Month: March 2017

Kada se mnogima činilo da je svijet kapitala za dugo odnio pobjedu nad radništvom, obespravljenim masama i svekolikom sirotinjom; kada se svima nametnutom propagandom smiješila “evropska perspektiva”, odjednom je sve krenulo u nekom drugom pravcu i sve se počelo izokretati. Prvo se mislilo da je to samo trenutni izraz prolazne krize kapitala, a onda je počela zabrinutost, pa strah, panika i spasavaj šta se spasiti može. Pri tome ne pitajući za cijenu i gazeći preko proklamovanih “prava i sloboda” i fašiziranjem društva u raznim oblicima. Ustvari se nije ništa posebno ni desilo niti se dešava, nego su samo istorijske zakonitosti razvoja kapitalizma progovorile punom mjerom i tu nema nikakve mistifikacije. Imaćemo fašizam, imaćemo produbljivanje političke krize, imaćemo propadanje preduzeća, privrednih grana, banaka, bespoštedne borbe za tržište, ratove – regionalne i svjetske i imaćemo ponovo na djelu “zaboravljenu” klasnu borbu sa svim poznatim i pratećim oblicima, uz pojedine dodatke koje toj borbi omogućava savramena tehnologija.

Danas nijedno mjesto na zemaljskoj kugli nije pošteđeno te sveopšte krize kapitalizma i borbe imperijalnih saveza, nadnacionalnog kapitala, za svoje teritorije, resurse i profite. Ta borba se čak prenosi pod okeane i van zemljine kugle u kosmička prostranstva. Zato ne može svega toga biti pošteđeni ni Ervropa niti sam Balkan. Radi se samo o brzini prelamanja tih sukoba i intenzitetu borbe. Ali to podrazumijeva i mijenjanje samog inenziteta klasne borbe.

Sve evropske metropole su trenutno prenatrpane sukobima po ulicma i demonstracijama, kao policijom koja neprestano interveniše. Tvrđave kapitala se tresu od pobunjenih predgrađa jer “zuluma trpjeti ne mogu više”. I ti sukobi su sve žešći i češći. To je sve praćeno ubrzanom militarizacijom i fašizacijom tih društava.

Na Balkanu se mase kreću od bezvoljnosti, uplašensoti ali i polakog komešanja. Mase su uplašene od rata i ne žele ga i neće ni da se mobilišu pod neke nacionalne barjake, ali se zato to more sirotinje počelo komešati. Počinje da se “uzvraća udarac” individualnim činovima samoubistva radnika u očaju kojim se onda motivišu ostali, štrajkovima i pored njihove zabrane, izlaskom na ulice. Tu je i “nemanja živaca” i za najsitnije nepravde od starne sistema, ali i spremnosti da se ide sve više i dalje u zahtjevima. Za sada su to nepovezani slučajevi, ali ih je sve više i više i pored pokušaja medijskih blokada. Nedostaje samo organizovanije povezivnje te obespravljene sirotinje i da se krene u ozbiljnije oblike klasne borbe.

A šta su to onda ozbiljniji oblici klasne borbe?

To je svijest da se individualnim činom ili izolovanim oblicima ne može ništa postići i da je potrebna podrška širokih slojeva te sirotinje.

To je svijest da se ne može ništa postići stihijskom pobunom, ma kakva ona bila žestoka, nego samo sa organizovanom borbom sa jasnim ciljevima.

To je svijest da se sistem diktature kapitala ne može popraviti već da mora biti nemilosrdno srušen sa svim njegovim institucijama, zakonima i privatnom svojinom kao zaštitničkim oreolom.

To je svijest da nema uzmicanja pred silom diktature kapitala i njihovih imperijalnih saveznika.

Sve to mogu samo oni koji nemaju šta da izgube. A to je sirotinja. To mogu mase koje su svakodnevno prinuđene da rade po deset i više sati; čija plata se skora sva odmah vraća kroz ispostavljene račune predstavnicima te diktature kapitala, koji ne mogu da školuju djecu, da se liječe, koji nemaju stalni posao, koji sanjaju posao i žele da pobjegnu a ne znaju gdje, koji su mladi i dosta im je sveopšte nepravde i tog lažnog svijeta… Oni koji bi da grizu, ujedaju, a i da pucaju, ako treba.

