Prvo je bilo stidljivo, a danas se to mišljenje sve jasnije probija da je ljevica Evrope, i pored izvjesnih razlika i tonaliteta u folklornom nastupu, odavno postala samo eksponent imperijalista i nadnacionalnog kapitala. Ustvari, to je i sama zakonitost društvenog razvoja da u borbi suprotstavljenih klasa postoje ti “tihi prelazi”, tj. ideološka mišljenja i organizovane sile koje svojom pozicijom prestaju da budu predstavnici klase koju su zastupali i postaju njeni formalni, pa čak i suštinski neprijatelji. Tako se može reći i za evropske komuniste – da su oni vremenom od avangarde radničke klase, izdajući njene interese, ne samo izdali osnovne ciljeve te klase, nego, na kraju, postali samo jedan beznačajni dekor na reveru klasnog protivnika i diktature kapitala. Oni izuzeci, koji nisu izdali interese proletarijata, bili su proglašavani teroristima i nemilosrdno uništeni od moćne represivne sile te diktature.
Danas imamo farsičnu situaciju da se oni koji se proglašavaju komunistima, puštaju od strane krupnog kapitala da dolaze na vlast poput situacije u Grčkoj. Oni su kao “komunisti” ujedno i sluge multinacionalnog kapitala i njegovi najbolji zaštitnici. I danas imamo situaciju da razni “komunisti”, koji vole ljubomorno dodati razne prefikse uz svoj naziv, učestvuju u izbornim trkama i u ovim lakrdijama od izbora po zemljama Evrope i kao majmuni histerično skaču ako dobiju koji procenat glasača na izborima. Tako i ovdje na Balkanu razne ljevičarske, odnosno “komunističke” organizacije učestvuju na izborima, ništa manje nego predsedničkim, kao u Hrvatskoj ili svim ostalim kao u Srbiji. Kao da se nalazimo na prelazu iz feudalne epohe u kapitlaizam, pa treba narodu objašnjavati šta im nosi kapitalizam sa sobom. Kao da oni to ne osjećaju svakim danom na svojoj koži i na sopstvenom iskustvu. I znaju sve to mnogo bolje nego ti “komunistički propovjednici”. No, isto tako, trenutno nema snage i ne zna se kako, a ponajviše nema ko da organizuje tu potisnutu klasnu mržnju. Da podigne iz apatije mase i povede ih u borbu.
No, i to nije kraj. Tzv. ljevica i “komunisti” su pognuli glavu pred ovom najnovijom globalnom i temeljnom krizom kapitalizma i nemaju “petlje” da se suprotstavljaju naletu modernog fašizma.
Ima li izlaza?
Da, i on je tu na domahu ruke. Prije svega u vraćanju svojoj klasi. Vraćanju proletarijatu. Vraćanju, ne njihovim parcijalnim interesima, nego njegovim suštinskim ciljevima kao oslobodilačke klase, čija je osnovna uloga da pomogne kapitalizmu da siđe sa istorijske scene i vraćanju svom narodu i njegovim potrebama da se oslobodi neoliberalnog dužničkog ropstva i imperijalističke okupacije. A to se može jedino njegovim rušenjem i uspostavljanjem novih društvenih odnosa u novim okolnostima, sa novom tehnologijom i sa novim snagama.
No, vraćanje proletarijatu, odnosno da bi sadašnja evorpska ljevica postala nova-stara ljevica, mora ne samo poraziti sve te reformističke stuje u okviru same sebe, nego i prihvatiti praksu revolucionarnih pokreta po svijetu. I ma kako ovi evropski reformisti kričali da se radi o drugim uslovima i da se na tlu Evrope nema uslova za oružani pokret, da nam je potreban tzv. demokratski socijalizam, treba odlučno ići u susret izgradnji takvog revolucionarnog pokreta. Sa svakim danom njegove izgradnje ni imperijalisti, ni oblici modernog fašizma, niti njihove sve brojnije falange, neće izgledati tako moćno. U protivnom će evropska ljevica završiti u brlogu u kojem se sada nalazi, kao privezak modernom fašizmu.
Da se umjesto traktata i dosadnih citata poslužimo pjesnikom:
“Organizacija mora biti hijerarhijski ustojena čvrsta,nevidljiva i netransparentnai šta vam znači ono prigovor savjestihrana a ne oružje, knjige a ne municijapa čovječe bolan, oni će doći na tenkovima“
Balkanskim pokretom otpora!
