Month: April 2018

Sve je već rečeno o radništvu na ovim prostorima – da se ono nije nikada formiralo kao proletarijat sposobno da odlučno brani svoje klasne interese, da je dozvolilo da im se prvo partijskobirokratska vrhuška nametne u drugoj polovini dvadesetog vijeka, a onda da im ti isti „partijaši“, umjesto priča o socijalizmu i boljem društvu, nametnu nacionalizam, mržnju, rat, zločine i još veću bijedu; da su im isti ti partijaši i novopečeni kapitalisti oteli fabrike, koje su bar formalno bile njihove i istjerali ih na ulice ili stavile u ponižavajući ropski položaj. Potpuno razbijena, dezorjentisana i samo sa segmentima klasne svijesti ispoljenim u pojedniim situacijama, neorganizovano i stihijski, ta radnička klasa više ne predstavlja skoro nikakvu trenutnu prijetnju za postojeće režime. Čak se niko i ne osvrće na njihove pojedinačne proteste. Ako se i dese, mafija na vlasti pozove korumpirane vrhove sindikata, malo se puste neka obećanja ili priprijeti silom. U privatnim fabrikama multinacionale, i u uslovima strahovite diktature, radnici ni ne pomišljaju da imaju pravo da pruže bilo kakav oblik otpora, čak ni u odbranu ljudskosti a ne radničkih prava.

Vrhovi sindikata su odavno potkupljeni i stavljeni u službu režima i to je opštepoznato mjesto. Da su se mnogi od njih napljačkali, takođe je poznato. No, postavlja se jedno pitanje, vrlo bitno i koje određuje dalju perspektivu klasne borbe obespravljenih – pitanje odnosa prema vrhovima sindikata i čak samim sindikatima. To se posebno odnosi na sve organizacije i grupe koji pretenduju da zastupaju interese radništva i svih obespravljenih, tzv. ljevicu.

Partija rada godinama pokušava na masovnijim sidnikalnim okupljanjima, a posebno okupljanjima tokom 1. maja, da ukaže na tu izdajničku ulogu vrhova sindikata. Da članstvo treba da ruši te vrhove ili da se osnivaju novi, borbeniji sindikati. No, to za sada ne nailazi na aktivniju podršku. Tu je još jedan momenat bitan, što sve ljevičarske grupe raznih orjentacija na svim tim skupovima daju otvorenu ili posrednu podršku tim sindikatima, bolje reći njihovim vrhovima i samom režimu. Time se ove grupe svrstavaju u blok odbrane postojećeg sistema. Među njima nema nimalo inicijative da se napravi iole ozbiljniji iskorak, distanca od takvih vrhova sindikata i njihovog sluganstva režimu, u pravcu radikalizacije i organizovanije klasne borbe. Prvomajski ”potesti” su odavno postali režirani performansi sa mnoštvom šarolikosti, veselja, šetnji i pasuljijada. Kao da se živi u ko zna kakvom blagostanju, da je radnička klasa ostvarila svoje ciljeve i ima političku vlast.

Partija rada ne samo da neće učestvovati u tim maskaradama glumljenja protesta, nego će nastviti borbu protiv takvih vrhova sindikata i demaskiranja političke linije svih grupa koje sepredstavljaju ljevicom, a u suštini su ili sluge režima ili nadnacionalnog kapitala.

No, 1. maj je borbeni praznik radničke klase, gdje se tokom tog dana demonstrira, hapsi, a i gine, kao nastavak i sastavni dio svakodnevne borbe i on će to ostati dokle god bude kapitalizma. Njega će slaviti i braniti svi oni obespravljeni širom svijeta koji su spremni da ruše ovu globalnu diktaturu zločina i eksploatacije koja nema granica. Na nama je na ovim prostorima da se obračunavamo idejno a sve više i u samoj praksi sa svima koji izdaju interese obespravljenih klasa, interesa porobljenih zemalja i naroda. A izdajnika se nakotilo, da ne daju disati…

Rušiti diktaturu kapitala i njihove sluge!
Balkanskim pokretom otpora!

Da li se može uopšte praviti paralela između Bitke na Sutjesci i Bitke za Afrin? Prije svega zbog vremenske distance, drugih okolnosti i tako redom. Zatim, da li je pravljenje te paralele samo pokušaj jedne nategnute konstrukcije? Mi smatramo da nije i da ima niz zajedničkih tačaka u ovim bitkama, prije svega značajnih za analizu daljeg razvoja revolcuionarnog pokreta u novim okolnostima.

Prije svega, treba poći od osnovne pretpostavke da su i jugoslovenski partizanski i kurdski partizanski nacionalno – oslobodilački pokreti. Drugo, što i jedan i drugi pokret sadrže tu klicu izgradnje novih društvenih odnosa i „prevazilaženje starog“. Jugoslovenski partizanski pokret, jer se izdiže iznad nacionalnih suprotnosti i mržnje i nudi oslobođenje, prije svega seljaštvu, radništvu i ženama. Kurdski pokret, što se uzdiže iznad nacionalnih i vjerskih podjela i bori se za neke nove odnose u tom vrtlogu imperijalističkih protivjrečnosti, gdje bi, pored nacionalnog oslobođenja i nuđenja ravnopravnosti svim narodima, posebno mjesto zauzele klice ženske revolucije koja ima globalne pretenzije.