Temelji novog svijeta su već postavljeni kroz enormni razvoj nauke, savremene tehnologije, umjetnosti i kojima je tijesno u okvirima tog svijeta. Stari svijet se u svome pokušaju osptanka na epohalnoj pozornici kreće od karikaturalnosti, beznađa, masovnih zločina i pretnje uništenja čovječanstva. Olakšajmo mu taj odlazak i ne dozvolimo mu da povuče za sobom sve najljepše i najdragocenije na ovoj planeti. Stupajmo u redove vjesnika budućeg svijeta slobode i ravnopravnosti. Stupajmo u redove “sirotinje koja uzvraća udarac”.

“Na početku rata smo gubili protiv Njemaca, protiv ustaša, protiv domobrana, protiv Talijana, protiv četnika, protiv svih mogućih formacija. Nijesmo bili prekaljeni. Kada smo se prekalili, ovi naši čobani, polupismeni i nepismeni, tukli su ih kao stoku.“

Vlado Dapčević

Uspon svakog revolucionarnog pokreta praćen je decenijskom borbom da taj pokret uhvati korene, da izdrži najsurovije udare režima i ne poklekne. Onog trenutka kada se pokret, ma koliko veliki bio, poveže sa masama, neminovno će akumulirati takvu snagu da ga je skoro više nemoguće poraziti. Njegove bitke tada nisu više samo izraz brojčanog odnosa snage, materijalnih i vojnih mogućnosti, nego prvenstveno zavise od uspostavljenog odnosa pokreta i masa, odnosno koliko je pokret izraz stvarnih klasnih težnji tih masa.

Bijeda ljevice na evropskom tlu u drugoj polovini XX vijeka je bila posljedica potpune njene idejne kapitulacije pred klasnim protivnikom, višedecenijskog potkupljivanja kojima je bila izložena radnička klasa Evrope i privilegovanog položaja u odnosu na proletere ostalih zemalja. No, taj period je za nama i to je dobro za neko novo buđenje revolucionarnog pokreta i na prostoru Evrope.

Da bi taj pokret ponovo uhvatio korene, moraju se afirmisati one vrijednosti u pokretu zagovarane od RAF, Crvenih brigada i drugih militantih grupa koje sedamdestih godina nisu mogle dati rezultate iz više razloga. Prije svega što su te revolucionarne grupe ostale izolovane i nedovoljno povezane sa radničkom klasom, što metod borbe nije bio primjeren trenutku i što je njihovo “revolucionisanje” radničke klase nailazilo na otpor u toj istoj radničkoj klasi, zbog već navedenih tendencija malograđanizacije te klase. Ali se ta situacija sada mijenja.

Primjeri kurdskog, turskog, filipinskog, indijskog, peruanskog i meksičkog pokreta su vrlo poučni… Svi ovi pokreti su nastali iz organizacija koji su bile u dubokoj ilegali i sa izgrađenom svijesti o neminovnosti oružene borbe s ciljem poraza diktature kapitala i vodila se uspješna antiimperijalistička borba. Cijena opstanka je bila orgromna, sa stotinama i hiljadama žrtava. Sve ove organizacije su proglašavane terorističkim od strane režima i nemilosrdno proganjane, dok su idejni napadi najviše dolazili upravo iz redova onih koji su se deklarisali ljevicom, legalno djelujući u okviru tih kapitalističkih sistema, proglašavajući ove pokrete avanturističkim, sektaškim, itd…No, i to je za nama i ovi pokreti su danas autentični izrazi težnji tih naroda za slobodom.

Posle decenijske dominacije revizionizma i reformizma u ljevičarskom pokretu na Balkanu, pa čak i njegovim inficiranjem nacionalizmom, opšteg brloga u kome se nalazio, uočavaju se prva nastojanja da se ide ka revolucionarnoj poziciji. Ta tendencija je već uočena u pojedinim gupama i sve bojnijim istupima pojedinaca; ta tendencija je posljedica unutrašnje spoznje koja počinje da se širi ljevičarskim spektrom – od antifa, feminsitičkih do m-l i anarho grupa, kao posljedica krize koja se produbljuje, fašizacije društava, kao saznanja da gore navedeni revolucionarni pokreti sa svojom metodom borbe i putem kojim idu nailaze na sve veću podršku masa.

Svijest da je u Grčkoj Siriza izdala interese masa; svijest da u Bosni nije prostojao revolucionarni subjekat koji bi iskoristio nazadovoljstvo masa; svijest o zajedničkom položaju obespravljenih balkanskih masa i zajedničkom im neprijatelju, svijest da se grupe trebaju povezivati među sobom; svijest da se ne može samo pukim građanskim oblicima protesta išta postići; svijest da treba od sadašnjih sindikata preuzimati vođstvo među nezadovoljnim radnicima; svijest da treba pokrenuti idejnu diferencijaciju u pokretu žena; svijest da treba izgrađivati ilegalne organizacije koje ne isključuju oružanu borbu i svijest da se pokret ne nudi masama da zastupa njihove ciljeve, već ih ostvaruje u zajedničkoj borbi sa masama – počinje da se sve više probija u balkanskom ljevičarskom pokretu. To su neki mali predznaci zauzimanja i nametanja revolucionarne idejne linije i to su neki veliki predznaci pokretanja masa ka Balkanskom pokretu otpora…

Dobro je!
Balkanskim pokretom otpora!

