Slabost revolucionarne ljevice na prostorima Evrope je evidentna već nekoliko decenija. Uzroci tom stanju su mnogobrojni, ali među svima bismo mogli izdvojiti dvije tendencije koje su pogubno uticale ne njen razvoj – prije svega prodor revizionizma u ljevici Istočne Evrope i njenog odricanja od osnovnih teorijskih postavki, i dominacija reformizma na ljevici u Zapadnoj Evropi, koja je uvjetovana stabilnošću kapitalizma u tom periodu i malograđanizacijom proleterskih slojeva, i koji su mogli da žive na višem stupnju u odnosu na ostali svjetski proletarijat. Generalno se može reći da se ljevica Evrope u proteklim decenijama svela na privezak kapitala.
U sadašnjoj situaciji krize kapitalizma u Evropi stanje masa koriste desničarske i fašističke organizacije koji mobilišu te mase na nacionalnim programima otpora neoliberalnoj diktaturi i centrima svjetske moći. I mase, posebno osiromašeni malograđanski slojevi i lumpenrpoletarijat, koji su se našli na udaru te globalne krize kapitalizma, spremne su da slijede te programe. To se podstiče i od svih režima evropskih država, jer tako učvršćuju svoju vlast i privremeno guše svaki ozbiljniji klasni otpor.
No, situacija se počela mijenjati i na samoj ljevici Evrope. To je, prije svega, posljedica krize koja potresa Evropu i ekonomskog i političkog udara na nju od većih imperijalista. To je i posljedica slabosti samog sistema da drži pod kontrolom i u “savršenom redu” eksploatisane mase, što otvara prostor za njihovo djelovanje. To je i prisutnost revolucionarnog elementa koga su u takvu ljevicu unijeli pripadnici organizacija koje su dolazile iz drugih dijelova svijeta i gdje je ta borba na višem stupnju. Taj revolucionarni elmenat u bukvalnom smislu su proleteri bez otadžbine, koji nemaju šta izgubiti , i njihova klasna mržnja je mnogo jača. Tu je svakako i svijest u dijelu ljevice da su njihove revizionističke i reformističke pozicije doživjele bankrot i dovele ih u slijepu ulicu u služenju samom kapitalu. No, osnovni uzrok, koji ponovo počinje mobilisati ljevicu, prije svega je činjenica da se položaj eksploatisanih masa pogoršava kao što se i njihov broj svakodnevno uvećava.
Kakva je situacija na Balkanu?
Balkanu je namijenjena uloga periferije centralizovanog kapitala Evrope i drugih imperijalista..On je prostor između jasne dominacije pojedinih imperijalnih sila, bolje reći okupatora i “ničije zemlje” gdje se svi nadmeću da što više opljačkaju, stvarajući time stalne tenzije i mogućnosti sukoba među njima. Dotle balkanski režimi, ako uopšte imaju svoju nacionalnu suverenost, obični su poslušnici kojima je samo stalo da sa spregom mafije, kapitalista i represivnog aparata čvrsto drže taj dio kolača koji su im moćnici ostavili i gdje ih štite u znak zahvalnosti njihovom sluganstvu, bolje reći kolaboraciji.
Šta je zadatak ljevice na Balkanu?
Prostor za djelovanje ljevice se u poslednjem periodu naglo otvara iz mnogobrojnih razloga. Od stalne haotičnosti ali i fašizacije režima, položaja masa koji se ubrzano pogoršava , do opštih kretanja na širem planu. Ovu promjenu uslova balkanska ljevica, ako je uopšte trenutno možemo odrediti, uglavnom nije dočekala spremno. Ljevica je tek u naznakama sa grupama koji broje par desetina do stotinak članova, podijeljena i nespremna za neki ozbiljniji istorijski iskorak. No, činjenica je i da mase više ne slijede vladajuće političke strukture, ma šta one propagirale, niti vjeruju tzv. opozicionarima koji su im isti kao oni na vlasti,a što pruža šansu ljevici za postavljanje svojih radikalnih ciljeva.
Obespravljenim masama je nametnuto shvatanje da nije moguć drugačiji svijet, što ih tjera u rezignaciju, pasivnost ili bjekstvo sa ovih prostora. Istovremeno, ogroman dio tih masa, pod uticajem savremene tehnologije u službi kapitala, nisu u mogućnosti da zamisle drugačiji svijet ili ga zamišljaju nekim parcijalnim poboljšanjima. Zadatak revolucionarne ljevice je upravo taj da radikalno postavlja taj drugi svijet kao jedinu alternativu, bez ikakvog “ali”. I ne samo teorijskim proklamacijama,nego u samoj konkretnoj borbi u praksi, a to se može postići uporednim podsticanjem klasne mržnje u svim tim nezadovoljnim slojevima. Smatramo da je za podsticanje i jačanje klasne mržnje neophodan “silazak u mase”, među obespravljene slojeve – od radnika, seljaka, osiromašene srednje klase, nezaposlenih i povremeno zaposlenih, ali i inteligencije koja je spremna da stupi u klasnu borbu. Tamo će sve te minorne ljevičarske gupe naći realnu osnovu za njihove danas neubedljive priče o drugom i boljem svijetu.
Smatramo da ljevici na Balkanu nedostaje i još jedan bitan elemenat: čvrsta organizacija, netransparentna i hijerarhijski ustrojena koja svoju moć zasniva na podršci niza frontovskih i drugih formi organizovanja masa,poput borbenih sindikata i samorganizovanih građana. Klasni neprijatelj je svoj masštab uspostavio na globalnom nivou i djeluje planski i sinhronizovano protiv pobunjenih masa svijeta. On je odavno svoju klasnu mržnju prema milijardama obespravljenih sveo na ciničnu ravnodušnost u vezi njihovog bitisanja. I on je tu i na Balkanu da pokaže tu ravnodušnost i osigura svoj profit tenkovima, bankama, medijima – lažima, prevarom i silom.
Klasna mržnja je za nas je spoznata pokretačka sila koja nas podstiče da vodimo borbu protiv duboko nepravednog sistema, upravo da bi se ostvarilo društvo bez klasa i bez klasne mržnje.
Za jačanje klasne mržnje! Balkanskim pokretom otpora!