No, da se vratimo na Sutjesku i Afrin i pokušamo objasniti to zajedničko.

Najprije, okolnosti u kojem se našao i jedan i drugi pokret 1943. i 2018. Prvo, partizanski pokret je skoncentrisao skoro sve svoje snage na jednom području, sa preko četiri hiljade ranjenika, čime je napustio osnovne principe gerilske borbe i omogućio neprijatelju da ga lakše okruži, a da čak nije ni bio svjestan namjere neprijatelja. Sa druge strane, kurdski pokret je takođe u Afrinu napustio neke principe gerilskog ratovanja, omogućujući neprijatelju da sprovodi operaciju po svojim zamislima, pogrešno igrajući na suprotnostima imperijalista, i ne uzimajući dovoljno u obzir mogućnost njihovog dogovaranja i paktiranja. Pogreška rukovodstva i jednog i drugog pokreta je očigledna.

U jednom i u drugom slučaju je data široka mogućnost neprijatelju da izvrši okruženje teritorije na kojoj su se nalazili borci pokreta i da nanese strahoviti poraz. Partizanski pokret je to platio sa gubitkom više od sedam hiljada boraca i skoro tri hiljade zarobljenih, kao i demoralizacijom pokreta u prvim mjesecima nakon bitke. Kurdski poret je doživo poraz u Afrinu sa stotinama poginulih boraca. Time je pokret vojno oslabljen i bio je prisiljen da pređe na gerilso ratovanje.

No, Sutjeska i Afrin, kao veliki porazi u vojničkom smislu u sebi nose i najveći podsticaj, insipraciju za nastavak daljeg otpora. Lao Ce je jednom rekao: „Porazi su majke pobjeda“ i to se pokazalo u nastavku borbe partizanskog pokreta. Nakon samo nekoliko mjeseci partizanskipokret je dobio nezaustvljivi zamah. To se mora pokazati i u nastavku borbe kurdskog pokreta i započetog revolucionarnog procesa jer je on istorijski uslovljen, opravdan i nezaustavljiv. I kao što se to pokazalo vrlo brzo nakon poraza na Sutjesci, tako će se pokazati brzo i nakon poraza kod Afrina. Kako reče jedan uman filozof:“ Sve velike ideje na ovom svijetu dolaze na glinenim nogama“. Tako su i ideje partizanskog pokreta na „brdovitom Balkanu“ bile u prvom trenutku odbacivane – „neću na zajednički kazan“, „ oni oće da sve žene budu komesarske kurve“, itd… Tako i danas kada kurdski revolucionarni pokret kida okove patrijarhata, kida okove verske isključivosti, kida okove dominacije imperijalista i njihovog podsticanja nacionalnih i vjerskih suprostnsoti, njihove okupacije i bezočne neokolonijalne pljačke…

Zahvaljujući „Sutjesci“, narodi bivše Jugoslavije su uspostavili jedan sistem mnogo pravednijih odnosa u odnosu na ovo što danas živimo i koji je, sa svim svojim manama, trajao pedeset godina. Zahvaljujući „Afrinu”, nastaviće se revolucionarni proces bez obzira na sve ove bestijalnosti imperijalista sa bombardovanjima, rušenjem i masovnim ubijanjem.

Treba samo pogledati stanje beznađa i eksploatacije u kojem se danas nalaze balkanske mase. O kurdskim je sve već već rečeno i njima je sve jasno.

Nek živi „duh Sutjeske“ među balkanskim narodima!
Nek „duh Afrina“ postane podsticaj novih revolucionarnih procesa širom svijeta!
Balkanskim pokretom otpora!

Zato što su balkanske zemlje dovedene u položaj dužničkog ropstva, vojne okupacije i skoro potpunog gubitka suvereniteta i nezavisnosti.

Zato što su balkanski narodi izloženi diktaturi kapitala, kako od imperijalističkih zemalja i nadnacionalnog kapitala, tako i od domaćih korumpiranih, pljačkaških režima.

Zato što je je to uslov da se sačuva samobitnost svih balkanskih naroda i prevaziđu međunacionalni sukobi.

Zato što je to uslov za sve obespravljene mase da započnu istinsku klasnu borbu za jedan bolji svijet –svijet dostojan svakog slobodnog čovjeka.

I zato, što je danas najvažnije, što je to uslov da kroz Balkanski pokret otpora balkanski narodi stvaraju uslove da bi izbjegli strahovite posljedice Trećeg svjetkog rata u koje ih guraju moćnici svijeta i njihove domaće sluge.

Balkanskim pokretom otpora protiv Trećeg svjetskog rata!
Mir među narodima – rat među klasama!