Borkinja Slobodarskih snaga žena, Cempre Heval (Eylem Ataş) BÖG/KÖG, ovekovečena je u borbi na prvoj liniji fronta za vreme napada na Manbij protiv bandi ISIS-a 27. juna 2016. godine.

Eylem Ataş, koja se borila ruku pod ruku na frontu kod Siluka zajedno sa Internacionalnim slobodarskim bataljonom, u napadu na Tishrin i mnogim drugim vojnim operacijama, borila se da zaštiti svoje saborce u Rožavi, kao deo Slobodarskih snaga žena.

Kao žena koja se još od detinjstva borila sa fašistima u školi i na ulicama Adana u Turskoj gde je rođena i gde je odrasla, nikada se nije uzdržavala od onogo što je smatrala da treba da učini. Kao avangardna žena u Turskoj učestvovala je u borbi protiv patrijarhata, fašizma i centara moći kapitala, Cemre percipira noseći svoju borbu izvan granice koje su nacrtane od strane buržoaske države kao savesnu, humanu i revolucionarnu dužnost.

Ono što je nju pokrenulo i dovelo u Rožavu, što je uspelo da poveže njenu svest za njeno nezadovoljstvo je drug Bedrettin iz Çukurova. To su komandanti Aziz i Mahir, koji su svojom borbom postavili primer, zbog kojih su ljudi govorili: „Ovako se treba boriti protiv fašizma“. To su njeni saborci koji su poginuli u Suruç i Ankari, koji su prvi podigli puške; to je njen narod koji živi pod strahom od masakra i koji bivaju masakrirani svakog dana. Biti Eylem zahteva snagu volje, upornost i neustrašivost!

Ona dolaskom u Rožavu nije izabrala neprijatelja. Ono što je ona izabrala je da nastavi da se bori i da učestvuje u pravednoj borbi. U ovom otvorenom ratu koji se izjasnio protiv žena, radnika, naroda i svih potlačenih u metropoli kao što je Istanbul, ona je bila najbolji primer da je tada jedini pravi izbor uzeti oružje u platiti cenu u toj borbi.

Eylem (akcija) ne može da čeka!

Ona nije izabrala da premišlja, samo govori o akciji, osuđuje iz fotelje, aplaudira drugima. Njeni meci, isto kao što su tako dobro uništavali reakcionare ISIS bandi, takođe idu i prema gazdama koji piju krv radničkoj klasi u Turskoj, ubicama žena, silovatelja i onih koji pokušavaju da unište Kurdski narod.

Eylem je najuzvišenija demonstracija hrabrosti!

Talas fašizma koji narasta u Turskoj. Drugarice Raperin Dicle (Sevda Çağdaş) i Eylem Ataş nisu žalosne žrtve, već ljute borkinje za prava žena. One predstavljaju dostojanstvo naroda iz kog dolaze. Ako se to dostojanstvo sada može predstaviti, bilo bi to priznanje koje dugujemo ovim dvema hrabrim revolucionarnim ženama. Zadatak koje su ostavile svim revolucionarima, a posebno ženama Turske, nije beskrajno pominjanje i „hvalisanje“ njihovih imena već da prihvate suštinu revolucionarnih žena, da postanu borci. Skromni zadatak koji su takođe ostavile za sobom je da se ostvari pobeda za radnike, omladinu, Aleve, Turke, Kurde, Arape i sve potlačene, kao i za potlačene žene.

Sevda i Eylem su glasno do poslednjeg daha pozivale na snaženje borbe protiv AKP-ISIS fašizma. Ili će se njihovi slogani pretvoriti u pobedu ili će poraz postati neizbežan. Žene! Vreme je da postanete Sevda, da postanete Eylem protiv fašizma! Naš poziv je za vaša srca, vašu savest i vašim telima koje rađaju novi svet dok su pod stalnim napadom poniženja i sve većeg nasilja.

Ponovo do neba, širite vest među prijateljima o Sevdi i Heval.

Slobodarske snage žena

http://isyandan.org/english/women-freedom-forces-cemre-has-fallen-spring-isclose/