vojske sa etiketom NATO terorista (ruske ili bilo čije vojske), njihovim najmodernijim sofisticiranim oružjem ubija nejač i žene po svijetu.
U toj malenoj Crnoj Gori nije umro slobodarski duh, a i obespravljenih je sve više, jer je centralizacija kapitala u manjem broju ruku sve veća, a obračuni među njima sve žešći. To daje nadu da će se i ta obespravljena masa Crne Gore pridružiti pobunjenim svjetskim masama u njihovoj borbi za slobodu i drugi svijet. I ne treba sumnjati da doprinos malobrojnih crnogorskih masa u toj borbi neće biti velik.
